Verder na ontrouw deel 2

pfff

En dan heb je weer zo'n dag met ruzie en met onbegrip vanuit man naar mij toe over dat ik er nog mee rondloop en hij "gewoon doorgaat met zijn leven". Pijnlijk! En niet fijn....

Verder na ontrouw deel 2

Misschien een herkenbare situatie.

Vandaag geen topdag gehad samen met behoorlijke woordenwisseling en weinig begrip.
Vanavond wilde ik even ontspannen en keek ik naar "The story of my life".
Man kijkt ook een beetje mee ondanks zijn afkeer tegen dit soort programma's.
Prima verder. Maar toen het stukje kwam waarin werd gevraagd hoe zij om gaan met verleiding en er werd gezegd dat "als je het thuis goed hebt" je geen aanleiding hebt om iets buiten de deur te zoeken liet ik een paar tranen. Gewoon omdat ik zo graag had gewild dat dit bij ons ook zo was. Dat er geen reden had hoeven zijn voor man om verliefd te worden op een ander.

Helaas kwam daar vanuit man een voor mij nare reactie op: "moet je hier nou wel naar kijken?".
Dus omdat ik een beetje emotioneel werd door hoe deze twee mensen daar samen in staan kan ik dat blijkbaar beter niet kijken. Misschien lief bedoelt maar zo kwam het even niet over. Mijn emoties worden niet erg serieus genomen. HIj wil alleen naar de toekomst kijken en dat gaat voor mij nog niet.

Ik reageerde dus ook niet zo leuk met: "er zijn mensen die het wel kunnen" (trouw blijven).

Hebben jullie dit ook weleens, dat door een bepaalde reactie/opmerking je enorm opstandig/boos/verdrietig kan worden? Omdat het linkt naar iets wat je pijn doet ofzo.

Sorry ik moest dit allemaal even kwijt hoor. Anders slaap ik straks niet.

Uptown,

Kan je nog herinneren wat de aanleiding was?
Als ik een keer terug kom op de pijnlijke herinneringen na aanleiding van een voorval, krijg ik snel te horen er boven te staan want iedereen liegt wel eens...
Dus bij een reactie die mij doet verbazen, komt de boodschap ' erboven staan ' op mijn blikveld. Dan denk ik Uhh, en leun ik op mijn eigenwaarde. Het raakt mij niet meer zo als vroeger. Het creëert een tijdelijk emotionele afstand. Zo onbelangrijk was de aanleiding en ik sla de opmerking vn mij af.

Een meer egocentrisch ingesteld persoon is standaard meer gesloten voor de gevoelens van een ander en de maatschappij loopt over van de 'egocentrische' mensen. Ik was blijkbaar jaren te lief. Ik ben mij meer gaan aanpassen aan de wijze waarop de maatschappij regeert. Ik ben veranderd en lijk meer op hem, die in de laatste jaren ook veranderd is. Inhaalslag noem ik het maar. Weer in balans, alleen anders dan vroeger...

Het was wel,even wennen, die nieuwe ik.

Ja natuurlijk!

Hier gisteravond ook. Man zei iets wat grappig bedoeld was, maar ik vond het een pijnlijke opmerking. En ik reageerde dus nogal geprikkeld, wat man erg overtrokken vond. Dus wij zijn ook allebei bozig gaan slapen. En ik vind eigenlijk van mezelf dat ik niet op zo'n opmerking moet reageren, dat ik het moet zien zoals het bedoeld is, als grapje. Dus ben ik ook nog boos op mezelf.
Vandaag is het weer goed gekomen hoor, ik had een 'date' voor ons samen gepland en dat was heel gezellig. Nu net thuis, en kreeg een dikke knuffel omdat hij het zo leuk heeft gevonden.
De kunst is denk ik niet te blijven hangen in het negatieve. Daar was ik vroeger heel goed in, in dat blijven hangen bedoel ik. En dat is echt voor niemand fijn, niemand schiet daar wat mee op, niemand wordt daar beter van. Maar het is niet altijd makkelijk, hoe gek dat eigenlijk ook is.

Lief?

Eerder confronterend voor hem dan rekening houdend met jouw emotie.
Een klagende ongevoelige reactie kan rekenen op eenzelfde koudheid. Je antwoord vind ik een prima reactie.
Het zet hij tot nadenken over de wijze waarop hij jou steunt.

Goed mogelijk dat hij iets doet om zijn botte reactie recht te zetten.

