Verder na ontrouw deel 2

Maete, dankjewel voor je post

Net het zetje dat ik weer even nodig had om toch door te gaan.

Wij zijn net met therapie begonnen, en ik was zwaar onder de indruk van wat man voor sprongen heeft gemaakt in de afgelopen weken, hoe de therapeut hem helpt om op zoek te gaan naar zijn gevoelens en hem helpt om die onder woorden te brengen (nu klinkt dit heel erg alsof ze hem aan het handje neemt, maar het is eerder de goede vertaling maken). Daar ben ik heel blij mee, en het versterkt mijn geloof in hoe het tussen ons kan zijn/worden.

Maar... ik merk dat ik heel erg worstel met alle pijn en verdriet die hij veroorzaakt heeft. En waar hij nog altijd niet genoeg verantwoordelijkheid voor neemt in mijn ogen. Ik weet niet of ik nog wel genoeg geduld en energie heb om te af te wachten of zijn gevoel voor mij ooit weer terugkomt. Want dat we elkaar beter begrijpen en beter met elkaar kunnen praten wil nog niet zeggen dat hij weer van me gaat houden. Hoewel de therapeut op een bepaald moment opmerkte, dat zelfs op ons diepste punt, toen man allang uit ons huwelijk was gestapt, hij nog steeds door mij geraakt werd, en dat dat erop wijst dat er wel degelijk (veel) gevoel voor mij zit, ook al zegt hij van niet. Dat zette man en mij aan het denken. Dus ik heb hoop, zeker, maar het gaat me niet snel genoeg denk ik.

Ach, ik heb al zolang geduld gehad, heb al zo lang hard aan mezelf gewerkt, hoop gehouden, meegewerkt en me flexibel opgesteld, dat ik nu geen energie meer heb. Waar jouw man de kar trok, omdat hij de veroorzaker van de acute problemen en pijn was, heb ik dat bij ons gedaan. Ik wil van man erkenning van al mijn pijn en waardering voor hoe ik het de afgelopen bijna 2 jaar heb gedaan. Morgen ben ik aan de beurt bij de therapeut (man vorige week dus), ik schort het oordeel wel of niet doorgaan maar op tot daarna. Maar dankzij jouw post ben ik wel iets positiever gestemd, ik hoop dat ik daarmee de sessie morgen wel iets positiever kan insteken, dus dankjewel.

Die jaren van onzekerheid

Kunnen nu eenmaal niet overnieuw gedaan worden, hoe graag je die ervaring en herinnering hieraan ook zou willen uitwissen.
Een diep dal waar je ook weer uit omhoog geklommen bent. Een diep dal waar je liever niet in rolt omdat het geen leuke tijd vertegenwoordigt. Dat geldt niet alleen voor jezelf maar ook voor je partner. Hij kan het ook niet uitwissen, hij kan alleen laten zien dat hij ook met jou verder wilt omdat hij je waardeert om wie je bent.

Da's heel graag gedaan! En wat het leven je ook brengt... het is de kracht in onszelf die ons uiteindelijk overeind houdt. Geloof vooral in jezelf en in al je kwaliteiten want die hebben we allemaal. Ik duim voor jullie allemaal x

ik blijf ook het verdriet het bedrog de vernedering alles. de vele leugens. telkens weggaan om iets wat ik m zo gunde...en dan was hij naar haar.

nee ik ben gestopt met therapie. werkt niet. als man wil leren praten moet hij dat zelf maar organiseren. ik werk aan mezelf. ik kan alleen voor mezelf voelen en zorgen. wil er best zijn als hij hulp wil maar ik heb alles zelf uitgezocht wat dit een plek geven aan gaat. hij deed er nooit iets aan. wel er voor mij zijn hoor. dat zeker wel en ook, tot nu toe, laten zien dat hij met mij door wil en berouw heeft. maar de therapie in de huidige vorm werkt niet voor mij.
ik ben nog steeds zoekende. wil weg. wil geen verdriet voor kinderen en ga zeker niet oud worden met hem. ik leef nu en deal met wat er nu op mn bord ligt en beloftes doe ik niet meer.

