Wens van man honoreren?

precies!

Iemand met een slechte knie hoeft niet voortdurend boos te worden en zijn partner af te bekken. Als de man van Even zo ook zijn best zou doen om de sfeer in huis gezellig te houden, op welke manier dan ook (door therapie, door betere afspraken, door inzicht in zijn eigen beperkingen, door samen met Even zo te kijken wat wél werkt) dan zou Even zo waarschijnlijk veel beter met de situatie kunnen omgaan. En veel gelukkiger zijn.
Ik vind het eigenlijk ook een beetje denigrerend naar mensen met autisme toe. In de klas van mijn dochter zat een jongetje met Asperger. Die raakte regelmatig overprikkeld en dan beukte hij iemand compleet in elkaar (vaak mijn dochter helaas). Dan werd er gezegd: hij kan er niks aan doen, hij heeft Asperger. Dan riep ik: leer hem dan omgaan met situaties, geef hem een plek waar hij zich kan terugtrekken, wat er nu gebeurt is volstrekt onacceptabel.
Dat arme kind was al opgegeven voordat hij volwassen was, en iedereen had een hekel aan dat 'agressieve rotjong'.
Ik heb niet zoveel verstand van autisme, maar je kunt iemand met autisme toch wel duidelijk maken wat gewenst en ongewenst gedrag is en samen zoeken naar alternatieven voor ongewenst gedrag (weglopen, afzonderen, even niets zeggen in plaats van narigheid)? De paar volwassen mensen met autisme die ik ken zijn bovenmatig intelligent. En ik ken er eigenlijk niet eentje die zijn vrouw zo behandelt als de man van Even zo.

een tijdelijke nick

Je schrijft: "Schat, de kinderen ruimen de tafel af en ik breng de was naar de wasmachine. Breng jij even de vuilnis buiten, dan zijn we klaar."
Ik kan dit proberen, maar merk wel dat hij echt niet graag "opdrachten" (een verzoek van mij waarbij ik vraag of hij iets wil doen ziet hij als een opdracht) van mij aanneemt. Ik weet niet of de niet-vragende vorm (daar kan je immers "nee" op zeggen) beter werkt. Ik kan het proberen. NB Dat hij niet graag opdrachten krijgt kan te maken hebben met zijn positie: hij is gewend opdrachten te geven, te delegeren, niet om zelf opdrachten te krijgen.

Zoals ik eerder schreef: ik zou dolgraag een vaste taakverdeling afspreken, maar dat is tot nu toe niet gelukt. Hij snapt ook wel dat zodra we over taakverdeling gaan praten hij er meer taken bij krijgt.

Je schrijft: "En autistische mannen hebben vaak heel leuke humor (woordgrappen en zo), dus probeer meer te lachen samen."
Mwoah, dat is me toch niet echt heel erg opgevallen bij hem, helaas. Maar misschien moet ik daar nog beter op letten.
Hij kan soms wel gek of vrolijk doen, maar soms is dat ook geforceerd in de zin dat hij dan vrolijk is en zin heeft vrolijk te doen, maar dat hij dan weer niet snapt dat mijn dochter of ik daar op dat moment geen zin in hebben. En is dan soms weer boos /teleurgesteld/ sacherijnig als wij niet meedoen.

Karmijn posting #99

Heel mooi uitgelegd. Dank je wel.

Dat is wat ik precies probeer te bereiken. Ik heb nog hoop.

Wil nu, na al die jaren (en na al een tijd ervan uit te zijn gegaan dat hij autistische eigenschappen heeft) er echt werk van gaan maken met therapeut en/of contact via lotgenotencontact.

even zo (#100); p.s.

Heeft jouw man wel erkend dat hij ass/asperger heeft?

Dat is (nog) wel een probleem bij mijn man.

Fijn dat jullie gelukkig zijn samen!

Anders bekeken

Juist door slim en handig met autisme om te gaan, kun je juist zorgen dat: 'Als de man van Even zo ook zijn best zou doen om de sfeer in huis gezellig te houden, op welke manier dan ook (door therapie, door betere afspraken, door inzicht in zijn eigen beperkingen, door samen met Even zo te kijken wat wél werkt) dan zou Even zo waarschijnlijk veel beter met de situatie kunnen omgaan. En veel gelukkiger zijn.'

