Thuiszittersdraadje

Geholpen worden

Vandaag zou zoon een afspraak hebben met zijn hulpverlener. Vanwege het corona gebeuren verliep alles tot nu toe via de mail, maar dat schoot natuurlijk niet op. Beeldbellen of gewoon bellen wilde zoon niet. Hij kreeg toen de keuze uit doorgaan via de mail, zelf iets bedenken of een live afspraak. Zoon koos voor het laatste. Vanmorgen had hij dus de afspraak, maar hij weigerde te gaan. Het is te moeilijk voor hem lijkt het, hij wil niet praten, hij wil niet geholpen worden lijkt het. Maar wat dan? Ik weet echt niet meer hoe we verder komen.

Oh Tango

Zo ontzettend herkenbaar dit en wat is het moeilijk, hè.
Ik heb wel eens huilend een afspraak bij een therapeut afgezegd omdat ik niet meer wist hoe we verder moeten als mijn dochter alle hulp weigert.
En als enige reden krijg ik dan dat ze er geen goed gevoel bij heeft.
En ik geloof dat het onmacht is en geen onwil, maar we kunnen niet in de huidige situatie blijven hangen en ik vrees voor het moment dat er mensen (school, lpa, zorgverleners?) moeilijk gaan doen. Er heeft iemand zelfs al een keer voorzichtig geopperd dat dochter misschien beter tijdelijk ergens anders kon gaan wonen om zo weer in een structuur te komen, waar wij als ouders haar waarschijnlijk niet meer in zouden kunnen krijgen.
Ik denk dat mijn dochter wel geholpen wil worden, of eigenlijk, ik geloof dat ze wil dat haar problemen opgelost zijn, maar de weg daar naartoe is moeilijk en eng en dat wil ze niet. De eerste paar gesprekken met een therapeut gaan altijd best aardig, maar na een keer of 3 gaan ze wat dieper graven en dan haakt ze af.

Ik zie nu dat ik je ook geen antwoord heb gegeven op je vorige vraag. Ik weet eigenlijk ook niet waarom mijn dochter is aangemeld bij die instelling, terwijl ze geen verstandelijke beperking heeft, maar het is niet zo dat ze helemaal geen beperking heeft, ze heeft een lichamelijke beperking door hersenbeschadiging en haar hersenen doen soms wel raar met informatie. Dingen worden verkeerd onthouden of helemaal niet. Ze vat soms dingen op zoals ze helemaal niet bedoelt zijn. Vliegt ze ineens uit de bocht omdat er iemand een heel normale opmerking maakte of vraag stelde.
Misschien was dat de achterliggende gedachte, het kan ook gewoon zijn dat er een kort lijntje was tussen het revalidatiecentrum en deze instelling.
Ik was vooral blij dat ze nog een optie hadden gevonden en ik heb geen vragen meer gesteld.

Same here

Dochter had al twee weken niet gereageerd op telefoontjes of appjes van de hulpverlening. De therapeute kwam gisteren dus toch maar bij ons thuis. Dochter heeft aangegeven niet op de hulp te zijn gesteld en er niet meer aan mee te werken, ze lost het zelf allemaal wel op zegt ze. In werkelijkheid lost ze niks op, ze ontwijkt alles. Maandag hebben wij video-overleg met het hulpverlenersteam. Schiet echt niet op zo.

skik

Moeilijk is het.

En fijn deze herkenning.
Zoon had dus echt zelf voor deze afspraak gekozen. Gisteravond zei hij ook echt nog dat hij zou gaan. En vanmorgen was het dus weer over. Eerst kwamen er allerlei smoezen, hij was verkouden, tja, gewoon allergie, dus pilletje gegeven. En uiteindelijk was het: ik wil niet praten, het helpt toch niet. Ik heb nog voorgesteld met hem mee te gaan, maar zelfs toen was hij niet vooruit te krijgen. Misschien helpt het als een volgende afspraak in de middag is, zoon is in de ochtend ook echt niet op zijn best.
De hulpverlener is een hele fijne rustige man, daar zit het probleem ook echt niet.
Toevallig belde de beste man, een kwartier voor de afspraak, zelf op. Om te vragen of er geen griepklachten waren. Nee, zei ik, maar ik heb een ander probleem, zoon wil niet komen. Hij ging eigenlijk heel makkelijk akkoord om dan maar weer via de mail verder te gaan. En ik stond inderdaad ook half te huilen. En oja, de hulpverlener wilde zoon ook wel even spreken, maar zoon drukte hem gewoon weg.
Achteraf kan zoon ook echt niet uitleggen waarom hij dan eerst die afspraak wil en dan toch weer niet. Het is allemaal heel moeilijk.

