U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zorgen over de kinderen
Sommige meelezers volgen mijn verhaal al wat langer, maar voor de anderen een korte samenvatting: ex en ik zijn bijna 2 jaar uit elkaar. Breuk is eenzijdig ingezet doordat ex vreemdging en een relatie startte met truus. Ons huwelijk was tot dat moment goed (in mijn beleving althans 
), het gezin erg hecht en liefdevol, maar er waren/zijn wel veel financiële problemen en ex trok zich het laatste jaar steeds wat terug uit het gezin. Ik gooide dat op stress ivm werk en schulden. Maar dat bleek dus heftiger: ex is vertrokken met de boodschap aan de kinderen en mij dat hij nu voor zichzelf koos.
Die mededeling is de kinderen niet in de koude kleren gaan zitten. De relatie tussen kinderen en ex is matig; zij geven aan dat hij erg is veranderd, weinig aandacht voor ze heeft en niet open is. Ze missen hem, althans: de hij die ex was, heel erg. Er is ca. 1 jaar een goede omgangsregeling geweest, maar die is gestopt. Ex woont inmiddels nergens, verblijft bij familie en truus. De kinderen missen de vader die ze hadden heel erg. Afgelopen winter is een na oudste (toen 14) in een diepe depressie geraakt, heel heftig, na suïcidepoging in het zkh gekomen. Inmiddels via crisisdienst intensief in therapie, en gaat gelukkig beter. Kind 3 heeft ook psychische begeleiding. Nu is de afgelopen weken oudste ingeklapt, veel fysieke stressklachten en hallucinaties. Via HA naar de crisisdienst (pffff), conclusie: burn-out, dreigende manie/psychose (komt in familie voor), medicatie, begeleiding. Oudste heeft zich heel erg lang groot gehouden maar nu is het helemaal op.
Ik schrijf het hier heel kort, maar de schrik zit er bij mij heel behoorlijk in. Ik heb een erg open relatie met de kinderen, alles is bespreekbaar, maar ik heb hierin zo langzamerhand geen antwoorden meer voor ze. Ik voel me moedeloos, machteloos. Ik werk met man en macht aan de opbouw van het 'nieuwe gezin', dat gaat ook goed en fijn, maar doordat er nog geen stabiliteit in leven van ex is, ontstaat er steeds weer onrust. Ex wil kinderen bijv nu laten kennismaken met truus, maar 2 van de 4 zijn daar nu niet klaar voor. Levert heel veel stress voor ze op. Ex is inmiddels onze woonplaats uit verhuisd (woonadres onbekend) en ook dat zorgt voor een nieuwe fase in de verwerking.
Pffffff. Sorry voor het lange verhaal, maar ik zoek echt een beetje steun en advies over hoe ik mijn kinderen kan ondersteunen. Begrijp me goed: ik hecht heel erg veel waarde aan een goed contact tussen kinderen en vader en ben daar positief in. Maar ik wil ze ook behoeden voor nog meer pijn en verdriet. De situatie is al zo heftig voor ze.
Wie heeft wat advies/steuntje in de rug?
Verantwoordelijkheid
Je ex zal zelf zijn verantwoordelijkheid moeten nemen en de kinderen moeten introduceren bij zijn maîtresse als dat zijn wens is. Dat is inderdaad jouw taak niet. Het enige wat jij hoeft te doen is hem niet te blokkeren in zij contact met de kinderen. De kinderen zijn ook al wat ouder dus hij kan makkelijk rechtstreeks contact met ze opnemen. En dan zal hij zelf moeten werken aan die relatie met de kinderen en hopen op een opening dat ze kennis wil maken met haar. Wat inderdaad best even kan duren, zeker bij de oudsten. Het is aan hem om dat verder vorm te geven. Zolang hij alle gelegenheid krijgt om de relatie met de kinderen te onderhouden heb jij gedaan wat je moet doen.
