Verder na ontrouw deel 2

Fijn weekend iedereen!

Misschien even kijken wat niet schrijven enzo allemaal met je doet, en dan een rustig weekend tegemoed?

Ik betrap mezelf er ook op dat ik om de haverklap dit forum check.
Ik vind het allemaal erg intressant, spannend en leerzaam.
Over een jaar, of misschien wel 2, zal dat allemaal wel wat zijn afgenomen en zitten we met zijn allen in rustiger vaarwater hopelijk.
Maar dan zullen er ongetwijfeld weer nieuwe draadjes zijn begonnen over het onderwerp hier.
We varen hier nu even met een paar dames in een bootje op de woeste baren van het leven...:-)

"You can't stop the waves, but you can learn to surf"
"If you are patient in one moment of anger, you will escape one hundred days of sorrow".

En zo weet SkiHappy er ook nog wel een paar

krijg bijna

de neiging een borrel te organiseren. waarin we mss wel smakelijk lachen en ons vol laten lopen met drank om even gewoon met de ellende te lachen

haha

ja rustig weekend. met man uit eten straks. blijven werken en inversteren toch?

nog 1 tip voor GitteNN: Mindfulness

Even een korte uitleg van de term mindfulness waar je misschien goed je weekend mee in kan GitteNN.
Ik pluk hem net van een website op zoek naar de "waves" quote.
Kan ook een goeie zijn om je in te verdiepen, in mindfulness.
Maar misschien al een gepasseerd station...

Mindfulness:

In stilte je bewustzijn verhogen.
Door de verhoogde alertheid gewaarworden wat er in jou is.
Je aandacht richten op je lichamelijke sensaties, emoties, gedachten
ze zien en voelen zonder er iets mee te doen, zonder ze te veroordelen.
Acceptatie van de ervaring van dit moment.
Niet willen veranderen, streven, iets willen bereiken.
Loslaten en aanvaarden.
Liefdevolle vriendelijkheid toelaten.
Geduld hebben en steeds weer opnieuw beginnen.

"You can't stop the waves, but you can learn to surf" Jon Kabat-Zinn

DOEN!

Dan doen we dat toch gewoon? Wahaa!

Een Vrijmibovos:
Vrijdag Middag Borrel Voor Ontrouw Slachtoffers...
Onee, overlevers hè, SkiHappy!
Een VrijmibovoO, dus!

Ik ga zo een glaasje erbij pakken en dan doe ik dat even virtueel!
Ik proost op iedereen die op dit moment in een relatiecrisis zit en daar uit wil, en door wil!

Oh, heerlijk met Gitteman uit eten, fiet fieuw, geniet er van!

Wat wil je het liefst..

Die vraag kwam in mij op toen ik met man over een paar 'netelige' hindernissen sprak. Ik wist dat de geschiedenis niet over gedaan kon worden. Ik wist dat ik niet op excuus van een derde hoefde te rekenen. Ik had al vaker aangegeven het moeilijk te vinden er emotioneel alleen in te staan terwijl man aangaf mij wel gesteund te hebben.
Ik wil er niet te veel over uitwijden. Maar recentelijk besefte ik wat ik wilde, wat voor mij nodig was om verder te kunnen. Ik hoefde geen aandacht of etentjes of momenten dat man het voor mij opnam.
Ik wilde dat hij wist hoe belangrijk troosten voor mij was zodat ik mij in mijn hart niet alleen voelde staan.

Ik vind het intieme moment van troosten belangrijk om het gevoel ( terug) te krijgen dat we samen staan. Die lichamelijke verstrengeling als die twee halve hartjes die alleen op elkaar passen en nergens anders op. Dat moment van innerlijke eenheid. Het klinkt zo zoet maar het is zo essentieel.

---

Ik kan best begrijpen dat een overnachting in een hotel niet werkt. Er blijft iets tussen staan, te veel gefixeerd op sex (met of zonder liefde) alsof sex het bewijs is van liefde. Maar aanvoelen dat een ander getroost wil worden, is pas oog hebben voor de gevoelens van je partner.
Het werd voor mijn man een stuk duidelijker waar ik naar verlangde en waar hij/ wij aan kon(den) werken.
Het maakte dat ik een laadje kon dicht duwen.

