Verder na ontrouw deel 2

Bobby

Je raakt me tot in m'n ziel. Zo mooi verwoord. Ik mag er zijn met m'n verdriet vreugde etc. Als die vragen( goed bedoeld daarvan ben ik overtuigd) heb ik voor mezelf al beantwoord voor mezelf. Maar idd wat vandaag goed voelt kan morgen alweer anders zijn.

En Truus; of ik een excuus wil. Nee. Daar ben ik niet op uit. Ik wil alleen zeggen wat zij verwoest heeft. Dat heb ik man ook gezegd. Ja zij heeft niets met mij te maken en ik niets met haar zaken. Gewoon t een keer tegen haar uitschreeuwen lijkt me een opluchting, geen oplossing. En dat op papier doen wat iemand een keer voorstelde word t niet. Maar mss moet ik een keer een foto van haar uitprinten tegen de spiegel plakken En m'n tirade beginnen. Wie weet wat t me brengt.

Weet je ik ben gewoon woest over wat die twee aangericht hebben. IK zit met de brokken. Ja man knokt mee maar hij is er ook verantwoordelijk voor. Hij maakte de keuze met haar naar bed te gaan. Niet ik.

maar gitten

je hebt op een bepaald moment een keus gemaakt. En dan moet je ook willen genezen. Ik heb het gevoel dat je dat niet wil. Dat je wil blijven hangen in je boos-modus en dat je niet los kan laten en vooruit kan kijken.

En dat bedoel ik nu

Die invloed mag een ander niet hebben en helpt mensen in verwarring en opstand. Daar kan en mag een ander dus niets mee.

Kan ook veilig zijn

Blijven 'hangen' in boosheid kan ook veilig zijn. Veiliger dansen nieuwe weg opgaan eenzelfde de leiding nemen over een nieuwe fase in de relatie met je man. Je 'rol' van slachtoffer past je nu. Maar jij kunt zelf besluiten dat je geen slachtoffer meer wilt zijn. Je kunt niet ongedaan naken wat er is gebeurd. Maar je kunt wel zelf de baas worden over hoe dit de rest van je leven beïnvloedt.
Loslaten is een bijkans onmogelijke taak. Daarvoor is het te groot en gaat de pijn te diep. Verwacht dat niet van jezelf. Maar je zou het gebeurde wel kunnen omarmenin plaats van je ertegen verzetten. Niet omdat je het goedkeurt (nee zeg!) maar om zelf verder te kunnen.
Ja, mijn man heeft mij belazerd. Maar ik wil daar niet mijn leven door laten bepalen. Zoiets.

Jij bent zelf aan zet, Gitte. Desnoods start je met doen alsof. Fake it till you make it.
Je leven trekt nu in rouw aan je voorbij terwijl er zoveel WEL is. De liefde van je man bijvoorbeeld!! En jouw liefde voor hem

Oeps

* Veiliger dan een nieuwe weg opgaan en zelf de leiding nemen over een nieuwe fase in de relatie met je man

En truus?

F*^%k truus. Totaal onbelangrijke persoon. Echt. Geef haar de positie die ze verdient: in het onzichtbare deel van jullie leven. Lucht. Nada, niks. Nul betekenis.

Mooi Moederziel ...

... en wijs. En zo waar !!!

rancune

Al dagen twijfel ik of ik reageren zal. Ik probeer wat afstand te nemen van OO omdat ik het gevoel heb dat het mijn pijn 'wakker' houdt.

Maar dit wilde ik je zeggen. Ik herken je vasthoudendheid. Je boosheid, pijnen verdriet.
Als ik eerlijk naar mijzelf keek na jaren zag ik dat ik die boosheid en pijn in stand hield om hem te raken. Ik zou hem nooit zoveel pijn kunnen doen als dat hij mij gedaan heeft. (gewoon alleen al omdat het tijdsbestek lang geweest is). Man wilde graag met mij verder. Deed enorm z'n best. Net als die van jou. Mar wat als ik zou ' helen'? Als ik niet meer boosaardig uit de hoek zou komen, als ik niet mijn verdriet zou laten merken, als mijn pijn wat af zou nemen en onzichtbaar zou worden?