En als hij die gelegenheid niet neemt is het enige wat je kan doen er gewoon zijn voor je kinderen. Hun verdriet en teleurstelling erkennen, begrip voor ze hebben dat het moeilijk is, eventueel een opening bieden naar later wanneer alles rustiger er is en er misschien weer meer ruimte is voor hun, dingen zijn zelden onveranderlijk. Behalve dat kan je weinig meer doen.
ontleden
Ik raak toch geintrigeerd door je postings, M Lavell. En dan vooral door je onnavolgbare tactiek om zaken uit hun verband te rukken. Ik zal je laatste posting voor je ontleden, misschien begrijp je dan iets meer van mijn berichten.
Moederziel "En dat aanbod van mij sloeg hij dus af. Ik dring er nu niet meer op aan."
Ah ja, op jouw manier of anders niet dus.
> Uh, nou nee, elk tegenaanbod was welkom geweest. Maar dat kwam niet. Ik heb gerespecteerd dat hij niet op het aanbod wilde ingaan. Is dat dan 'mijn manier'? Of moest het juist op 'zijn manier'? En is als je er zo naar kijkt niet ieder aanbod een voorstel op 'iemands manier'?
Je hebt het recht niet om eenzijdig voorwaarden te stellen.
> Welke eenzijdige voorwaarden? Het was een VOORSTEL, geen decreet. Het mooie van een voorstel is dat je er nee tegen kunt zeggen, of en tegenvoorstel kunt doen. Dan wordt het dus iets van 2 partijen, dat is nu juist precies het idee van een voorstel, om het niet eenzijdig dwingend te laten zijn. Dan wordt het een bevel en dat was het niet, want het was een voorstel.
Het gaat ook helemaal niet om jou maar om je kinderen.
> Yup, Totaal mee eens. Dat was ook de enige reden voor het voorstel: het gaat om de kinderen. Mij persoonlijk interesseert het bedmaatje van mijn ex namelijk niets.
Je hebt de plicht om je in te zetten voor het contact tussen kinderen en hun vader en truus.
> Klopt. Dat was ook precies de reden van mijn goedbedoelde (en gezien de omstandigheden best coole) aanbod.
" De kinderen geven aan weinig met truus te willen en dus stop ik daar mijn energie op dit moment niet in. Zij willen hun vader. En hoe meer ruimte truus in het geheel krijgt, hoe minder exclusieve ruimte er voor hun en hun vader overblijft."
Ben jij het weer die de regels stelt.
> Uh.... nee. Regels voor wie? IK weeg af of IK het in het belang van mijn kinderen vind om me op truus te concentreren. Dat vind ik op dit moment dus niet. Enne ja, ik stel idd mijn eigen regels 
Je hebt het recht niet om dat op die manier te doen.
> Jazeker wel. Ik heb zeer zeker het recht om mijn eigen afweging te maken of iets in het belang is van anderen of niet. Gelukkig wel.
Het is je taak om te accepteren dat jouw ex nu samen met haar is en dat jouw kinderen als ze hem zien, haar dus ook zien.
> Lees je eigen laatste 8 woorden terug: '...als ze hem zien, haar dus ook zien'. Waarom zou dat een feit moeten zijn? Het is niet hun relatie maar de zijne, en zij is geen factor in zijn vader-zijn. De band tussen vader en kinderen is van vader en kinderen. En als die band zo fragiel is als hier, zou het truus sieren om op gepaste afstand te blijven tot vader en kinderen de band hebben weten te herstellen.
Je stelt zoveel, maar als je er goed naar kijkt, is je stelligheid weinig zinvol. En behoorlijk kort door de bocht.
#77 Jaina
Dankjewel. Helder en duidelijk, en ik ben het zeer met je eens!
Paard van Troje??
" Zeker in dit geval waarin 3 van de 4 heel goed weten dat truus de oorzaak is van de scheiding. Alsof je jubelend het paard van troje binnenhaalt. Nope, not me. "
Ai, Moederziel. Hier schrik ik van. Truus het paard van Troje? De oorzaak van jullie scheiding?
Welnee- ze was een symptoom. En nu blijkbaar de moeite waard om wat mee op te bouwen.
