Ik wil geen stiefmoeder zijn

Rotgevoel

Om eerlijk te zijn krijg ik een enorm rotgevoel van je berichten. Ik hoop echt dat je dat gevoel niet uitstraalt naar Mark. Op een paar punten wil ik graag reageren, maar eigenlijk ben ik het eens met de meeste van de vorige reacties,

Wat me steekt is dat je het de moeder van Mark verwijt dat hij geboren is. Ze had haar benen maar bij elkaar moeten houden en anders achteraf met je man moeten overleggen. Hoe dat in Nederland gaat, is volgens jou maar achterhaald. Achterhaald of niet, je man wist ook destijds al dat het zo ging en dat dit nu eenmaal het risico was. Hij heeft deze keus zelf gemaakt. Jij kunt zeggen dat ze haar benen maar bij elkaar had moeten houden, dat had je kunnen zeggen als zij dat kind niet gewild had. Hoe je het ook wendt of keert, zij heeft de gevolgen van haar keuze geaccepteerd. Jouw man had exact dezelfde keuze. Broek aan of uit. Als hij er voor kiest om sex te hebben, is dit het risico en Mark is net zo goed zijn verantwoordelijkheid. Een verantwoordelijkheid die hij niet neemt. Je kunt nog zoveel schrijven over de moeder, maar als dat klopt, treft Mark het niet, dan heeft hij twee waardeloze ouders. Een moeder dienst niet kan en een vader die het niet wil. Ik denk dat ik dat tweede veel erger vind en als ik zo’n vriend zou hebben zou ik hem juist willen helpen om ook voor zijn andere kind een betere vader te zijn. Dit gun ik geen kind.

Verder ken je die hele moeder niet en toch weet je precies te vertellen waarom ze dingen doet en hoe ze is. Dat vind ik bijzonder. Mijn ex had na mij een nieuwe vriendin en is u bij nummer 3. Nummer 3 weet heel goed te vertellen dat het allemaal aan mij ligt dat mijn ex er niet is voor onze kinderen, zonder dat ze ons in die periode kende en zonder dat ze de kant van mij of de kinderen heeft gehoord. Ieder verhaal heeft meerdere kanten en iedere kant is gekleurd. Zo ook bij jullie en de situatie bij Mark thuis, maar ook bij die stage kan maar zo heel anders zijn als je de verschillende kanten zou kennen.

Verder geef je aan dat Jeugdzorg ooit heeft afgeraden om je met Mark te benoemen. Als ik het goed begreep was dat toen je zwanger was van je zoontje, dus een jaar of 4 geleden. Mark was toen ongeveer 12 en dat is een heel andere leeftijd dan hij nu heeft. Bovendien lijkt het me dat Jeugdzorg dat In een bepaalde context heeft gezegd. Als dit en dit en dat, dan kun je je beter niet met hem bemoeien. Ik vind het nogal makkelijk om een opmerking van toen helemaal uit het verhaal te trekken en nu een paar jaar later als argument te gebruiken.

Wat me ook raakt is dat je schrijft dat puberjongens geen band met een peuterbroertje op kunnen bouwen. Hier thuis juist pubers die er alles aan doen om een band met peuterbroertje op te bouwen. Ook hier gaat dat door de situatie niet vanzelf, en ook hier hebben ze hem een tijd niet gezien, maar wat zijn ze blij dat die band inmiddels begint te komen.

Alsjeblieft, stop met al je verwijten en vooroordelen. Probeer er open in te staan. Probeer het verleden te laten rusten en je op de toekomst te richten. Probeer je man een vader voor Mark te laten zijn zoals je ook voor je eigen zoon zou willen.

terug naar de startpost

Door allerlei omstandigheden hebben je man en zijn oudste zoon elkaar de eerste jaren niet gezien - door het onbedoelde moment waarop hij verwekt werd en door het werk van je man in het buitenland.

De omstandigheden zijn veranderd. Je man kreeg een tweede zoon, met jou, en dat geeft hem nieuwe inzichten.
Het verleden is niet te veranderen. Hoe je er nu mee omgaat wel!

