Thuiszittersdraadje

Wat fijn

Tamar!
Geniet ervan!

Heerlijk!

Wat super voor jouw dochter, Tamar. Ik kan me zo goed voorstellen dat je daar heel blij van wordt.

Elfie

Je hebt me aan het denken gezet met wat je schrijft. Het is ook waar wat je zegt. Zoon geeft eigenlijk heel duidelijk aan welke kant hij op wil. Hij wil werken op een veilige plek en het liefst helemaal niet meer naar school. Nu zal dat laatste niet kunnen, maar het moet toch wel anders kunnen dan het nu gaat. School wil echter eerst een reguliere plek proberen en denkt pas in een later stadium aan een beschermde werkplek. Maar waarom niet andersom? Eerst beschermd en daarna geleidelijk naar minder beschermd. Hulpverlening denkt nu weer dat hij overvraagd wordt op school vanwege zijn lage IQ. Maar een IQ van rond de 75 lijkt mij prima passend bij PRO. Werd ons daar ook verteld. Naar ons idee wordt hij ook wel overvraagd want hij moet dingen doen die hij niet wil, niet kan en niet begrijpt op dit moment. Omdat hij waarschijnlijk door alles wat er gebeurd is heel onzeker is geworden.
Ik begrijp school overigens wel, want zij kennen hem nog nauwelijks. Maar ja, als het hem niet lukt om naar school te komen, leren ze hem niet kennen.
En verder raken we meer en meer gefrustreerd door de hulpverlening. Vorige week had ik een gesprek met de hv en ik moest hem uitleggen dat PRO toch echt lager is dan VMBO basis, dat zoon niet op het ZMLK-VSO hoort etc. Volgens mij vond hij me maar een lastige ouder, maar ja ik werk zelf ook in de hulpverlening dus weet wel iets natuurlijk. Verdere diagnose-onderzoek willen ze ook niet doen. Ze gooien alles op het lage IQ en de onzekerheid/angst die hieruit voorkomt. Vrijdag hebben we een afspraak dus we gaan maar eens goed uitvragen wat ze nu aan die angst willen gaan doen. Want met enkel succes-ervaringen opdoen op school (en hoe doe je dat als het niet lukt om daar al te komen) zijn we er natuurlijk bij lange na niet.

Oja en die flessen

Want daar ging het ook nog over. Die heb ik zelf maar weggebracht. Het naar de winkel gaan laten we gewoon even zitten, dat lukt blijkbaar niet voor zoon. Voorheen ging dit wel, maar al die corona-maatregelen hebben hierin aardig roet in het eten gegooid.

Stage

Dochter hier heeft, in afwachting indertijd van een overstap naar het MBO, veel gehad aan een stage van 6 weken, 2 dagen per week. In de richting die haar interesseerde.

Ze kreeg daar ook succeservaringen waar zij, of ik, nu nog naar verwijst.

En een periode thuis zonder de druk om naar school te gaan kan ook schelen. Dan werkte ze thuis wel door aan haar schoolwerk.

En Tango, je hebt gelukkig heel veel tekst bij je zoon. Het kan zin hebben om dat op te schrijven en in een gesprek met de hulpverlening kun je dan checken of je alle argumenten hebt benoemd en of ze die hebben begrepen.

Tango

Hulpverlening kan echt lastig zijn, blijf achter je zoon staan (en vooral achter jezelf) en pas op dat niet teveel van je aandacht opgaat naar 'het tevreden stellen van hulpverlening'.
Je hebt je aandacht hard nodig voor zoon.
Vooral ruimte maken voor wat hij wil en wat goed gaat, dat werken bij je man, daar zitten nu de 'succes ervaringen' en niet op school.
(niet dat 'succes ervaringen' altijd goed en nodig zijn, soms is juist rust en pas op de plaats goed, hoe overijverig een hulpverlener ook is.)