Ik heb nu wel de vraag gesteld of zoon misschien een andere vorm van therapie kan krijgen, iets van PMT of zo. Want hij wil echt niet praten, zegt hij. Ik ben benieuwd wat daar voor reactie op volgt.

Bij ons heeft van buitenaf nog nooit iemand gezegd dat zoon ergens ander moet gaan wonen. Man heeft het weleens geroepen, niet waar zoon bij was gelukkig. En soms denk ik het ook weleens. Maar vraag me af of het wat oplost, ik denk dat zoon dan nog veel ongelukkiger zou worden. Zonder zijn katten die hem zo dierbaar zijn en zonder mij. Want we kunnen af en toe botsen maar hij hangt daarnaast heel erg aan mij.

Herkenbaar Tango

Er is iets dat ze, vaak op het laatste moment, remt. Ze willen wel maar kunnen niet. Zo lastig te doorbreken. Ik zie dochter wel tot haar 22e op haar kamer rondhangen voordat ze ineens zelf besluit dat het genoeg is geweest en ineens iets gaat doen. Maar da's geen optie volgens de hulpverlening, ze gaat al sinds de 2e klas vo niet meer echt naar school, dan sta je echt jarenlang stil in je ontwikkeling. Maar ondertussen weet niemand, ook het hele leger hulpverleners, hoe haar te bereiken.

skik

Tango

Lastig ja.
Ik herken veel in je draadjes en herken dit wat je beschrijft ook naadloos.
Bij ons speelt dit al jaren en na heel veel vallen en opstaan hebben we al lang geleden besloten zoon in alles te volgen.
En dat 'werkt'. Werkt in die zin dat hij uiteindelijk wel in actie komt, al is het lang niet altijd de actie die ik graag had gezien en ook niet genoeg naar mijn wens. Ik heb geleerd mijn eigen wens hierin te parkeren, dit werkt het best bij zoon.
Maar lastig was het wel want het is natuurlijk eindeloos laveren langs de verwachtingen van iedereen.

Mijn grote angst was uiteraard dat hij niet leert omgaan met verwachtingen/druk. En ik zou ook echt niet weten of hij dat kan want we leggen nooit meer druk en schermen hem af.
Maar onze zoon (en dat geldt vast voor meer kinderen en mogelijk ook voor de jouwe) kreeg zo enorm veel verwachtingen op hem af in die tijd ervoor dat hij letterlijk bezweken is onder de druk.
Herstel, helen, dat heeft heel erg lang geduurd.

Het gaat nu best goed met hem, maar nogmaals, zonder druk, dus hoe hij het doet onder druk weten we niet.
Wel legt hij zichzelf al flink druk op, dus van buitenaf ook nog is misschien too mutch.

Zoon was al vanaf baby een extreem autonoom kind (en tegelijkertijd erg afhankelijk) en alles wat hij wil lukt hem uiteindelijk wel. Zodra er verwachtingen van een ander bijkomen dan doet hij zijn best maar wordt het niets.

Het is een soort allergie oid;)
Ik heb dus gezorgd dat zijn omgeving vrij was van allergenen.

Sterkte, ik weet hoe je je voelt.

Skik

Ik heb dat bij zoon ook. Dat hij misschien voorlopig maar lekker op een sociale werkplaats ofzo moet gaan werken, een paar dagen en verder thuis. En hopelijk bedenkt hij dan als hij 20 is dat dat allemaal toch wel saai is en wil hij dan een opleiding doen. Als hij door de puberteit heen is.
Ik heb ook altijd gedacht dat dochter een moeilijke puber was. Zij was echt zo'n opstandige puber die de boel flink bij elkaar kon schreeuwen en het bloed onder je nagels vandaan kon halen. Maar ik eerlijk, ik vind dit nog veel moeilijker.

