Ik wil geen stiefmoeder zijn

Irene

🤣🤣

Miekemieke

Het gaat dus niet om een 'vreemde', maar om de zoon van je partner. Bloedband weet je wel.. Die kan je dus niet weggummen. Dat is niet goed voor dat kind, maar ook niet voor je partner, op langere termijn. Wat er ook is gebeurd. Deze houding is enorm schadelijk.
De partner is net zo goed de vader van deze jongen als van jouw kind.

Ik snap de insteek ‘het is zijn kind, bloedband etc.’ niet zo goed, voor mij voelt dat absoluut niet zo. Maar ook mijn man heeft dat nooit echt zo gevoeld, ja nu wat meer dan vroeger. Het was voor hem een hele schok en hij heeft dit ook nooit gewild. In zijn ogen is Mark hem ook maar door de strot geduwd, zonder enig overleg. En het heeft zijn leven, relatie met familie, carrière etc. flink op de kop gezet, daar kan hij nog steeds wel eens kwaad om worden. Ik snap dat heel goed. . Ik zie Mark ook gewoon niet als broer van mijn zoon, sowieso zouden die 2 nooit een sterke band opbouwen; er is een leeftijdsverschil van 13 jaar! Mark ziet dat zelf overigens ook niet zo, die heeft helemaal geen interesse in zo’n peuter. Ken ook weinig puber jongens die dat wel zouden hebben. Ik denk dat ook vele van jullie voorbij blijven gaan aan het feit, dat het voor mij en mijn zoontje wel een vreemde is. Ik zie mijn buurt kinderen veeeel vaker, net zoals kinderen van vrienden familie oid. Zelfs voor mijn man is het in die zin net zo goed een jongen die hij amper kent, dat is nu eenmaal zo. Daar kun je van alles van vinden, maar is wel de realiteit. En dat maakt mij niet perse minder empathisch; ik vind allerlei dingen erg sneu en hartverscheurend; doodknuppelen van zeehondjes, aangespoelde bootvluchtelingen, kinderarbeid, de hond van de buurman op de hoek die niet zo’n leuk leven heeft; maar nee, ik ga het niet allemaal in huis halen.

Ik vind het sowieso bijzonder dat je als vrouw in Nederland in principe alle zeggenschap hebt of je een kind op de wereld zet of niet en dan de vader voor het blok kan zetten en na een aantal jaar van alles gaan eisen. We hebben aantal jaar in Scandinavië gewoond (mijn man komt daar oorspronkelijk vandaan) en daar bestaan dit soort praktijken al jaren niet meer. Wordt echt gezien als een jaren 50 dingetje. Zet je als vrouw een kind op de wereld en kom je na jaren aankakken bij de vader, kun je echt niet een disproportioneel hoog bedrag aan alimentatie gaan lopen eisen, of een actieve rol van de vader, had je je benen maar bij elkaar moeten houden of een abortus moeten nemen aangezien je wist dat je zelf de financiële middelen niet hebt en die ene one night stand 0 interesse heeft een een gezin. Is lullig voor het kind wat er uit voorkomt maar we dwingen vrouwen ook niet om een kind te behouden als vader dat wel wil en moeder niet. Waarom blijven we dan nog wel zo doorzeven over dat een vader maar eindeloos verantwoordelijkheid moet nemen?

Geldt overigens ook voor echtscheidingen in Scandinavië kosten worden gedeeld door beide ouders en een ieders inkomen is niet van de belang, wel zo eerlijk, je draait er samen voor op. Dat mams een lager inkomen heeft of niet werkt, jammer dan, ga je maar meer werken. Kinderopvang is zo goed als gratis dus geen reden om thuis te zitten. Partneralimentatie bestaat überhaupt niet. Ik vind het zo achterhaald allemaal.

Ik gum Mark ook niet weg, ik respecteer dat hij er is en maak daar ook geen geheim van, maar het betekent niet dat het voelt alsof hij mijn zoon is, of dat ik hem mijn zoons halfbroer noem, zo voelt dat voor niemand hier thuis.

