Thuiszittersdraadje

Hier

Hier eindelijk een, zoals het nu lijkt, fijne school voor onze zoon gevonden. VSO speciaal voor Havo/Vwo leerlingen met ASS, via de gemeente taxivervoer geregeld, want de nieuwe school is met het ov in drie uur te bereiken, met de auto een klein uur. We hebben een kennismakingsgesprek gehad en dat was heel fijn, het gesprek was volledig op zoon gericht. We hebben hier een week vakantie gehad en zoon kan niet wachten tot hij weer naar school kan, hoop dat het niet tegenvalt.

Hier

Niks. School stelde voor vrijstelling leerplicht aan te vragen maar dat had voor 1 juli gemoeten. Nu zitten we de rit maar even uit tot ze 18 is, over 10 maanden. Niet dat ze naar school zal gaan, dat is ze sinds september niet meer geweest en zal er ook wel niet meer van komen, maar zo blijven we gevrijwaard van bemoeizorg. Want alle hulpverlening is op verzoek van dochter gestaakt. Zij kwamen overigens ook geen stap verder met haar, dus het maakt ook eigenlijk niet uit. En verder leeft ze voornamelijk 's nachts, praten met haar online vrienden in de VS, slaapt ze overdag voornamelijk en komt ze soms wel maar vaak ook niet aan tafel eten en gaan er dagen voorbij dat we geen woord wisselen. En als we dat wel doen blijft het beperkt tot hallo of een huishoudelijke mededeling.

Assa, wat fijn dat je zoon zin heeft om na de zomer op zijn nieuwe school te starten!
Zonnebloempje, wat is PMT?

skik

PMT is ......

Psychomotorische Therapie.
Zoon is niet zo van het praten 😉

https://www.fivoor.nl/behandeling-begeleiding/pmt/

Voorbeeldjes:
Boksen en zorgen dat hij boos begint te worden. Dan na afloop vragen hoe hij zich voelt, wanneer hij iets begon te voelen etc.
Of laatst een oefening, die erom ging, wanneer ga je hulp vragen ? Maar zoon was zo inventief, dat de therapeut de oefening steeds moeilijker moest maken, zodat hij op een gegeven moment wel moest.

En dan afgestemd op dingen, waarvan wij denken, dat hij hulp bij nodig heeft.

Assa

Wat fijn, dat jullie een goede school gevonden en dat zoon weer zin heeft om naar school te gaan.

Wel ontzettend jammer dat er zo weinig VSO
scholen zijn op Havo/VWo niveau en ze dan gelijk zo’n end weg moeten.

Assa....

Ben even nieuwsgierig.....In Friesland???

Ingrid

IngridT

We wonen in Friesland, de nieuwe school is niet in Friesland. Hier zijn wel kleine initiatieven met ASS klassen op gewone VO scholen, maar de meeste zitten vol en de andere ook ver weg.

Hier weinig

Hier nog weinig vooruitgang. Hulpverlening komt zeer traag tot niet op gang. Zoon is de afgelopen periode 3 keer op school geweest, 2 keer een ochtend en 1 keer anderhalf uur, afsluiting van het schooljaar. Zijn hulpverlener kwam hem dan thuis ophalen en dan ging hij, weliswaar met steeds meer moeite. Ons lukt het echt niet.
Zoon ging dan ook echt gekke dingen doen, 1 keer wilde hij uit het raam klimmen en knipte daar even de hor voor zijn raam voor kapot en 1 keer verstopte hij zich in een kast. Duidelijk toch dat er iets niet goed gaat?!
Verder doet de hulpverlener weinig, vrijdag heeft zoon weer een afspraak met hem en volgens mij gaan ze dan een schema maken voor de vakantie en een signaleringsplan. En een tijdlijn over ingrijpende gebeurtenissen. We hebben al tig keer gevraagd om verder diagnose, autisme, angststoornis maar dit komt maar niet op gang. En we willen graag ouderbegeleiding, wordt ook maar niet opgestart.
PMT heb ik ook al genoemd bij de hulpverlening, dat zou voor zoon ook iets zijn want hij is ook helemaal geen prater. En sporten vindt hij wel leuk.
Wat goed gaat is dat hij nog steeds met zijn vader mee gaat naar het bedrijf en dat hij het hier echt naar zijn zin heeft.
Op school blijft hij ook zitten in de derde, dat vindt hij niet leuk en eigenlijk vinden wij het ook geen goede optie, maar we begrijp school ook wel. Hij heeft veel teveel gemist het afgelopen schooljaar.
We hadden wel een heel fijn afsluitend gesprek met zijn mentor. Waarin zoon goed kon benoemen wat goed ging en wat minder goed. En ook zijn doelen kon benoemen. Nu nog uitvoeren...