Dan had hij t toch maar mooi voor elkaar- Hij alles stuk maken en uiteindelijk weer happy met mij zijn. Ik was - en eerlijk gezegd soms nog- er op uit om hem levenslang te blijven herinneren aan zijn verleden wat mij zoveel pijn gedaan heeft.

Een akelige ontdekking. En eerlijk gezegd valt het me enorm tegen van mijzelf. Het is rancune. En daarmee raak ik hem maar ook mijzelf. Ik geef ons beiden geen kans om echt op te bouwen. Sinds ik dit inzicht heb kan ik m'n boosheid wat laten varen. Ik heb immers de keus gemaakt met hem verder te willen. Dan moet ik ons niet gijzelen in mijn rancune. Ik herken het nu en dat maakt dat ik het meer naast me neer kan leggen. Dat er ruimte is om echt samen op te bouwen- en er weer wat moois van te maken.

Kijk eens goed naar je motieven. Welke functie heeft jouw boosheid en pijn nog na 2 jaar? (daarmee zeg ik niet dat het klaar moet zijn- het zal vast bij je blijven-) Maar hoe zet jij het in?

Ik wil hangen

In mijn boosheid. Kan t me niet voorstellen. Wie wil dat nu? Ik niet alleen telkens en telkens snijdt dat mes. Grijpt t me naar m'n keel. Dat is t.

Nee, niet willen

Lieve Gitte, ik denk zeker niet dat je dat bewust wilt. Precies wat je zegt: niemand *wil* lijden. Ik denk eerder dat je jezelf onbewust belet om verder te gaan.
Stip is heel oprecht, dat zet ook aan het denken. Jouw boosheid en twijfel is de enige straf die jij je man kunt geven. Daar ben je nog niet mee klaar. Maar het zit je ook in de weg...

soms

Sommige mensen kunnen makkelijker over bepaalde dingen heenstappen, anderen hebben er meer moeite mee.
Mijn ex kon het makkelijk met zijn autisme (ja ja mét diagnose op latere leeftijd, ik verzin het niet), ik was niet meer in huis dus ook uit zijn leven, klaar. Het was een feit.
Ik ben gevoelig, het doet bij mij langer pijn, anders pijn.
Overal heb je mensen op de schaal van gevoeligheid tot gevoelloos, van links naar rechts van 0 tot 10.
En daarom kun je niets over de ander zeggen, niet dat ze ervoor kiezen, niet dat ze het er om doen, niet dat ze nu maar eens verder moeten, niet dat ze slachtoffer speelt of is, gewoon helemaal niets.
Puur en alleen omdat niemand hetzelfde is.
Daar waar de ene 4 jaar nodig heeft, heeft de ander 4 weken nodig en het is allemaal goed.
Ik werd ongelofelijk opgejaagd door dat soort commentaar en begon mezelf een aparte te voelen. Totdat ik een vriendin sprak die het wél begreep. Die zelf anders was, maar besefte dat dat voor mij net zo gold: voor mij was zij anders, voor haar was ik anders.
En dat mag omdat het zo is en nu eenmaal zo werkt.
Een andere vriendin die rouwde om haar man, langer dan je vaak ziet kreeg te horen: wil, WIL, WILLL je dan niet gelukkig zijn, je moet wel door hoor, je moet niet blijven hangen! (na een half jaar!!)
Alsof dat een keuze is als je rouwt.
Het komt vanzelf, maar niet op afroep en zeker niet omdat anderen het genoeg vinden. En juist in die moeilijke tijd haken mensen af omdat het ze gaat vervelen: je luistert toch niet, je doet toch niet wat ik zeg, je wilt het helemaal niet.
Maar juist dan heeft iemand mensen nodig.
Het wil niet zeggen dat je zelf niets kunt doen, maar het zou fijn zijn als het in het eigen tempo kan, omdat het je anders toch wel achterhalen zal.