Ik weet niet hoe financiering precies geregeld is maar dat verandert vrij vaak dus het kan toch zinvol zijn eens uit te zoeken hoe je verzekering je precies dekt bij welke vrijgevestigde hulpverlener. Soms wordt iig een groot deel vergoed.
En het kan zijn dat je bij een goed passende hulpverlening veel minder gebruik hoeft te maken van, het gaat echt om kwaliteit en niet om kwantiteit.
Maar als het geld kost dat je niet hebt dan houdt het natuurlijk op. Ik weet niet of je zelf inspraak hebt binnen het aanbod van gemeente? Hulpverlening die niet werkt (niet goed voor je voelt) kan averechts werken. Maar tegelijkertijd moet je natuurlijk laveren omdat een conflict tav hulpverlening weer tot een zorgmelding kan leiden en die kun je weer niet gebruiken nu.

Laat je iig niet verleiden tot een smalle, negatieve kijk op zoon. Gefocust op wat hij niet kan nu. Daar heeft hij helemaal niets aan. Hij heeft juist nood aan vertrouwen, positiviteit en een positieve kijk op hem en wat hij doet. Dat geeft juist ook hem het gevoel van 'succes'.
Eigenlijk zou je een incompetente hulpverlening ook wat moeten kunnen bespelen om zo het beste voor je zoon te kunnen bewerkstelligen. Maar dat is lastig als je je zo afhankelijk van hen voelt.
Ga er iig vanuit dat niet iedere hulpverlener het beste met je zoon voor heeft. Soms spelen andere belangen mee. (ego's ofzo)

En die flessen, die doen er niet toe. Zijn nu ook maar een middel, geen doel. Als het middel niet werkt dan is het nu geen geschikt middel.

Hulp tegen angst

daar heeft dochter een goede psycholoog voor, en heel veel geduld. Aanbieden maar niet dwingen. Meestal is het nee, maar soms toch ineens ja. En met dat feestje kwam ze zelf. Maar het is iets van heel lange adem en ik besef dat ik makkelijk praten heb omdat ze nu een startkwalificatie heeft (volgens haar heb ik het gehaald, maar ze heeft toch echt zelf de toetsen gemaakt).

Gesprek

Vandaag een best wel fijn gesprek gehad met hulpverlener. Zoon was bij hun intern besproken met de vraag of aanvullend onderzoek nodig is (naar bijv. autisme, angststoornis). Hier was uitgekomen dat dit voor nu niet nodig is. De angst van zoon komt voor uit zijn lagere IQ (rond de 75) en dit uit zich deels in aan autisme gelijkend gedrag: vaste rituelen, angst voor nieuwe situaties etc. Het heeft alleen een iets andere oorzaak. We vonden het best een aannemelijk verhaal, herkennen zoon er ook zeker in. Verder onderzoek is zeker in de toekomst nog mogelijk als wij dit willen, maar voor nu laten we het even.
Uit het gesprek kwam heel duidelijk naar voren dat school aan zet is. Hulpverlener was het absoluut met ons eens dat school de dingen niet altijd handig aanpakt met zoon. Groepsstages in grote winkelbedrijven vond hij echt niet passend voor zoon, daar gaan we dus over in gesprek. En ook over het stuk dat het voor zoon allemaal duidelijk en behapbaar moet zijn, kleine stapjes, niet teveel in 1 keer.
Omdat het ons niet lukt om hier met school uit te komen, gaat de hulpverlener dit met school oppakken en organiseert een gesprek meteen aan het begin van het schooljaar. Daarnaast wil hij kijken of er iemand van school zoon kan ophalen. Dit aanbod was al aan ons gedaan door een betrokken orthopedagoog van school, maar werd toen door de bovenbouwcoördinator weer van tafel geveegd. Onbegrijpelijk, vond de hulpverlener.
Wij kregen de opdracht mee om op papier te zetten wie zoon is. Hulpverlener vond dat wij in het gesprek veel treffende dingen vertelde en wilde deze op papier hebben, zodat hij dit ook naar school over kan brengen. Verder werd heel duidelijk uit het gesprek dat wij het als ouders eigenlijk best goed doen, dat was namelijk ook uit zijn gesprek met zoon gekomen. Zoon vindt helemaal niet dat we teveel pushen, aan zijn hoofd zeuren etc. Hij is verder tevreden met hoe het thuis gaat, dat hij best veel alleen thuis is vindt hij prima. Alleen school vindt hij enorm lastig, dat is echt een drempel voor hem doordat alles nog zo nieuw en onbekend is.
Hulpverlener heeft ook uitgelegd hoe dit komt en eigenlijk zien wij dit ook wel. Zoon denkt veel te ver vooruit en ziet ongelooflijk veel beren op de weg. Belangrijk is dus bij het hier en nu te blijven en alles stap voor stap te doen: eerst aankleden, ontbijten, tanden poetsen, schoenen aan etc. En dan pas de stap naar school. Alles goed voorbereiden: wat als bijv. de brug open staat en je komt te laat etc.