ik zou ook best wel eens tegen truus willen zeggen wat ze aangericht heeft. dat lijkt me zo heerlijk.
snachts word ik nog wel eens wakker en drukte t liefst een kussen op t gezicht van man.
het kost ook allemaal zoveel energie. focus op mn werk (waar ik nu zit) lukt bijna niet.

pffff t blijft kut.
excusez le mot

Ja maar Gitte

Je schrijft steeds dat je vanwege de kinderen niet uit elkaar wil, maar dat je echt niet oud gaat worden met hem. Ik ga er van uit dat je daarmee bedoelt dat je bij je man blijft tot de kinderen de deur uit zijn. Maar hoe zie je dan die tussenliggende periode voor je? Gewapende vrede? Jarenlang? Geen intimiteit meer tussen jullie, alleen nog maar samen de kinderen opvoeden?
Het is geen veroordeling hoor, ik ben echt benieuwd naar hoe je dat dan vorm wilt geven.
Wij hebben ook voor die keus gestaan toen bleek dat onze zoon overspannen was en acuut veel zorg nodig had. We konden het zelf niet opbrengen daarnaast ook nog een scheiding te handelen, en ook voor zoon vonden we dat niet kunnen op dat moment. Viel echt letterlijk in dezelfde week, het zetten van de handtekening onder het convenant en de diagnose van zoon. Maar we vonden allebei dat alleen maar 'bij elkaar blijven' ons niet zou gaan helpen. Vandaar de keuze om deze kans aan te grijpen om toch aan de relatie te werken, en daarnaast ook aan onszelf. Jij maakt nu duidelijk een andere keus, wel bij elkaar blijven maar niets doen aan de relatie. Wat verwacht je daarvan?

En ben het met je eens, het blijft kut . Ook hier nog steeds gebrek aan focus op mijn werk (q.e.d., zit nu op mijn werk...).

weet je

ik heb ook geen idee hoe ik dit moet vormgeven. voor mijn gevoel heb ik er echt heel hard aan gewerkt. maar mijn aantrekkingskracht is weg. ik voel steeds minder voor hem. sterker nog ik voel me fijn als we niet bij elkaar zijn.

het is voor mij het fundament voor een liefdesrelatie. Trouw zijn aan elkaar. Ik voel me nu in een driehoeksverhouding zitten. ook al is zij niet meer in beeld. het schuldgevoel van hem maakt me niet meer uit. telkens als hij zegt dat hij van me houdt of dat ik zijn alles ben denk ik 'slijmbal'

het glipt weg.

het is wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben die zich niet kan focussen

Maete 2

"Het is volgens mij de kunst om net die dramatiek van simpel verraad uit het geheel te ontrafelen en stil te staan bij de hoe en waaroms. En de minste mishandeling is zoveel erger dan ontrouw, tweehonderd procent zeker weten, daar zou ik nog geen dag langer moeten over nadenken. Ontrouw en mishandeling zijn in de verste verte niet te vergelijken."

Ik ben niet boos, geergerd of negatief, ik wil het alleen nog een keer uitleggen. Het is mijn manier van voelen, ervaren en vinden en daarom juist, ook al is niet iedereen het daarmee eens. Dat vraag ik ook niet, het is mijn gevoel in mijn situatie en in mijn leven. Zo kijk ik ook naar alle anderen hier: het is jullie situatie en daarom juist, alleen jullie kunnen zeggen hoe jullie het ervaren.
Toch werd dat niet geaccepteerd en mensen werden zelfs venijnig en zo leek het of ik heel andere dingen had gezegd, die niet klopten.

