Zorgen over de kinderen

Maar ik begrijp niet

zo goed waarom je hierover geen contact hebt met je ex.
Jullie blijven toch samen ouders??

Ik ben zelf niet gescheiden icm kinderen.
Maar ik kan me er zo weinig bij voorstellen, dat je hier niet over in gesprek blijft. Zeker als het echt nodig is, en dit lijkt me toch wel overleg waard.
(Dat contact lastig liep lijkt me niet zo vreemd gezien de situatie. Maar na een poosje moet het toch wel weer op te pakken zijn?!)

Bescherming

Je kunt je kinderen niet tegen alles beschermen en hoe natuurlijk dat gevoel ook is, dat moet je ook niet willen.
Ik denk ook dat je in je relatie met je kinderen staat als
in de relatie met je man; een kleine warme wereld. Je gebruikt veel superlatieven merk ik en daarmee romantiseer je het ene en maak je het ander tot het tegenovergestelde. En het is vreselijk, maar het is niet het einde van de wereld. Er is leven na een scheiding of overlijden en dat mogen ze met rouwen leren. Misschien ben je wel veel te open, dat weet ik niet, maar dat is wel iets waarvoor je moet uitkijken denk ik.

Door ze niet als een "leeuwin" te beschermen worden ze gewapend zijn tegen andere klappen in het leven die iedereen ooit eens zal krijgen.
Je kunt er alleen maar voor ze zijn, aanhoren en troosten. Ze helpen opstaan.
Ze rouwen, hebben het moeilijk. Dat mag, dat is een natuurlijk proces en hoort bij het leven en is logisch na het gebeurde.
Je kunt het niet fixen en ze mogen weten dat jij ook niet almachtig bent.
Je zoekt hulp daar waar nodig en verder is het accepteren en uitzitten tot de tijd aan jullie kant komt staan.
Je hebt geen tijd om te coconnen, dat heb je al gedaan en gaf alleen maar uitstel van waar je nu alsnog gewoon doorheen moet. Dit is de tijd dat je je kapotwerkt om te komen waar je moet zijn. Sterkte

Herken

Maar dat is wel het leven. Soms krijg je klap na klap. Ik weet hoe diep het leed van je kinderen kan binnenkomen, maar dat kun je niet toestaan als je ze wilt helpen.
Je lijkt ( ik zeg niet dat het zo is) alle klappen als een krater te laten inslaan. Alsof je eigen klap niet hard genoeg was en je de klap van de kinderen neemt als ware het een klap voor jou. Dat is lief maar ook gevaarlijk want je kinderen voelen zich deels verantwoordelijk voor jou.
Toen mijn moeder bv liet weten hoe erg iets was, was mijn gedachte: het is mijn pijn, het gaat nu niet om jou. Met jouw pijn om mijn pijn leg je een extra druk op me, want ik wil jouw pijn verzachten. Ik kwam zelf niet aan mijn pijn toe.
Ik zeg niet dat dat zo is, maar misschien iets om af en toe bij stil te staan of in de gaten te houden.

Klara

voor een gesprek heb je 2 personen nodig, zelfs als dat een 1 richtingsgesprek is. De ex van moederziel is uit het gesprek gestapt. En dat is voor velen onbegrijpelijk want je kinderen.
Helaas heeft ze het er maar mee te doen.

{{{{{{Moederziel}}}}}}}}}

Gewoon even een virtuele knuffel. Aan Roosje heb ik niets toe te voegen.

Idem

Je hebt een zware taak om een gezin weer op de rit en de regel te krijgen in je eentje. Dat is tevens ook je kracht dat je kunt ervaren hoe diep die moederliefde voor je kinderen gaat en dat het bergen kan verzetten.
Dat ben jij. En ik zou je ook graag een knuffel willen geven om je te bemoedigen. Hopelijk heb je ook genoeg lieve en behulpzame mensen en collega's om je heen. Dit gaat voorbij en dan heb jij die klus geklaard. Je mag trots zijn op jezelf en op je kinderen.

Kaori

Ok, kan dat ik ergens iets gemist heb.
Maar heb nog helemaal nergens gelezen dat ex niet wilt communiceren.

Moederziel, je hebt het steeds over 'valide reden'.
Nee, die is er niet. Maar is die er ooit?
Wat mij betreft haast nooit.
Niet voor de meeste ellende op de wereld.