De moeder van oudste zoon lijkt het handig en voordelig als oudste door de week bij jullie komt tijdens zijn stage. Bij zijn vader dus. Hij is even zeer zoon van zijn vader als jouw zoon. Ook al voelt het anders.

(zelfs binnen een gezin dat samen opgroeit kunnen ouders verschillende gevoelens ten aanzien van hun kinderen hebben, gewoon vanwege botsende karakters of iets dergelijks. Dat kan knap lastig zijn. Maar ook dan blijft het besef van onvoorwaardelijke liefde en acceptatie onmisbaar)

Jij schrikt er enorm van, dit had je nooit zien aankomen. Het is jouw huis, het is niet ruim, je moeder past thuis op, zij kent halfbroer van jouw zoon niet. Jij hebt niets met deze jongen, ziet er tegenop een puber in huis te hebben. Op een dag is jouw zoon ook puber. Daar heb je nu geen beeld bij, maar dan zul je blij zijn met iemand die hem zíet.

Voor vader en oudste zoon is dat een kans elkaar beter te kennen zonder zijn moeder en andere mensen uit haar kring erbij. Deze kans is uniek. Dit kan veel betekenen voor allebei.

Zoon heeft overdag bezigheid op zijn stageadres en in het weekend gaat hij weg. En over een half jaar zit die stage erop.

Laat vader en zoon praten over mogelijkheden. Het gaat niet alleen maar over geld. Het gaat over verbinding die kan groeien. Verbinding die erg belangrijk is.

Ga desnoods zelf twee dagen per week naar elders, zoals je al aankaartte. Logeren bij je moeder of bij een vriendin. Kun je even bijkomen. Verder ben je ook geregeld naar je werk.

Wie wil, zoekt een mogelijkheid.
Wie niet wil, zoekt een reden.

LindaD

Kan het zijn dat je (veel) jonger bent dan je man? Je komt namelijk nogal jong en naief op me over. Alsof je nog niet gewend bent aan het feit dat de wereld niet alleen om jou draait.

Wrok

Je vraagt of je man (en jijzelf....) niet het recht hebben om wat wrok te koesteren tegen de moeder. Mijn antwoord daarop is volmondig: ‘Ja’. Waar je alleen niet het recht toe hebt, is om die wrok op het bordje van Mark neer te leggen. Zelfs als het waar is dat zijn moeder jouw man schaamteloos manipuleert en misbruikt als bron van inkomsten, kunnen jullie je daar niet achter verschuilen om op een hardvochtige, afwijzende manier met Mark om te gaan. Hij draagt namelijk geen verantwoordelijkheid voor het slechte gedrag van zijn moeder.

Als je man serieus de band met zijn zoon wil verbeteren, beschouwt en bespreekt hij de ontstane situatie met Mark als een gezamenlijk probleem (van hun tweeën) en werkt hij samen met zijn zoon toe naar een oplossing die voor vader en zoon en huidige gezin haalbaar en acceptabel is. Ik vind dat hij daarbij best mag zeggen dat hij zich voor het blok gezet voelt en dat het door hem niet een-twee-drie op te lossen valt door de kleine woning en doordat er geen intieme relatie is tussen vader-zoon-gezin. Daarbij moet hij dan om het ‘wangedrag’ van moeder heenwerken en daar strategisch mee omgaan. Jij verzet je ertegen dat moeder dan beloond wordt voor haar gedrag. Maar als je blijft fulmineren tegen moeder en je daarom weigert bij te dragen aan een oplossing wordt Mark gestraft voor dat gedrag. En dat is geen faire uitkomst in de gegeven situatie.

Je straalt veel boosheid en afwijzing uit naar een kind dat geen schuld draagt aan de situatie waarin jullie je bevinden. De frustratie snap ik best: er wordt een beroep op je gedaan om een bijdrage te leveren aan een oplossing voor iemand die je ervaart als een last en een indringer. Er gaat vast een hele geschiedenis achter dit verhaal schuil waardoor ik je prima zou kunnen volgen. Toch zou ik overwegen hier eens een paar gesprekken met een professional aan te wijden. Het kan niet goed voelen om met zoveel machteloze frustratie rond te lopen. Mark is er nou eenmaal. Liefde is geen gevoel, het is verantwoordelijkheid dragen voor iemands welzijn. Hem nu lomp afwijzen maakt zijn aanwezigheid in jullie levensverhaal waarschijnlijk niet kleiner maar groter. Dat draag je dan de rest van je leven ook mee, dat je man zijn eerste zoon botweg heeft afgewezen toen ze beiden (!) door moeder voor het blok werden gezet. Jullie zitten gewoon klem. De wijze keuze is om hier linksom of rechtsom samen met Mark het beste van te maken, wat niet betekent dat hij per se bij jullie in huis moet komen wonen. Er zijn ook andere slimme mogelijkheden. Er zijn er al verschillende voorbijgekomen in dit draadje.

