

Relaties
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

GitteNN
10-02-2017 om 10:02
Verder na ontrouw deel 2
Meer dan 1 jaar geleden kwam ik er achter dat mijn man 0,75 jaar een relatie had met een ander. Het was heel intiem geworden. Ik kwam er achter door zijn telefoongebruik. Heb het dus zelf ontdekt. Al meteen wist ik dat ik zelf graag met hem verder wilde. Ondanks het grote verdriet en alle oneerlijkheid die je dan ervaart. Mensen kunnen fouten maken maar als je het recht op de man afvraagt en iemand liegt erover is dat in eerste instantie onverteerbaar. Nu na zoveel tijd en nu een nog fijne relatie samen blijft de behoefte op moeilijke dagen te "chatten" met lotgenoten. Het delen van tips/ideeen en "gewoon" een luisterend oor kan wonderen verrichten heb ik gemerkt. Face to face zo'n groep opstarten is heel moeilijk. Zelf zou ik dit best willen maar ik worstel enorm met de schaamte. Een aantal mensen in mijn omgeving weten het. Als ik met hun contact heb gehad (ook als we het er niet over hebben gehad) lig ik weer zo onderuit. Hoe dit te handelen. Dat vind ik erg lastig. Hoe doen jullie dit?
Lieve grt. GitteNN

pluis
27-02-2017 om 15:02
herkenbaar
Heel herkenbaar.
Mijn man bleek al een jaar een affaire te hebben met een kennis. Het valt niet te beschrijven hoe je je voelt als dat uitkomt. Een vrije val van emoties en verdriet. Zij liet al gauw blijken dat het niet serieus was en absoluut bij haar man te blijven. Mijn man bleek echt verliefd geworden te zijn. Hij heeft er met succes tegen gevochten en ik ga er van uit dat het nu voorbij is met die gevoelens. Heb soms meer medelijden met hem dan met haar. Voor haar was het een spelletje, hij werd (heel dom) verliefd en ik weet van mezelf uit een ver verleden dat verliefde mensen soms domme dingen doen. Hij heeft dan ook op alle fronten het boetekleed aangetrokken en mij alle ruimte gegeven voor mijn boosheid, verdriet en wanhoop.
Het dubbelbedrog, zij kwam wel eens bij mij op de koffie, en het speelde zicht achteraf in mijn huis af, is bijna niet te bevatten. Ik heb letterlijk boven de wc gehangen van pure ellende, snachts soms psychotisch van angst en woede, en dat voor een normaal toch vrij stabiele vrouw.
We hebben met zijn vieren (ik was in contact met haar man) besloten het aan niemand te vertellen. Soms valt dat me zwaar, ik zou het wel van de daken willen schreeuwen, maar over het algemeen ben ik blij om voor de buitenwereld gewoon "normaal" te zien. Waar wij vandaan komen zou het als een lopend vuurtje gaan, en dan moet ik ook al die blikken in de supermarkt nog jarenlang analyseren (weten zij het???), dat lijkt me eigenlijk erger. Maar het is een lange weg, en nu 8 maanden verder.
Vooral het punt wat regenboog aanstipte, de vanzelfsprekendheid van je relatie en je geluk is weg. Ondanks dat ik heel zeker weet dat het over is, en dat man heel veel spijt heeft. Het gekke is, in een lange relatie had ik altijd al gedacht dat er misschien wel eens een een misstap zou maken. Niet leuk, maar niet geheel uit te sluiten. Daar had ik nog wel mee kunnen leven. Dit bleek uiteindelijk wel de overtreffende trap te zijn hier thuis, een kennis die mij ook actief opzocht, in mijn eigen huis, en bijna 1 jaar.
Als ik het zo lees zou ik als buitenstaander ook voorheen geroepen hebben: Wegwezen! Maar in praktijk toch heel anders. Mijn fijne gezin, alle jaren die we samen hebben doorgebracht. Alleen verder zou mijn man doodongelukkig maken, mij als een verbitterd mens achterlaten en mijn gezin kapot. Ik zou dit verdriet inderdaad in mezelf meedragen, en het niet oplossen door weg te gaan.
Ik lees graag mee.
Pluis.

