Wens van man honoreren?

Ha dat herken ik

Mijn man kan ook zo aan een detail blijven hangen. Nu geloof ik niet dat mijn man echt daadwerkelijk een autistische inslag heeft, maar als über techneut heeft ie volgens mij wel een giga p-v kloof.

Ik kap zo'n discussie altijd vrij resoluut af door terug te pakken naar de hoofdlijnen. Bij mijn man werkt dat wel. In jouw voorbeeld zou ik dan zeggen: 'Ja, nou ja, altijd... In ieder geval zou het mij echt veel beter uitkomen als jij morgen gaat halen. Vind je dat goed?' Mijn man kan die stap dan wel maken. Zou jouw man dat ook lukken?

vaste werkzaamheden

Het kan al helpen je te realiseren dat veranderingen op korte termijn veel stress en energie kunnen kosten als je niet zo flexibel bent. Wat voor jou een handiger oplossing kan zijn kan voor iemand anders weer onnodig extra denkwerk en stress veroorzaken.
Dus dan kun je er ook voor kiezen om zaken die goed genoeg geregeld zijn te laten voor wat ze zijn.
Het is handiger als je meer verwacht van iemand aan bijdragen in het huishouden om dat op een permanente manier te doen. Dochter doet hier elke dag de afwasmachine leeghalen. Zoon brengt hier elke dag het vuil naar de weg. We hebben een tijdje gedrieeen de wekelijkse boodschappen gedaan op een vaste dag.
Dat kost voor hen minder energie dan even snel iets bedenken en dan direct doen of er aan moeten denken het op een nabijgelegen moment te doen.

Totaal anders

Ik lees de postings totaal anders: Evenzo, je hebt nu in twee dagen tijd twee keer eenzijdig een afspraak veranderd en als je man laat merken dat hij dit niet prettig vindt, is de conclusie dat hij star is?

twee keer afspraak wijzigen

Nils, bedoel je dat je twee keer in twee dagen te weinig vindt om daar die conclusie op te baseren?

Dit is natuurlijk maar het topje van de ijsberg.

Ander voorbeeld op een zaterdagavond. We zouden X gaan eten en de volgende dag Y. Om en bepaalde reden, wens van een kind wellicht, ik weet het niet meer, het ik toen zaterdag Y gemaakt. We aten die avo,d voor de tv. Ik zat op de enige plek op de bank waar ik voldoende licht heb om te lezen - ik kijk niet zo vaak tv, lees liever.

Ik moest opstaan om het eten af te maken en op te scheppen. Toen ik terug kwam wilde hij net op mijn plek gaan zitten, dus ik zei: oh, wil jij misschien ergens anders gaan zitten zodat ik op die plek bij het licht kan gaan zitten, zodat ik kan lezen? Roept hij uit: verdorie, het verandert steeds! ( of iets dergelijks, weet precieze woorden niet meer, maar weet dat ik toen dacht dat het ook wel met het eten te maken had, zijn opmerking ging over steeds veranderen en verder was er toen niets veranderd).
Ook al had ik redenen voor de veranderingen, hij heeft daar moeite mee.

Verder kan je zeker dat rijden geen afspraken noemen. Dat hadden we niet afgesproken, maar had hij zo bedacht. Ik had dat via mijn kind meegekregen dat hij dat zo wilde.

Wat ik merk is dat hij heel vaak iets in zijn hoofd heeft hoe iets is, hoort te zijn, hoe iets moet gaan, en dan wordt dat volgens mij een vast beeld in zij, hoofd, en dan heeft hij grote moeite om daarvan af te wijken. Het is zeker niet dat het alleen om echte afspraken gaat

Nils p.s.

En zoals ik over dat uiteten gaan al had geschreven: we hadden niet een hele duidelijke afspraak over uiteten gaan, maar hij had het gezegd en ik heb niet nee gezegd. Maar ALS ik wel meteen had gezegd dat ik er geen zin in had, op vriendelijke toon met uitleg waarom, dan weet ik zeker dat hij ook boos was geweest.

Nog erger dan nu denk ik, nu was hij al boos op dochter dat ze niet meewilde en ook op mij dat ik daarin meeging. Anders denk ik dat hij alle boosheid alleen op mij gericht had.

AnneJ; vaste taken

Je hebt denk ik gelijk dat vaste taken beter zijn.

