Wens van man honoreren?

Sinbads vrouw; citeren

Bij citeren kan je ook zeggen:

Jij zei/schreef/gaf aan: "......."

Ik vind...... (en dan komt je eigen mening).

Zoiets? In elk geval vind ik aanhalingstekens bij citeren wel erg handig.

Maar die van Jasam met het nummer van de posting is wel heel goed, lekker snel terug te vinden met de context.

Liefde = geven

Ik begrijp niet helemaal hoe jullie huwelijk in elkaar zit.
Je hebt het over "gunnen" en "eerlijk zijn", "winnen" en "mokken".

Sorry, maar wanneer worden jullie volwassen?

ja nee

Ok. Het is geen wedstrijdje natuurlijk in hem iets gunnen of je eigen plan te trekken. En je hoeft ook niet alles tegen je zin te doen, liever niks eigenlijk.
Maar weet je zelf nog wel allemaal wat je wilt? Als je eerst zegt ja en daarna nee is dat natuurlijk wel verwarrend en voor je man ergerniswekkend. Misschien moet je wat duidelijker zijn in wat je wilt, of niet wilt en zeggen waarom. Dan krijg je begrip. Ofwel van je man of van je kinderen.
Of wil je hem te teveel pleasen, omdat je bang bent dat hij je anders niet aardig vindt? En dat je daardoor over je eigen grenzen gaat? Is dat het? (dat herken ik wel in een vroegere relatie, en daar word je niet gelukkig van!)

Misschien tijd om eens met z'n tweetjes erop uit te trekken, in een weekend ofzo. Qualitytime.

Een warm gezin zijn

Jij bent niet de enige die zich tekort gedaan voelt. Ook jullie puberdochter voelt zich niet gehoord en gekend in haar probleem door hem. Nu kun je dat oplossen door haar niet mee te nemen, maar het zou zoveel gezelliger en warmer zijn als jullie samen een oplossing zouden kunnen vinden. Een restaurant met gezond eten en afspreken om allemaal het toetje over te slaan ofzo. Een dergelijke oplossing voedt de warme banden in het gezinsleven en iedereen komt tot zijn of haar recht en wordt gehoord.
Er zijn hierboven al zinnige dingen gezegd over jullie relatie, maar met deze houding gaat pa enorm botsen met dochter, maar straks ook met kind twee. Als ouders niet in staat zijn tot het vinden van compromissen wordt het leven met pubers heel zwaar. De oplossing om het conflict te mijden en niet iets samen te doen kan als het vaak gebeurd het gezinsleven wel erg kaal en armoedig gaan maken, ondanks de luxe die er is.

Heks

Dank voor je reactie. Inderdaad goed om over compromissen na te denken, want inderdaad anders blijven er weinig gezinsactiviteiten over.

Ik hoop daar zelf volgende keren aan te denken, en ik hoop dat mijn man daarvoor open staat. Hij wil nl. wel gezinsactiviteiten doen, als die zijn wat hij wil doen. Of hij flexibel genoeg is om zich dan op zo'n moment aan te passen vraag ik mij af.

Ik krijg steeds meer de indruk dat hij het gevoel heeft dat hij verliest, wat hij dus niet wil, als zijn voorstel niet precies zo uitgevoerd wordt zoals hij het in gedachten heeft.

Op andere reacties kom ik nog terug als ik meer tijd heb.

Jasam

Normaal vind ik je postings vaak heel nuttig. Nu heb ik toch wat moeite met je posting waarin je schrijft:

"Liefde = geven
Ik begrijp niet helemaal hoe jullie huwelijk in elkaar zit.
Je hebt het over "gunnen" en "eerlijk zijn", "winnen" en "mokken".

Sorry, maar wanneer worden jullie volwassen?"

Jouw kopje: ben ik met je eens.
En dat je mijn huwelijk niet begrijpt, begrijp ik dan wel weer .
Maar wat is er verkeerd aan "gunnen" in een huwelijk? (overigens schreef ik volgens mij daar over in reactie op andere postings)

Ik denk dat het heel normaal is dat je in een huwelijk/relatie een ander dingen gunt. Jij niet?