Ik heb totaal niet de behoefte gehad om een excuus, reden, oorzaak, noem maar op voor zijn verraad te hebben. Even heel zwartwit: niet elke jongere uit een achterstandswijk groeit crimineel op, niet elke jongere met een moeilijke jeugd of die poezen plaagt wordt een seriemoordenaar en niet iedereen die in de war is met zichzelf gaat vreemd. De oorzaak verzacht voor mij niets. Een amputatie blijft een amputatie, wat de oorzaak ook is. Over mishandeling gesproken: ik vind verraad mishandeling, alleen op een ander vlak. Niet hetzelfde als lichamelijk geweld, wel hetzelfde als emotioneel geweld en verwaarlozing. Dat is er met mij gebeurd, dus ik kan dat zeggen en dat accepteer ik echt van niemand en dan ben ik nog veel langer in mijn huwelijk gebleven dan menigeen had gedaan. Voor de kinderen, die dat trouwens mijn stomste beslissing ooit hebben gevonden en dat zelf niet zo zouden oplossen.

Ik vind het jammer dat er hier niet "negatief" gesproken lijkt te mogen worden. De waarheid is nu eenmaal rauw en ik vind het tekort doen aan een groep vrouwen die er gewoon nog steeds moeite mee hebben. Ik ben gewoon niet zo dat ik roep hoe geweldig het allemaal was en is als dat niet zo is. Ik zeg dan hoe het voor mij daadwerkelijk voelt. En dat is klote. En daar moet niemand iets vanaf willen doen of dat maar negatief vinden. Alsof je alleen mag juichen en roepen hoe sterk mensen zijn geworden, ik begrijp dat niet zo. Wel dat die mensen zich zo voelen, dat is het niet, maar dat dat de enige vorm van reageren mag zijn.
Ik zou het bv heel prettig vinden als op een rottige dag iemand naast me kwam zitten en zou zeggen: rot he meid, takkewereld ook.
Op zo'n moment wil ik ook wel eens iemand die met me huilt of net zo boos is, met wie ik het mag delen.
Niet altijd wil ik dan horen: kop op hoor, je kunt het, je wordt er sterker van, alles komt weer goed.
Dat wil toch niet iedereen? Die verdeling in mening en steun mag er dan toch gewoon zijn? Ik kap het positieve niet neer, ik wil het omgekeerde ook niet eigenlijk.

Master ps

Bobbie, ik snap je wel dat je er helemaal klaar mee bent en dat het voor jou als een paal boven water staat: ik accepteer dit niet, nooit! Maar als ik tussen de regels door lees in jouw berichten, en vergeef me als ik dat verkeerd interpreteer, zat je huwelijk helemaal niet zo goed en was er weinig respect.Kijk in dat geval zou ik dus ook onmiddellijk de boeken dicht doen"

Ik wist van niets, niet van een slecht huwelijk, er was geen ruzie, geen waarschuwingen niets en voor elke vraag die ik ooit mocht hebben gehad kwam altijd een sus-antwoord. Was het perfect?
Welnee, maar ik ben nog nooit in het leven van perfectie uitgegaan.
Mijn partner hoeft helemaal niet perfect te zijn en ik ben het ook niet. Trouw is voor mij 1 van de basisbehoeftes van een relatie. Ik ben niet weggegaan omdat mijn huwelijk wel of niet goed was, dat is te fixen. Ik ben weggegaan na verraad.
De reden was niet een leven vol ellende hoor, hij kon overal nooit zo goed wat aan doen, hij was eigenlijk slachtoffer. Een zere pink had zijn reden kunnen zijn.

Therapie voor stellen heb ik nooit gevolgd, dat stelde ik voor en hij wilde niet. Ik zei dat ik door ervaring met therapie weet hoe het in elkaar stak. Het komt allemaal wat op hetzelfde neer en omdat ik helaas aanvoel hoe het werkt is het effect nihil.