Bewust veroorzaakt?

Kijk je er zo naar? Dan zou er nooit meer iemand bij iemand anders weg mogen gaan. Als er een "commissie goede redenen" zou zijn, zouden veel mensen daar nooit voorbij komen. Geen reden is een veel voorkomende reden. Of, ook pijnlijk, ik heb voor mijzelf redenen maar die wil ik niet (meer) delen met jou, mijn binnenkort ex-partner.

Ik vind het hard om te zeggen maar hier zie ik bij jou nog verwarring. Een echtgenoot mag weg bij haar of zijn echtgenoot. Zonder reden. Wat de ander dan te doen staat is aanvaarden. Daar had ik het over in mijn vorige post. Dat is JOUW taak als ex-echtgenote. Alleen maar die van jou.

In mijn ogen is het zo dat zo lang jij die taak niet ten volle als de jouwe en alleen de jouwe aangenomen hebt, je daarmee de verwarring naar je kinderen verlegt/doet uitbreiden. Wat hun vader wel of niet met hen heeft of hoe het was en nu is, is van een andere orde. Letterlijk: daar liggen taken voor hen. Daar kun jij bij aanwezig zijn, ze koesteren en aanmoedigen in wat ze nodig hebben, juist als er geen (taak)verwarring is.

Heb je hulp bij het ontrafelen van dit soort kwesties? Dat is het grootst wat je voor je kinderen kunt doen. Hoef je niet eens met ze over te praten. Dat gaan ze voelen en waarnemen dat het "klopt" wat bij wie ligt als taken in het moeilijke dat ieder tegenkomt.

Ik wil je een knuffel geven maar je ook ferm toespreken op dit vlak. Het is denk ik niet meer vrijblijvend en kan ook niet eindeloos. Het duurt al zo lang. Geef jezelf wat je nodig hebt om in alle pijn die weg te kiezen. Schreeuw het niet meer uit over hoe vreselijk, ongeloof, onbegrijpelijk. Sta jezelf dat niet meer toe, of nog bij één vriendin. Drie dierbare mensen hebben mij destijds geholpen die oeverloze brei aan woorden van verontwaardiging te stoppen. Omdat het niet langer functioneel was, zeker niet voor mijn kinderen. Ik kwam er achter dat ik erkenning nodig heb (na jaren nu soms nog) van hoe erg het allemaal was en nog kan zijn. In vriendschappen heb ik me laten stoppen in die brei en aan twee mensen gevraagd of ze af en toe willen benoemen hoe erg het (voor mij, voor de kinderen is (geweest). Dat doen ze tot op de dag van vandaag. Ik vraag het. Wil je even tegen me zeggen dat... want ik voel me boos, verdrietig, eenzaam, niet gezien. En dan krijg ik dat en menen ze het. En dan kan ik weer verder met MIJN taak. Met ook vaak voldoening, zoals hierboven mooi werd beschreven. Ik heb een weg gevonden. Dat is de voldoening. Die gun ik je zo.

herkenbaar

Lieve Moederziel. Ik herken het zo. Hier ook ex die in mijn ogen zomaar uit een fantastisch gezin stapte. We hadden alles maar het was voor hem niet genoeg. Niet eens genoeg om te praten over zijn ongenoegen of twijfel en er eventueel wat aan te doen. Nee, gewoon van de ene op de andere dag zeggen dat ie er klaar mee was en dat ie vertrok. De woorden die hij bij de mededeling naar mij en de kinderen gebruikte waren zo pijnlijk. Ik begrijp nu nog steeds niet dat hij die ook naar de kinderen toe heeft gebruikt. De kinderen kunnen ze nog letterlijk herhalen. Heeft een enorme impact gehad.

De worsteling van de kinderen, het verdriet, de angst dat ik ze ook zomaar zou kunnen verlaten. Heel pijnlijk. Ik heb ze op alle manieren duidelijk gemaakt dat ik er altijd voor ze zal zijn. Ik ga niet. Zij zijn mijn eerste en hoogste prioriteit. Ik zal alles doen wat ik kan om er voor ze te zijn en ze te helpen. Ik vind het best zwaar soms om alles in mijn eentje te moeten doen. Bedenken wat de beste oplossing is en het allemaal te regelen. Oudste heeft het ook een periode heel zwaar gehad. Veel samen gepraat en samen over oplossingen gesproken. Ik merkte dat het voor hem heel belangrijk was dat hij mij volledig kon vertrouwen en dat hij werd gehoord. Dat er geen dingen gebeurden die hij echt niet wilde.