Maar hoe krijg ik hem tot vaste taken?

Hij wil daar geen afspraken over maken en voor de meeste dingen geldt: als ik het vraag doet hij het niet.

Hij vindt elke vraag van mij ook een opdracht en hij wil volgens mij geen opdrachten van mij aannemen. Ook niet als het over dingen gaat die in ons gezamenlijke huishouden nou eenmaal moeten gebeuren.

Ik hoor heel graag of je hierover ideeën hebt, want dit is het grootste probleem: bijna alles komt op mijn bordje.

En daarnaast: geen waardering of iets positiefs, maar wel continu commentaar en ergernis/boosheid van zijn kant om veel van wat ik zeg of doe.

bang

Misschien moet je minder bang voor hem worden. Die boosheid niet zien als naar jou toe gericht, maar zijn eigen onmacht?
Jij durft hem nu niets meer te vragen of te zeggen dat je het er niet mee eens bent. Dat is niet goed.
Moet je niet eerst daar eens over praten, dan over concrete dingen? Ik denk ook niet dat hij dat wilt, dat je bang voor hem bent. Wie weet is hij zich daar helemaal niet bewust van.

Pfff

Het is vervelend je onmachtig en slachtoffer te voelen. Zelf word je er ook geen leuker mens van. De les die ik geleerd heb in mijn leven als Pietje Precies: alles wat ik niet op mijn bordje wil hebben, pleur ik eraf. Dus als man "zijn beurt" van boodschappen doen oversloeg, liet ik hem (+ kinderen, erg he) in zijn sop gaarkoken (hij kan niet koken) en ging zelf lekker eten in de stad. Sinds ik besloten heb voor welke zaken mijn man ook verantwoordelijkheid moest nemen, heb ik het telkens op deze manier afgedwongen. Echt heel effectief en het gaf me veeeel meer voldoening dan alles alleen te doen en daarnaast mijn energie aan zeuren te besteden. Nu is het inmiddels uitgevochten, ik doe het meeste in het huis en voor de kinderen, maar mijn man doet nu wel zijn deel. Als je adviezen nodig hebt of ondersteuning bij het afdwingen, houd ik me aanbevolen. Wat betreft het halen / brengen van je dochter is het heel makkelijk: jij gaan sporten en haalt haar niet. En dan maar zien wat er gebeurt...

Hoe ik het zie uit de info die je nu gegeven hebt: Jarenlang geef je je man zijn zin omdat hij volgens jou anders boos wordt. Al die tijd doe jij alles in het huishouden. Nu worden je kinderen ouder en krijgen een eigen mening, zien dingen zoals het nu gaat. Het komt op mij over dat je nu een medestander ziet in je dochter en je nu gesterkt voelt om wel nee te zeggen tegen je man (via dochter). Je klinkt behoorlijk negatief over je man. Jaren heb je zaken goed gevonden of geaccepteerd, waarom nu niet meer? Pas op met het betrekken van je kinderen in de strijd tegen je man.
Nogmaals, wees zelf gewoon meteen eerlijk. Dan maar een boze man. Je man nu nog betrekken bij het huishouden lijkt mij lastig. Aangezien geld geen probleem is zou ik kiezen voor ingekochte hulp; huishoudelijke hulp, strijkservice, boodschappen thuis laten bezorgen etc.
En als het echt zo'n vreselijke man is ga dan hulp zoeken bij een therapeut (alleen of samen).

Alles komt op mij neer?

Hecht hij dan geen belang aan een schoon, fris en opgeruimd huis? Of hecht jij daar gewoon meer belang aan?

De, volgens mij, enige manier om hem meer te laten doen is zelf minder te doen. En dan afwachten totdat hij dingen oppakt, of accepteren dat dingen dan niet meer gebeuren. Dit werkt het makkelijkste bij zaken die hij ook belangrijk vindt. Je kunt het natuurlijk ook vooraf aankondigen dat je vanaf nu af aan zijn overhemden niet meer strijkt....

Je voorbeeld met de lamp geeft mij overigens wel het idee dat jij er ook niet zo flexibel in staat. De reactie van je man is wel wat typisch, maar persoonlijk denk ik dat ik dit had laten gaan. Hebben jullie nu echt in die hele woonkamer maar een plek waar je goed leeslicht hebt?

