U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zorgen over de kinderen
Sommige meelezers volgen mijn verhaal al wat langer, maar voor de anderen een korte samenvatting: ex en ik zijn bijna 2 jaar uit elkaar. Breuk is eenzijdig ingezet doordat ex vreemdging en een relatie startte met truus. Ons huwelijk was tot dat moment goed (in mijn beleving althans 
), het gezin erg hecht en liefdevol, maar er waren/zijn wel veel financiële problemen en ex trok zich het laatste jaar steeds wat terug uit het gezin. Ik gooide dat op stress ivm werk en schulden. Maar dat bleek dus heftiger: ex is vertrokken met de boodschap aan de kinderen en mij dat hij nu voor zichzelf koos.
Die mededeling is de kinderen niet in de koude kleren gaan zitten. De relatie tussen kinderen en ex is matig; zij geven aan dat hij erg is veranderd, weinig aandacht voor ze heeft en niet open is. Ze missen hem, althans: de hij die ex was, heel erg. Er is ca. 1 jaar een goede omgangsregeling geweest, maar die is gestopt. Ex woont inmiddels nergens, verblijft bij familie en truus. De kinderen missen de vader die ze hadden heel erg. Afgelopen winter is een na oudste (toen 14) in een diepe depressie geraakt, heel heftig, na suïcidepoging in het zkh gekomen. Inmiddels via crisisdienst intensief in therapie, en gaat gelukkig beter. Kind 3 heeft ook psychische begeleiding. Nu is de afgelopen weken oudste ingeklapt, veel fysieke stressklachten en hallucinaties. Via HA naar de crisisdienst (pffff), conclusie: burn-out, dreigende manie/psychose (komt in familie voor), medicatie, begeleiding. Oudste heeft zich heel erg lang groot gehouden maar nu is het helemaal op.
Ik schrijf het hier heel kort, maar de schrik zit er bij mij heel behoorlijk in. Ik heb een erg open relatie met de kinderen, alles is bespreekbaar, maar ik heb hierin zo langzamerhand geen antwoorden meer voor ze. Ik voel me moedeloos, machteloos. Ik werk met man en macht aan de opbouw van het 'nieuwe gezin', dat gaat ook goed en fijn, maar doordat er nog geen stabiliteit in leven van ex is, ontstaat er steeds weer onrust. Ex wil kinderen bijv nu laten kennismaken met truus, maar 2 van de 4 zijn daar nu niet klaar voor. Levert heel veel stress voor ze op. Ex is inmiddels onze woonplaats uit verhuisd (woonadres onbekend) en ook dat zorgt voor een nieuwe fase in de verwerking.
Pffffff. Sorry voor het lange verhaal, maar ik zoek echt een beetje steun en advies over hoe ik mijn kinderen kan ondersteunen. Begrijp me goed: ik hecht heel erg veel waarde aan een goed contact tussen kinderen en vader en ben daar positief in. Maar ik wil ze ook behoeden voor nog meer pijn en verdriet. De situatie is al zo heftig voor ze.
Wie heeft wat advies/steuntje in de rug?
Moederziel
Als jouw kinderen hun vader niet meer regelmatig zien en het moeten doen met een sporadisch telefoontje dan is er wel wat meer aan de hand (met jullie gezin) dan een 'pijnlijke scheiding', lijkt me.
Een al dan niet op-tijd-komend kadootje kan daar nauwelijks een rol van betekenis bij spelen, lijkt me.
#226 en #227
Dat er meer aan de hand is (en was) is te lezen in de draadjes die ik op dit forum heb volgeschreven. Niet veel meer of minder dan in heel veel andere gezinnen overigens, denk ik.
