Verder na ontrouw deel 2

Vind t ook misselijk makend!! Zou haar idd een paar klappen inde gezicht willen geven. Wat nou ruimdenkend puur egoïsme en niets anders.

Wat zal ik doen

Zou zo graag een withete mail sturen naar Truus. Van me af spuien wat ze aanrichtte.
Wil iemand mijn een na laatste reactie lezen ? Zouden jullie dat doen? Heb je mss een tip? Ben zo moe van alles.

Zelf

Dat mag jij zelf weten. Het is je recht dat te doen of niet te doen. Misschien lucht het op, misschien helpt het niets.
Ik heb bij een hypnotherapeut een aantal mensen figuurlijk in elkaar geslagen.
Schrijf die brief eens en berg m dan op. Herlees m later, en nog eens en nog eens.
Vertel wat ze met je man teweeg heeft gebracht. Vraag of het haar spijt, of ze ooit aan jou gedacht heeft. Vertel wat je doormaakt en hoe je je nu voelt. Hoe boos, verdrietig en verloren je bent.
Een laat die brief dan als eerste aan je man lezen.
Het kan altijd nog naar die vrouw, grote kans dat ze m nog niet eens leest.
Ergens Wil je dat zij zich voor straf net zo voelt als jij, dat ze zich een levenslang rot voelt omdat jouw litteken ook blijvend is. Je wilt haar straffen. Maar eerst moet je man weten wat jij voelt. Zodat er een opening kan komen waar nu een vacuüm naar hem zit.
En ik snap je, je gevoel, je weerstand en woede en je wond. Daarvoor een knuf.

Ik zou doen zoals Bobbie voorstelt

Ik denk het jou kan helpen om je gevoel op papier te zetten. Of je de brief dan aan je man wil laten lezen is stap 2. En verder zou ik zeker ook fysiek proberen iets van je gevoelens kwijt te raken. Ik doe wekelijks een sport waarin ik explosief mijn negatieve energie kwijt kan. En heel in het begin heb ik bij een vriend bokslessen genomen. Dat was heerlijk. Ik kon niets met 'me voorstellen dat het man is' en dan flink uithalen, zo zit ik niet in elkaar, maar die boosheid en al die pijn en verdriet kon ik wel zo 'eruit slaan'.
Ik denk echt dat het je op zal luchten om je fysiek te uiten. Je behoefte om te gillen herken ik maar al te goed. Ik heb ooit met een vriendin een strandwandeling gemaakt op een lekker stormachtige dag. Ik dacht van tevoren dat ik dan eens lekker tegen de wind in zou gaan gillen en schreeuwen, maar dat was uiteindelijk niet eens nodig, alleen al het idee dat het zou kunnen was voor mij toen genoeg.

Sterkte meis, het is ook allemaal zo heftig...

Gittennnnnn

ik snap je gevoel, maar de tip om haar bijv. een brief te schrijven die je niet verstuurd is beter.
Echt, je man was ontrouw, ZIJ heeft jou nooit trouw beloofd en hoewel het misselijk is wat ze deed, je hebt haar niets kwalijk te nemen, je haalt alleen dingen los, je hebt kans dat zij contact opneemt met jouw vent en de poppen zijn aan het dansen. NIET doen

brief

ik vind de brief idd een goede tip. denk ook zeker dat ik alleen maar teleurgesteld zal worden in een reactie als die al zou komen. maar kan niet goed omgaan met feit dat ik nog steeds zo aan het kloten ben met wel uit elkaar niet uit elkaar. mijn vent HATEN diep HATEN. eigenlijk weg willen maar voor de kinderen niet gaan. en me gewoon echt dag in dag uit KUT voelen. smorgens bij het wakker worden begint het meteen. de gevoelens gieren door mijn lijf. Truus had een kut verhouding met haar toenmalige vent. is er na gitteman weggegaan en heeft nu bijna jaar met een ander een relatie..(heb ik van FB) ik ben pissed dat zij gewoon door kan gaan terwijl mijn relatie voorgoed veranderd is. mijn gevoel voor gitteman en me veilig voelen is weg.

ook uitgekotst door mijn beste vriendin en mensen die als ze het al weten er nooit naar vragen. mss ben ik ook wel onmogelijk. maar ik ben zoals ik ben. het liefst was ik gewoon dood. iedere dag denk ik eraan om eruit te stappen. vandaag ws dat gevoel heel erg. maar ik dufr niet. heb net gelezen op de site van NVVE; je moet eerst lid zijn. ach en mijn meisjes overleven dat niet. hoe egoistisch zou ik dan zijn. voor hun is het de moeite waard.

