Verder na ontrouw deel 2

Zalpittig worden

Virtuele knuffel

<<<<<<<------>>>>>>>

Ik hoop dat je iemand in de buurt hebt om je op te vangen.

Meelezen

Tot nu toe heb ik meegelezen, maar wil toch ook even reageren.
Ik ben het eens met Bobbie en Moederziel. Mijn ex is in 2005 vreemd gegaan. Wij hebben toen anderhalf jaar relatietherapie doorlopen en de therapeut vond wel degelijk dat 90% van de problemen bij mijn ex lagen, en dat ik geen aandeel had in het vreemd gaan. Mijn ex is impulsief en heeft veel aandacht nodig. Ik ben altijd de stabiele factor geweest.
Enfin; tijdens die therapie heb ik hem toen duidelijk gemaakt dat dit niet nog een keer moest gebeuren, want dan was het klaar voor mij. Het ging mij niet eens zozeer om het vreemdgaan an sich, alswel over het vele liegen.
Eind 2015, dus 10 jaar later, merkte ik dat hij zich anders ging gedragen en heb ik hem op de man af gevraagd of er een andere vrouw ons huwelijk binnen was geslopen. Neeeeeee, natuurlijk niet, hoe durfde ik dat te denken, etc.
Je voelt 'm al aankomen: er was een andere vrouw in het spel. Na heel veel vijven en zessen gaf hij het toe. Hij wilde ook scheiden en met haar een nieuw leven opbouwen. Ik heb hem direct de deur gewezen en een afspraak gemaakt bij de scheidingsmakelaar. Tevens kwam ik erachter dat er voor deze 'dame' nog minimaal 2 anderen waren geweest. Tijdens de scheiding maakt zijn nieuwe liefde het uit, want zij wilde toch maar niet scheiden van haar man, die ernstig ziek is.
Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat ik geen schuld heb aan zijn vreemd gaan, dat hebben jullie ook geen van allen! Als een partner het niet meer ziet zitten, moet hij/zij dat ter sprake brengen, en niet zijn/haar vertier elders zoeken. Ik raad iedereen de website www.chumplady.com aan, om verder te lezen over vreemdgaande partners en hun cliché smoezen, verhalen en leugens en hoe daarmee om te gaan.
Ik ben nu ruim een jaar verder, ben verhuisd, 2 van de kinderen wonen bij mij (zijn al studerend) en oudste woont op zichzelf. Ex is in een andere stad gaan wonen en de kinderen zien hem niet echt veel. Dit alles na bijna 25 jaar huwelijk. Ik merk nu dat er weer ruimte komt voor mezelf en kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik hem in 2005 nog een kans heb gegeven. Let wel: mijn ex gedroeg zich toen voorbeeldig, zei zich schuldig te voelen, etc. En ik geloofde het allemaal maar al te graag. Mijn ex is hoogopgeleid, kan zeer charmant doen, maar vindt zichzelf veel te belangrijk. Hij staat op 1 en veeeeel verder naar beneden kwamen de kinderen en ik bungelde ergens in de onderste regionen. Ik dacht ook dat ik van alles moest doen zodat hij me weer 'leuk' vond. Volledig foute instelling; je partner moet jou accepteren zoals je bent, anders is hij jou niet waard. Remember that, ladies!

Schepje erboven op

Je man moet je niet accepteren zoals je bent maar het is meer een eer voor hem om met jou te mogen leven omdat je zo bijzonder bent. En vice versa.

Positief!

Wat een mooie gesprekken hier. Om nog even terug te komen op negatief vs positief: ik ben een mens van het halfvolle glas, zeker weten. Maar het kan ook zo zijn dat er na vreemdgaan geen, nogmaals: GEEN kans is op herstel. Niet omdat ik niet positief genoeg ben, maar omdat de vreemdganger, moederzielman in dit geval, het niet ziet zitten om zijn vluchtroute op te geven. Ik heb daarmee geworsteld, gevochten tegen dat intense verlies en verdriet (lees mijn draadjes), maar het bracht me nergens. En pas toen de acceptatie kwam bij mij dat het vreemdgaan niet mijn verantwoordelijkheid was, maar de zijne, keerde mijn positiviteit zich weer ten goede van mij.