Alle mooie theorieën ten spijt heb ik inmiddels steeds vaker het sterke gevoel dat het letterlijke 'voor zichzelf kiezen' van ex-moederzielman ook heel plat niks meer en minder is dan dat. Hij was het leven dat-ie had zat en koos voor zichzelf een ander leven. Met een vrijblijvende truus en vrijheid, heel veel vrijheid. Weg van de verplichtingen in een gezin met 2 kostwinners en 4 opgroeiende kinderen. Hij verbrandde niet 'even' de schapen (? schepen zijn dat toch 
achter zich; ik begin te vermoeden dat dit het gewoon is voor nu en de toekomst. Het duurt nu al meer dan 2 jaar, deze verwijdering. Ik vrees dat dit gewoon de nieuwe versie van vader is.
Is dit meer dan een gewone pijnlijke scheiding? Ik weet het niet. Ik hoor en zie zo verschrikkelijk vaak soortgelijke situaties. Het lijkt wel een standaard script.
Maargoed: de kinderen, die moeten er ook iets mee, met dat script. Petje af en diepe buiging voor al die overgebleven ouders die hun kinderen door dit mijnenveld loodsen. Ik weet nu hoe pittig dat is. Maar ook lonend: ze zullen er ook wijzer van worden.
script
Ik las dit ooit eens:
Biologische vader vaak buitenspel na scheiding
Eén op de zeven kinderen maakt een echtscheiding mee. Dat heeft desastreuze effecten op de relatie met hun biologische vader, zo blijkt uit cijfers die het Centraal Bureau voor de Statistiek half juni naar buiten bracht.
Na een scheiding blijven de meeste kinderen (80 procent) bij hun moeder wonen en 15 procent van de gescheiden paren opteert voor het co-ouderschap. Slechts 5 procent van de kinderen gaat na de scheiding bij vader wonen. Na de scheiding heeft 20 procent van de kinderen geen contact meer met de uitwonende ouder, meestal de vader. Daarbovenop noemt nog eens 20 procent van de kinderen de relatie met papa slecht.
Dit gebeurt dus helaas heel vaak.
Schrikken
Daar schrik ik wel van, als echt 20% vd kinderen geen contact meer heeft met vader na scheiding.
Dat is heel veel, en had ik niet verwacht.
Maar lijkt me dat dat niet alleen aan vaders ligt.
Overigens heb ik jouw draadjes ook gevolgd en is me niet duidelijk geworden dat je kinderen geen/nauwelijks contact meer hebben met hun vader.
Lijkt me vreselijk, kun je daar niet iets aan doen?
Iets aan doen?
Er ligt een ouderschapsplan, met een omgangsregeling die nu helaas niet door ex wordt uitgevoerd. In plaats daarvan is hij nu (tijdelijk?) 50 km verder gaan wonen. Ik heb in gesprekken met ex vaak gezegd dat het zo niet goed gaat met de kinderen. Dat beaamt hij ook, maar hij doet vervolgens niets om het te veranderen. Dat is moeilijk te begrijpen.
Ik heb mijn deel van het ouderschap ingevuld en sta 100% open voor samenwerking in het andere deel, zijn deel. Maar hij zal dat zelf vorm moeten geven. Dat is tussen de kinderen en hem. Ik faciliteer natuurlijk wel en heb daar ook geen enkele moeite mee.
Natuurlijk is deze situatie afschuwelijk, zeker als je ziet hoezeer je kinderen daardoor gekwetst zijn en steeds verder terugtrekken in het contact met hun vader. Daarom ook dit topic.
Misschien is deze situatie idd tijdelijk, ik weet zijn plannen niet, maar of de band zich ook weer makkelijk laat herstellen weet ik niet zo goed. Voor de (oudste) kinderen is dat geen uitgemaakte zaak. Ik mis papa niet meer, zei een van hen deze week. Dat breekt mijn hart.
Verwijdering
Wat ik zie is dat je nog veel invult over hoe vader zijn vaderschap moet invullen (jou steunen, de problemen van de kinderen mee oplossen). Hij heeft nog weinig ruimte gekregen om zijn eigen invulling vorm te geven en een deel daarvan (kontakt met zijn nieuwe vriendin) heb je geblokkeerd of aan voorwaarden verbonden.