xxx

Gitte, ik schrik wel van je berichten hoor

Jeetje, eruit willen stappen... Zelfs op mijn zwartste dagen (en geloof me, die waren echt op geen enkele manier nog grijs te noemen) heb ik dat toch niet echt gehad. Ja, een keer wel. Maar dat was maar 1 keer en daarna ben ik ook direct naar de huisarts gerend, want daar schrok ik zelf vreselijk van. Ik ben het vergeten, maar heb je antidepressiva? Ik heb echt het gevoel dat er even op de een of andere manier iets gereset moet worden bij jou en medicatie kan daar goed bij helpen.
Slaap je wel goed?

Ik wil jouw situatie echt op geen enkele manier bagatelliseren, maar ik zou echt een gat in de lucht springen als mijn man me had laten weten van mij te houden en voor mij te willen gaan. Hier is het nog steeds dat hij niet weet wat hij voor me voelt, truus is zeker nog niet uit zijn hart en uit zijn hoofd, hij doet zijn best voor onze relatie, maar het is allemaal nog heel erg onzeker. Jouw man heeft spijt, vertelt je dat hij van je houdt, hij doet zijn best, contact met truus is verbroken en hij voelt ook niets meer voor haar. Dat is al zoveel meer dan ik heb. En hoe vreselijk ook wat hij heeft gedaan, haten is zo'n zware emotie...

Maar ik realiseer me dat ieder geval anders is, en dat je gevoel niet kunt dwingen. Maar echt meis, zo kun je niet verder. Ik geloof dat je je huisarts niet echt vertrouwt, maar kun je kijken of er (ivm de vakantieperiode) een vervanger is waar je terecht kunt? En zoek alsjeblieft hulp voor jezelf. Geen relatietherapeut, maar een goede therapeut of coach waarmee het klikt. Ik had zelf een hele fijne, en dat hielp mij enorm.

Ik snap dat je het gevoel hebt helemaal vast te zitten, dus ik kan me ook nog voorstellen dat je gewoon even tijd voor jezelf nodig hebt. Is het een idee om tijdelijk afstand te nemen? Je man of jij een paar weken ergens anders? Is ook niet alles (been there, done that) maar het kan jou lucht geven.

En mijn redding was (naast OO en de coach) toch ook dat ik er zowel met familie als met vriendinnen als op kantoor gewoon over kon praten. Dat gun ik jou ook. Okee, die vriendin kon het niet aan, maar dat was er maar 1. Heb je niet meer vriendinnen/buurvrouwen/(schoon)zussen/nichten met wie je hierover kunt praten? Kan het me haast niet voorstellen.
Dikke knuffel weer.

Lief

Kan me zo voorstellen dat je je "jaloers" voelt over dat hij wel kiest en geen gevoel en contact heeft met Truus etc etc. Hoe erg ik t ook voor jou vind maar ik put er wel troost uit dat t nog erger had gekund.
Dat
Van zelfmoord heb ik al jaren. Ben zwaar op de hand en heb t in m'n jeugd geprobeerd. Bedoel te zeggen dat t bij mij hoort. Ik geef niets om
Mijn leven. Vind mezelf niet veel oftewel niets waard. Dit zeg ik niet om medelijden te krijgen maar dit is echt hoe ik over mezelf denk. Dus laat maar gaan en naar de huisarts ga ik daar al helemaal niet voor. Als
Ik ooit de moed krijg t te doen ben ik daar alleen maar blij mee. En hulp
Hoef ik niet hiervoor. Laat t me namelijk niet uit m'n hoofd praten.

Liefs GitteNN

Toch wel naar de huisarts

Ik denk juist dat je alleen maar baat kunt hebben bij hulp, van de huisarts of een psycholoog. Jij bent immers nu degene die het meeste last heeft van jouw negatieve gevoelens. Als ik jouw brief zou krijgen, als ik jullie Truus was, zou ik het echt rot voor je vinden. Ik zou wellicht excuses aanbieden voor hoe jij je voelt, maar daarna ga ik verder met mijn leven. Die verhouding was de fout van jouw man en van Truus, maar jij bent degene die eraan kapot gaat en jij bent de enige die daar verandering in kan aanbrengen. Zelfs als Truus en je man beide van een ravijn storten zul jij nog steeds zelf je zwarte gedachten te lijf moeten. Die gaan niet vanzelf weg.
Ik hoop dat je voor jezelf kiest. Je wilt het je kinderen toch niet aandoen om te moeten leven met de gedachte dat zij niet voldoende waren om voor te blijven leven? Ga toch alsjeblieft naar de huisarts.