Er is nooit een excuus voor vreemdgaan. Nooit. En de niet-wetende kan er ook onmogelijk een aandeel in hebben gehad. Alsjeblieft, trap daar niet in, want je doet jezelf tekort. Wat een therapeut, je man of wie dan ook je wilt doen geloven. Het is altijd verraad. Dat verraad kun je vergeven, een plek geven, je kunt het misschien begrijpen en je kunt daar samen sterker en hechter van worden, maar dan nog was het verraad. Wie dat probeert te nuanceren, steekt opnieuw een mes in je rug.

Ik kan wel als een opgewonden standje nogmaals uit de doeken gaan doen hoe het bij ons is verlopen, maar daar ga ik geen tijd meer aan spenderen, het is goed zo.

Ik zie gelukkig hoe mijn eigen situatie is en ervaar zachtheid en mildheid ten opzichte van OE-man, daar kan niemand hier iets aan veranderen.
Alleen ik weet wat er bij ons heeft gespeeld, daar kan niemand hier over oordelen.

Ik wens iedereen heel veel sterkte met zijn of haar eigen stuatie.

XXX

afscheid

GitteNN, ik wens je heel erg veel sterkte toe!
Voor jou gaat het niet werken en dat kan, het is goed dat je nu een beslissing hebt gemaakt en voor jezelf kiest.

Ik stop ook maar dan hier op dit forum.
Ben er nu te veel mee bezig op een negatieve manier en dat is zonde want het gaat goed met ons en ik richt me liever op het positieve!
Je leest nu eenmaal meer negatieve ervaringen hier, logisch want het loopt ook niet vaak goed af.
Het is ook een heel heftig en gevoelig onderwerp.
Iedereen heeft het anders meegemaakt, geen verhaal is gelijk, we staan er allemaal anders in.
Wens iedereen het beste toe in de toekomst en bedankt voor jullie steun en inbreng!
Volg altijd je hart....doe wat je goed lijkt en trek je niets aan van wat anderen daar eventueel van vinden.
Het is jouw leven dus maak er wat van!

Liefs Regenboog

Jammer

Dat het nu lijkt dat het draadje ophoudt. Maar ik hoop dat er toch mensen blijven schrijven, want er valt nog genoeg te vertellen/delen/steunen.
Voor degenen die het gevoel hebben dat ze er op een te negatieve manier mee bezig zijn: dat is natuurlijk niet de bedoeling van het draadje geweest. Juist niet. Dus bij deze de uitnodiging om de positieve kanten te blijven delen.

GitteNN: heel veel sterkte. Het besluit is genomen, dat is stap 1, maar de volgende stappen zullen ook niet gemakkelijk zijn (heb ervaring...). Ook als jij zelf degene bent die nu de knoop heeft doorgehakt. Gelukkig is dit forum er ook om je te steunen en goede raad te geven in dat proces.

Natuurlijk

Zolang als er behoefte aan is wil ik best meeschrijven, zeker als elke kant gewaardeerd wordt.
Mijn "verder" is dan niet samen geweest maar alleen en ik ervaar dat niet negatief.
Ik vind niet dat alle verhalen altijd positief hoeven te zijn, omdat ook dat de realiteit is, net zoals welke andere manier.
Alles is waardevol en iedereen mag er zijn, zelfs al zijn we het soms oneens.
Daar waar anderen niet tegen het negatieve konden, werd misschien vergeten dat alle positieve verhalen even pijnlijk kunnen zijn. Desalniettemin moet iedereen schrijven wat ze wil en moeten we elkaar waarderen en accepteren dat het niet altijd hetzelfde verloopt met de kruisjes in de huisjes.
Ik ga in elk geval niet weg.

Blijven

Het zou zekerlijk zijn als er hier nog lotgenoten over blijven, heel waardevol. X GitteNN

GitteNN,

Vraagje, (alhoewel ik niet weet of je de behoefte hebt om die vraag te beantwoorden).
Bij zo'n beslissing ga je niet over één dag ijs.
Heb je je wel eens zodoende afgevraagd of een andere therapeut tot een ander resultaat had geleid? Oftewel, heb je wel eens overwogen om naar een andere therapeut of een andere werkwijze over te stappen?