Maar Bobbie

jij schrijft:

Natuurlijk mag je het zwartwit, nuanceloos vinden, maar mensen denken zoals ze denken en het ervaren. Voor mij was doorgaan geen issue

dat is heel fijn voor jou als je dat kan maar zo werkt het toch in de praktijk niet. Een mens heeft toch geen aan/uit-knopje waarmee men de liefde plots kan uitschakelen. Je kan teleurgesteld en ontzettend ontgoocheld zijn, maar als er voordien veel liefde was .... die is toch niet zomaar weg. Iemand die jaren een goed huwelijk heeft en bijvoorbeeld één jaartje wat moeilijker en in die periode gebeurt de ontrouw. Natuurlijk is dat een grote fout en in mijn ogen ook nog steeds niet te vatten... maar maakt dat alles slecht? Maakt dat je hele huwelijk slecht?

Soms denk ik... stel dat één van mijn kinderen iets verschrikkelijks zou doen... iets onvoorstelbaar stom... op het eerste zicht onvergeeflijk. Ik zou ook boos, teleurgesteld, razend, etc. zijn. Maar toch zou ik dan ook een tweede kans geven. Waarom dan niet aan de man waar je al die jaren zoveel van hield. Tenzij het huwelijk voordien niet veel voorstelde en dan kan ik het natuurlijk wel begrijpen.

Ik bedoel dit alles niet om te oordelen maar het is idd niet zo zwart/wit. Ik ben ook iemand die steeds schreeuwde: als het bij zou gebeuren pak ik meteen mijn koffers en ben ik weg. En dat heb ik ook gedaan... welgeteld 1 nacht ben ik weggebleven. En toen kwam er zoveel naar boven ...

Met veel psychologische hulp en heel veel steun van mijn man ben ik er stilaan bovenop aan het komen. En ik ben heel blij dat ik niet alles overboord heb gegooid.

Ik wil er bij zijn :-)

Op die vrijmibovoO

Ik ga me er ook al eentje uitschenken

Proost op jullie allen

Raise your glass

Ik doe mee, en hef het glas op de vrijmibovos
en gooi er een spreuk bovenop:
Hier in huis zeggen we altijd:

Every cloud has its silver lining

So true.......

omdat (Maete)

"dat is heel fijn voor jou als je dat kan maar zo werkt het toch in de praktijk niet"

Voor mij toch wel en ik kan alleen voor mezelf spreken, net als ieder ander.

Mijn oma zei altijd: een kind is van je en een man an je.
Je kind is je bloed, onvoorwaardelijke liefde en zelfs als er iets ernstigs gebeurt, zeg je, juist door die bloedband: ik vergeef je en daarmee kun je verder.
Voor een man kies je, niet eens op heel jonge leeftijd, je mist dus een stuk meegroeien. Daarmee is het voor twee personen hard werken in een relatie en die relatie is veel minder onvoorwaardelijk dan je vaak denkt.

Als er na 1 jaartje tegenslag wordt vreemdgegaan, dan vind ik dat snel. Als het dan niet goed ging, waarom dan niet zeggen: het gaat niet goed tussen ons, wat gaan WE hier aan doen? Kijk dan krijg je een eerlijke kans.

Ik heb al eerder gemeld: bij 100 dingen waarbij een ander zou vluchten blijf ik staan. Maar verraad van wat je lief is is voor mij einde oefening.
Dat mag iemand zwart-wit vinden, maar dat is mijn grens en die bepaal alleen ik. Daar mag een ander iets van vinden, maar het is MIJN grens. Mijn persoonlijke grens en als zodanig vertel ik dat ook; niet dat een ander dat ook moet vinden.

Ook heb ik al gezegd dat het iets anders in elkaar zit dan hier vermeld is en het weggaan minder direct dan op stel en sprong. Ik heb geluisterd, gewerkt, gepraat en nog veel meer. En pas tben, voor mezelf, mezelf trouw gebleven en gegaan. Die eigenwaarde was voor mijzelf nog net iets belangrijker. Nogmaals, dat hoeft een ander niet te vinden, niet eens te begrijpen, want het is nu eenmaal wat het is.

Proost hierboven

Maete, ps

maar maakt dat alles slecht? Maakt dat je hele huwelijk slecht?"