Het gaat met ups en downs. Ik heb het nu moeilijk, een ander huis, weg uit mijn oude vertrouwde geliefde omgeving. Dat merken de kinderen echt wel. Zij hebben er veel minder last van. Dat zij oke zijn met de nieuwe plek helpt mij weer. Ik vind het hele aanvaarden ook een ellende. Ik zie echt wel dat ik het de afgelopen periode gewoon goed gedaan heb. Dat ik trots op mezelf en op de kinderen kan zijn. We kunnen het en we doen het goed. Maar ergens knaagt het stiekem toch. Zo zinloos. Ik had ze zo graag dat complete gezin gegund waarbij hun vader ook gewoon deel uitmaakte van het dagelijks bestaan. Hij koos echter een andere weg. Dat moeten we aanvaarden maar we mogen er ook gewoon verdrietig om zijn.

Hou vol, blijf staan. Dikke, dikke knuffel.

Verzet.

Verzet heeft nu geen zin meer. De fase van vechten om te behouden wat er was is voorbij. Daar komt ook je boosheid vandaan. Dat kost alleen maar energie, van jou en de mensen om je heen.
Je partner is geen bezit...

Aanvaarden dat je toekomst anders gaat verlopen dan je ooit had gedacht. Je hebt geen keuze. Anders stoot je mensen alleen maar (verder) van je af. Verwijdering van mensen waar je nu nog wel je leven mee deelt ligt dan op de loer.

Moeilijk, wat overblijft is je verdriet. Dat moet een plekje krijgen, dat kost tijd, tijd die je moet nemen om alles te verwerken.

Het gebeurt vaker. Ook ik vertel je geen theoretische dingen.

Reactie man?

Moeilijk moederziel, sterkte!
Waar ik benieuwd naar ben: hoe reageert je man op de situatie met jullie oudste kind? Is hij nezorgd, toont hij interesse? Biedt dit misschien aanknoping voor een gesprek over de situatie en zijn omgang met de kinderen ?

Ingewikkeld

inderdaad allemaal.
Ik krijg sterk het gevoel van 2 kampen, jij plus kinderen versus vader. Dat is lastig te ontrafelen. Ik zelf zou denk ik kijken naar wat ik daar zelf in kan doen om daar uit te komen. Want er zal vast sprake zijn van een wisselwerking.
Als je bijvoorbeeld in deze situatie niet met hem praat, kan ik me goed voorstellen dat hij zich er buiten voelt staan en de afstand vergroten.
We vinden hier vooral dat het allemaal zijn pakkie an is. Maar we zijn vooral vrouwen. En (meestal) niet in de situatie geweest waarin je ex zich bevindt. Het lijkt me ook niet makkelijk voor hem allemaal. En ik benijd hem echt niet.
Uiteraard ligt er zeker ook verantwoordelijkheid bij hem. Ik zou hem daar ook op aan willen spreken. Liefst natuurlijk op respectvolle, gezamenlijke wijze. Dat zou ik ook heel zwaar vinden. Maar ik denk echt dat daar winst in te behalen is. Winst voor je kinderen he, uiteindelijk. Het zal iei lijken als winst voor hem en ik snap dat je hem dat niet gunt. Maar daar zou ik me over heen zetten.

Ik snap dat contact voor hem ook beladen en lastig is. Zeker omdat jij met de kinderen samen zo verweven zijn.

Niet zo moeilijk Klara

Lees nog even de eerste tekst.

"De relatie tussen kinderen en ex is matig; zij geven aan dat hij erg is veranderd, weinig aandacht voor ze heeft en niet open is. Ze missen hem, althans: de hij die ex was, heel erg. Er is ca. 1 jaar een goede omgangsregeling geweest, maar die is gestopt."

Het probleem is nu juist dat Moederziel maar aan een dood paard bleef trekken in de hoop de veranderde verhoudingen weer terug te veranderen wat niet werkte. Daar houd je toch echt op een gegeven moment mee op. Je staat contact niet in de weg, dat is wat anders.