En het "winnen" en mokken slaat op mijn man, niet op mij. Ik hoef niet te "winnen", wil gerust compromissen sluiten of hem wat gunnen, maar heb de indruk dat hij zijn zin altijd wil doordrijven omdat hij wil "winnen" en het anders als verliezen voelt.

Dus kan je me uitleggen waarom je vind dat ik volwassen moet worden?

Ik snap die opmerking niet en vind het best kwetsend omdat ik probeer om te gaan met zijn nukken (en daarin wellicht te veel rekening houd met zijn wensen, soms om zijn boze reactie te voorkomen of omdat ik hem een plezier wil doen als ik iets niet zo heel erg vind), en dan schrijf jij even dat (ook) ik volwassen moet worden.

Mijntje; uitleggen

Je schrijft:
"Maar weet je zelf nog wel allemaal wat je wilt? Als je eerst zegt ja en daarna nee is dat natuurlijk wel verwarrend en voor je man ergerniswekkend. Misschien moet je wat duidelijker zijn in wat je wilt, of niet wilt en zeggen waarom. Dan krijg je begrip."

Weet ik zelf wat ik wil: bij heel veel dingen wel, bij het uit eten gaan wel. Ik schreef al: het hoefde van mij niet zo nodig, maar ik gunde hem zijn lolletje en heb daarom niet meteen "nee" geroepen. Ik heb ook niet heel duidelijk ja geroepen, trouwens, of 'oh, leuk idee', want dat voelde ik toen niet zo. Ik heb het eigenlijk gelaten, terwijl we wachtten op dochter die zou thuiskomen.

Je schrijft trouwens dat ik duidelijker moet zijn in wat ik wil en zeggen waarom. Want dan krijg ik begrip. Ik betwijfel of je daarin gelijk hebt. Ik denk dat als ik meteen had aangegeven "ik snap dat je zin hebt om uit eten te gaan, maar ik heb er nu niet zo'n zin in, dus zullen we dat een andere keer doen?" (of woorden van die strekking, niet bot, maar uitleggend) dat hij dan meteen heel boos op mij was geweest, omdat..... hij niet zijn zin krijgt en ik dan de spelbreker van zijn leuke plannetje ben.

Dus wat ik ook doe of zeg, het is altijd fout als ik niet positief reageer op zijn plannetjes/wensen.

citaat

Hoe het precies ging weet ik niet meer, maar het kwam neer op: Bedenk op wie je geen kritiek mag leveren, en je weet wie er over je heerst.
Jullie zijn vast best volwassen maar dat maakt jullie relatie nog niet gelijkwaardig, te zien op basis van het beeld dat je hier schetst. "Dus wat ik ook doe of zeg, het is altijd fout als ik niet positief reageer op zijn plannetjes/wensen."
Misschien toch maar eens wat vaker je "het maakt mij niet uit" inslikken, zelf bedenken wat je wil en daar voor staan.

Madeleine

Dus je bedoelt: gewoon maar eerlijk mijn mening zeggen en zijn boosheid dan op de koop toenemen?

Ja, misschien heb je gelijk.

Ik kan het in elk geval proberen.

Weet niet of het er gezelliger op wordt, maar ik mag inderdaad wel mijn eigen mening laten horen, nietwaar? Ook als hem dat niet welgevallig is.

Ik weet niet of het dan na verloop van tijd gaat helpen dat hij mijn mening dan ook eens serieus gaat nemen. Ergens vrees ik van niet. Misschien is dat de realiteit die ik niet helemaal onder ogen durf te zien.

Weet je wat het is

Weten wat je wilt is een vaardigheid die je kan kwijtraken. En dat moet je niet willen. Succes.

Weten wat je wilt

Madeleine, misschien heb je wel gelijk dat ik geneigd ben het een beetje te verleren.

Maar het eigenlijke probleem is dat ik vaak wel weet/voel of ik iets wil of niet, maar dat ik het niet altijd zeg omdat ik niet aldoor zin heb in ruzie, omdat hij zo snel boos wordt als ik niet wil wat hij wel wil.

