Verder na ontrouw deel 2

Moe zo moe

Ben ik van t telkens wakker worden met dat klote gevoel. Me
Verraden voelen. Geen liefde meer voelen voor hem. De
Basisbehoefte voor een liefdesrelatie is trouw zijn.
Wat een geworstel. Ik ga t eerlijk zeggen tegen jullie. Ik zou willen dat ik dood was.

Gitte

Ik wil, door mijn ervaring met depressies en dezelfde wens als jij ook gekend heb, meerdere malen...dat je heel goed naar me luistert:
Jij móet morgen door je huisarts gezien worden.
Ik zeg niet dat je suïcidaal bent, want dat denk ik persoonlijk niet.
Wel denk ik dat je wegzakt in een depressie en daar heb je hulp bij nodig.
Ook dit kan er gebeuren en erger als iemand vreemdgaat.
De gevolgen zijn soms die van een lawine.
Zou je morgen alsjeblieft de huisarts willen bellen en aandringen op een afspraak?
Iemand moet je hand gaan grijpen, evt met medicatie.

Ook ik wou dat ooit

Gitte laat je aub helpen. Volg Bobbie's raad op en ga naar je huisarts. Desnoods is het tijdelijk met medicatie. Die heb ik ook een tijdje nodig gehad. Het is ook zo'n moeilijke situatie om te verwerken en daar hebben velen hulp bij nodig. Aanvaard die hulp aub. Dat is geen teken van zwakte, integendeel ... ik duim voor je x

Lieve Gitte

Ook ik herken alles, werkelijk alles wat je schrijft. Ik reageer bijna niet meer omdat ik merk dat het wonden weer opent. Dat wil ik niet meer.

Bij mij heeft het ook lang geduurd voordat er herstel optrad. Voordat ik ook maar enigszins verder kon. Na een jaar ontwikkelde ik een depressie- dat was de meest zwarte tijd. Nog zwarter dan de tijd ervoor waarin zijn ontrouw uitkwam en nog veel meer.

Ook ik wenste zo vaak dat ik er niet meer was. De wereld kon wel zonder mij. Niets deed er meer toe. Ik zat in m'n eigen gedachten gevangen. Ik werd vlak- niets kon mij meer raken. Zelfs dat waar t om begonnen was raakte me niet meer; z'n leugens en ontrouw. Ik leefde op de automatische piloot.

Ik ging naar de huisarts. En ; voor mij veel belangrijker- een goede therapeut. Een psycholoog die mij liet zien wat er met mij gebeurde en hoe ik daar grip op kon krijgen. Ik wilde absoluut geen medicatie. Was bang afhankelijk te worden. En het was ook niet nodig. Daarmee zeg ik niet dat 't voor jou niet nodig is. Maar het hoeft niet de eerste keus te zijn.
Hoe moe je ook bent; ga met jezelf aan het werk. Neem de tijd voor jezelf, laat komen wat komt en doe wat goed voor je is (zoals Roosje zegt). Neem rust. En praat met iemand die je helpen kan je eigen krachtbronnen aan te boren.

Er is niemand die jou in deze relatie houdt. Jij hebt de regie over hoe jij hiermee om kunt gaan. Het is een zwarte periode- je bent enorm kwetsbaar. Bij mij was deze periode wel het keerpunt.
Mijn wens om dood te gaan was niet dat ik echt dood wilde maar dat ik weg wilde uit de situatie. Weg van de pijn, van de onmacht, van het gevoel m'n hoofd niet meer boven water te kunnen houden. Weg van die wurgende gedachten die mij gevangen hielden, mijn obsessie voor haar, mijn wanhoop over ons- mijn vanzelfsprekende kijk op 'ons' was weggevaagd.
Verschrikkelijk.

En toch...na die zwarte periode stond ik op. Gewond. Maar ook sterk; ik had mijzelf beter leren kennen. Ik kon er mee verder. En pas daarna bleek dat we samen ook verder konden. Maar dat was een bewuste keuze; die ik goed kon verantwoorden naar mijzelf. Uiteindelijk gaat het daar niet om ; blijven of samen verder.