Hij is er er daar heeft behalve zijn moeder niemand voor gekozen. Dat maakt hem niet minderwaardig en betekent niet dat mijn man geen elke verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Maar ik denk ook niet dat men kan verwachten dat hij zielsgelukkig en dolblij is dat Mark in mijn mans leven is. Moeders heeft jaren lang zelf een zeer beperkte bezoekregeling gewild; ze wilde Mark zelf opvoeden, en ja mijn man had daar niet zoveel issues mee. Nu is zijn mening bijgetrokken, vanwege het zien opgroeien van ons eigen zoontje maar hij zal Mark nooit hetzelfde zien als ons eigen zoontje. Het is gewoon een hele andere situatie. Ik denk niet dat dat het een slechte vader of slecht mens maakt, hij heeft naar zijn kunnen altijd een deel verantwoordelijkheid genomen. Ik denk dat er best veel mannen zouden zijn die helemaal niks van zich zouden laten horen.

Linda

Linda, kinderalimentatie is geen bonus voor de moeder. Het is het recht van het kind. Als je als man een kind verwekt ben je financieel medeverantwoordelijk. Dat heeft niks met ouderwetse rolpatronen of feminisme te maken maar met ouderschap, in het belang van het kind.

Ongetwijfeld komt er een verhaal waarbij de man er werkelijk alles aan heeft gedaan om te voorkomen dat zijn one night stand zwanger is geworden, maar hij is echt geen willoos slachtoffer van die vrouw, hij heeft er zelf seks mee gehad en dan is een zwangerschap toch een mogelijke uitkomst.

"Dat is bijv. ook de reden dat Mark geen wit betaald baantje mag, dan raakt ze misschien deels haar uitkering/alimentatie/toeslagen kwijt en dat wil ze niet. Hij mag alleen zwart werken." Flauwekul, de verdiensten van een bijbaantje van een zestienjarige hebben geen invloed op uitkering, toeslagen of alimentatie.

Tot slot: pubers kunnen juist ontwapenend schattig zijn met peuters. Geen broederstrijd omdat ze in elkaars vaarwater zitten. Geef stiefzoon in elk geval de kans om grote broer te kunnen zijn van je peuter, dat kan hartstikke mooi zijn, juist door dat leeftijdsverschil.

skik

Kwalijk

ik vind het deze vader ontzettend kwalijk te nemen dat hij zijn kind in zo'n slechte situatie heeft laten opgroeien zonder er naarom te kijken. Dit kind heeft er ook niet om gevraagd hé! En jij zet nu doodleuk op internet dat je man hem helemaal niet wil en niet ziet als zijn zoon.

Hoe slecht die moeder ook is, zij heeft in ieder geval hem niet afgewezen. De vader doet het echt een stuk slechter dan de moeder.

Ook jouw kind wordt op een dag 16. En dan zul je zien dat eem 16- jarige echt nog een kind is. Hoe zou je het vinden als hij zo wordt behandeld?

Poeh

“Ik snap de insteek ‘het is zijn kind, bloedband etc.’ niet zo goed, voor mij voelt dat absoluut niet zo. Maar ook mijn man heeft dat nooit echt zo gevoeld, ja nu wat meer dan vroeger.”

Natuurlijk voelt dat voor jou niet zo, het niet jouw kind, maar dat van je man. Net als jullie gezamenlijke zoon. En nu hij ziet wat hij allemaal gemist heeft bij zijn oudste zoon, wil hij de schade inhalen. Dat komt door die bloedband. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Ik ken zat mensen die heel veel aan hun broer/zus hebben en die meer dan 10 jaar In leeftijd verschillen. Dat jij je hier allemaal niks bij kunt voorstellen, zegt vooral wat over jouw beperkte beeld. En dat je je zoon een band met zijn broer wil ontzeggen, zou hij je zomaar ernstig kwalijk kunnen nemen als hij ouder is. Echt, stel je eens wat open voor andere mogelijkheden dan die alleen jij ziet, daar wordt je leven een stuk rijker van.

Mijn man heeft er toch ook niet om gevraagd? Ik vind het juist ontzettend ouderwets dat we Nederland zo blijven hangen in dat de we als vrouw niet zelf de verantwoordelijkheid nemen om je kind een goede financiële basis te geven. Zeker niet in een situatie waarbij een kind voorkomt uit een one night stand en je als moeder vervolgens niks van je laat horen. Je kan toch of meer gaan werken, ga naar school en vergroot je kansen op een betere baan. Lekker makkelijk om maar op iemands zak te teren die nooit om de situatie gevraagd heeft.

