Wens van man honoreren?

@Even zo - tip

Over dat opruimen van zooi van man en kinderen.
Kan het wel eens zo zijn dat ze het ontkennen dat ze dingen laten slingeren.
Ik heb een tijdje alles gewoon op blijven ruimen, maar voordat ik dat deed, alles op de foto gezet.
Daar een collage van gemaakt en ter herinnering op gehangen, van: dit bedoel ik dus bij mijn opmerking: Ruim zelf je rotzooi op!

Dat varieerde van tassen, schoenen, scheerkwast/schuim, margarine, brood, potten pindakaas/pasta, kaas, smeerkaas, jassen, kranten, wasgoed, lege zakjes noedels, verpakkingen enzenzz.
Allemaal heel herkenbaar voor betreffende personen.

(stiekem vond ik het nog een sport en leuk ook om materiaal voor die foto's te vinden)

Nu sta ik wat anders overal tegenover, bij elk ding dat ik opruim van mijn kinderen denk ik: Wat zal de moeder van Marianne Vaatstra dit nog graag doen.

dat ook

Ik denk ook vaak wat ik een net huishouden zal hebben als de kinderen de deur uit zijn, maar dan zal het ook een heel stuk stiller zijn.
Neemt niet weg dat ik er ook veel energie in steek om samen met ze op te ruimen. Dat gaat toch wel heel aardig.

Over dat opruimen en de hulp en de oppas

Dat punt snap ik wel, daar zou ik ook moeite mee hebben. Ik heb er hier ook lang tegen gevochten, maar ondertussen heb ik me er bij neergelegd dat het opruimen hier in huis in mijn takenpakket zit.

Je kinderen zijn oud genoeg om hun eigen rotzooi op te ruimen, dus daar valt nog wel wat te winnen en verder zou ik alle serviesgoed wel bij houden en voor de rest drie bakken aanschaffen, voor ieder een, en daar alle losse spullen in mikken. Klaar. Van het serviesgoed opruimen zou je overigens ook wel een pubertaak kunnen maken.

Blijkbaar vind jij een opgeruimd huis belangrijk. Het is niet handig om je actieplan te beginnen met zaken die jij erg belangrijk vindt.

Hahaha Jasam

Goed idee van die foto's. Dat ga ik ook doen hier.

Mijn man heeft er ook wel een handje van om alleen maar te zien wat ik niet doe, en heeft geen idee wat ik allemaal wel doe. Hij zal nog schrikken.

En verder zit het leven soms ingewikkeld in elkaar...

dikke huid kweken

Ik hoop dat je vooral bij vriendinnen irl je ei kwijt kunt. Lijkt me echt heel zwaar als je zo weinig steun ervaart van je man. Dan ben je samen voel je je nog alleen.. Jullie praten volgens mij erg weinig. Snap ook wel dat hij geen fut heeft na een lange werkdag, daar gaat gewoon veel energie van hem inzitten. Dat moet je gewoon maar zo zien.
En je hebt wel in therapie gewerkt aan je zelfvertrouwen, maar je moet misschien ook nog een poging doen een Dikke Huid te gaan kweken. Zodat je als hij boos is dit van je af leert te glijden. Blijven herhalen in je hoofd: dit is zijn onmacht, hij is niet boos op mij.
Maar het lijkt me erg moeilijk hoor en ik bewonder je kracht om er het beste van te maken!
Begin idd maar met je kinderen te leren hun zooi op te ruimen, dat scheelt weer.
Zou wel mooi zijn als er meer toenadering komt uiteindelijk. Probeer maar dat gesprek aan te gaan, op een moment dat hij niet te moe is, over hoe moeilijk je het vindt dat je bang voor hem bent. Want ja, bang zijn voor je eigen man (en natuurlijk bang om niet geliefd te worden of verlaten te worden), dat is niet goed voor jullie relatie. En dan gedraag je je zo dat je dat gedrag van hem in stand houdt. Onder die 'hardere' laag zit vast een man die veel zachter is en niet weet om te gaan met zijn onmacht.

FayW

Even een reactie op een paar dingen op jouw posting nr. 60.

Je zegt: "Jaren heb je zaken goed gevonden of geaccepteerd, waarom nu niet meer?"

Antwoord: omdat ik het zat ben, omdat ik het niet meer trek (te veel dingen te doen, te regelen, ik word ook ouder, heb heel veel energie, maar soms is het gewoon te veel - nu meer dan voorheen). Ik merk dat ik het niet meer wil, omdat het te zwaar wordt.

En

Je zegt: "Pas op met het betrekken van je kinderen in de strijd tegen je man."

Je hebt gelijk, daar moet ik voor oppassen. Aan de andere kant, wanneer meng ik ze in mijn strijd tegen mijn man. Het uitetenvoorbeeld is een goede.
Toen hij het zei, heb ik niet duidelijk ja gezegd, maar ook niet nee, maar door niet te reageren (of nogal vaag) ging hij er vast vanuit dat we zouden gaan. Toen dochter vervolgens niet wilde met goede reden, heb ik haar gesteund. Als dochter het wel had gewild waren we wel gegaan, want vond ik het de moeite niet waard om er ruzie om te maken.
Dus nog even terugkijkend: ik heb haar niet in de strijd tegen mijn man betrokken, maar ik heb haar gesteund in haar argumenten om niet te willen gaan (omdat ik haar argumenten snapte en het haar niet te moeilijk wilde maken door uiteten te gaan).