Ook Ervaring
27-02-2017 om 19:02
Geruststellend?
Naar mijn mening (mede gevoed door therapeute Esther Perel) hoeven de dames die er achter kwamen dat hun man een affaire heeft gehad, waarvan man oprecht spijt heeft betuigd en met veel liefde en geduld hun vrouw weer opvangen hebben, zich het minst zorgen te maken over vertrouwen in de toekomst.
Meestal maak je maar 1 zo'n misstap in je leven, je leert er van.
Mensen die 1 keer in een affaire zijn terecht gekomen zijn (meestal) écht geen notoire vreemdgangers.
Mijn realisatie is dat ik mij tijdens mijn scheefgegroeide relatie pas zorgen had moeten maken over vertrouwen en of dit had kunnen gebeuren al dan niet.
Nee, in al mijn naïviteit zag ik dit niet.
Terwijl mijn ogen nu geopend zijn en mijn naïviteit een soort van overleden is en ik weet dat deze dingen kunnen gebeuren, maak ik mij nu pas zorgen over of ik mijn partner weer kan vertrouwen
Gek eigenlijk toch, want nu is de relatie zoals we allebei graag willen dat ie altijd is geweest en dreigt er geen gevaar meer.
Herkennen jullie dit?
Ik weet niet hoe dat voor jullie is, maar zo te horen zijn jullie mannen óók geen notoire vreemdgangers, wees gerust...

regenboog
28-02-2017 om 09:02
herkenning
Ook ervaring,ik herken me heel goed in het laatste stuk wat jij schrijft.
Ook hier is de relatie zo enorm verbeterd in eigenlijk alle opzichten.
Het is nu de relatie die we beiden voor ogen hadden.
We hebben echt keihard moeten vechten voor het herstel, zijn samen door diepe dalen gegaan, hebben gehuild, geschreeuwd maar ook elkaar getroost.
We zijn letterlijk naar elkaar toe gegroeid door alles.
Man weet nu ook wat voor een prijskaartje hij moest betalen voor het vreemdgaan en dat dat het niet waard is.
Je zou denken dat ik nu meer vertrouwen in hem en onze zou relatie moeten hebben.
De therapeut zegt keer op keer, de tijd heelt de wonden maar littekens blijf je houden.
Zo lang je daar niet te veel aan krant heb je er ook niet zoveel last van.
Het klinkt allemaal zo logisch, werkte het ook maar zo makkelijk.
Pluis, het lijkt me voor jou erg moeilijk dat het om een kennis ging die ook nog bij je in huis kwam.
In je eigen vertrouwde omgeving, dat zal niet makkelijk voor je zijn.
Een dikke knuffel voor jou

Ook Ervaring
28-02-2017 om 10:02
Soms vraag ik mij af...
...waar ik "liever" mee zou willen leven: met het schuldgevoel van wat je iemand hebt aangedaan door ontrouw te zijn (al dan niet uitgekomen) óf met de pijn van het aangedane leed door ontrouw...
Het eerst genoemde moet ook niet worden onderschat.

