Verder na ontrouw deel 2

regenboog

ook ik zou zeker het bespreken. niet binnenhouden!! ik deed dat tot een paar weken terug ook af en toe. vond dat ik na 1,5 jaar nu onderhand het zelf moest kunnen 'wegwerken' en ging het dan hier spuien...
maar thuis als ik hem zag was het er nog meer. was ik nog verdrietiger en banger etc. ik wist dat hij het er niet graag meer over heeft. hij heeft het weggestopt en voelt het alsof we het over een ander persoon hebben.
toch moest ik er over beginnen en heb ook gezegd dat ik het niet meer voor me ga houden. ik kom er niet verder door, en uiteindelijk wij samen niet. en weet je wat? sinds ik het er wel over heb is het met veel minder emotie en duurt mn rotgevoel minder lang.
ik zou je dit ook willen adviseren. regenboogman MOET begrijpen dat jij een andere weg te bewandelen hebt dan hij. en dat ook jij bezig bent met die ene kant op te komen/gaan; samen door.

het is heel normaal dat het te pas en te onpas op komt. ik heb dat niet anders. wel is het door er over te praten samen minder heftig.

go4it girl.

xx gitteNN

@puinhoop

het is heel normaal dat je al die gevoelens en gedachtes hebt. kom op je weet het PAS 4 maanden, helaas. Daarmee bedoel ik dat ik het kl.te vind dat je het mee moet maken.

Wonen jullie apart? "Frustratie ook, want hoewel we begonnen te mailen naar elkaar hierover, reageert hij nu nog maar eens per maand"

ik kan je alleen maar zeggen dat jij voor jezelf moet zorgen en moet voelen wat jij nodig hebt. daarin moet puihoopman meehelpen en meewerken en iedere iedere iedere keer als je het erover wil hebben, wil schreeuwen ruzieen noem maar op dient hij klaar te staan.

ik heb me ook suf gezocht in hoe dit aan te pakken en zeker in het begin was ik heel onzeker. voelde een soort concurrentie. moest me mooi(er) maken (dan ervoor). deed liever etc..etc..

tot ik op een dag er heel boos van werd en dacht...als ik niet deug dan maar niet en dan maar uit elkaar. ook dat heb ik uitgesproken en gitteman helpt heel goed.

ook las ik het boek blijf bij me; ook om een beetje de ontrouwe partner te snappen. niet het vreemdgaan, want ik vond en vind dat daar geen ENKEL excuus voor is...maar meer de gevoelens te kunnen begrijpen die er ook bij hem zijn/waren.

hopeijk helpt het jou ook.

liefs GitteNN

@ Regenboog

Ik hoop dat het intussen wat beter met je gaat, dat de storm is gaan liggen.
Ik zat de voorbije dagen ook nog te denken: soms is alleen al het lezen van dit draadje en eventueel reageren al voldoende om te triggeren...om emoties waarmee we dachten gedealed te hebben opnieuw naar boven te halen.
Een forum als dit kan een enorme steun zijn. Wat mij betreft zeker in de beginperiode. Ik was zo verloren, zo down en ik was verwonderd dat ik niet de enige was die in deze shit zat. En dat de relatie bovendien kon standhouden en zelfs verbeteren vond ik al helemaal geweldig om te lezen.
Maat tegelijk is elke situatie anders en soms bij het lezen laat je je ongewild meeslepen naar een stadium waar je eigenlijk al voorbij bent.
Ik betrapte mezelf erop dat het een hele tijd beter met me ging en toen ik opnieuw begon te lezen en te schrijven, zakte ik toch terug wat onderuit.
Begrijp me niet verkeerd... dit draadje heeft zeker zijn nut.
Maar zou het kunnen dat het uitgebreid schrijven over hoe je relatie voordien was toch die trigger geweest is om opnieuw wat meer verdriet en achterdocht te creëren?

iedereen veel sterkte x

Bedankt voor de lieve berichten, doet me goed!
Het gaat langzamerhand weer wat beter, voel me nu vooral erg moe en wat down.
Heb even geen zin om een vrolijke regenboog vrouw te zijn.
Heb er met man over gesproken en hij begrijpt me goed zegt hij.
Zegt dat het met ups en downs gaat maar dat ik wel moet oppassen om er niet te veel mee bezig te zijn.(we hebben het er de laatste avonden ook steeds weer over)
Ik denk ook dat ik meer last heb na bepaalde triggers.
Man en ik waren afgelopen weekend in de stad en we liepen hand in hand toen we "Truus" tegen kwamen.
We schrokken allebei even en zij zo te zien ook.
Ik blijf er dan in hangen terwijl man er later geen last meer van heeft.
En Wat Maete 2 ook zegt over dit forum, ik heb er heel veel aan maar je bent er zo ook meer mee bezig.
Het is soms zo ontzettend moeilijk om je gedachten te verzetten.
De laatste tijd denk ik ook steeds weer aan hun affaire, ik word dan van binnen erg boos.
Kan me nog steeds niet voorstellen dat man zo ver ging.
Wil er eigenlijk niet meer aan denken maar het is net een hele slechte film die in mijn hoofd zit.
Kan me er nu bijna 1,5 jaar later ook niet iets meer bij voorstellen dat het werkelijk is gebeurt.