Maar ik zal inderdaad wel opletten dat ik ze niet negatief beinvloed/opstook tegen mijn man.

En je schrijft: "Aangezien geld geen probleem is zou ik kiezen voor ingekochte hulp; huishoudelijke hulp, strijkservice, boodschappen thuis laten bezorgen etc."

We hebben al een hulp, strijk wordt gedaan, boodschappen nog niet bezorgd. En ondanks alle hulp blijft er nog steeds heel veel te regelen en te doen over (wat dus grotendeels in de avond en het weekend moet omdat ik veel werk). En omdat de communicatie zo moeizaam gaat kost alles extra veel tijd en energie.

Ginny

Je zegt: Hecht hij dan geen belang aan een schoon, fris en opgeruimd huis? Of hecht jij daar gewoon meer belang aan?

Ik dacht eigenlijk altijd van wel, maar kennelijk hecht hij nog meer aan niet veel doen dan aan een net huis. Oftewel: graag een net huis als de vrouw het netjes maak? En ik wil graag een opgeruimd huis, maar stel je vooral geen showroom voor. Er liggen overal papieren en dingen. Ik ben gewoon blij als alle servies in de vaatwasser wordt gezet (dat slingert hier nogal veel rond), de sokken, schoenen, sportspullen, tassen, opladers etc op een nette plek worden gelegd. Niet heel moeilijk, niet heel veel werk, als iedereen gewoon zijn eigen spullen opruimt. Ik wil daarin graag ook het goede voorbeeld aan de kinderen geven en volgens mij heeft hij daar juist helemaal geen behoefte aan. Hij doet het alleen als hij het zelf wil (niet als goed voorbeeld voor de kinderen of om mij een plezier te doen).

Je schrijft: Je voorbeeld met de lamp geeft mij overigens wel het idee dat jij er ook niet zo flexibel in staat. De reactie van je man is wel wat typisch, maar persoonlijk denk ik dat ik dit had laten gaan. Hebben jullie nu echt in die hele woonkamer maar een plek waar je goed leeslicht hebt?"

Inderdaad, maar een plek met goed leeslicht in de woonkamer in het deel bij de tv, waar ze allemaal zaten. En ik zei toen nog: ik kan ook wel op die andere plek gaan zitten en een lamp erbij halen, maar dan had mijn kind weer last van dat licht terwijl het tv zat te kijken (nou ja, niet praktisch dus, zou ik anderen weer tot last zijn). Moet ik op een andere plek in huis gaan zitten als ze allemaal in de woonkamer zitten, omdat ik graag lees en niet tv kijk?

Moeder van pubers

Je schrijft o.a. "Maar hij gelooft dus echt dat hij heel veel gedaan heeft, alsof hij in een soort droomwereld leeft en wee degene die hem hieruit wakker maakt."

Je hele verhaal roept wel veel herkenning op bij mij. Ja, ik denk dat mijn man en de jouwe volgens mij echt denkt dat ze heel veel doen. Misschien dat die verantwoordelijke banen van hen zoveel energie van ze kosten dat al het andere ze veel meer energie kost (dan van andere mensen) en dat ze daardoor denken dat ze zoveel doen?

Werk jij ook veel en heb je een goede baan? Mijn man doet nl. altijd nogal neerbuigend over mijn werk (hij verdient nog meer), natuurlijk om zich beter te voelen (allemaal onzekerheid van zijn kant, heeft hij kennelijk nodig). Maar leuk is het niet.

En ook mijn schoonfamilie waardeert mij zeer. Die zien natuurlijk ook al jaren wat ik allemaal regel en doe.

Overigens, iemand vroeg het nog of hij veel verwend was of niet vroeger. En ja, ik denk van wel. En zijn moeder heeft ook altijd veel gedaan en doet nog steeds veel, hoewel zijn vader veel meer doet (mn op het gebied van klusjes in huis) dan mijn man. Mjin man vervangt nog wel af en toe de lampen die te hoog hangen zodat ik ze niet kan vervangen (ben niet zo groot) en een enkele vuilniszak, maar zodra er iets met bijv. een schroevendraaier moet gebeuren doe ik het maar (hoe lang ik ook wacht, hij doet het niet - en vragen of hij het wil doen levert ook niets op - hij wil nl. geen "opdrachten" van mij).

ik brainstorm nog even door

Er vallen mij een aantal dingen op in je posts, die misschien niet zo handig zijn?

Ten eerste:
Het klinkt alsof je man een topsport levert op zijn werk. Als jouw veronderstelling dat hij ass-kenmerken heeft, klopt, kun je daarvan uitgaan. Mijn zoon met een stoornis levert ook een topprestatie, als hij 'gewoon' naar school gaat en 'gewoon' zesjes haalt. Dat is echt heel erg zwaar voor hem. Als hij moe en overprikkeld thuiskomt, dan is mijn primaire (en dus foute) reactie: 'Man, stel je niet zo aan, waarom zou je zo moe zijn? We zijn allemaal moe, we hebben allemaal een drukke dag gehad?' Maar dat mag ik niet denken en al helemaal niet uitstralen. Want, dan doe ik hem zwaar tekort. Hij is iemand met een beperking, die zich in de gewone wereld, staande probeert te houden. En dat kan hij, gelukkig. Maar het is wel topsport. Het is heel belangrijk, essentieel, dat wij dat als ouders zien. We spreken het niet altijd uit. We prijzen hem er niet om (hij houdt helemaal niet zo van geprezen worden). Maar het zit inmiddels in onze klei: topsport!