Man heeft dit draadje ook (deels) gevolgd en merkte zojuist heel treffend op; Hoe zouden de mannen van deze vrouwen erin staan als het hen overkwam? Maar goed dat terzijde, uiteraard speelt het financiële plaatje wel een rol, ons zoontje is er ook nog en verdient een leuk leven. Die hoeft ook niet de dupe te worden van de situatie met Mark. Mijn man gaat dus ook pertinent niet nog jaren voor een kamer betalen; hij heeft al eindeloos betaald waarvan er maar een heel klein deel bij Mark terecht is gekomen. Op een gegeven moment is de pot ook op, moeder had ook kun sparen voor dit soort situaties stage/kamer etc. Hoezo ligt die verantwoordelijkheid dan alleen bij mijn man, moet hij maar eindeloos geld in de situatie blijven steken? Zouden we met ons eigen kind ook niet doen (dat bedrag wat Marks moeder krijgt geven wij in 3 maanden niet eens Uit aan ons zoontje) als mijn eigen zoon overigens op kamers wil of een stage ver uit de buurt dus hoge reiskosten bijvoorbeeld kan hij gewoon een bijbaantje nemen en zelf een deel betalen, vind ik heel normaal. Zou mijn zoon dat niet willen, prima dan zoek je een andere oplossing. (=stage dichter bij huis)

Ik merk wel dat dit misschien niet het juiste platform is om dit te bespreken; jullie nemen blijkbare iedere zielige wees in je huis op, verbouwen de hele toko, eigen kind zeg maar dag tegen je kamer nu kan je in hoekje bij pa en ma op de kamer. Oma dealt ook maar met die vreemde gast op de bank, die zoals we hem kennen geen enkel gezag/regels accepteert. Of ja verkoop je huis en zoek iets groters?! Alsof dat zo makkelijk is. En dat alles terwijl niemand op dit moment sterke gevoelens voor Mark heeft. Ja mijn man een schuldgevoel en hij moeder liever niet al te veel tegen spreekt want daar komen alleen nog maar meer conflicten van. Maar hij staat zeker niet juichen om hem voor een halfjaar in huis te nemen, het lijkt hem een beter idee dan ik, tja snap ik wel, tis inderdaad zijn zoon en het is wel de goedkoopste oplossing (dat speelt ook voor mijn man wel mee)

Overigens, als ik echt niet mee zou willen denken had ik allang tegen mijn man gezegd dat hij kan vertrekken en zelf maar een oplossing zoekt. Maar ik zou het ook fijn voor mijn man vinden als de band met Mark beter is, datn hij bijvoorbeeld met verjaardagen ook lekker van de partij is. Maar laten we dit nou alsjeblieft rustig opbouwen, waar dit draadje om gaat is een mega-stap voor iedereen. De kans dat de bom barst is heel groot en wat dan? Dan wordt de negativiteit naar elkaar alleen maar groter van denk ik.

Ik besef me echt wel dat het niet ALLEEN om mij gaat, maar mijn mening telt (deels) wel mee. Zoals al eerder aangegeven ‘t is mijn huis. Ik wil best mee denken in oplossingen en vind het idee van een kamer voor Mark best bespreekbaar. Maar inderdaad wel met een financiële bijdrage van moeder en Mark zelf, dat zou best goed voor hem zijn. Een bijbaantje geeft je veel verantwoordelijkheid als puber. En natuurlijk een stop op de alimentatie, anders is het voor mijn man sowieso niet te betalen. Maar goed, dat kan waarschijnlijk op korte termijn niet geregeld worden.