Ik zeg niet dat mijn man hem niet wil, in het verleden nee, kon ie zich wel voor z’n kop slaan dat hij die nacht met haar heeft doorgebracht en jaaaren later met een kind zat opgescheept. Nu beseft hij wel degelijk dat het mooi zou zijn Mark beter te leren kennen, maar oersterke gevoelens jegens Mark heeft hij inderdaad niet. Neemt niet weg dat hij nu het contact wil proberen te verbeteren. Als jij iets uit de grond van je hart nooit gewild hebt, denk ik ook dat het moeilijk is om je volledig toegewijd en verbonden te voelen. Je kunt mensen niet dwingen een verbintenis met iets of iemand te voelen.

wat triest. Je zal deze Mark maar zijn zeg...
Ik snap heus dat je man niet op een kind zat te wachten, maar hij is er nou eenmaal en dan heb je als vader gewoon een verantwoordelijkheid. En niet alleen financieel! Dat je man nooit een bloedband heeft gevoeld maakt ook niet uit, die band IS er gewoon. Mark zijn DNA bestaat voor 50% uit dat van je man, net als bij jouw zoontje. Realiseer jij je dat? Realiseert je man zich dat? Hoe is dat dan anders dan bij jouw zoontje?

Juist met zo'n moeder is het belangrijk dat er een andere ouder is die kan laten zien en voelen hoe het ook kan. Het is voor je man en je zoontje gelukkig nog niet te laat om een goede band met Mark op te bouwen. En voor jou ook niet. Eens met Skik: juist pubers zijn vaak ontzettend leuk met kleine kinderen. Dan hoeven ze namelijk niet op hun tenen te lopen, zich beter of groter of verstandiger voor te doen dan ze zijn. Bij kleine kinderen kunnen ze heerlijk zichzelf zijn en is het ook nog eens legaal om weer ongegeneerd te spelen.

Als je echt denkt dat Mark dat 'ook niet zo voelt' dan kun je je echt slecht verplaatsen in een ander. Denk je nou echt dat die jongen, beïnvloed door zijn moeder en het afwezig zijn van je man als vader, zichzelf op zijn gemak voelt bij jullie? Als onzekere puber ook nog eens?

Ik hoop echt intens dat je man en jij alle vooroordelen en negatieve emoties kunnen parkeren en kunnen gaan denken vanuit Mark. Geef hem een kans. Geef vader, zoon en broer een kans.

LindaD

'Mijn man heeft er toch ook niet om gevraagd? '

Boehoe, wat is je zonder-condooms-rondneukende man zielig.

Serieus zeg, dit kun je toch niet menen!

een beetje

Precies. Je zal deze Mark maar zijn.
Als je niet van deze Mark houdt, natuurlijk, dat snap ik, zo goed ken je hem niet, wil je hem niet eens kennen blijkbaar. Maar in Mark zit wel een beetje van jouw man. Net als dat een beetje van je man in jouw zoon zit. Dat maakt hen gelijkwaardig.
En als je van je man houdt gun je hem een band met zijn zoon, ondanks zijn evt. fouten/verleden enz. Als je dan geen compassie met de zoon kan opbrengen, dan toch hopelijk wel met je man?
Laat dit draadje maar niet aan hem lezen, die wil acuut van je scheiden.
Of het is de hitte..

Linda

"Mijn man heeft er toch ook niet om gevraagd? Ik vind het juist ontzettend ouderwets dat we Nederland zo blijven hangen in dat de we als vrouw niet zelf de verantwoordelijkheid nemen om je kind een goede financiële basis te geven. Zeker niet in een situatie waarbij een kind voorkomt uit een one night stand en je als moeder vervolgens niks van je laat horen. Je kan toch of meer gaan werken, ga naar school en vergroot je kansen op een betere baan. Lekker makkelijk om maar op iemands zak te teren die nooit om de situatie gevraagd heeft."

Maar HOE is dat kind er dan gekomen? Ja, geslachtsgemeenschap, dat begrijp ik. Maar hoe is het tijdens die onenightstand gegaan? Zei zij dat ze de pil slikte? Heeft man condoom gebruikt? En al zei zij dat ze de pil slikte: dat hij geen condoom heeft gebruikt is een bewust behoorlijk risico óók van hem. Dus bovenstaande tekst slaat echter nérgens op.

Je opvattingen komen hard aan Linda. Ben je zelf eigenlijk wel 16 geweest? Denk daar eens aan terug. Stel dat je toen zo'n door en door afschuwelijke moeder had als Mark schijnt te hebben, wat had je dan van je vader gewild?