Ten tweede: Jij klinkt zelf ook zwaar overprikkeld, tegen het overspannene aan. Dus waarschijnlijk gaat dat hele topsport verhaal, voor jou net zo goed op. Bij jou komt het waarschijnlijk niet door een stoornis bij je zelf, maar misschien wel door de gevolgschade van die ass-kenmerken die je man heeft. Je klinkt als een dappere dodo die tot op haar tandvlees haar best doet om kreukels glad te strijken en dingen te regelen. Je klinkt als een heel lief mens. Maar leven met een (mogelijke) stoornis, dat is zwaar, loodzwaar. Omdat het niet ophoudt. Omdat het tot diep in je bestaan doordringt. Autisme wordt pervasief genoemd. Dat betekent 'diep doordringend'. Vooral voor de naasten is het het duidelijkste, hoe diep je hele leven wordt beinvloedt, door zo'n stoornis.

Wat doen topsporters om het vol te houden? Rust nemen, ontspannen, goede voeding, frisse lucht, positieve bekrachtiging. En niet te hoge verwachtingen wat betreft gezelligheid, feestjes, en andere vermoeiende activiteiten.

Ten derde: Het klinkt alsof er veel geharrewar is, omdat je man iets in zijn hoofd heeft. En dat wil hij dan niet meer los laten. Zijn visie is 'de visie', zijn wil is wet. Er is maar een manier om daar mee om te gaan. Of je gaat mee. Of je gaat niet mee. Het klinkt hier, of jij onduidelijk bent. In post 82 zeg je: 'heb ik niet duidelijk ja gezegd, maar ook niet nee, maar door niet te reageren (of nogal vaag)' Ik kan me die reactie van jou heel goed voorstellen. Maar dat werkt gewoon niet. Zulke vage antwoorden. Als je conflicten wilt voorkomen, moet je zulke antwoorden niet meer geven. Ja of Nee. Niet misschien. Want daar kan je man duidelijk niet mee om gaan. Dan denkt hij: 'ja'.

Ten vierde: Ik lees gedoe over een leeslamp. Weet je? Ons overkomen die dingen ook regelmatig. Dan is er een hoop gedoe om niets, een praktisch onzin ding. Een klok die niet gelijk loopt, een plek om te zitten, eten dat aangebrand is, een mes dat vies is, een fietslampje dat niet werkt, een tandenborstel die op de grond ligt een gat in een sok, noem maar op. En dat is irritant en zonde van alle energie en emotie. Maar ik heb me iets voorgenomen wat mij helpt en troost. Als er weer zo'n treurig makend voorval is geweest dan spreek ik met mezelf af: 'Ik ga ervoor zorgen dat we deze ruzie in ieder geval nooit meer hoeven te voeren.' In jouw geval bijv. was ik de volgende dag naar de Karwei gefietst om een nieuwe lamp erbij te kopen. Met een praktische oplossing voorkom je soms een hoop gedoe. En het geeft echt voldoening en vreugde, als je op een handige manier kunt voorkomen dat de ruzie van gisteren, morgen herhaald gaat worden. Wij doen dat trouwens samen met onze zoon. Bilateraal. Volgens die methode van Ross Greene.

Ten vijfde: Het valt mij op dat je veel verwacht van hem. Het lijkt of je maar blijft verwachten dat hij ineens wel begrip gaat hebben voor jou positie, voor jou perspectief. En dan ben je steeds weer teleurgesteld. Maar stel nu eens voor, dat hij die beperking heeft. Ass of wat dan ook. Dan weet je dat je ook beperkte verwachtingen zal moeten hebben. Dat gaat niet veranderen. Ook al heb je honderd keer gelijk. En ook al is het heel verdrietig voor je. En heb je het al duizend keer uitgelegd. Maar het bestaat dan niet dat hij dan ineens 'het licht' zal gaan zien en zichzelf als een invoelend persoon zal gaan gedragen. Want dat zit er niet in. En het maakt het extra treurig als je dat maar blijft verwachten. Je hébt gelijk. Hij gedraagt zich niet 'normaal'. Ten minste, ik vind de voorbeelden die je beschrijft niet 'normaal'. Maar waarschijnlijk doet hij dat niet omdat hij jou wil dwarszitten of wil kwetsen. Als je jouw posts met een 'autibril' leest (en ik ken dat niet eens zo goed, want mijn zoon heeft geen ass maar adhd), dan spat het onvermogen je tegemoet, als forumlezeres.

Nou ja, dit zijn maar wat gedachten van mij, die opkomen als ik je draadje lees. Ik hoop dat je er wat aan hebt en zo niet, vergeet het dan maar. Ik ken je natuurlijk niet, dus misschien zie ik het wel helemaal fout.

verwend

Nog even kort:

Weet je, veel kinderen met een stoornis, worden door hun ouders verwend. Vooral vroeger, toen er nog niet zoveel bekend was over het leervermogen van kinderen met een stoornis.