En heb je tips voor andere lezers waar ze op moeten letten wanneer ze bij een therapeut aankloppen?
---
Ps. Niet dat ik je wil gaan doen twijfelen aan je beslissing. Die keuze maak je, neem ik aan, uit behoefte aan het gevoel van bevrijding.

therapeut

Wat ik niet helemaal begrijp is dat het gaat over een andere therapeut. onze therapeut is wat mij betreft prima. echt helemaal goed.het ligt totaal niet aan haar. het ligt aan man. die praat niet.

grtjs.
GitteNN

Ik blijf

....hier op het draadje. Ik hoop dat ik af en toe wat nuttigs kan bijdragen. Een hart onder de riem kan steken. En respecteer ieders mening en beslissing. Ik snap je reactie wel hoor GitteNN. Mijn man is ook geen prater maar hij liet wel in handelingen blijken dat hij er voor wilde gaan. Zoals ik al eerder schreef het was meer een eenakter van mijn kant. Had hij geen blijk gegeven van spijt in wat voor zin dan ook dan had ik zeker anders beslist. Mogelijk laat je man het uiteindelijk toch ook nog uit handelingen blijken en is er nog hoop.... Sterkte GitteNN. We zullen je blijven steunen wat je ook beslist.

GitteNN,

Mijn vraag ontstond doordat je in deel 1 ( #445-455) nog positief over je man sprak en je je vooral focuste op truus.
Je ging je ook verdiepen in EFT. Vandaar dat ik vroeg wat er nu mis ging.

Je hebt eerder ook aangegeven dat maar een paar mensen ervan wisten. Alleen was het niet mogelijk om met hen over je gevoel te praten. Dat leidt over het algemeen tot eenzaanheid. Het niet kunnen praten met vriendinnen of familie, kan ook de valkuil zijn geweest waardoor je tot deze beslissing bent gekomen.

Ik weet niet hoe een therapeut een crisis aanpakt: of het wordt afgeraden met naasten te praten zodat je je soms zo alleen voelt of bestaat er tijdens een werkwijze wel ruimte om je emoties te delen, ( maar wel in beperkte mate).
Dat bedoelde ik met begeleiding therapeut. Ben je wel voldoende begeleid om om te kunnen gaan met momenten van diepe eenzaamheid.

Je geeft aan dat de therapeut prima was. Je beslissing stond los van de wijze waarop je therapeut te werk ging.

GitteNN sterkte! Ik heb eerder ook al een paar post geplaatst en lees dit topic vaak.
Nog even in het kort mijn verhaal; ik ben een man en ben ook ontrouw geweest. Ik heb een affaire van 5 maanden gehad. Ben zover gekomen door een combinatie van onzekerheid (intimiteit was er nauwelijks meer en ik ging aan mezelf twijfelen; zou ze andere mannen leuker vinden, ik doe er zeker niet meer toe, ben ik niet meer aantrekkelijk) en frustratie (voelde me afgewezen). Het werd ook een overtuiging dat als ik me afgewezen voelde, ik dacht "zie je nou wel, ze wilt je niet". Heb het meerdere malen aangekaart dat ik de intimiteit miste.
Anyway het is uitgekomen en ik heb er ontzettend veel spijt van. Stomste actie ooit die ik in mijn leven heb gemaakt. Had ik dat maar eerder ingezien, maar ik was gewoon 'blind', vond ook dat ik er recht op had.
Achteraf gezien na een intensieve coachingtraject, besef ik me pas wat voor pijn en verraad ik mijn partner heb aangedaan en wat voor ellende ik mezelf heb gebracht. Ik ben niet eerlijk geweest en heb geen respect getoond, terwijl ik dat belangrijke waarden vind. Ja, ik ben mezelf een periode verloren en daar voel ik me nog steeds erg schuldig over.