@puinhoop, je zit nog in een achtbaan qua gevoelens, het is nog maar 4 maand geleden dat het uitkwam.
Bij ons heeft het wel 6 maand geduurd voordat het wat beter ging en voelde.
Jammer dat puinhoopman niet wil praten, dat is zo belangrijk voor de verwerking en het herstel van jullie relatie.
Hij kan toch niet doen alsof er niets gebeurt is.
Misschien schaamt hij zich heel erg.
Sterkte, het is moeilijk maar als je er samen voor gaat en ook de "puinhoop" die is ontstaan samen wilt opruimen dan zal het steeds wat beter worden.

Fijne avond allemaal en op naar een mooi weekend!

Bedankt

Regenboog en GitteNN, voor jullie vriendelijke woorden. Jee ja, GitteNN, ook ik ben als een gek van alles aan gaan passen: ik heb allerlei nieuwe kleren gekocht, heb mijn haar geverfd (ik wist dat ze donker haar had, dat had ik er dan wèl uitgepeurd), ben me weer gaan opmaken, ging als een gek elke avond fietsen om af te vallen, liet gaatjes in mijn oren schieten...wat word je onzeker van zo'n plotselinge concurrentie, nietwaar?
ik baal dat ik verder niets van haar weet. Jullie lijken allemaal te weten om wie het gaat en ik tast in het duister. Hij had verteld dat het iemand was die ze normaal nooit tegenkwamen bij het uitgaan, maar later schreef hij dat ze via via aan zijn telefoonnummer was gekomen. Via wie dan ooit, als niemand haar kende? Ik geloof het niet zo.
Nee, we wonen gewoon nog bij elkaar, het is alleen dat we allebei dingen makkelijker kunnen schrijven dan praten. Ik was eerst vooral onzeker maar pas de laatste weken begin ik ook heel kwaad te worden, omdat hij allerlei dingen gewoon mooier voorspiegelt dan ze zijn. Ik vertel nog wel eens wat voor dingen, maar die woede is nieuw voor me in deze kwestie.
Ik voel me ten opzichte van jullie minder gerechtigd om deze gevoelens te hebben, omdat het bij elkaar maar 10 dagen heeft geduurd, hij het zelf heeft opgebiecht en ze geen seks hebben gehad. Maar desondanks doet het enorm veel pijn, te weten dat hij haar tot 3 keer toe heeft opgezocht en intens met haar gepraat en ook gezoend heeft.
Nu probeer ik achter haar naam te komen, maar ik heb zelf geen mobieltje (hij wel) en ik heb geen idee hoe ik in de contactenlijst moet komen, Ze hebben geAppt en ik denk ook sms-jes uitgewisseld, weet iemand waar je dan moet zoeken in zo'n ding? Hoe je de contactenlijst moet vinden? Dan kan ik eens kijken, want hij heeft alle berichten gewist van haar, zei hij, dus wie er 'leeg' is, dat moet haar zijn.
Regenboog, ik weet dus niet hoe ze eruit ziet, maar steeds als we wandelen,zoals gisteren, ben ik ook bang dat we haar tegenkomen. Ik let scherp op hem als er een slanke donkerharige vrouw ons tegemoet komt of de kroeg binnenkomt. Stom hè...

@puinhoop

@puinhoop, het maakt helemaal niets uit hoe lang het ontrouw heeft geduurd of hoe ver dit is gegaan.
Je hebt met elkaar een (stilzwijgende) afspraak hierover gemaakt en deze is geschonden, dit doet enorm veel pijn en verdriet.
Ik vind wel dat jij het recht hebt om te weten wie het is geweest, nu blijf je er nieuwsgierig na en zul je geen rust vinden.
Maar besef wel dat als je weet wie het was het dan nog niet klaar voor je is.
Je zult waarschijnlijk alles over haar willen weten en opzoeken.
Maar ik zou het ook willen weten hoor.
Als Puinhoopman jullie relatie een eerlijke kans wil geven dan moet hij wel bereid zijn om alles "op te biechten".
Hier vertelde Regenboogman in eerste instantie ook niet alles, hield achter dat hun relatie toch verder geen dan alleen zoenen en koffiedrinken en dat het ook wat langer heeft geduurd.
Dat je daar dan later ook nog achter moet komen doet echt zeer en werkt niet mee aan het herstel van het vertrouwen.
Ik herken je kwaadheid ook hoor, heel normaal die achtbaan van emoties en ook gevoelens die je van jezelf niet kent.
(Wist nooit dat ik moordlustige gedachtes kon hebben;-)

Alles weten

Ook al deed het verrekte zeer, ik wilde alles weten. En ik heb echt alles gehoord. Bah, ik walgde ervan maar ik wist het tenminste. Hoe vaak, wanneer etc. Man had zelf alles opgebiecht, ik ben er niet achter hoeven komen. Ik heb geloof ik al eens eerder gezegd dat dat essentieel was voor mij om te vechten voor onze relatie. Was ik zelf achter gekomen weet ik niet of ik verder gewild had. Dus nadat hij vertelde over zijn affaire heeft hij dus ook alle details opgebiecht. Ik weet hoe ze heet, waar ze woont, ken de namen en leeftijd van haar man en kinderen etc. Weet je, als je niets weet gaan je gedachten zo met je op de loop, that's killing. Alles weten maakt niet gelukkig zegt men hier, maar het kan je wel "gek" maken van onwetendheid. ik wens jullie veel sterkte en liefs toe.

