Verder na ontrouw deel 2

whatsapp (ot)

GitteNN, ik weet niet wat ik moet denken van de twee kortop elkaar post in kader van ' Stil, vast omdat het vakantie is.' En '' Geloof er niets van.' Voor mij een soort whatsapp-gehalte.

Ik heb niet het gevoel dat dit forum een whatapp-groepje is. Een whatsapp is m.i. een vluchtige uitwisseling van losse korte reacties, al dan niet gedreven door een rinkelende 'ping'. Dit draadje over een serieuze probleem drijft op mate van openhartigheid; bepaald geen ' hoor mij eens niveau'. Ten minste, zo zie ik het.

Pfffff

Sorry maar dit gaat niet over t onderwerp. Ik hou me graag daarbij

Flanagan ot

Misschien is het een idee als je een lijstje van voorwaarden maakt waaraan de berichtjes voor jou moeten voldoen?

Dames niet katten

Mijn dochter lag in het ziekenhuis, dat gaat voor en ik heb me ivm waarnemen drie slagen in de rondte gewerkt. Te moe om maar een regel te typen. Dat hoef ik natuurlijk niet uit te leggen en ik wil geen sneren naar mijn hoofd, persoonlijk of niet, maar daarom dus stilte.

Je hoeft niks uit te leggen hoor, vind ik.
Als er niks te melden is, is er niks te melden, mensen.
Ik heb niet de behoefte om te reageren als er gevraagd wordt "waarom het stil is, rust aan het front, zeker vakantie, ik geloof er niks van"...

Zeker gaat je dochter voor! ALTIJD! En iedereen mag reageren zoals men wil. Geen probleem maar idd katten is niet de bedoeling. Heb soms m'n hart mss teveel op m'n toch liggen. Dan hoop ik te kunnen lezen en schreven over en van en naar jullie maar dan lijkt t alsof er niemand is. Naja ik heb niets verkeerds ermee bedoelt dat is wat ik ervan kan zeggen

En ik,

ervaarde die vragen als zuigend. Ik heb nog niet eerder in een draadje meegemaakt dat iemand na twee dagen opnieuw aangaf dat het stil was. Bij het schrijven van dergelijke reacties, klap ik dicht en verdwijnt het gevoel van openhartigheid. Dat was wat ik in mijn post wilde aangeven. Jammer dat over dat gevoel van openhartigheid heen gewalsd wordt. Dus na de Pfffff en het lijstje, vind ik het wel mooi geweest.

Ik stap er uit. Heb aan t forum gevraagd mij eraf te halen.

Jammer

..om er zo uit te stappen GitteNN, we hadden/hebben het beste met je voor en dachten, liepen, graag met je mee.
Hopelijk heb je iets gehad aan onze goed bedoelde reacties, het was jouw draadje.

Ik vond t heel fijn met lotgenoten te schrijven en van jullie te lezen. Veel gehad aan tips. Dank jullie voror alles. Ik had hier eigenlijk nooit willen zitten. Voel me nog steedswoest over alles. Maar zal er zelf mee moeten leren omgaan.
Nogmaals allen bedankt xx

Vreselijk

Het is vreselijk als onrecht je onterecht door je strot wordt geduwd en je moet slikken of stikken. Dat is de keiharde rauwe realiteit.
Hele stomme vraag misschien, heb je wel eens aan boksen of taekwondo, kickboksen, gewoon kicken tegen een boksbal?
Waarom zeg ik dat: toevallig had een kennis die en die zei tegen mij: word nou eens echt boos ipv alles te rationaliseren?
Ik weigerde, want dan kwam er het echte gevoel naar boven: diep verdriet.
Ik gaf het ding na wat aandringen uit nijd door dat aandringen een rotschop en 3 klappen en brak emotioneel.
En die uitdaging heb ik mezelf gesteld.
Elke dag moest ik die boosheid laten omkeren in wat het werkelijk was: verdriet. Ik ging het gevecht aan met wat ik werkelijk voelde.
Ik heb m'n knokkels rood geslagen en elke keer ging ik dwars door de boosheid naar het verdriet en dat luchtte zo op.
Je wordt er ook nog eens vreselijk moe van, ook een voordeel soms. Ik denk dat je ( sorry ik ben een beelddenker) vreselijk vastzit in je boosheid, frustratie en dat je dat hier er uit druppelde.
Ik had letterlijk willen gillen soms en heb dat 1 x gedaan op het strand tijdens een storm toen ik me van God en iedereen verlaten voelde. En toen heb ik daarna eerst gehuild en daarna ben ik een bak koffie gaan halen.
En zo ga je van moment naar moment. Pittig, maar er komen momenten dat het beter gaat. Wanneer is onvoorspelbaar, naar het komt echt, welke kant je ook opgaat. X