Maar dat is schijn. Onze zoon kon je op zevenjarige leeftijd al feilloos uitleggen wat een priemgetal is en hoe je kunt worteltrekken . Hij is best slim. Maar hij kon nog niet bedenken dat je als het sneeuwt buiten, je wanten aan moet doen.

Echt niet.

En dan liep ik dus met zijn wantjes achter hem aan. En met zijn fietssleutel, en zijn gymtas, en zijn broodtrommel, en zijn vulpen, etc. etc.

Hij is nu 15 en werkelijk dit jaar begint hij te leren, dat je wat te eten kunt pakken, als je honger hebt. Dat deed hij hiervoor nooit uit zichzelf. Dan kwam hij uit school en dan moest ik echt vragen: 'Heb je al gegeten vandaag?' En dan had hij negen van de tien keer nog helemaal niets op. Dus dan stond ik weer boterhammen te smeren. Wat een verwennerij. Maar hij kon dat echt nog niet zelf regelen.

Kinderen(en volwassenen) met een stoornis, hebben vaak een zeer dysharmonische ontwikkeling. Het ene kunnen ze bovengemiddeld, bij het ander zijn ze 4/5/6/7 jaar jonger dan hun kalenderleeftijd. En dan krijg je nog al snel het idee dat iemand verwend is.

Dus als je man vroeger verwend is, is dat voor mij alleen maar een aanwijzing, dat hij werkelijk een stoornis zou kunnen hebben. En dat zijn moeder op een vanzelfsprekende manier zijn dysfunctioneren ging compenseren. Want dat doen moeders nu eenmaal vaak automatisch, zonder er bij na te denken.

Hihihi

'nog even kort' zei ze. Right!

@evenzo

Quote #84: hij wil nl. geen "opdrachten" van mij

Meid, dat moet je ook in een andere cadeauverpakking aanbieden.

Je zegt dan op donderdag b.v.: Schat, jij bent veel handiger dan ik met een boor en schroevendraaier, en het zou zo leuk staan, als dat schilderij daar komt te hangen, zou je even tijd vrij kunnen maken om dat zaterdag voor me te doen?

sorry

Ik zeg ook nooit 'sorry' tegen ex. Anders denkt ex dat mij echt wat te verwijten valt anders zou ik dat niet zeggen. En dan begint hij over mijn vermeende tekortkomingen. Hij snapt niet dat dat een kwestie van beleefdheid is en bedoeld om de gemoederen te bedaren. Dus sorry zeg ik bewust niet. Andersom dus ook niet.
Dat zomaar weglopen herken ik ook. Ga er vanuit dat het geen opzet is. Je kunt het wel een tijdje als 'project' inzetten. Je man uitleggen dat het veel fijner is om als je wegloopt er iets bij te zeggen dat slaat op de situatie. Formuleer precies en begin met 1 situatie.
Maar het lijkt me eigenlijk dat jullie communicatie eerst wat concreter zal moeten worden voor je er eisen aan gaat stellen. Dat je man er op kan vertrouwen dat je hem snapt en niet afwijst of veroordeelt. Dat weglopen zonder wat te zeggen is sociale onhandigheid, anders niet. En dat veranderen kost energie.

Even zo

Ik werk zelfstandig en wisselende tijden. Soms een hele week niks, maar soms ben ik een paar dagen op reis. Dat waardeert hij trouwens zeer, dan zit hij tegen iedereen op te scheppen dat ik zo goed elke taal spreek en overal ingewikkelde gesprekken kan voeren. Gemiddeld zit ik denk ik op ca. 4-10 uur per week, waardoor ik in de praktijk min of meer tbm ben en alles doe in huis. We hebben wel een hulp, maar dus ook een hond, waardoor je elke dag moet stofzuigen en de hond 4x per dag moet uitlaten, waarvan 1x ca. een uur. Als ik op reis ben instrueer ik dochter dat ze alleen voor zichzelf mag zorgen en voor niemand anders ontbijt mag maken of brood mag smeren. Want zoon is net zo makkelijk als vader en dochter is nogal verzorgend en behulpzaam en voor je het weet doet zij alles. Vantevoren nemen we de schooltijden door om te kijken wie wanneer de hond uit kan laten, dan doet vader trouwens de ochtendronde wel. We hebben een gezinsgroepsapp en dat is enorm handig. Voor het avondeten halen ze meestal een keertje wat en eten ze een keer bij oma. Binnenkort moet ik wat vaker en langer op reis, dat is denk ik wel goed voor de verhoudingen.

Zijn baan kost hem wel veel energie, hij is soms laat thuis en zit 's avonds thuis ook nog eens te werken, vaak in vakanties ook nog. Soms baalt hij van zijn werk, soms kan hij er ook erg van genieten. Over 5 a 10 jaar kan hij stoppen en daar verheug ik me wel op. Ik hoop dat alles dan weer wat gezelliger wordt.

Man is ook erg verwend thuis. Maar wat Karmijn aan geeft herken ik ook erg bij mezelf en mijn zoon. Die is ook 15 en die vergeet gewoon te eten. Hij is dan ook veel te dun (al bij dietiste geweest) en hij moet 3000 calorien per dag binnen krijgen. Dat vind ik heel lastig, ik blijf dus maar achter hem aan lopen met eten anders komt hij te kort. Maar op die manier slijt ook weer dat verwende patroon erin natuurlijk. Soms laat ik het een tijdje gaan, maar ja dan valt hij weer af. Ik wil niet dat hij later zo als man wordt.