En verder is zoon natuurlijk echt slachtoffer van de corona-maatregelen geweest, hij heeft de school niet leren kennen en andersom. Hopelijk kan er in het nieuwe schooljaar gewoon op school les gegeven blijven worden, anders wordt het pas echt lastig.

Tango

Ik ben erg benieuwd hoe het met je zoon gaat. Is er al iets opgestart aan hulpverlening?

eerste schooldag

Werd ik vanmorgen om half 10 wakker, bleek ik een appje te hebben van ergens 's nachts van mijn kind dat ik haar maar moest wekken en dan zou ze wel zien.
Dus ik snel wat spullen in haar tas gemikt, aangekleed en hup naar school. Gesprek met de ib-er. Daar ging het al bijna mis want in de klas mocht de hoodie niet op, maar mijn kind wilde die niet af, maar mocht die dag dan op.
Ik was amper thuis toen ik telefoon kreeg dat ik haar weer op kon halen. Teveel prikkels en helemaal niet blij.
De ib-er leverde haar bij de deur af en ik kreeg te horen dat we maar even moesten kijken op het rooster welk uur ze morgen kwam, maar dat was voor mijn kind duidelijk niet meer bespreekbaar en die liep gewoon meteen door naar buiten.
Een gesprek is vandaag in ieder geval niet meer mogelijk, dat weet ik zeker en morgen misschien ook wel niet.

Ik weet niet zo goed wat ik moet vinden, ik vind het knap dat ze de stap heeft gezet, maar vrees een beetje dat die ene stap vooruit, 3 stappen terug heeft opgeleverd.
Maar even afwachten wat het contact tussen FACT en school en ons gaat opleveren, dat staat zsm op de planning in ieder geval.

Tegelijk weet ik ook niet hoe ik het hier allemaal moet gaan regelen. Ik heb ook nog mijn werk, waar ik al ben als het kind op moet staan en naar school moet, hoe moet ze dan op school komen? Zelf fietsen is denk ik nog even te veel van het goede. Mijn moeder heeft haar in het verleden vaak gebracht, maar die wil dat eigenlijk nu niet in verband met corona.
Ik kan niet stoppen met werken, dan komen we financieel in de problemen, mijn werk kan niet op andere tijden. Mijn man werk dusdanig ver van huis dat het hem erg veel uren zou gaan kosten als hij het moet regelen.
Een kind dat thuiszit is allesbehalve wenselijk en ik wil ook heel graag dat ze weer naar school gaat, maar het gaf ons wel allemaal rust op praktisch vlak.

Misdreavus

'dat ik haar maar moest wekken en dan zou ze wel zien.'

Misschien is het goed om met haar te bespreken wát ze precies verwachtte (of hoopte) en wat er vervolgens gebeurde. Ze zal toch een beeld hebben gehad bij de dag, of bij de mate waarin zij de prikkels asn zou kunnen. Pas dan kun je kijken of je haar verwachtingen moet bijstellen en welke oplossingen er mogelijk zijn.

Hoe het hier gaat...

Zoon heeft af en toe een gesprekje met zijn hulpverlener. Wij hebben ook een gesprek gehad. Naar aanleiding daarvan hebben wij iets op papier gezet over hoe zoon in elkaar zit, wat hij nodig heeft op school/werk etc. Begin van het schooljaar gaat er een gesprek komen op school, o.a. over de stage. Hulpverlener vindt de groepsstages die deze school doet (o.a. in supermarkt, bouwmarkt) niet passend voor zoon. Het is veel te groot en massaal voor hem. Zoon heeft een specifieke stageplek nodig met de juiste begeleiding. Hier gaan we dus op insteken.
Verder komt er nog weinig uit. De laatste keer had zoon aangegeven dat hij 's morgens geen overzicht heeft over welke stappen hij moet doen voordat hij naar school gaat. Vond ik bijzonder, want hij kan dat prima. Maar misschien is het helpend om hem hierin te ondersteunen op momenten dat hij al spanning ervaart. Hulpverlener zou hier een plan voor maken, maar ik heb nog niets gezien dus gaan we zelf maar aan de slag deze week. Zoon start woensdag weer.