Machteloosheid

Mijn oudste was ook best lastig voor zichzelf maar toen ze op haar zestiende behoorlijk door het ijs zakte kon ik er tenminste wat mee. Want ze klaagde, huilde, werd boos, verweet ons van alles. Ook geen feestje, maar daar kan je mee aan de slag. Maar dat hele erge niks van deze dochter.....

skik

Ja lastig.

En zoon kan op andere momenten ook weer gewoon heel gezellig zijn. Net bijvoorbeeld samen een spelletje gespeeld. Dat vindt hij dan weer wel leuk en dan doet hij ook echt enthousiast mee. Soms is het zo moeilijk te rijmen.
Zoon gaf net trouwens ook aan echt bang voor corona te zijn. Daar is hij dus ook mee bezig in zijn hoofd.

Hier

Hier gaat het op het moment goed met zoon, hij is niet meer de enige die thuiszit en het hele gezin thuis doet hem goed, al baal ik er af en toe wel van dat hij niks doet aan school. Hij heeft allerlei therapieën gehad, is via de jeugdgezondheidszorg gediagnosticeerd en daarna zijn ze met een plan gekomen.Hij kreeg een fijne vaste begeleider en mocht drie therapieën kiezen. De eerste keer therapie hebben we hem bijna uit bed moeten tillen en de auto in moeten zetten, hij wou echt niet, huilen, boos en alle verzet dat hij had, maar uiteindelijk daar aangekomen ging hij er toch naar binnen en na afloop vond hij het toch fijn dat hij was gegaan. PMT heeft hij het langste gehad, de laatste sessie is niet doorgegaan en ik weet ook niet of het nou echt goed geholpen heeft, maar hij ging er wel graag heen voor de contacten met z'n begeleider en de andere jongeren.
Hij doet nu thuis meestal mee met de rest, dus samen lunchen, avondeten en ook regelmatig een spelletje met broer en zusjes, hij is er zelfs al uit geweest om met z'n broer te voetballen.
We zijn met de orthopedagoog bezig om voor de tijd als de scholen nog open gaan, voor de zomervakantie een nuttige plek voor hem te vinden. En een fijne, passende school voor hem zijn we ook aan het zoeken.

skik

Kunnen je andere kinderen je dochter ook niet bereiken of weert ze alle aandacht af?

Alkes

Contact met brussen gaat redelijk, zolang het maar over algemeenheden gaat. Of games. Gisteren is ze zowaar een eindje gaan wandelen, voor het eerst sinds januari!

Het is zo'n super eigengereid kind, die gaat pas iets doen als ze er zelf het nut en de noodzaak van inziet. Echt niemand die daar invloed op heeft. Dus waarschijnlijk wordt het gewoon een kwestie van afwachten tot er bij haar zelf een motivatielichtje gaat branden.

skik

Assa

Hoi kreeg jij dat voor elkaar, om je zoon in de auto te tillen? Mij lukt dat dus echt niet bij onze zoon. Hij is inmiddels langer dan ik, heel snel en redelijk sterk, dus in de auto zetten is echt geen optie meer... Als hij dus niet wil, gaat hij ook echt niet, ik probeer hem al niet eens meer richting auto te bewegen.
En wat voor nuttige plek willen ze voor jouw zoon gaan vinden? Is dat iets van dagbesteding?

Hier gaat het sinds vrijdag weer beter met zoon. De weekenden vindt hij prima, hij hoeft dan geen schoolwerk te doen. We proberen wel een beetje ritme aan te houden, maar hij mag 's morgens wel wat langer in bed blijven. Gistermiddag heb ik met hem gewandeld en wat gerommeld op een voetbalveldje, latje trappen en zo. Er was daar verder niemand ging dus prima. En verder doet hij wat klusjes, dart hij met zijn vader en doen we soms een spelletje.
Vandaag was mijn neefje van 7 er. Zoon heeft best een klik met hem, maar kan hem ook ineens zat zijn. Dat gebeurde een vorige keer en toen kreeg neefje een duw van hem. Nou heeft neefje ook autistische trekken en kan heel erg claimen en bepalen wat je moet doen en zoon kan dan weer niet goed voor zichzelf opkomen dus gaat dan te lang door met volgen tot hij het zat is en dan boos wordt. Vandaag maar wat meer begeleid en dan gaat het prima. Naar de ijswinkel gefietst, daarna samen spelletje gedaan. Vervolgens ging zoon even wat voor zichzelf doen en neefje even buiten met buurtkinderen spelen. Ging prima, zoon vond het ook en zei dat neefje volgende week weer mag komen om eieren te zoeken ;)
Op zulke dagen merk je dus weinig aan zoon. Maar kan morgen ineens weer anders zijn.