En het doel (vanuit mijn man en mij) is dan ook een praktische oplossing, als die stage echt zo nodig door moet gaan, moet er een oplossing komen.

Ik blijf wel bij mijn standpunt dat ik vind dat de situatie niet mijn verantwoordelijkheid is en deels ook niet mee geconfronteerd wil worden. Ik voel niet meer of minder voor Mark dan andere pubers die ik zo nu en dan zie. Hij is niet mijn zoon en ik zal dat ook nooit zo voelen of hem gelijkwaardig zien als mijn eigen zoon. Verder vind ik wel dat als je een relatie aangaat en dit soort zaken uitvoering bespreekt en tot bepaalde hoogte met elkaars standpunt akkoord gaat, je niet na 5 jaar je partner volledig voor het blok kan zetten. Natuurlijk steun ik hem, maar ook ik heb grenzen en die waren voor hem overduidelijk toen we een relatie aangingen, trouwden en ons zoontje kregen.

En ja ElenaH er is een leeftijdsverschil, ik denk dat dat verder niet heel veel uitmaakt, ik 29 hij 38. Dat Mark en ik minder in leeftijd schelen dan mijn zoontje en Mark speelt misschien wel een rol.

En andersom?

'Natuurlijk steun ik hem, maar ook ik heb grenzen en die waren voor hem overduidelijk toen we een relatie aangingen, trouwden en ons zoontje kregen.'

Maar waarschijnlijk was voor jou ook overduidelijk dat hij al een zoon had toen jullie een relatie aangingen, trouwden en jullie zoontje kregen. Toch?
Je redeneert zo egocentrisch.

Mijn man gaat dan ook kijken of het mogelijk is bij jeugdzorg te pijlen, hoe zij hierover denken. Aangezien mijn man geen ouderlijk gezag heeft, mag hij wettelijk gezien niet betrokken worden bij de begeleiding van moeder en Mark. In het verleden is er enkele malen contact geweest met de casemanager die de hele zaak begeleid maar dit kan alleen met toestemming van moeder. Hij, mijn man, kan in deze situatie denk ik wel eisen dat er niks gebeurt totdat er op z’n minst enig contact is geweest over de situatie. Lijkt mij noodzakelijk te weten wat zij hiervan vinden en hoe ze eventuele begeleiding denken te regelen mocht het wel uitdraaien op Mark hier in huis. Maar goed daar hebben we dus weinig zicht op want mijn man is momenteel niet betrokken in het traject.

Vloeken

Ik denk dat mijn partner behoorlijk zou vloeken als we in de situatie zouden zitten waarin jullie zitten. Jullie zijn niet te benijden. Maar je moet wel een beetje oppassen met je overdrijvingen. Het maakt het erg gemakkelijk om jezelf gelijk te geven maar daarmee is er nog geen oplossing.

Een oplossing moet altijd gevonden worden binnen de gegeven reële mogelijkheden, ook financieel. Het enige wat nodig is, is een houding die uitstraalt dat jullie zullen doen wat binnen jullie mogelijkheden ligt. Als jullie zo gestresst zijn dat je niet meer weet wat je moet doen, wat ik goed snap, het is niet niks, is het dan een mogelijkheid om eens met het centrum voor Jeugd en Gezin in jullie gemeente te praten. Misschien kunnen die oplossingen aandragen waar jullie nog niet aan gedacht hebben?

Wordt er niet beter op

"Ik merk wel dat dit misschien niet het juiste platform is om dit te bespreken; jullie nemen blijkbare iedere zielige wees in je huis op,"

Ik weet niet of je nog begrip voor je situatie zoekt, maar dat wordt er op deze manier niet beter op.

ElenaH

Het voelt voor mij alsof je van mening bent dat ik alles ongeacht de consequenties maar moet accepteren? Ik vind dat een vreemde gedachtegang. Mijn man en ik wisten elkaars standpuntenen, dat er door onze verhuizing naar NL, zaken zouden veranderen was mij echt wel duidelijk maar dit is toch wel even andere koek.