Afgelopen week had zoon best een goede week. Het eerste deel van de vakantie vond hij maar matig en was hij erg passief. Afgelopen week zijn we naar de stageplek van dochter geweest op een vakantiepark in België. Hij had het hier erg naar zijn zin. Veel, weliswaar met ons, getafeltennist, badmintonnen etc. En zelf met een voetbalactiviteit meegedaan van de animatie. Hij sliep ook goed, in de tent die we gehuurd hadden. Prima dagen dus.
Eerder in de vakantie zaten we in een alleenstaand huisje en dat was dus toch minder geschikt. In de weken dat we thuis waren ging het ook wisselend. Vaak ging hij met mijn man mee werken, soms ineens niet. Hetzelfde gold voor de voetbaltraining. Hij is 2 keer geweest en de 3e keer ging hij opeens weer niet. Zo lastig soms.

Ik ben heel benieuwd hoe het gaat als hij komende week weer start met school. Ik heb het gevoel dat we er nog lang niet zijn.

Leerplicht

Misdreavus, wel super dat jouw kind in ieder geval nog ging. Maar wel heftig hoor wat je schrijft.
Hier gingen we vanmorgen van start. Zoon was goed voorbereid, op tijd naar bed gegaan, ik hem op tijd gewekt, zoon stapte op tijd onder de douche en daarna ging het mis. Bleef in bed liggen, wilde niet ontbijten. Uiteindelijk ging hij 10 minuten te laat de deur uit met de mededeling dat hij toch niet naar school ging. Hij wilde echt niet naar die nieuwe klas.
Ik hulpverlener gecontact, die eerder had aangegeven dat hij zoon niet kon halen. Die kon nu opeens wel naar school rijden. Zoon kwam daar, natuurlijk, niet aan. Hulpverlener heeft wel gevraagd hoe laat zoon morgen wordt verwacht: 9.00 u. op de fiets, verder geen uitleg over hoe of wat. Dus drempel voor morgen is nog weer hoger.

Ik word er eerlijk gezegd echt moe van. School die niet wil communiceren en het nut er niet van begrijpt. En zoon is sowieso nooit te motiveren tot alternatieve programma's, die volgt liever gewoon het lesrooster.
Hulpverlener die me vervolgens voor de voeten gooit dat wij strenger moeten zijn, dat leerplicht ingeschakeld gaat worden etc. Ik heb gezegd dit totaal onterecht te vinden. Zoon KAN het niet, het is niet dat hij niet wil.
Dit hielp blijkbaar, want toen ineens was bespreekbaar dat zoon doorverwezen kon worden naar een andere praktijk waar gekeken kan worden welk trauma of blokkade zoon belemmert. Pfffff.

En dan even over leerplicht? Wat is jullie ervaring hiermee? Komen zij snel met maatregelen? Hulpverlener had het al over voor de rechter moeten komen. Ik zei dat ik toch aan nam dat daar nog wat stappen aan vooraf zouden gaan. Een gesprek met uitleg over hoe leerplicht werkt vind ik op zich prima, maar dat gedreig ben ik behoorlijk zat.
En verder ben ik die hulpverlener zat, hij wil nu weer met ons in gesprek, terwijl hij al lang een afspraak zou plannen. Ik heb nu gevraagd waarover. Want ik weet niet wat ik met die man moet bespreken. Niet dat wij geen fouten zullen maken hoor, maar ik wil achter zoon blijven staan, hem niet streng aanspreken terwijl ik voel dat hij dit echt niet kan.
Ik denk dus eerst die behandeling en daarna pas kijken wat wij evt. kunnen veranderen.

Belemmeringen

Goed dat je een eerste aanzet tot het melden bij leerplicht hebt weten af te wenden.

Een tweede is dat je je realiseert dat als je een afspraak hebt om elders met zoon de belemmeringen te inventariseren dat je nog niet klaar bent. Dat wil niet zeggen dat hij dan de week daarop ongestoord naar school gaat. Dat kan dan ook nog veel voeten in de aarde hebben. Misschien wel een aanmelding voor een andere speciale school en wachtlijsten.