Het gaat erom dat je je situatie kunt keren. Dat jij weer grip krijgt op je gedachten en gevoel. Niet vluchten in wanhoop, dood of ver weg naar de zon. Maar zoeken naar de manier waarop jij het heft in handen kunt nemen. Waarin je de moeheid kunt keren in energie.

Neem de tijd Gitte. Uiteindelijk komt het goed. Na dit zwarte gat klim je op. Zie je nu niet maar misschien kun je het aannemen van zoveel vrouwen hier die in een soortgelijke situatie gezeten hebben.

Amen, Stip

Helemaal eens met de vorige schrijfsters. Zoek hulp voor jezelf. Morgen naar de huisarts. En als de assistente meldt dat het morgen niet lukt, dan dram je door.
Net zoals de dames hierboven heb ik ook in dat dal gezeten. Sterker nog, ik ben pas sinds een paar weken helemaal van de antidepressiva af. Die had ik voornamelijk om mijn gedachten 'stil te kunnen zetten', in combinatie met lichte slaapmedicatie, zodat ik kon slapen. Anders was ik echt ingestort. Ik heb een ruim half jaar nauwelijks geslapen en ben ook 15 kilo afgevallen, het ging echt heel slecht met me. Maar ik ben er weer uit, uit dat dal. En dat gun ik jou ook. Ik heb enorm veel gehad aan mijn coach. Nee, wordt ook niet vergoed, maar was het helemaal waard. Vraag je huisarts wie hij of zij denkt dat jou kan helpen om hiermee om te gaan.

Stop even met vechten, en ga voor jezelf zorgen. En vraag daar dus hulp bij.
Dikke knuffel!

Huisarts

Ik ben al naar huisarts geweest in 2014, ook aan medicatie begonnen; citalopram.
Wat bedoelen jullie met neem rust. Met een eigen zaak drie kinderen en een huishouden en vier dagen in de week werken; onderbezetting in ons bedrijf kan ik geen rust nemen. Een mega puberende dochter waar ik af en toe zo klaar mee ben en een man Naja dat hoef ik niet meer te vertellen. Niemand in m'n omgeving waarmee ik er over praat. Ik voel me niet zielig maar ik weet echt niet wat jullie bedoelen met rust nemen.

Wel zou ik een tijdje alleen willen wonen; zonder gemama van de kinderen of een vent die contacten boven op me zit omdat ie schuldgevoelens heeft.

Met rust nemen bedoel ik

jezelf aandacht geven. Toegeven aan waar jij behoefte aan hebt.
Verstilling. Je afsluiten van de mensen om je heen- daar had ik behoefte aan. Misschien kom jij op een heel andere manier tot rust.

Ook ik had een druk bezet bestaan- zowel binnenshuis als buitenshuis. Heb me geen dag ziek gemeld. Heb wel 2 mensen in vertrouwen genomen- daar kon ik m'n hart luchten. Verder trok ik mij terug in huis. Kaarsjes aan, tijdschrift, mijn muziek of juist stilte. Met man afgesproken dat hij ons gezin die dagdelen draaiende hield. Ik deed even niet meer mee. Onze kinderen hadden basisschoolleeftijd /begin pubertijd. Ik heb wel vaak hoofdpijn voorgewend. In weekend ging ik alleen naar sauna of naar een hotel. Alleen maar 'cocoonen'. En veel gefietst en gewandeld, ook alleen. Daarnaast gesprekken met peut en enorm veel gelezen over dit onderwerp. Het hielp mij. Soms ook kop onder de dekens en dagen weinig aanspreekbaar. Man had ook last van schuldgevoel - kon ik niks mee. Heb hem gezegd dat hij dat dan maar tijdelijk om moest zetten in zorgen voor de kinderen en op die manier voor mij.

Citolapram alleen helpt niet. Het is een antidepressiva. Bij een depressie helpt het in combinatie met therapie. Cognitieve gedragstherapie zou je kunnen helpen denk ik. Zodat je grip krijgt op je gedachten. Je niet zo overspoeld wordt maar je gedachten en gedrag kunt sturen. Beweging/ buitenlucht werkt positief bij depressie.