Ik vraag me echt oprecht af hoe je zelf zou reageren in deze situatie? Je zou echt je eigen geluk en dat van je eigen gezin maar overboord gooien voor iemand die je amper kent? Neem hem dan zelf in huis, verbouw je eigen huis of verhuis zodat je plek hebt. Je bent zo dwingend in je idee dat een ieder maar onvoorwaardelijk liefde en verantwoordelijkheid moet voelen voor een situatie waar ze zelf niet om gevraagd hebben. Ik kan amper geloven dat je daadwerkelijk ook zo zou handelen als het jou zo overkomen, het is namelijk nogal wat en ja, ook voor Mark. Misschien (ik weet het niet) lijkt het hem ook allemaal wel een leuk idee, zijnmoeder woont in een dorp, wij in de stad. Leuk voor een puber snap ik, maar de realiteit is wel dat het leven bij ons in huis voor hem heel anders zal zijn dan hij gewend is. Natuurlijk gaat de spanningen opleveren waar iedereen de dupe van word.

LindaD

'Neem hem dan zelf in huis,'

HET IS DE ZOON VAN JE MAN!!!!!!!!

Ja Elena, dat heb je nu al meermaals gezegd. Feit blijft, heel kort door de bocht, dat mijn man dat ook niet zo voelt. Een ver neefje, misschien. Mark heeft dit zelf ook nooit zo ervaren, en ja misschien denkt Mark er nu anders over, kan. Maar ik denk niet dat mijn man zijn gevoel jegens Mark ineens kan veranderen, een relatie opbouwen kost tijd. Dat dwing je niet af door maar blijven te herhalen, tis je zoon, neem hem in huis en dan is alles koek en ei.

En zoals gezegd; alleen maar leuk voor beide partijen als de relatie verbetert, dat ga ik echt niet tegenwerken. Maar ik houd wel afstand. Zodra Mark volwassen is en meer loskomt van zijn moeder, kan ik me indenken dat ook Mark en ik misschien aan een eventuele relatie kunnen werken. Maar dat is voor mij nu niet aan de orde.

Het is geen neefje

Maar zijn zoon.

Er kan altijd iets gebeuren waardoor die jongen bij hem komt wonen. Je weet het gewoon niet. Dat is het risico van een relatie met een man met een kind.

Ik heb maar 1 tip. Stop met dat gezeur over de moeder van mark en over jullie afspraken en ga met mark praten. Alsof die jongen er zin in heeft om bij jullie te wonen. Het klinkt namelijk alsof het de moeder allemaal teveel is geworden en welicht daarom een stage heeft geregeld bij jullie in de buurt. Ik vond 16 jaar ook een pittige leeftijd bij onze zoons.

Wat wil Mark? Kan hij ook ergens anders stage lopen? Kan hij wellicht wat vaker bij zijn vader zijn om zo de moeder te ontlasten?

Los van mijn vorige reactie

Los van mijn reactie in #102 wil ik graag ook nog even gewoon praktisch reageren op je vraag, waar mijn vorige reactie nog vooral mijn gevoel betrof.

Van de juridische kan heb ik totaal geen verstand, aangezien ik nooit enige procedure richting mijn ex ben begonnen omtrent alimentatie. Ik ontvang geen alimentatie en weet ook niet hoe de afspraken er precies uit zien en wat er in de kleine lettertjes staat of wat de voorwaarden zijn en misschien zeg ik nu dus wel stomme dingen of dingen de niet kunnen.

Wat ik lees, is dat het geen optie is, dat Mark bij jullie intrekt. Ook lees ik dat je man wel open staat voor een iets betere band met Mark en wel iets zou willen doen om te helpen. Je man betaalt kinderalimentatie, maar daarvan komt weinig bij Mark terecht en daarnaast blijft niet veel over om Mark op een andere manier te ondersteunen.

Als ik het goed begrepen heb, is kinderalimentatie bedoeld voor het levensonderhoud van het kind en voor minderjarigen betaal je doorgaans de kinderalimentatie aan de ouder waar het kind het grootste deel van de tijd woont. Stel dat Mark inderdaad zijn stage bij jullie in de buurt gaat doen en daarvoor niet bij jullie terecht kan en niet thuis kan blijven wonen, zou het dan binnen de afspraken die je man met moeder heeft mogelijk zijn om een kamer voor Mark bij jullie in de buurt te huren en dat bedrag tijdens die periode in mindering te brengen of te verrekenen met de alimentatie? Of daar op een andere manier afspraken over te maken? Op die manier heeft je man geen extra kosten, jullie zitten niet met 4 man in een klein appartement, jullie kunnen Mark op deze manier zelf meer ondersteunen en je man kan met zijn zoon werken aan die band en wie weet klikken jullie ook wel meer dan je nu denkt...