De manier van leven die er nu lijkt te zijn. Bereikt dat niet. Omdat Evenzo, er niet handig ermee om lijkt te gaan. Dat is begrijpelijk, want hoe moet je dat weten? En omdat deze man het niet uit zichzelf gaat veranderen. Want dat is nu precies juist zijn beperking, dat hij dat niet ziet.

Vandaar dat mensen hier die handleiding proberen te geven. Een manier om handiger met die beperking om te gaan, zodat je én jezelf niet meer weg hoeft te cijferen én hij niet boos hoeft te worden.

Ross Greene heeft het over Plan A (de confrontatie aangaan) en Plan C (ontwijkend gedrag). A is veel slechter dan C (omdat het agressie opwekt), maar allebei de manieren van reageren op een conflict, zijn niet goed op de lange termijn.

Het gaat om Plan B. Dus werken aan oplossingen voor situaties. Handig met elkaar omgaan zodat de conflicten verdwijnen. En iedereen er gelukkig mee wordt. Dat werkt echt.

Om nog maar eens de analogie van een lichamelijke handicap te gebruiken: Als iemand geen benen heeft, kun je zeggen 'je moet meedoen met de rest' en je laat die gene zich voortslepen over de grond. Of je kunt zeggen: 'Ach ziel, je bent gehandicapt' en die gene opsluiten in een ziekenhuis bed. Plan B staat voor: kijken wat er wel kan, oplossingen zoeken voor praktische problemen, respect hebben voor de beperking.

AnneJ en ik pleiten juist helemaal niet voor: doorgaan op de weg van nu. Dus blijven ontwijken en conflicten vermijden. Want daar doe je jezelf mee tekort en dan heb je inderdaad een ongelijkwaardige relatie.

En Plan A, dus de confrontatie aangaan, hem een lesje leren en de deur wijzen als hij niet verandert, lost volgens mij ook niet zo veel op. Ik vraag me af of je daar uiteindelijk gelukkig van zal worden. Maar dat kan natuurlijk wel. Dat moet iedereen voor zichzelf beslissen.

We pleiten juist voor plan C: het onder ogen zien van de handicap en daar dan 'handig' mee omgaan. Concrete oplossingen bedenken voor de specifieke problemen waar je tegen aan loopt. (bijvoorbeeld gebrek aan plekken in de kamer, waar je lekker kunt lezen) Samen met je man. En daar hoeft hij helemaal niet voor door het stof en te erkennen dat hij een 'stoornis' heeft. Dat is niet eens nodig.

Dan kun je heel veel ellende voorkomen en samen met hem oplossingen zoeken voor de problemen waar je tegen aan loopt. Gelijkwaardig.

Jaina (# 101); bewustzijn bij man

Je schrijft: "Het probleem zit hem er in als iemand zich daar helemaal niet van bewust is en zijn eigen denken en zijn verheft tot wat standaard is. Als iemand geen enkel inzicht toont in zijn zwakke punten reageert hij (of zij) meestal vanuit het perspectief dat hij gelijk heeft en de rest van de wereld natuurlijk absoluut niet.
Vandaar ook mijn suggestie voor therapie. Hoewel ik zo'n vermoeden heb dat de man van Evenzo een type is dat daar niet open voor staat.
En dan kom je dus niet verder."

Je hebt gelijk. Ik denk uiteindelijk dat dit het moeilijkste punt is.

En je hebt gelijk: tot nu toe wilde hij niet in therapie. Omdat het aan mij lag. Ik denk dus dat ik hem er toch eerst van bewust moet maken dat hij ergens ook niet altijd normaal denkt en reageert. En als hij daar een beetje over gaat nadenken dan kan ik wellicht opperen dat therapie ons zou kunnen helpen. Maar ik weet niet of dat gaat lukken.

Dus mijn vraag aan therapeuten/lotgenoten (en hier) is: hoe kan ik hem hiervan bewust maken? Hoe pak ik dat aan? In de wetenschap dat hij niet wil horen dat hij niet normaal is.

Ik zit er ook al aan te denken om hem te vragen eens met anderen te praten, want hij heeft geen echte vrienden (die hij vrienden noemt ziet/spreekt hij bijna nooit) en praat dus volgens mij nooit over onze communicatieproblemen met anderen. Misschien dat ik hem kan voorstellen met zijn moeder of broer te praten. En dat ik als hij dat gaat doen eens apart met hen kan praten. Ik weet niet of zij zich ervan bewust zijn dat hij autistische kenmerken heeft.