Herkenning

Dat negatief doen over mij herken ik ook. Het starre voorbeeld over wat jij gaf over dat sporten en altijd of niet altijd niet, daar had mijn man niet moeilijk over gedaan. Maar hij is echt oprecht van mening dat hij enorm veel doet in huis en ik heel weinig. Daar kan hij ook over gaan klagen bij zijn familie, maar ik heb de indruk dat ze allemaal hun schouders ophalen en hem inwendig uitlachen. Toevallig doe ik heel veel voor zijn familie qua mantelzorg enzo, omdat hij nergens tijd voor heeft, dus iedereen heeft mij heel hoog zitten. Ik had een paar maanden geleden een longontsteking, ik werd gelijk door gestuurd voor een foto. Hij zat voor de deur te bellen in de auto toen ik van de huisarts terug kwam, dus ik probeerde middels gebaren zijn aandacht te trekken, maar dat lukte niet. Dus ik had tegen zoon gezegd dat ik door ging naar het ziekenhuis voor de longfoto. Komt hij halsoverkop aan rennen terwijl ik in de wachtkamer zat. Dan is hij zo enorm geschrokken. Maar daarna moet ik rustig aan doen en dan doet hij dus helemaal niks. Hij heeft die avond eten gehaald bij de snackbar en gezegd dat zoon de hond uit moest laten. Maar voor de volgende ochtend heeft dochter de wekker vroeger gezet om de hond uit te kunnen laten. Hij heeft alleen zijn eigen ontbijt hoeven maken. Die avond heb ik eten gekregen van zijn moeder en de volgende dag van een vriendin. Achteraf zei dochter dat hij helemaal niks had gedaan om mij te ontlasten en toen werd hij dus echt kwaad, want hij had echt wel heel veel gedaan. Nou dat was dus om precies te zijn: naar het ziekenhuis gespurt (wat volkomen onnodig was), 1x eten gehaald bij de snackbar, 1x zoon opdracht gegeven de hond uit te laten en 1x zijn eigen ontbijt gemaakt. Maar hij gelooft dus echt dat hij heel veel gedaan heeft, alsof hij in een soort droomwereld leeft en wee degene die hem hieruit wakker maakt.

Zo, mijn posting komt wat eng over. Maar mijn leven is wat leuker geworden sinds ik grenzen trek, ook op mijn werk. En daar zit volgens mij winst voor de ontevreden echtgenotes.

vaste plek

We hebben hier thuis nog steeds vaste zitplaatsen in de woonkamer en aan tafel. Er is tegenwoordig wat variatie mogelijk en ook overleg, vooral als er mee-eters zijn, maar het principe geeft veel rust.
Ik zou inderdaad ook eerder kiezen voor ingekochte hulp. Je man heeft een topbaan en wil thuis ook graag tot rust komen.
Het kan belangrijk zijn om hem toch dingen te laten doen voor het gezin. Het meest eenvoudig is om dat aan hem over te laten.
Ik had en heb bij mijn exman wel altijd een alternatief scenario. Ik weet dat het hem soms niet lukt om te voldoen aan zaken die hij zich voorgenomen heeft omdat bij hem werk altijd voorgaat en veel energie vraagt.
Ex zou een grafische rekenmachine regelen voor een kind. Dat hij bijdraagt is fijn en alles is welkom hier. Nu het na een halfjaar nog niet is gelukt heb ik er een gekocht.
Zo ging dat in ons huwelijk en ook nadat we gescheiden zijn.
Het is niet anders.

verwachtingen

Het is gewoon wat simpeler om je verwachtingen bij te stellen en te zien wat je man wel kan bijdragen. Prettiger dan het conflict opzoeken. Dat helpt namelijk niemand.

Algemeen over zelfreflectie en ruzie (lang)

Even een algemene posting van mij. Ik ben reuzeblij met jullie reacties en ga zo weer op een paar specifieke reageren. Het helpt mij wel om dingen te gaan veranderen die ik soms al eerder geprobeerd heb, maar zonder succes of niet lang genoeg heb volgehouden. Gaat misschien dit keer wel beter lukken. Of andere suggesties van jullie proberen.