Wat is dat overigens voor voorziening om de belemmeringen uit te zoeken? Kan prima zijn maar kan ook te weinig, te laat zijn.
En dan wordt er uiteraard met instemming van je zoon, anders gebeurt er nog niets, een strategie uitgezet die nog moet lukken. Laat niemand hem dwingen om 'ja' te zeggen, voor de lieve vrede, en dan komt er toch niets van terecht.

Als ze weer beginnen over de leerplicht kun je ook overwegen om daar zelf maar eens te gaan kennismaken. Vraag de school om welke leerplichtambtenaar het gaat en welk mailadres. Dan leg je wel zelf contact. Kan vriezen kan dooien maar vergeet de mogelijkheid niet, het kan uitkomen.

En eerst schrik je van het gedreig, ik vind het ook nog steeds apart dat als je samen aan het oplossen bent dat je dan door dezelfde mensen met wie je samenwerkt voor je zoon, die hulp nodig heeft, regelmatig bedreigt wordt. Rare wereld.

Maar laat het zonodig gewoon voor de rechter komen. Maar een kort berichtje voor de rechter en vraag om vrijspraak. Met een goede reden is de kans dat je veroordeelt wordt tot een boete klein. En desnoods betaal je de boete.
Maar laat je niet intimideren. En blijf het welzijn en de scholing van je zoon als doel voor ogen houden.

PV gesprek

Overigens ben ik zelf in al die jaren niet voor de rechter gekomen. Waarschijnlijk omdat ik, net als jij, tijdig een weerwoord heb waardoor de kans op vrijspraak groot is. Als je je laat intimideren kan men het ook met meer 'succes' doorzetten.

Ik heb wel een gesprek meegemaakt waar het eerst vriendelijk en samenwerkend toeging en de leerplichtambtenaar, ja daar heb ik wel meerdere gesprekken, met diverse leerplichtambtenaren, mee gehad, ineens omdraaide als een blad aan de boom, mij sommeerde om een identificatiebewijs te laten zien en mij ging inplannen voor en PV gesprek. Proces Verbaal.

Ik ben direct doorgelopen naar de receptie om een klachtenformulier in te vullen.

Na een aantal weken werd ik op gesprek gevraagd. Daar ging ik nooit alleen heen. Het was weer een en al vriendelijkheid. Maar de betreffende ambtenaar was gefrustreerd geraakt omdat dochter na een jaar (contact met LP, nog steeds geen hulpverlening, wel kinderbescherming) nog steeds nauwelijks naar school ging.
Ja, de LP was gefrustreerd en dan mag ik dat voor mijn oren krijgen? Hoe gefrustreerd denk je dat ik ben.:-)

Sisser dus.

De LP kan je namelijk ook helpen. Ze kent de kaart en kan je tips geven.
Ik heb dus ook wel eens een nieuw contact aangegaan met de opmerking: u kunt ons bedreigen en de bietebrug opsturen, maar u kunt ons ook goed adviseren en helpen.

Maar nogmaals, denk niet dat ik dochter naar alle gesprekken meenam. Dat gedreig zou haar alleen maar nog angstiger hebben gemaakt.

Tango

Zoon is anderhalf jaar bijna niet naar school geweest en wij zijn één keer gebeld door leerplicht ambtenaar, school heeft zoon daar wel gelijk aangemeld toen hij thuis kwam te zitten, maar daarbij ook gemeld dat er hulpverlening was opgestart. Gesprek met lp was prettig en er ging geen enkele dreiging vanuit, alleen maar behulpzaamheid. Ik vind het raar dat er bij jullie zo gedreigd wordt en ook nog dat ze zeggen dat jullie strenger moeten zijn. Hier kon zoon niet naar school door angsten, boos worden of strenger zijn helpt dan ook echt niet.

Assa

Ja, en de leerplicht is dus niet degene die dreigt en zegt dat we strenger moeten zijn. Dat zegt de hulpverlening.
Wij overwegen nu een gesprek aan te vragen met de leerplichtambtenaar, om de situatie uit te leggen en hopelijk wat meer druk op de hulpverlening te leggen, want die lijkt dus tot nu toe nergens op.