Dan is er nog het huisvestingsprobleem en de financiële problemen.
Hij heeft afstand genomen van de wijze waarop alles tot nu toe ging, ook het omgaan met de kinderen en hun problemen. Hij heeft jou alleen gelaten in jouw wijze van omgaan daarmee. Ik denk dat je hem tot nu toe te weinig ruimte hebt gegeven, of dat de situatie (met name huisvesting en afwikkeling van scheiding)tot nu toe hem te weinig ruimte gaf, om zijn eigen wijze van omgaan daarmee te vinden.
Ik hoop dat hij die ruimte krijgt als alles weer wat gestabiliseerd is. Maar dan is het wel de ruimte om zelf een wijze van omgaan daarmee te vinden.
Steeds onder de neus gewreven krijgen dat de kinderen problemen hebben door de scheiding helpt daar niet bij. Het kan even zo goed zijn, dat de kinderen problemen hebben door de manier waarop jij met de scheiding bent omgegaan ('dan breekt mijn hart'). Hij zal jouw problemen nu niet meer overnemen. die moet je zelf oplossen. En hij zal de ruimte moeten krijgen om zijn eigen oplossingen te bedenken en vorm te geven. Belangrijk is wel dat je hem dan niet neerzet als veroorzaker van alle ellende voor de kinderen, want dan heeft hij geen schijn van kans.
Tsjor
Tsjor
Ik vind het bijzonder hoe bezorgdheid en samenwerking zoeken bij jou hoe dan ook in kampen wordt verdeeld.
Ik vul juist helemaal niets (meer) in. En dus gebeurt er niks. So be it.
Dat mijn hart breekt is omdat ik zie dat de kinderen daar onder lijden. Ik huil niet met ze mee, maar ik vind het wel heel verdrietig. En voor ex-moederzielman ook, die er ook onder lijdt.
Ik gun ze allemaal meer dan dit, maar zoals gezegd: dat is niet aan mij. Het is voor de kinderen te hopen dat het in de toekomst beter wordt.
Klopt niet
Overigens klopt je veronderstelling niet: ‘Wat ik zie is dat je nog veel invult over hoe vader zijn vaderschap moet invullen (jou steunen, de problemen van de kinderen mee oplossen).’
Dat was tijdens de laatste periode in ons huwelijk al niet het geval, dus nu zeker ook niet ik heb niets meer van hem nodig, ik ben prima op dit moment.
Ik zou wel (voor de kinderen) wensen dat er nog iets ‘terugkomt’ van de betrokken doe-vader die hij was. De transformatie naar de light-versie nu is heel groot en niet gemakkelijk voor ze. Hun problemen zijn in mijn beleving een gedeelde verantwoordelijkheid voor beide ouders. Maar misschien zie ik dat wel te rooskleurig.
Niet in kampen
Maar jij vult het in. Jij vult het in met 'zorgen over de kinderen' en je vult het in met 'samenwerking'. Jullie zijn gescheiden, je ex gaat niet meer samenwerken met jou. Dat is voorbij. Je ex neemt jouw zorgen niet meer over, dat is voorbij. Dat is juist een scheiding.
Het gaat er nu om dat je ruimtes creëert. Dat je de ruimte voor jezelf neemt en dat je je ex de ruimte geeft.
Ik zal proberen om het uit te leggen aan de hand van de opmerking van je dochter, dat ze vader niet meer mist. Jouw reactie is dan: mijn hart breekt. Dat wil zeggen dat je het vult met ellende (wat erg dat dochter zo denkt, ook wat erg voor vader, nog meer ellende), waar jij dan jezelf volkomen machteloos in plaatst: mijn hart breekt (nog meer ellende).
