U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wens van man honoreren?
Ik vind dat mijn man erg van zichzelf uitgaat. Ik wil dit, ik wil dat en wij moeten allemaal maar volgen.
Maar nu even de vraag hoe jullie tegen de volgende situatie aankijken.
Achtergrondinfo: we hebben geld genoeg en voor man speelt geld geen rol, terwijl ik nog (af en toe) probeer een beetje zuinig te doen, omdat ik sommige dingen zonde van het geld vind en het ook voor de kinderen uit opvoedkundig principe goed vind dat je maar niet al je geld over de balk smijt.
De situatie:
We zijn vorige week op wintersport geweest en daar 2 x uiteten geweest. Rest in appartement gegeten.
Voor vandaag heb ik eten in huis (nog niet klaargemaakt), maar mijn man heeft opeens (als ik thuiskom) bedacht dat we vanavond gezellig uiteten gaan (zomaar, zonder reden), "hij trakteert" (overigens: ons geld, we werken beiden en ook ik verdien goed, is van ons beiden).
Voor mij hoeft het niet, maar ik denk: het eten voor vandaag kunnen we ook morgen eten en hij wil het graag, laat ik geen spelbreker zijn.
DOchter van 14 komt thuis en als die hoort dat we uiteten gaan zegt ze meteen "o nee, we hebbben net vakantie gehad, ik wil juist weer goed gaan opletten met wat ik eet" (ze heeft inderdaad nogal de neiging wat zwaarder te worden, dus ik ben blij als ze bewust met gezond eten bezig is). En ze weet dat ze het in een restaurant met al dat lekkers heel moeilijk heeft zich in te houden.
Ze zegt het tegen mijn man, hij vindt het onzin en wil gewoon wel uiteten. Ze voelt zich niet gehoord (zegt tegen mij dat hij gewoon wil gaan, geen rekening houdt met haar wens), dus ik leg mijn man uit dat we toch vorige week al uiteten zijn geweest, dat hij begrip kan hebben voor haar (n.m.m. goede) reden en dat we toch een andere keer uiteten kunnen gaan.
Uiteindelijk is hij akkoord, maar gedraagt zich (vind ik) als een mokkend kind dat zijn zin niet gekregen heeft. NB We hebben nog een jonger kind dat wel uiteten wilde.
Wat vinden jullie nou van de situatie?
Ik vind sowieso dat mijn man had kunnen vragen (in plaats van zeggen) of we het leuk vonden uiteten te gaan. Dan had iedereen kunnen zeggen of hij/zij het leuk vond. Nu doet hij (zoals vaker): ik wil het, ik vind het leuk, dus we gaan het doen. Zolang iedereen het prima vindt, kan je dat doen, maar zeker nu dochter ouder wordt krijgt ze meer een eigen mening en is het handig daar iets meer rekening mee te houden.
Overigens is hij nu boos op mij omdat ik het tegengehouden heb (omdat ik dochter ben bijgevallen).
Had ik mijn man moeten steunen in deze situatie en hadden we dus toch gewoon uiteten moeten gaan, terwijl het van mij ook niet hoefde? (ik wilde liever thuis eten)
wat ook nog kan
is dat bepaalde *kenmerken* (ook?) bij jou aanwezig zijn. Ik kan het helemaal mis hebben, maar dat lees ik wel min of meer uit je berichten. (zwart wit denken; ik doe het goed, hij doet het fout, weinig flexibel en creatief, planmatig/kunstmatig omgaan met relatie en communicatie, rationaliseren, detailgerichtheid, weinig inlevingsvermogen in je partner, starheid)
Daar kun je iets mee! Bij mezelf herken ik soms iig genoeg, hoewel ik tot voor kort vooral die zaken vooral bij partner zag, blinde vlek voor mijn eigen inflexibiliteit etc.
Bij iedereen kun je autistische dingetjes herkennen, maar het kan je zelf helpen met dingen aan de slag te gaan. (veel effectiever dan je richten op een ander)
Update
Ik ben de afgelopen tijd erg druk geweest en ook nu nog. Daarom geen tijd gehad te reageren. Wel jullie berichten gelezen. Heel veel dank.