Iemand tips?

hij erkent het wel, maar heeft het er best moeilijk mee gehad. Nu maken we ook daar grappen over (als we asperges eten bijvoorbeeld:-)).

Voor mij was lotgenotencontact niet nodig, maar ik denk dat het voor jou nuttig kan zijn. En je hoeft daarvoor vast niet een echte diagnose "op tafel te kunnen leggen."

Dat knorrige als iets niet gaat zoals verwacht, dat herken ik wel. En je moet ook niet denken dat hij leuk meegaat naar een feestje of zo. Maar ik ben lang alleen geweest en heb veel vriendinnen die single zijn, dus voor mij is dat geen punt. Tja, dat moet je liggen. Ik heb zelfs afgesproken dat hij naar boven mag als bezoek hier te lang duurt.

Overigens wil ook mijn man het liefst dat iedereen thuis is, ook al zit hij dan achter zijn computer en bemoeit hij zich met niemand. Het geeft hem een gevoel van veiligheid. Mij ook, maar ik snap wel dat een puber andere dingen aan zijn/haar hoofd heeft. En zelf wil ik er ook wel eens tussenuit. Dat vindt hij niet leuk, maar daar trek ik me niks van aan, want daar ligt mijn grens en dat weet hij. Ik denk dat het hem zit in die veiligheid, ook al komt het over als "niet gunnen".

O ja, en ook mijn man kan iets in zijn hoofd hebben en boos zijn dat niet iedereen het leuk vindt. Tja, jammer dan.

Ik zou je echt afraden om je energie te gaan steken in het 'erkennen van het communicatieprobleem en dar therapie voor zoeken' bij je man. Dat lijkt mij echt een heilloze weg.

Wat koop je ervoor?

Als hij uiteindelijk, na een lang proces dan uiteindelijk naar therapie zal gaan, dan kan die therapie hem toch niet genezen of anders maken. Voor alle mensen met ass die ik ken, is juist het erkennen van hun probleem een pijnlijk punt. Voor veel adhd-ers trouwens ook.

Ik vind het altijd veel handiger en slimmer, om te gaan kijken naar kleine, concrete, specifieke dingen waar je tegen aanloopt. En daar dan aan gaan sleutelen.

'Autisme' of 'Adhd', dat is zo groot. Zo overweldigend. Zo pervasief. Wat kun je met zo'n term.

Het kan voor de omgeving een handige werkdiagnose zijn. Een handvat tot begrip. Maar de persoon zelf vindt zichzelf normaal. Dat is toch logisch? Ik vind mijzelf ook normaal en ik denk en handel compleet anders dan de buurvrouw.

Dus het gaat je volgens mij heel heel veel strijd en energie kosten. En niets opleveren.

Wat hier beter helpt is om het te hebben over bepaalde 'kenmerken van'. Ik heb het met mijn zoon en mijn man niet zo vaak over adhd. Maar wel vaak over: Moeite met de concentratie. Behoefte aan structuur. Vergeetachtigheid. Impulsiviteit. Moeite met scheiden van feit en emotie. Onrust. Afgeleid zijn. Focus. Aandacht. Gewoontes. Verslavingsgevoeligheid. Risico gedrag. (maar dat zijn dan adhd dingen)

Ik kan me voorstellen dat het bij ass een ander lijstje van concrete kenmerken zijn. Ik denk dan aan: Meevoelen. Prikkelgevoeligheid. Moeite met verrassingen. Behoefte aan voorspelbaarheid. Groeten. Communiceren.

Nou ja, ik noem maar wat.

Ik zou als ik jou was, eerst gaan lezen over ass. En dan proberen te begrijpen hoe de wereld er uit kan zien door een auti-bril. Kijken of je met die theorie, je man beter begrijpt. Of je een 'aha-moment' krijgt. En trap niet in de val dat je álles wilt gaan herkennen. Stoornissen zijn niet zwart-wit. Er zijn een hoop grijstinten. Bijna niemand heeft álle kenmerken van een stoornis. Daarom kunnen mensen vaak ook niet zoveel met alleen een 'diagnose'. Dat is maar een administratieve indeling. Het gaat erom: wat zijn de struikelblokken en hoe kunnen we daar handiger op inspelen.