pluis
28-02-2017 om 11:02
schuldgevoel
Bedankt voor de knuffel...
Ik snap wel wat je bedoelt Ook Ervaring.
Wat mij wel helpt in de verwerking is dat ze allebei compleet door het stof gegaan zijn in hun spijt en berouw. Zij heeft mij onder ogen durven komen (op haar initiatief) en heeft geen poging gedaan om ook maar iets recht te praten. Het bedrog tov haar man en mij viel haar ook zo zwaar, en juist omdat ik haar altijd graag mocht kreeg ik nog soort medelijden ook af en toe. Ze was ook zo teleurgesteld in zichzelf, wist ook echt niet wat haar bezield had. Haar spijt en berouw was oprecht en deed mij ook wel wat. Desalniettemin heb ik ook schreeuwend in mijn auto gezeten van Ik Haat Je, Ik Haat Je, op moeilijke momenten. De eerste dagen nadat het uitkwam had ik haar ook niet met de auto tegen moeten komen, ik zou haar plankgas aangereden hebben.
Erg he, daar ben ik ook zo van geschrokken, de haatgevoelens die ik had. Als ik nu iets lees in de krant over een crime passionele, of een man die de minnaar van zijn vrouw vermoordt, kan ik me inmiddels enigszins herkennen in zo'n eerste primaire reactie. Je voelt je zo vernederd, zo uitgelachen, zo in de maling genomen.
Ben ook echt blij dat we het tussen ons vieren hebben kunnen houden. Dat betekent niet dat ik mijn vriendinnen niet vertrouw, maar je zadelt er ook iemand mee op,zo'n groot geheim en verdriet, en het maakt je ook kwetsbaar. Heb getwijfeld het aan mijn moeder te vertellen, maar het zou ook haar hart breken, met haar ideale schoonzoon waar ze zo gek op is.
In het begin heb ik regelmatig lang gebeld met haar man. Dat gaf ook steun. Dat heb ik een beetje laten verwateren, want het rakelt ook weer van alles op. We zien of zagen elkaar alleen op de wat meer uitgebreidere feesten of verjaardagen, zij zijn de eerste keren weggebleven (hoefde van mij uiterard niet, maar zij wilde en durfde écht niet).
Nogmaals, ooit een scheve schaats had ik in mijn relatie wel ingecalculeerd, we zijn ook maar mensen, en ik heb zo vaak in mijn omgeving zoiets incidenteels zien gebeuren, daar hield ik vaag wel eens rekening mee. Maar zo dichtbij, zo onder mijn neus, en zo'n lange tijd (1 jaar), het valt moeilijk te bevatten en verwerken.
Maar het gaat me lukken hoor.
Van de verhalen die ik hier wel eens hoor over ex-minnaressen die dan soort provocerend op het schoolplein naar je staan te kijken, ik sta niet voor mezelf in als mij dat zou gebeuren. Dan heb je echt geen hart of ziel.

regenboog
28-02-2017 om 15:02
ex-minnares
Hier was het helaas wel dat "zij" de ex-minnares mij naar een paar maand begon te volgen.
Als ik ons zoontje naar het KDV bracht dan kwam ik haar daar in de buurt geheid tegen in de auto.
En ging ik naar het winkelcentrum dan was zij daar even later ook.
Ze zei nooit wat maar ik wist dat ze puur voor mij kwam want ze kocht nooit wat.
Later begon ze ook door onze straat te rijden en toen heb ik ingegrepen.
Heb haar aangesproken en ze ontkende niet eens dat ze stalkte.
Wel appte ze man later dat het allemaal toeval was en ze daar ook in de buurt moest zijn.
Ze had wel wat beters te doen want haar relatie was over en ze stond er nu alleen voor.
Dat mijn man zijn gezin niet kon verlaten daar had ze het nog moeilijk mee maar ze ging echt wel verder.
We hebben samen haar een bericht terug gestuurd en duidelijk gemaakt dat ze moet stoppen en wij nu gelukkig zijn.
Nooit verwacht dat dit er nog achteraan zou komen.
Gek dat ze het bij mij doet want met man heeft ze nooit meer contact gezocht na hun afscheidsgesprek.

pluis
28-02-2017 om 15:02
jeetje
Dat lijkt me wel heavy zeg. Ook bedreigend dat zij dan "vrij" is, dan kun je dus in sommige gevallen ook nog een soort van stalking/jacht verwachten
Hier was daar geen sprake van. Ik heb wel nachten liggen tobben over het feit dat als zij wel bij haar man weggegaan was, wat mijn man dan gedaan had. Hij heeft eerlijk gezegd toen het uitkwam dat hij verliefd geworden was. Wel hebben zij tijdens hun affaire zichzelf en elkaar altijd voorgehouden dat ze niet bij hun gezin weg wilden.
Maar toch, wat als..... Had ik echt moeilijk mee gehad hoor, als zij wel weggegaan was. Ik weet ook heel zeker dat de affaire gestopt is gelukkig. Probeer niet meer te denken aan "wat als'. Kost gewoon allemaal tijd. Merk wel dat ik iedere maand een dip heb, zal wel door de hormonen komen. Dan borrelt dit ook weer op. Ik weet inmiddels waar het door komt en zit dan rustig mijn huil/angst/boosheid-bui uit en hup weer over tot de orde van de dag.
Regenboog ging haar relatie over omdat het vreemdgaan uitgekomen was? En kende jij haar al? Heb jij ook zulke intense haatgevoelens gehad?