Laatst maakte ik mij in een telefoongesprek met man , grote zorgen om een dierbaar iemand. Tijdens het gesprek vroeg hij aan een derde welke pen het fijnste schreef. Ik was pissig omdat hij schitterde in desinterese. Snel gesprek afgekapt. Volgende dag belde hij mij op en vroeg hoe het bezoek aan die dierbare verlopen was.
Goedmakertje.

Dus ja, ik heb het ook wel eens. Maar niet zo zeer vanwege het verleden, maar in kader van de verandering. De behoefte rekening te houden met elkaar. Van beide kanten.

Welterusten

uptown

wel heel herkenbaar hoor, de opmerking:´Moet je daar wel naar kijken dan"
Dit is vlg. mij een typisch manneding. Mijn man zegt dit ook als ik een film opzet waarbij ik weet dat het bepaalde herinneringen en emotie op zal roepen. Terwijl het juist een manier is om dingen te verwerken. Mannen zijn wat dat betreft toch meer van het wegstoppen, snappen niet dat dat juist een manier is om er mee om te gaan...

Maar ik snap heel goed je verdriet bij de opmerking datje het blijkbaar dan niet goed genoeg hebt thuis. En, het is overigens echt niet altijd waar he!? Overspel kan door allerlei factoren komen, niet alleen door relationele dingen, ook door onvrede of onmacht in iemand zelf.

verdrietig word je er toch van!

"Vanavond wilde ik even ontspannen en keek ik naar "The story of my life".
Man kijkt ook een beetje mee ondanks zijn afkeer tegen dit soort programma's.
Prima verder. Maar toen het stukje kwam waarin werd gevraagd hoe zij om gaan met verleiding en er werd gezegd dat "als je het thuis goed hebt" je geen aanleiding hebt om iets buiten de deur te zoeken liet ik een paar tranen."

HEEEEEEEEEEEEEL herkenbaar. Als wij een leuke film willen kijken op netflix en we starten iets en er komt iets in voor wat met ontrouw te maken heeft dan gaat het meteen niet goed bij ons. Uiteraard alleen bij mij. Man vind dat dan ook heel vervelend en helpt wel met hier tegen te vechten..maar de pijn is er dan al weer. eigenlijk kan ik hier zo boos over worden. dat is wat ze ons aan gedaan hebben die mannen.

maar terwijl ik dit zit te typen denk ik ook aan alles wat hier al geschreven is. je kunt ook een ernstig ongeluk krijgen en bv.verlamd raken. dan moet je ook dealen met het waarom. waarom was ik nu juist op dat moment op die plek. die gedachte dat ook dan je moet dealen met wat op je pad komt helpt me om weer rechtop te gaan zitten en te voelen dat ik het aankan.

maar heel snel komt het ook weer terug. ik blijf de pijn gewoon voelen. keer op keer op keer opnieuw. gisteren samen een hele fijne dag gehad. samen op pad geweest, geluncht. en vannochtend geen idee waardoor....tranen die branden. ik ga hier de posts lezen en zak nog verder weg. och j ik weet het. het zal wel the story of my life worden. niet als grapje bedoeld!
xx

nog even over

dat ze thuis iets te kort zouden komen en dan buiten de deur dit gaan zoeken.t kan natuurlijk dat er iets ontbreekt. maar wat het meest ontbreekt is dan communicatie; het niet durven uiten van wat er is. en ik heb idd ook wel gelezen dat het kan zijn dat ze iets in zch zelf missen. weet niet precies wat. maar een ding is duidelijk. EEN DAAD ALS DEZE, kan niet. NOOIT!!
dat is echt misdadig. iemand zei het al eens eerder. en idd. zo is het. het vervelende is ook nog dat je er levenslang mee krijgt.

GOD ik ben weer lekker positief bezig zeg. niet veel opbeurends zo he. sorry maar het is toch ook vreseijk allemaal. pffff ik ga toch proberen weer te werken. doe kantoor werk voor mezelf. haha

Gitte

Je schrijft: 'je moet dealen met wat op je pad komt' en 'ik blijf de pijn gewoon voelen'.

Eerder schreef ik dat je jezelf ook in de pijn kunt 'houden'. Je vatte dat op alsof dat iets is dat je dan bewust wilt, maar dat is niet wat ik bedoel.
Ik lees zoveel verzet tegen je eigen pijn en verdriet. Wat gebeurt er met je als je die pijn ten volle toelaat? Als je er doorheen gaat? Accepteert dat die pijn er is, dat die vanaf nu bij je hoort en dat je jezelf daarin mag troosten? En dat je man je ook kan troosten?