Toekomst

@ Bobbie, ik heb even terug gezocht naar je verhaal. Jullie zijn gescheiden, je wenste geen toekomst meer met hem. Dan is er geen man overboord als je boos op hem of haar blijft, want je deelt geen huishouden met elkaar., hij is geen getuige van je gevoel.
GiitteNN daarentegen wel. Haar man werkt aan herstel, maar alles is nog broos. Als GitteNN is die mood blijft, kan haar man ook de stekker eruit halen.
Zie de reacties niet als een 'niet mogen hangen' of een emotionele druk door ' wil je dan niet geukkig zijn?' of zelfs opjagen, maar als een waarschuwing aan iemand die misschien zo verblind raakt, door de emotie, dat het huwelijk alsnog naar de knoppen gaat en daar spijt van kan krijgen.

Zie het meer als een handvat om uit die mood te komen.
Mensen gaan verschillend met herinneringen om. Ik krijg ook wel eens door de naasten en vrienden, te horen dat ik iets los moet laten. Die melding is soms ook uit eigenbelang. Dat besef ik mij al te goed.
Maar met name de vrienden doen dit om mij te helpen. Een aanval van neerslachtigheid doet namelijk wel beroep op je energie, terwijl de tijd gewoonweg niet is terug te draaien.
Ik schreef eerder over excuus aan mijzelf. Excuus omdat er zoveel dagen verloren waren gegaan aan het ophalen van herinneringen, door mijzelf.

GitteNN

Ipv een foto op de spiegel en tegen haar gaan tieren, kan je die foto met zwarte stift omtoveren tot een spotprent., bijna onherkenbaar. Om zo het werkelijke beeld van haar uit je hoofd te zetten. Maak er een spotprent van waar je bijna om kan lachen. Humor helpt genezen.
Of verbrandt inderdaad de onderbroeken van je man, als een symbolische actie, als het maar helpt.

Je kan ook verlangen naar een dure ring, die je man uit eigen zak mag betalen als een soort boetedoening. Een ring doet je natuurlijk terug denken aan deze ervaring, maar het is ook het stoffelijk bewijs dat hij boete heeft gedaan.
Zie het niet als een afkoopsom, zo bedoel ik het niet. De bezoeken aan de therapie lijken alleen niet afdoende. Misschien is iets tastbaars nog effectiever dan al dat gepraat.

Flanagan

Niet om te muggenziften, zo bedoel ik het niet en wil ik het ook niet doen overkomen:

". Als GitteNN is die mood blijft, kan haar man ook de stekker eruit halen."

Dit is eigenlijk de kern van mijn schrijven: het is emotionele chantage, onbewust dreigen, een schuldgevoel opleggen, onbewust en goed bedoeld, daar ben ik me van bewust.
Mijn verhaal is overigens aangepast verteld, ivm herkenning en tov de kinderen. Wel waar is dat ik niet meer in dat huis woon, alleen wel dat er nog veel contact is en hij nog wel degelijk frequent in mijn leven. Ik heb dus wel degelijk jaren en jaren thuis geleefd met alles wat er is gebeurd en weet waar ik het over heb, de situatie is dus niet anders. Het was niet zo dat datgene is gebeurd en ik direct de streep heb getrokken en ben gegaan. Daar zijn meer jaren overheen gegaan dan men denk ik denkt.