Maar Truus zien als DE oorzaak vertroebelt het beeld. Zeer zeker ook naar jullie kinderen toe.
Je man en jullie dynamiek binnen jullie relatie ( hoe geweldig mooi die volgens jou ook was) is de oorzaak van de scheiding.
Er zat blijkbaar veel meer scheef dan jij zag de laatste 2 jaar. En wat er met je man is weet ik niet- in elk geval zoals jij het beschrijft diep in crisis. Ik zeg dat voorzichtig omdat zijn kant van het verhaal heel anders kan zijn.
Niet Truus de oorzaak noemen. En al helemaal niet naar jullie kinderen. Daarmee zet je ze tegen haar en je ex man op. Misschien onbewust. Maar zeker een manier om twee kampen te creëren. Een van goed en 1 van fout. En daarmee wordt loyaliteit van de kinderen beproefd- want hoe kunnen ze in vredesnaam het paard van Troje- dat al deze ellende veroorzaakt heeft, dat zoveel verdriet bij kinderen en moeder veroorzaakt heeft- open tegemoet treden?
Nee, papa wilde scheiden omdat hij niet meer van mama hield. Dat is uiteindelijk de kale boodschap. Genoeg om mee te moeten dealen voor de kinderen.
Niks geen paard van Troje.
hoe kan je dat nou weten?
Je kunt hooguit zeggen dat moederziel misschien niet zeker kan weten dat alleen Truus de oorzaak is.
Maar dit vind ik zo raar stellig. Of heb ik niet goed gelezen, heeft de papa ergens gezegd dat hij niet meer van de mama hield en dat hij daarom wilde scheiden?
Nee hoor, Thera
Dat heeft papa niet gezegd. Hij heeft wel gezegd, ook tegen de kinderen, dat papa waarschijnlijk nooit meer zoveel van iemand zal houden als van mama.
Hij heeft ook gezegd dat hij niet weg was gegaan als hij truus niet had ontmoet. Haar beschikbaarheid (en gretigheid) was zijn vluchtroute.
Het is te kort door de bocht om truus als enige oorzaak te zien. Daar heeft Stip gelijk in. Sowieso niet persoon truus. Wel concept truus. Als ex niet met (een) truus de koffer in was gedoken was er niet snel een scheiding geweest. Wel een crisis, geen scheiding.
Truus is niet de oorzaak, wel de aanleiding. Ik koos mijn woorden verkeerd.
Truus is in elk geval besmet genoeg om met argwaan te worden bekeken door de kinderen.
Eerdere draadjes
noemde Moederziel Truus een symptoom. Het ging niet om Truus maar om de vlucht van Moederziel man.
Truus was - als individu - niet zo van belang, of van waarde. Nu is Truus het paard van Troje.
Klopt niet met 1 jaar/2 jaar geleden.
Waarom is Moederziel man weggegaan? Geen idee- Er is hier heel veel geopperd.
Maar waarom Truus tot paard van Troje maken terwijl de boodschap uiteindelijk (hoe pijnlijk ook) is dat papa niet meer met mama verder wil.
Het is maar een klein onderdeel van alles wat er speelt. En Moederziel, misschien gaat het onbewust. Maar ik denk dat dit niet helpend is binnen je gezin.
Ik hoop van harte dat je hier steun ervaart en eruit kan pikken wat je nodig hebt. En misschien af en toe eens overdenken wat jou zo prikt in sommige reacties. Misschien kan het je helpen je blinde vlek (die iedereen heeft) wat kleiner te maken.
Je hebt het recht niet
Moederziel "En of ik het recht heb om mijn eigen normen te stellen."
Nee.
Het gaat namelijk niet over jou.
Het gaat over je kinderen.
Ik herhaal nogmaals wat RoosjeRaas schreef "Een echtgenoot mag weg bij haar of zijn echtgenoot. Zonder reden. Wat de ander dan te doen staat is aanvaarden. Daar had ik het over in mijn vorige post. Dat is JOUW taak als ex-echtgenote. Alleen maar die van jou. In mijn ogen is het zo dat zo lang jij die taak niet ten volle als de jouwe en alleen de jouwe aangenomen hebt, je daarmee de verwarring naar je kinderen verlegt/doet uitbreiden. "
Jij blijft bij herhaling je taak verzaken. Daarmee veroorzaak je extra verwarring en problematiek bij je kinderen.