Drukte door werk kun je - als jullie echt willen- omzeilen. Kan geld kosten of je man wordt meer belast of er zijn andere oplossingen.
Zoals je nu functioneert werkt t niet. Kom je in een negatieve spiraal. Je kunt de keus maken je terug te trekken op gezette tijden. Je kunt iemand tijdelijk je huishouden over laten nemen bijv. Je man kan jullie puberende dochter meer begeleiden (was hier ook een issue) en jou zo ontzien. (en ja dan wordt man nog meer belast- dat interesseerde mij geen biet/ eigen schuld vond ik. )

Wat maakt dat je er met niemand over spreekt? Heb je niemand die je vertrouwt? Of wil je het zelf doen? Kun je hulp vragen- zowel emotioneel als praktisch?

Lieve Gitte, waarmee kun je jezelf een plezier doen? Investeer nu in jezelf. Je verdient het om lief voor jezelf te zijn. Heeft niets te maken met slachtoffer zijn- wel met aandacht voor jezelf en op zoek gaan naar je krachtbronnen. Met hulp- ik raad je echt aan psychische hulp te zoeken. Een psycholoog die je begeleiden kan. Juist omdat je het met niemand deelt.

Ik heb mensen in vertrouwen genomen maar een kon haar mond niet houden en de ander vind dat ik natwes maanden een keus moest maken. Dus niet ervaringsdeskundigen snappen hier werkelijk geen snars van en hun Andries had ik geen zak aan. Ja sorry ben er nog boos over. De eerste (die t dus nodig vond het door te vertellen) heeft zelfs onze vriendschap van meer dan 20jaar verbroken . Kon het verdriet niet verkroppen dat onze kinderen en ik ervan hadden en had er moeite mee dat ik haar verdriet hierover niet zag dat ik buiten gezet werd.
Ik heb psychische hulp en ik heb cgt gedaan. En dit is waar ik nu zit. Maar idd ik moet meer van huis gaan en naar buiten en man kan me niet zoveel schelen.

Hee Gitte

Wat ontzettend balen voor je, dit te lezen.

Dat je in 2014 al naar de huisarts bent geweest zegt niks hè, dat was vóór jullie bom.
Ik meen mij te herinneren dat jullie bom in oktober 2015 was, vlak na die van ons..
Maar in 2014 kampte je dus al met depressieve gevoelens (heb je al eerder geschreven ivm een 'mogelijk inzicht' hebben in de toedracht van de affaire en als evt vlucht van Gitte-man, #hiermeepraatikniksgoed....).

Het láátste wat je tóén kon gebruiken was de uitkomst van een affaire. Dit gaat door merg en been, is funest voor je zelfvertrouwen, vertroebelt het zicht op relativering, en ga zo maar door.
Als het iemand zou zijn overkomen die wat sterker in de schoenen stond op het moment van uitkomst, daar zal het een heel andere uitwerking op hebben gehad.

Ga écht wederom naar je huisarts en neem hem/haar in vertrouwen en praat, praat, praat!
Dit houdt je alleen niet vol, lieve Gitte.

Doe het!
Zettum op.
XXX

lees vooral de verhalen van de ervaringdeskundigen hierboven!
Je bent zó niet de enige die dit heeft meegemaakt.

Vroeg of laat overkomt het ons allemaal, ontdekt danwel onontdekt. Schering en inslag zal ik maar zeggen.
Maar daar heb je op dit moment weinig aan denk ik...

Nou ja, natuurlijk ook weer niet 100% iedereen krijgt er mee te maken, maargoed de cijfers liegen er niet om, zogezegd.

Had je al EMDR gedaan?

XXX

Huisarts

Die man deed t zelfde bij zijn vrouw als mijn man bij mij. Hij is de laatste waarmee ik hierover praat.

Waaat?

Hoe weet je dat nou weer?

Nou ja zeg, zo zie je maar weer. Wat een toestand allemaal.
Zelfs 'de mensen waar je het niet van verwacht' maken zich er aan schuldig.
Ik denk dat 'meneer de pastoor' ook geen heilige is...

Is dit geen relativerings materie voor je?
Ik vind het soms echt een beetje hilarisch worden hoe vaak je er van hoort.
Gister ook nog weer een 'verhaal' van een familielid van me.

Dat werkt voor mij iig heel goed, om te horen hoe vaak het voorkomt ;-)
Neemt niet weg dat het kl*te blijft hoor!