Het kan je leven erg beinvloeden

Na 6 jaar heb ik er nog steeds last van.Zit bij een coach om het te verwerken.

Sam34...

...Echt? na 6 jaar? das wel heftig...bleven jullie samen?

Het moeizame proces

Het is zo herkenbaar. Ik lees deze hele draad door en herken het zo, dat je steeds al die beelden voor je ziet, ook al ben je er zelf niet bij geweest.
Gistermiddag zaten de tranen mij ook zo hoog. Het wou niet doorbreken. en inderdaad, ik ben ook vandaag ongesteld geworden, dat zwengelt de emoties dan extra aan. Na het eten was ik zó kwaad op hem, dat ik een eind ben gaan fietsen. Even 15 kilometer flink doortrappen, tegen de wind in. Dat heeft me wel goed gedaan. Maar het blijft maar pijn doen.
Van de week stuur ik hem mijn mail. Geen begrijpende woorden meer, maar alle pijn en woede die ik voel. Zo kwaad ben ik, dat hij alleen maar aan zichzelf dacht. En dat het nu maar weer over moet zijn, alles is opgebiecht en we hebben het weer goed samen, over en uit. Maar ik kan het niet zomaar vergeten.

update

Ik hoop niet dat ik er na 6 jaar nog last van zal hebben.
Begrijp dat je het altijd met je mee zult dragen maar ik moet er niet aan denken dat ik er dan nog regelmatig mee bezig zou zijn.
Gisteren weer een EMDR sessie gehad, ben de laatste tijd ook weer veel met "haar" bezig.
Ze zit constant in mijn gedachten en zorgt voor veel onrust bij me.
Komt ook omdat ik haar nog regelmatig zie, gelukkig is het gestalkt over maar zoiets kan je niet zo maar naast je neerleggen.
Eerst de crisis met man na het uitkomen van de affaire en net als het weer beter gaat tussen ons het geouwehoer van haar.
Heb een half jaar keihard geknokt voor onze relatie, ben mezelf totaal vergeten in die tijd.
Dacht meer aan man dan aan mezelf.
Het is gewoon te veel geweest voor mij, ik kan het maar moeilijk een plek geven allemaal.
Therapeut blijft ook hameren op het de tijd geven en het toelaten en accepteren van je gevoelens.
Maar moet zeggen dat ik me na de sessie van gisteren rustiger en relaxte voel.
Man wil me heel graag helpen en is er ook voor mij maar weer soms ook niet goed meer hoe, hij is vaak bezorgd ook omdat ik aangeef dat ik bang ben om er niet doorheen te komen.
Ik ga er maar vanuit dat ik nu even in een dip zit en dat het straks weer beter gaat worden.
Wel besef ik me dat ik daar zelf ook verantwoordelijk voor ben en dus beter voor mezelf moet gaan zorgen en voldoende rust en ontspanning moet zoeken.
Ik ga het proberen, nee ik ga vanaf nu goed voor mezelf zorgen.

aanvulling

Ik bedoel met niet erdoorheen komen vooral de beelden en gedachtes dat man met haar intiem is geweest.
Wilde zelf alles weten maar het idee dat ze stiekem afspraken in een een hotel of bij haar thuis.
Dat ze samen sex hebben gehad en daarna samen gingen douchen om vervolgens weer vrolijk aan het werk te gaan....Bah vreselijk.
Dit kan ik volgens mij nooit helemaal loslaten en ik vraag me daarom geregeld af of ik daar wel vanaf kom.
Hebben jullie dat ook?

verhaal van de andere kant

lieve mensen,

ik besef me dat ik me op glad ijs begeef door me hier als 'Truus' én 'vreemdgangster' in dit topic te mengen. Toch doe ik het juist met alle goede bedoelingen. Als het niet gewaardeerd word dan ben ik ook zo weer weg.

In een ander topic vroeg ik om hulp bij het volhouden van het stoppen met mijn affaire en het vechten voor mijn man. Ik heb me zo ongelofelijk verwonderd over de lieve reacties én de terechte maar vooral respectvolle schoppen onder mijn kont van een aantal meiden/vrouwen die ook in dit topic meeschrijven.
Ze adviseerden mij ook om hier mee te lezen en dat helpt me ook. Maar tegelijkertijd voelt het erg oneerlijk om jullie pijn en verdriet te 'gebruiken' om mezelf te 'helpen'. Ik vond daarom ook dat ik even iets van me moest laten horen. Maar wat zeg je dan?

Ondanks dat ik jullie persoonlijk niet ken en jullie persoonlijk niks heb aangedaan, voel ik me wel enorm schuldig. De pijn en het verdriet, de onzekerheid, ik heb er als "Truus" nooit écht goed bij stilgestaan. De affaire is begonnen in een tijd dat ik mezelf niks waard vond en de liefde voor mezelf ver te zoeken was, niet in staat om te beseffen wat mijn gedrag voor enorme schade aan zou kunnen richten. Alleen maar willen vluchten van de ellende/pijn waar ik in zat in een soort van zelfgecreëerde schijnwereld van schijngeluk.

