Verder na ontrouw deel 2

ook op zoek naar steun

Ik ben ook op zoek naar steun, vriendinnen durf ik niet meer lastig te vallen en bij mijn man hoef ik er ook niet meer mee aan te komen. Maar het blijft zo moeilijk. Ik ben nu bijna 2 jaar verder en het doet nog steeds heel zeer. Ik klets graag met je mee. Ik las in een andere thread al wat stukjes van je en ik herken zoveel net of ik het zelf heb geschreven.

Hou vol, we komen er wel. Ik merk ook dat hoe de tijd vordert het makkelijker wordt maar ik denk ook dat het nooit zal verdwijnen.

Groeten,
Molly

Als het al

Als het al 2 jaar heel erg zeer doet, Molly, waarom blijff je bij hem dan? Wat levert je relatie met hem dan op?

Als je en je man en je vriendinnen niet 'lastig'durft te vallen met je probleem, dan is er iets grondig mis met die contacten. Kom je genoeg voor jezelf op? Of zijn het allemaal zulke egoistische mensen die jij uitzoekt?
Zou je niet denken dat het verstandig is om in relatietherapie te gaan: tot nog toe hebben de manier waarop jullie mee om zijn gegaan geen zoden aan de dijk gezet. Iets in het proces blijft steken en het lijkt mij belangrijk om dat uit te zoeken. En als je vent het allemaal te veel gedoe vindt dan is het hem jullie relatie blijkbaar niet waard...

tante sidonia

Die vriendinnen snap ik wel. Als je het niet hebt meegemaakt geef je toch verkeerde adviezen. Ik heb dat zelf ook ervaren. Ze zeiden dat ik MOEST kiezen....een knoop door moest hakken. Maar zo werkt het niet en zo simpel is het niet. De pijn kan soms ervoor zorgen dat je weg wil maar niet weg wil....hoe zeg ik dat? Ik bedoel weg van de pijn maar niet uit je relatie. Alleen een "buitenstaander" snapt niet wat je bedoelt. En man is natuurlijk een partij waarmee je niet zo kan praten als met lotgenoten. Wel vind ik dat Molly's man meer zijn best moet doen. Dat meen ik. Alleen dan kan het beter gaan....och ja zo werkt het voor mij iig.

ja...

Dat wordt wel vaak gezegd: als er iets gezegd wordt dat men niet graag hoort dan is het vaak vanuit onbegrip. Ineens ben je buitenstaander en moet je het zelf meegemaakt hebben?
Ik zeg niet dat een keus maken simpel is, maar om goed verder te kunnen is het toch waar dat je moet kiezen, ga ik weg of wil ik blijven en gaan we op een constructieve manier verder werken aan de relatie?

beslissing

Is het nodig om eenzelfde ervaring te hebben om te kunnen begrijpen wat verdriet en onzekerheid met je doet?
Om te begrijpen hoe moeilijk het is om een beslissing te kunnen volhouden? Ik wil het niet bagatelliseren, maar we komen soms hele moeilijke beslissingen tegen op onze weg. Het gaat er niet om wat je hebt meegemaakt, maar hoe je gelooft in de beslissing die je hebt gemaakt. Hoe je eraan werkt dat je beslissing een succes wordt.

Door het niet als een keus te zien maar als een beslissing, laat je de deur minder wijd open staan. Mijn visie in het leven .

misschien

heb je gelijk Tante Sidonia, maar je kan niet de hele situatie overzien.
Ik wil ook helemaal niet klagen want slecht heb ik het echt niet. Ik wilde alleen met lotgenoten er over kunnen praten. Soms lucht dat al genoeg op. Weten dat je niet alleen bent en dat niet bij iedereen de lucht al weer geklaard is na een jaar. Ik wil graag verder met mijn man maar mis bepaalde dingen die er vroeger wel waren en hoe ga je daar dan mee om. Kunnen die dingen weer terug komen (iemand die misschien al vijf jaar verder is kan zijn mening hier over geven al is iedereen natuurlijk anders).

Man praat moeilijk, ziet dingen heel anders dan ik. Zou wel in therapie willen voor mij maar snapt serieus niet waarom. Weet je sommige mensen denken gewoon heel anders en dan is het aan jou hoe je daar mee om wil/kan gaan.

Ik herken veel in jou GitteNN ik snap het precies, ik heb destijds gevochten om verder te kunnen gaan. Ben nog steeds blij dat ik dat gedaan heb, maar heel soms komt er inderdaad twijfel. Ik zou ook graag gewoon lekker onbezorgd verliefd willen zijn en dat zit er voorlopig gewoon niet in.

mooi gezegd Flanagan

antwoord op #3

Wat dacht je van een gelukkig gezin Tante Sidonia en een fijn thuis.