Ach Tango

Wat verdrietig voor je zoon dat hij zelfs uit het raam wil klimmen van angst. En dat de hulpverlening zo traag op gang komt. Mijn ervaring is dat ze erg gespitst zijn op mogelijke suïcide, dat ze dan pas echt in actie komen als dat gevreesd wordt. Zolang dat (godzijdank) niet aan de orde is blijft het traag gaan en hangen in het bekende riedeltje signaleringsplan, oudercursusje, voorstellen voor van alles, maar veel schiet je daar ook niet mee op. Moeilijk.\

skik

hier schiet het niet op

Mijn dochter heeft een korte periode via whatsapp contact gehad met degene die haar zou gaan begeleiden, maar is daar van het één op het andere moment mee gestopt. Of wij even wilden informeren waarom ze niet meer reageert op berichtjes.
Dat heb ik oprecht geprobeerd en dat resulteerde in een gezicht op onweer en naar boven vertrekken.
Dat staat nu dus alweer een paar weken stil.

Mijn man en ik hebben een aantal gesprekken gehad met onze begeleider. Die heeft ons tot dusver vooral in kaart gebracht en we hebben vragenlijsten over ons kind moeten invullen.
Toen is er een andere persoon bijgehaald en daar ben ik niet zo heel blij mee, ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar ik krijg de kriebels van hem.

En nu zitten we dus met 2 hulpverleners waar mijn man en ik mee praten die zeggen dat wij moeten gaan uitstralen dat we dingen niet meer zo willen als ze nu gaan en dat we het probleem terug bij ons kind moeten plaatsen, dat die moet meedenken over een oplossing. En wij moeten dus blijven herhalen dat er gedoucht moet worden, dat ze beneden moet eten, dat ze moet reageren op appjes omdat dat zo hoort, dat we willen dat ze naar school gaat. En dat blijven herhalen en uitstralen, ook als dat niet meteen resultaat heeft.

Het voelt zo zinloos, maar we doen het wel.
Ik heb even met mijn dochter kunnen praten over naar school gaan en ik krijg alleen maar te horen dat ze in paniek raakt als ze naar school moet. Dat ga ik niet doorbreken door te blijven herhalen dat ik wil dat ze naar school gaat.
Hoe moet ik haar naar school krijgen als er niemand is geweest die iets voor haar heeft kunnen betekenen?
Ik krijg nu suggesties als de wifi dan maar uitzetten, want het moet niet te leuk zijn om thuis te zitten. Dat voelt echt niet goed, dan ontneem ik haar de laatste sociale contacten die ze heeft.

Ik krijg heel erg het gevoel dat ze denken dat wij het niet goed hebben aangepakt en dat wanneer wij minder meebewegen en meer op onze strepen staan, ons kind wel gewoon gaat doen wat er verwacht wordt. Ikzelf geloof daar niet in. Het kind zit niet thuis uit dwarsheid, het kind is bang en ongelukkig.
Daarnaast is steeds tegen ons gezegd dat het kind eerst beter in haar vel moet komen te zitten, we hebben maanden gevraagd om handvatten aan de art, de psycholoog, de speltherapeut en het enige dat we hoorden was hoe goed we het deden, maar praktische adviezen kregen we niet.
Hulp voor haar kwam er ook niet. Een paar maanden geleden werd er gesproken over antidepressiva, daar horen we nu niemand meer over.

Het arme kind is echt somber, vind eigenlijk niks leuk aan zichzelf, is voor vanalles bang (echt de gekste dingen, zoals het gebruiken van handontsmetter), raakt in paniek als ze naar school moet en dan denken ze dat door meer uit te dragen wat wij willen, er dingen gaan veranderen?
Ik had zo gehoopt dat er toch iemand zou zijn die tot haar door kon dringen, die met haar aan de slag kon, maar het heeft er alle schijn van dat dit ook weer niks gaat worden.
En ik ben zo moe van alles.