Het is dus juist de truc om niet te veel te categoriseren en veralgemeniseren. Dat overweldigt en drukt je te neer. Dan zakt de moed in de schoenen. Verlammend.

Wij hebben geleerd om een groot probleem, altijd op te knippen. In deelstappen. Deel problemen. Alsof het een grote kluwen wol is. Zo'n draadje pakken en voorzichtig gaan kijken waar het heen loopt. Misschien kun je dit draadje wel een stukje eruit krijgen.

Als een puzzel.

Snappie?

jij moet veranderen

Dat zie ik ook vaak dat als er een 'diagnose' is dat dan degene met de autisme diagnose moet veranderen. Die wijkt af. En uiteindelijk hoop je natuurlijk ook dat iemand met autisme steeds beter omgaat met de beperkingen die dat kan opleveren met de omgeving. Toch is het echt veel handiger om zelf eerst op zoek te gaan naar inzicht en mogelijkheden. Jou goede voorbeeld doet goed volgen. En uiteindelijk ga je niet over aan ander, wel over jezelf.
De eisen die mensen gaan stellen als iemand een diagnose heeft is misschien wel precies de reden dat iemand nou juist niet in de hoek van een diagnose terecht wil komen.
Maar ik weet wel dat mijn ex weet dat ik weet van zijn beperkingen.
Toen zoon een diagnose kreeg was ex de eerste die zoon een concreet advies gaf hoe structureel meer rust te nemen.
Hoe beter jij zelf met zaken om leert gaan, des te meer kans je hebt dat je relatie in staat zal zijn om beter met jou om te gaan. Niet op jou manier maar wel steeds beter op zijn manier.
Ik weet ook dat ex weet dat ik veel moeite doe om goed met elkaar om te gaan. Mijn kinderen weten dat ik weet dat een dag ze veel meer energie kost door al dat analyseren en puzzelen in hun hoofd. Maar ze weten ook dat ik mijn best moet doen en dat het veel energie kost om altijd maar weer kalm te blijven en neutraal en concreet en kort met hen te spreken. Het begrip neemt toe en dat is gelijkwaardig.

Een tijdelijke nick; feesten en thuis zijn

Hoe is jouw man tot de erkenning gekomen?

En nee, voor lotgenotencontact lijkt een officiële diagnose niet nodig te zijn.

Haha, mijn man is ook echt geef feestbeest. Jammer genoeg zegt hij vaak op het laatste moment af (terwijl ik dan al wel een vermoeden heb), terwijl ik dan denk: je mag ook gerust langer van tevoren (of in zijn algemeenheid) zeggen dat je er geen zin in hebt. Ik ga wel alleen of regel wel iemand anders. Misschien is dit een onderwerp dat ik bij het volgende feest zou kunnen aankaarten. Heb jij een idee hoe ik dan kan bespreken?
En als er een feest is (van mijn familie) waar het toch wel heel fijn zou zijn als hij erbij zou kunnen zijn (evt. deels): hoe zou ik dat aan kunnen pakken? Alles ligt momenteel zo gevoelig bij hem.

Je schrijft: "Overigens wil ook mijn man het liefst dat iedereen thuis is, ook al zit hij dan achter zijn computer en bemoeit hij zich met niemand. Het geeft hem een gevoel van veiligheid."
Oh, wat herkenbaar! Hoe ga jij daar mee om?
Ik snap wel dat hij het fijn vindt dat ik thuis ben als hij er is, maar ik wil ook af en toe dingen doen (sporten, met vriendinnen, theater - met of zonder hem)! Ik probeer nu al zoveel mogelijk dingen af te spreken als hij weg is (hij gaat nl. wel zijn gang dus doet regelmatig dingen buitenshuis). Maar het is van hem niet altijd gepland en voor de kinderen is het ook niet altijd fijn/praktisch als we beiden tegelijk weg zijn (hoewel we tegenwoordig geen oppas meer regelen).

Graag tips hoe ik dit met hem zou kunnen bespreken/aanpakken, in de zin van: ik snap zijn probleem, maar ik heb zelf ook behoeftes EN ik wil met de kinderen rekening houden (snapt hij dan ook weer minder). Want zoiets in zijn algemeenheid bespreken met hem is dan weer zo moeilijk, dan ben ik egoistisch, wordt hij boos, gaat in de aanval....

proces

Zoals AnneJ het beschrijft, zo werkt het hier ook het beste.