Dat telt heel zwaar mee.

Het is ook zo...je hoeft niet altijd hetzelfde of iets soortgelijks meegemaakt te hebben om iemand ermee te kunnen helpen. Een luisterend ook kan soms al genoeg zij. Misschien praat ik wel met de verkeerde mensen. Ik kan niets met wat ze me adviseren of zeggen. Maar ik heb wel een lieve vriendin die het heel goed begrijpt en vol respect met de hele situatie omgaat. Een mens uit 1000-en. Ik ga me daar meer op focussen en niet op dat wat er niet is. Pffff wat een wijsheid. haha.

Een ding weet ik wel. Het blijft zeer doen. Er is een stukje weg. Maar hoe noem ik dat stukje. Is het crediet?

stukje weg

Ik denk dat wat weg is, een zekere zorgeloosheid is: dat je, wat er ook gebeurt, weet dat er iemand is (je partner) die achter je staat en er voor je is en vooral die nooit iets zal doen dat jou beschadigd.
Dat gevoel is weg, voorgoed. Ook als deze relatie eindigt en je een nieuwe relatie krijgt, zul je nooit meer voor 100% vertrouwen op een ander.

Dat hoeft allemaal niet dramatisch te zijn. Sommigen hebben dat blinde vertrouwen sowieso nooit gekend, omdat ze bijvoorbeeld uit een gezin komen waar zo'n basisgevoel er niet was. Dus je kunt ook denken: die zorgeloze jaren heb ik toch maar mooi gehad. En nu ben je wijzer geworden en dat is ook goed. Misschien maakt dat wel dat je bepaalde dingen meer waardeert, in plaats voor dat je ze voor vanzelfsprekend aanneemt.

ik snap Gitte wel

Hoe goed bedoeld, je bent toch buitenstaander als je het niet meegemaakt hebt.
Ik heb wat dat betreft veel geleerd van topics van oa Moederziel en Pennestreek. Het ligt allemaal veel genuanceerder dan een ontrouwe vent gewoon even de deur uit trappen.

Objectiviteit

Soms zijn adviezen van lotgenoten verweven met boosheid of rancune. Het advies dient om een ander te behoeden voor ellende, maar verliest het dan aan objectiviteit. Een advies is dan gemaakt met oogkleppen op.
Iemand die niet spreekt uit ervaring, wordt niet beïnvloed door eigen verdriet. Negativiteit belemmert herstel.

Belangrijkste is inderdaad iemand die luistert en niet met anderen over jouw zorgen klept.
Er zijn ook mensen die niemand vertrouwen en kiezen voor het opschrijven van hun gevoel in een schrift. Van je af schrijven, kan ook voor TS werken. Dan kn je lter ien wat je maanden geleden geschreven hebt. Het herlezen is net als het lezen van de problemen van een ander, meer afstand, meer loskomen.

Boek

Ik ben t boek aan t lezen BLIJF TOCH BIJ ME. Verder na een affaire van Petra Deij. Veel herkenning en troost haal ik er uit maar ook de andere kant wordt belicht, hoe t te vertellen aan je kinderen en moet je t wel vertellen. Wat als je t helemaal niemand wil vertellen. Aanrader.

lotgenoot

Ook hier is er sprake geweest van ontrouw in de relatie.
Het is nu ruim een jaar geleden dat het uitkwam dat man een affaire had.
Na een paar hele heftige dagen besloten we er toch voor te gaan vechten.
We zijn in relatietherapie gegaan en dat was keihard werken met zijn beiden.
Vaak gedacht om te stoppen want de therapie bracht ons in eerste instantie alleen maar verder uit elkaar.
Toch blij dat we hebben door gezet want daarna ging het echt beter en zijn we juist dichter naar elkaar toe gegroeid en is onze relatie sterker en hechter geworden.
Maar ondanks dat alles beter is geworden en man ook echt zijn best doet denk ik ook wel eens ben ik niet beter af zonder hem?
Dan verlang ik naar een bestaan zonder wantrouwen of verdriet om wat er gebeurt is.
Herkent iemand dit ook?
Het vertrouwen heeft een flinke deuk opgelopen en zal waarschijnlijk nooit meer volledig worden.
Dat vind ik wel moeilijk te accepteren.
Gelukkig heb ik nu meer goede dagen dan slechte en denk ik er ook niet meer de hele dag aan maar het is nog wel iedere dag even in mijn gedachten.
Soms wat meer dan anders, ligt er aan hoe ik me zelf voel die dag.
Er is veel verbeterd in onze relatie en man doet er ook alles aan om mij te steunen maar er is ook iets kapot gegaan, een bepaald gevoel, het vanzelfsprekende, het onbekommerde in onze relatie.
Dat heb ik nu niet meer, altijd toch wat alert en soms wat achterdochtig.
Volgens therapeut wil ik te snel en moet ik het echt nog meer tijd geven.
Ook ik mis wel eens het contact met een lotgenoot want erover praten met iemand die het zelf niet heeft mee gemaakt doe je toch niet gauw.
Ik wens ieder lotgenoot veel sterkte en kracht toe!