Vast niet, maar in mijn ogen niets meer waard, want het vertrouwen is weg. De basis van elke relatie en voor mij van de meest grote waarde. En verder 1 grote leugen in mijn geval gebleken. :-)

Bobbie

Maar toch ben je geïntresseerd en lees je mee met het topic 'verder na ontrouw deel 2' ;-)
Ben je benieuwd naar hoe wij het proberen te accepteren en ermee proberen te dealen?

Snap het niet

Want ik zat in hetzelfde schuitje, in een iets andere vorm gegoten, en geef als tegenwicht een stukje van de uitkomst van mijn verhaal.

Verder om iemand te steunen, mijn reden is niet zo belangrijk.
Maar ik begrijp niet zo wat je bedoelde te zeggen?

Ik was

gewoon benieuwd.
Maar als ik mijn post teruglees komt het misschien over alsof ik wil vragen: wat doe je hier eigenlijk? Zo beroerd die letters en hoe het overkomt enzo...
Dat bedoel ik niet zo.
Logisch, je hebt in hetzelfde schuitje gezeten! Dat heb je ook geschreven, dat het niet over 1 nacht ijs is gegaan.
Dat vergeet ik soms door de stelligheid waarmee hier overkomt, sorry.

Daarom ben je benieuwd.
Okee, dat is een antwoord

Geen punt

Meer meelevend en hopelijk her en der wat troostend, welke weg ze ook gaat.
Zelf heb ik dat gemist en ex kreeg erg veel steun en nog. Dat stukje ben ik nog niet kwijt,work in progress!

Ik weet nog dat toen ik besloot niet verder te willen, dat ik zo ongeveer dacht dat de wereld zou vergaan.
Gek voorbeeld maar ik vergelijk/omschrijf in mijn denken dit soort overweldigende dingen vaak als de bevalling van een eerste kind, alleen dan zonder beloning van een kind.
Overweldigend, zeer pijnlijk, jouw wereld staat even stil en de rest draait door. Bijna niet reëel genoeg om te bevatten, maar er is geen ontsnappen aan.

Oh!

Er werd hier geklonken en ik heb het gemist!
Maar goed; ik drink zo meteen koffie op ons; survivers van al die pijn zijn we. Welke weg we ook opgaan van samenblijven of scheiden ! Survivers zeg ik!

En inderdaad Ook Ervaring , ik ken wel nog een mooie quote:
" we are all broken, but Thats how the light gets in!"
Erg toepasselijk voor mij.

Girls, ik ga voor de liefde vandaag!!!

Hoe het was

Hoe was de relatie hier voor het overspel?
Misschien wel verhelderend voor mij om dat eens neer te zetten.
Regenboogman was altijd erg volgzaam en wat ontwijkend.
Opkomen voor zichzelf of voor zijn wensen deed hij niet echt, ook al is dat wel verbeterd in de jaren.
Al ik iets niet wilde dan legde hij zich daar gauw bij neer.
Hij vond het niet leuk maar echt kwaad werd hij nooit.
Ik zat vaak niet goed in mijn vel en had daarom weinig behoefte om andere mensen te ontmoeten of om leuke dingen te gaan doen.
Leefde het liefst volgens een vast patroon met ieder weekend dezelfde activiteiten, vreselijk besef ik me nu.
Eigenlijk beperkte ik man in zijn vrijheid want ik wilde het liefst alles samen doen en als hij eens wat voor zichzelf wilde doen dan kon ik niet enthousiast voor hem zijn.
Kon moeilijk alleen zijn en had een hele kleine wereld gecreëerd waarin ik man meenam.
Ik schaam me nu diep, wat een naar mens was ik eigenlijk.
Man accepteerde ook alles,niet altijd van harte maar hij hield hier zelf ook iets mee in stand.
Na de geboorte van ons zoontje hebben we een aantal heel zware jaren gehad, zoonlief sliep pas door na 1,5 jaar en was tot zijn 3 jaar continue ziek.
We hebben alles zelf moeten opvangen vanwege weinig familie en dat heeft ons echt opgebrand.
Toen het wat beter ging met ons kindje was ik zo moe van alles dat ik nergens geen zin meer in had.
Ook niet in intimiteit met man.
Het jaar van het overspel begon man al wat te veranderen, we kregen ook vaker wat conflicten met elkaar, het liep niet meer zo lekker tussen ons.
Gesprekken hierover liepen op nog meer ergernis uit want we begrepen elkaar niet en echt luisteren naar wat man eigenlijk graag wilde deed ik niet.
Hij ontmoette haar tijdens zijn werk en ze konden goed met elkaar praten.
Zij was het tegenovergestelde van mij, heel ondernemend, zelfstandig en juist stimulerend tegen man.(geen idee of ze bij haar man ook wel zo was)
Dat trok man enorm aan in haar en zo ontstond een
Liefdesaffaire.
Het had nooit maar dan ook nooit een reden voor overspel mogen zijn en dat beseft hij zich ook maar al te goed maar ik zie ook mijn tekortkomingen.
Man heeft me eigenlijk altijd op handen gedragen, ik kwam niets tekort en alles mocht en kon van zijn kant dan.
Vind het alleen erg jammer dat man ervoor gekozen heeft om vreemd te gaan in plaats van mij eens keihard aan mijn oren te trekken om me duidelijk te maken dat hij ongelukkig was en er iets moest veranderen.
Dat zal ik waarschijnlijk nooit echt kunnen begrijpen maar ik stond ook niet in zijn schoenen.
Kan het alleen van mijn kant bekijken.