Misdreavus

De hulpverlening is als ik het zo lees van jou en Tango, gecombineerd met mijn eigen ervaring, redelijk standaard. Klinkt me erg bekend in de oren allemaal. Niet afgestemd op behoefte van kind of gezin maar het stappenplan zoals ze op de opleiding hebben geleerd of zoals ze de processen in de organisatie opgezet hebben. Daarbij ontbreekt het niet aan de goede wil van de behandelaars maar is de hulpverlening gewoon nogal cookiecutter.

'Gelukkig' voor ons kon van de 12 hulpverleners die wij in een half jaar over de vloer hebben gehad niemand dochter bewegen tot zaken die zij niet aankon. Dat betekent in elk geval dat het niet aan mij en man ligt dat we haar niet kunnen bereiken, het lukt de professionals ook niet. Maar liever had ik gehad dat zij het wel wisten.

skik

Kind heeft haar VWO diploma gehaald na ruim een jaar thuiszitten. Ik ben er heel blij mee, maar wat nu? We geven haar in elk geval een tussenjaar waarin ze haar kunstzinnige gaven vrij baan kan geven, maar daarna? Hoe komt ze het huis uit voor de kunstcursussen waarvoor we haar hebben ingeschreven? Ze is wel een stuk gelukkiger nu school niet meer achter haar aan zit, dat is wel een pluspunt.

RENN4

https://www.schoolweigering.nl/

Dit is het 'stappenplan'. De ouders hebben het toegelaten dus zijn verwijtbaar.
Niemand heeft daar een antwoord op, zeker niet in de hulpverlening. Dat heb je zo omdat het om mensen gaat, een kind, een jongere, met een eigen belevingswereld en eigen keuzes. Daarnaast gaan staan en samen naar de uitweg zoeken of je eigen weg, dat is een betere keus. Er zijn therapeuten die dat kunnen. Veel ouders kunnen dat veel beter.

Wij hebben hier veel gehad aan een vrijgevestigde psychiater, waar dochter medicatie kreeg tegen de angst en een heldere rapportage die haar aan speciaal onderwijs hielp.
Daarbij is ze driekwart jaar thuis geweest, vanwege wachttijden en gedoe met de jeugdarts en de leerplicht, maar dat was voor haar wel rustig. En ze werkte gewoon door aan haar 2e jaar HAVO zodat ze in oktober, bij toelating tot de speciaal onderwijs school, door mocht gaan naar 3HAVO.

Een periode thuis kan helend werken. Ik nam haar echter zo min mogelijk mee naar gesprekken met die lui. Tenzij het niet anders kon en ik verwachtte dat er voordeel te behalen viel voor dochter, meer dan angst.

Overigens is ze sinds groep 3 nog nooit een hele week naar school geweest. Ze is namelijk regelmatig overprikkeld, zeker als je de balans niet bewaard. Dus ze heeft uiteindelijk haar diploma gehaald met een vaste vrije dag en de mogelijkheid om de klas te verlaten en een rustige plek te zoeken. Of om een paar dagen thuis te blijven studeren, zoals in de examentijd.

Sommige kinderen lukt het niet op school. School is te dwingend, te stressvol, te druk, te onbegrijpelijk, te gevaarlijk vanwege pesten en uitsluiting. En tegen de tijd dat ze uitvallen zijn ze helemaal over de rooie vanwege de toegepast dwang om ze toch op school te houden.

O ja, het doel: onderwijs

Want dat is het doel. Probeer niet te verdwalen in de doelstellingen van de hulpverlening of de school. Het gaat er om dat je dochter haar gezondheid en welzijn vind en dat ze onderwijs volgt en liefst een diploma haalt. En dat hoeft niet in school te zijn als dat zo traumatisch is.
Zorg dat ze wel wifi houdt thuis en leg haar uit wat jou doel is en hopelijk ook die van haar. En geef haar de kans om het op te pakken, samen met jou. Biedt je hulp regelmatig en voorspelbaar aan.

Assa

In dat geval is t dus niet ‘mijn’ school....ik geef naast mij reguliere uren al een aantal jaren les ( aan 1 klas) op ons ‘eigen’ inpandige VSO lyceum dat vooral gericht is op kinderen met een vorm van autisme die vastlopen op het regulier VO. Met veel plezier trouwens, ik vind het echt leuk om te doen!