Sommige dingen krijg je niet zo goed.

Nee, ex heeft hier niet voor gekozen

"Misschien is het wel dat ex dit zelf met zn volle verstand kiest wat me zo uit het veld slaat. Dat iemand deze situatie bewust heeft veroorzaakt. Dat gaat er bij mij gewoon niet in. Verzet tot in elke vezel."
Nee Moederziel. Dit gaat veel te ver. Je ex is bewust vertrokken. Maar je ex heeft niet bewust veroorzaakt dat jullie kinderen in het ziekenhuis beland zijn. Jullie kinderen zijn erfelijk belast, DAT is de oorzaak. Inderdaad, zo'n aandoening speelt op bij grote stress. Was het niet nu geweest, dan was het bij het uit huis gaan, nieuwe baan, huwelijk of geboorte geweest. Bij een groot life event (ja, dat kan ook bij leuke dingen). Het is een "blessing in disguise" dat je er nu nog bij bent en tenminste iets kunt opvangen.

Het is niet eerlijk je ex de schuld te geven. Natuurlijk kiest hij hier niet voor. Ook hij gunt jullie kinderen dit niet. Op zijn knullige en niet-functionele manier houdt hij echt wel van ze.

Ik ben het helemaal met je eens dat hij de zaken anders had kunnen en moeten oplossen, dat hij nu aanwezig zou moeten zijn, enz. Maar de ziekte van je kinderen kun je hem niet aanrekenen.

Wat vindt de hulp ervan?

Moederziel in #18 "Hulp is er. Voor de 3 oudste kinderen en voor mij. Dat is fijnen geel erg nodig want een 180 graden ommekeer in je leven is niet eenvoudig te verwerken."
Dat is fijn.

Wat vindt die hulp ervan dat jij je tot het wereldwijde web went om om nog meer steun te vragen? Heb je de fijne hulp die je kinderen al krijgen kenbaar gemaakt dat jij je desondanks grote zorgen om hen maakt?

De dynamiek die er telkens weer ontstaat in jou draadjes vind ik vreemd. Het is alsof er velen zijn die zich aan jouw problematiek warmen en daar warm jij je dan weer aan.
Maar als de situatie die nu aan de hand is de feitelijke is, dan betekent het ondertussen dat jij en je kinderen geen centimeter opschieten met al dat opgewarm.

Je ex gaat wel door met zijn leven. Hij heeft zijn appartement opgezegd en woont bij zijn nieuwe liefde. Hij heeft besloten niet meer op jouw ontwikkeling te wachten. Dat werd in het vorige draadje al duidelijk toen je je boos maakte over een verjaardag bij een gezamenlijke vriendin waar hij met nieuwe vlam verscheen.

Ik hoop dat je in het echte leven inderdaad hulp krijgt.

Jee AnneJ

Ik doe niet moeilijk, jij doet makkelijk.
Trekken aan een dood paard?
Welnee. Wel een zeer gecompliceerde gezinsdynamiek.
De omgangsregeling is gestopt omdat ex geen woning meer heeft.
Hetgeen mi niet zomaar alleen op hem afgewenteld kan worden. Dat was duidelijk een gezamenlijk probleem. In hoeverre dat nog gezamenlijk is ligt aan het verloop van de financiële afwikkeling etc. Jij weet niet hoe ver dit is, dus waarom concludeer je zo snel?

vader

Maar de vader is toch nog wel betrokken? Laatst gaf je nog aan dat hij langskwam toen één van de kinderen ziek was. Dat was ook weer niet goed, want dat had hij eerst moeten melden, maar het klinkt in ieder geval niet als een vader die zich niks van zijn kinderen aantrekt!

Ik denk dat je een hele grote stap in de goede richting voor alle betrokkenen zou kunnen zetten als je vader èn Truus bij jullie thuis uitnodigt voor een kennismaking. Dat jij aan je kinderen laat zien dat het oké is zoals het is.

Vechtscheiding

"De omgangsregeling is gestopt omdat ex geen woning meer heeft."
Vader woont bij nieuwe vriendin, moeder wil niet dat haar kinderen nieuwe vriendin leren kennen.
Het is een klassieke vechtscheiding waarin moeder de kinderen het contact met vader onthoudt als tegen actie op het gedrag van vader.