Ik ben er inmiddels uitgestapt en heb mijn man ingelicht. (zie evt. ook mijn topic) Maar wat ik jullie vooral mee wilde geven is het verschil tussen mannen en vrouwen:

ik lees veel in jullie verhalen dat de man alweer is doorgegaan en jullie het gevoel hebben dat dat van jou ook wordt verwacht. Dat je niet goed begrijpt hoe hij er zo makkelijk overheen kan stappen.
Ik merk echter dat dat hier precies zo werkt! Mijn man is ook sneller en makkelijker over mijn misstap heengestapt dan ik!! Hij is doorgegaan, wil vooruitkijken.

Ik wil niet alle mannen over 1 kam scheren en ook niet alle vrouwen, maar ik denk wel dat wij vrouwen veel meer visueel zijn ingesteld, het naadje van de kous willen weten, altijd blijven analyseren. Ik doe dat ook nog steeds. Waarom ben ik die fout ingegaan? Wanneer ging het precies mis? Wat moet en kan ik allemaal nog doen om dit echt achter me te laten? Hoe kan ik ooit (van mezelf) accepteren dat dit is gebeurt? En toen kreeg ik de tip om niet te hard voor mezelf te zijn. Van iemand die aan de andere kant staat. Dat raakte me zo!

Wij vrouwen kunnen zo hard zijn voor onszelf! (En in mijn geval waarschijnlijk zoveel terechter dan in jullie geval!!)
Ik gun jullie zoveel zelfliefde en acceptatie!! En ik wil nog zoveel meer zegen, maar ik kan onze situaties natuurlijk niet vergelijken dus moet ook voorzichtig zijn. Maar jeetje meiden; respect voor jullie, dat jullie blijven vechten, dat jullie vergeven hebben!

Misschien kunnen we iets van onze mannen leren in het 'loslaten', accepteren en doorgaan. Onszelf niet te veel pijn blijven doen door eindeloos te blijven graven.
Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan besef ik me ook!

Heeeeeeel veel sterkte in ieder geval!!!!

Fay

Ik las je draadje al even mee. confronterend voor mij jouw verhaal en toch ook goed. ik denk bij jouw verhaal niet aan onze Truus, want die doet er niet toe. Ik lees in jouw verhaal een deel het verhaal van mijn man. dat geeft ook herkenning, en dat helpt.
en inderdaad , man kon het loslaten zodra hij weer met twee voeten op de grond stond, zodra hij zag dat Truus maar een symptoom was van zijn probleem. Maar, eens de nachtmerrie van de ene stopt, begint wel de nachtmerrie van de andere. Man voelt zich sinds het uitgekomen is véél beter dan tijdens affaire. En dat wil wat zeggen want wij zijn hier al door zware stormen gegaan.

Dapper dat je hier je verhaal komt doen, maar wij zijn natuurlijk niet "die vrouw van jouw vriend" )
Ik las dat ze het niet weet...wat het voor jou een andere weg laat gaan om jezelf naar haar toe te kunnen vergeven. Goed dat je daar zo bewust mee omgaat!

@Regenboog; ik denk dat we die film allemaal wel al hebben gehad, of nog hebben. maar het is wel steeds minder en ik wil daar liever ook niet te veel in mee gaan als ik dat heb. brrrr. ik probeer dan mijn rust te vinden in dat ook die gedachten weer zullen weggaan. het zijn golven en ik heb nu al geleerd dat die ook weer weggaan...

Golven en vergeving

Wat een mooi draadje is dit aan het worden. Groot wederzijds respect. Ik sta zelf weer in een andere positie, aan 'de andere kant', maar dan als verliezer. Toch is het bijna ontroerend hoe groot de overeenkomsten tussen ons allemaal zijn. We zoeken allemaal naar het oude houvast, naar het anker dat eerst vast leek te liggen maar dat tijdens de affaire van de aardbodem leek te zijn verdwenen. Het is zoeken naar nieuw evenwicht in jezelf, met verdriet over de in de affaire verloren onschuld en de liefde van je partner die dus wel degelijk scheuren en barsten kan tonen. De vanzelfsprekendheid is weg.
Maar er is ook winst. Een rijpere en meer realistische kijk op jezelf en de ander, de hernieuwde wetenschap dat je uiteindelijk op jezelf moet steunen, acceptatie van je imperfecte zelf en je imperfecte partner. We moeten allemaal, gewild of ongewild, onszelf opnieuw uitvinden. Dat doet nu pijn, maar levert een beter mens op. Ben ik van overtuigd!

Beter mens

Ik lees wel mee maar vind het te confronterend om te reageren maar dit raakte toch even iets.
Moederziel schrijft: Dat doet nu pijn, maar levert een beter mens op. Ben ik van overtuigd!

Ik hoop echt dat het voor andere mensen zo werkt maar voor mij niet. Ik ben bitter, teleurgesteld, achterdochtig en verslagen geworden hierdoor. Komend najaar is het drie jaar dat ik op een bijzonder achterbakse manier aan de kant ben gezet door mijn man, daar ben ik heel verbitterd over en ik zit vol met haat. Iedereen in onze omgeving wist er van, behalve ik en dat maakt dat ik niemand meer vertrouw. Iedereen is er op uit om mij weer te bedonderen, dat is helaas daarna ook een paar keer bevestigd door andere gebeurtenissen. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf vooral, omdat ik zo dom en naïef was maar ook in mijn man, in wie ik zo gelooft heb en die ik zo vertrouwde en in de mensen in mijn omgeving waarvan zelfs mijn eigen zus het mes in mijn rug nog een keer omdraaide.
Ik heb therapie en medicatie maar het helpt niet echt. Ik slaap nog steeds slecht en ik ben er nog steeds veel te veel mee bezig. Dus ik zie geen beter mens hier.