Bij veel dingen die jullie opperen heb ik voor mijn gevoel steeds een “weerwoord” en denk dat jullie misschien gaan denken “oh, dat is zo’n “ja maar” type”. Of het lijkt er misschien op alsof ik steeds mijn man van alles de schuld wil geven en dat ik mezelf helemaal perfect vind. Geloof me, dat vind ik allesbehalve. Ik heb echt ook mijn eigenaardigheden en vervelende gewoontjes, en doe er juist alles aan om die dingen te veranderen. Alleen de vraag is inderdaad (nu ik jullie reacties zo lees) of ik niet teveel mijn best doe om mij steeds aan zijn moeilijke gedrag en reacties aan te passen en daarmee mezelf tekort doe.

Punt wat speelt is ook: ik ben me zeer bewust van mijn eigen tekortkomingen en sta er ook open voor als anderen op mijn fouten wijzen. Ik probeer dingen te veranderen, maar niet alles lukt (karakter, ingesleten gewoontes, aard van het beestje). Maar ik probeer kritisch naar mezelf te kijken. Mijn man lijkt het woord zelfreflectie echter niet te kennen. Als er iets niet gaat zoals hij wil dan geeft hij altijd een ander de schuld en als ik in de buurt ben, ben ik dat vaak. Dat maakt het zo moeilijk.

Hij zegt nooit sorry of “je hebt gelijk”. Nooit.

Als hij mij iets verwijt is het juist wel vaak zo dat ik “altijd” dit of dat fout doe. Maf dat hij dan bij mij wel over dat woordje “altijd” viel, terwijl hij het zelf juist zo vaak zegt en als ik dan zeg “nou, echt niet altijd” dan is hij boos dat ik dat zeg!

Ik vind hem zo’n type die de splinter in andermans oog ziet, maar de balk ik zijn eigen oog niet.

Wat ik ook raar (ik denk ASS) vind is dat hij vaak niet groet als hij weggaat. En als ik wegga wens hij me nooit veel plezier, terwijl ik dat wel doe. Als ik terugkom van iets (zelfs een keer van een weekendje weg) vraagt hij niet eens hoe het geweest is. Echt zo verdrietig werd ik daarvan (slecht voorbeeld ook voor de kinderen).

En als gezegd, er zijn nogal wat dingen de laatste tijd waarover we moeten overleggen of waarbij we beslissingen moeten nemen. Ik wil graag dingen in overleg doen, erover praten en dan (als we een andere beeld hebben van hoe het zou moeten gaan) of de ene keer voor hem kiezen, of voor mij, of een compromis. Maar zodra we over iets praten, slaat het al heel snel om in ruzie (meestal kan ik ongeveer 1x over iets beginnen en vervolgens 2x op zijn reactie reageren – en doe dat dan zo kort mogelijk- en dan is het al mis). Vervolgens blijft hij lang boos en kunnen we dus weer niet over andere dingen praten want dan heeft hij daar geen zin in. Als ik dan toch daarover wil praten, dan ben ik aan het doordrammen en werkt hij sowieso niet meer mee (en zal altijd tegen het idee zijn wat ik heb) en wordt het weer ruzie.

Wat ook nog moeilijk is: hij wil ‘s avonds niet graag met mij praten. Hij heeft dat jaren geleden eens expliciet gezegd. Hij moet voor zijn werk al erg veel praten en is dan ’s avonds moe en heeft geen zin meer om te praten. Maar ook in het weekend is hij moeilijk bereikbaar voor (terloopse) gesprekken (ingeplande vindt hij volgens mij nog erger). Hij is aldoor met iets bezig: of buiten de deur, of thuis tv kijken, computerspel doen, in bad (met computerspel), film kijken. En reageert dan zeer geïrriteerd als ik hem daarbij stoor en zeg dat ik iets wil bespreken.

En zoals jullie merken, ik ben best lang van stof (ik denk dat het handig is dat jullie achtergrondinfo hebben, waarvan ik denk dat het relevant is). Weet dat ik bij hem probeer alles kort te zeggen, zo kort mogelijk. Dat heb ik inmiddels al geleerd, haha, hoewel dat misschien soms toch nog mislukt.

Nog wel jammer is dat ik vaak wat zeg of vraag en dat hij dan gewoon niet reageert! Echt zo raar. Dus dan zeg /vraag ik het nog een keer. Nog geen reactie. Soms word ik expliciet, soms kom ik er later nog een keer op terug. En dan wordt hij boos en zegt hij dat ik zeur. Tja.