Even terugkomend op waar het mij om gaat: Eigenlijk heel simpel gezegd alsof je dreigt:
Denk erom Gitte, als je zo boos blijft, gaat je man van JOU weg en gelijk heeft ie met een boze vrouw.
Arme man (of vrouw, in andere gevallen), moet ook zo hard werken om het weer goed te maken en die vrouw maar boos blijven.
Dan wordt er zo verschrikkelijk voorbijgegaan aan waar het om draait en mee begonnen is. Al moet hij 5 jaar op zijn knieeen, als Gitte dat goed doet en als hij echt wil vechten zal hij moeten bewijzen. En als hij dan weggaat omdat zij tegen een berg aanhikt, dan heeft hij niet genoeg moeite willen doen. Het komt niet altijd goed, dat is dieptreurig, maar de realiteit.
Hiermee zeg ik niets kwaads over haar man, ook niet dat hij zijn ganse leven moet betalen voor een "uitglijder", ook niet dat iemand moet scheiden of moet vechten, maar wel hoe diep dit er in kan hakken. En dan kun je gewoonweg niet zeggen: kom op joh, kusje er op, snoepje er in en klaar, verder zonder omkijken.
Je kunt dit niet wegpoetsen, misschien sommige mensen wel, rationeel denkende mensen, maar de gevoelige help je er mee om zeep en je ziet ook hier bij mensen bij wie het allemaal goed of nog veel beter dan ooit gaat, dat er nog steeds pijn is, dat lezen hier pijn doet, en dat na jaren.

Het minste dat je mensen kunt geven is tijd zonder ongeduld.

Ze kan dit niet op een forum oplossen met mensen die willen dat ze "nu klaar is, want anders wil ze zeker niet".
Dat is aan haar. Ze heeft meerdere keren aangegeven dat zonder kinderen ze allang weggeweest was. Dat betekent dat ze in tweestrijd is. Haar gevoel kan er niet bij, haar verstand zegt dat ze moet blijven voor de kinderen. Dat is niet een worsteling waar je zomaar even uitkomt.
En de tijd zal dat uitwijzen en daar heeft ze een uitlaatklep voor nodig en dat kan hier zo fijn zijn.

Maar

is boosheid (en verdriet) eigenlijk niet gewoon een uiting van angst? Ik had mijn man veel makkelijker kunnen vergeven en over gaan tot de orde van de dag als ik 100% zeker had geweten dat het nooit meer zou gebeuren. Nou weet je iets nooit zeker natuurlijk maar als je eenmaal bedrogen belogen bent, ben je aangeschoten wild en veel banger voor een herhaling. Het leek of mijn boosheid/verdriet een soort kinderlijke waakhond was die mij toefluisterde 'ontspan niet te veel want dan loop je de kans nog eens zo ontzettend gekwetst te raken, blijf op je hoede'
Nou ja zo werkte het voor mij. En wat ik maar wil zeggen: als dat de bron is van je kwaadheid/verdriet heeft het geen zin erover heen te moeten of willen komen want het gaat niet over iets in het verleden. Het gaat over iets in de toekomst.

Lieve allemaal

uit ieder verhaal haal ik iets. uit ieder ' advies' ook. daarom schrijf ik hier. het ene advies past wel bij me het andere niet. ik heb wel voor mezelf besloten...los van deze affaire...dat dingen komen zoals ze komen en voelen zoals ze voelen.. het antwoord van Bobby past helemaal bij mij. DNK JE WEL. het maakt dat ik niet lang stil sta bij gedachtes als ;' zou ik idd teveel het slachtoffer uithangen?' maar ook zeker gedahtes als 'help ik doe het niet goed ik doe het niet goed; ik moet kiezen beslissen etc'. maar na Boboy's post laat ik dat allemaal los. het je druk maken over of je het wel of niet goed doet vreet net zoveel energie als verdriet hebben en pijn voelen. je gaat namelijk tegen natuurlijk jezelf dwingen anders te doen. dat maakt dat je tegen nog meer gaat vechten. ik heb besloten dat niet te doen. het gaat tijd kosten. tranen lachen etc...maar het komt zoals het komt.

boby's post daar heb ik onwijs veel aan. en mss is het stukje van marina ook wel zo. ik merk idd dat ik veel mensen niet vertrouw naja eigenlijk niemand. en dat is echt door dit gekomen. voel me idd aangeschoten wild. en voel me niet meer speciaal voor man. en mss gaat dat wel nooit meer terug komen. ik weet het niet. wel weet ik dat hij vecht. heel hard vecht. maar zelf zo fijn als we het hebben samen, want dat is echt wel zo...het is ontstaan door. dus de herinnering is er ook zonder ring.
hij zou heel graag op nieuw willen beginnen. zonder smet opnieuw beginnen maar idd je kunt het verleden niet uit poetsen.

wel weet ik dat veel werken funest is voor onze relatie..te weinig tijd voor elkaar. en idd zodra je ontspant word ik bang dat het weer te gewoon word en hij weer.....

dus uit ieder verhaal is wel iets wat me vertrouwen geeft, alert maakt, hoop geeft.