Er zijn concrete problemen. Daar zoeken we handige oplossingen voor. En via die omweg wordt er langzamerhand steeds meer begrepen door mijn man en zijn zoon, dat zij toch wel een beetje anders in elkaar zitten dan de meeste mensen. Dat is een langdurig proces van voortschrijdend inzicht.

Omdat je dan al een hele periode op een min of meer positieve manier met elkaar bezig bent, heb je dan ook al iets om op terug te kijken. Het is veel makkelijker om toe te geven dat je misschien wel een stoornis hebt, als je het goed hebt. Dan kun je ook kijken naar de positievere kanten. Kun je met het idee 'stoornis' spelen, zonder dat het bedreigend is.

Als er stress is, kun je niet denken. Dus ook niet over een eventuele stoornis en of je die wel of niet zal hebben. Dat is een overeenkomst tussen ass en adhd. Bij stress gaat er razendsnel een vechten of vluchten mechanisme in werking. En omdat de executieve functies continu overbelast worden bij deze stoornissen, is dat vechten of vluchten stadium veel eerder aangebroken dan dat je als onschuldige omstander zou verwachten.

Concrete vraag

Even een concrete vraag.

We moeten op korte termijn een aantal dingen beslissen. Ook heb ik informatie nodig wanneer hij bepaalde dingen heeft, dus afwezig heeft, omdat dat weer samenhangt met andere (te maken) afspraken.

Ik probeer hem al zoveel mogelijk de ontzien,maar nu moeten we communiceren over die dingen.

Vaak stuur ik dingen per mail, zodat hij niet meteen hoeft te beslissen, maar er even over na kan denken.

Is dat goed?
Wat als ik een paar dingen in een paar dagen moet weten.communiceren met hem? Ik probeer her tot een vraag/onderwerp per day Te beperken.

Maar wat als hij Dan niet uit zichzelf reageert? Nogmaals vragen per mail? Nogmaals uitleggen dat ik die info nodig heb?

Ik wil de druk niet opvoeren, maar soms moet ik info/overleg/ beslissing hebben.

kijk naar je vraag

Vraag je af waarom je mogelijk geen antwoord krijgt. Misschien heb je een open vraag gesteld. Formuleer dat dan nog eens naar een ja/nee vraag of maak een eigen keuze en stel een tijd dat je dat dan doet.
Of meldt wat je gaat doen. Niet goed hoor je het vanzelf wel.
Maak er een sport van om je vraag zo goed mogelijk te formuleren en te zorgen dat je man mee kan denken, maar houdt ook in de gaten dat het desnoods zonder je man doorgaat.

plannen zonder

Je kunt ook facultatief plannen. Man kan mee maar ook afhaken.
Ik weet dat ex echt wel bij wil dragen maar het lukt hem soms niet,soms op een laatste moment. Zodat ik bij mijn plan altijd een alternatief bedenkt in geval ex afhaakt.

samenwerken

Samenwerken is heel moeilijk zelfs vaak voor zogenaamde 'normale' mensen. Realiseer je goed dat het kan helpen om taken te scheiden.

Karmijn posting #85

Karmijn, bedankt nog voor je posting #85. Vond ik heel fijn om te lezen (hoewel ik er ook om moest huilen, soms is het inderdaad erg zwaar, vooral als het niet goed gaat, hoe goed ik ook mijn best doe) en gaf weer nieuwe waardevolle inzichten.

Ik heb niet op alle postings kunnen reageren (moet ook nog werken en andere dingen regelen), maar ik ben wel blij met al jullie reacties.

Karmijn posting #86

Was ik ook heel blij mee.

Ja, je hebt denk ik gelijk: een moeder probeert een kind te helpen waar het (extra) hulp nodig heeft. Ik kijk nu inderdaad anders naar zijn "verwende" gedrag. Bedankt!

AnneJ

Ja, ik zal inderdaad nog eens kijken hoe ik dingen in vragen kan formuleren. Niet te open vraag. Voorstel en ja/nee. En als geen reactie, dan doe ik het zo.

Maar niet altijd kan dat.