Bobbie

Ik had een hele lange post gemaakt maar heb hem uiteindelijk niet geplaatste. Het leek er te erg op dat ik met je in discussie ga en dat wil ik helemaal niet.
Toch wil ik kort nog even zeggen dat er absoluut ook negatieve verhalen mogen zijn want niet alles eindigt in schoonheid.
Maar ik heb het wel moeilijk als er dingen geschreven worden als "ontrouw is nog erger dan mishandeling". Wie help je daar nu mee? Zeker jezelf niet want dan blijf je alleen maar vasthangen in boosheid. En zeker de anderen niet die op zoek zijn naar een luisterend oor en naar wijze raad.

En ik wens je toe dat je af en toe iemand hebt die z'n arm om je schouder legt en waar je kan uithuilen. Maar ik wens je nog meer toe dat je mensen om je heen hebt die je uit je verdriet en boosheid kunnen halen. Want die voel ik nog heel sterk bij jou. Op zich is daar niets mis mee maar die helpen je niet verder. Pas als je die kan loslaten komt er innerlijke rust. En dat wens ik je toe

Je schreef ooit dat je nog gelooft in de eeuwige liefde tot aan de dood en dat het meestal zelfs zo gaat. Wel daar moet ik je teleurstellen... als je naar de cijfers van echtscheidingen en overspel kijkt dan weet je wel beter. Liefde is door de jaren heen een moeilijk iets en mensen doen mekaar vaak pijn, soms niet eens beseffende waar ze mee bezig zijn. Dat is nu eenmaal des levens. Ik heb geleerd dat niets meer vanzelfsprekend is en dat er in het leven geen zekerheden zijn.. Nooit!

Sterker nog. Ik heb mezelf wel eens proberen in te beelden of ik in onze mindere periode in ons huwelijk had kunnen verleid worden. Ik durf daar niet eens volmondig "neen" op antwoorden. Ik denk als je iemand ontmoet waar je even de realiteit kwijt kan, dat je snel in iets belandt wat je eigenlijk niet gepland had. Ik denk echt ook dat velen pas nadien ten volle beseffen wat ze hebben aangericht. Ben je daarom een slecht mens? Ben je een mishandelaar? Ik denk het echt niet. Je bent gewoon een mens die op een slecht moment een zware fout heeft gemaakt. En laat ons eerlijk zijn, die zelfs als het huwelijk toch blijft duren daar ook wel een prijs voor betaald.
En ik ben niet naïef, ik besef dat het ten allen tijde nog kan foutlopen en ik zou het nooit een tweede keer pikken.
Maar ik ben wel blij, vooral voor mezelf, dat we die tweede kans krijgen. Ik voel me innerlijk bevrijd sedert ik de boosheid heb kunnen laten varen en het gewoon menselijk heb leren bekijken.
Ik voel me ook bevrijd sedert ik gestopt ben met zwart/wit denken, want het leven zit vol met vele tinten. Ik ben ook gestopt met te denken dat alleen mijn idee het juiste is. De geschiedenis is bezaaid met dictators die allemaal rotsvast geloofden dat hun idee en hun waarheid de juiste was met desastreuze gevolgen.
Enige mildheid en relativering maakt het leven zoveel makkelijker en in de eerste plaats voor mezelf. Vooral IK word daar gelukkiger van.

En Bobbie, ik hoop echt dat je je hierdoor niet aangevallen voelt. Want ik wens echt iedereen het beste toe en vooral dat we boven ons verdriet en onze pijn mogen uitkomen x

Maete

Ik merk, misschien door achteraf lezen, of dat postings verzanden tussen andere, dat ik soms niet goed begrepen of gelezen wordt.

Ik heb nergens gezegd dat ontrouw erger is dan mishandeling, ik zei dit:
'Maar verraad is voor mij het ergste dat je een partner kunt aandoen naast welke mishandeling dan ook. Je huis moet veilig zijn, mijn huis was een leugen.'
Naast. Dus gelijk aan mishandeling staat ontrouw. Voor mij. Niet voor anderen maar voor mij. Het staat er ook nog extra bij.