Je hebt het recht niet om je kinderen dat aan te doen.
Goed en fout
Overigens zal ik nooit naar mijn kinderen goedpraten dat iemand vreemdgaat. Niet bij hun vader, niet bij mijn beste vriendin, hun tante, oom of geliefde buurman. Bij niemand.
Kwestie van normen en waarden. Als je je hebt verbonden in een monogame relatie blijf je met je tengels van anderen af. En als je iemand tegenkomt die in een monogame relatie zit, blijf je er ook met je tengels vanaf. Dat ex en truus deze normen en waarden willens en wetens hebben getreden, moeten ze zelf weten, maar goedkeuring gaan ze van mij hier never voor krijgen. Dat zal ik ook zo naar de kinderen verwoorden als ze ernaar vragen.
Dus: kampen van goed en fout? Ja, inderdaad. Hierin zeker.
Dat hoeft ook niet
Je hoeft niks goed te praten.
Je hoeft alleen maar te accepteren dat je ex een nieuwe relatie is gestart.
Dat is je taak.
Dat is jouw taak
Dat moet jij doen in het belang van je kinderen.
En dus
Zorg je voor een verstoorde relatie tussen je ex en jullie kinderen.
Mijn man heeft nog steeds een verstoorde relatie met zijn vader omdat zijn vader vreemd is gegaan. Dat is nu 35 jaar geleden....
Ja en nee
'Een echtgenoot mag weg bij haar of zijn echtgenoot. Zonder reden. Wat de ander dan te doen staat is aanvaarden.'
Ja, natuurlijk mag je weg. Je bent niet elkaars eigendom. Maar weggaan is nog iets anders dan langdurig belazeren, voorliegen, verraden en vernederen.
Vraag iedere partner die argeloos en vol vertrouwen in een relatie zat met een vreemdganger en ze zullen je vertellen dat niet het verlies van liefde het leed heeft veroorzaakt, maar het rauwe verraad. De ontdekking dat je levenspartner, die je meer vertrouwde dan wie dan ook, bewust en moedwillig jou, je liefde en je vertrouwen genegeerd heeft.
De breuk kan ik aanvaarden en aanvaard ik ook. De manier waarop ex met mij is omgegaan - en nog omgaat - is een ander verhaal. En helaas voor truus is zij onderdeel van dat verraad.
Je hebt het recht niet
Moederziel, je hebt het recht niet om zo in je eigen spiraal van boosheid te blijven hangen.
Je kinderen verdienen beter.
Ach MarSy
'En dus
Zorg je voor een verstoorde relatie tussen je ex en jullie kinderen.'
Nee, natuurlijk niet. Die relatie heeft hij zelf verstoord. En ik zou niets liever zien dan dat hij die weer weet te herstellen. Maar dat vraagt investering en keuzes van zijn kant die de kinderen dienen, en die keuzes blijven vooralsnog uit.
Mij bekruipt vaak het gevoel dat het in hun relatie niet langer meer om de kinderen gaat, maar om hem. Passen zij wel in zijn nieuwe leven? Op veel momenten niet, of alleen met truus. Dat het niet meer alleen om hen gaat voelen de kinderen ook en dat knaagt. Als ik bedenk hoe hecht de relatie tussen ex en kinderen was, snap ik dat heel goed.
Nou Marsy
Vader gaat vreemd en vertrekt en moeder krijgt alsnog de schuld voor een verstoorde relatie tussen vader en kinderen?
Je doet je best om zaken leefbaar te houden, zeker voor je kinderen, maar dat neemt niet weg dat er absoluut gevoeligheden zijn. Die ook niet onder het tapijt te vegen zijn. Je kunt er mee leren leven en een nieuwe positiviteit vinden, maar het blijft wel een breuk. En het hangt ook van de ander af, hoe die met jou omgaat na de breuk. Het zijn kwetsbare emotionele zaken die een hoop sociale vaardigheden en emotionele rijpheid vragen.