Ik bedoel het anders

Ik bedoel niet te zeggen dat je 'het er misschien zelf naar maakt dat je man alsnog zelf de stekker eruit trekt', absoluut niet. Maar ik zie je zo worstelen, en ik gun je zo dat het makkelijker voor je wordt. Als de tekst van Bobbie daarbij helpt, geweldig! Dat is denk ik ook wat ik bedoel met loslaten. Dat het gewoon allemaal wat minder zwaar wordt.

En nog even een reactie op Marina

Natuurlijk is die boosheid een uiting van angst. Maar angst is een slechte raadgever. En je wil niet dag in, dag uit in angst leven, toch? Tenminste, ik doe heel erg mijn best om die angst weg te duwen, want die maakt mijn leven (en daardoor dat van man, maar dat doet eigenlijk niet zo heel erg ter zake) heel erg onprettig. Die angst zorgt ervoor dat ik onzeker word, en wantrouwig, en dat wil ik niet. Zo ben ik niet. Ik heb hier al verschillende keren naïef genoemd, en dat klopt wel. Dat vind ik een mooie eigenschap van mezelf en die wil ik houden, of liever, die wil ik terug. Ook ten opzichte van man. En dat lukt me steeds vaker.
Ik word liever opnieuw gekwetst dan dat ik de rest van mijn leven boos en achterdochtig blijf.

Pennestreek

Je schrijft " ik doe heel erg mijn best om die angst weg te duwen, want die maakt mijn leven (en daardoor dat van man, maar dat doet eigenlijk niet zo heel erg ter zake) heel erg onprettig. Die angst zorgt ervoor dat ik onzeker word, en wantrouwig, en dat wil ik niet. "

Ja als je dat kan, heb ik daar groot respect voor. Ik heb het vier jaar lang geprobeerd.Ik vond dat ik meer in het nu moest leven, me overgeven aan de liefde die er ook was. En vaak lukte dat ook wel even. Maar er hoefde maar dat te gebeuren of ik was weer terug in de angst voor de kwetsing. En dat was dan kijken naar andere vrouwen of bijvoorbeeld twee avonden niks van hem horen (was een lat-relatie) of als hij een afgesloten (voor zijn gevoel) bui had. Dat had ik voor het vreemdgaan allemaal prima gevonden, nu triggerde het steeds. En God weet hoe ik gevochten en gewerkt heb om de angst achter me te laten. Maar het zit gewoon in mijn lijf, in mijn hart. Als ik dat ontken, ontken ik mijzelf. Ik heb het niet kunnen wegzetten of onderdrukken. Het kwam steeds terug. Ik wou dat ik het wel gekund had, echt waar. En ik heb nogmaals respect voor mensen die het wel lukt.

Stip

Zo herkenbaar wat je schrijft... dat gevoel van: jij hebt mij pijn gedaan dus ik zou willen dat jij hetzelfde zou ervaren.

Ik heb dat ook gehad. En soms als er een ruzie is (om iets heel anders) dan komt dat weer naar boven bij mij. Een gevoel van: jij doet mij steeds zoveel pijn door wat je zegt of doet, ik wil dat je dat eens zelf ervaart. En ik zou never doen wat hij deed, vreemdgaan. Maar soms denk ik: weet je wel hoe het voor mij is?

Fijn om dat gevoel te herkennen en dat jij dit blijkbaar ook zo ervaart.