Nare gedachten

Gitte, ik zit echt met stijgende bezorgdheid je berichten te lezen. Ik heb aan jouw kant gestaan, maar had helaas ook niet het geluk dat mijn man voor mij koos. Ik lees hier mee, reageer soms en gun jullie allemaal zo dat je relatie en je zelfvertrouwen intact blijft.
Maar ik ga ook een beetje streng voor je zijn. Het gaat niet goed met je. Ondanks dat je man nog bij je is, en jullie dus strikt genomen de affaire hebben overwonnen, blijf jij er toch op steken. Het maakt je somber, je bent vol woede en dat zorgt dat je stagneert.
Ik dacht ook aan eruitstappen toen de pijn onbeheersbaar was. Ik heb zo ontzettend diep gezeten. Nu terugkijkend zie ik dat ik was overspoeld door alles. Het was teveel.

Je wilt genoegdoening van truus. Erkenning van je pijn. Dat ga je hoogstwaarschijnlijk niet krijgen. Doe jezelf geen geweld aan en laat haar stikken. Contact kan alleen maar teleurstellen. En dan voel jij je nog meer genegeerd.
Je wilt ook erkenning van je man. Je haat hem nu, schrijf je. Waarom zou jij in een relatie willen blijven met iemand die je haat? Of haat je wat hij heeft gedaan? Kun je dat los zien van elkaar?

Ik vind het zorgelijk dat je in deze toestand blijft. Scheiden kan schadelijk zijn voor je kinderen, maar een intens sombere moeder met doodsgedachten die hun vader haat, is dat ook. Ga hulp zoeken. Is het niet voor jezelf, doe het dan voor het welzijn van je kinderen. Er is een uitweg, maar die zul je zelf moeten inslaan.

Niet alles is op te lossen

Ben tot nu toe een stille meelezer. Niet echt ervaring, wel van lang geleden, toen nog geen kinderen in het spel, toch anders. (Net zo goed heftig)
Maar wil nu toch reageren.
Ik snap de adviezen om hulp te zoeken heel goed. Jullie gunnen GitteNN het beste. Ik ook!! Maar soms zijn suïcidale gedachten niet op te lossen. Misschien wel door echt goede hulp, maar helaas zijn er meer slechte dan goede hulpverleners. Ik werk zelf in de zorg en ken veel mensen met chronische doodswensen, en dat is lang niet altijd oplosbaar.
Soms 'hoort' het een beetje bij mensen, zeker tot het moment dat ze zelf een knop omzetten.

Maar GitteNN, ik vind je verhaal hartverscheurend. Wil al tijden tegen je roepen 'ga alsjeblieft weg bij hem!'. Dit is toch geen doen? Meid je bent er hartstikke ongelukkig onder.

Helpt het

Als ik ( of ieder ander) zegt dat je weg mag?
Dat je mag blijven?
Dat je het ook gewoon niet hoeft te weten?
Dat hoe je nu denkt niet per se je eeuwige gemoedstoestand hoeft te zijn?
Dat er een weg uit is maar dat je die moet vinden?
Dat er, naast dit gebeuren, zoals je zelf aangeeft, aan jouw denken veel meer mankeert dan " alleen" die gruwelijke situatie thuis?
Dat daaraan werken, net of zonder therapie of gesprekken nog veel belangrijker is dan de affaire?
Omdat dat voor jezelf zou zijn.

Vanaf halverwege mij. 20-er jaren en vermoedelijk vanaf mijn jonge pubertijd of zelfs ervoor, kamp ik met onzekerheden, ben jaren gepest, had zieke ouders en kampte met depressies tot aan passieve zelfdoding gedachten toe.
Ik ben nooit 100%, toen niet, nu nog niet.
Ik woon alleen en heb nog de liefde niet gevonden.
Al wat ik doe is (met medicatie, schrijven en een enorme zelfspot) is overleven.
Het hele leven is te zwaar voor mij, ik word overal nerveus van, ben gekgenoeg een positief iemand die probleemoplossend denkt, maar ik ben zo bang voor het leven.
En dan gebeurt er het een en ander in je huwelijk en kies je ervoor de touwen door te snijden. Je raakt niet in een depressie waar je zo bang voor was, maar het gaat het ook niet makkelijk af.