regenboog
28-02-2017 om 16:02
Ja ik ken het gevoel
Een maand na het uitkomen van de affaire heeft ze man gevraagd om nog een gesprek.
Ze zat met zoveel vragen en begreep niet waarom hij uiteindelijk toch voor mij had gekozen.
In dat gesprek heeft ze toen verteld dat zij en haar man gingen scheiden.
Zij kon niet verder met haar man na alles wat er gebeurt was.
In relatietherapie geloofde ze niet.
Man heeft op al haar vragen een antwoord gegeven en ondanks dat zij er veel moeite mee had respecteerde ze zijn keus.
Een maand later begon ze mij steeds op te zoeken en is ze zelfs verhuisd naar de buurt waar ons zoontje op het KDV zit.
Met dus het gevolg dat we elkaar nu bijna iedere dag tegenkomen.
En ja gevoelens van haat heb ik zeker tegenover haar gehad....nu nog soms.
Als ik haar zie krijg ik al rillingen, het is ook een verbitterde kille vrouw geworden.
Ik kende haar niet persoonlijk, man wel.
Toch heb ik ook wel begrip voor haar gehad want zij is ook gekwetst.
Ze had gerekend op een nieuw leven samen met man en ze waren samen verliefd.
Volgens man hadden ze nog geen toekomstplannen maar misschien had zij die al wel.
Man koos in eerste instantie ook niet voor mij, hij was verward en wist niet wat te doen.
Nadat er weer een beetje rust was heeft hij besloten om toch voor zijn gezin te gaan knokken.
Het zal voor haar ook verwarrend zijn geweest, man die eerst zegt dat hij bij mij weggaat en een paar dagen later toch voor zijn gezin kiest.
Dat ze boos en teleurgesteld is geweest begrijp ik volkomen maar niet dat ze dat maanden later nog op mij moet afreageren.
Je weet neem ik aan dat er altijd een kans is dat er uiteindelijk toch niet voor jou wordt gekozen.

pluis
28-02-2017 om 22:02
Anders
Hallo regenboog,
Bij jou ontstond na het vreemdgaan echt een moeilijke situatie zeg. Dat zij wel weg ging. Dat zou het bij mij heel moeilijk gemaakt hebben om niet compleet door te draaien van wantrouwen in het begin. Daarentegen heeft je man wel écht voor jou gekozen. Hopelijk voelt dat ook zo.
De avond dat het bij ons uitkwam reageerde "zij" direct compleet overstuur "het maakt me niet uit wat jij doet maar IK ga niet, IK ga niet", en was daarin zo stellig dat dat ook echt duidelijk was. Mijn man zat erbij als een geslagen hond. Nog compleet overdonderd dat het zo plotseling uitkwam, ik stond daarnaast nog compleet in shock en krijtwit. En ondanks dat ik wel geloof dat ze het niet hebben gehad over een gezamenlijke toekomst, denk ik dat mijn man er in zijn verliefdheid op zijn minst wel over gefantaseerd heeft. Die eerste 4 weken waren echt een nachtmerrie zeg. Op de automatische piloot. Als de mensen om ons heen achteraf zouden horen wat wij meegemaakt hebben zouden ze het niet eens geloven. Ik kon het zelf amper.
Soms moeilijk om dit allemaal weer op te rakelen, maar ik heb zoveel aan de verhalen van anderen gehad, heb oa dit topic echt verslonden, dat ik het toch graag wilde delen. Ik hou me ook voor, ook al ga ik niet van dat scenario uit, scheiden kan altijd nog. Doe dat sowieso niet in the heat of alle emoties. Gek genoeg konden man en ik ook bij elkaar uithuilen. Maar dat vooral omdat hij mij alle ruimte gaf en op geen enkel moment een "ja maar" liet horen als excuus. Stilzitten als je geschoren wordt noemen ze dat. Juist daarom heb ik zelf ook een paar punten genoemd uiteindelijk waar ik ook wel steken heb laten vallen, al rechtvaardigt dat zijn vreemdgaan uiteraard niet. Het bracht ons ook weer dichter bij elkaar in zulke gesprekken.
In mijn geval dus een soort happy end, al word ik nooit meer de oude onbezorgde Pluis die ik was. Daarentegen als we nu samen met een wijntje op de bank zitten voelt het weer veel fijner dan het was, rust na zo'n zware tijd.
Kinderen erbij, dan kijkt Pluisman me aan en zie ik de opluchting dat het voorbij is (hij trok de achtbaan aan geheime emoties ook bijna niet meer op het einde) en dat doet me goed. We zijn er bijna.
Dat hoop ik voor alle lezers en natuurlijk topicstarter Gitte ook.