Nou ja, vanavond nog even iets gevraagd (waar hij nog niet op gereageerd had) en toen gaf hij in elk geval antwoord. Raakte nog een klein beetje geirriteerd, maar heb op die vraag vast antwoord.

Nu de andere vragen nog.

Goh en jouw opmerking over dat samenwerken. Zal ik ook eens over nadenken.

Nog even een vraag: ALS hij al vuile was van de woonkamer/elders naar de keuken brengt zet hij het vaak niet IN de vaatwasser maar op het aanrecht. Vervelend, want kinderen doen dat dan ook (denken dat vaatwasser vol is). Heb jij daar nog auti-ideeën over, waarom hij dat doet? En moet ik dan dus steeds zeggen (niet vragen): "Zet alle spullen IN de vaatwasser niet erbovenop."? Terwijl hij dus niet graag opdrachten van mij krijgt....

vaatwasser

Het kan helpen als je een vaste ordening aanhoudt en dat laat zien aan je man. Loop bijvoorbeeld even mee als hij zijn bord wegbrengt en laat de open space zien waar je bord, bestek en anders verwacht. Zonder veel discussie of tekst. Doe dat dan ook bij de kinderen.
Steeds zelf moeten zoeken naar een leeg plekje of een passend plekje is een extra denkpuzzel.
Zelf laat ik zaken wel op het aanrecht zetten. Dan spoel ik het af voor ik het in de afwasmachine zet. Dochter haalt de zaak leeg. Soms spoelt zoon de afwas af en zet het, op de gebruikelijke manier in de afwasmachine.

hoe dat binnenkomt

Ik ben een beetje aan het kwakkelen en denk dan niet altijd goed na, beetje moe. Dochter komt thuis, gaat even slapen. Haar slaapkamer is naast de woonkamer.
Zoon komt thuis en in plaats van op zijn kamer, zet hij in de woonkamer zijn laptop aan met van die 'grunchmuziek'. Beetje te luid.
Dus zeg ik beetje geirriteerd: goh, zoon kan dat even wat minder, je zusje slaapt!
Zoon springt op, is ook moe na een dag topsport en zegt: weet je wel hoe dat binnenkomt? Als een gierende sirene!
Je kunt het ook gewoon vragen. Zoon, zet de muziek even zacht, je zusje slaapt hiernaast. Zonder uithalen.
Ik geef hem gelijk en herinner aan mijn ziek, zwak, op de bankhanggevoel, beetje sacherijnig. Zoon vind het alweer oke en vraagt of hij een kopje koffie voor me zal maken.

Haha, die vaatwasser!

Ja, dat doet mijn man ook! Dat is er echt niet uit te krijgen. Voor mij komt dit in de categorie van: jammer maar helaas, dan doe ik het wel. Pick your battles: wat is voor MIJ echt belangrijk? Dat kan anders zijn dan voor iemand anders. Wat betreft de reden: misschien is het te ingewikkeld voor hem dat die vaatwasser soms leeg is, soms vol, soms vies, soms schoon? Bedenk dat hij toch al op zijn tenen moet lopen en dit kan er misschien net niet bij.

En net als AnneJ zegt: facultatief plannen. Hij hoeft niet mee, maar jij gaat wèl. En dat zal hij niet leuk vinden, maar jij vindt ook wel eens iets niet leuk. Hij wordt gelukkig van thuis zitten, jij niet. Daar moet je dus iets mee. Dat lijkt me een "strijd" die wel de moeite waard is om te voeren. Overigens ga ik daar helemaal geen strijd over aan; ik deel het mee.

Op mailtjes krijg ik ook nooit antwoord. Mijn valkuil is dat ik dan wel heel veel alleen ga beslissen, ook over de kinderen. Daarover heeft mijn man me laatst terecht teruggefloten. Het probleem is dat hij de opvoeding bijna helemaal aan mij overlaat, en dan opeens roept: dit wil ik niet! Voor mij is nu dus de uitdaging dat ik even stop en nadenk als een kind me ergens toestemming voor vraagt: even met je vader bespreken.

contextblindheid

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6177/Malou-van-Hintum/article/detail/3607849/2014/03/05/Iedereen-moet-meedoen-maar-de-praktijk-is-ingewikkelder-dan-de-slogan.dhtml
"Participeren vraagt niet alleen een inspanning van de mensen die weer gaan meedoen, maar ook van de mensen die allang meedraaien. Die zijn op hun manier ook vaak contextblind; en ook zij herkennen dat dikwijls niet."