Ok, huisarts exit.
Op zoek naar iemand anders, maar je moet iets, meis.

Misschien

sowieso op zoek naar een andere huisarts.
Waar je ook mee te maken krijgt (andere kwaaltjes, of dingen met de kids) je zult dan toch weer naar deze HA moeten, je blijft hem dan dus tegenkomen, nare bijsmaak.
Hebben ze niet een andere arts in de praktijk.
Of een ander dus....

Bij andere kwaaltjes heb ik er geen last van. hij is een goede huisarts. dus ik ga niet bij hem weg. maar jullie snappen als geen ander dat ik bij hem niet over ons verhaal ga zitten praten.
ik heb een uitstekende psych. daar ga ik straks weer naar toe. en ik ga idd wat vaker weg. was pas een weekend weg met mijn dochter. dat was zo heerlijk. zoveel energie kreeg ik ervan.
en dat dood willen. och; ik vind mezelf niet veel voorsstellen. dat heb ik nooit gehad. altijd als ik met vriendinnen was keken jongens naar de vriendinnen niet naar mij. ik was 22 en deed mijn eerste poging. een moeder die veel verlangde en me niet accepteerde zoals ik was. wel heel lief was..alle bedoelingen waren goed maar ervan overtuigd was dat ze het goed deed. op mijn 48e ging ik ontdekken wie ik nu zelf ben.
ik ben heel bevoorrecht met mijn kinderen. zeker als je eerste kindje dood geboren word ben je nog dankbaarder dat het je gegeven is er nog te mogen krijgen en allen gezond. daar probeer ik me op te focussen.
met jullie steun kom ik een heel eind.

het is wel zo dat als ik me rot voel ik hier spui. jullie begrijpen het het allerbeste. ja en mijn psych maar zij staat niet altijd tot mijn beschikking.

Ben ook nu blij dat ik het spuide gistereren. Het is zo fijn te lezen dat je niet de enige bent. dat anderen hier ook mee worstelen/worstelden. ik gun het niemand maar delen van verdriet helpt je relativeren en dragen.

xx
GitteNN

Optelling

@GitteNN, je geeft een hele optelling aan van wat jou bezig houdt. De moeilijke puber springt mij in het oog. Een moeilijke puber kan je helemaal leeg zuigen, vooral wanneer je al het andere slecht kan los laten. Ik wil nu niet je kind de schuld gaan geven van jouw depressie. Maar relativeren wat nu eigenlijk jou blokkeert, kan wel helpen.

Zelf vond ik het ook moelijk zaken een plekje te geven omdat er door een botte puber geen blijk van waardering naar mij uit ging. Niet zo vreemd misschien want het is wel puber-tijd. Maar op dat moment juist wel broodnodig. Dan weet je waar je het voor doet, alle ballen in de lucht houden. En ik wist dat het herstel minder langzaam was gegaan als die botheid er niet bij gekomen was..
Zodoende heb ik de puber wat los gelaten en in de richting van de vader geduwd. Dat gaf mij de energie om andere bergen te verzetten.

Als je op OOL de draadjes over lastige pubers doorneemt, zal dit je veel herkenning geven. Mogelijk dat het lezen van andere relazen, je helpt in het relativeren en wat los laten van de puber. Ook puberaal gedrag vraagt om het hervinden van een balans in het gezin. Dat betekent nog een bal hoog houden.

Je kan wel pillen slikken en met een psycholoog praten, maar je zult die ballen anders moeten indelen. Je kunt ze niet allemaal n de lucht houden.. Ergens denk ik dat je meer baat hebt aan een coach, die je vooral op praktisch vlak op de rails houdt.

Antidepressiva

Dat kan heel goed zonder cgt en omgekeerd, alleen is het vaak de combinatie die wordt gegeven.