Ik ben maar zelden boos, het speelde eind 2012, dat heeft echt een plek gekregen.
Ik ben wel feller als mij iets wordt aangepraat of als mijn eigen gevoel, mijn eigen mening alszijnde ongewenst wordt gezien en dat steeds herhaald wordt, posting na posting en mensen er zelfs afscheid voor nemen. Dat zegt wel iets moet ik zeggen. Want mij kost het soms ook moeite en ik heb best wat last van sommige commentaren, maar ik blijf omdat het gevraagd werd. Voor een ander. Nu lijkt het een Bobbie draadje te worden en ik heb die behoefte en noodzaak nooit gehad. Maar ik word elke keer tegengesproken en dat wordt wel vermoeiend en vind ik ook flauw want ik accepteer wel alle andere meningen, ook degenen waar ik het nee oneens zou kunnen zijn, maar toch begrijp omdat het zo persoonlijk en ongrijpbaar is.

Ik ben niet zo zwart-wit als mij aangepraat wordt(al eerder).
Zoals ik ook al eerder schreef, ik heb me heel goed aan de go!fslag van mijn leven aan weten te passen. Wel ben ik duidelijk: ik zal nooit rechtpraten wat krom is, wat de oorzaak ook is. Als iets stinkt dan stinkt het. Mildheid is mijn middle name, vergeven: ik doe niet anders, grijs ken ik in alle schakeringen, maar ik zeg altijd 1 ding: mijn elastiek rekt lang door, je kunt ver bij me gaan, maar maak er geen misbruik van.
Mijn grens lag bij verraad en dat was bekend. Duidelijker kon ik het niet maken.
Ben ooit door een ander verraden en daarvan veel opgestoken in wat ik wil.

Dat ik nog geloof in liefde tot aan de dood wil zeggen dat ik niet mannenschuw of relatieschuw ben geworden. Niet dat ik naïef ben. Ik scheid niet om imperfectie, alleen wel om verraad. Ik, dat hoeven anderen dus niet te doen. Ik snap dat, nu anderen mij nog

Ik voel me niet aangevallen, lief dat je dat extra benoemde. Verder zal ik dan nog inhoudelijk reageren maar niet meer alles uitleggen, anders kan mijn naam bovenaan

Zucht

Meate 2,

Achter al jouw (lees álle) woorden kan ik mij volledig plaatsten.
Het geeft lucht hier in het topic en gaat wérkelijk over verdergaan na ontrouw.

Niemand had er verder nog íets over gezegd maar ontrouw vergelijken met (geestelijke)mishandeling vond ik ook een erg overtrokken benadering.
Iedereen ervaart het natuurlijk op een andere manier, maar om dit als 'tegewicht' te noemen in een topic waar dames keihard hun best doen om door te gaan na ontrouw vind ik echt een beetje flauw.

Het is iedereen die ermee te maken heeft gehad wel duidelijk dat je zeker het 1e en het 2e jaar best labiel en beïnvloedbaar bent.
Dan ís het gewoon fijn om relativerende verhalen te lezen...

Bobbie

Mijn bovenstaande post, poste ik nadat ik alleen Maete had gelezen, maar er bleek een nieuwe pagina te zijn begonnen...

Wat ik nu voor het eerst van je lees, Bobbie:

"Ben ooit door een ander verraden en daarvan veel opgestoken in wat ik wil."...