Zijn nu bijna 5 maanden verder en mijn partner heeft me (nog) niet laten vallen. Doordat ze al die tijd nog steeds naast me is gaan staan ondanks dat ze in het begin heel erg boos was en verdrietig (bij vlagen nog steeds, maar de scherpe randjes zijn iets minder geworden met de tijd) heb ik hoop dat het misschien weer goedkomt. Ik doe mijn best om het vertrouwen terug te winnen en dat kost heel veel tijd. Ik geef haar de tijd en ruimte en ben er voor haar als ze me nodig heeft. We doen af en toe leuke dingen samen en hopen stapje voor stapje weer bijelkaar te komen.

Als ik jou verhaal lees GitteNN realiseer ik me maar al te goed wat ontrouw met iemand kan doen. Pijnlijk! En dan dat ik daar zelf ook schuldig aan ben. Dit wil ik nooit meer. Ben ik ook absoluut niet meer van plan. Niet meer in de relatie met mijn partner, maar ook niet in een eventuele nieuwe relatie.

Nogmaals sterkte GitteNN!

Espe, nieuwsgierig

Wat bracht in het 'intensieve coachingstraject' bij jou precies het inzicht? Hoe ging die blindheid over in weer (je partner) zien?
Ik ben daar oprecht nieuwsgierig naar. Wat bracht jou tot het inzicht?

Inzicht

Dat ik een negatief zelfbeeld heb ontwikkeld tijdens mijn relatie. In mijn jeugd dacht ik altijd dat "het mooiste meisje van de klas" nooit iets met mij zou willen, want er zijn veel leukere/knappere jongens dan ik. Ik stapte dan ook nooit af op zo'n meisje, want dan zou ik zeker weten een blauwtje lopen was mijn gedachte. De "mindere meisjes" eromheen durfde ik wel op af te stappen.

Die onzekerheid kwam weer terug toen ik een relatie begon met mijn (nu nog) huidige partner. Ik zag en zie haar nog steed als zo'n mooiste meisje van de klas. Was van binnen altijd wel een beetje bang dat er kapers op de kust lagen die leuker waren en dat de relatie over zou gaan. Niet dat die negatieve gevoelens overheerste en ik mezelf als een jaloerse persoon gedroeg, dat deed ik helemaal niet. We waren juist heel gek op elkaar en het ging goed.
Tot op het moment dat door gebeurtenissen mijn partner burn-out verschijnselen kreeg. Was een periode van een jaar dat er geen ruimte was voor intimiteit wat begrijpelijk is van haar kant (zeg ik nu). Ik vond het moeilijk, voelde me elke keer afgewezen als ik toenadering zocht. Toen kwamen die onzekerheden en negatieve gedachten in volle hevigheid weer naar boven. Ging ook geloven dat het zo was wat uiteindelijk resulteerde dat ik intimiteit buiten de deur heb gezocht.

Het inzicht wat heb ik gekregen tijdens het coachingtraject is dat ik nu weet waar die onzekerheid vandaan komt, hoe krachtig negatieve gedachten kunnen zijn en hoe je de negatieve gedachten kunt ombuigen. Het is een leerproces en voor mijn gevoel gaat het best goed. En je er bewust van zijn, dat als die onzekerheid weer komt, je denkt; oh ja...

En nu ben ik dus bezig om mijn relatie proberen te redden. Ik weet niet waar het schip zal stranden. Ik heb mijn partner gekwetst, verraden en haar vertrouwen beschaamd. En de verhalen van sommige mensen hier laten mij zien wat voor pijn ontrouw met iemand kan doen. Het zal een lange weg worden en ik ga mijn best doen om het vertrouwen weer terug te winnen.

relatietherapie

kan iemand die hier ervaring mee heeft me nog een keer iets vertellen hierover. hoe ging dit?
ik ben er naar toe gestapt omdat ik vast zat en verder wilde. ben er nu even mee bezig maar de therapie richt zich op man. geen prater etc...wil hij wel meewerken?

hoe ging dit bij jullie?

grt
GitteNN

kapot OOK door truus

Waar ik ook zo mee worstel is dat naast man natuurlijk DE verantwoordelijke was ....zou ik zo graag willen weten of truus schuldgevoel is. al 1,5jaar worstel ik om dit drama een plek te geven. wetend dat bepaalde gevoelens nooit meer terug zouden komen. Waarom blijft iemand niet van een getrouwde vent af? ja ja eens...getrouwde man moet NADENKEN. nadenken over wat hij aanricht. Kan zo boos worden dat uiteindelijk IK degene ben die mijns inziens het meeste lijdt. Sorry doe een beetje slachtofferig maar ik vroeg hier niet om.

hoe worstelen jullie hiermee?