De andere moeites die je voelt komen doordat 1 wond vaak vele oude openrijten; ze worden getroffen.
Daarom geloof ik, en noem dat negatief of realistisch, niet in volledig verwerken, maar wel in op een acceptabel niveau omgaan met.
Je houdt het altijd bij je, zoals het verlies van een kind. Sorry dat je dat moest meemaken.
Je puber vreet nu teveel energie.
Dat is niet haar schuld, niet jouw schuld maar dat komt door de verzwakte positie waarin je je nu bevindt.
Dat geeft niet, draag een beetje over, zonder je met uitleg (moe/alles is teveel) zonder details wat af.
Als het niet meer gaat meld je je ziek/ neemt schoonmaakster/vraagt hulp op welke wijze je die nodig hebt.
Wees creatief in het jezelf ontzien.
Je kunt nu al die ballen niet in de lucht houden, maar je bent nu zo verbeten verongelijkt dat je het eigenlijk ook niet meer wilt. Hoeft ook niet.
Geef het naar aan, communiceer, gooi jezelf open, wordt naar boos, wees verdrietig, wees kwetsbaar, geef je bloot, laat je rauwe bloedende hart zien en wees wie je op dat moment bent. Er staat geen tijd voor, echt niet, en als het weggaat en weer terugkomt en je overvalt: laat het er zijn.

Gitte, je kómt al uit 'zwaar weer' begrijp ik, en je bent nu in een tsunami van jewelste terecht gekomen.

Jeetje joh, steeds die tipjes van sluiers die worden opgelicht door deze en gene, verklaren zo enorm de houdingen ten op zichte van het hele gebeuren, je (ik) heb(t) gewoon geen idee wat er zich in het verleden heeft afgespeeld bij iemand, waardoor een hoop reacties te verklaren zijn...

Ik ben dan een ras-optimist en heb weinig/geen pijn in mijn jeugd en verleden te verwerken gehad (behalve de dood (langdurige ziekte op 76 jarige leeftijd) van mijn vader, maar DIT vond ik erger), dat verklaart weer mijn houding ten opzichte van het geheel. Ik had al een buffer om vanuit daar verder weer op te bouwen.

Het is wel heel fijn voor je dat je zo'n goede peut hebt!
Hopelijk kan ze ook helpen met het opzetten van een plan de campagne 'hoe jezelf weer praktisch op de rit te krijgen'.
Met vooral zorg en aandacht voor jezelf.
Pas daarna kun je misschien verder kijken hoe te werken aan de relatie, als díe puf er nog is.

Puberdochter ben je al mee weg geweest (toch?), súper!
Als jullie nou lekker met z'n tweëen een verbondje hebben en moeder/dochter zijn goed close, dat zou zo tof zijn!
Als je voelt dat je een fijne band met haar kunt opbouwen, dan heb je haar al voor je gewonnen.
Mocht ze gaan mokken om puberdingen, schuif haar lekker door naar Gitteman

Wat Bobbie zegt: "...doordat 1 wond vaak vele oude openrijten..." dat voel ik zo bij jou.
Je hebt al veel meegemaakt en dan dit er ook nog bij.
Dit heeft alle aandacht en zorg nodig.

X

Innerlijke rust

Ik volg al een tijdje mee, ook omdat ik zelf in de zelfde situatie ala jullie allen zitten. Verdergaan met partner na ontrouw. Ik ben niet zo snel van het reagereb maar wilde topicstarter een hart onder de riem steken. Al zit ik zelf ook in dezelfde fase. Het is allemaal zo herkenbaar wat we moeten doorstaan.

GitteNN, ik denk zelf dat je het allereerst moet zoeken bij acceptatie. Accepteren dat dit hoofdstuk een onderdeel van jouw leven is geworden. Accepteren dat als je met je partner verder wil gäaan voor altijd zult dealen met het verleden.
Het gevoel dat alles op je afkomt en de boze stemmingen van oneerlijkheid hoort erbij. Maar het hoort bij het leven. Zo maakt iedereen wel iets mee wat niet prettigs is. Het gaat er eigenlijk om wat je daar mee doet. Je kunt er in blijven hangen en meegaan met de stemming van boosheid en gekwetst zijn en verdriet. Je kunt het ook bekijken dat je eigenlijk wakker geschus bent en niet alles door een roze bril moet zien. Dat het maar net blijkt dat niemand te vertrouwen is en dat het eigenlijk hee eng is of we ons zelf kunnen vertrouwwen.
Ik denk dat je twee soorten vreemdgangers hebt. Het ene soort die het overkomen is door allerlei omstandigheden toevalligheden maar het 1 x laten gebeuren en daarna nooit meer of het andere soort waarvan je zegt eens een vreemdganger altijd een vreemdganger.