Dat had je nog nooit genoemd, dit zijn sleutelwoorden die jouw opstelling verklaren.
Voor mij verklaard dit alles.
Ik denk als het mij in een eerdere relatie was overkomen en ik héb het uitgebreid met nieuwe man besproken... ja jeetje en leefde in de verondersgelling dat je huwelijk goed zat.... nou zie je dan nog maar eens weer sterk te houden.

begrip

Lieve allemaal, ik begrijp ieders mening en standpunt en gevoel en gedachte.Geen oordeel over wat dan ook; meer van wouw wat knap ik zou het zo niet kunnen. dat gaat vaak door mijn hoofd. Verder schrijf ik hier omdat ik jullie hulp zooooo hard nodig heb. zeker in het gevecht tegen al mijn eigen gedachtes mijn pijn en verdriet. dat is een strijd die je alleen moet voeren. en wat er ook geschreven word het helpt altijd. dus blijf alsjeblieft schrijven. ik kan eerlijk gezegd (nog lang) niet zonder jullie posts.

xxxxxxx
GitteNN

Misschien toch belangrijke tekst

Dagkaart 22 juni

Gedeelde smart is halve smart zegt men.
Maar het zou eigenlijk
gedeelde smart is dubbele smart moeten zijn.

Als je mee gaat in de verhalen van smart van een ander,
ga je vanzelf meetrillen.
Zo ontstaat een verdubbeling van die trilling.
Zeker als iemand zichzelf als slachtoffer beschouwt.
Met als gevolg bij beide een zwaar gevoel.
In feite voed je de trilling van het slachtoffer,
door mee te gaan lijden.

De kunst is om uit die trilling te blijven.
De ander op een ander pad te brengen.
De focus op het lijden te verplaatsen naar
een focus op dat wat goed is.

Er zijn mensen die die switch niet kunnen maken.
Zij blijven eeuwig met van alles en nog wat in hun slachtofferrol hangen.
Toch is het hun eigen verantwoordelijkheid.
Zonder eigen initiatief is het onmogelijk.

Je hoeft je niet schuldig te voelen als je op een
gegeven moment er voor kiest om uit de buurt
van die trilling te blijven.
Maar soms is dat onmogelijk, zorg in dit soort situaties goed voor jezelf.
Neem regelmatig een keer afstand, probeer als het mogelijk is naar buiten te gaan.
Luister... maar ga er niet in mee.

Meeleven, begrip tonen voor,
dat het een vervelende situatie is.
Maar de manier waarop je met moeilijke situaties
omgaat, is een vrije keuze.
Men kan altijd kiezen tussen lijden en leven.

helemaal mee eens

alleen af en toe is het heel moeilijk niet het lijden te voelen. het overheerst bij mij dan alles. mijn denken mijn doen. is dat in een slachtoffer voelen? ik weet het niet. ik weet wel dat ik vreselijk tob met het feit dat ik zelf heel eerlijk ben en dat ik niet begrijp dat als je iemand vraagt of hij iets gedaan heeft er dan over liegt. mss vind ik dat nog erger dan de daad zelf.

daar tob ik mee.

hoe zet ik dat uit. hoe denk ik er niet meer aan. ik WEET het gewoon niet.

Ik denk...

Dat het best menselijk is dat we ons slachtoffer voelen. Ik heb dat ook heel erg en heel lang zo aangevoeld. En dat hoort bij het verwerkingsproces. Alleen moeten we oppassen dat we daar niet blijven in hangen. Soms heel moeilijk maar voor mij hielp het om op zoek te gaan naar wat mijn aandeel was in het minder goed gaan van de relatie. Pas op: ik zeg niet in het aandeel tot overspel. Begrijp me goed. Geef gewoon alles wat tijd Gitte en je komt er wel. Is het niet met hem dan zonder hem. Maar probeer verder te kijken dan de daad op zich en kijk wat er overblijft van de liefde. Als die er nog is dan moet je hard werken om er bovenop te geraken maar dan is het het wel waard. Ik vergelijk het soms met mensen die na een ongeval bepaalde uitvallen hebben die de rest van hun leven bepalen. Die moeten soms keihard werken om te revalideren maar na maanden ontdekken ze vaak wat positiefs het hen ondanks alles heeft gebracht. Die hadden ook niet gevraagd om dat ongeval maar het kwam op hun levenspad en ze moeten er mee verder, keihard doorzetten. Dat moeten wij ook ...Want alleen wijzelf kunnen voor ons geluk in de toekomst zorgen. Ik las onlangs nog een mooie tekst "Vergeven kan niets meer aan het verleden veranderen maar kan wel je toekomst bepalen".