Tot slot: hij heeft natuurlijk echt ook zijn goede en leuke kanten (en er zijn echt wel mensen die hem geschikt vinden, maar hij heeft weer niet echte vrienden die hij regelmatig ziet/spreekt), anders was ik nooit een relatie met hem begonnen en had ik het niet zo ontzettend lang met hem uitgehouden (meer dan 25 jaar). Wel is het de laatste tijd moeilijk, is hij erg vaak ruzie aan het maken en moeilijk aan het doen. Omdat hij nu aldoor zo bozig is, heeft het ook geen zin als ik hem vraag of er iets is denk ik.

In elk geval, ik waardeer jullie meedenken zeer. UIteindelijk gaat het mij niet erom hem als de boeman neer te zetten en van alles de schuld te geven, maar ideeën te krijgen van jullie in de hoop dat ik het leven voor mezelf en de kinderen (en hopelijk ook voor hem, dat zou helemaal mooi zijn) dragelijker kan maken.

Mijntje

Je zegt: Misschien moet je minder bang voor hem worden. Die boosheid niet zien als naar jou toe gericht, maar zijn eigen onmacht?

Ja, dank voor dit inzicht. Dit kan misschien helpen.
Wat moet ik er vervolgens mee doen? Als hij boos wordt is er bijna geen of in het geheel geen gesprek meer mogelijk. In elk geval kan ik dan niet meer redelijk met hem praten.

en

Je zegt: Moet je niet eerst daar eens over praten, dan over concrete dingen? Ik denk ook niet dat hij dat wilt, dat je bang voor hem bent. Wie weet is hij zich daar helemaal niet bewust van.

Ja, kan ik wel proberen. Goed idee om het daarover te hebben en niet de concrete situaties. Volgens mij heb ik het jaren geleden wel gezegd, en is het toen even wel beter gegaan. Misschien helpt het om het nog eens met hem te bespreken, als het lukt om met hem een gesprek te voeren.

Het klinkt vooral alsof het handig is als je nog wat meer te weten zou komen over autisme. Je gaat er nu vanuit dat jij moet veranderen en dat hij moet veranderen. Maar misschien moet er helemaal niemand veranderen. Misschien moet je elkaar meer leren accepteren. En ja, dat is soms erg van een kant omdat iemand met autisme zijn handen vol heeft om zichzelf in positie te houden. Het kan ook erg meevallen. Maar eisen stellen en consequenties stellen is een route naar de uitgang.
En misschien is het handig als je prioriteiten gaat stellen.
Ik zie er namelijk wel een. Je vraagt je man of hij wat positiever naar jou gaat reageren. Jij doet je best niet emotioneel te doen en hij ook. Dat zou voorlopig wel eens meer dan genoeg kunnen zijn.
Dat hij zo bozig doet kan komen door stress, niet noodzakelijkerwijs thuis maar op zijn werk. Toch kun je misschien proberen om uit te leggen dat dat thuis niet zo prettig is. Dan hebben ze je op je werk al boos gemaakt en dan kom je thuis je vrouw vervelen en je avond verpesten.
Maar goed, waarschijnlijk krijg je dan weer discussies dat het aan jou ligt, maar daar zou ik een dingetje van kunnen maken.
Ik wilde dat ik het eerder had geweten, mijn ex en ik zijn gescheiden, ook doordat ik er echt geen fluit van afwist en veel te veel probeerde te overleggen en te praten, te sociaal eigenlijk.
Tegenwoordig is het contact stukken beter, ook omdat we gescheiden zijn. Maar ook omdat ik bijgeleerd heb.

Nils; van mijn bordje pleuren / niet hun zooi opruimen

Je schrijft: alles wat ik niet op mijn bordje wil hebben, pleur ik eraf. (....)Als je adviezen nodig hebt of ondersteuning bij het afdwingen, houd ik me aanbevolen.

Dit is wat ik nu als eerste ga doen! Ben het sowieso erg zat om alle rotzooi van de anderen (man en kinderen, maar man is het ergste!) op te ruimen, dus daar stop ik nu voorlopig maar weer mee. Kijken of het helpt. De kinderen vertel ik het dat ik komende tijd niets meer ga doen en dat ze zelf hun rotzooi (bordjes, kopjes, schoenen, schoolspullen etc) moeten opruimen.

Ik twijfel of ik het mijn man moet zeggen of alles gewoon moet laten liggen/staan? Als ik het zeg denk ik dat hij weer boos reageert.