Omdraaien

Je wilt duidelijk het beste voor je zoontje, net als je man dat wil. Probeer de situatie in je hoofd eens om te draaien. Jouw kind van drie, dat zo gevoelig en lief is , groeit op in de situatie van Mark. Drank, drugs, wisselende vriendjes van moeder, verwaarlozing. Helemaal alleen een niemand die zich om hem bekommert. Zelfs zijn vader niet. Die had hem veel liever niet gehad. Dan breekt je moederhart toch, als je daar aan denkt?

Ik zou hem denk ik ook geen kamer bieden in jullie situatie. Ik denk dat het weinig kans van slagen heeft. Maar je kunt wel denken aan een tussenoplossing. Bv dat hij twee nachten bij jullie slaapt en een keer op en neer gaat. Zoiets. Of misschien hebben jullie familie of vrienden in de buurt met een kamer over? Hij kan dan bij jullie eten. Ik denk dat je een praktische oplossing moet vinden, maar wel moet zorgen dat je hem niet afwijst. Hij is de nu juist de enige in dit verhaal die hier niets aan kan doen.

Overigens moet je af van het idee dat je eigen kind meer van de vader is dan je stiefzoon. Ze zijn allebei even veel zoon van je man.

Wat moeder dus eigenlijk wil

Is een half jaar lang alimentatie krijgen ondanks dat ze en in die periode een stuk minder kosten heeft voor haar kind. Hij leeft en eet dan namelijk amper thuis.

Daar zou ik het eens over hebben met moeder. Misschien dat dat nog verschil gaat maken?

Linda

Heeft je man Mark wel erkend?
Als hij erkend heeft, is hij juridisch ouder, en hoewel hij geen ouderlijk gezag heeft, heeft hij wel recht op informatie over de grote lijnen.
Hoe dan ook, als jeugdzorg bij deze jongen betrokken is, dan zullen die ook hun zegje willen doen over dit soort vrij ingrijpende zaken. Die jongen heeft kennelijk een fikse gebruiksaanwijzing, jij hebt hier zeer beslist geen zin in en je bent krap behuisd. De kans op hoogoplopende conflicten lijkt me reëel. Daar is die jongen ook niet bij gebaat en dat zou die casemanager toch tot nadenken moeten stemmen.

En is het nou een ots of niet?

Groeten,

Temet

Temet

Mijn man heeft Mark wel erkend maar inderdaad geen ouderlijk gezag. Er is inmiddels geen sprake meer van een OTS maar wel een vrijwillig? (Geen idee of dit de juiste term is) traject, voornamelijk gericht op moeder voor zover ik weet.

Mijn man krijgt inderdaad heel beperkt ‘de grote lijnen’ van Marks welzijn mee via de casemanager maar dit is zeer beperkt vanwege de privacy van moeder (en haar situatie) Ook kan mijn man wel zaken aangeven en benoemen maar in hoeverre daar door Jeugdzorg iets mee gedaan wordt is onduidelijk.

In het verleden (toen er wel sprake was van een OTS) was moeder welwillender in samenwerking (waarschijnlijk ook vanwege de betrokken gezinsvoogd) maar nu daar geen sprake meer van is, is de samenwerking door moeder tot een 0 punt gedaald. Het is vooral veel eisen en weinig water bij de wijn willen doen.