MollyM
01-03-2017 om 11:03
Weet ik niet
Hoi Pluis wat verdrietig dat het bij jou ook zo dichtbij was/is.
Ik heb er erg veel moeite mee. Als ik nu een avondje met haar heb moeten doorbrengen dan voel ik me daarna erg leeg en verdrietig en erg boos. Het is zo lastig.
Zij blijft niet weg maar wel een beetje op de achtergrond maar ja met zes vrouwen aan een tafeltje is het niet makkelijk om haar niet te zien. Hoe ga jij daar mee om? Kan je sociaal met haar praten of alleen het hoognodige? En als pluisman weer met haar praat hoe voel je je dan?
Is het ook mogelijk om buiten het forum met mensen te praten net als bij facebook in een privebericht?
Weet iemand dat?
Groeten Molly

pluis
01-03-2017 om 14:03
Truus
Hallo Mollie,
Laten we haar even Truus noemen. Ik heb Truus in begin paar keer een op een gezien toen het uitkwam. Daar had ik niet zoveel moeite mee. Het was nog in de shocktoestand, zij was vol berouw en we hebben brieven aan elkaar overhandigd. Zij bevindt zich niet in onze directe vriendenkring maar een cirkel daarbuiten. Een situatie met haar in klein gezelschap aan 1 tafel zal niet heel snel gebeuren. Denk aan bruiloften en feesten. Deze hebben we tot nu toe kunnen omzeilen. Heel erg van slag ben ik geweest toen ik haar onverwacht (ik liep met pluisman in winkelstraat) tegenkwam, juist omdat pluisman erbij was en dit voor hem de eerste keer was dat hij haar weer zag. Zij bleef verbijsterd aan de grond genageld staan, pluisman liep met hoofd gebogen door en ik deed mijn handen voor mijn hoofd en liep soort hyperventilerend door. Totaal primaire afweerreactie. Gek hoe je lichaam dan soort "achterlijk" reageert. Hele dag zijn we allebei van slag geweest. Pluisman vnl door mijn heftige reactie.
Zonder pluisman vind ik het redelijk ok om haar tegen te komen. Maar voorlopig wil ik nog niet naar gelegenheden waar we allevier zijn, en dan in combi met drank, mwah, liever niet. Zij zit zo in de put (weet ik via haar man)', dat ik bang ben dat ze me dan toch goedbedoeld benadert en hetligt dan compleet aan mijn behoorlijk fluctuerende gemoedstoestand of ik daar op dat moment voor open sta. Ik wil niet hele avond gluren of pluisman naar haar kijkt. Hun hou ik zo lang mogelijk uit elkaar, ik weet dat het echt over is, maar het doet me zeer en sta dan vast niet op mijn gemak.
Pluisman heeft haar man al een aantal keer in een zakelijke setting gezien. Deze man is zo coulant, groet, geeft hand en komt bij het groepje staan. Pluisman voelt zich daar ongemakkelijk bij, juist omdat hij zich zo schaamt tov hem. Maar went iedere keer een beetje meer. En het zou toch te gek zijn als Truusman weg zou blijven....
Als onze (vele) gezamenlijke kennissen ooit zouden horen wat wij met zijn vieren "meegemaakt" hebben.., die zouden steil achterover slaan. Onze families en kinderen kennen elkaar ook. Ik ben echt heel blij dat niemand het weet.
Wat betreft jouw Truus, wel fijn dat ze zich beetje achteraf houdt. Denk je dat ze liefst weg zou willen blijven? Weet bij jou de rest van het gezelschap alles? Ken je haar man?