Ik had dus een heel gesprek met de hulpverlener waarin hij dus eerst zei dat we een strengere houding moesten aannemen, vervolgens zei dat zoon zelf op school moest gaan bespreken wat hij wel en niet aan kan (terwijl hij eerder had gezegd samen met ons het gesprek op school aan te gaan en) en ook nog raar op keek dat ik zei dat ik vond dat er een half jaar lang eigenlijk niets gedaan was. Ik voelde me dus totaal niet serieus genomen en heb gezegd dat ik eerst met mijn man ga overleggen en dat ik daarna terug zou komen met een reactie.
Zojuist heb ik dus gemaild dat wij een gesprek willen met de leerplichtambtenaar en dat we willen dat er onderzoek gestart wordt naar een evt. trauma bij zoon t.a.v. school. Zolang we niet meer weten hierover gaan we niet pushen, strenger zijn etc. etc. Alleen positief stimuleren.
Als hij volgende week de reguliere lessen weer gaat volgen, voor een deel, ben ik al blij. Die introductie deze week mag hij wat mij betreft overslaan. Daar houdt zoon dus echt helemaal niet van. Zogenaamde leuke activiteiten om elkaar te leren kennen. Roept heel veel spanning bij hem op. Dit heb ik niet gezegd hoor tegen zoon, maar het gesprek dat we vanavond met hem hadden was wat hem betreft duidelijk genoeg. Hij was echt niet van plan morgen te gaan of overmorgen...

Annej

Bedankt ook voor jouw bijdrage.
De instantie die ze willen inschakelen is er eentje waar ik wel vertrouwen in heb. Er werkt een zeer geschikte kinder- en jeugd psycholoog die ook EMDR therapeut is. Ik heb zeer positieve verhalen over deze psycholoog gehoord.
Zoon is over het algemeen nog steeds te motiveren, zolang hij maar het idee heeft dat het hem iets oplevert. De gesprekken met de hulpverlener kwam hij ook altijd na, de ene keer met wat meer moeite dan de andere.
En ik snap dat hij dan zeker nog niet de volgende dag, week of maand weer naar school gaat en dat het misschien nog veel meer voeten in de aarde heeft. Maar ik hoop dat het ons en vooral zoon inzicht gaat geven waar het mis gaat en waardoor. Dat gun ik hem zo. Een wat meer onbezorgd leven te hebben dan hij nu heeft.

Onzekerheid of wantrouwen?

@Tango, is je zoon onzeker over zijn kunde of is hij wantrouwend naar al die mensen die over zijn toekomst buigen, hem vertellen hoe hij opstart terwijl hij zelf misschien ook wel wilt bepalen hoe hij opstart en laten zien wat hij kan.
Lees dit niet al kritiek op de ouders, dus op jou. Zo bedoel ik het niet.

Laat je zoon zelf meer nadenken over hoe hij dingen wilt regelen. Begin klein; bv vaatwasser inruimen of de schutting beitsen of etc. Opdrachten waar geen stress bij zit, waar hij niet verteld wordt hoe hij dat moet doen ( instructies anderen) maar er een eigen invulling aan kan geven zodat hij kan laten zien dat hij zeker wel wat in zijn mars heeft. Opdrachten met snel resultaat, zonder hem te overvragen.
(Zo ging ik vroeger, als puber, graag ramen lappen. Alleen al de verbetering, deed mij goed en gaf mij een trots gevoel.)

Wantrouwen pakt weer anders uit. Dat leidt tot stevige koppigheid.
Zo hier een kind met groot wantrouwen naar mensen, of die mensen het nu goed bedoelen of niet. Hij is ook koppig; wat je ook aangeeft, hij doet het toch op zijn eigen manier of wij die nu verstandig vinden of niet. Maar hier was de ruimte om vertrouwen te tonen in zijn kunnen essentieel. Dus weer die positieve kijk en geloof in zijn kunnen, dat maakt of knakt.

Vraag eens aan je zoon of hij het heel belangrijk vindt wat anderen van hem denken.
Ligt daardoor die drempel zo hoog terwijl elk mens zijn eigen groei maakt en je zoon nog niet weet waar hij wel sterk in is.
En laat die IQ-waarde los. Ook pubers met hoog IQ wil je soms, bij wijs van spreken, wel achter behang plakken.
Heeft de hulpverlener ook wel eens gesprekken met hem over zijn interesses? Wat hij graag doet buiten school om en het waarom? Zoals ik het nu lees, is alles zo op onderwijs gericht.