Dit is op je pad gekomen. Ongewild. De uitkomst is dat je gelukkig je man niet bent kwijtgeraakt. Maar de pijn is er en gaat niet meer weg. Dat hoort vanaf nu bij jou, bij je man en bij jullie relatie.
Omarm het. Laat het toe. Geloof me, pas dan kun je gaan verwerken en uiteindelijk loslaten.

Verzet verlengt de pijn. Geloof me. Ik weet het uit ervaring inmiddels. Met dit verschil dat mijn uitkomst helaas niet de gewenste was. Dus ik moet mijn pijn wel omarmen om niet nog verder af te sterven. Ik heb geen keus.

Omarm het. Laat het toe

wat bedoel je hier mee? ik bedoel; wat moet ik me hierbij voorstellen. gewoon janken als ik pijn voel? smijten met spullen als ik boos word? wat bedoel je met toelaten? wat bedoel je met omarmen. ik ken die worden...maar wat doe je dan in praktijk?

Precies zo.

Uiten :-)
Boos is boos.
Blij is blij.
Verdriet is huilen.
Het toelaten, geen masker opzetten, niet groter voor doen dan je bent.
Niet iets weglachen, niet lachen als je eigenlijk wilt huilen. Huilen lucht op, uit de maat dansen of keihard zingen ook

Niet verstoppen want je bent het waard gezien te worden.

En dat

Gaat niet altijd. Ik werk in een winkel heb drie kinderen om me heen. Dat kan dus niet.

Wat je dan doet

Ik kan alleen beschrijven hoe ik dat zelf doe. Dat hoeft jouw manier niet te zijn, iedereen is anders. Ik vergelijk het weleens met een bevalling. Als je de weeën probeert te beheersen, wordt het moeilijker. Als je ze beschouwt als golven die ook weer wegspoelen, worden ze draaglijker.
Ik zie mijn verdriet en woede vaak ook als golven die komen en gaan. Ik mag er van mezelf helemaal in los gaan. Janken, schreeuwen. En dan troost zoeken. Je laten vertroetelen en jezelf toestaan dat je gekwetst bent. Tot op het bot.
RoosjeRaas beschreef een keer op dit forum hoe je jezelf kunt troosten, over je eigen armen wrijven, jezelf wiegen. Ik heb dat in het begin echt gedaan. En mezelf letterlijk en figuurlijk oprollen als een egeltje. Alleen maar op mezelf gericht.
Mij is onrecht aangedaan. Ik wil het niet, maar het is al gebeurd en kan niet ongedaan worden gemaakt. Ik heb me daar heel erg lang tegen verzet, want hoe.kan.iemand.dit.mij.aandoen?? Nu accepteer ik de zwakte van moederzielman en kan ik zijn tekortkomingen zien zoals ze zijn. Tekortkomingen. Niets meer, niets minder. Niet de mijne, maar de zijne. En ja, daar heeft hij mij groot onrecht mee aangedaan. Het is een deel van mijn verdere leven. Het hoort bij mij nu. Erg? Ja. En onrechtvaardig. Maar desondanks en ongewild een deel van mij.

En smijten

Ja, dat hielp bij mij zeker. Wat een opluchting. Alle agressie eruit.

Moederziel

Hoe lang geleden was dit bij jou? Warende kinderen toen?

Gaat niet?

Er zijn legio momenten geweest dat ik ook mijn kinderen om me heen had. Of op mijn werk zat. Maar op een goed moment kon me het geen klap meer schelen. Er moest uit wat eruit moest, en collega's bleken ongelooflijke lieve schatten en de kinderen kregen lucht om zelf ook emoties te uiten.
Ik pleit er niet voor dat je in alle wanhoop je winkel verbouwt of je kinderen de stuipen op het lijf jaagt. Maar ik zou je ook niet willen aanraden om je emoties te veel te beheersen. Ik noem dat de norit-methode. Het stopt wel, maar je bent de rommel niet kwijt. Je pot het alleen maar op.
En ook al had het me op sommige momenten echt handiger geleken: dat zit bij mij er dus niet in. Het moet eruit.