MollyM
01-03-2017 om 14:03
Veel herkenning fijn om te kunnen delen
Ik herken veel van je gevoelens Pluis, toen je haar regenkwam bv dat heb ik ook nog steeds zwakt maar langzaam af.
Truus en Truusman zitten bij ons in een redelijke dichte vriendenkring en ja de vrienden weten het ook. Truus en mijn man stonden dag na bekend maken al samen aan school -- Twee weken later had Truus besloten dat het niet zo slim was en ging met hangende pootjes terug naar Truusman. Mijne was hele maal kapot en zo zielig dat het uit was. Toch wilde ik nog verder.
Ze heeft nooit uitgebreid excuus aangeboden een keer oppervlakkig via de mail omdat ik mijn man had gezegd dat hij excuus aan haar man moest aanbieden. Wat hij gedaan heeft. Haar excuus ging er meer om dat ze ons gezin bedonderd had door samen uitjes te regelen maar niet richting mij.
Wat de feesten betreft wil je zelf komen voor mij hoeft het niet en sommige dingen zijn niet eens haar ding toch komt ze en dat vind ik heel vervelend. En inderdaad een hele avond haar zien in combi met alcohol gaat niet zo goed. Vaak red ik het feest dan wel maar later met man niet en dat vind ik heel erg. Dan eindigd een redelijk leuke avond in verdriet.
Fijn dat je er vrede mee hebt dat niemand het weet, maakt dat het soms niet lastig als mensen bepaalde opmerkingen make ? Bij ons is het andersom lastig ze vragen mij of haar liever niet alletwee. Soms is het onvermijdelijk.

regenboog
01-03-2017 om 16:03
achterdocht
Hoe gaan jullie om met wantrouwen of achterdochtige gedachten ten opzichte van man?
Ik heb hier zelf namelijk nog best vaak last van en moet dan ook echt moeite doen om me hier niet in te verliezen.
Ik wil man niet weer overal in gaan controleren en hem ook niet bij ieder rotgevoel gaan opbellen.
Vooral als ik "haar" ben tegen gekomen borrelen er weer allemaal nare doemscenario's in me op.
We zijn nu een jaar later en je wilt niet steeds alles blijven oprakelen.
Maar ik blijf er soms zo in hangen, kom voor mijn gevoel niet verder.

pluis
01-03-2017 om 18:03
Wantrouwen
Ik krijg verder geen opmerkingen gelukkig, omdat mensen het niet weten.
Jouw Truus snap ik echt niet zeg, is het wat als je op eigen initiatief eens een op een met haar praat?
Kan me niet voorstellen dat zij zich niet schaamt zeg. Wel zal het lastig blijven dat jullie echt op elkaars lip zitten ook zo in de vriendenkring. Je wilt natuurlijk ook niet dat de groep uiteenvalt in 2 kampen als ze zouden moeten kiezen, maar ik zou het als ik de rest vd vriendinnen zou zijn wel moeilijk vinden om Truus niet te veroordelen. Laat staan jóu niet te vragen ergens voor en haar wel. Laat je niet ondersneeuwen hoor, jij hebt niks misdaan!
Ik heb niet zo heel veel wantrouwen meer. Weet echt dat ze geen contact meer hebben en willen. In begin heb ik uiteraard zn telefoon binnenstebuiten gekeerd maar dat voelde vreselijk, ik vond ook uiteraard niks, dus daar ben ik mee gestopt. Waar ik geen weet of controle over heb zijn zijn gevoelens en gedachten. Is het allemaal wegge-ebt? Wat gebeurt als bijv haar man er op een dag niet meer zou zijn en zij "vrij" is? Dat houdt me nog wel eens bezig.
Ik weet wel, mocht ik er achter komen dat het ooit weer opgestart is of wordt, is het uiteraard klaar. Ik zal dan overigens veel rustiger reageren dan nu. Inmiddels weet ik, die naïviteit en vanzelfsprekendheid is weg, dat het blijkbaar in de beste huwelijken voorkomt.
Als ik iedere dag zou moeten denken en controleren wat hij doet...., je zou me in een gekkenhuis op kunnen sluiten vrees ik.

Ook Ervaring
01-03-2017 om 20:03
Pluis
"...dat het blijkbaar in de beste huwelijken voorkomt..."
Dit is zo goed om je te blijven realiseren.
Je denkt altijd maar dat je de enige bent die met deze pijn te maken heeft, maar "elk huisje heeft zijn kruisje".
Ik kan bijna geen enkel stel (van onze leeftijd met kinderen) meer neutraal bekijken, of ik vraag mij af of zich daar ook al 1 en ander heeft afgespeeld...
En hoe jullie het doen: petje af dames!!!
Zoals een goede vriendin van mij zegt:
"A queen will always turn pain in to power".
En Regenboog het vertrouwen zal met de jaren weer toe nemen.