Ik doe ook regelmatig dingen (zonder hem, soms ook omdat hij geen zin heeft om met mij naar bijv. een voorstelling te gaan in het theater). En dat vindt hij ook altijd vervelend. Ik weet dan dus echt wel wat ik wil (met vriendinnen afspreken, sporten of naar theater), ik zeg dat ook (en doe het uiteindelijk ook), maar hij is er altijd negatief over.

Terwijl als hij wil sporten of naar iets toe wil gaan, ik hem gewoon veel plezier wens. Dan gun ik hem (ja, Jasam, echt waar - toch niet verkeerd?) zijn pleziertje.

Moeilijk uit te leggen, maar zal het proberen

Je cijfert jezelf teveel weg, en je man neemt meer dan hij geeft.
Hier is de eerste oneerlijkheid.
Liefde is houden van jezelf, net zoveel als je van een ander houdt.
Alleen dat wat je hebt, kun je aan een ander geven.
Wat je hem gunt, gun je jezelf ook.
Wat hij zichzelf gunt, gunt hij jou ook.
Er zijn geen verliezers in een liefdevolle relatie.
Beide zijn winnaars.
Mokken onstaat omdat je denkt dat je iets mist, een tekort, een gebrek.
Maar in liefde ontbreekt niets.
Liefde is eerlijk, vergevend, compassie, begripvol, gevend, volwaardig.

Jullie lopen mank in de liefde.
Het is een kinderlijke reactie om te gaan mokken.
Het is kinderachtig om uit te roepen dat hij zijn "zin" niet krijgt.

Zelfde man?

Het lijkt net of je het over mijn man hebt. En ik heb dezelfde reactie als jij. Ik ga meestal maar niet in discussie. Ook hier 2 puberkinderen die het niet altijd meer pikken en zelfs voor mij beginnen op te komen. Mijn man is naar mijn mening gewoon teveel verwend als kind. Ik zie hetzelfde gedrag bij zijn zus, alleen reageert die wat primitiever als ze haar zin niet krijgt, gaat gewoon gillen en stampvoeten. Van haar weet iedereen het ook. Mijn man is meer manipulatief, hij krijgt het dan voor elkaar om je een schuldgevoel te geven of je heel rot te voelen over jezelf, dus van hem heeft de omgeving het niet in de gaten. Iedereen vindt hem ontzettend aardig.
Hier is de zin krijgen ook wel verder gegaan hoor dan een etentje. Zo hebben we een hond die ik echt niet wilde. Uiteindelijk werd ik trouwens gek op het beestje en toen hij overleed wilde ik zelf ook heel snel een nieuwe, maar dat terzijde. Ook wilde man een paar jaar geleden koste wat het kost een zeilboot. Ik heb het een paar jaar tegen gehouden, maar dat ging niet langer, dus hij is er gekomen. Maar dat was nog niet voldoende, nee wij moesten het ook nog leuk vinden en gezellig mee gaan. Nu heb ik dus een enorme hekel aan zeilen en de kinderen hebben ook wel wat anders te doen. Dus zaten we regelmatig met 3 chagerijnige gezichten op die boot, ik keek continu op mijn horloge of ik al met goed fatsoen kon vragen of we terug gingen. Inmiddels is het kwartje wel gevallen en heeft hij ook letterlijk uit gesproken dat het niet zo verstandig was om zo door te drammen en dat we eerder ongelukkiger dan gelukkiger van die boot zijn geworden en nu ligt hij daar maar een beetje en kost ons enorm veel geld. Hij heeft dan net als jouw man zo'n ideaalbeeld van een gelukkig Bona-gezinnetje ofzo en als de figuranten daar niet in mee spelen dan raakt hij totaal van de leg. Een keer liet ik me ontvallen dat ik toch altijd "ja" zeg als hij iets wil en toen werd hij toch boos, ik nam hem niet serieus etc. En dat is ook zo natuurlijk, maar waarom kan hij dan niet normaal reageren als het niet zo gaat als hij het wil. Net als jij ben ik ook eerder geneigd om nee te zeggen als het over mijn kinderen gaat. Voor hen kom ik eerder op dan voor mezelf. Wat voor baan heeft jouw man overigens? Heeft hij een hoge functie? Het is bekend dat mannen met macht minder goed nee kunnen accepteren. Mijn man heeft wel zo'n baan. Die wordt ook boos als ik bijv de garage bel en niet gelijk terecht kan ofzo. Die denkt dat iedereen voor hem vliegt, maar dat is buiten zijn werk niet.

hoe is hij opgevoed?