Ik heb ook heel lang in de boosheid gezeten maar vooral met vragen of alles is gezegd is. Want iemand die zo hard tegen je kon liegen en een dubbel leven leidde kan dat nog steeds. Ik heb nu rust gevonden waar ik zo naar verlangde. De storm in mijn hoofd waar je gek van wordt en dat gun ik je topicstarter.
Wat bij mij zo goed geholpen heeft is beseffen dat wat er is gebeurd geaccepteerd moet worden. Het is er en het gaat niet weg. Daarnaast maar in het nu leven en niet in het verleden, wat ik in het begin wel deed. Dat vrat aan me. Het inzien dat het belangrijk is om in te zien wat je partner na het uitkomen voor je doet. Spijt, steun, begrip en dat ieder x weer laten zien wanneer je slechte momenten hebt.

GitteNN, uiteindelijk moet je het alleen doen. We kunnen met adviezen komen en ervaringen maar ieder persoon steekt anders in elkaar. Wat voor mij werkt, werkt voor een ander niet maar wellicht wel voor jou. Ik hoop oprecht voor jou dar je rust zult vinden. Want ik voel vanuit mijn telefoonscherm zoveel innerlijke onrust. En dat is zo herkenbaar, om gek van te worden.
Wanneer je je innerlijke rust weer zult hervinden dan zul je merken dat je veel makkelijker naar het geheel zult kijken.

dnak

dank voor jullie lieve woorden. ik ben toch naar mijn peut geweest. toch naar onze gezamelijke peut. heb het uit mijn tenen gehaald maar deed de stap. hoe verder weet ik niet. ik wil in ieder geval mijn leven leven met mijn kids en wie weet ook wel met man. ik zie het wel.
voel me wat verdoofd maar vooral jullie aanmoediging rust te nemen ga ik ter harte nemen. hoe weet ik nog niet helemaal maar doen ga ik het.
fijn om toch keer op keer hier te kunnen lezen van jullie. hoop dat het draadje blijft bestaan.

xx GitteNN

Klopt Zonneschijn

Die innerlijke onrust, gekmakend is het! Ik omschreef mezelf als een vogeltje in een kooitje dat steeds tegen de tralies op vloog. Verschrikkelijk. Ik ben heel blij dat ik daar inmiddels vanaf ben.
Gitte, ik hoop voor jou dat je er ook snel doorheen komt. Maar ik ben bang dat je nog even door moet bijten. Je staat volgens mij heel erg in de vecht-stand. De adrenaline giert dan door je lijf, wat voor een heel groot deel die onrust ook verklaart. Dat helpt je natuurlijk om overeind te blijven, maar het zit je wel in de weg als je tot rust moet komen.

Hopelijk vind je die rust. Dat heeft te maken met acceptatie, en met loslaten. En dat is heel moeilijk, je probeert nu uit alle macht greep te houden op alles, ook dat moet je leren. Daar kan je therapeut je vast mee helpen. Ik vind het super goed dat je dat je weer gegaan bent.
Hou vol!

hoe lang?

hoe lang deden jullie er over om die innerlijke rust te vinden?

Voel me vandaag beetje down...m'n beste vriendinnetje, die mijn vertrouwen beschaamde en me aan het eind van de rit 'buiten' zette omdat ik teveel veranderd was is jarig. het is een rouwprocesje waar ik doorheen moet. kan me zo niet voorstellen dat je je zo gedraagd tot iemand die met zoveel verdriet zit. voel me even niet sterk genoeg hier overheen te kijken.

Niet/soms/vaker/redeljjk

Na een jaar of drie kon ik het één en ander accepteren als in: het is gebeurd, ik heb gehandeld naar eer en geweten( dus of je blijft of niet, beide goed) en ik wil verder.

Maar dan komen er dagen, periodes, omstandigheden, situaties die maken dat de boel wordt getriggerd en dan ervaar je hoe het was. Dan voel je de pijn, verwarring, vlucht neiging, verdriet en wacht je tot dat weer zakt.