En toch elke keer trek je je weer ergens aan op. Je zet wéér je schouders onder alleen maar één nieuwe dag.
Je zit moeilijke dagen uit en verlangt naar rust, zonder verplichtingen en naar oprechte liefde.
En toch wordt het gewoon weer vrijdag. De wereld draait door en ik draai verplichte rondjes mee. Ik zwaai en lach, moedig mensen aan, maak grappen en doe stoer, maar man wat verlang ik naar een dag rust, dagen en weken rust in mijn hoofd.

Je bent niet alleen.
Ik ben niet depressief nu, maar ook zonder een depressie zijn situaties als deze heel lastig even van je af te gooien en er niet meer aan te denken.
En daar heb je al een grote van gehad in je leven.

Je mag weg, je mag blijven, je mag het nog niet weten.
Niemand zal je erom veroordelen, wat je dan ook kiest en hoe lang je er over denkt.
Xxx

Chronische doodswens

Dat is inderdaad iets dat bij sommige mensen hoort. En wat niet echt is op te lossen. Maar in het geval van GitteNN is de last dan nu wel extra zwaar. Gitte, vanwaar je weigering om hulp te zoeken? Zoals moederziel al schreef, doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen! Mijn situatie was anders, mijn moeder gebruikte dreigen met zelfmoord als chantagemiddel, maar dat verloor uiteindelijk natuurlijk wel zijn effect. Wel had het op de lange duur effect op ons als kinderen.
Ik ken je natuurlijk verder niet, en ik geloof ook niet dat je je kinderen bewust met jouw doodswens opzadelt, maar natuurlijk heeft jouw 'state of mind' wel degelijk effect op je kinderen. Zoek alsjeblieft goede hulp. Ik ben niet zo pessimistisch als Anna, er zijn wel degelijk goede hulpverleners. En ik ben ook geen tegenstander van medicatie. Er zijn heel veel mensen die hun leven lang een onderhoudsdosis antidepressiva slikken. Die hebben dat net zo nodig als iemand die slecht ziet een bril nodig heeft. Daar is niks mis mee. En ik weet ook wel dat het geen tovermiddel is, en ook dat het niet direct werkt, maar er moet wat gebeuren. Alsjeblieft, kom in actie!

oh nee

Als je uit mijn stuk het advies haalt -geen- hulp te zoeken lees je niet goed.
GitteNN heeft toch al therapie trouwens?

Handvat

Als het geen tweede natuur is om teleurstellingen direkt uit te spreken ( duidelijk boze emotie naar de ander) zodat de pijn bij jou blijft liggen. Lees dan de link, met name de reacties eronder, om te gaan begrijpen wat maakt dat je zwaar gebukt gaat onder een juk van onuitgesproken verdriet doordat je man het afdoet met ' ik snap het ook niet'.
Als je een portie pijn te verwerken hebt, en je bent introvert, blijft dit aan je vast klampen. (Met name op momenten dat de therapeut op afstand is, een thuissituatie in het weekend)

Wordt toch eens heel erg boos, tegen het doorgeslagen aan, smijt toch eens een aantal borden tegen de grond, niet zo beklemmenden fatsoenlijk. Met pure oer-emotie, gevoelloos en zonder tranen, gewicht afgooien door meer extrovert die beklemming aan te pakken.

Bobbie had het over een boksbal. Nadeel van een boksbal in een sporthal is dat je man dan niet ziet wat zijn antwoord met jou doet.
Train jezelf in communiceren om te voorkomen dat je hart een baksteen wordt.

http://www.proud2bme.nl/De_psychologie_van.../Ik_ben_introvert

Ps Laat die brief maar zitten, truus komt niet gewetensvol over. Steek geen tijd in die stille wens. zij zit echt niet op een brief van jou te wachten. Dat excuus houdt jou bezig maar je moet verder.

Boksbal

Die stond in de woonkamer hoor, online aangeschaft want ik ga niet therapieën in de sportzaal idd :-)

Bobbie

Gezellig!

Gitte, hoe is het met je?

Ik ben benieuwd hoe je het weekend door bent gekomen. Ik denk vaak aan je...