Wat ik me afvraag is hoe de gezinssituatie van je man vroeger was.
Cijferde zijn moeder zich ook altijd weg voor haar man (en haar zoon)?
Weet je man niet beter dan dat de man in huis de baas is en dat iedereen zich naar zijn wensen moet schikken en dat ook nog leuk moet vinden?
En als je zelf niet goed tegen ruzie kunt en je het iedereen zoveel mogelijk naar de zin wilt maken en je dus "voor de lieve vrede" maar heel veel slikt komt er natuurlijk een moment dat dat niet meer gaat. En dan is er inderdaad ruzie om ogenschijnlijk iets onbenulligs, maar waar natuurlijk een veel diepere achtergrond aan zit.

eens

Met Katniss. Pubers willen niet altijd meer jou agenda volgen. En zelf zou ik best een kookbeurt willen overslaan. Maar ik begrijp dat je je man ook nogal dwingend vind. Daar zou ik zeker meer moeite mee hebben. Maar even rustig bedenktijd vragen of overleg kan misschien helpen? Het is de kunst om zaken niet te zwaar te maken en iemand te blijven waarderen.
Ik maak hier ook nog weleens de fout om 'ideaal' gezinnetje te willen spelen. Dat ideale gezinnetje heb ik helemaal niet.:-)
En het is ook helemaal niet erg, juist vaak een stuk rustiger en comfortabeler om dan individuele keuzes van met name pubers gewoon te respecteren.

Hahaha...gevoelig puntje dit.

Weinig mis met mijn man, maar sinds ik 10 jaar tbm ben geweest is koken langzamerhand volledig mijn afdeling geworden. Nu ik inmiddels weer werk probeer ik dat een beetje terug te draaien, maar ingesleten gewoontes zijn maar moeizaam te veranderen....maar goed, we boeken langzaam vooruitgang..

Enfin, manlief heeft er nogal eens een handje van om af en toe ' zomaar' eens te roepen dat we vanavond maar eens uit eten moeten. ' lekker gemakkelijk'. Of pizza's te halen of zo.

En dat roept bij mi dan j vaak irritatie op. Niet omdat ik niet uit eten wil, maar omdat ik vaak al lang de avondmaaltijd min of meer half klaar heb, omdat ik voor het blok gezet word ( de kinderen joelen natuurlijk meteen dat het een strak plan is, en dan ben ik de spelbreker).
Maar ik denk vooral ook omdat ik eigenlijk vind dat ik, als 'hoofdkok' van het huishouden liever zelf besluit of voorstel wanneer het nou eens een lekker moment is om de boel de boel te laten en eens een avondje niet te koken.

Daar komt nog eens bij dat ik man er een tikkie van verdenk dat ' voorstellen om uit eten te gaan' of om pizza's te halen een manier is om zonder zelf achter het fornuis te staan mij toch eens een vrije avond te bezorgen. Lief natuurlijk, maar toch niet helemaal fijn. Ik bewaar die 'Chinees haal' opties liever voor momenten dat ik daar zelf echt blij van word, wegens erg druk of heel erg geen zin. En ik zou dan liever hebben dat hij eens een keertje vaker zelf kookt, en op die manier de boel weer wat meer in balans te brengen.Is dat raar??

Sinbads vrouw; slecht voorbeeld voor dochter

Alsnog een beetje late reactie op jouw waardevolle posting nr. 17 (heb niet altijd tijd en lukt niet altijd overal op te reageren).

Je schreef:
"Lees bovenstaande nu nog eens. lees nu eens echt wat je geschreven hebt. Vind je niet dat je een tikkie verongelijkt en tekortgedaan overkomt? en dat je je waarschijnlijk ook zo voelt?