Och lieve Gitte

Hoe lang geleden? Ik zit er nog middenin. Al anderhalf jaar in de hel, sinds begin 2016. Klinkt dramatisch en als ik eerlijk ben... dat is het ook.
Want ook al functioneer ik (weer), kan ik de zon best zien schijnen en zijn er zelfs af en toe momenten van rust en helderheid in hoofd en hart, ik voel me nog steeds alsof ik emotioneel gevierendeeld ben.
Ik ben dat klassieke verlatingsverhaal. Vrouw, 4 kinderen tussen 6 en 16, diepe schulden. Verlaten voor een ander. Hij ging vreemd, vocht niet voor ons, maar concludeerde doodleuk dat zijn verliefdheid het bewijs was dat het tussen ons 'op' is.
Als je me dit 4 jaar geleden had voorspeld, had ik je voor gek verklaard. Wij hadden een steady, leuke, warme relatie, een liefdevol gezin. Ik heb me dat niet verbeeld, dat was er echt. Het gemis is soms niet te harden.
En ik mis niet de moederzielman van nu, maar de man waarmee ik trouwde. Die is niet meer terug te herkennen, niet voor mij, niet voor de kinderen. Als een 180 graden ommezwaai. Bizar echt.

Lieve Gitte, geef je man vertrouwen. Hij is niet wie je dacht dat hij was. Maar hij is er wel voor je. En jij voor hem. Dat is wat waard, hoor.

Momenten creëren. Een keer alleen weg. Rijden, rennen, fietsen, lopen.
Ik huilde in de auto veel. Hardop tegen mezelf vertellen wat ik voelde, wat zo'n pijn deed. En dan afhankelijk van waar ik vandaan kwam 2 of 5 of 10 minuten. Of ik vloekte als een bouwvakker de hele weg; zonder stoppen. Ik schreef bijna 4 jaar lang regelmatig en dat zorgde dat ik inzicht, overzicht en orde kreeg in mijn hoofd.
Ik werkte 50% en mijn kinderen zaten op onderwijs waarbij ze veel thuis waren. Dus zocht ik naar die stukjes tijd voor mezelf.
Reed ik later per ongeluk naar het verkeerde huis, zag ik hem met de kinderen zitten. Dan ging ik van klein naar kwaad naar verdrietig naar stoer en terug in 5 minuten autorijden.

Correctie

Dus zich ik naar die stukjes tijd voor mezelf.

Zich moet zijn:zocht.

De muis en de oifant

Ik kijk er voor uit om van elke muis een olifant te maken, want ik heb meer last van die olifant dan van die muis. De olifant kan in mijn porseleinkast veel schade aanrichten, en dat is mij net waard. Daar heb ik geen zin in. Dus door van een muis geen olifant te maken, bespaar ik mijzelf verdriet. Ik stel mij niet open voor verdriet.

De man van Uptown zei iets kwetsend. Door erover te vallen groeit de pijn. Als je de woorden had genegeerd, had je zelf minder lang in die ellende-mood blijven hangen.

Sommige uitspraken gaan bij mij erin en even hard eruit. Ik probeer een uitspraak te wegen op dom of leerzaam. Maar een man kan ook onzin zeggen. Domme uitspraken zijn snel te herkennen en niet de moeite waard om over te gaan huilen.
Dit is niet buigen maar van je af laten vallen. Een assertieve reactie, die je man kan doen afvragen of hij iets fout heeft gedaan. En ondertussen krimp jij niet in maar blijf je groot en wijs.

Flanagan

Woorden negeren die zo hard binnen komen is voor mij soms niet mogelijk. Ik kan dan niet doen alsof ik gek ben en het weg stoppen. Ik reageer erop omdat hij moet weten dat wat hij zegt pijn doet! Ik stop met altijd maar mijn mond te houden en alles te pikken. Want zo ervaar ik dat. Natuurlijk zou het fijn zijn als het het ene oor in en het andere oor uit zou gaan. Maar zo werkt dat bij mij (nog) niet.

Fijn dat mijn situatie door velen wordt herkent. Dat het van die kleine momenten zijn die je opeens weer in het diepe smijten. Manlief gaat weer met psycholoog praten en hopelijk helpt hem dat. Want hij weet zelf volgens mij niet eens wat hij moet doen. En als ik zeg wat ik van hem verwacht in onze relatie dan wordt hij alleen maar boos. Schiet niet op!

Ondanks alle negatieve berichtjes en gevoelens wens ik iedereen een hele fijne dag en laten we sterk proberen te blijven voor zover als dat gaat! Fijn dat we hier een beetje kunnen spuien als het even tegen zit. Dat heb je soms echt nodig!