Wauw!

@ moederziel: zo mooi wat je schrijft en zo waar! Ik ben blij dat jij dit er voor jezelf kan uithalen en deelt met ons. Ik volg het helemaal en zo voelt het ook . Voor mij is dat ook de enige weg, ook al heb ik nog werk daarmee. En tegelijk hoop ik dat ik dat werken aan mezelf nooit meer zal verliezen. Dank je voor je laatste post, die ga ik nog veel lezen als ik het zelf even zou durven vergeten onder een golfje

@alison: wat verdrietig om jouw verdriet zo te lezen en te voelen. Het voelt nu nog zo niet voor jou maar je hebt het blijkbaar ook hard te verduren gehad. Ik hoop dat je langzaam aan, met veel liefde voor jezelf en veel tijd ooit ook gaat voelen wat moederziel schreef. Sterkte !

X

Moederziel

Dat jij, Moederziel uit topic "Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast" deze wijze woorden uitspreekt vind ik persoonlijk fenomenaal!!!

Daar kunnen wij heel veel van opsteken met zijn allen!

Hopelijk zeg je deze woorden terwijl je ze ook écht voelt en dat ze niet voortkomen uit hóe je ze graag zou wíllen voelen.
Vergeving is binnen dit thema een groot Goed.
Er zijn zoveel soorten trauma's te verwerken in een mensenleven.
Een relatie crisis met ontrouw is 1 van de vele uit het gehele palet van trauma's die het leven ons te bieden heeft.
Maar voor iedereen pakt het anders uit.

Aan deze kant gaat het heel erg goed.
Dit is door vele factoren tot stand gekomen.
Maar tijd, tijd, tijd en nog eens tijd is een hele belangrijke.
En het je openstellen voor een niet perfecte zelf en een niet perfecte partner volgt kort daarop.
Dank Moederziel voor je prachtige bijdrage.

XXX

Voelen of willen voelen

Ik denk, Ook Ervaring, dat dit sterk samenhangt met elkaar. Omdat ik wíl voelen wat ik beschrijf, omdat ik denk dat het zo werkt, voel ik het ook. Maar tegelijk heb ik het 'geluk' misschien, dat ik die woede en verbittering die @Alison beschrijft, zelf niet voel. Ik ben in real life een hele felle tante, maar ik voel het nu niet. Maar de pijn die bij Alison van het scherm afspat, die ken ik maar al te goed.

Het breken van het vertrouwen en het verbond is het allerzwaarst om mee te dealen, dat herkennen we denk ik allemaal. Tegelijk kan ik zo ongelooflijk blij zijn dat ik niemand pijn heb gedaan, niemand heb vernederd, niemand verraden. Onder de verbittering en de pijn, ligt mijn zuiverheid nog ongeschonden. Dat is míjn *zelf*. En ook al wil mijn man dit zelf van mij niet meer hebben, ik kan er gelukkig prima mee verder. Zonder schuld en schaamte.

'Ik ben er niet trots op', lees ik weleens terug als mensen het hebben over hun affaire, of dat nou uiteindelijk grote liefde blijkt of een luchtbel. Ik word altijd een beetje misselijk van die zin. Het is zo'n slap excuus voor het gebrek aan kracht om je problemen of onvrede aan te pakken. Alsof gewoon onvoorwaardelijk van iemand houden (wat die ander dus wel doet) een bijzondere daad is. Maar de meeste van ons deden of doen dat gewoon, dat houden van. Uit zuiverheid, uit liefde.
Maar wat een ander ook doet, je eigen zuiverheid kun je behouden. En accepteren dat anderen daar andere, wellicht ontzettend verkeerde keuzes in maken, dát kan je een beter, completer mens maken. En ik snap heel goed, Alison, dat dit een ver-van-je-bed-show is. Maar ook jij gaat dit gevecht winnen voor jezelf. Zeker weten.

toch niet zo simpel Fay en Moederziel

@Fay: ik vind het dapper van je dat je hier reageert. Ik volg ook al even je andere draadje en het geeft wel inzichten van de andere kant. Het is goed te lezen dat een Truus ook spijt kan hebben en kan beseffen dat er vooral aan zichzelf moet gewerkt worden. Tegelijk wil ook nog eens zeggen en daar ben ik echt van overtuigd... niet elke Truus heeft berouw en niet elke mens is " een mooi mens", als je begrijpt wat ik bedoel. Het is mooi als je zoals Moederziel de kunst bezit om zo positief te blijven maar ik heb het daar soms echt moeilijk mee...
Een andere bedenking die ik mij maak... de vrouw van je minnaar weet nog van niets. Of ze al dan niet moet ingelicht worden, daar zijn de meningen vaak over verdeeld. Sommigen vinden dat dat de basis is om verder te kunnen. Eerlijk waar... ik ben het daar niet mee eens. Maar ik kan alleen voor mezelf spreken. Wanneer ik bekijk wat het in mijn geval "maar" te betekenen had, hoe we intussen al 4 jaar verder waren en mijn man van zijn kant echt al een ander mens geworden was in onze relatie, hoe goed we het samen hadden, en toen kwam het aan het licht. Echt waar... ik had het liever niet geweten. Ik denk dat elke situatie anders is maar in mijn geval... Het heeft me zoveel verdriet gebracht, nog elke dag. Ik zie ook vele positieve dingen, da's waar maar toch. De pijn om ontrouw hakt er zo in en er gaat nog steeds geen dag voorbij zonder dat ik er aan denk. Om gek van te worden