Hoop dat jouw kind goed op zijn plek is volgend jaar! Ik heb bij ons overstappers van onze eigen reguliere havo of vwo afdeling echt onvoorstelbaar zien opknappen.

Speciaal onderwijs

Kan ook ongemakkelijk zijn, er is niet alleen in het regulier onderwijs bezuinigd.
Mijn zoon zit dankzij zijn speciale klas op een regulier voortgezet onderwijs nu in zijn masterjaar op de universiteit. Vanwege het coronagedoe gaat hij volgend jaar nog door, maar verder heeft hij HBO en uni zonder doublures of vertraging gedaan.
Dochter heeft dankzij het speciaal voortgezet onderwijs, met vertraging dat wel, deels door de ziekte van Pfeifer, maar ook door haar overprikkeldheid bij autisme, vorig jaar haar HAVO diploma behaald en werkt nu een of soms twee dagen in de week bij een speciaalzaak. Ze weet nog niet of ze verder gaat studeren.
Ik vind het nog steeds spannend want nu is natuurlijk de overstap naar werk en hopelijk zelfvoorziening. Maar zonder het speciaal onderwijs had het niet gekund.

Misdreavus

Jouw verhaal is zo herkenbaar. Alleen zitten jullie iets verder in het schuitje dan wij. Wij hebben nog steeds maar 1 hulpverlener die dus met name met zoon 'werkt' en hem dus ook een aantal keren naar school heeft gekregen. Maar eigenlijk voelt dat voor mij ook niet helemaal goed, want naar mijn idee gaat hij dan toch over de grens van zoon heen, als zoon daarnaast aangeeft uit het raam te willen klimmen, of zich gaat verstoppen. Of zie ik dat nu verkeerd?
Aan zelfmoord denken we zeker niet, zoon heeft weleens uitspraken gedaan in die richting, maar ik verwacht niet dat hij het doet. Het is gewoon echt paniek op zo'n moment en dan lijkt dat de enige uitweg. Als hij weer rustig is doet hij nooit zo'n uitspraak.
Wij krijgen vooral tips zoals begripvol reageren, maar wel zeggen dat hij naar school moet. Tja, van ons neemt hij het echt niet aan en dat is dus juist het stuk waar we hulp bij willen. Bij ons werd verder gezegd dat het gamen bij zoon een soort van veiligheid geeft en dat daaraan nu nog niet gewerkt wordt om dit echt te minderen. Dus geen wifi eraf o.i.d. Maar wat erachter het gamen en de angst zit dat weten we dus allemaal niet. Het meest zorgelijke vind ik dus nu dat hij helemaal geen leeftijdsgenoten ziet. Hij lijkt er zelf niet echt last van te hebben.
Misdreavus, ik zou echt zeggen tegen de therapeut dat je geen goed gevoel bij hem hebt hoor. Ik heb ook aangegeven dat we iemand anders willen om ons te begeleiden. De hulpverlener van zoon is voor zoon een prima vent, maar ik heb vooral het idee dat hij weinig uitvoert en niet echt luistert naar mijn verhaal.

Het appen vind ik ook herkenbaar. Zoon houdt helemaal niet van appen, hij reageert bijna nooit. Ik moet altijd aan hem vragen of hulpverlener nog iets heeft gestuurd. Dan reageert hij meestal wel. Hulpverlener weet dit nu inderdaad ook en appt ons ook de afspraken door die hij met zoon maakt. Kan handig zijn, want van de week hadden ze beide een verschillende tijd genoemd. En zoon is heel punctueel met tijden, dus dat was waarschijnlijk een actie van hem om onder de afspraak uit te komen...
Jouw dochter is wel nog depressiever dan zoon hier. Zoon doucht wel, kleed zich aan en is momenteel redelijk relaxed omdat hij niet naar school hoeft. Maar ook wij hebben weleens aan antidepressiva gedacht. Is destijds ook genoemd door de jeugdarts die zich af en toe in de hulpverlening mengt. Nog steeds zonder al teveel effect, maar het is wel een fijn mens om mijn verhaal bij te doen. Zij zegt vooral dat wij het heel goed doen en goed meewerken maar dat de hulpverlening aan zet is. Maar dat duurt dus lang...Ik snap zo goed dat jij er moe van wordt. Ik ben dat ook.

Tango en Misdreavus

Heftig die periode waarin jullie nu zitten, bij ons is het nu redelijk rustig met zoon nu duidelijk is waar hij na de zomervakantie heen gaat. Maar ik verwacht niet dat dat zonder slag of stoot gaat de eerste schooldagen.