Stagetip

@Tango, je zoon was ontspannen tijdens de week op de camping. Niet zo vreemd; ver weg van school en in de natuur. Je zoon kan misschien ook stage lopen in een tuincentrum en de planten verzorgen. Zo’n groene omgeving en relatief weinig contact met klanten, kan goed uitpakken.
Want hij kan best wat; zie zijn inzet tijdens die week kamperen!!

Als een kind het gevoel heeft teveel beschermd te worden, kan een kind denken dat de anderen weinig hoge dunk van hem hebben. Dat is niet bevorderlijk voor zelfbeeld. Isoleer hem dus ook niet te veel van anderen.

Flanagan

Ik lees jouw reactie absoluut niet als aanval. Al kwam dat eerder zeker wel voor.
Het is herkenbaar wat je schrijft. Als er geen druk achter zit, gaat het veel beter. Vandaag was zoon dus weer thuis. Hij wilde niet met man mee naar werk. Morgen wel, zei hij. Ik heb hem opgedragen de woonkamer te stofzuigen. Alleen even laten zien hoe de stofzuiger werkt, zodat hij ook onder lage kastjes e.d. kan komen en de rest aan hem gelaten. Het resultaat vond ik niet eens zo belangrijk, maar het zag er best netjes uit.

En ja, dat verschil met vorige week vind ik echt schrijnend. Hij was zo gelukkig toen. Daarom willen we ook zo graag dat er meegedacht wordt naar een plek waar hij wel kan werken en het vertrouwen krijgt. Want dan kan hij zeker iets. Dat ziet mijn man ook als hij daar werkt. Een tuincentrum of liever nog iets met dieren en dan vooral katten, dat is iets wat ik hem wel zie doen. We hebben een hele mooie kattenopvang in de regio en het is jammer dat die echt te ver is om te fietsen en heel slecht bereikbaar met OV. Anders zou ik zo vragen of hij daar stage kon lopen.

Ver?

Wat is te ver? Is het mogelijk om van een bekende een e-bike te lenen? Dat maakt hem ook minder afhankelijk van anderen, oftewel meer genieten van een bepaalde vorm van groeiende vrijheid die gelijk komt met ouder worden.
Leen dit weekend een e-bike en laat hem met zijn navigatie op zijn mobiel naar die opvang rijden. Als hij ergens vast loopt, kan hij jullie bellen.
In het weekend heeft hij alle tijd om te genieten van deze nieuwe stap.
Gooi de optie kattenopvang niet meteen in de prullenmand, probeer het eerst.
En bij heel slecht weer is een keertje met auto brengen en terug met OV of meerijden ‘collega opvang’ nog te overzien.

Mijn zoon liep dus stage op de kamerplantenafdeling; o.a. water geven en slechte blaadjes verwijderen. Op dit moment kijk ik naar de plant die hij bij afscheid had uitgekozen. De plant is alweer een paar jaar oud. Maar hij zorgt er nog steeds goed voor; zijn kindje.🙂

Trauma

Ik vind het woord trauma best heftig. Ja, je zoon heeft het moeilijk en de IQ- score was niet hoog. Dat klinkt min, maar ik bedoel dat het zo bij je zoon als teleurstellend kan zijn binnen gekomen. ( Er zijn in Nederland ook kinderen met een lagere score dan 75.)
Maar of dit onder trauma valt? Ik geloof wel dat als een ongrijpbare woord als trauma regelmatig valt, dit bij een kind als zodanig kan gaan leven. Materie zoals behandeling van trauma of onderzoek naar psychische stoornissen, kan bij een kind/puber zoveel onrust veroorzaken; of zoals zoon dat omschreef als gewroet in je hoofd. Helemaal als je er eigenlijk geen voorstelling van kan vormen.