Maar moeder daarvoor verantwoordelijk te houden? Daarvoor is nog wel iets meer nodig aan wangedrag van moeder.
Mijn eigen spiraal van boosheid?
Ik heb alle recht om boos te zijn. Ik ben het overigens niet, of alleen heel soms, maar als ik het zou zijn zou ik er ook alle gerechtigheid toe voelen :-)
Boosheid is functioneel. Het helpt onthechten en dat was hard nodig.
Maar eh... M Lavell: ben jij de rechtenbewaker van OO? Waar komt jouw stelligheid toch vandaan? Wat triggert je?
het is een raadsel
wat misschien helemaal niet opgelost wordt, waarom hij is weggegaan.
Waarom willen 'we' dat eigenlijk hier bespreken.
Ik snap eigenlijk niet hoe je moederziel zou kunnen zeggen het feit dat hij is weggegaan te moeten aanvaarden. Dat de situatie zo is dat hij is weggegaan, dat kan je aanvaarden (dat betekent dat je de realiteit voor ogen wilt houden en daarmee wilt proberen te leven) maar daarvoor hoef je nog niet het weggaan zelf te aanvaarden. Of zit ik nu moeilijk te doen. Ik heb zelf het idee van niet... Aanvaarden houdt in accepteren. Ik zou zelf wel de realiteit (proberen te) accepteren maar ik zou niet weten waarom ik het weggaan zelf zou moeten accepteren als het op deze manier is gegaan.
Ik vind moederziel heel wijs en heb veel bewondering voor haar.
Het is ook nog zo dat ze te maken heeft met woede van haar man gericht tegen haar en de kinderen. Voor zover ik het begrijp geen redelijke woede. Hoe moeilijk moet dat wel niet zijn?
En toch
Was de relatie tussen mijn man en zijn vader niet zo verstoord als zijn moeder niet jarenlang met een beschuldigden vinger naar zijn foute vader had gewezen.
Zijn vader was fout, zelfs 20 jaar na de scheiding konden zij amper in 1 ruimte aanwezig zijn tijdens verjaardag man, want ja vader is fout want vreemd gegaan.
De houding van zijn moeder naar zijn vader heeft de verhouding tussen hem en zijn vader ernstig verstoord en het is nooit meer goed gekomen. Ik lees heel veel boosheid naar je ex, zelfs na 2 jaar nog steeds, ex is fout want hij is vreemd gegaan. Dit heeft zeer grote invloed op je kinderen, je kan niet naar je ex wijzen, wijs naar jezelf!.
dubbele boodschap
Er wordt hier steeds een dubbele boodschap afgegeven: 'je moet aanvaarden opdat je kinderen aanvaarden' tegenover 'niet in sturen want dan sta je tussen vader en kinderen'.
Ik sta er zelf eigenlijk anders in. Ik ben tegen de (oudste) kinderen open over mijn eigen gevoelens en gevoeligheden. Ook de pijn en teleurstellingen. Maar ook de mooie momenten en de diepe liefde die er was. En ik benoem ook meer dan duidelijk dat hun relatie met vader een andere is dan de mijne. De mijne ie gstopt, die van hun niet. En dat ik als dat nodig voor ze is ondersteun bij het vormgeven van de nieuwe relatie met hun vader. Liefst op verzoek, ik zal me niet opdringen.
Ik aanvaard dus voor mezelf, en niet 'opdat de kinderen aanvaarden'. Zij moeten op hun manier en op hun moment gaan aanvaarden. En niet sturend, en ook niet tussen vader en kinderen, maar wel achter de kinderen waar nodig.
Nee, dat recht heb je niet
Dat lijkt me helder Moederziel.
Je kinderen gaan langzaam maar zeker de vernieling in.
Ondertussen houd jij driftig vast aan jouw noten op jouw zang waarmee je jezelf en hen actief belet een nieuw leven in te gaan.
Dat is slecht voor je kinderen.