En dan?

Deze Truus heeft geen schuldgevoel al had ze het misschien toch beter niet kunnen doen. Waarom bleef ze niet van hem af? Simpel, ze was verliefd en had het gevoel dat hij en zij voor elkaar gemaakt waren. Zou het jou een beter gevoel geven als Truus er wel onder een torenhoog schuldgevoel gebukt gaat?
Ik vind het sneu voor jou dat je er al zolang last van hebt. Truus en je man gaan allang alweer gewoon verder met hun leven.

Gitte

Ik weet niet of ik je kan helpen, want ik kijk heel anders tegen truus aan. Ik probeer namelijk helemaal niet naar haar te kijken. Ik heb met haar niks te maken, ik heb met mijn man te maken. Ik vind er van alles van, ze was in een periode dat zij het moeilijk had veel bij ons over de vloer, of wij bij haar. Omdat mijn man en zij collega's waren hadden zij heel veel contact. En man is van het type teddybeer, bij hem storten heel veel mensen hun hart uit, dus ik keek er niet vreemd van op dat dat bij hen ook zo was. Tot het te laat was. Ik vind wel dat zij zich echt schandalig heeft gedragen, ze heeft nota bene met haar kinderen bij ons Kerst gevierd toen man en zij al verliefde gevoelens voor elkaar hadden. Van man vind ik dat zeker schandalig hoor, maar van haar ook. Ik ben dan ook echt ongelooflijk kwaad geweest op man toen hij dat opbiechtte. Ik voelde me zo ongelooflijk verraden en vernederd, dat is met geen pen te beschrijven. Ben hem toen zelfs letterlijk te lijf gegaan (doe ik anders noooooit, en het viel nog mee, ik stond oliebollen te bakken dus had een frituurpan vol kokend vet tot mijn beschikking .

Ja, ik vind het vreselijk wat er gebeurd is, ik vind ook dat ik hier niet om gevraagd heb en dat ik het al helemaal niet verdiend heb, en ik ben schandalig behandeld, maar daar probeer ik niet bij stil te blijven staan. Ik weet dat ik graag met man verder wil. Niet zoals het was, maar zoals ik altijd heb gevoeld/gehoopt dat het tussen ons zou kunnen en moeten zijn. En daar steek ik nu al mijn energie in. Ik hoop dat die boosheid en de pijn en het verdriet over het precieze hoe en wat van het vreemdgaan (en andere zaken) tegen die tijd zijn gesleten. En als dat niet het geval blijkt te zijn als we onze relatie opnieuw hebben uitgevonden, dan hoop ik dat ik dan alsnog met man aan het verwerken ervan kan werken.

Als ik jouw posts zo lees krijg ik echt het gevoel dat je je energie op de verkeerde richt. En dat zie je zelf denk ik ook zo, anders zou je er niet steeds op terugkomen. Zou het kunnen zijn dat het, ondanks de pijn die het veroorzaakt, focussen op haar toch makkelijker is dan te kijken naar andere zaken? Lijkt me interessant om te onderzoeken. En als je dat zelf niet lukt, is misschien een individueel gesprek met jullie therapeut een idee? Dan kunnen jullie samen onderzoeken waar de echte pijn zit, waar je precies van weg wilt blijven.