Maar zo'n moment met je dochter is een moment dat valt onder jouw verantwoordelijkheid. Jij moet daar zodanig mee omgaan, dat je dochter er weer verder mee kan. Dat kan niet als het alleen maar ellende is.
Een eerste stap zou kunnen zijn dat je spreekt met je dochter: hoe ervaart zij dat? is ze opgelucht, bedroefd, voelt ze zich schuldig omdat ze hem niet meer mist? Daarover kun je met je dochter praten. en dan kijken of er iets is wat ze zelf zou willen doen om het verbeteren. Of als ze er blij mee is, dan blij zijn met haar. Je reactie zou dan kunnen zijn: voor dochter is het een opluchting en ik ben blij voor haar. Het is jouw verantwoordelijkheid om je dochter op zo'n moment te begeleiden, zodat ze er zelf mee om kan gaan. Dat is jouw ruimte.een paar scenario's:
je dochter is er blij mee. Dan kun je ook blij zijn, want ze is van een naar gevoel af.
Je dochter voelt zich schuldig: dan kun je samen bekijken of dat reëel is en wat ze eventueel zelf kan doen.
Je dochter voelt zich verdrietig hierover: dan kun je kijken of, hoe en wanneer ze op een vast moment in de week kontakt kan zoeken met haar vader, zodat ze niet de hele week daarover hoeft na te denken, maar dat kan beperken tot één moment in de week. Misschien kan ze dat ook met haar vader overleggen: wat is het beste moment om even te bellen of een appje te sturen?
Met andere woorden: er is zoveel meer mogelijk dan het verzwarende 'dan breekt mijn hart'. En die mogelijkheden kun jij scheppen.
Tsjor
en dan blijft nog
Dat dit een momentopname is: het leven zal verder gaan en vader zal in dat leven een rol blijven spelen, ook al is het wellicht een tijdje ver op de achtergrond. Er zijn genoeg kinderen die, als ze eenmaal onder moeders vleugels uit kunnen komen, zelf op zoek gaan naar hun verloren gewaande vader en daar zelf op eigen numeritus een relatie mee willen opbouwen. Ook kinderen moeten die ruimte krijgen.
Tsjor
Ja zo
Tsjor, zoals je beschrijft in #235 is ook hoe het gesprek verder ging :-)
Mijn hart brak, maar dat ben ik als moeder, mijn beleving. Het gesprek verliep verder zoals je schetst. Ik spreek mijn gevoel daarbij niet uit naar oudste, omdat dat voor oudste miet relevant is. Maar wel voor mij en dat is het deel dat ik hier op dit forum voor ouders opschrijf.
Ik weet niet wat de toekomst brengt. Er zijn gevallen waarin ouder en kind elkaar later herontdekken, maar evenzoveel gevallen waarin de band voorgoed weg.
Wie van de drie
ik beschreef 3 scenario's: dochter blij, schuldig of verdrietig (niet uitputtend hoor). Je zegt dat het gesprek zo ook verder ging, maar wat bedoel je dan? Welk scenario?
Het kan best zijn dat je het niet uitspreekt, maar kinderen voelen haarfijn aan hoe je zelf reageert. Je eigen gevoel speelt dus echt wel een rol. Vandaar dat ik het hier ook met je wil bespreken.
Tsjor
Voorzichtig
Zeer voorzichtig zijn met dit soort uitspraken (ik mis papa niet meer). Mijn jongste dochter zegt ook dit soort dingen, maar ze had laatst nieuwe schoenen gekocht en stuurt dan toch even een foto'tje daarvan via app naar haar vader.
Een warme, betrokken vader is hij eigenlijk nooit geweest, als ik eerlijk ben. Het viel alleen minder op toen we nog bij elkaar waren.
De kinderen zullen het er echter mee moeten doen;
ze hebben maar 1 vader.
Net zoals ze het ook met mij moeten doen, en ik ben ook niet perfect.