Zoon heeft op zich een goede band met zijn oudere zus. Maar ze zijn zo verschillend dat zijn zus nu vaak zegt dat ze niet weet wat ze met hem aan moet. Dat begrijp ik wel. Zij is heel sociaal, altijd contact met vrienden en zo. En hij helemaal niet natuurlijk. Eerst was zij de enige die nog wel eens iets bij hem voor elkaar kreeg, maar tegenwoordig ook niet meer.

Tango

Zo gemakkelijk als beschreven was het niet, ik ben verschrikkelijk boos op hem geworden, begon te schreeuwen en daar schrok zoon zo van dat hij z'n bed uitkwam en zich klaarmaakte om te gaan. Normaal ben ik bijna nooit boos en schreeuwen doe ik al helemaal niet, maar door de onmacht en het verdriet in mij gebeurde het ineens, daar ben ik zeker niet trots op, maar het was waarschijnlijk de enige manier om hem zover te krijgen. Normaal heb ik een vrij zachte stem, dus het was voor zoon ook duidelijk dat het menens was. Ik heb 's middags mijn excuses gemaakt, maar hij vond dat niet nodig, was zelfs blij dat het zo was gegaan. Toen ik hem na de eerste sessie ophaalde stond er zelfs een lach op zijn gezicht, waar daarvoor al lang niet meer gebeurd was. Daarna was het echt niet altijd gemakkelijk om hem mee te krijgen, maar hij wist wel dat hij er niet onderuit kon.
De nuttige plek zal een plek zijn waar meer 'dropouts' heen gaan, ze worden daar begeleid om hun schoolwerk weer een beetje op te pakken en ook weer in het ritme van school te komen. Er zijn twee groepjes, in het ene groepje de kinderen die van school gestuurd zijn vanwege hun gedrag en het andere groepje is met kinderen als onze zoon die om één of andere reden niet meer naar school gaan of durven gaan.

Herkenbaar

Assa, dat gebeurt mij soms ook hoor. Dat ik heel boos op zoon wordt, maar helaas werkt dat hier alleen maar averechts. Zoon wordt dan ook boos, maakt zich in het uiterste geval wel klaar en gaat de deur uit. Maar zeker niet naar de geplande afspraak.
Super fijn dat het bij jullie wel lukte en het voor jouw zoon wel de manier was, al verdiende hij geen schoonheidsprijs.

Zo'n plek voor 'dropouts' lijkt mij voor zoon ook wel wat. Ik heb geen idee of deze plekken hier ook te vinden zijn. Ik zou het hem zo gunnen om weer wat contact met anderen te hebben en wat ritme in zijn leven te krijgen.

ja ook herkenning hier

Ik heb ook wel eens tegen dochter staan schreeuwen, helaas gaat het kind dan alleen boos huilen/krijsen en terug schreeuwen en is ze echt niet meegaander dan.
Wel heb ik op zo'n moment te zien gekregen dat ze automutileert.

Ik vind het oprecht fijn dat het bij jou wel het gewenste effect had, Assa.
Ik denk dat we allemaal in onze frustratie en wanhoop dingen doen die de schoonheidsprijs niet verdienen.

Nou, lekker

Dochter heeft bij de behandelaars aangegeven te willen stoppen met de therapie. Ze vindt dat ze het allemaal wel zelf kan en gaat doen. Dat blijkt overigens nergens uit en is ook op basis van het verleden niet heel waarschijnlijk.