Gisteren hebben wij toevallig de eerste sessie bij de relatietherapeut gehad. Het was enorm heftig, maar ik ben zo trots op man, en blij met de manier waarop hij zich opstelt! Hij vertelde over een bijzonder zware week begin dit jaar en hoe hij een specifieke gebeurtenis ervaren heeft. Alleen al dat hij heeft verteld over hoe hij zich toen voelde was fantastisch. Hoewel voor mij zijn visie erg pijnlijk was, vond ik het wel heel fijn dat hij erover vertelde. Ik kreeg later ook de kans om mijn visie te geven, en dat was voor hem weer een eyeopener. Niet dat hij meteen zijn emoties en gevoelens ten aanzien van de gebeurtenis of mij kon veranderen, maar hij realiseerde zich toen pas dat wat ik had gezegd absoluut niet bedoeld was om hem te kwetsen, maar dat ik echt echt echt op de bodem zat en mezelf moest beschermen. Dat ik op het punt stond in te storten. Het voert te ver om het hele voorval te omschrijven, maar ik denk dat het voor ons allebei de meest heftige week van ons leven was. We nemen allebei de ander veel kwalijk uit die periode. Dat we nu van elkaar weten hoe we het ervaren hebben helpt enorm om begrip voor elkaar te krijgen.

Dus hoewel het echt waanzinnig heftig was, omdat al die emoties ineens weer boven kwamen, ben ik heel blij met wat het heeft opgeleverd.

Tot zover mijn ervaring met de relatietherapie. Maar alles valt of staat natuurlijk met of je man wel WIL. Mijn man is ook geen prater. Maar hij is wel zover dat hij ziet dat dat hem niet helpt bij wat hij wil bereiken, namelijk een gelukkig huwelijk en een fijne relatie. En dan liefst met mij, maar als dat niet lukt, weet hij nu al dat als hij in een volgende relatie dezelfde tactiek toepast, die relatie ook zal stranden. Die wetenschap motiveert hem. Weet jij hoe jouw man erin staat? Wil hij wel, maar weet hij niet hoe? Dan is het zaak een therapeut te vinden die hem daar wel toe kan 'verleiden'. De onze kan dat zeker, zij weet man op de juiste manier aan te spreken, en past allerlei tactieken toe om hem te laten praten. Met succes, dus.

Ik wens je heel veel succes en sterkte. Het is loeizwaar, dat weten we hier (bijna) allemaal.

Nog even:

Onze therapie is EFT. Ik geloof dat jij je daar ook in aan het verdiepen was, maar ik weet niet welke therapie jullie uiteindelijk gekozen hebben.

ik had over eft gelezen. maar naar 3 sessies voel ik me nog steeds in de fase waarin zij in kaart brengt voor haar zelf hoe onze relatie is/was.

krijgen jullie het vergoed? sorry ff zakelijk vraagje

Nee, relatietherapie wordt niet meer vergoed

En dan weer over de inhoud. Wij hebben een kennismakingsgesprek gehad waarin wij en zij de kans kregen te bepalen of we met elkaar in zee wilden. Vervolgens een intakegesprek waarin heel ons huwelijk en de problematiek besproken is, en waar we precies hulp bij willen. En vervolgens hebben we ieder een individueel gesprek gehad. Gisteren was dus pas de eerste 'echte' sessie.
Ik snap dat je ongeduldig bent, en ook dat het flink wat kost en dat je graag 'aan het werk' wilt en resultaat wilt zien. Maar als de therapeut niet helder heeft waar de schoen precies wringt krijg je ook geen passende hulp natuurlijk.

Hoe heb je de therapeut gevonden? Wij hebben haar via https://www.eft.nl/zoek-een-therapeut en dan hebben we gezocht naar een aanvullend getrainde therapeut. We hebben de mazzel dat ze ook nog eens praktijk heeft in onze woonplaats.

Jammer

was al enige tijd niet meer aan het meelezen maar kan het dan toch niet laten om nog eens te komen piepen.
Zo jammer om toch wel vrij negatieve dingen te lezen.
Bobbie, ik snap je wel dat je er helemaal klaar mee bent en dat het voor jou als een paal boven water staat: ik accepteer dit niet, nooit! Maar als ik tussen de regels door lees in jouw berichten, en vergeef me als ik dat verkeerd interpreteer, zat je huwelijk helemaal niet zo goed en was er weinig respect.Kijk in dat geval zou ik dus ook onmiddellijk de boeken dicht doen, game over, done!
Er wordt ook gezegd:
'Maar verraad is voor mij het ergste dat je een partner kunt aandoen naast welke mishandeling dan ook. Je huis moet veilig zijn, mijn huis was een leugen.'