Fijn weekend allemaal.

Ontboezemingen

Zoee dames, wat een ontboezemingen!

En Regenboog herkenbaar de grote essentie/lijnen van het gemis wat er gaandeweg is ontstaan aan mans' kant.
OE-man kon ook goed praten met 'de collega', iets wat op een gegeven moment daar makkelijker gaat dan bij het thuisfront.
En het gedeurt gewoon.
We hebben dit allemaal nog nooit eerder meegemaakt (hopelijk) dus een kant en klare gebruiksaanwijzing voor dit alles is er niet ( ook voor man niet).

Bobbie ook zeg! Heftig allemaal!

Hoe dan ook SkiHappy, we zijn allemaal survivers!
Ik drink een bakkie koffie mee!

XXX

Poeh he

Ook hier man die zei zo goed te kunnen praten met Truus. In alle openheid later kon hij echt niet aangeven waar hij dan zo goed met haar over kon praten. Onvoorstelbaar en onverteerbaar vond ik. Ik vind mezelf een goede gesprekspartner. Sta altijd open voor hem, destijds en nu. Mogelijk was het toch het feit dat ie destijds net iets minder aandacht kreeg. Om herkenbaarheid hier op het forum te voorkomen wil ik niet in details treden. Maar we hebben met onze 2 kinderen toen ze klein waren een moeilijke tijd gehad, met veel ernstige (medische) zorgen om hun gezondheid. Ja, ik was daar veel mee bezig. Maar dat heeft hij nooit als reden opgegeven......

Herkenbaar

Ja heel herkenbaar Regenboog. Maar ergens in de literatuur omtrent ontrouw las ik dat de "de vlucht" uit de relatie alle vormen kan aannemen. Sommige mannen vluchten in hun werk en worden ware workaholics, anderen vluchten in overdreven hobby's, nog anderen in de drank en helaas sommigen zoeken troost bij ontrouw. Maar de basisreden ligt bij al deze gevallen in hetzelfde laatje... een relatie die op een of andere manier niet meer loopt zoals het moet. Alleen zijn de gevolgen van ontrouw veel erger dan bij de andere vluchten. Helaas...

Hobby's enzo

Maar, wat wel het 'voordeel' is van ontrouw gevallen, dat je enorm wordt wakker geschud.
Als OE-man er een gekke hobby op na had gehouden, dan had er geen crisis plaatsgevonden waarmee de boel op de schop ging...en waren we nog aan het modderen geweest...

Zoooooo herkenbaar

Regenboog; heeeeeel herkenbaar wat je schrijft ! En ook je gevoel dat je je wat schaamt over hoe je toen was. Oh boy, als ik denk aan hoe hard en afwijzend ik kon zijn tegen man... Poeh, hij heeft zich ook zo alleen gevoeld, mijn afwijzingen waren een gif vrees ik...
En wat Maete2 schrijft volg ik ook. Was ook hetgeen m'n therapeut me zei.
Man had dat ervoor ook zelf al gezegd dat hij hoedanook een crisis zou hebben gehad.
Jammer deze, blijkbaar het enige om me wakker te schudden.