Bij ons was de hulpverlening heel anders, wij zijn via de huisarts naar de jeugdgezondheidsdienst verwezen, binnen twee weken na het gesprek met de huisarts hadden we daar al een eerste afspraak. Alles buiten school om, school wist er wel van een heeft de afwezigheid van zoon ook gemeld bij de lpa, maar die heeft in de twee jaar dat het speelde maar één keer met ons gebeld, alleen om te vragen hoe het ging en of zij nog ergens mee kon helpen. Xxx

Zoon is na het tweede gesprek getest en dat bleek dat hij licht tot matig Ass heeft en daardoor angstig was, vooral om naar school te gaan. Ze hebben dat de therapieën die hij volgde ook op afgesteld. Eén van de therapeuten heeft hem ook op school begeleid, maar kon daar maar af en toe een uurtje zijn en dat was te weinig om zoon vaker op school te krijgen. School heeft er wel van alles aan gedaan om zoon op school te krijgen, maar niet gepusht en ook wij werden hierin niet gepusht. Wij hebben gesprekken gehad met een systeemtherapeut en die vond wel dat we iets strenger konden zijn, vind ik op zich ook wel, maar het werkt bij zoon meestal alleen maar averechts.

IngridT

In D? Daar hebben we het ook over gehad, maar de afstand naar de andere school is ongeveer gelijk en die school sprak ons meer aan, mede om hun werkwijze, vooral online les, wel op school zelf, maar bij eventueel uitval kan het ook thuis. En het niveau havo of vwo wordt pas na de derde bepaalt, dat leek ons goed voor onze zoon. Hij is begonnen op regulier vwo en wil absoluut niet naar havo zegt hij steeds, nu kan hij in twee jaar laten zien op welk niveau hij het beste past.

Assa

Wat jij schrijft is ook herkenbaar. Ik verwacht dat er bij zoon ook iets van autisme uit de onderzoeken gaat komen. Het wachten is alleen op de onderzoeken. De psychologe (onafhankelijk) is beschikbaar, maar moet ingekocht worden vanuit de gemeente en die willen weer liever een intern iemand. Centenkwestie dus. Er zou twee weken terug al over vergaderd worden, maar vanmorgen hoorde ik dat dit vrijdag pas gebeurt. Weer twee weken tijd verspild dus. Daar kan ik dan echt van balen.
Leerplicht doet bij ons ook niet moeilijk nu ze weten dat er een traject (niet) loopt. School dreigt wel regelmatig met de leerplicht, wat ik dan weer niet handig vind. Zij lijken het niet helemaal te begrijpen.
Over dat strenger zijn, dat vind ik dus ook lastig. Streng zijn en door blijven zetten werkt hier ook averechts en loopt meestal uit in een drama, weglopen van zoon etc.
Ik ben overigens op andere gebieden wel strenger geworden. Vanavond nog een gesprek over chocola eten. Dit doet zoon erg veel en graag. Ik heb gezegd dat ik het niet meer koop en als hij wil hebben hij zelf maar naar de winkel moet gaan. Hij vindt dit ook vervelend (naar de winkel gaan) maar ik heb niet het idee dat hij daar angstig voor is. En ik hoop dat hij dan de deur nog eens uit komt. Ook om bijvoorbeeld lege flessen in te leveren. Wil hij ook meestal niet doen. Wel als ik mee ga, maar ja dat is juist niet de bedoeling...

Ja, in D! ( havo en vwo zitten hier trouwens tm jaar 5 bij/ door elkaar in de klas, en al hebben we op papier idd alleen maar havo en vwo Leerlingen, tm klas 3 is overstappen vooral een administratief dingetje. Qua lesprogramma maakt het allemaal niet zo veel uit totdat er profielen gekozen worden...

Ingrid

Tango

Bij onze zoon is destijds de diagnose gesteld door een arts (obv interviews met zoon, en ons door een orthopedagoog en een verslag van school) werkzaam bij de jeugd GGZ. We konden daar toen snel terecht. Die bestrijkt Den Haag en de randgemeenten, waar wij wonen. Hoe is dat in jullie gemeente geregeld dan, dat er nog gezocht moet worden naar een psycholoog? En is anders een vrijgevestigde arts/psycholoog niet een optie voor jullie? Gaat vaak sneller, en je houdt het onderzoek en de diagnose in eigen hand...