De vraag is nu, wil je gelijk hebben, of wil je dat er iets veranderd?
Ik weet wel, je kunt de ander niet veranderen. Je kunt wel leren anders te reageren, waardoor je anders in en uit een situatie komt, en waardoor je de kans creeert dat je man daar ook anders op reageert.

Een mogelijkheid is om dat te doen samen met een psycholoog of psychiater te doen. Alleen of met je beide.
En als je het niet voor jezelf wil doen, dan zou je kunnen overwegen om dat voor je dochter te doen. Want ook zij leert van dit gedrag, zij leert dat dit "normaal" is. Dat het haar "taak" in het leven is om alles te doen om haar vriendje/man maar gelukkig te maken, ten koste van zichzelf."

Dank voor je tip en inzicht. Ik ga inderdaad maar eens een therepeut zoeken (man wil vast niet mee) in de hoop dat het lukt iets te veranderen. Dat ik verander en daardoor de situatie tussen ons verandert. Ik heb er wel een beetje een hard hoofd in, maar inderdaad, hier word ik ook niet gelukkig van en dit slechte voorbeeld voor mijn dochter moet ik proberen te veranderen. Dit is niet wat ik wil voor haar.

Ik heb overigens wel vaker tegen man gezegd dat hij bepaalde dingen niet moet doen omdat het (ook) een slecht voorbeeld is voor de kinderen. Dan zegt hij niet dat ik gelijk heb (hij kan nooit zeggen dat ik gelijk heb, zegt ook nooit echt nooit sorry), maar dan doet hij wel even zijn best, maar houdt dat niet lang vol.

Polletje Piekhaar; volwassen gedragen

Je schreef in posting nr 18:
"Zoals iemand anders ook al zegt: je moet hem niet willen veranderen. Als je een bepaald patroon ziet bij de ander betekent dat dat jezelf ook in dat patroon zit. De opstandige puber die steeds vaker zijn zin doordrijft omdat ie de ruimte krijgt van zijn sussende moeder. Stap uit die rol en gedraag je alsof hij een volwassene is. Want dat issie..... of zou hij moeten zijn."

Kan je aangeven hoe ik me moet gedragen "alsof hij een volwassene is"?

Bijv. in de situatie mbt dat etentje?

Maar ook in andere situaties, om wat te noemen:

Hij doet erg weinig in huis/het huishouden. Hij vindt dat hij al genoeg doet (het meeste geld verdienen, hij verdient goed, nog beter dan ik, en werkt fulltime, ik 4 dg en heeft een hoge verantwoordelijke positie). Als ik probeer om met hem afspraken te maken dat hij bepaalde dingen doet en ik andere dingen, dan wil hij gewoon geen afspraken maken!
Als ik hem vraag iets specifieks voortaan te doen, dan doet hij het gewoon niet.
Als dingen moeten gebeuren, bijv. zijn opgevouwen was die in een wasmand op onze slaapkamer staat (als ik het opruim wordt hij weer boos als hij iets niet in de kast kan vinden, dus dat doe ik niet meer), dan doet hij het gewoon niet als hij geen zin is. Mand staat rustig 1 tot 2 weken in de slaapkamer.
Kinderen naar bed sturen als ik niet bij hen in de buurt ben, doet hij ook niet.
Echt, heel veel dingen vind ik 100x belangrijker dan hij en als hij geen zin heeft, doet hij het niet.

Hoe moet ik me nou volwassen gedragen richting hem als vriendelijk vragen niet helpt (elke vraag ziet hij toch weer als een opdracht en die wil hij niet van mij hebben - hij geeft liever zelf opdrachten), opdrachten geven al helemaal niet en dingen laten liggen ook niet maken dat hij het uit zichzelf oppakt?