Even zo

Hebben jullie het ook nog wel eens leuk samen? Kunnen jullie nog samen lachen? Zijn er ook dingen van hem die wel leuk zijn? Zijn er nog gelukkige momenten?
Uit jouw berichtjes rijst een beeld van een milde huistiran die alles wil beslissen en waarbij alles op zijn manier moet verlopen omdat hij anders boos wordt en die jou kleineert en op je neerkijkt. Uit jouw verhaal komt een beeld van een huishouden waarin iedereen op eieren moet lopen om de huistiran vooral maar niet boos te maken omdat die anders als een klein kind reageert.
Ik weet het niet... misschien klopt dit beeld niet maar het klinkt allemaal erg zwaar.
Als je dat op de lange termijn vol wil houden dan moet daar ook heel wat leuks tegenover staan.
Ik zou dus proberen om die connectie met je man weer te vinden, om in elk geval wel de leuke en positieve aspecten van elkaar te vinden. En dan is misschien therapie verder wel een goed idee. Als er niks meer over is en hij ook geen therapie wil dan weet ik het ook niet. Het is jouw leven natuurlijk maar ik weet niet of ik het vol zou houden.

Jaina

Ik zat de hele tijd bij het lezen van dit draadje te denken: ben ik nou de enige die zich afvraagt waarom zij bij die man blijft?
Maar misschien vergelijk ik het teveel met mijn eigen misgelopen huwelijk. Ik herken heel veel, vooral het altijd gelijk hebben van haar man. Mijn ex kon 1700 euro vergokken en het zo draaien dat het mijn schuld was. Ik had hem boos gemaakt door ... (vul maar in) en de enige manier om die boosheid kwijt te raken was even lekker naar het casino gaan. Mijn schuld dus dat er een heel maandsalaris was verdwenen. Als ik dit soort draadjes lees, gaan alle alarmbellen rinkelen.

Jaina

Als antwoord op jouw vragen: we hebben het heel soms nog leuk samen, maar wel te weinig naar mijn zin. Het is niet zo dat hij altijd sacherijnig of boos is (maar de laatste weken, vanaf de wintersport) wel heel erg. Het lijkt vanavond eindelijk wat gezakt te zijn, hoop dat hij weer uit de ergste stress is.

En samen lachen, ach, wel af en toe. Hij kan wel eens gek en leuk doen, maar ook dat zijn helaas te weinig momenten.

En of er nog gelukkige momenten zijn: als je bedoelt of we samen gelukkig zijn, dan is dat moeilijk te beantwoorden en ben ik ban dat we alleen gelukkig zijn als we van onze kinderen genieten (of als we ze toevallig zien slapen of zo, ken je vast wel), niet van elkaar. Maar hoewel dit hele draadje nogal veel ellende uitstraalt en het de laatste weken inderdaad bar en boos was, heb ik het al jaaaren moeilijk met hem (toch al gauw 5-7 jaar, misschien zelfs langer, nadat we kinderen kregen werd het steeds erger, dat wijst ook op autisme/ass). En toch, al die tijd heb ik toch heel veel gelukkige momenten gekend. Maar veelal niet door hem, maar ondanks hem.

Gelukkig ben ik een kei in het kijken naar alle goede dingen die ik heb (ik zie ook echt wel zijn goede kanten, zelfs als hij veel boos is, en onthoud ik heel goed als hij eens iets liefs doet om iets "goed te maken" - hij kan geen sorry zeggen, maar doet soms iets anders dat daarop moet wijzen), ik geniet superveel van de kinderen, heb lieve vriendinnen die me proberen te steunen en adviseren, doe andere leuke dingen (zoveel als mogel.ijk is met mijn volle agenda).

Maar het voelt wat mijn man betreft wel als hard zoeken naar een een oplossing voor een heel moeilijk probleem (hoe ga ik met hem om) en vooral als overleven: hoe hou ik het vol (tot de kinderen groter zijn)?

Stoepkrijt

Je schrijft: "Ik zat de hele tijd bij het lezen van dit draadje te denken: ben ik nou de enige die zich afvraagt waarom zij bij die man blijft?"

Je mag de vraag aan Jaina stellen, maar zal ik hem beantwoorden?

De reden dat ik bij hem blijf is voor de kinderen. Ik zal niet snel opgeven. Als het moet dan moet het, en ik ben niet bang om het alleen te moeten doen (er zijn vast heerlijk relaxte momenten zonder zijn boze buien of risico dat het weer mis gaat), kan het financieel ook prima alleen redden, maar ik geloof dat het overal er niet beter op wordt voor de kinderen.

Ik denk dat mijn man co-ouderschap zal willen en dus zullen de kinderen mijn de helft van de tijd moeten missen (tenzij ze er natuurlijk gezien hun leeftijd voor kiezen meer tijd bij mij te zijn). Maar toch zullen ze mij moeten missen. Dat wil ik ze niet aandoen. En ze zullen hun vader ook moeten missen. Ook niet ideaal denk ik.

Daarnaast denk ik dat de kans reëel is dat mijn man zeer in zijn eer aangetast is en dat het wel eens een hele nare scheiding zou kunnen worden. Ook dat wil ik mijn kinderen niet aandoen. Zeker weten doe ik het niet dat het heel naar wordt, maar ik houd er rekening mee.