@Moederziel: jouw verhaal volg ik ook al heel lang en voor jou heb ik het grootste respect. Wat een sterkte vrouw! Steeds begrip voor de anderen, de liefde voor je kinderen voorop, echt waar, hoedje af. En het is zoals je schrijft:
" Maar er is ook winst. Een rijpere en meer realistische kijk op jezelf en de ander, de hernieuwde wetenschap dat je uiteindelijk op jezelf moet steunen, acceptatie van je imperfecte zelf en je imperfecte partner. We moeten allemaal, gewild of ongewild, onszelf opnieuw uitvinden. Dat doet nu pijn, maar levert een beter mens op. "
Dat is inderdaad zo. Maar die pijn, die verdomde kl***pijn, die is soms ondraaglijk

Vanalles

Waarschijnlijk ben ik hier de enige die zich uitspreekt over het feit dat ik 'dankbaar' ben dat dit ons is overkomen.
OE-man en ik hebben er allebei zoveel van geleerd.
Deze fout maak je (hopelijk) maar 1x in je leven.
Er wordt gezegd "vreemdgaan doe je niet, alleen onvoorwaardelijke liefde telt". Dat weten wij nu ook, maar pas achteraf!
Als je alles van te voren weet, dan is niemand meer in staat om fouten te maken en deze te herstellen.

Net als bij kinderen. Kinderen leren ook van hun fouten, op kindermanieren:
"Niet te hard rennen, anders val je".
"Niet aan de kachel komen, straks brandt je je handjes" .
"Niet in die boom klimmen, straks kukel je er uit".
Kinderen leren door vallen en opstaan. Laat ze maar ontdekken, laat ze maar vallen en weer opstaan.
Zo ook volwassenen, maar dan op volwassen manieren, door grote pijnlijke issues en fouten.
"Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen, volwassenen, NOG grotere zorgen...."

Misschien ben ik een beetje masochistisch aangelegd, maar ik heb zoveel geleerd van mijn pijn, dat het bijna goed voelt om dit mee te hebben gemaakt en dat ik er, kan ik beamen Moederziel, er een ander mens door ben geworden. Ook ten opzicht van OE-man.
Om zo diep te gaan met jezelf en je partner, niet saai zeg maar...

Mijn grootste les: in tijden van stress, niet van OE-man wegrennen en in mijn schulp te kruipen, maar vluchten in zijn armen en volop genieten van de (onvoorwaardelijke)liefde die hij mij te bieden heeft.
OE-man heeft ook geleerd op zijn manier.

Begrijp me niet verkeerd: ik heb mij toch ook ruim een jaar 'lichtelijk mentaal aangerand' zo niet verkracht gevoeld.
Bij tijd en wijle voelde ik mij de persoon in de film 'Clockwork Orange', die met opengesperde ogen, vastgehouden door klemmen, naar geweldadige beelden (in mijn geval Truus en OE-man aan de gang) moest kijken.

Het is er niet meer, de pijn en de beelden, het vertrouwen is hersteld, god zij dank!!!
Ik weet ook niet hoe dat komt, misschien door volledige omwenteling in shit, in de modder, je eens lekker er mee insmeren, flink laten intrekken en daarna een verkwikkende douche.

Ik heb het nu voornamelijk over mezelf gehad, maar het is een illustratie.
Ik wens iedereen een Goede Vrijdag en een rustig en mooi paas weekend!
Dikke knuffel van mij!

Ook ervaring

Hier ook een ervaringsdeskundige. Inmiddels al zo'n 16 jaar geleden had mijn man een affaire. Een aantal maanden heeft het geduurd, zoon was enkele weken oud... Hij heeft het zelf opgebiecht. Ik was er kapot van. En ik kan wel zeggen dat het al met al best een tijd duurde voordat we alles weer op de rit hadden in ons huwelijk. Het was niet makkelijk. Ook enkele jaren daarna is hij weer in de verleiding gekomen maar dat heb ik kunnen 'onderscheppen' en er is uiteindelijk niets gebeurd.

Nu we zoveel jaar verder zijn kan ik zeggen dat het me echt helemaal niets meer doet. Natuurlijk zijn wij nog bij elkaar, dus echt vergelijken met bijvoorbeeld Moederziel kan niet, maar zo'n affaire vergeten en vergeven, echt, het is mogelijk. Ik kan eerlijk zeggen dat ik mij er al behoorlijk wat jaren totaal niet meer mee bezig houd, het is geen issue meer.

Ik denk ook dat meespeelt dat mijn man hierin ook een proces heeft doorgemaakt, denk ik. Ik merk aan hem dat hij veranderd is, ook hij is gaan waarderen wat we hebben. En dat het gras niet altijd groener is aan de andere kant.