Hoe paradoxaal zaken vaak zijn rondom autisme. Zogenaamde 'normale' mensen stellen onmogelijke eisen maar zien niet waar ze zelf onhandig gedrag vertonen dat echt niet helpt.

Dit verhaal gaat over regels en de mogelijke uitzonderingen. Hoe je situaties aanleert.

AnneJ posting #89

Ik loop een beetje achter met reageren, ben erg druk momenteel.

Je schrijft: Ik zeg ook nooit 'sorry' tegen ex. Anders denkt ex dat mij echt wat te verwijten valt anders zou ik dat niet zeggen. En dan begint hij over mijn vermeende tekortkomingen. Hij snapt niet dat dat een kwestie van beleefdheid is en bedoeld om de gemoederen te bedaren. Dus sorry zeg ik bewust niet. Andersom dus ook niet.

Goh, dat is een goede! Ik zeg best makkelijk sorry, maar inderdaad dat misbruikt hij, voelt zich daardoor gesterkt dat ik de "sukkel" ben die de domme dingen doet. Ik ga daar eens op letten

En je schreef ook: " Dat zomaar weglopen (zonder te groeten dus) herken ik ook. Ga er vanuit dat het geen opzet is. Je kunt het wel een tijdje als 'project' inzetten. Je man uitleggen dat het veel fijner is om als je wegloopt er iets bij te zeggen dat slaat op de situatie. Formuleer precies en begin met 1 situatie."" Oke, ook te proberen. Al merk ik wel dat hij soms wel zelf groet (of reageert op mij als ik groet bij het weggaan), maar dat dat ook sterk samenhangt of hij in een boze bui is of niet. Zit hij beter in zijn vel dan hanteert hij toch meer "gebruikelijke" omgangsvormen. Maar ik zal er eens op letten.

Even algemeen / autisme bespreken

Ik klonk de afgelopen dagen wellicht wat gestressed. Dat klopte ook. Hij was in de vakantie echt continu boos en onaardig, kon echt niets goed doen. Daarna bleef hij erg bozig, het hield maar aan. Inmiddels is hij weer uit zijn boze bui en doet hij weer "normaal" en hebben we aan tafel zelfs weer gezellig met de kinderen gepraat en gelachen. Pfff.

Maar ik ga er toch wel werk van maken om dingen te veranderen, want ik houd het toch niet langer vol om steeds maar mijn conflictvermijdende gedrag te hanteren (wat overigens toch nog vaak mislukt, wat blijkt uit al zijn boze uitvallen de laatste tijd).

Maar twijfel zelf nou nog steeds of ik met hem nou toch moet praten over het feit dat hij gedrag vertoont waar ik moeite mee heb. Als ik over ass of autisme begin slaat hij misschien op tilt, maar misschien ook niet.

Aan de andere kant: ik wil best met zijn "gebruiksaanwijzing" rekening houden, maar zou het nog veel fijner vinden om dingen met hem te bespreken, wat hem zou helpen (en waar mijn grenzen liggen). Want ik kan wel dingen bedenken, maar misschien hoeven die van hem helemaal niet.

Bijv.: vaste plekken aan tafel. Ik kan wel zeggen: dat gaan we voortaan doen. Maar als hij dat helemaal niet wil?

Of vakantie: de veranderingen kunnen stress opleveren. Nu willen we misschien nog een lang weekend weggaan (ergens komende maanden). Ik kan zeggen: misschien moet je maar niet meegaan als je het te druk vindt. Maar dat vindt hij misschien niet leuk om te horen. Gaat dan toch mee, en raakt dan misschien weer zo in de stress?

Hoe pak ik dat nou aan als ik autisme/asperger (ass) niet kan bespreken met hem?

nee niet boos, kinderachtig

als ie van die spontane acties bedenkt, kan ie denk ik ook wel flexibeler zijn dat dat dan toch niet doorgaat. Hij gedraagt zich toch een beetje als een verwend kind. En als je maar uit blijft geven wordt je misschien wel verwend Het is best lastig om, als je veel uit te geven hebt, die niet over te brengen aan de kinderen trouwens. Ik zou er ook wel voor pleiten om wat rustiger aan te doen met geld uit geven.