"Ik vind het juist ontzettend ouderwets dat we Nederland zo blijven hangen in dat de we als vrouw niet zelf de verantwoordelijkheid nemen om je kind een goede financiële basis te geven."

Je neemt het lief voor je man op, maar het omgekeerde kun je natuurlijk ook stellen: "wij" zijn hier zo vooruitstrevend om niet vanuit de moeder te denken maar vanuit het kind, dat TWEE ouders heeft.

Maar

Als je als man geen kind wil, dan heb je net zo goed of misschien nog wel méér de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat dat er niet komt. Dat alleen de vrouw hiervoor verantwoordelijk gehouden wordt vind ik persoonlijk echt verschrikkelijk.

Niet in huis

Overigens heb ik er wel begrip voor dat je Mark niet een half jaar in huis wilt hebben. Het huis is te klein, jullie kennen elkaar niet. Misschien moet je dit alles maar gewoon buiten je om laten gebeuren? Laat je man en zijn ex en Mark iets verzinnen. Stel je wat bescheidener op. Het is logisch en begrijpelijk dat je er nogal een mening over hebt, maar het is nu denk ik even niet aan jou om die mening heel hoog van de toren te blazen.

Sta liever naast je man. Wil hij een half jaar met Mark in een huis wonen? Oké, hoe dan en in welk huis? Probeer wat flexibeler te zijn dan wat je hier nu laat zien. Dat is denk ik waar je man nu het meeste aan heeft. (En Mark ook, maar dat zal je wat minder interesseren vermoed ik.)

ElenaH

Het lijkt mij nogal vanzelfsprekend dat je zo’n grote beslissing, een kind op de wereld zetten, samen maakt. En niet iemand door z’n strot duwt. En wil je zelf het kind behouden en opvoeden, neem dan ook zelf je verantwoordelijkheid en schuif dat niet op een ander af. Dit soort beslissingen neem je gewoon als vrouw niet alleen, tis nogal wat de verantwoordelijkheid voor een kind, dat doe je niet iemand onvrijwillig ‘cadeau’. En voor de duidelijkheid, mijn man heeft dus wel de verantwoordelijkheid genomen om financieel bij te dragen (lees; ook de niet werkende moeder te onderhouden, de alimentatie van inmiddels €537 per maand wordt vanmoeders uitkering afgetrokken, zij krijgt weekgeld vanwege schulden dus dat bedrag komt bij lange na niet bij Mark terecht maar is eigenlijk moeders inkomen en haar schulden worden er deels mee afbetaald) Mag mijn man niet een beetje wrok voelen? Of vind jij dit doodnormaal. Ja die ene fout heeft wel zijn leven voor een groot deel vergald. Ik denk wel eens dat criminelen het beter treffen in vergelijking met onvrijwillige vaders.

Dat hij dan volgens velen van jullie en onlosmakelijke band met Mark zou moeten voelen gaat me echt te ver. Deels verantwoordelijk oké, maar onvoorwaardelijke liefde is er inderdaad niet en zal er ook niet komen. Daar ging de discussie ook niet over.

criminelen?

"Ik denk wel eens dat criminelen het beter treffen in vergelijking met onvrijwillige vaders."
Criminelen groeien vaak op zonder vader. Dus om te zorgen dat Mark geen crimineel wordt is het best handig dat vader en zoon wat aan de band doen. Beter laat dan nooit.
En hoe zit het met je inlevingsvermogen tot deze jongen? Stel je zijn situatie eens voor? Dat is waar iedereen hier je op probeert te wijzen. Bekijk het eens van zijn kant.

Ik snap je niet Linda

Je lijkt vol in de strijd te zitten met de moeder. Een vrouw die je niet eens kent.
En die natuurlijk een grote invloed op jouw leven heeft, door die ene daad. Maar die ene daad deed ze niet alleen maar samen met jouw man.
Dat is zuur maar dat is het leven nu eenmaal. Een neukpartij kan de rest van je leven ingrijpend veranderen. Daar kun je om blijven stampvoeten maar gelukkig wist je dat bij aanvang van de relatie dus je verongelijktheid zou ook jezelf kunnen aangaan. (Had je maar iets met een onbeschreven blad moeten beginnen?)
Jullie hebben veel de andere kant op gekeken en moeder dwingt jullie nu in feite de feiten onder ogen te zien.

Maar het gaat hier allemaal helemaal niet om die vrouw die je helemaal niet kent. Het gaat hier een om een jongen, de ENIGE speler in dit spel die hier niet om gevraagd heeft.