Wel, je huis moet idd veilig zijn en mag geen huis vol leugens zijn. Tot zover ben ik meer. En ontrouw is idd een soort van verraad. Maar wanneer je verhalen leest van Fay, van Espe... dan zie je toch dat het niet zomaar verraad is. Daar zit zoveel meer pijn van en persoonlijke geschiedenis achter. Het is volgens mij de kunst om net die dramatiek van simpel verraad uit het geheel te ontrafelen en stil te staan bij de hoe en waaroms. En de minste mishandeling is zoveel erger dan ontrouw, tweehonderd procent zeker weten, daar zou ik nog geen dag langer moeten over nadenken. Ontrouw en mishandeling zijn in de verste verte niet te vergelijken.

Daarmee bedoel ik helemaal niet dat ontrouw goed te keuren is. Ik blijf het heel pijnlijk vinden en na anderhalf jaar na uitkomen van, ben ik er nog dagelijks mee bezig. Natuurlijk heeft het me heel veel pijn gedaan. Maar ik kan echt wel naar het geheel kijken en sommige dingen snappen. Neem ik daarmee een stuk van de verantwoordelijkheid voor de ontrouw mee op? Neen hoor, totaal niet, dat was zijn verantwoordelijkheid en had ik nooit van hem verwacht. Maar ik wil wel een deel van de verantwoordelijkheid opnemen voor het niet lekker draaien van de relatie in die tijd, voor het niet zien van zijn pijn op dat moment, voor het mijn bitcherig gedrag als ik boos was. Ik durf gerust van mezelf zeggen dat ik toen ook niet zo'n mooi mens was. Maar de ene mens kan alles van zich afschreeuwen en roepen en de andere neemt de gemakkelijke weg en vlucht in iets anders. En nogmaals, ik neem hiermee geen medeverantwoordelijkheid voor de ontrouw maar wel voor de fouten die binnen de relatie gemaakt zijn. Mijn therapeute zei vaak: binnen een relatie ben je met drie: 1.jezelf 2.je partner 3.je relatie. Je kan perfect naast elkaar functioneren met1&2 en toch 3 totaal verwaarlozen. Denk maar aan alle workaholics, sportfanaten, etc Alleen is deze manier van relatiefalen minder pijnlijk voor de partner. Maar eigenlijk is dit ook een vorm van ontrouw zijn aan de relatie op zich, aan de nummer 3

En dat brengt me bij al dan niet een therapeut nodig hebben. Ja iedereen beslist dat voor zich natuurlijk. Maar echt waar mensen, ik had het zonder hen niet gered. Ik was een wrak, zag alles ook zwart/wit, stond niet open voor enige beschouwing van het geheel en wou zelfs niet meer leven. Enerzijds door mijn man die er mij echt doorheen gesleept heeft, die alle therapieën zelf heeft opgestart, zowel voor mij als voor hem als voor ons samen en anderzijds door een heel nieuwe kijk op relaties en het leven durf ik nu echt met honderd procent zekerheid zeggen: wij zijn hier sterker uitgekomen. Het lijkt of sommigen dat moeilijk kunnen geloven en toch zeg ik dit met hele grote overtuiging.

En voor Gitte, ik hoop echt dat je verder geraakt, welke weg dat dan ook moge worden. Ik zou je enkel willen aanraden om geen beslissingen te nemen als je erg overstuur bent. Je kan altijd nog later weg als alles wat bezonken is, als er wat meer rust en ruimte is. Of een tijdelijke fysieke scheiding kan ook wat inzichten brengen. En misschien is je man geen prater maar dan moet je één ding voor ogen houden: wil hij niet of kan hij het nog niet. Als er van zijn kant geen wil is om tot oplossingen te komen dan begrijp ik je beslissing. Als het " niet kunnen" is dan kan therapie zeker helpen. Ik heb mijn man tijdens de therapieën zien openbloeien, heb hem dingen horen zeggen die zo mooi waren en ik nooit gedacht had die uit zijn mond te horen. Het heeft me zoveel moois gebracht.

Alleszins veel sterkte aan iedereen
En hier heeft de liefde overleefd en gewonnen, hoor. I'll drink to that!