U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zorgen over de kinderen
Sommige meelezers volgen mijn verhaal al wat langer, maar voor de anderen een korte samenvatting: ex en ik zijn bijna 2 jaar uit elkaar. Breuk is eenzijdig ingezet doordat ex vreemdging en een relatie startte met truus. Ons huwelijk was tot dat moment goed (in mijn beleving althans 
), het gezin erg hecht en liefdevol, maar er waren/zijn wel veel financiële problemen en ex trok zich het laatste jaar steeds wat terug uit het gezin. Ik gooide dat op stress ivm werk en schulden. Maar dat bleek dus heftiger: ex is vertrokken met de boodschap aan de kinderen en mij dat hij nu voor zichzelf koos.
Die mededeling is de kinderen niet in de koude kleren gaan zitten. De relatie tussen kinderen en ex is matig; zij geven aan dat hij erg is veranderd, weinig aandacht voor ze heeft en niet open is. Ze missen hem, althans: de hij die ex was, heel erg. Er is ca. 1 jaar een goede omgangsregeling geweest, maar die is gestopt. Ex woont inmiddels nergens, verblijft bij familie en truus. De kinderen missen de vader die ze hadden heel erg. Afgelopen winter is een na oudste (toen 14) in een diepe depressie geraakt, heel heftig, na suïcidepoging in het zkh gekomen. Inmiddels via crisisdienst intensief in therapie, en gaat gelukkig beter. Kind 3 heeft ook psychische begeleiding. Nu is de afgelopen weken oudste ingeklapt, veel fysieke stressklachten en hallucinaties. Via HA naar de crisisdienst (pffff), conclusie: burn-out, dreigende manie/psychose (komt in familie voor), medicatie, begeleiding. Oudste heeft zich heel erg lang groot gehouden maar nu is het helemaal op.
Ik schrijf het hier heel kort, maar de schrik zit er bij mij heel behoorlijk in. Ik heb een erg open relatie met de kinderen, alles is bespreekbaar, maar ik heb hierin zo langzamerhand geen antwoorden meer voor ze. Ik voel me moedeloos, machteloos. Ik werk met man en macht aan de opbouw van het 'nieuwe gezin', dat gaat ook goed en fijn, maar doordat er nog geen stabiliteit in leven van ex is, ontstaat er steeds weer onrust. Ex wil kinderen bijv nu laten kennismaken met truus, maar 2 van de 4 zijn daar nu niet klaar voor. Levert heel veel stress voor ze op. Ex is inmiddels onze woonplaats uit verhuisd (woonadres onbekend) en ook dat zorgt voor een nieuwe fase in de verwerking.
Pffffff. Sorry voor het lange verhaal, maar ik zoek echt een beetje steun en advies over hoe ik mijn kinderen kan ondersteunen. Begrijp me goed: ik hecht heel erg veel waarde aan een goed contact tussen kinderen en vader en ben daar positief in. Maar ik wil ze ook behoeden voor nog meer pijn en verdriet. De situatie is al zo heftig voor ze.
Wie heeft wat advies/steuntje in de rug?
Juul
Ik heb een vraag aan je. Kan ik je een dm sturen?
Forumbeheerder
Je mag van mij gerust de tent weer sluiten. De klus van M Lavell is weer geklaard, het blik zure venijn wederom opengetrokken. De dame kan weer tevreden achterover leunen. Wat een leven.
Loyaliteit
‘Ik sta er zelf eigenlijk anders in. Ik ben tegen de (oudste) kinderen open over mijn eigen gevoelens en gevoeligheden. Ook de pijn en teleurstellingen. Maar ook de mooie momenten en de diepe liefde die er was. En ik benoem ook meer dan duidelijk dat hun relatie met vader een andere is dan de mijne. De mijne ie gstopt, die van hun niet. En dat ik als dat nodig voor ze is ondersteun bij het vormgeven van de nieuwe relatie met hun vader. Liefst op verzoek, ik zal me niet opdringen.’
Precies hierdoor krijgen je kinderen een loyaliteitsconflict. Hoe kunnen ze ooit kiezen voor hun vader als dit steeds je boodschap is: hun vader heeft jou pijn gedaan, en niet zo’n beetje ook. Al twee jaar duurt dit.