Maar als je blijft hangen in die "wraakmodus" dan werk je je eigen herstel tegen. Ik wil weer gelukkig zijn samen en dus zal ik soms hard moeten zijn voor mezelf en bedenken dat hij gewoon nooit zal voelen wat ik heb gevoeld. Gewoonweg omdat hij zelf niet in die situatie zat. Dat moet ik naast me neerleggen en vechten voor ons samen. Dat is het belangrijkste.

GitteNN

Super dat je je gevoel zo uit. Dat vind ik knap en dat moet ook kunnen. En hoe jij omgaat met bepaalde dingen daar kan een ander weinig over zeggen. Het enige is goed bedoeld advies geven en jij pikt daar uit waar je iets mee kan.

Wat mij enorm hielp was de gedachte die ik mezelf heb "aangeleerd". Ik wil niet dat zij mijn gedachte beheerst, dat ik steeds aan haar denk. Dat beheerst mijn leven en zoveel aandacht heeft ze gewoonweg niet verdient. Zij denkt ook echt niet meer aan mij hoor! Ze gaat lekker door met haar leven en zoals je zelf zegt: je blijft zelf met de ellende zitten. Heel herkenbaar gevoel! Dat voelde ik ook. Tot ik het op een dag zo zat was en dacht: waar ben je nou in godsnaam mee bezig? waarom gun je haar die tijd in je hoofd? Ze is een nul voor mij... en dat heb ik vastgehouden. Ook al was dat soms lastig. Maar het hielp. Het was zo fijn die "aandacht" voor haar los te laten en haar uit mijn hoofd te kunnen verbannen. Wat een rust gaf dat!

Toch vind ik het wel lastig te lezen dat je eigenlijk nu al weet dat je alleen maar bij je man blijft omdat de kinderen er nu teveel onder lijden. Maar dat als zij ouder zijn en zelfstandiger je wel zou gaan. Als je daar al zo van overtuigd bent lijkt het me een enorme straf om "die tijd uit te moeten zitten".
Ik hou zielsveel van mijn man ondanks wat hij heeft gedaan. En geloof me, dat snap ik zelf ook niet. Waarschijnlijk is dat die onvoorwaardelijke liefde? die hij mij ook had beloofd :(
Maar uit elkaar gaan zou mij zeker niet gelukkiger maken. Al heb ik echt zeker nog momenten dat ik denk: laat maar ik ga gewoon. De makkelijkste weg... de vlucht. Maar dan denk ik later weer: nee ik ga helemaal niet. Dan heeft truus haar doel bereikt (wij uit elkaar) en ik wil diep van binnen helemaal niet weg.

Het is lastig...al die emoties en gevoelens. Ik herken het zo goed.

Heel veel sterkte en blijf zeker posten! Dat is goed voor je. En als mensen geen "negatieve" dingen willen lezen moeten ze dit niet volgen. Het is nu eenmaal geen post over een leuk en vrolijk onderwerp. Als jij je er goed bij voelt moet je zeker af en toe lekker spuien..

Marina

Ik vraag mij af of die angst voor dat kwetsen uberhaupt nog uit je gaat als zoiets je gebeurt.
Merk aan mijzelf dat ik ook regelmatig opeens zo'n moment heb dat ik weer twijfel. Dat kan door vanalles komen. Als hij eerder naar zijn werk gaat dan normaal dan haal ik me alweer vanalles in mijn hoofd. En dan zeg ik niets, bang voor ruzie. Later blijkt dan dat hij nog wat af moest maken voor zijn dienst zou beginnen. Oke, weer zelf beren bedacht dus.
Of als hij een tijdje niet reageert op berichtjes en ik gelijk weer ga malen of er iets aan de hand is.