Maar mocht het toch nog een keer gebeuren, ik heb geen idee wat dan de gevolgen zijn. Of ik er nog een keer voor wil gaan vechten. Ook ik heb me ontwikkeld en sta steviger in mijn schoenen nu. Dus het zou ook wel eens heel anders uit kunnen gaan pakken. Maar dat is hypothetisch, het speelt op dit moment in ieder geval geen enkele rol.

Ook wel dankbaar

Ik ben niet "dankbaar" dat het ons is overkomen maar ben wel van mening dat het onze relatie echt ten goede is gekomen.
Het heeft mijn ogen geopend, had nooit maar dan ook nooit verwacht dat ik man zou kunnen verliezen aan een andere vrouw.
Dit heeft er voor gezorgd dat ik bepaalde negatieve eigenschappen zoals claimend gedrag, heel afhankelijk zijn en niet echt open staan voor wat man wilde kwijt ben geraakt.
Ook had ik vaak last van angsten dus deden we vaak dezelfde dingen en eigenlijk nooit iets spontaan.
Ik ben echt een ander mens geworden, onderneem veel meer ook met ons zoontje en vind het nu fijn om heel andere dingen te doen dan we gewend waren.
Sta er zelf wel eens versteld van!
Door de vreselijke crisis die we hebben meegemaakt ben ik echt door een hel gegaan, heb mijn diepste angst namelijk het verliezen van ons mooie gezin in de ogen gekeken dus waarom zou ik me nu nog laten leiden door mijn eerdere angsten?
Ik ben er sterker door geworden, volwassener en heb een andere kijk op het leven gekregen, niet meer zo donker.
Man is er ook alleen maar leuker op geworden, meer open naar mij toe niet meer zo gesloten.
Hij zoekt ook veel meer toenadering en stuurt me vaak lieve berichten.
We staan dichterbij elkaar dan ooit, hebben samen een "geheim" en dat schept wel een sterke band.
"Zij" heeft hem eigenlijk ook wakker geschud, gezorgd dat hij wat meer is gaan praten.
Maar zoals ik nu ben geworden zou ik het nooit meer kunnen accepteren en ook niet verder kunnen gaan.
Weet nu ook door wat voor een hel je gaat en dat het altijd een gevoelig iets blijft, mijn wond jeukt ook af en toe weer hevig al moet ik zeggen dat het sinds mijn laatste EMDR sessie een stuk beter gaat.
Ik heb man deze grote fout vergeven maar dat was ook éénmalig, ik zou het niet nog eens kunnen.

Fay, ik vind het moedig van je dat je hier reageert, het geeft een andere kijk op het vreemdgaan.
Snap ook dat de "andere partij" ook zijn verdriet en pijn heeft, heb jij ook veel last gehad van liefdesverdriet?
Hier is de vrouw waar mijn man een affaire mee heeft gehad weg gegaan bij haar gezin.
Ze had gehoopt dat mijn man dat ook zou doen.
Dat is dus niet gebeurd en ook al heeft man nog een gesprek met haar gehad waarom hij toch bij zijn gezin bleef is er bij haar iets van wrok naar mij ontstaan.
Ze is me letterlijk wat gaan stalken, zocht me op bij de winkels waar ik vaak kom en reedt door onze straat.
Je zou denken dat zij kwaad zou moeten zijn op man want hij heeft haar als ware gedumpt.
Toch richtte ze zich op mij.
Kun jij daar iets van begrijpen?
Ben jij ook jaloers geweest op zijn vrouw?
De situatie is natuurlijk niet te vergelijken dat snap ik.

Allemaal fijne paasdagen, dat het me iedereen maar goed mag gaan.

Paastak en Regenboog

Hey Paastak (leuke Nick),

Heerlijk nuchter bericht!
Hier begint het heeel voorzichtigjes aan ook zo te voelen...
Ik hoop bij meerdere dames binnen dit topic.

Hey Regenboog,
"Heb mijn diepste angst namelijk het verliezen van ons mooie gezin in de ogen gekeken dus waarom zou ik me nu nog laten leiden door mijn eerdere angsten?"
Wowie! Wat een overwinning.

Allemaal zijn we door die hel gegaan, maar het heeft ons ook veel opgeleverd. Zo mooi om dat als winst op te merken, Regenboog.
De overwinning gaat overheersen, boven de pijn.
Dit hadden we kennelijk nodig om ons wakker te schudden.
Zo heeft iedereen haar eigen metamorfose ondergaan.

Mooi!
Stertke weer, iedereen!
X

vragen regenboog

Ik ga proberen je vragen te beantwoorden, regenboog. Ik vind het fijn dat je ze stelt, het laat mij ook weer even goed nadenken en als ik er ook maar een heel klein beetje mee kan helpen, voor wie dan ook die meeleest, dan vind ik dat erg fijn!