Zo herkenbaar

Wat beschrijf je dat mooi, Bobbie. Ik herken het zo. De machteloze woede die als je deze echt ten diepste durft te voelen eindigt in een huilbui die niet meer wil stoppen. Zoveel verdriet, en zo diep ook. Ik wist niet dat het bestond.

Idd heel mooi beschreven. En zo herkenbaar.
T liefst zou ik er niet meer willen zijn. Zo voelt t echt. Ik heb t leven altijd ingewikkeld gevonden ja dat hoort bij mij. Van die eeuwige optimisten word ik heel moe maar dat is jaloezie. Denk dat ik hier toch maat blijf. Bobbie heeft me zo enorm geholpen wat zij schreef. Pfff wat zijn jullie inspirerend.
En nog meer tespext voor jou Bobbie; want je leest en adviseert hier terwijl je een andere keuze maakte dan waar t draadje mee begon. Word jij niet verdrietig van telkens die verhalen lezen?

Bobbir

En idd t is t telkens weer doorleven. Telkens weer iedere morgen weer pijn voelen. En daar ook boos over zijn; gedachtes als ik heb er niet om gevraagd! En moet dit toch aan gaan. Maar er zijn er vele die door rottigheid heen moeten door een ongeluk Bv waardoor ze blijvend beperkt zijn. Ook niet om gevraagd. Ik kan niet zonder jullie troostende woorden. En jullie woorden van moed en doorzetten.
Dank je dank je dank je.

Lieve GitteNN

Je hebt er misschien niets aan, maar weet dat ik je benijd. Bobbie koos zelf, jij hoefde niet te kiezen maar hebt welde pijn maar ook nog steeds je geliefde. Ik had geen kans om te kiezen, tot mijn machteloze woede en spijt. Ik voel je pijn, ik weet het, weet wat het is. Ik had zo graag ook nog willen vechten.
Misschien helpt het je te bedenken dat jij zelf de regie hebt, ook al voelt dat nu niet zo.

Ik koos

Omdat hij zei dat hij me niet moest.
Ik had dus ook geen keus dan te kiezen voor mijn eigenwaarde.
Alle pogingen die ik gedaan heb waren dus voor niks, ik had geen eerlijke kans.
Meer wil ik er niet over kwijt, maar ik ging omdat hij geen knoop hakte maar wel de oorzaak was.

Och lieverd

Wat vind ik dat erg voor je. Ik dacht het anders begrepen te hebben.
Je bent zo wijs en sterk en moedig.
Virtuele knuffel {{{{{}}}}}}

Bobbie

Wat vreselijk idd. Dan doet t nog zoveel meer pijn dan wanneer iemand nog voor je vecht. Pfff wat een wreedheid!! Goed dat je koos voor je eigenwaarde al zou ik me voor kunnen stellen dat t geen keuze was. Maar wat maakt dat je hier leest en andere helpt. Je wond wordt toch telkens opengehaald zo?

Omdat

Omdat ik al wat jaren verder ben, daarmee automatisch ook in verwerking ( al zegt dat niets over ineens opvlammende pijn hoor), kan ik me én inleven in de situaties, maar mezelf ook genoeg bescherming bieden.