En nog een probleem: we hebben al een hulp en oppas die dingen voor ons doen. Ik vind het zo genant dat die dan hier komen en dat het zo'n rotzooi is, terwijl zij er niet zijn om hun rotzooi op te ruimen, maar om schoon te maken en andere dingen te doen. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?

over de mail

Zijn er echt zaken die je te belangrijk vind om te laten zitten kun je ze ook nog over de mail stellen. Concreet, feitelijk en zakelijk, en de vraag aan hem die je daarbij hebt. Geen open vragen.
Of op papier. Dan kan iemand met autisme zelf het moment kiezen om er mee bezig te zijn. Vooral als het om emotionele zaken gaat, die moet je eigenlijk compleet vergeten, is het niet handig om in real time het gesprek aan te gaan.
Ik mail met ex.

opruimen

Opruimen doen we hier echt wel. Bovendien is ex heel precies.
Ik zeg het gewoon neutraal: breng je bordje en je bestek en je glas maar naar het aanrecht. Verzamel de was maar op de stoel.
Honderd keer zeggen, maar dan valt er wel een kwartje.
Voor de kinderen dan. Ik weet niet of het zou lukken om je man nog op te voeden. Maar je kunt het proberen.
En dan niet vragenderwijs maar stellenderwijs.
Niet 'wil je'? Het antwoord daarop kan namelijk 'nee' zijn.
Of anders 'kun je' daarop is het antwoord 'ja' maar dat wil niet zeggen dat het bordje dan op het aanrecht terecht komt.:-)
Vreemd huishouden hier ? Inderdaad.:-)

AnneJ; minder emotioneel zijn en stress

Dank voor je reactie. Ik wil me inderdaad meer in autisme gaan verdiepen. Nu nog tijd daarvoor vinden.

Je zegt: Ik zie er namelijk wel een. Je vraagt je man of hij wat positiever naar jou gaat reageren. Jij doet je best niet emotioneel te doen en hij ook. Dat zou voorlopig wel eens meer dan genoeg kunnen zijn.
Dat hij zo bozig doet kan komen door stress, niet noodzakelijkerwijs thuis maar op zijn werk. Toch kun je misschien proberen om uit te leggen dat dat thuis niet zo prettig is. Dan hebben ze je op je werk al boos gemaakt en dan kom je thuis je vrouw vervelen en je avond verpesten. Maar goed, waarschijnlijk krijg je dan weer discussies dat het aan jou ligt, maar daar zou ik een dingetje van kunnen maken.

Ja, hij gaat mij vast de schuld geven.
Hoe zou ik daar "een dingetje" van kunnen maken, denk je?

Overigens: ik heb vaak gedacht dat hij zijn stress van zijn werk op mij afreageert. Alleen was hij afgelopen vakantie ook zeer prikkelbaar en vaak en erg boos, terwijl we toch gewoon op vakantie waren en hij volgens mij niet erg met zijn werk bezig was (maar misschien heb ik dat gemist). Heb je een idee?
We zaten wel in een klein appartement (ik vond het klein maar prima, maar het was wel echt klein). Zou dat meegespeeld kunnen hebben?

Troep en hulp/oppas

Die troep van jouw echtgenoot en kinderen van "je bordje pleuren" betekent dus dat de verantwoordelijkheid voor hun troep niet meer op jouw schouders rust. Ik zou het schuldgevoel laten waar het thuishoort en dat is dus niet bij jou. Ik doe wel heel stoer, maar het was een proces van jaren, incl. hulp, om zo ver te komen. Mijn man was het probleem trouwens niet, dat was ikzelf. Want ik liet hem en anderen over mijn grenzen heenwalsen. Ik herken trouwens heel veel in je verhaal over het weinig reflectief vermogen van je man. Volgens mij heeft dit niets met asperger of autisme te maken hoor, er zijn wel meer diagnosevrije mannelijke (en wat minder vrouwelijk, maar die ken ik ook) exemplaren die zichzelf in wezen fantastisch vinden. Lijkt mij heerlijk, ik zou mezelf ook graag wat geweldiger vinden... En dat ben ik ook wel gaan vinden, sinds ik wat beter voor mezelf opkom. Niet op een hysterische manier, maar gewoon door niet langer onder (gevoelde, zelf opgelegde) verantwoordelijkheid te bezwijken, maar door anderen medeverantwoordelijk te maken. Een vriendin heeft van die lange, slungelige puberzonen die de hele dag alleen maar op de bank liggen te gamen / met smartphone spelen / puber liggen te zijn. Toen ze er even alleen voor stond weigerden beide heren even boodschappen te doen, terwijl moeder nog even hard aan het werk moest. Wat heeft het me moeite gekost om haar uit het huis richting mijn huis te sleuren om daar een hapje te eten: die arme jongens zouden nog verhongeren, die schatten... Bij terugkomst waren de boodschappen gedaan en was er en passant ook nog een was gedaan en de hele keuken aan kant gemaakt. Was ze gebleven, dan had ze alles zelf gedaan, net zolang gemopperd totdat de jongens naar boven waren gevlucht en was er door hen niets gedaan. De jongens hadden echt geen dankbaarheid gevoeld, alleen ergenis. Ik kan het niet helpen, ik geloof in de militante techniek, ook al is dat eng.