regenboog

Ik herken me helemaal in je. ik heb precies hetzelfde. ik vrees ook dat het nooit meer weg gaat. en daar baal ik nog steeds heel erg van. kan er ook nog steeds boos over worden zeker als ik er over na denk. welke relatietherapie doen of deden jullie? in het boek dat ik lees gaat het over EFT(emotionally focuessed therapy) ik ga lezen of het iets voor ons is. mijn therapeute zei dat het voor ons een hele goede manier zou zijn. ik voel dat ik vast zit. kan niet uitleggen hoe. ik wil het wel proberen.

ik vind het fijn om te praten met lotgenoten. iemand die het niet meegemaakt heeft zegt en voelt dingen anders. ik blijf dat zo voelen en vinden. het is ook niet iets waar je zo maar over praat. mijn beste vriendin (dacht ik) heeft me verraden hierin. ze ging er toch mee naar een ander "omdat ze het niet aan kon". Midden in je eigen verdriet...in het verwerken in een affaire en dan gaat nog eens iemand je vertrouwen beschamen. nou daar ben ik dus wel klaar mee.

ik ben benieuwd naar ervaringen over EFT.
grt. gitteNN

Wij hadden een therapeut die ook werkte met de EFT methode.
Bij ons is echt de hele relatie onder de loep genomen en ook een gedeelte van je jeugd, hoe je bent opgegroeid zeg maar.
Het was af en toe heel heftig en confronterend, vooral omdat man in het begin nog last had van de breuk tussen hem en zijn vriendin.
Wij hadden beiden een klik met de therapeut en voelden ons ook beiden begrepen maar makkelijk was het zeker niet.
Vaak gedacht dit gaan we niet redden.
En nu we in rustig vaarwater zijn gekomen en man heel attent en liefdevol tegen me komen bij mij soms de twijfels opzetten.
Alsof ik er gewoon niet van kan genieten dat we het samen gered hebben en het nu weer goed is.
Maar onze therapeut zei bij het afsluitende gesprek al dat het heel normaal is dat het af en toe op en neer zal gaan en dat het opbouwen van het vertrouwen een langdurig proces is.

pffff

weet je....je hoopt op wonderen dan..ik althans. ben naief zie ik wel. dat verwerken en een plek geven heeft toch tijd nodig. vooral deze zin van je "En nu we in rustig vaarwater zijn gekomen en man heel attent en liefdevol tegen me komen bij mij soms de twijfels opzetten." ik heb dat ook. nu al zonder therapie. het vliegt me telkens weer aan....hij ging weg...naar haar...naar een hotel. pfffffffff

blijft moeilijk

Het blijft soms moeilijk, ook na relatietherapie.
Door de therapie zijn we elkaar wel beter gaan begrijpen en kunnen we nu goed met elkaar praten.
We zijn door de therapie er ook achter gekomen waarom er ruimte is ontstaan voor een affaire.
Ik zie daar mijn aandeel ook in.
Man is helaas veel te ver gegaan, daar staat hij nu zelf ook versteld van.
Heeft vreemdgaan altijd afgekeurd en zag zichzelf dat ook nooit doen, helaas is het wel gebeurt.
Ik blijf het heel pijnlijk vinden dat hij zichzelf niet heeft kunnen beheersen en steeds verder met haar is gegaan.
Ook zij had een relatie.
Man heeft alles opgebiecht en ik heb op alles ook een antwoord gekregen hoe pijnlijk en walgelijk ook.
Maar ik wilde dat zelf ook, anders blijven er zoveel vragen in je hoofd rondspoken.
Nu nog ben ik wel eens benieuwd hoe het tussen hun ging of wat ze bespraken of ze ook toekomstplannen hadden en of man echt wel eerlijk alles heeft verteld.
Ook in mijn hoofd spelen soms beelden van man en haar samen af.
Gelukkig kan ik dat nu een halt toe roepen en het sneller van me afzetten.
Ik zal de affaire nooit echt gaan begrijpen maar moet dat ook.
Het is verheven maar vergeten zal ik het nooit.
Ik hoop dat het nog wat meer zal slijten in de loop van de tijd, heb wel goede hoop want het is nu al een stuk minder geworden na een jaar.
Heb nu helaas weer wat meer last van alles, hoop dat het snel weer wat beter wordt.