Mijn wond wordt aangetikt, maar niet opengehaald; die afstand is er puur door tijd gekomen. Ik heb af en toe contact met ex omdat we ( inmiddels volwassen) de kinderen beiden ondanks alles op 1 lieten staan. En ja, dat kost mij meer dan het hem kost, maar dat doe ik voor ze, en dat waarderen ze.
Is het daarmee klaar en weg? Nee, het gaat niet meer weg en af en toe vlamt het op, vandaar hier (bv) geen partner, los van het feit dat ik niemand tegen kom ,:-)

Ik heb geworsteld en nog, maar geaccepteerd dat dat zo is. Dan huil je in de wetenschap dat dat zo is en gewoon " weer zo'n dag" .

En vandaag is het weer weg, dan kan ik er zakelijk over praten.

Ik praat hier omdat het ook therapie is, om hulp te bieden, om te troosten en om een baggerput even te laten zijn. Want als die bagger er niet wordt uitgegooid, dan blijft het stinken. Ook uit interesse op psychisch gebied lees en praat ik mee. Hoe mensen hetzelfde meemaken en het anders kunnen ervaren. Daar groeit mijn inlevingsvermogen van, naar alle kanten. Ik wordt er dus beter en rijker van.

Ik heb met niets in het leven jezelf afgevraagd: waarom?
Ook niet: waarom niet?
Alleen heb ik om kracht gesmeekt om het te kunnen dragen. Want dat het zo is is een feit en dat verander je niet meer. Maar het moet op een goede manier je rugzak in.
Ik heb soms nog last van dingen van 40 jaar geleden. Door leeftijd en omstandigheden niet goed verwerkt. Daarom wil ik dit goed doen. Anderzijds heb ik door de jaren vaker géén last van dat verleden dan ik dat wel heb.
Dus of je verwerkt, therapiet, of helemaal niet: het wordt altijd minder pijnlijk.
Laat dat voor nu genoeg zijn om je aan op te trekken, je moet jezelf niet overvragen, je hoeft er niet overheen te huppelen, noch te negeren. X

Nog een vraagje

Hoeveel jaren geleden is dit nu Bobbie? Ik geloof idd dat t nooit meer weg zal gaan. .

Ongeveer

5.5 jr geleden is de scheiding ingezet en die was er heel vlot door. Het blijft denkt ik een zwakke plek, maar ik denk hoe groter de afstand in tijd, hoe minder rauw de pijn.

Dat geloof ik ook. Ons eerste kindje verkoren we 15.5jaat geleden; soms doet t nog even pijn maar lang niet meer zo erg. Zo zal dit ook wel gaan al kan ik t me na bijna 2 jaar nog niet voorstllen

Wat zal ik doen? Zou zo graag een boze mail naar Truus sturen om te zeggen wat ze aanrichtte. En weet je ik zie wel dat man z'n best doet maar t doet me niets meer. Hij heeft echt spijt. Maar t maakt me helemaal niets meer uit. Hij is gewoon niet trouw geweest. Heeft gelogen. Ik wil zo'n man niet. Wat moetik wat moet ik?

Las de topic van stiekeme vrouw; daar schrijven vele van jullie ook. Wat gruwelijk te lezen wat zij schrijft. Dan zou ik willen gillen. Hebben jullie dat niet?

Misselijk

Ik word accuut misselijk als ik sommige topics lees, zo ook elders op het forum trouwens.

En ja, dan zou ik even willen gillen. Vanuit m'n tenen het uit willen gillen. Dan zou ik zo'n persoon te lijf willen gaan en man erbij. Ik zou ze met z'n allen op een zinkend schip willen zetten omdat ze elkaar verdienen en ik niet belangrijk genoeg bleek om lusten opzij te zetten.
Mensen reageren soms primitief, zelfs dieren zijn soms nog trouwer, maar je hebt er geen controle over. Behalve dat ik mezelf toen heb gezegd: wat er ook gebeurd, wat je ook doet: jij doet mij nooit meer pijn.
Ik zette visueel een knop om. Dat haalt een stuk spontaniteit, kwetsbaarheid en vertrouwen weg, maar dat was dan maar zo in mijn geval.
Ik had dat nodig om mezelf te beschermen tegen hetgeen ik nooit meer mee wil maken.