Oja, en als je bedoelt met "volwassen gedragen", gewoon met hem een gesprek voeren over wat je belangrijk vindt en zo, hoe "we" dingen zouden kunnen doen: de vraag is of we zo'n gesprek kunnen voeren, want binnen no time voelt hij zich aangevallen en heeft hij de indruk dat hij iets moet doen waar hij geen zin in heeft. Misschien dat ik de dingen verkeerd zeg, maar wat ik ook probeer, hoe voorzichtig ik ook een gesprek probeer te voeren, hij wordt (bijna) altijd boos (en snel ook en soms ook erg boos), dus dat leidt nergens toe.

Moeder van pubers; herkenning

Ha, fijn die herkenning.

Allereerst: ja mijn man heeft ook een goede baan, kan veel delegeren. Kan ook heel aardig/sociaal naar anderen doen, en probeert mij vaak een rotgevoel te geven.
Jarengeleden een paar keer therapie gevolgd, wat goed was voor mijn zelfvertrouwen. Dus dat leidt er niet meer onder (nou ja, heel soms nog, wil ik nog weleens twijfelen aan bepaalde gedragingen van mezelf als hij daar weer eens negatieve opmerkingen over maakt, maar ja, ik ben ook niet perfect, dus dat lijkt me ook niet erg).

Maar jee zeg, dat je zelfs een zeilboot hebt gekocht en mee gaat zeilen. Zo erg heb ik het gelukkig niet! (moet er niet aan denken)

Ik heb ook lang gedacht dat mijn man erg verwend was. Heb ook wel eraan gedacht dat hij een narcistische persoonlijkheid had. Maar inmiddels denk ik al een tijd dat er (ook) sprake is van kenmerken die op autisme/asperger duiden. Niet alles, maar sommige dingen. Ook een familielid zei het op een gegeven moment zonder dat ik er ooit zelf iets over gezegd had. Maar mensen die hem maar even of af en toe meemaken zien dat natuurlijk niet. Maar dat is wat het zo ontzettend moeilijk maakt.

Ik ga maar eens kijken of ik een therapeut kan vinden die ervaring heeft met partners met autisme/asperger, misschien dat die me verder kan helpen. Want af en toe word ik er echt dood en doodmoe van zo ontzettend weinig begrip en waardering van mijn man te ontvangen. Overigens vindt hij dat ook van mij, alleen doet hij zo verdomd weinig en doet hij alle avonden en weekenden lekker wat hij zelf wil, terwijl ik dan ook nog (veel) druk ben met huishouden, geregel, kinderen etc. en ik het ook verdomd moeilijk vind nog positief naar hem toe te zijn als ik continu de kous op mijn kop krijg.

Heb jij daar ook last van: dat hij vaak negatief over jou doet?
En dat hij weinig bijdraagt in het huishouden, onderhoud huis, tuin, geregel rond kinderen, vakantie regelen etc.?
En wat ik dus vind is dat hij vaak zo'n "bepaald beeld" voor ogen heeft hoe iets moet zijn of hoe iets moet gaan. En als het dan (een beetje) anders gaat, dan raakt hij geirriteerd, kan dan niet snel meebewegen.
Terwijl hij aan de andere kant juist soms zelf aldoor van idee wisselt (ja, dit gaan we doen, o nee, toch maar dat, o nee, nou we gaan toch zus doen) en dat iedereen dan wel met hem moet meebewegen.

titel

Ik vind de titel van je draadje ook veelzeggend: 'wens van man honoreren'. Dat klinkt totaal niet gelijkwaardig. Goed om er met een therapeut over te hebben. Hem kan je niet veranderen, maar wel jouw houding, omdat het nu in stand wordt gehouden. Heel moeilijk hoor, je zult je wel erg alleen voelen.. Sterkte!

lange weg

Ik denk dat je je wel voor kunt bereiden op een lange weg.

Je noemt in post 44 een aantal voorbeelden van situaties waarop jij anders probeerde te reageren. En dat het resultaat niet blijvend, of niet wenselijk genoeg was.

Maar dan moet je wel bedenken, dat jullie het al jaren lang op de oude manier doen. Ik proef tussen de zinnen door een onvermogen (geen onwil) bij je man. Hij is niet zo flexibel en kan zich moeilijk inleven in jouw wensen, jouw perspectief.