SkiHappy
01-03-2017 om 21:03
de weg, niet de eindbestemming
ik lees al even mee en dat doe je alleen maar als je ook in deze situatie zit.
de pijn, het verdriet...dat hoef ik niet uit te leggen. Amper een jaar verder, het gaat beter maar ik ben er nog niet. Hoera voor de maandelijkse cyclus die graag de situatie nog wat komt op leuken! argh!
maar we zijn hier allemaal gebleven, omdat we zien en weten dat onze partners meer zijn dan hun fout.
omdat we hopelijk allemaal voelen dat hoe ze voor ons vechten meer zegt dan de pijn die gedaan werd.
hoe moeilijk ook, voor ons is het een weg naar iets beter. geen eindbestemming.
en ooooh, wat een stomme, vervelenden, lelijke en pijnlijke weg maar...hij bracht ons wel terug naar onszelf als individu en weer naar ons als koppel. nu zit ik in een relatie met evenredige inspanning, met zo veel liefde, passie en zijn we zo intens. Ook na een jaar en eigenlijk wordt dit alles steeds beter.
op één of andere manier is het een oefening voor mij om in mijn rust te blijven. als ik daar ben dan voel ik geen argwaan, angst of wantrouwen. dan vertrouw ik hem helemaal. mijn hoofd en hormonen sleuren me uit die rust, dat is wel vaak het probleem ;-)
ik wil ook zeker niet in het wantrouwen blijven hangen...voor mezelf is dat niet een gevoel dat ik wil behouden in deze relatie. dat wil ik weg en dat zal ook weggaan. wat overblijft is dat deeltje alertheid waar het hier ook al over ging.
verder is het de tijd die we zijn tijd moeten geven om te helen en te genezen. en emoties er uit laten die er uit moeten ( poeh, heftig soms) maar misschien moeten we onze pijn ook aanvaarden als een deel van ons.
" we mature by the damage, not with the years "

pluis
01-03-2017 om 22:03
Bedankt
Bedankt voor al jullie reacties. Fijn om van lotgenoten ervaringen te lezen. Ieder verhaal steekt net weer anders in elkaar en overal pik je wat van op. Ik hoop dat iedereen zich vrij voelt om dit te blijven doen. Gitte ben je er ook nog?

pluis
02-03-2017 om 11:03
liegen
@ookervaring
Dat heb ik ook heel sterk, dat ik in mijn omgeving ook soortgelijke stellen bekijk van wat speelt er achter jullie voordeur eigenlijk? Op een enkele opmerking over "wat ben je afwezig" of 'je ziet pips" na heeft verder niemand iets gemerkt. Logisch, dat raad je ook gewoon niet. Op mijn werk heb ik een paar keer iets moeten liegen omdat ik een belangrijke deadline niet haalde. Dat voelde heel slecht en verkeerd, dat heb ik pluisman savonds ook wel voor voeten gegooid, 'jij de boel bedriegen, en nu moet ik tegen mijn collega's liegen, en bedankt".
Maargoed, nog steeds blij dat niemand het weet, maar was echt soms lastig. Snap dat het in sommige gevallen wel helpt als iedereen het weet, dit zal voor iedereen verschillend zijn. En soms/vaak heb je er ook niets over te zeggen zoals bij Mollie, waarbij Mollieman en Truus het zelf bekend maakten (toch?). Mollieman kwam ook met hangende pootjes terug, ik geloof wel dat ik dat in zou wrijven (heb ik bij pluisman ook wel gedaan), zo van, ze moet je niet, het was een lolletje, en jij dommerd werd verliefd. Echt hard hoor, maar ik was zo in alle staten, en in een boze bui heb ik dat zo geroepen.