Regenboog

"We zijn door de therapie er ook achter gekomen waarom er ruimte is ontstaan voor een affaire.
Ik zie daar mijn aandeel ook in."

Dat een huwelijk scheef loopt, beide partijen daar misschien een aandeel in hebben of niet: het is geen excuus voor een affaire.
Laat niemand je dat wijsmaken.
Ruimte voor een affaire...Een excuus/reden voor een affaire lijkt dat. Alsof hij niet anders kon. Alsof hij er een geldige reden voor had, er een logische verklaring voor had.
Niemand zette een pistool op zijn hoofd toch?
Het is geen logisch gevolg.
Jij hebt aan dat stuk geen aandeel.
Anders gaat iedereen, waaronder jij, toch gewoon vreemd als een huwelijk niet loopt, er is immers ruimte voor?
Als er ruimte voor iets is betekent dat niet dat die ruimte op die manier ingenomen moet worden.
Ik hoop bijna dat je het anders bedoelt en dat ik het verkeerd interpreteer.

Bobbie

Ik bedoel het zeker anders dan dat jij het opvat hoor.;-)
Het is soms lastig om de juiste woorden te vinden en om het te omschrijven.
Met ruimte bedoel ik dat als onze relatie goed was geweest en in evenwicht dat de kans op vreemdgaan dan klein is.
Tuurlijk heeft man altijd een vrije keus gehad en heeft hij er steeds voor gekozen om ermee door te gaan.
Ik bedoel er meer mee dat er een reden is geweest dat man open stond voor verliefde gevoelens voor die ander omdat er bij ons iets scheef zat.
Dat wist hij toen ook nog niet, daar zijn we gaande weg achter gekomen.
Man heeft dat ook niet als excuus gebruikt hoor, door de therapie zijn we erachter gekomen waarom het heeft kunnen gebeuren.
Het kan iedereen overkomen, ook al denk je van dat gebeurt ons nooit.

Vergelijkbaar met Regenboog

Ik vind het juist heel relativerend om in te zien dat ik ook een aandeel heb gehad in de scheef gegroeide relatie, waardoor mijn partner is 'afgeleid' geraakt.
Beter dan dat je achteraf totáál niet zou begrijpen waar het aan lag en dat je hem nóóit meer zou kunnen vertrouwen, want "alles was immers toch goed?"
Mijn partner stond er op deze manier ook voor open, maar zal dit niet nogmaals als escape gebruiken, hij weet nu wel beter, want ook wij zijn er beter op geworden, thank god, hoe freaking pijnlijk ook!
Ik kan wel zeggen dat ik een soort haat/liefde verhouding heb opgebouwd ten opzichte van het geheel.

Hiermee praat ik het natuurlijk allemaal niet goed, maar als het dan toch gebeurd is, verzacht dit inzicht de ontgoocheling van de ontdekking.

We zijn allemáál mensen met onze fouten. Het gaat er ook om hoe we deze fouten kunnen herstellen ten opzichte van de mensen die we pijn hebben gedaan.
Hier gaat dat heel goed en de grote pijn ebt steeds verder weg naarmate de herstelde relatie steeds meer terrein terugverovert.
XX

Heb vertrouwen

Regenboog (en allen),

Heb er vertouwen in dat de pijn afneemt.
De ups worden steeds meer up en de downs worden steeds minder down...
Hier ook vergeven, maar niet vergeten.
"Maar dat hoeft ook niet, elke relatie heeft zijn krassen".
(Quote op de website van een relatie therapie praktijk

jippox

"Ik denk dat wat weg is, een zekere zorgeloosheid is: dat je, wat er ook gebeurt, weet dat er iemand is (je partner) die achter je staat en er voor je is en vooral die nooit iets zal doen dat jou beschadigd.
Dat gevoel is weg, voorgoed. Ook als deze relatie eindigt en je een nieuwe relatie krijgt, zul je nooit meer voor 100% vertrouwen op een ander."