Ik ben optimist. Ik hoop dat je werkelijk in gaat zien wat jouw taak, jouw aandeel en jouw verantwoordelijkheid is in dit geheel en dat je je energie daar in gaat steken.
Daar hebben je kinderen wat aan
De kinderen zijn bij haar
Annej, als moeder de kinderen aan vader geeft is hij verantwoordelijk.
Wie de kinderen het meeste heeft is het meest verantwoordelijk en kan zich het minst misdragen.
Moederziel misdraagt zich voortdurend door haar normen als bindende voorwaarde op te leggen waardoor er voor de kinderen geen weg meer is naar verzoening of hereniging, terwijl moederziel ondertussen maar rancuneus blijft wijzen.
dat wat AnneJ zegt...
Is een waar woord. Natuurlijk mag een bedrogen vrouw die met de puinhopen blijft zitten haar pijn hebben. Ze kan het verbergen voor de kinderen, die zullen het toch voelen. Het is aan vader zelf de relatie met de kids goed te houden. En aan MZ dat niet tegen te houden. Maar belachelijk zijn gedrag op haar bordje te schuiven.
En nou niet meer ingaan (alsjeblieft Moederziel), op ML en hen die meehuilen met de wolven. Oefen nou eens op je eigenwaarde niet te hoeven verdedigen. Soms komt kritiek zelfs van mensen die er zelf nooit voor hebben gestaan. Alsjeblieft, negeer het. Open die posts gewoon niet meer. het helpt je niet.
Verder reageer ik niet meer omdat het precies het vorige draadje wordt.
Dat zoek je expres op
Moederziel "Er wordt hier steeds een dubbele boodschap afgegeven: "
Jaja, geef ons maar weer de schuld.
Als je enkele boodschappen wil moet je niet te rade gaan op het wereld wijde web, maar moet je je bij laten staan door hulpverlening en gewoon en zonder rancune die mensen hun werk laten doen met jouw kinderen en hun adviezen opvolgen.
Jij bent het zelf die van hot naar her de kersen uit de pap pikt, namelijk precies dat waar je oren naar hebt en de rest niet.
Ook voor jou
Marga "Ze kan het verbergen voor de kinderen, die zullen het toch voelen. Het is aan vader zelf de relatie met de kids goed te houden. En aan MZ dat niet tegen te houden. Maar belachelijk zijn gedrag op haar bordje te schuiven."
Het ligt bij moederziel op haar bordje omdat de kinderen bij haar zijn.
Als zij het niet aan kan dan moet ze zorgen dat de kinderen bij vader komen.
Wat ze nu doet is én haar bindende voorwaarden stellen aan contact met vader en zijn nieuwe liefde met als gevolg dat de kinderen vader niet zien.
Én beweren dat vader verantwoordelijk is voor het contact tussen hem en zijn kinderen.
Marga "Oefen nou eens op je eigenwaarde niet te hoeven verdedigen."
Er is helemaal niks mis met de eigenwaarde van moederziel. Daar heeft ze zelfs een beetje te veel van. Ze zou zich moeten oefenen op de waarde van haar kinderen.
Marga
Ja, dat merk ik ook. Het wordt een kant opgeduwd waar ik niet geen wil. Ik zou graag meer horen van mensen als Juul en RoosjeRaas die aan de kant hebben gestaan waar ik nu sta. Of er nog middenin zitten. Hoe doen zij dat?
Maar ik stel mijn vragen niet goed, of laat me toch weer te veel verleiden tot ingaan op bizarre beschuldigingen dat ik mijn kinderen tekort doe of onwaarheden verkondig of uit ben op een vechtscheiding. Zieke geesten.
Ik voel geen nood tot mezelf verdedigen, hooguit een sterke drang om zo'n idioot wereldbeeld bij te stellen.
Ik ben ook wel verbaasd dat de wolven en de meehuilers iedere keer mijn draadje kan kapen en vernaggelen. Op zich ook een kwaliteit, maar voor mensen die daadwerkelijk iets zoeken op het forum weinig zinvol.