Zijn kant

Ik van me best inleven in zijn situatie, tuurlijk zal het voor hem allemaal echt geen pretje zijn. Maar so kan ik nog oneindig voorbeelden noemen van situaties die in onze samenleving niet ideaal zijn. Dat vind ik ook erg, maar ik voel me tot bepaald hoogte verantwoordelijk, en dat stopt wel bij mijn voordeur. En deels voelt mijn man dat ook wel zo, hij vindt de financiële verantwoordelijkheid die hij genomen heeft al een hele dobber. Met oog op het feit dat hij absoluut niet voor de situatie gekozen heeft en niet echt een band heeft gehad en gewild met Mark, vindt hij het nu lastig. Hij wil Mark wel helpen, maar indirect helpt hij Marks moeder constant haar luizen leventje intact te houden. Daar walgt hij van, het los van elkaar zien is lastig want zo werkt het nou eenmaal in NL. Hij twijfelt net zo goed aan het idee waar dit draadje over ging, of het wel zo’n goed idee is hem in huis te halen. Het is vooral schuldgevoel wat hem drijft en nog steeds niet zozeer die ‘vader gevoelens’ die jullie hem zo aan willen praten. Die zijn er gewoon niet, klaar. Daar hoeft de discussie ook niet over te gaan. Waar het mij omgaat is de praktische kant, is het wel of niet verstandig met oog op de situatie. Of is een kamer in de buurt of stage bij moeder misschien beter? En zoals genoemd ben ik blij met de adviezen En praktische tips mbt tot het verbeteren van het contact.

stap 1: stop met schrijven over moeder

stap 2: laat de titel van je posting veranderen in 'onderdak stiefzoon tijdens stage' oid
stap 3: ga op meditatiecursus om te leren hoe je minder een mening over anderen kunt hebben en zeker hoe je die mening laat doorwerken in zoiets praktisch als dit.
stap 4: met alle energie die je dan overhoudt kun je je echtgenoot bijstaan in *zijn* proces. Hij weet allang hoe jij erover denkt dus ga hém helpen.

gr Angela

Een afslag - Jeugdzorg

Ik lees een beetje mee in dit draadje en misschien heb ik dit gemist, maar hoe zit het nou met de betrokkenheid van Jeugdzorg? Is er sprake van een ots, of hulp in het "vrijwillig kader" (alias drangkader)?
Als er sprake is van een ots dan denk ik dat het zinvol is dat vader een gesprek aangaat met de gezinsvoogd. Uitleggen waarom dit geen goed plan is, en misschien gaat die gezinsvoogd dan ook wel op de rem staan.

Is er geen sprake van een ots dan kan het ook een goed idee zijn om eens met die jeugdzorgpersoon (die dan niet de gezinsvoogd is) om de tafel te gaan zitten, alleen heeft die dan minder mogelijkheden om op de rem te trappen.

Kennelijk heeft Jeugdzorg op een gegeven moment geoordeeld dat het verstandig is als Linda zich zo weinig mogelijk met Mark bemoeit. Daar kunnen hele goede redenen voor zijn. Dan is datzelfde Jeugdzorg waarschijnlijk niet heel erg enthousiast over een plan dat erop neerkomt dat Linda feitelijk toch een half jaar mede-opvoeder is, want het is natuurlijk ondoenlijk om in hetzelfde huis te wonen als een puber en je afzijdig te houden, al helemaal als er in datzelfde huis ook nog een peuter rondloopt met wie je je juist wel moet bemoeien.

Kortom: laat vader eens gaan praten met de Jeugdzorgfiguur, misschien heeft dat nog nut.

Groeten,

Temet

Mijn zoon heeft helaas te maken gehad met zo'n stiefmoeder en haar dochter die geen zin in hem hadden. Door omstandigheden heeft hij er toch een tijd weekenden door moeten brengen. Pas achteraf kwamen de verhalen over de kilheid e.d. los Kind van 14-17. Ik heb enorme spijt dat ik hem niet thuisgehouden heb. Hij zelf zegt ervan geleerd te hebben... en niet terug te willen kijken.
Maar... ik neem het de stiefmoeder en haar dochter niet eens zo kwalijk. zij kwamen uit een tweedewereldland, hebben keihard voor hun bestaan moeten vechten en doen dat hier nog steeds.
wie ik het wel kwalijk neem is zijn vader. Hij had op moeten komen voor zijn zoon in plaats van zijn oortjes laten hangen naar zijn vriendin. Kans misgelopen op een mooie band met zijn zoon hierdoor. slappe hap.
Zo ook jouw man: het is zijn zoon, hier heeft hij een kans alsnog een band met hem op te bouwen. Als hij vent is, doet hij dat. En als jij een hart hebt, gun je hen dat