Mooi verwoord! Ik zou er alleen nog aan toe willen voegen dat er in plaats van die zorgeloosheid een stukje angst is gekomen. Angst dat het je nog een keer gebeurt.

En dat doet pijn. Ook na 2 jaar nog. Maar die pijn is geen reden bij mijn partner weg te gaan. De pijn zit nl in mij. Er is in mij iets veranderd en dat neem ik mee als ik weg ga.

vraag aan lotgenoten

Een vraag aan lotgenoten:

Hebben jullie ook nog wel last van achterdocht of wantrouwen?
Ik heb bijvoorbeeld soms last van het gevoel dat ze toch elkaar nog stiekem zien?
Regelmatig,eigenlijk iedere dag wel een keer kom ik "haar" tegen als ik ergens naartoe ga en dan denk ik wel eens zullen ze weer ergens hebben afgesproken met zijn beiden?
Ik weet wel dat dit niet een realistische gedachte is en dat we na alles wat we hebben moeten doorstaan om de relatie weer goed te krijgen man zich echt wel bedenkt.
Maar goed ik zit dus wel vaak met die knagende rot gevoelens die me onzeker en angstig maken.
Meestal deel ik dit wel met man en praten we er samen even over, man begrijpt het goed en probeert me ook te helpen waar hij kan.
Ik voel me dan ook wel schuldig tegenover hem, dat ik zo nog over hem kan denken.
Hoe gaan jullie hiermee om? En zal het op den duur ook gaan afnemen?

Lieve groet,

Regenboog

Regenboog

Met ruimte bedoel ik dat als onze relatie goed was geweest en in evenwicht dat de kans op vreemdgaan dan klein is.
Tuurlijk heeft man altijd een vrije keus gehad en heeft hij er steeds voor gekozen om ermee door te gaan.
Ik bedoel er meer mee dat er een reden is geweest dat man open stond voor verliefde gevoelens voor die ander omdat er bij ons iets scheef zat.
Dat wist hij toen ook nog niet, daar zijn we gaande weg achter gekomen."

Dat dingen gebeuren is een feit. Maar ze hoeven niet te gebeuren. Niet elke vreemdganger heeft een rotjeugd gehad, niet iedereen met een rotjeugd gaat vreemd. Meestal gaan niet beide partijen in een relatie die scheef zit vreemd. In mijn ogen is er dan geen ruimte voor maar neemt men die ruimte. Het is een keuze. Verliefd worden kan, maar dan is er nog steeds een uitweg om er niets mee te doen en er toch achter te komen dat er iets scheefzit in je eigen relatie.

Je kunt in therapie, je kunt praten met je partner, je kunt scheiden, een pauze nemen, maar je hoeft niet vreemd te gaan. Je kunt deelgenoot zijn van het scheefzitten van de relatie, maar je bent geen partner in crime vwb het vreemdgaan. Dat is in mijn ogen een kromme gedachte en het onterecht delen van dat deel van de schuldvraag. Jij hebt geen deel aan zijn vreemdgaan, aan zijn oplossing van zijn deel van het scheefzitten.

"Ik voel me dan ook wel schuldig tegenover hem, dat ik zo nog over hem kan denken."

Vertrouwen moet hij terugwinnen, bewijzen en dat kan jaren duren. Dat je achterdochtig bent is normaal, zoveel invloed heeft dat naar verhouding kleine pleziertje nu gehad. En het is aan hem om dat aan jou te bewijzen al moet het 100000 keer en het is daarbij niet de bedoeling dat JIJ je schuldig voelt; je mag het laten merken en uiten.

Vreemdgaan is inderdaad een keus die je zelf maakt, daar ben ik het mee eens.
Er gebeuren helaas wel eens dingen in je leven waarvan je niet had gedacht dat je dat zou kunnen doen of dat je zo zou kunnen zijn.
We hebben allemaal een duistere kant in ons die we liever niet willen kennen en waarvan je ook schrikt als die naar boven komt.
Man had zelf ook nooit verwacht dat hij ooit zou vreemdgaan laat staan om in een affaire terecht te komen.
Hij staat er nu zelf ook nog versteld van dat hij het zo verborgen heeft kunnen houden en heeft kunnen liegen tegen me.
Dat is een kant van hem die hij helemaal niet kende.

Het is een harde levensles geweest en we hebben er beiden veel door geleerd.
Was het maar zo eenvoudig dat dingen niet hoeven te gebeuren.
Helaas werkt het niet zo en maken we allemaal wel fouten en verkeerde keuzes.