Nog geen tijd om op alle berichten te reageren.
Toch nu maar even een update zodat jullie weten hoe het gaat.
Na het gezellige etentje (ahum) met mijn man gaat het een stuk beter. Mijn gevoel dat hij zich opgelucht voelt, of nog sterker, door mijn reactie bevestigd voelt dat ik nog steeds van hem hou, lijkt juist te zijn.
Sindsdien is hij veel rustiger, relaxter en ook vaker vrolijk en zelfs lief.
We hebben samen gesport, paar keer samen gezellig afleveringen van serie gekeken, gaan binnenkort samen naar de sauna. Ik denk dat hij dat fijn vindt om iets meer samen te doen.
Verder reageerde hij eergisteren tijdens het eten (waar de kinderen bij waren) weer op zijn gebruikelijke veroordelende/respectloze manier, door iets wat ik deed "belachelijk" te vinden. Hij reageerde weer fel en vervelend. Ik heb het dit keer afgekapt, gezegd dat hij er kennelijk anders over dacht dan ik, dat dat kan, maar dat ik er niet verder over wilde praten. Dat het bovendien al gebeurd was en dat ik er nu dus toch niets meer aan kon veranderen. Toen werd hij stil, dus dat was mooi! (Ben erg trots op mezelf, voelde erg goed).
Gisteren zei hij wel dat hij vond dat ik toen bitchy had gereageerd. Ik wilde hem nog uitleggen waarom ik zo reageerde, maar toen gaf hij aan "jij wilde er gisteren niet over praten, ik wil er nu niet over praten", dus ik moet nog even een ander moment vinden om het nog uit te leggen. Ik weet niet of het zal helpen (voor de toekomst), maar wil het wel proberen.
Nb bij vriendinnen gecheckt en ik had volgens hen juist goed/volgens de etikette gehandeld 
. Maar los daarvan: je mag best van mening verschillen maar dan hoeft hij niet zo veroordelend te reageren. Ik wil best graag met hem over dingen praten waarover we van mening verschillen maar niet als hij zo negatief en stellig doet.
Maar ondanks dit incidentje gaat het momenteel dus beter.
Ik heb me dus voorgenomen in elk geval mijn gedrag echt te veranderen (meer tegengas geven, duidelijker te zijn, nog minder zijn toestemming te vragen, dingen te regelen zonder overleg (indien het mogelijk is) om hem te ontlasten) en verder positieve aandacht aan hem te geven en meer dingen samen te doen.
Maar eens kijken of het daarmee in zijn algemeenheid beter wordt.
Verder ben ik laatst bij een lotgenotenavond van mensen (vnl. vrouwen) met partners met autisme geweest. Erg veel herkenning (iedereen vindt het erg zwaar, dat is dan wel weer jammer), maar ook heel fijn, en ook daar dus contacten door gekregen om ervaringen en tips uit te wisselen.
Ik ga dit draadje en jullie tips nog eens heel goed doorlezen als ik meer tijd heb (even niet normaal druk met werk en prive, al blij dat ik jullie nu een update kan geven), want er staan hele waardevolle gedachten en tips bij. Veel dank en ik meld me later weer zodra ik gelegenheid heb.
Klinkt goed
Een relatie waarin het nooit eens knalt vertrouw ik niet eigenlijk:-) Dus als er af en toe een incidentje is, kan dat geen kwaad lijkt mij. Je bericht straalt optimisme en hoop uit. Dat is fijn.
Ik ben naar bijeenkomsten van partners van cva-patiënten geweest en vond het ook zo prettig om de verhalen te horen. Ten eerste leer je ervan te relativeren. "Dan valt het bij ons nog mee...", maar ik voelde ook geruststelling. "Gelukkig dat hoort erbij!" Mijn man ontkende bijvoorbeeld dat hij sneller in woede ontsteekt. Maar alle partners herkenden het meteen. Natuurlijk vind ik die eigenschap niet leuk en ik kan er ook niet altijd goed tegen, maar ik weet dat het ook door onvermogen komt.