Ik denk dat je dan heel realistisch moet blijven. Jullie zitten al jaren in deze wisselwerking. Het gaat waarschijnlijk ook jaren duren (2 stappen vooruit, eentje terug) voordat er dingen anders gaan. Want als het makkelijk was, om het anders te doen, dan was het allang anders gegaan. (snap je).

Dus als ik jou was, zou ik er ook over denken, hoe je die benodigde lange adem kunt bewaren. Niet te snel teleurgesteld worden en de moed opgeven. Niet te hoge verwachtingen hebben. Maar kleine stapjes, een probleem tegelijk.

Nou ja, zo zou ik het doen. Ken je de theorie van Ross Greene (www.livesinthebalance.org)? Het is een manier om om te gaan met inflexibele kinderen. Maar ik denk dat het stappenplan ook uitstekend bij inflexibele volwassenen werkt. Mijn man (leidinggevende) gebruikt bepaalde elementen uit de methode ook bij conflicten op zijn werk.

Karmijn

Je hebt denk ik gelijk met die lange weg (ALS er al een weg komt riching betere omgang met elkaar). En m.n. jouw opmerking dat ik niet te snel teleurgesteld moet raken, niet te hoge verwachtingen moet hebben is denk ik een hele goede en raakt me.

Net weer meegemaakt dat jongste een feest met slapen heeft en weggebracht en gehaald moet worden. Man wilde vandaag brengen en ik morgen halen. Ik had bedacht dat hij vandaag drukker is (moest daarna weer door) en dat ik beter vandaag kan brengen en dat hij morgen (als ik 's ochtends ga sporten) meer tijd heeft en dan beter kan halen.

Als hij zegt dat hij kind moet wegbrengen en dan weer door naar het volgende zeg ik: ik kan misschien beter brengen en jij beter morgen halen. Hij: hoezo? Ik: ik sport altijd zondagochtend (dat doe ik 9 vd 10 keer, vast tijdstip). Zegt hij: Altijd? Dat doe je niet altijd! Misschien wil ik ook wel sporten. Ik: oké, misschien niet altijd, maar bijna altijd. En anders kan ik wel na het sporten halen, maar handiger als jij kunt halen en ik nu brengen (Nb: hij sport bij uitzondering op zondag). Hij weer: Dus het is niet altijd, dat klopt dus niet!

Zit hij dus te zeuren over zo'n woord. En maakt er gewoon ruzie om, echt waar, om zoiets! Ik word er zo moe van.

Ik probeer al met van alles te bedenken hoe ik wat het beste op welk moment kan zeggen, maar steeds is er wel weer iets waar hij over valt, mij op aanvalt, mij de schuld geeft, boos om wordt. Ongelofelijk, hoe moeilijk wil je het iemand anders (en jezelf) maken door steeds over alles ruzie te maken?

Volgens mij heeft dit met zijn autisme/asperger-kenmerken te maken, ga nu toch maar proberen tijd te vinden daarin te duiken om te kijken hoe ik daar mee om moet gaan. Probleem is, omdat hij zo weinig meehelpt (bij gebrek aan inlevingsvermogen en ook luiigheid/verwendheid misschien) moet ik zoveel dingen regelen (en werk daarnaast veel) dat ik weinig tijd hem om juist dit soort dingen uit te zoeken. Waardeloos.

Maar bedankt voor je posting. Lijkt realistisch. En ik zal je link bekijken.

Luiheid

Echt Evenzo, probeer het nu niet zo negatief te labellen. Als luiheid/verwendheid. Misschien helpt het al heel erg, als je gaat kijken met de blik van 'onvermogen'.

Die discussie over een woord als 'altijd', dat vind ik inderdaad heel erg tekenend voor een rigide karakter. Dat heeft dus niet eens zo zeer te maken dat hij zijn zin wil krijgen. Of jouw het leven zuur wil maken. Maar dat hij het 'gewoon' niet kan begrijpen. Onvermogen. Waarom zou je het ene zeggen, als je het andere bedoelt? Het kan er niet in. Iemand met ass-kenmerken kan daar echt heel erg van in de war raken.