En verder wil ik zelf de kinderen ook niet een paar dagen per week missen.

Als ik het echt niet meer trek, dan zou het nog kunnen dat het toch moet, maar het zal echt mijn allerlaatste optie zijn en zover ben ik nog niet.

In dit draadje is het natuurlijk een en al ellende wat je leest, maar normaal gesproken zitten er ook beter momenten tussen. Blijft wel een feit dat het niet leuk is en dat het heel jammer is dat hij ons leven zo moeilijk maakt. Zo onnodig voor mijn gevoel.

En uiteindelijk hoop ik dat als de kinderen groter / uit huis zijn het rustiger wordt voor hem en hij weer relaxter wordt. En dan zien we wel weer verder.

Gelukkig heeft mijn man geen last van verslavingen (al eet/snoept hij soms te veel, nog meer als hij last van stress heeft), dus drankverslaving, drugs, gokken speelt allemaal niet. Gelukkig. Dan zou ik denk ik veel eerder gaan scheiden vanwege het financiële risico.

maar je kinderen...

Jouw huwelijk is wel wat je kinderen als voorbeeld hebben. Dit is normaal voor ze. Ben je niet bang dat je dochter onbewust op zoek gaat naar net zo'n type als haar vader?
Mijn dochter was juist de doorslaggevende reden om te gaan scheiden. Ik wilde haar niet dit huwelijk als voorbeeld geven. En ja, het was een afschuwelijke scheiding die een jaar heeft geduurd doordat ex steeds nieuwe manieren vond om te treiteren.
Ik wil niemand aanraden om te scheiden hoor, maar bij elkaar blijven voor de kinderen, dat lijkt me een flinke druk op die kinderen...

Stoepkrijt; scheiden

Ik vind het al jaren moeilijk met mijn man, maar tot een tijdje geleden denk ik dat de kinderen niet heel veel meekregen van onze ruzies, veelal voor hen verborgen.

Wel hebben ze minder naar elkaar liefhebbende ouders gezien dan ik had gewenst maar ja, je kan niet alles hebben.

De laatste tijd lijkt het wel erger te zijn. Een vriendin zei dat het misschien ook te maken heeft met het feit dat dochter ouder wordt en mondiger. Dus meer tegengas geeft tegen mijn man. Dus in die zin kan het nog wel een moeilijke tijd worden, ook al voel ik me wel degelijk gesteund door haar (het is wel prettig om daar waar ik in het verleden wel eens getwijfeld heb "ben ik nou gek of hij" (en niet echt gek, maar wel apart in zijn manier van reageren), ik er inmiddels achter ben dat hij toch echt degene is die gek reageert (en voor alle duidelijkheid: zelfs als ik niet altijd perfect communiceer, doe vast ook wel dingen fout - maar ik reageer toch niet raar, hij wel). En dan nog vraag ik me nog steeds af en toe af of ik wel goed handel (zoals met het voorbeeld waar ik dit draadje mee startte - ik ben ook niet feilloos.

Ik moet kijken hoe het de komende tijd gaat, terwijl ik hoop tijd te vinden om me meer in autisme te verdiepen en misschien tips kan krijgen hoe met hem te communiceren en om kan gaan (bijv. van AnneJ), zodat het hopelijk toch beter gaat worden. Dat is toch mijn hoop.

Hoe zwaar het de afgelopen weken ook was, ik ben nog niet aan een echtscheiding toe. Maar afhankelijke van hoe het gaat, kan dat nog wel gebeuren.

Maar ja, gescheiden ouders als voorbeeld voor mijn kinderen, vind ik ook niet helemaal super, dus ik twijfel in onze situatie echt nog of het beter is te scheiden. We hebben ook vrienden die recenter gescheiden zijn en echt, zo verdrietig voor die kinderen! Dat is echt niet iets waar ik snel toe zal besluiten.

Ik ben er wel verdrietig over hoe het is hoor, ik had mijn kinderen echt een ander gezin met liefhebbende ouders gegund. Ben jaloers als ik hoor van stellen die steun hebben aan elkaar, lol met elkaar, lief over elkaar praten. Laatst ging ik met een vriendin weg en haar man zei "Nou veel plezier, he!" en ik dacht: Tjee, wat leuk als je man dat tegen je zegt! (maar ja, ook dat hoort bij autisme weet ik inmiddels). Ik mis dus wel veel aan liefde en ik voel me inderdaad regelmatig erg alleen.

Maar ik geloof niet dat de kinderen er tot nu toe onder geleden hebben en er last van hebben, al valt mijn dochter nu wel op dat mijn man wel erg vaak boos op mij is (zei ze ook tegen hem!). Maar ze ontwikkelen zich goed en zijn gelukkig.

Even zo

Je schrijft dat alle gelukkige momenten die je hebt meer te maken hebben met je kinderen en met je vriendinnen en dat je maar weinig geluk beleeft met hem.

Ieder bekijkt dit natuurlijk uit zijn eigen perspectief. Als je het al mooi vindt dat de man van een vriendin veel plezier tegen haar zegt dan vind ik dat heel verdrietig. Dat zou namelijk de gewoonste zaak van de wereld moeten zijn. Het geeft wel aan dat er een enorm gebrek aan wederkerigheid en genegenheid in je relatie zit.