De angst dat het nogmaals gebeurt blijft denk ik bij mij. Want ik ben oprecht bang dat hij het misschien ooit nog eens zal doen. Ik probeer dat zoveel mogelijk los te laten. Maar die angst is er zeker. En hij blijft zeggen dat dit echt nooit meer zal gebeuren...maarja.... hij beloofde me aan het altaar ook eeuwige trouw. Dus ja die woorden zeggen soms dan niet zoveel he. Je gevoel is dan toch sterker. Maar ik zie hem wel vechten voor ons en hij probeert ook gewoon samen door te gaan. Hoe lastig dit soms ook is. En dat geeft dan weer hoop. Het is soms erg dubbel maar ik wil dit niet loslaten ondanks de angst die er toch ergens diep van binnen zit.

Uptown

Mooi geschreven, eerlijk ook, en dat is niet fijn voor jou, dat je die gevoelens heb en dit moest doormaken, maar je helpt anderen door je proces te vertellen.

1 dingetje: mensen denken vaak dat weggaan een vlucht is of de makkelijkste weg.
Ik kan je uit eigen ervaring ( jaren gebleven en toch gegaan) vertellen dat dat niet klopt.
Mijn verlossing is dat ik niets meer hoef te verwachten, nergens meer op hoef te hopen, niet meer teleurgesteld wordt, een káns heb op geluk.
Voor de rest is er niets makkelijks aan om alles alleen te doen, nog steeds alles alleen te verwerken, er altijd voor jezelf moeten zijn, de eenzaamheid en het harde werken, niet ziek kunnen zijn omdat niemand het overneemt.
Soms is weg gaan ook sterk en juist de moeilijke weg. Voor mij het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen, maar wel mijn redding geweest en tenminste een kans op beter. :-)

Bobbie en Marina

@Bobbie: De makkelijkste weg, nee, dat is het zeker niet, ik denk ook niet dat Uptown bedoelt dat ze weggaan als de makkelijkste weg ziet, maar dat weggaan de makkelijkste weg kan LIJKEN. Dat is ook wat ik aan Gitte schreef. Je kan wel denken dat als je gaat scheiden de pijn minder zal worden, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. En er komen zeker andere pijnlijke en zware dingen bij.

@Marina: Ik denk dat die angst voor een groot deel veroorzaakt wordt door je eigen onzekerheid. In de ruim 1,5 jaar waarin ons huwelijk uit elkaar viel heb ik heel hard aan mezelf gewerkt. Ik moest wel, want ik ging ervan uit dat ik alleen verder moest en om dat te kunnen moest ik flink wat dingen aanpakken. Vooral in mijn manier van communiceren met de kinderen, en het loslaten van mijn overdreven verantwoordelijkheidsgevoel. Dat heb ik gedaan, en daardoor is mijn zelfvertrouwen enorm gegroeid. Dat maakt dat ik veel sterker ben dan ik was, en ook stabieler ben in onze relatie nu. Dat verandert niets aan het feit dat ik soms bang ben dat het toch niet goed afloopt, of dat ik twijfel of het ons gaat lukken, maar ik ben niet meer onzeker over mezelf. Ik geef dus rustig aan wat ik ervaar en waarom, en ik vraag man daar voortaan rekening mee te houden. En dat maakt dat die angst beheersbaar blijft, dat ik hem weg kan duwen.

Ik herken de beren van Uptown . Maar ik probeer steeds vaker die beren meteen neer te schieten. Want als ze op de weg blijven staan, moet ik afremmen of omlopen, en dat wil ik niet. Ik wil door. En eigenlijk blijkt altijd dat er een goede verklaring was voor wat ik zag, en dat dat anders was dan waar ik bang voor was. Dus ik ga die angst aan, dat is denk ik het verschil met vroeger. Het geeft een hoop rust. Ik gun jullie dat ook. Ook in nieuwe relaties. Want die angst zit na zo'n ervaring gewoon in je systeem. Die angst neem je mee naar een nieuwe relatie, en dan moet je er ook wat mee.

Zo herkenbaar

Wat een verademing dit forum, ben al dagen jullie verhalen aan het lezen en ben blij dat ik niet de enige ben die door is gegaan na ontrouw van man... het is voor mij nu een jaar geleden en nog vaak zeer moeilijk.... fijn om hier te kunnen delen