Onze situaties zijn inderdaad moeilijk te vergelijken, van wat ik van jou lees. Ik ben nooit ook maar een seconde van plan geweest om mijn man te verlaten én het idee om met de ander iets op te bouwen is ook nooit in me opgekomen!
Of ik liefdesverdriet heb (gehad) vind ik een lastige vraag. Ik word regelmatig overvallen door een enorm gevoel van verdriet. Soms wanneer ik mijn lieve man met de kinderen bezig zie en me opeens besef hoe vreselijk stom ik ben geweest!! Als ik voel dat er een stukje 'onschuld' weg is en enorm onzeker ben wanneer mijn man even wat stiller of afweziger is. Ik kan soms ook erg verdrietig zijn wanneer ik 'de ander' nog tegenkom, verdrietig omdat ook dat niet meer is wat het was voordat wij onze grenzen gingen verleggen en ook nooit meer zo zal worden. Dat zou misschien liefdesverdriet kunnen zijn. Maar het is dus niet dat ik hem mis als 'minnaar' (al vind ik het woord minnaar meer voor mensen die een bewuste keuze voor een 2e man maken waar ze regelmatig een hotel mee boeken, maar dat terzijde), ik mis hem meer als onschuldige vriend. Weer dat stukje onschuld wat weg is. En daarnaast is het ook het stukje 'gemak' en verslaving natuurlijk; voelde ik me rot, dan stuurde ik een berichtje en kreeg ik meestal vrij snel wel een reactie waardoor ik me dan weer wat beter voelde. Nu als ik me rot voel moet ik dat gevoel aangaan. Het is soms nog steeds verleidelijk om mijn telefoon te pakken in zo'n zwak moment, maar ik probeer er nu vooral elke keer trots op te zijn wanneer het me is gelukt om dit niet te doen!

Wat betreft jouw vraag over boosheid en wrok. Ik ben vooral ontzettend boos op mezelf geweest (en nog vaak)! Ik ben ook boos geweest op mijn man. Al vinden jullie dat misschien ook stom om te lezen. Ik ben tenslotte de boosdoener. Maar als hij eerder mijn signalen had opgepikt, meer tijd en aandacht had gegeven enz. enz. pas daarna kwam in vlagen de boosheid naar de ander ook. Boos dat hij misschien toch wel misbruik heeft gemaakt van mijn kwetsbaarheid. Dat hij ook nooit sterker is geweest. De keren dat ik sterk was en wilde stoppen bleef hij me toch steeds opzoeken.

Ik ben echter niet boos op hem zoals de boosheid die jij omschrijft. Ik vind het ook moeilijk om me daar in in te leven. Hij heeft mij nooit beloftes gedaan. We hebben het samen nooit gehad over het verlaten van ons gezin en dat ook nooit van elkaar verwacht!
Ook het stalken richting jou begrijp ik, vanuit mezelf, niet, als het vanuit boosheid of wrok is. Ik zou het stalken wél kunnen voorstellen als het is vanuit een gevoel van spijt en het goed willen maken.
Ik weet niet wat ik zou doen als zijn vrouw het zou weten. ik zou haar óf juist enorm ontlopen óf van alles willen proberen om het nog eens soort van uit te leggen en goed te maken. tegen beter weten in natuurlijk. want wat zou ik haar kunnen zegen waardoor ze het zou begrijpen?! ik begrijp het zelf amper!

In mijn geval was het een (oudere) vriend met wie ik altijd goed kon praten. we zagen elkaar niet vaak, maar hij sprak me aan op een moment dat het niet goed met mij ging en had aandacht voor mijn trauma, waar ik het gevoel had dat anderen dat niet (meer) hadden. Dat gaf me een fijn gevoel. Een gevoel wat ik in die tijd erg miste. En dan ligt er al snel verslaving op de loer. Blijkbaar heb ik hem ook iets gegeven, want hij bleef mij ook opzoeken. We boden elkaar een stukje 'luchtigheid' een 'vlucht' in een onrustige, moeilijke tijd. Zodra je merkt dat er iets in je lijf en hart gebeurt wanneer je een berichtje krijgt, begin je te twijfelen. is dit wel oke? Maar je stelt jezelf gerust, want je wilt het gevoel niet kwijt. Je praat het goed, want eerlijk is eerlijk, we doen (nog) niks verkeerd toch? En zo schuiven de grenzen steeds ietsje verder op, alles om dat fijne gevoel te behouden. Je wéét dat je er beter niet meer in mee kan gaan, dat stoppen zoveel verstandiger is, maar je bent er niet sterk genoeg voor. soms overtuig je jezelf ervan dat het eigenlijk best onschuldig is, soms overtuigd de ander je daarvan. Maar stiekem weet je het vanbinnen. Zodra je dingen doet waarvan je wéét dat je man er niet blij van wordt als hij het zou weten dan ga je al te ver! Hoe ver ik ben gegaan doet er (hier) niet toe. Het blijft een feit dat ik eerder had moeten stoppen. Sterker had moeten zijn. Stelliger, naar mijn man dat ik wilde dat er iets zou veranderen, naar de ander, dat ik wilde stoppen om te redden wat er nog te redden viel, maar vooral naar mezelf! Dat ik hier niet écht gelukkig van werd! Dat er werk aan de winkel was en dat ik dat niet langer moest uitstellen en niet kon blijven vluchten voor de harde realiteit!

Goed, genoeg over mij nu. Ik wil jullie draadje ook niet vullen met mijn gezemel. Ik wil wel graag de vragen die jullie me stellen eerlijk beantwoorden! en het valt helaas niet mee om het bij een onderwerp als dit kort en krachtig te houden

Ik wens jullie nog een hele fijne avond en blijf lekker meelezen!
x Fay