Ik bekijk dit ook een beetje uit mijn eigen perspectief. Ik ben zelf opgegroeid met een vader die met zijn stemmingen ook het gehele huishouden bepaalde. Alles draaide om hem en om zijn buien. Nu was die situatie wel anders (alcohol misbruik en veel agressie) maar die situatie waarin een enkel persoon zo zwaar drukt op de stemming in het huishouden is wel erg herkenbaar. En het constante vermijden van dingen doen die hem boos maken en maar toegeven voor de lieve vrede dat herken ik van vroeger. Dat was iets wat ik wilde vermijden in mijn eigen huwelijk. Mijn eerste man was echter toch ook een beetje zo'n type. Wel weer een heel ander type in andere opzichten dan mijn vader maar wel iemand waar alles ook om draaide en die de hele situatie altijd naar zijn hand wenste te zetten. Die relatie is uiteindelijk mislukt en ik heb toen echt gezworen dat ik nooit meer zou leven in angst en zonder gewaardeerd te worden.

Ik ben nu al weer jaren getrouwd met een man die uiteraard ook zijn minder goede kanten heeft zoals iedereen maar wel iemand die rekening houdt met anderen en die mij waardeert, respecteert en mij ziet voor wie ik ben. Als hij dat niet kon bieden zou ik weg zijn. Ik wil nooit meer zo emotioneel afhankelijk van iemand zijn en mijn leven zo enorm schikken naar een ander.

Als ik sommige van de reacties lees van anderen waar een enorme handleiding in staat hoe je met dit soort types omgaat dan zie ik daar geen enkele gelijkwaardigheid meer in maar meer een soort verzorger-cliënt relatie of desnoods een ouder-kind relatie maar geen relatie tussen twee gelijkwaardige volwassenen.

Ik zeg hiermee helemaal niet dat je moet gaan scheiden maar meer om het perspectief uit te leggen van waaruit ik reageer. Ik ben ook absoluut geen voorstander van makkelijk scheiden verder maar respect hebben voor mij is toch wel een eerste voorwaarde. Zonder wederzijds respect gaat het gewoon niet voor mij.

Scheiden is inderdaad niet perse beter voor de kinderen en misschien zelfs veel slechter maar het is ook belangrijk dat je er zelf niet aan onder doorgaat.

Aan een scheiding moet je inderdaad toe zijn. Als dat nu geen optie dan is dat gewoon niet zo en dan zou ik inderdaad proberen mijn leven zo plezierig mogelijk in te delen zonder hem en me vooral concentreren op de leuke dingen zoals kinderen, werk en vrienden.
Is therapie geen optie of wil hij daar niet aan?

stukje van de puzzel

Vooral mensen met autisme zelf kunnen veel inzicht geven, als je er voor open staat. Ik lees dan ook graag op Wrongplanet.
Uit de Volkskrant
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3367148/2012/12/21/Aspergers-zijn-eigenlijk-gedoemd-een-leven-te-leiden-als-eenling.dhtml
"Aspergers - ook ik dus - kunnen 'geen gehoor' geven, in die zin dat er geen sprake is van direct gevoelscontact met anderen.
Dat gebeurt niet uit onwil, maar uit onvermogen. Er zijn mensen die denken dat zo iemand met opzet geen contactgevoel geeft. Vervolgens denken ze dat ze bij de betreffende asperger maar even de duimschroeven moeten aandraaien, opdat die persoon wél contact maakt met de buitenwereld en 'meedoet' in het volwassen leven. Maar dat lukt dan niet en daarop begint men een soort hekel te krijgen aan de asperger."

wel of geen gebruikshandleiding

Ik denk dat ieder zelf steeds opnieuw de keuze moet maken, of hij/zij verder wil gaan met een relatie. Geen enkele relatie is een droom. Op verschillende punten in je leven, zul je moeten kiezen: ga ik verder of stop ik ermee? Zoals hier wel gezegd wordt: ava.

Maar, stel nu, dat de man van Even zo een stoornis heeft. En dus beperkt blijkt. Dan is het toch helemaal niet zo erg om een gebruiksaanwijzing te gaan gebruiken? Dat maakt je relatie toch niet gelijk 'verzorger-client' of 'ouder-kind'?

Als er sprake zou zijn van een lichamelijke beperking, dan zou je dat toch ook niet per definitie een reden vinden om weg te gaan bij iemand. Of wel? Ik niet in ieder geval.

Als je een partner hebt met slechtziendheid, dan kun je niet verwachten dat die gaat zeggen: 'wat staat die jurk je leuk, schat.' Als je een partner hebt met slechthorendheid, dan kun je niet verwachten dat die met jou gaat genieten van een prachtig klassiek concert.
Met een partner met een slechte knie, kun je niet met z'n allen wandelen of schaatsen. Als je een partner hebt met een gebrekkig inlevingsvermogen, dan kun je niet verwachten dat hij gaat zeggen: 'Veel plezier schat.'

En ik heb bijvoorbeeld een partner met adhd (waarschijnlijk, geen diagnose; en hij heeft dus ook nog een heel slechte knie). Dit betekent dat hij op bepaalde gebieden beperkt is. En dat ik dus op bepaalde gebieden een leidende rol moet nemen. Dat ik een gebruiksaanwijzing moet hanteren. En aangepaste, beperkte verwachtingen. Dat maakt niet dat onze relatie, die wordt van een kind-ouder. Dat is gewoon eerlijk en oprecht. Hij weet dat ook. 'Ik ben daar niet zo handig in, doe jij dat maar.' Andersom zijn er ook honderd dingen die hij beter kan dan ik.