Vandaag een videobespreking met de psycholoog, orthotherapeut en psychiater gehad, die kwamen niet echt met een plan behalve evalueren. Wij hebben aangegeven dat deze lock down tijd zich uitstekend leent om dochter de kans te geven om aan te tonen dat ze het inderdaad zelf kan. Alles ligt toch stil dus iets nieuws zit er even niet in. En wij zijn nu de hele dag thuis dus kunnen beter in de gaten houden of ze wat doet aan de doelen die ze moet gaan opstellen, waarbij de 'beloning' dan een maand geen therapie is.

skik

Misdreavus

Ja, dan laat je het een volgende keer ook wel. Tenminste je probeert het. Erg heftig is dat, automutileren. Heb het bij zoon nog niet gezien gelukkig. Wel dat hij op dat soort momenten opschrijft of roept dat hij dood wil. Ook geen pretje. Toen zoon nog naar school 'moest' is hij ook weleens weggelopen richting spoorbaan, toen ik hem bij school had afgezet. Kreeg ik een foto van een langsrijdende trein geappt van hem met de mededeling, bij de volgende trein ben ik er niet meer. Tja, dan ga je hem wel zoeken natuurlijk....

Skik

Nou zeker lekker. En niet fijn als de therapeuten het ook niet meer weten. Doelen stellen is iets dat zoon ook echt niet kan. Een doel stellen voor school? Waarom zou hij? Hij wil helemaal niet naar school...
Ik ben heel benieuwd wat jouw dochter gaat doen. Het is er inderdaad nu wel het moment voor. En als de motivatie voor therapie er niet is, dan schiet dat ook weinig op. Sterkte!

Fijn

Wat fijn die herkenning in dit draadje, vaak heb je het idee dat je de enige bent die tegen bepaalde problemen aanloopt. En al gaat het bij iedereen anders en zijn de problemen ook verschillend, de zorgen die je als ouders hebt is hetzelfde.
Wat eng wat je zoon deed Tango, onze zoon heeft ook weleens gezegd dat het zo voor hem allemaal niet meer hoefde. Hij is een keer drie uur zoek geweest, dat was best eng, hij bleek rondjes te hebben gefietst.

Elfie

Ik had jouw bericht over het hoofd gezien. Waarschijnlijk omdat ik tegelijkertijd aan het typen was.
Jouw verhaal is ook herkenbaar. Zoon hier heeft ook moeite met alle verwachtingen. Dat uit hij ook vaak: er wordt teveel van me gevraagd. En teveel kan dan al zijn: naar school gaan en 1 keer in de week trainen en op zaterdag een wedstrijd (voetbal) spelen. In onze ogen is dat niet veel, maar voor hem wel.
Zoon heeft dit waarschijnlijk al lang, maar het is heel lang redelijk goed gegaan omdat hij toch maar deed wat er verwacht werd. Vanaf groep 8 werd het moeilijker. Toen ging hij inzien dat hij zelf ook invloed kan hebben.

Ik ben benieuwd wat jouw zoon nu doet, Elfie. Gaat hij naar school? Hoe vult hij zijn dagen in? Doet hij aan sport bijvoorbeeld? En welke druk legt hij zichzelf op. En krijgt hij helemaal geen hulpverlening nu?

Ik denk dat als we zoon hier helemaal los zouden laten, hij alleen maar in bed blijft liggen en ligt te gamen. Dat is heel weinig. Op dit moment gaat het ook best goed naar omstandigheden. Hij maakt het schoolwerk wat op zijn planning staat, de ene dag lukt dat beter dan de andere. Hij doet wat kleine klusjes in huis (afval wegbrengen, stofzuigen etc.). Naar de winkel wil hij niet meer, want hij is echt bang voor Corona. Dat hebben we dus ook even stilgelegd. Daarvoor stuurde ik hem nog wel eens voor een boodschapje.
Hij gaat wel soms even naar buiten om op het pleintje met zijn bal te spelen. En 's avonds maken we vaak een wandeling. Hele saaie dagen vind ik. Maar zoon vindt het wel best eigenlijk. En wij schermen hem inderdaad ook af. We vragen niet meer aan hem of hij een baantje wil zoeken o.i.d. Gaat in deze tijd natuurlijk ook lastig. Maar eerder deden we dit ook al niet meer.
Mijn zorg is vooral hoe en of hij na deze periode weer naar school gaat. En of hij de hulpverlening weer gaat oppakken. Want die verwachting is dus wel heel hoog voor hem.