Gitte

Jouw vraag is heel concreet, en die wil ik vanuit míjn ervaring en gezichtspunt beantwoorden.

Pas toen ik stopte met proberen te BEGRIJPEN wat mijn ex-man bezield had met zijn bedrog en gelieg, pas toen ik het van mezelf niet meer hoefde te begrijpen, omdat ik werkelijk waar niet op dezelfde manier in elkaar zit, pas toen ik het willen begrijpen naast me neer legde (gewoon omdat ik er niet uitkwam en er wel doodmoe van was te zoeken naar 'dit vatten'), pas toen kwam de start van acceptatie. Niet vanuit begrip. Ook niet vanuit onbegrip. Eigenlijk 'gewoon': ik hoef hier niets mee. Dit is niet van mij. Wat een opluchting om dat te voelen.

Daarnaast voelde ik veel pijn, een gekwetst zijn, gewond zijn, dát was wél van mij. En is het nu, na jaren, af en toe nóg. En dat is dan dus weer van mij. Dat onderga ik. Ik vecht er niet meer tegen. Ook een opluchting. Ik 'mag' zo veel meer en 'hoef' zo veel minder.

Probeer je gedachtententakels en je emotietentakels, telkens als ze 'om het bedrog van man' heen gaan en zich vastzuigen liefdevol, voorzichtig maar duidelijk los te maken. Sla je armen om jezelf heen. Onderga de pijn. Stop met de waaromvraag, met willen begrijpen. En kijk dan of je helen kunt. Met hem bij je. Of als dat niet gaat zonder hem. Dat gun ik je.

Laat dat hele 'project' van hem maar los. Blijf dicht bij jezelf. Wees lief voor jezelf. Werk niet hard. Kijk wat er is. Meer hoeft niet. Het is niet van jou. Het is aan jou om te kijken hoe je verder wilt leven. Maar dat hoeft niet op één dag bepaald te zijn. Sterkte.

roosjeraas(1) Meate(2)

Meate: dat voorbeeld van het ongeluk vind ik idd wel een hele mooie. Idd zij kunnen er ook niets aan doen. Ik ga die onthouden. Daar kan ik iets mee. Dank je wel. xx

Roosjeraas:

Je schrijft: Daarnaast voelde ik veel pijn, een gekwetst zijn, gewond zijn, dát was wél van mij. En is het nu, na jaren, af en toe nóg. En dat is dan dus weer van mij. Dat onderga ik. Ik vecht er niet meer tegen. Ook een opluchting. Ik 'mag' zo veel meer en 'hoef' zo veel minder.

hoe doe je dat er niet meer tegen vechten? Hoe doe je dat dat ondergaan. Wat doe je dan precies??

GitteNN

GitteNN

Dan doe je dus niets meer. Alleen maar voelen. Niet analyseren, niet willen vatten, niet ingaan op je eigen neiging om 'de ander de schuld te geven van dat gevoel' (ook al had je het niet gehad als de ander zich anders had gedragen, dus om dat feit gaat het niet, het gaat er om dat je dat gevoel niet naar de ander gaat verplaatsen). Als je ziek zou zijn, moet je het ook. Je kunt dan steeds bezig gaan met 'vatten wat er gebeurt', maar je kunt ook zeggen: ziek zijn overkomt mij, het doet pijn, ik kan niet meer dezelfde dingen als ik kon, ik heb een andere blik op het leven en mijn leven in het bijzonder en ik neem dat verdriet en die pijn met me mee. Het hoort nu bij mij.