Mijn kinderen zien mij als de stabiele factor in hun leven. Dat vloog me af en toe aan, maar als ik eerlijk terugkijk op mijn huwelijk met ex, dan was ik altijd de stabiele factor en is daar niets in veranderd. Het voelt alleen anders, omdat ik nu niet iemand heb om op terug te vallen. Maar had ik die ooit wel?
Questions, questions....
Scenario’s
Wat ik bedoel is dat er een gesprek uit voortkwam met oudste. Ik heb geluisterd, oudste is op een haar na 18 en laat zich door mij al lang niets meer vertellen het was een mooi gesprek over verleden, heden en toekomst en de verschillen daartussen.
@Victoria, ik kijk anders terug op de oude gezinssituatie. Het was bij ons wel echt een gezamenlijk gedragen ding, het ouderschap. Warm en betrokken was ex zeker, soms misschien wel meer dan ik. Misschien dat daarom de overgang ook wel zo groot was/is, voor iedereen. Nu moeten ze het met mij alleen doen. Neemt niet weg dat de kinderen ook graag dingen met hun vader zouden willen delen. Maar spontaan een fotootje sturen, zoals jij beschrijft, nee dat heb ik ze al een hele tijd niet meer zien doen.
Je dochter is bijna 18. Dan zal ze ook wat vrijer zijn in haar bewegingsruimte. Een afstand van 50 km is dan zelfstandig te overbruggen bijvoorbeeld. Ze kan afspraken maken, zoals ze dat ook met vriendinnen doet: een keer gaan eten, samen een film kijken, wandelen etc. Ze kan daarin zelf gaan werken aan een nieuwe vorm van relatie. Op die leeftijd is het ook belangrijk dat er meer wederkerigheid ontstaat: niet alleen dat hij belangstelling heeft voor haar, maar ook dat zij belangstelling heeft voor hem. Met de notie, dat het opgebouwde gezinsleven voor hem wellicht te zwaar was geworden, zonder dat het haar persoonlijk betreft. Voor mij was het een teken van het einde van de puberteit toen mijn dochter zei: mam, je hebt nu alles voor ons gedaan, nu wordt het tijd dat we jouw slaapkamer gaan opknappen. En we zijn samen een muur gaan behangen. Die omkering van interesse vond ik een bijzonder positief teken in de ontwikkeling van mijn dochter.
Tsjor
Tsjor
Het pleit voor je dat je er zo positief naar kijkt. Oudste kind (waarom ga je eigenlijk uit van een dochter? Ik heb nooit geschreven of ik zonen of dochters heb en zal dat ook niet alsnog doen hier heeft op dit moment helemaal geen behoefte aan wederkerigheid of belangstelling voor vader. Oudste wil gewoon iets van een vader terug. Geen omkering van interesse hier, maar momenteel vooral een sterke afname van interesse van de kant van oudste.
Ik vind je veronderstelling wel opvallend, 'dat het opgebouwde gezinsleven voor hem [vader/ex] wellicht te zwaar was geworden'. Waarop baseer je dat? Open vraag.
Om met het laatste te beginnen
Je gaf aan dat je ex vooral 'vrijheid' wilde. Dat gecombineerd met de vele problemen die er waren/zijn opperde ik de suggestie, dat het allemaal wellicht teveel voor hem is geworden.
Ik begrijp dit niet: ' .... heeft op dit moment helemaal geen behoefte aan wederkerigheid of belangstelling voor vader. Oudste wil gewoon iets van een vader terug.' Een vader zonder wederkerigheid? Of bedoel je dat je oudste nog niet zover is dat hij niet ge-interesseerd is in de ander (zijn vader). Bij jongens is dat wat lastiger.
Ik hoop wel dat jullie (neutraal bedoeld) niet te lang blijven hangen in het verlangen naar een verleden, dat er niet meer is. Met elke nieuwe dag ligt het verleden achter je en is de toekomst begonnen.
Tsjor