Anna

Nee, ik haalde niet uit je stukje dat ze geen hulp moet zoeken. Maar ik ben niet met je eens dat er weinig goede hulpverleners zijn. En de ervaring van Gitte met de hare is weliswaar tot nu toe niet zo goed, ik vind juist dat ze zich daardoor niet moet laten weerhouden een goede te zoeken.
En ik vind het niet goed om haar nu te adviseren om maar met haar huwelijk te stoppen. Omdat ik denk dat haar somberheid en het niet zien zitten niet *alleen* veroorzaakt wordt door de affaire van haar man. Ik denk juist dat er veel meer aan de hand is, en dat ze eerst moet zorgen zichzelf weer een beetje op de rails te krijgen voor ze zo'n drastische beslissing neemt. Ik ben namelijk bang dat het hele proces van een scheiding op dit moment teveel voor haar zou kunnen zijn.

Ik weet het natuurlijk allemaal niet, ik lees ook alleen maar mee, dat dat lijkt me een reëel risico, als je zelf al niet stabiel en positief bent, dat een scheiding de boel (flink) kan verergeren. Ik denk dat ze haar prioriteiten op een rij moet zetten, en liefst dat al met professionele hulp. Want als je zo diep zit, en alles zo zwart ziet, kun je volgens mij geen goede beslissingen nemen.

Lieve Gitte, ik hoop zo dat je jezelf weer een beetje bij elkaar kunt rapen! Nogmaals, zoek hulp, neem desnoods even afstand van man en kinderen, maar kom in actie, want zo wordt het van kwaad tot erger.

Hele dikke knuffel!

Gitte

Ik vind mezelf niets waard. Ik hoef geen hulp want ik laat t niet uit m n hoofd praten.

Dat is wat je schreef vorige week. En ik dacht : daar heb je eindelijk de kern te pakken. Daar zit jouw werkelijke pijn. Je bent niks waard en je man heeft dit bevestigd door je zomaar aan de kant te zetten voor een ander. Zie je wel ; je wist het wel. Je bent nooit de moeite waard geweest en nu wordt je zo onder de voet gelopen.

En vervolgens schrijf je; ik laat t niet uit m n hoofd praten. Dat klinkt bijna als een voornemen. Een mantra.

Niet leuk wat ik ga schrijven Gitte, maar goed bedoeld want ik denk te weten wat je doormaakt.

Je hebt kinderen. En daarmee heb je het recht op suicide verspeeld. Het is onmogelijk. Je beschadigt je kinderen en geeft ze een levenslange last mee. Die weg is voor jou echt afgesloten. En eigenlijk weet je dat zelf ook verwacht ik.

Ik geloof dat je een enorme doorzetter bent. Anders was je er al niet meer geweest. Anders had je huwelijk geen stand gehouden.
Je mantra helpt je niet. Je gevoel niets waard te zijn is destructief. Ongetwijfeld ligt de oorzaak in het verleden. En word je in het heden bevestigd in dit denken.

Mijn peut zei destijds; als je je zelf zo de grond in trapt - waarom ben je dan verbaasd dat een ander dit doet? Hoe komt het dat jij jezelf zoveel minder acht dan een ander? En wat doet dat in relatie tot de ander? Wat maakt dat je verwacht van de ander dat hij jou trouw is - terwijl je jezelf zo ontrouw bent?
Woest was ik toen ik er wegging. Wat een eikel - nu was man z n ontrouw ook nog m n eigen schuld. ( hij zei natuurlijk nog veel meer maar dat hoorde ik niet).
Nadat de eerste boosheid zakte drong het wel enigszins tot me door. En ik zag wat hij bedoelde. Door mezelf te minachten deed ik mezelf enorm tekort. Die minachting was m n vertrekpunt - dat kleurde m n leven. En ook m n relatie met man. En alles wat ik meemaakte.

En nu Gitte, kun je daarin blijven hangen. Je kunt het jezelf als mantra voorhouden. " ik laat t me niet uit m n hoofd praten". Dat gaat ook niet lukken. Niemand kan het uit jouw hoofd praten. Je zult er zelf mee aan de slag moeten. Keihard werken om dat gedrocht uit je verleden de rug toe te keren. Twee stappen vooruit - 1 achteruit om jezelf de waarde toe te kennen die je vertegenwoordigt. En als je dit leest kan de moed je in de schoenen zakken. Want je bent al zo moe. Ja je bent moe, omdat je blijft hangen in een destructief patroon van jaren. Een destructief patroon - maar ook een veilig patroon. Je verschuilt je hierin. Omdat je niet anders weet. Omdat je niet anders kan. Je houdt jezelf voor de gek door je aan je mantra vast te blijven klampen. Je zoekt veiligheid in je minachting, je waardoze ik. Logisch- je weet niet hoe het is om waardevol te zijn. En dat is eng. Maar, mijn geheel persoonlijke mening, het is de weg naar herstel. En dan heb ik het niet over je huwelijk - dat komt later. Ik heb het over herstel van Gitte. Een waardevol mens.