Steeds als je in gedachten 'waarom' hoort, steeds als je de woede vanuit je tenen voelt opkomen naar jouw man toe, vertel je jezelf dat dat geen zin heeft, dat je nu pijn en verdriet voelt, dat dat naar is (en misschien niet eerlijk en niet jouw schuld, maar dat brengt je nergens) en dat je op dat moment, op die dag, in die week, in die maand, jouw leven zo fijn mogelijk voor jezelf mag inrichten. Goed eten, fijne drankjes die goed voor je zijn, een lekker douchespulletje, een crème die je fijn vindt, een kop thee en een tijdschrift, een mooi televisieprogramma, en als je werk hebt: de focus op je werk en je realiseren dat dat bij jou hoort, bij jou past, dat je daar je geld mee verdient, jezelf 'onderhoudt' en je kinderen ook. Mooie gesprekjes voeren met je kinderen, met vriendinnen. Picknicken in het park.

Besluit dat de focus ligt op JOU! Je hoeft niet te begrijpen, het weer goed te maken, elke dag weer beslissingen te nemen in verband met weggaan of niet. Je gaat kortom LEVEN in je eigen leven. Dat is goed zoals het is.

Het laten en accepteren

Heel simpel gezegd: je hebt een maag/darmvirus en bent hondsberoerd.
Wat doe je dan?
Je maakt het jezelf zo makkelijk mogelijk.
Je gaat naar bed, accepteert dat je onwel bent en wacht tot het overgaat.
En hoe rot je je ook voelt: het gaat weer over.
Dát is stoppen met vechten en gewoon accepteren dat je soms moe/verdrietig/boos/klein/sterk of niet bent. Dat je soms geniet en soms helemaal niet.
Dat mag, het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Dat maakt je geen slachtoffer, je bent gewoon aan het overleven en bij de ene duurt dat zolang, bij de ander zolang en de ander stelt het jaren uit en gaat dan de verwerking pas in en alles is goed.
Weet gewoon dat er weer andere tijden aankomen. Het leven houdt je tussendoor ook bezig. Laat alles wat er is er zijn en wees er niet bang voor.
Ik heb alles in vehapbare stukjes toegelaten, heel primair. Heel eenvoudig, soms hard, soms heel zacht voor mezelf zijnde.
Kopje op Gitte, het is een achtbaan, maar het is jouw achtbaan.

Mooi

gesproken allebei.
Goeie handvatten voor iedereen.

Ik vergelijk het wel eens met een vreselijke, dikke irritante bromvlieg (malende gedachten) die maar blijft zoemen om mijn hoofd, ook al blijf je ertegen meppen, hij gaat maar niet weg. En komen soms ook nog vriendjes van hem langs om er nog een schepje boven op te doen.
Maar de wetenschap dat bromvliegen nou eenmaal niet het eeuwige leven hebben, stemt al wat geruster.

Grappig dat je dat zegt van die bromvlieg, ik zeg vaak een zoemende mug. Komt zelden alleen, is niet onoverkomelijk maar wel vreselijk irritant en kan pittig prikken.

en zo'n muggenprik jeukt ook nog eens vréselijk, maar ook dát gaat over.
Niet tè hard krabben hoor, daar krijg je lelijke wondjes van ;-)

Ik ben ook blij met de mooie woorden. Voor mij is t voorbeeld van t ongeluk waarbij je idd veel niet kan of iig je leven behoorlijk anders word het meest duidend. Als ik daar aan denk word ik meteen rustig. De muggen vliegen etc zijn te klein. Hoop dat dat die de toekomstige hulpjes gaan worden.
Vreet t bij hullie ook zoveel energie? Ik ben savonds soms al om 20u flat out.
Wens jullie een fijn weekend en hoop jullie weer maandag te mogen begroeten. Dank je wel voor de steun en uitleg
Xx GitteNN