vakantie

Voor iemand met autisme is vakantie een grote stresspartij. Alles gaat anders. En als je dan ook nog weinig ruimte hebt om je terug te trekken of de geluiden van de rest te ontlopen heb je er nog een stressfactor bij.
Wat ik vooral gemerkt heb is dat je die algemene regels op een gegeven moment wel leert te doorzien maar het is heel erg belangrijk om iemand letterlijk te nemen en door de 'smoesjes' heen te prikken.
Als jij altijd afwerend reageert als iemand gewoon eerlijk uitlegt waarom het niet gaat lukken dan komen de smoezen. Als jij maar blijft denken dat iemand normaal moet doen of dat zijn argumenten er niet toe doen, ze klinken soms echt bizar, dan blijf je een bron van conflicten houden.
Ik kan hier wel zeggen dat kinderen niet 2 grote gesprekken op school achter elkaar kunnen hebben maar als de school dat 'onzin' vind dan heb je er niets van begrepen.
Als jij altijd boos wordt als iemand gewoon eerlijk zegt hoe het ermee staat dan ben jij de bron van de conflicten.
Meer luisteren zonder oordeel en even nadenken wat dat eigenlijk betekent -en soms kom je er echt niet achter, maar dat is dan jammer- kan je zo vooruit helpen.

dingetje

Een dingetje betekent dat ik er desnoods een scene over wil maken. Als de rest dan maar kalm blijft. Van 1 ding kan het kwartje gaan vallen, heb je meerdere dingen tegelijk bij de kop dan kun je je doel makkelijk missen.
Maar luister dan vooral ook goed. Ik vroeg ex op een gegeven moment of hij wel van mij hield? Ik poets toch je schoenen, zei hij dan. Ons idee van laten merken dat je van iemand houd verschilt dus nogal. Dat zijn toch wel belangrijke observaties.:-)
Maar ook als ex zijn mond weer opendeed om mij te beschuldigen dan ging ik recht voor hem staan en vroeg: is het leuk en aardig over mij? Nee, dan houdt je dat binnen! En dan draaide ik me om en liep weg.
Iemand die boos is moet je ook verder met rust laten. Ik ga nooit terugschreeuwen of aan iemand trekken. Kalm je punt maken. Teveel praten is je valkuil dan wordt je punt sowieso gemist.:-)

Het valt me op

Omdat ik erg meegekeken heb door de ogen van mijn kinderen valt het me vaak juist op hoe zogenaamde 'normale' mensen zich tegenover mensen met autisme misdragen. Uit onbegrip, maar ze hebben vaak een veel groter en flexibeler repertoire in huis om hun onbegrip en agressie in fout gedrag om te zetten. Het is helemaal niet fijn als mensen van nature met emoties en onbegrip op jou reageren en dat is toch een ervaring die veel mensen met autisme moeten meemaken. Geen wonder dat ze sterke afweerreacties krijgen, de aanval is de beste verdediging en zeker als kind worden mensen met autisme ook vaak fysiek aangevallen of schreeuwend en emotioneel aangesproken door volwassenen en kinderen. Terwijl ze overgevoelig zijn voor geluid en hun emoties al niet goed in toom kunnen houden die dan ook heel snel van 0 naar 10 gaan. En weggaan is dan soms geen optie, dat wordt niet geaccepteerd.
Dus ja, iets meer begrip kan wonderen doen in een relatie.