Het zakt weer, ook zonder een oplossing.
Je wordt sterker maar bent ook blijvend beschadigd.
Je gaat weer kunnen lachen, evenals er huilmomenten zijn.
Je zult weer vrij zijn maar zal ook worstelingen houden.

Je hoeft niet naar het einde te kijken en de boel te overzien.
Er is niet een dag waarvan je zegt: en nu is het over.
Zo'n moment is het niet.
Het zal er altijd zijn, maar het zal draagbaar worden.
Dat wil niet zeggen: invoelbaar.
Alleen heb je er dan niet dagelijks evenveel last van. Dat gaat niet even snelsnel, helaas.

Ik zat dan bv in de auto en huilde om het verlies van het gezin. Dan zei ik hardop: oké, je voelt verdriet. Dat mag. Tot de volgende rotonde, dan ga je op zoek naar een rood gekleurde auto (bv) en glimlach je.

Of ik vond dat ik mocht baken, verdriet mocht voelen, boosheid mocht laten gaan, en dan wás dat gewoon zo. Er kwam vanzelf een volgend moment.
Het is overleven, stap voor stap, dat kent geen tijd, wel geduld met jezelf en niet wegstoppen, anders achterhaalt het je.
Maar linksom of rechtsom, voorwaarts of achteruit, je blijft je niet altijd zo voelen. X

Ik doe er nog over ;-)

En als ik de posts van iedereen lees, ook die in het draadje van moederziel destijds, blijft iedereen die ermee te maken heeft (gehad) er altijd wel op de een of andere manier last van houden, steekt het gewoon af en toe de kop weer op. Maar dat is niet erg, dat gaat weer voorbij, als het goed is. Bij jou is dat nu niet zo. Maar als er iets is dat ik geleerd heb in deze periode, is het dat ik er wel weer uit kom, wat het ook is. Dat ik misschien niet weet wanneer, en dat is misschien wel het lastigste eraan, maar het komt weer goed. Op welke manier dan ook.
En dat gaat bij jou ook gebeuren. Het komt weer goed, op wat voor manier ook. Kun je proberen dat te geloven, ook al zie dat nu niet? Volgens mij zorgde dat besef, dat geloof, voor de ommekeer. En dat moment was er al lang voordat mijn man besloot de scheiding toch maar niet door te zetten. Het gekke is dat dat ik toen niet zag, maar in retrospect wel zie. Ergens kwam het besef dat ik aan de situatie niets kon veranderen, alleen aan hoe ik er zelf in stond. Ik ben er trots op dat ik me staande heb gehouden in dit tumult. Dat kwam door het besef dat ik sterk ben, en dat ik er wel weer bovenop kom, en wel weer gelukkig kan worden/zijn.

Die vriendin, ja, dat is vreselijk balen. Voelt als een mes in je rug he, een trap na. Heb je niet verdiend. Het zegt alleen maar wat over haar, namelijk dat ze het moeilijk vindt om jou bij te staan. Ik weet niet hoe definitief jullie breuk is, maar als jij het graag anders ziet kun je haar natuurlijk gewoon appen dat je haar mist, als vriendin. En dan kijken of en hoe ze reageert. Maar als je denkt dat het je alleen maar energie en pijn kost, vooral niet doen.

Afvinken!

1) Sms die dame me een korte felicitatie zodat je de gedachte aan haar verjaardag kan afvinken. Het voelt ook wel goed en sterk als je boven die emoties kan staan.

2) Daarna knikker je haar uit je telefoonlijst, done. Je ontmoet wel weer andere mensen, op je werk of op school om koffie mee te drinken, zonder terug te denken aan haar 'streek'.

3) Het is warm weer, ga met je kinderen straks naar een ijssalon en have fun. Je kinderen helpen je door deze fase. Zij zijn je doel van de dag. Vandaag , morgen etc. Zolang dat nodig is.

Drie actiepunten is genoeg voor vandaag.

Tip: Ik weet niet hoe oud je jongste kinderen zijn, maar kinderen houden ervan voorgelezen te worden, (voor het slapen gaan). Voorlezen kost tijd, maar geeft ook veel dankbaarheid. Voorlezen brengt jou ook tot rust want het leidt af.