Dat moet

Dat moet je maar kunnen. Ik kan dat in andere gevallen heel soms, maar niet na bedrog, verraad, vreemdgaan. Het komt binnen als je er niet op rekent, naar ik heb geen zin om altijd op m'n hoede te zijn. Zeker niet bij degene bij wie ik me goed zou moeten kunnen voelen. Thuis moet veilig en comfortabel zijn.

De angel moet er uit

Gitte volgens mij blijf je vechten tegen het gegeven dat hij jou aan het altaar eeuwige trouw heeft belooft en die trouw is geschonden.
Dat is de grote angel die maar blijft vastgenageld in je hart.

Moederziel schrijft:
"Nu accepteer ik de zwakte van moederzielman en kan ik zijn tekortkomingen zien zoals ze zijn. Tekortkomingen. Niets meer, niets minder. Niet de mijne, maar de zijne".

Deze gedachtengang en visie zijn een andere kijk op het geheel, de verlegging van de focus.
Als die focus blijft op de pijn en de trouw die geschonden zijn is dat heel vervelend, vooral voor jezelf.
Overigens zeer knap van Moederziel om deze draai aan haar gedachtengang te geven, gezien het feit dat haar situatie géén tweede kans heeft gekregen.

Hier ook nog hoor, na bijna 2 jaar een enkele (hormonale) oprisping van het verdriet en soms (onterecht) wantrouwen.
Dat komt ook door triggers van buitenaf die dan binnen komen tijdens dat je in een bepaalde gemoedstoestand zit waarvan je niet eens door had dat deze er was.
Waarschijnlijk op een ander moment niet zo hard binnengekomen.
Maar door de (externe) trigger doet het je er weer aan denken en gaat het litteken weer jeuken.
Soms vind ik het zelf niet de moeite waard om er over te beginnen tegen OE man, maar een enkele keer kan ik mijn gevoel niet onderdrukken wat het op dat moment met me doet en maak ik het bespreekbaar, altijd welkom gelukkig. Die ruimte moet je ook echt nemen en krijgen.
Daarna is het weer glad.
Het is net alsof je in je blootje in een cactus bent gevallen en stuk voor stuk haal je zelf de stekels er uit, met hulp van wie/of wat dan ook, vooral man natuurlijk.

Op deze manier doorloop je een heel scala aan situaties die weer (voor het eerst) voorvallen na de bom.
Je doorleeft ze met de nodige (fysieke) pijn, bespreekt ze en kom je ze daarna weer tegen, zijn ze weer wat zachter.

Het hele trouw/ontrouw gebeuren is óveral om ons heen.
Je kunt er niet omheen en iedereen heeft er wel weer een andere kijk op.
Ik leer zelf graag van mensen die vergevings gezind zijn en het zien als een misstap maar geef het een 2e kans en aanschouw het als iets wat bij de liefde en het leven hoort, ookal ben je geTROUWd.

Gister, geen idee of iemand het gezien heeft, bij "Hello, Goodbye" (afl. van 21 sept dus); ook een 2e kans voor de meneer met de zwarte hoed en de ballonnen, die zijn vrouw van het vliegveld ophaalt.
Zo waardevol om dit soort voorbeelden mee te pikken.

Hiermee bedoel ik niet te zeggen dat je 'accepteert' dat het gebeurd is, maar dat je 'aanvaart' dat het gebeurd is.
Er zit een subtiel verschil in de betekenis van de 2 woorden.

Bobbie

Mag ik vragen waarom je hier blijft lezen? Lijkt me zo pijnlijk?

Een ding weet ik zeker. Ik ga scheiden van deze man!! Niet omdat ik dan gelukkiger word. Dat hoop je uiteindelijk wel maar omdat ik echt niet door kan met iemand die niet trouw is geweest. Wiens leuter in een ander hing. Ja als je iemand anders tegen komt heb je ook geen maagd. Nee dat snap ik maar tijdens een liefdes relatie geen gezeik. Bobbie ik ga jou achterna. Gehoopt dit te kunnen handelen en een plek te kunnen geven en vergeven maar ik kan t niet.
M'n dochter net gevraagd wat ze ervan zou vinden maar ze wil er niets van weten. Snap ik. Ik heb al eens gedacht een flat erbij te huren en dan om de week iemand van ons twee bij de kinderen. Dan kunnen ze lekker op hun kamertjes blijven en op hun vertrouwde stekkie