Tsss

Luizenleventje van moeders...
Wel over de rug van zo'n kind, nogmaals, de enige die hier niet voor gekozen heeft.
Jouw man heeft hier wel voor gekozen.
Ja, tegenwoordig geloven we graag in sprookjes en denken we dat we individueel voor vanalles kunnen _kiezen_ en dat een baby niet compleet is zonder shower etc.
Maar in de realiteit kiest het leven een hoop voor ons, nog steeds.
Ik neem aan dat je man seksuele voorlichting had gehad?

Foutjes maken we allemaal en vervolgens kunnen we wel kiezen hoe daarmee om te gaan. Wegpoetsen die foutjes of je verantwoordelijkheid nemen.
Door te blijven inzoomen op moeders ontloop je je verantwoordelijkheden vind ik.

Je man is al een stap verder, voelt zich iig schuldig.
Dat is een start van verantwoordelijkheidsgevoel oftewel vaderschap in zijn geval, of jij dat nu leuk vindt of niet.

Waarom blijf je de jongen zien als een indringer?
Zie hem toch eens los van moeder.

ken je de term 'nivea'? Niet Invullen Voor Een Ander.

In je postings geef je geen neutrale omschrijving van het verleden en het heden m.b.t. Mark, zijn moeder en zijn vader. Alles is doortrokken van jouw mening over het geheel en de impact die het had/heeft/zou kunnen hebben op jou. Dat laatste is logisch, want jij post hier niet voor niets op het forum.

Maar als je niet loskomt uit je slachtofferrol kun je geen positieve bijdrage leveren.
De vraag is dus wat je wilt: wil je erkenning dat jij slachtoffer bent omdat niemand zegt: dat kunnen we Linda niet aandoen? Of wil je deze situatie gebruiken om de rest van jullie gezamenlijke leven hier positiever mee om te gaan?

gr Angela

Stampvoetende peuter

zo kom je nu over. Wat je man is aangedaan is niet eerlijk.
Nee, natuurlijk was het dat niet. Wat die vrouw heeft gedaan is op geen enkele manier goed te praten. Maar hoe graag je het ook wil, het is niet anders. Er is een puber. En die wordt nu op jullie stoep geparkeerd. Dan kun je hem heel hard wegduwen, maar dat gaat niks oplossen. Haal nog eens diep adem en probeer je negatieve emoties te laten zakken. En vanuit positiviteit naar de situatie te kijken en daar het beste van te maken.

Laat inderdaad die moeder los, daar heb je niks mee te maken. De alimentatie kan nooit bedoeld zijn geweest als financiële steun voor haar, want je man heeft nooit een relatie met haar gehad. Wat hij heeft betaald heeft hij betaald voor zijn zoon. Hoe haar financiële plaatje eruit ziet moet je echt loslaten want het vergiftigt jullie gevoel ten opzichte van Mark blijkbaar heel erg en staat daar helemaal los van.

Als je het echt op wil lossen, neem je die jongen in huis of je laat hem op jullie kosten op kamers wonen. Dan hoeft je man geen alimentatie meer aan de moeder te betalen maar neemt hij gewoon de hele verantwoordelijkheid op zich. En even de boel omdraaien: als je man zoveel betaalt en betaald heeft, wil hij daar dan niet op zijn minst een béétje leuke relatie met zijn zoon voor terug? Ik weet, alimentatie is geen kijkgeld, maar ik denk dat het voor in ieder geval 3 van de 4 partijen (Mark, je man en je zoontje) goed is als de band hechter wordt. Want zoals je zelf zegt, er is geen onvoorwaardelijke liefde. Nee, natuurlijk is die er niet. Maar die kan er wel komen. Ik zou alle mannen in dit verhaal dat ook heel erg gunnen. Mark voorop. Maar je kunt niet zo maar stellen dat die er ook nooit zal komen. Om te beginnen ga jij daar niet over, maar bovendien kun je zo'n band wel kweken. De bloedband is er al. Nu het gevoel nog. En gevoel, dat is een kwestie van DOEN.