Gitte, je vecht de verkeerde strijd. Jij bent degene die de juiste strijd kan gaan voeren. De eerste stap is iemand zoeken die met je meeloopt.

Amen, Stip

Wat heb je dat mooi verwoord. En het is precies wat ik bedoelde, maar niet zo goed op papier kreeg.

Gitte, ik hoop zo dat je de post van Stip goed op je in laat werken.

En lees je eerste post van dit draadje nog eens. Toen keek je heel anders tegen de situatie aan. Ik denk dat je op dat moment nog met je eigen demonen kon dealen, maar dat je dat nu niet meer kan. En dan dat die alles overschaduwen. Ik gun je zo dat je die zwarte wolken in je hoofd kunt verjagen en dat de zon weer gaat schijnen...

Zelf ook niet zo'n beste dag

Vandaag is de verjaardag van truus. Toch beetje rare situatie, man weet dat ik dat weet en ik weet dat man dus vandaag vast een paar keer aan haar denkt. Dus ik raap alle moed bij elkaar en en stuur hem een appje met de vraag hoe het met hem gaat op deze toch wat rare dag. Krijg ik als antwoord een foto van hem met hond na de wandeling met als onderschrift 'nat'. Natuurlijk, in normale omstandigheden zou het best een grappig antwoord zijn geweest. Maar ik vind het nu zo respectloos. En het kwam extra hard binnen omdat we het van de week uitgebreid hebben gehad over hoe lastig ik het vind om dit soort dingen te bespreken, dat ik mezelf dan heel kwetsbaar opstel en dat ik altijd bang ben voor zijn reactie, maar we vonden allebei dat we juist met elkaar in gesprek moeten over moeilijke en pijnlijke dingen. En omdat ik net via man moest vernemen dat zoon zijn tussentijdse toets (voor zijn rij-examen) goed heeft gedaan. Zoon had er zelf niet aan gedacht zijn moeder even een berichtje te sturen of te bellen...

Ik voel me zo niet belangrijk in hun ogen. Ik schijn er niet toe te doen. Ik zwelg even in zelfmedelijden... En ik zie heus wel dat ik er te zwaar aan til, aan de (re)acties van allebei die mannen van me, maar dat lukt even niet zo lekker.

Okee, nu weer terug naar Gitte. Gitte, je bent er toch nog wel??

Pennestreek

Ergens is het antwoord van je man wel een teken van rekening houden met jouw gevoel. Hij geeft een eerlijk antwoord maar met een twist. Hij had ook kunnen schrijven dat hij aan haar denkt, had je dat fijn gevonden?

Hier laatst een 'fijn' gesprek over respect en respectloosheid. Als excuus stond er later een vaas met bloemen op tafel. Zonder toevoeging waarom. Natuurlijk laat hij zo zien dat het hem spijt en ben ik een hark als ik daar een punt van maak. Maar sommige mensen zijn niet zo sterk in het gewenste antwoord geven als dit zo dichtbij komt. Ergens wrs nooit eerder van ze gevraagd.

Nu maar hopen dat de boodschap is blijven hangen.

Pennestreek

Ik zie de reactie van je man ook juist wel als positief. Hij wil geen oude wonden openhalen, maar met een grapje snappen jij en hij wel dat het een gekke dag is.

Go with the flow Pennestreek, laat je niet beïnvloeden door alle aspecten om je heen. De verjaardag van truus? Boeien! Reactie man? Zijn ding, jij hebt gezegd wat je wilde zeggen en als je van je man wilt bevestiging wilt hebben, moet je hem dat helder vragen en niet via deze omweg. Maak het niet te moeilijk voor jezelf, wees lief voor jezelf. Bepaal zelf wat mag ingrijpen op jouw leven van vandaag en wat/wie niet.

Dikke knuffel x

pennestreek

ik snap met de beste wil ter wereld niet waarom je dat zo negatief en zelfs respectloos opvat.
Ik zou het namelijk juist positief opvatten: jouw insteek dat het een rare dag is valt blijkbaar wel mee, misschien ben jij er meer mee bezig dan hij. En hij maakt met een grapje duidelijk dat hij meer bezig is met het hier en nu namelijk de regen.

WAT is respectloos?