Er is 1 iemand uit de relatie nodig voor overspel maar we zijn met twee om die weer te herstellen. Het slachtoffer van de affaire is niet altijd het slachtoffer van het huwelijk !
Woorden van Esther Perel waar ik zelf veel aan had!
Xxx

Help, wat te doen

Sinds vanochtend word ik overspoeld door achterdocht ten opzichte van man.
Ben zo bang dat 'ze' elkaar toch nog zien en er nog wat gaande is.
Slaat echt nergens op en het zit allemaal in mijn hoofd, ik wil dit niet!
Er is niets bijzonders gebeurt, het gaat heel goed tussen ons.
Ik kreeg gisteren nog een super lieve tekst van man via WhatsApp.
Durf dit ook niet met man te bespreken want nu nog zoveel achterdocht en wantrouwen zal voor hem ook niet leuk zijn.
Zijn er nog meer die hier nog last van hebben en wat kan ik hier het beste mee doen?

Liefs Regenboog

Meestal wel een trigger...

...Wanneer er plots opnieuw bepaalde emoties zijn. Soms zijn we onszelf niet bewust wat die trigger is maar toch is hij er. Maar ik bespreek dit wel steeds met man, of die het nu fijn vindt of niet. Op dat moment gaat de zorg voor mezelf voor en als dat inhoudt dat er moet over gesproken worden, gebeurt dat ook. Ik vind dat we daar recht op hebben. Ik verval ook soms in dagen van intens verdriet en ik vind echt niet dat ik die emoties dan alleen moet dragen. Veel moed

Ik denk

..dat je het best even kunt benoemen.
Gewoon, dat je het er weer even moeilijk mee hebt en benoemen dat het bij het proces hoort, verder zonder verwijten, maar dat je weer even gerustgesteld moet worden. Zo werkt het nou eenmaal, dat weet OE-man inmiddels ook, kleine moeite.
Zo te lezen kan Regenboogman daar wel het geduld voor opbrengen.
Soms wacht ik ook met 'aan de bel trekken', maar als ik dat eenmaal op een rustige manier gedaan heb is het ook weer even helemaal klaar en schijnt het zonnetje weer.
Toe maar!
XX

Aha, hier zitten jullie :-)

Ik had al een bericht geplaatst bij GitteNs andere draadje, maar ik begrijp nu dat het hier verder gaat.
Want ik was ook blij toen ik dit zag. Bij ons is het inmiddels ruim 4 maanden geleden, maar ik heb de afgelopen week ook weer huilbuien gehad. Dan zie ik steeds weer voor me hoe hij aan het wandelen was, toen ze hem belde of sms-te en hoe zijn gezicht oplicht als hij koers zet naar haar huis. Dat hij haar net zo heeft aangekeken als mij als hij met me zoent.

Ik vond het herkenbaar, haar naam Googelen....ik weet niet hoe ze heet, heeft ie niet verteld, maar ik wil het wel weten, ik ben gewoon zo benieuwd, je weet wel. Wat heeft zij dat ik niet heb?

Man zegt er nooit meer aan te denken, die lijkt alles snel weer vergeten te zijn. Maar ik denk er nog dagelijks aan en het blijft pijn doen. Hoe lief hij ook doet, hoe we ook samen vaak gaan wandelen, eindigend bij een biertje in de kroeg, het maakt niet uit. Steeds als ik naar hem kijk stel ik me hem voor bij die andere vrouw en dan breekt mijn hart. Woede en verdriet lopen door elkaar heen.
Frustratie ook, want hoewel we begonnen te mailen naar elkaar hierover, reageert hij nu nog maar eens per maand. Erover praten doen we helemaal niet meer, alsof hij het vergeten is en ik het ook maar zo gauw mogelijk moet vergeten. En kwaad ben ook ik, toen ik hoorde dat hij zo goed et haar kon praten en dat hij me niets had verteld 'omdat hij wilde onderzoeken wat het was dat hem raakte en wat hij dan miste in onze relatie.' Ga dan naar een therapeut in plaats van met een ander te lopen zoenen :-(
Al mijn woede en verdriet ben ik nu aan het opschrijven en die gaan met de volgende mail mee. Want net als Maete vind ik evenmin dat ik alleen die emoties met dragen.