Piep

Tuurlijk breekt mijn moederhart, net zoals dat breekt bij het zien van aids weesjes in Afrika, kinderen die door ouders op een bootje de zee op naar Italië worden gestuurd, kinderen die mishandeld worden door een ouder, opgroeien met een ouder met psychische problemen etc. Maar dat zijn voor mij ook vreemden, net zoals Mark dat op dit moment voor mij is. Ik vind dat er een veel meer zorg en begeleiding voor dit soort issues moet komen maar daar ben ik niet de persoon voor. Ik ben geen professional, heb de middelen en de ruimte niet. Dat Mark inderdaad de zoon van mijn man is, maakt niet (de situatie is complex) dat wij dat allemaal 1,2,3 voor hem op kunnen lossen. Hem een halfjaar in huis nemen voor een stage, doorbreekt een jarenlang patroon van gebrekkige opvoeding nou eenmaal niet. Helemaal niet als je als vader geen idee hebt waar je moet beginnen.

Een praktische oplossing is ook datgene wat we willen, waar iedereen mee kan leven. Omdat de relatie altijd zo beperkt is geweest is er geen familie of vrienden die hem überhaupt kennen en hem zomaar in huis willen nemen. Overigens gaat het vooral om mijn familie, mijn man komt oorspronkelijk niet uit NL en zijn familie woont hier niet. De bal ligt dus vooral bij ons/moeder.

Piep

Het komen eten, dagje mee naar dierentuin of oid vind ik een prima plan, langzaam de band tussen vader en zoon verbeteren, top! Maar de stage hier in de buurt dus niet. Dat wordt (denk ik) een te grote belasting voor allen. Aangezien de enige optie momenteel is dat Mark dan hier komt. Het idee van een kamer hier in de buurt is ook zo slecht nog niet, maar dan moet moeder voor een groot deel afstand doen van haar alimentatie, zodat het financieel ook haalbaar is. En dat zie ik op korte termijn, zonder langlopend traject via een rechter, niet gebeuren.

Oplossen

Dit kun je nooit meer oplossen. Jij al helemaal niet, je man ook niet. Als er een ots is geweest ivm de moeder dan is de situatie erg heftig geweest. Je man hij kan wel een band opbouwen met de jongen. De bal ligt niet bij jou.

Ik vind het raar dat je een paralel trekt met de kindjes in Afrika. Dit is geen onbekend kind ver weg. Dit is de zoon van je man en de halfbroer van je zoon. Volgens mij moet je dat eerst maar eens echt accepteren.

slachtoffer

Er zijn hier maar 2 slachtoffers. De moeder is geen slachtoffer. De vader is geen slachtoffer. Jij bent geen slachtoffer. Jullie hebben alledrie keuzes gemaakt, misschien de verkeerde, maar jullie alledrie zullen met de gevolgen van die keuzes moeten leven.

Mark is het grootste slachtoffer hier. Hij heeft nooit een keuze gehad. En is blijkbaar op dit moment nergens welkom.

Tweede slachtoffer is jullie zoon. Die nu opgroeit zonder contact met zijn grote broer. Omdat zijn moeder die broer niet wil leren kennen. Omdat zijn moeder die broer verafschuwd. Daarmee wijs je ook je eigen zoon af.

Stap uit je slachtofferrol en neem de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van jouw eigen keuzes. Jij bent de volwassene. Mark is nog een kind, een puber, zo ongeveer de lastigste en heftigste leeftijd die er bestaat. En ga dan over oplossingen nadenken.

En dan is er nog ... het algemeen belang

Het is ook in het algemeen belang dat de jongen zo goed mogelijk terechtkomt.

Rode krullenbol

Heftig

Ik vind dit allemaal ontzettend heftig om te lezen. Je schrijft ergens dat vader ook deels heeft meegelezen, is hij dan niet geschrokken van hoe je naar zijn zoon kijkt? De kilheid vind ik behoorlijk shockerend… en ik ben er niet eens emotioneel bij betrokken.

“En voor degene die van mening is dat ik niet empatisch genoeg ben: misschien niet genoeg, maar ik kom zeker niet tussen mijn man en zijn zoon. Voor mijn part gaan ze elke dag naar het strand/bios/ uit eten om een betere band op te bouwen. En ja, het was natuurlijk fantastisch geweest als die band beter was de afgelopen jaren, maar dat is nu eenmaal niet de situatie.”

Was het fantastisch geweest als ze wel een band hadden gehad? Jij wilde dit niet, jij wilt helemaal niet geconfronteerd worden met het bestaan van deze jongen. Daar ben je vanaf het begin af aan duidelijk over geweest en nu moeten vader en zoon ook niet meer proberen om alsnog een band op te gaan bouwen, want jou was iets anders beloofd!