Wij zijn in Balans, gelukkig samen.

Even zo is niet in balans (volgens mij). Zij klinkt ongelukkig met haar man (die beperkingen lijkt te hebben). Dan kun je stellen: wegwezen want je bent ongelukkig. Je kunt ook stellen: ik heb het nog nooit met deze lenzen, (die van een beperking), bekeken. Misschien is daar wel verbetering te vinden? Misschien kunnen we weer een balans vinden, als ik mijn rol en mijn verwachtingen aan gaan passen. Ik kan hem niet veranderen, maar wel mijn reactie op hem.

In het begin is dat moeilijk. En ook nog frustrerend, omdat het resultaat in eerste instantie misschien niet opweegt tegen de inspanning. De rollen zijn vastgeroest. Het valt niet mee om een zware steen in beweging te krijgen. Maar stel nu dat het lukt?

gebruiksaanwijzing voor autistische mannen

Als je iets van hem wil, moet je dat op neutrale toon zeggen. Dus zonder ondertoon van: dat had je zelf ook wel kunnen bedenken. Want dat kan hij niet en als je dingen van hem wil die hij niet kan, raakt hij gefrustreerd en geïrriteerd. Maar dat wil niet zeggen dat hij niks hoeft te doen!

"Schat, de kinderen ruimen de tafel af en ik breng de was naar de wasmachine. Breng jij even de vuilnis buiten, dan zijn we klaar." Of nog beter: een vaste taak die jij dan ook echt nooit overneemt (want dan is de routine doorbroken en vindt hij het wel weer best).

"Het is hier een rommeltje, we gaan even met zijn allen opruimen."

"Ik voel me verdrietig, ik wil dat jij je arm om mij heen slaat en me knuffelt."

En autistische mannen hebben vaak heel leuke humor (woordgrappen en zo), dus probeer meer te lachen samen.

Nou ja, misschien helpt het. Wij zijn in elk geval heel gelukkig samen. Natuurlijk zou ik ook best eens willen dat hij "veel plezier" zei of zo. Maar ik weet dat hij enorm veel van me houdt en toch zegt hij het nooit. Het komt gewoon niet in hem op. Als het heel belangrijk voor me zou zijn zou hij dat ook nog wel willen trainen, maar dat is het niet. Als dat voor jou wel zo is, moet je dus zeggen dat je graag wil dat hij dat zegt. Nou ja, zo werkt het hier dus.

Karmijn

Ik ben me heel erg bewust dat ik hier vanuit mijn eigen perspectief en ervaring reageer en ik wil absoluut niet mijn ervaring projecteren op de ervaringen van evenzo laat ik dat voorop stellen. Daarom ook mijn uitleg in de vorige post vanuit welk perspectief ik reageer.

Het verschil met een lichamelijke handicap is natuurlijk heel groot. Bij een lichamelijke handicap is er inderdaad ook een ongelijkheid maar een die voor mij persoonlijk helemaal niet belangrijk is.
Met een lichamelijke handicap ben je beperkt in praktische zaken maar die zijn van ondergeschikt belang in een relatie.

Het grote verschil is daarnaast het inzicht. Ik zeg dit heel voorzichtig want ik weet natuurlijk niet of dit geldt voor de man van Evenzo. Het probleem is niet als iemand wat chaotisch is of niet goed in het bijhouden van sociale contacten of iets dergelijks. Het probleem zit hem er in als iemand zich daar helemaal niet van bewust is en zijn eigen denken en zijn verheft tot wat standaard is. Als iemand geen enkel inzicht toont in zijn zwakke punten reageert hij (of zij) meestal vanuit het perspectief dat hij gelijk heeft en de rest van de wereld natuurlijk absoluut niet.
Vandaar ook mijn suggestie voor therapie. Hoewel ik zo'n vermoeden heb dat de man van Evenzo een type is dat daar niet open voor staat.
En dan kom je dus niet verder.
Dan ontstaat er dus wel een ongelijkwaardige relatie want dan komt het er op neer dat Evenzo de persoon is die zich moet aanpassen en haar reacties af moet stemmen op wat ze inschat dat hoe haar man wil dat ze reageert en constant moet afwegen of hij maar niet boos wordt. Dat is meer een therapeutische relatie dan twee gelijkwaardige partners die proberen elkaars zwakke punten op te vangen.
De gelijkwaardigheid is ver te zoeken in zo'n soort relatie. Zij moet een handleiding hanteren terwijl haar man gewoon zijn gang gaat zoals hij dat altijd heeft gedaan.

Dan hoef je natuurlijk niet perse uit elkaar te gaan. Je kan er ook voor kiezen om bij elkaar te blijven. Zeker als je al lang samen bent of als de ziekte later ontstaat en je kan bouwen op het fundament van een liefdevol huwelijk en je ondanks het feit dat die persoon zichzelf niet meer is je genoeg liefde hebt voor beiden (zoals bij de dementie of als iemand in een langdurige coma ligt) maar dat is dan natuurlijk geen gelijkwaardige relatie meer.