Mijn schoonvader heeft heel waarschijnlijk adhd. (Hij is eigenlijk een klassiek geval.) Maar natuurlijk nooit een diagnose gehad (Ik ben niet gek). En nu hij met pensioen is, maken die beste mensen elkaar het leven zo zuur. Ik heb tegen mijn man gezegd: 'Ik wil best samen met jou oud worden, maar als het zo moet als bij je ouders, dan niet. Want zo ga ik niet leven.'

Mijn man heeft toen met zijn moeder gepraat (ook met zijn vader hoor) en zijn moeder heel veel uitgelegd over adhd en onvermogen. En dat heeft toch geholpen. Met onze zoon als voorbeeld. Want ze heeft nu niet meer het idee dat ze zichzelf weg moet cijferen, om conflicten te vermijden. Ze heeft nu het gevoel dat ze de zaken en de organisatie van hun leven handiger aan kan pakken, zodat het voor mijn schoonvader ook te behappen blijft.

Het resultaat lijkt heel veel op de vroegere situatie, maar omdat zij haar lenzen heeft verwisseld, kan ze beter met zichzelf en met haar man verder. Want ze kreeg een hekel aan wie ze was geworden. Een wegcijferende, conflict vermijdende vrouw.

En het is nog geen rozengeur en manenschijn. maar ik denk wel dat die mensen nu bij elkaar kunnen blijven en niet op bejaarde leeftijd nog gaan scheiden. Want ook dat is verdrietig, toch?

een woord inderdaad

Ik leg wel eens aan mijn kinderen uit dat ik dan in de war raak als ze in een gesprek over een afspraak in gaan zoomen op een detail. Dan raak ik het overzicht kwijt en het doel waar het gesprek voor gaande is.
Maar ik moet me zelf ook aantrekken dat ik voor mijn kinderen maar vaag formuleer en ik oefen me er dan ook in om dat concreter te doen en geduldig te blijven als ik afgeleid wordt door hun behoefte alle details van de puzzel goed te kunnen plaatsen voor ze zelf een overzicht hebben en kunnen snappen wat ik nou eigenlijk van ze wil.

Onvermogen v. luiheid

Karmijn, ja, ik denk dat er zeker sprake is van onvermogen, echt niet kunnen schakelen (als situaties plotseling veranderen) en niet kunnen verplaatsen in anderen.

Maar daarnaast denk ik toch ook: hij is ook gewoon lui en verwend. Als ik zie dat hij het hele weekend NIETS doet aan het huishouden en zich alleen richt op zijn eigen pleziertjes, en ook niet als ik iets vraag. Tja? Allemaal onvermogen?

Maar zelfs al is het allemaal inderdaad onvermogen (en heeft het echt helemaal niets met luiheid/verwendheid te maken), dan zou ik inderdaad wel graag tips krijgen hoe ik met hem om moet gaan. Want ik probeer er al zoveel rekening mee te houden, hem te ontlasten, hem niet alle info te geven (indien niet echt relevant en dus teveel prikkels), hem niet alles te laten beslissen (dat kan juist te veel druk op hem leggen waar hij gestresst van raakt), maar het punt is: als ik dingen regel en als feit presenteer wordt hij soms juist ook weer boos omdat ik maar doe wat ik wil zonder rekening met hem te houden. Tja.

En met kinderen en in ons drukke leven, zijn er echt heel veel dingen te beslissen en verandert er regelmatig ook wel iets. Ik kan niet alles voorkomen, maar krijg wel steeds maar weer zijn ergernis en boosheid over me heen.

En het erge is: hij blijft ook zo lang in die boosheid hangen. Als ik dan vervolgens een vraag stelt geeft hij gewoon geen antwoord (negeert me). En als hij boos is heeft het ook geen zin om iets met hem te bespreken, want dan is hij boos en wil hij per definitie niet wat ik wil (als ik A zeg ,zegt hij .

Dus ja, ik kan mezelf minder gaan wegcijferen en meer voor mezelf en mijn mening opkomen, maar ja, dan krijgen we nog meer conflicten en situaties waarin hij me (lang) negeert. Ik vrees dat het er niet gezelliger op wordt.

Heb je enig idee?