In bed en

gamen, ja, dat is lang daginvulling van zoon geweest, misschien wel 3 jaar.
Op en af werd er vanalles geoefend (naar school gaan bijv) op vraag van ons of anderen dus veel succes had dat niet.

Inmiddels doet hij (op eigen initiatief) vo via thuisstudie en begint weer wat meer te integreren in gezinsleven. (maar blijft beperkt)
De deur uit gaat hij weinig. Hij heeft een hele poos buiten gefietst maar nu niet meer
Sporten doet hij thuis.
Die druk legt hij nu vooral zichzelf op bij het leren, is nogal perfectionistisch. En wil zo snel mogelijk alles af hebben, baalt van zijn achterstand.

We zijn uiteindelijk bij democratisch onderwijs terecht gekomen. Daar moeten kinderen zelf in actie, ze hoeven niet te leren. Maar ze moeten wel naar school komen, maar dat deed hij ook niet. Pas toen het echt niet meer hoefde, ging hij vrijwillig;) af en toe dan.

Ik vind zijn leven ook erg beperkt, vooral op sociaal gebied. Dat is soms dubbel want ik zit hem toch ook soms genieten van contact. Intellectueel komt hij wel aan zijn trekken, geen idee wat hij allemaal precies doet maar hij doet wel vanalles, weet ook veel.

Na flink wat teleurstellende ervaringen met hv was hij er klaar mee en wilde hierin niets meer.
Wel heeft hij zich zelf wat verdiept in psychologie, filosofie etc

Elfie

Hoe oud is jouw zoon als ik vragen mag? Klinkt heel erg als mijn dochter, ook erg autonoom altijd al, en perfectionistisch. En zit (pro forma weliswaar) op een democratische school, had op een gegeven moment echt intrinsieke motivatie, ging er dagelijks met redelijk welbevinden heen maar kan het nu al bijna een jaar niet meer opbrengen. Ze wordt deze maand 17.

skik

Ouderbegeleiding

Deze week start ik met online ouderbegeleiding. Ik heb de intorductie gevolgd, de opleidingsmodules en de vragen en ik word er redelijk verdrietig van. Het is echt een basiscursus ASS van het simpelste soort, veelal gericht op veel jongere kinderen en ik herken mijn kind er zo goed als niet in. Wie weet wat de sessies me nog gaan brengen, wil er niet negatief in staan maar denk niet dat dit me nou veel wijzer gaat maken.

skik

Pffff, wat herken ik veel .....

Skik, dat herken. Kwamen ze aan met dingen als, misschien moet je voor je zoon uitschrijven wat en in welke volgorde hij moet doen ‘s ochtends voordat hij naar school gaat. Misschien is dat te ingewikkeld. Volgens ons was dat niet het probleem, maar toch maar gedaan. Zoon dacht dat we helemaal gek waren, natuurlijk eist hij dat wel.
Waar we wel wat aan hebben is systeemtherapie, met een therapeute die zoon ook kent (niet persoonlijk maar uit dossier, hij krijgt van dezelfde club begeleiding).

Zelfmoord heeft hij ook vaak mee gedreigd. Hoewel ik nooit echt heb verwacht, dat hij het echt zou doen, hebben we toch een keer de politie gebeld. Die is gelijk naar de bewuste plek gegaan (waarvan hij had verteld dat hij het zou doen) en anderen kwamen gelijk thuis. Dat maakte in ieder geval wel veel indruk. Huisarts is toen ook nog thuis geweest om in te schatten of de crisisdienst gebeld moest worden.

Hier gaat het nu wel redelijk. Net na de voorjaarsvakantie is hij na 9 maanden weer een paar uurtjes naar school geweest. Helaas gooide Corona toen roet in het eten. Maar hij volgt nu wel de online lessen en maakt huiswerk voor de vakken, waarmee hij weer zou gaan opbouwen. Is al heel wat voor hem, omdat hij weet, dat hij toch blijft zitten.

3 weken geleden zou hij met PMT gaan beginnen, maar gaat vooralsnog ook niet door. Maar hij neemt wel de telefoon op, als de gewone ‘hulpverlening’ belt. Verder voornamelijk gamen, hij komt het huis niet uit en alleen online vrienden.