Been there
02-03-2017 om 13:03
Vrienden e.d. weten het
En waarom ook niet? Ik vond het in het begin lastig want het was alsof ik de "zwakke" leek. Mensen zeggen zo snel: als het mij overkomt is het klaar. als het puntje bij het paaltje komt dan oordeel je wel anders was mijn weerwoord. Natuurlijk kreeg ik deze reactie, maar vaker bewondering voor mijn keuze om door te gaan. Ik besefte me mede daardoor dat ik juist de "sterke" ben. Ik heb volgehouden, mijn partner niet meteen buiten gezet of mijn spullen gepakt nadat deze de affaire had opgebiecht. Door erover te praten met vrienden kom je erachter dat er idd meer achter voordeuren speelt waar je het wel en ook waar je het nooit van zou verwachten. Niets menselijks is ons vreemd toch. Het lucht ook op, een groot geheim meedragen is zwaar. Ik raad wel nogmaals iedereen aan niet te blijven hangen in achterdocht, wantrouwen, verdriet of jaloezie, daarop verdergaan ondermijnd je relatie. Heel veel geluk dames, Het is jullie gegund!

Ook Ervaring
03-03-2017 om 18:03
Hier ook...
...meer verhalen van vrienden en kennissen die met hetzelfde thema te kampen hebben gehad. Zowel Truusjes als Henkjes zijn de revue gepasseerd binnen onze kringen en zijn gewoon allemaal stuk voor stuk hele doodnormale, lieve weldenkende mensen, maar allemaal met een (ander) verhaal en veel kwam voort uit een gemis.
Bijna iedereen is daarna ook doorgegaan met partner en er beter op geworden.
Sommige van deze verhalen hadden ons al bereikt voor onze bom, logisch dat deze stellen ook van ons weten en andere verhalen bereikten mij nadat ik mijn verhaal met (andere) vriendinnen deelde.
Hier heb ik het gevoel dat ik aan een tweede huwelijk met dezelfde man, yeah, mijn man, ben begonnen.
" we mature by damage, not with the years "
Mooie van je, SkiHappy!
En inderdaad, Been There, niet blijven hangen in achterdocht, wantrouwen, verdriet of jaloezie...
En wees maandelijks je hormonen de baas, het zijn killers I know, maar ze vertekenen het beeld van je werkelijke vooruitgang.

Been there
03-03-2017 om 22:03
En nog sterker...
Toen ik het mijn leidinggevende op mijn werk vertelde, vertelde deze me ooit in hetzelfde schuitje gezeten te hebben maar dan als degene die bedrogen had......
Ik kreeg ook hier begrip en daardoor steeds meer grip op de situatie. Misschien dat de voorbeelden van Ook Ervaring en mijzelf de dames hier over de streep kunnen trekken om zich niet voor de buitenwereld te schamen en ook hun gevoelens te delen met anderen in hun dagdagelijkse leven behalve alleen hier virtueel op OO. Gedeelde smart is nl. halve smart en maakt het geheel veel makkelijker te (ver)dragen.

SkiHappy
04-03-2017 om 09:03
nieuwe schaamte
Volgens Esther Perel, relatie therapeute en echt een deel van mijn redding geweest, is blijven de nieuwe schaamte. Daar waar vroeger scheiden de schaamte was , is blijven dat nu. Zeker na een affaire.
Ik vertelde het wel een heleboel vriendinnen en ben ik héél dankbaar om! ik had het zonder hen niet zo goed doorstaan. Familie durf ik nog niet, omwille van de pijn die zij er ook van zouden hebben.

Ook Ervaring
04-03-2017 om 09:03
Voor minder
En... koppels gaan tegenwoordig voor minder ingrijpende issues al uit elkaar (dopje van de tandpasta).
Als je relatie een affaire overleeft, zit er een hoop goed!!!
Ook mijn guru is Esther Perel in deze.
Wellicht kenden jullie dit filmpje nog niet van haar:
Rethinking infidelity, 20 min:
https://youtu.be/P2AUat93a8Q
Been there
04-03-2017 om 15:03
Niet eens
......dat blijven de nieuwe schaamte is. Ik ben er trots op dat ik heb volgehouden, hier geen schaamte. Het is zoveel makkelijker om er de brui aan te geven, althans dat vind ik. Verder ben ik het roerend en helemaal eens met Ook Ervaring. Ken Esther Perel niet, we hebben geen relatie therapie gehad. Ik denk wel dat mensen zeker baat bij kunnen hebben, maar ik deel dus niet de mening dat blijven de nieuwe schaamte is.

Bobbie
04-03-2017 om 17:03
daar lijkt het wel op
hier op het forum dan, maar ik schaam me eerder dat ik zolang ben gebleven.