Gemeente

Pennestreek, hier in de gemeente is dus 1 overkoepelend orgaan aangewezen voor jeugdhulpverlening, bestaande uit professionals van een aantal verschillende organisaties. Bij een hulpvraag wordt dus eerst binnen die organisaties gezocht. Daarnaast wordt wel met enkele externe, onafhankelijke therapeuten etc. samengewerkt maar dat kost natuurlijk extra geld als die worden ingezet en de gemeente/organisatie is erg op de centen.
Ik heb geen idee hoe het zit met een vrijgevestigde psycholoog. Dan moet je alles zelf betalen toch lijkt me? Dat vind ik wel een lastige, want is meestal erg prijzig.

Ppff

Sterkte jongens, zo moeilijk daar midden in te zitten!
Zelf terug kijkend en jullie berichten lezend bekruipt me steeds meer het gevoel dat onze kinderen gewoon enorm veel STRESS ervaren.
Als naar school gaan een ding is geworden (om welke reden dan ook) dan lijkt het me vrij logisch dat trekken, motiveren, dwingen, stimuleren etc etc op een bepaald moment enorm ontaarden in een grote angstige circel van oplopende stress.

Hoe dat te doorbreken weet ik echt niet, maar duidelijk wordt wel dat hv dat vaak dus ook niet weet.
Het zou zo mooi zijn als dat gecommuniceerd zou worden met ouders.
(maar wrs is dat onmogelijk want het blijft toch een idee fixe dat dit aan de ouders ligt.)

Ik zou dit ook graag hebben willen communiceren met zoon zelf, toen. Helaas wist ik dat toen zelf niet. Na een poos kwam hij wel zelf, helaas, tot die conclusie. Kinderen voelen denk ik goed aan dat de 'hulp' niet werkt. Helaas had ik een kind dat behalve heel koppig en autonoom ook heel graag mee wilde doen en zijn best deed want hij wilde het zo graag anders. Zo schrijnend.

Dat leed gaat nooit meer bij hem weg vrees ik.
Wel zie ik hem echt wel enorm groeien, maar dat kon hij echt pas toen de grote stressoren wegvielen. Helemaal stressvrij heb ik het natuurlijk niet kunnen krijgen. (alleen al niet omdat ik enorm gestrest was, alleen al door de dreiging van leerplicht etc)
Maar ik zou zo graag de tijd terugdraaien en veel eerder de grote stress hebben helpen wegnemen.

Als ik jou hoor Tango dan denk ik echt wat een zonde!!! (ik heb al eens aangegeven dat ik veel herkenning vind in jouw verhaal) Je zoon
gaat goed en graag naar werk van je man, fantastisch toch? Zo zonde om te blijven focussen op wat niet goed gaat, terwijl hij zo onder je neus laat zien welke richting hij zelf opgaat....
En ga alsjeblieft met hem mee, die flessen wegbrengen. Vertrouw je zoon alsjeblieft, hij weet heel goed wat hij nodig heeft!

Nog even

Ik ben erg negatief over hulpverlening en wil nog even benadrukken dat ik natuurlijk wel weet dat er ook hele goede hulpverleners zijn.
Maar het punt is wel dat je dit vantevoren vaak heel moeilijk in kunt schatten.
En dat je dus wel een fiks risico loopt, zeker met een kwetsbaar kind in een hele kwetsbare situatie.
Bij mijn zoon denk ik zeker dat hv schade heeft opgeleverd. Eer dat je daar achter bent is de schade soms al geleden.

En ppff ik kan me nog wel de ellenlange zoektochten herinneren naar goede hulp. Zelfs samen met een orthopedagoog die goed thuis was in de sociale kaart niets passend kunnen vinden, ik heb maanden intensief gezocht. In sommige regio's is het echt lastig.
(uiteindelijk vanuit onverwachte hoek wel goede hulp gekregen, maar dat was in een veel later stadium)

hier

is dochter naar een klein examenfeestje geweest! Het was alleen haar vaste groepje op school, dus ze kende iedereen goed en het was leuk.

Het behalen van het diploma heeft rust gebracht, geen geduw en getrek meer. Voor het eerst sinds een jaar was ze ergens zonder mij. En nu maar duimen dat ze vanaf hier de weg naar boven inzet.