‘Feit blijft, heel kort door de bocht, dat mijn man dat ook niet zo voelt. Een ver neefje, misschien.’ – en je man corrigeert je werkelijk waar niet als je deze uitspraak doet???

Zou het kunnen dat Jeugdzorg om die reden geadviseerd heeft om je afzijdig te houden van Mark? Want dat kan ik me voorstellen als je als hulpverlener wordt geconfronteerd met zo’n toxic situatie. Bij moeder zijn blijkbaar problemen, maar bij vader zit een vrouw die de jongen met weerzin gedoogt.

Jullie gezamenlijk kind is dríe, die kun je best tijdelijk op je eigen slaapkamer nemen, het is maar hoe je het brengt. Doe je het op de juiste manier, dan is het leuk dat hij bij jullie mag slapen en zijn grote broer komt ‘logeren’! Maar zo’n manier van ernaar kijken kun je niet afdwingen. Het is ook nogal wat om een puber in huis te nemen, dat ben ik wel met je eens. Om die reden heeft hij een eigen slaapkamer nodig waar hij zich terug kan trekken, maar ook dat je zelf wat meer lucht hebt. Die welwillendheid is voor iedereen anders, maar persoonlijk vind ik het een soort van moederplicht (ook naar je eigen zoon) om je ervoor in te zetten dit te zien als een bijzondere periode… van september tot februari en dan ook nog de weekends bij moeder… Maar als jij het blijft zien als een streek die zijn moeder jou heeft geleverd, als iets waarmee je opgezadeld wordt, dan is dat tijdelijk inwonen niet echt een optie. Ik vind het sowieso geen ‘streek’, ze heeft verdorie 16 jaar het leeuwendeel van de opvoeding gedaan. Nee. Maar een alternatief komt er eigenlijk ook niet echt uit. Marc krijgt misschien ook stagevergoeding (zakgeld) en samen met de financiële bijdrage van vader (huur) moet er toch iets te regelen zijn. Moeder krijgt dan nog steeds de kinderbijslag, want ik neem aan dat hij voor die paar maanden gewoon bij haar ingeschreven blijft staan.

Stel nou dat jouw man iemand tegen komt en hij laat jou achter met je zoon. Stel nou dat hij het allemaal wel prima vindt dat jij alle ballen dan in de lucht houdt, zoals het blijkbaar gaat in Scandinavië. Ik wil er alleen mee zeggen dat je niet altijd wat te zeggen hebt over de omstandigheden waar je in terecht komt en de redelijkheid van de andere ouder is lang niet altijd te voorspellen.

Band opbouwen

Los van wat allemaal gezegd is lijkt het me niet zo makkelijk een band op te bouwen met een 16 jarige. (Als je niet samenwoont)
Dan zou je al de juiste activiteiten moeten zoeken/vinden.
Ik vind het met mijn pubers al erg lastig iets samen te doen.
Ze hebben daar weinig behoefte aan en trekken liever met leeftijdgenoten op.
En dat is prima natuurlijk en de band wordt onderhouden door dagdagelijkse ontmoetingen en toevallige dingen die ontstaan, gesprekje, zorg voor elkaar, dingen die je samen meemaakt etc. Door het samenwonen dus.

Alleen al om die reden zou ik het willen zien als een gouden kans, dat tijdelijk samenwonen. Lang genoeg om toch elkaar wat te leren kennen en echt wat op te kunnen bouwen, niet zo lang dat het je hele leven hoeft te ontwrichten en een half jaar is sowieso te overzien.

Hoe mijn man zou reageren? Als het om een kind van mij zou gaan?
Die zou eens flink zuchten en misschien ook wel mopperen en er zeker niet bij staan te juigen meteen maar hij zou zich zeker inzetten en er het beste van maken.
Hoop ik dan. (En verwacht ik, als ik afga op hoe hij doorgaans reageert op onverwachte tegenvallers. Nu zou ik zelf deze situatie zeker niet zien als een tegenvaller maar mijn man vast wel)
Ik zal eens polsen...