Hier was zoon tegen onderzoek diagnose omdat zoon wist dat school het daarop speelde; comorbiditeit en dus over de schutting. Hij wilde dat wij het niet eens overwogen mee te werken aan het gewroet in zijn hoofd. Dat zou bij hem binnen komen als getwijfeld van ons in hem: dus zelfs zijn ouders denken dat hij wat mankeert. Hij wilde onvoorwaardelijk geloof van ons in hem. Het gevoelswereldje van een puber is onvoorstelbaar gemakkelijk overhoop te krijgen. Geloof van ouders in kind is zo helend.

Denk er eens over na om die vraag ‘waarom, waardoor’ naast je neer te leggen. Leg een rem op woorden als trauma en psychische zorg. Mogelijk dat hij dat als bevrijdend ervaart. De gedachte dat zijn ouders bezorgd om hem zijn, kan bij hem als een zware last ervaren worden. Ik schrijf ‘kan’. Maar wel iets om bij stil te staan.

Uitleg: Toen ons kind op PO gepest werd, hield hij lange tijd zijn mond. Bang dat wij, naast de schoolzorgen, ook nog eens zorgen maakten over dat gepest. Hij zei tegen de psycholoog dat zijn ouders dachten dat hij met plezier naar school ging, maar dat niet waar was. Zo liep hij denkbeeldig met twee emmers water naar school. Als hij gepest werd, kwam er een plons water bij. Maar hij was sterk en was van mening dat hij dat ook wel kon tillen ipv ons inlichten. Grrr. Kinderen willen niet dat hun ouders onrust uitstralen.

De hulpverlener kan als mental coach hem helpen over die onzekerheid heen te groeien. Het ‘waarom’ is niet belangrijk, leren ermee omgaan wel.

En nog over isoleren

Dat vroeg ik me nog even af, wat je daarmee bedoelde, Flanagan. Want wij proberen juist hem te stimuleren om wel met anderen in contact te komen. Het isoleren doet hij zelf, door niet naar school te gaan en thuis in bed te blijven liggen. Wij stimuleren hem met man mee te gaan naar het werk, waar hij ook weer mee gaat naar een collega-bedrijf waar man mee samenwerkt. Ik ben leider geworden bij het voetbalteam waar hij speelt, zodat hij ook weer gaat voetballen en daar geleidelijk aan steeds beter zijn plek in het team gaat vinden.
Een beetje dwang zat er wel achter want als het aan zoon had gelegen was hij ook daarmee gestopt. Maar vanavond zag ik hem tijdens de training weer zo lekker meedoen dat ik me bedacht dat we daar ook wel echt goed aan doen.
Mijn angst is alleen dat als hij weer naar school gaat, het voetballen weer teveel gaat worden. Allebei lukt gewoon echt niet. En dat zou ik hem dus ook gunnen, dat hij net als andere jongeren gewoon naar school kan en kan sporten.

Gewoon

Met isoleren doel ik op de aanpassingen tov andere klasgenoten; geen bouwcentrum want te druk geen kamp, geen etc. Ik snap het wel, keuzes in belang van zijn gemoedsrust. Maar daardoor ook de kans missen zich ‘gewoon’ te voelen, net als de klasgenoten.

Het is belangrijk dat een puber zich welkom voelt, Als hij, met jullie steun als leider van voetbalteam, zich gewaardeerd voelt, ga er dan niet van uit dat hij straks met voetbal afhaakt, wanneer school weer begint. Hij is nu juist bezig zich sterker te voelen, sprongen te maken. Koppel die twee niet aan elkaar.

Als de drempel naar school een obstakel is, leg hem dan uit dat je ziet dat hij wel degelijk veranderd is; hoe je merk dat hij meer laat zien; ‘ veren in de reet’ . Bevestig zijn progressie, als een steun in de rug.
Geen kwestie van dingen moeten want dat wilt school, maar aan dingen meedoen omdat die best leuk zijn en hij die ook kan. Net als tijdens kamperen.

PS had je hem bedankt voor het stofzuigen?

Ik ken je zoon niet, ik schrijf op basis van de wijze waarop mijn zoon met gebrek aan vertrouwen om ging. De adviezen van school en hulpverleners, vertrouwde hij niet. Hij vertrouwde alleen zichzelf. En daarmee kwam hij verder. Ik hoop dat je zoon ook bewust wordt van het fenomeen zelfvertrouwen. Het zit ook in hem, nu daarop durven terugvallen ipv weglopen. Complimenten dragen bij aan zelfvertrouwen.