Ook de starheid wat betreft vreemdgaan. Zo hard. Het gelijk aan je zij hebben.
Je schrijft ook dat je kinderen mondige pubers zijn. Dat zal best, maar het zijn vooral ook nog verdrietige kinderen. Ik was ook puber, nou, ik wist precies wat ik moest zeggen om mijn moeder, want zij was de verlatene, en mijn vader deed ook stomme dingen. En mijn moeder riep maar dingen als: ‘ik wil best dat je naar je vader gaat, maar hij heeft nog geen kamer voor jullie. Ik heb het al vaak gevraagd.’ Een beetje gevoelige puber kan daar niks mee.
en off topic: forumbeheer
Misschien een overweging eens te kijken naar de geest van de regels die jullie hebben opgesteld en niet allen naar de letter van de wet? Net als IRL kan pestgedrag vormen aannemen die veel subtieler zijn en er rationeler uitzien dan grofweg schelden. Systematisch iemand betichten van kwaadwillendheid/ domheid/ kortzichtigheid/ egoïsme kan, als dat in vele tientallen berichten gebeurt, toch wat op een poging tot karaktermoord gaan lijken. Natuurlijk is een forum dé plaats voor opponerende standpunten. Maar daar eindeloos in volharden VDK (voor de kinderen) lijkt toch wat op ongenuanceerd doordrammen ten koste van de hulpvraag van TS.
Omdat de verantwoordelijkheden gedeeld zijn
Thera " Ik zou zelf wel de realiteit (proberen te) accepteren maar ik zou niet weten waarom ik het weggaan zelf zou moeten accepteren als het op deze manier is gegaan."
Vroeger was alles simpel.
Man pleegt overspel en verlaat vrouw en kinderen voor een dom blondje.
Vrouw blijft berooid en met de kinderen achter.
Het hele spel wat moederziel speelt hoorde daar bij. Boosheid, rancune, eenzijdig regels stellen, kinderen actief beletten om hun vader nog te zien.
Moeder had door het bedrog van vader het recht verworven niets meer met hem te maken te hoeven hebben.
Maar zo was het vroeger.
Tegenwoordig zijn de verantwoordelijkheden tussen mannen en vrouwen meer gedeeld. Zowel voor het inkomen als voor de zorg voor de kinderen. Bovendien wordt er veel meer waarde gehecht aan de rol van de vader en is ook werkelijk bekend dat kinderen het beter blijven doen als vader nog een rol kan spelen.
Dat brengt met zich mee dat "de manier waarop" er hoegenaamd niet meer te doet.
Dat het enige dat beide ouders te doen staat na het verbreken van de relatie, het vinden van een werkbare vorm voor de gezamenlijke opvoeding van de kinderen is.
Om dat werkbaar te kunnen laten zijn kun je je werkelijk niet meer permitteren om je kinderen te belasten met zware klachten over het gedrag van vader.
Klachten daarover zijn ondergeschikt aan het belang van kinderen om omgang met hun vader te kunnen blijven hebben.
Overigens: waar vader staat kan ook moeder staan natuurlijk.
Over de kinderen
Marga "Maar daar eindeloos in volharden VDK (voor de kinderen) lijkt toch wat op ongenuanceerd doordrammen ten koste van de hulpvraag van TS."
De vraag van TS gaat over haar kinderen.
Moederziel
Maar natuurlijk. Ik weet alleen niet hoe dat werkt. Gaat dat via de beheerder?
nee, het is een persoonlijk verhaal
"Het hele spel wat moederziel speelt hoorde daar bij."
Het lijkt me pas bij de tijd en niet van vroeger om naar persoonlijke verhalen te kunnen luisteren. Veel te vaak is niet naar het verhaal van moederziel geluisterd, maar zijn er dingen ingelegd. Zo jammer...
Concreet
Toch snap ik niet zo wat mensen nu concreet willen dat Moederziel doet. Vziw sluit ze het contact tussen vader en kinderen helemaal niet af. Die kinderen hebben neem ik aan een mobiele telefoon en kunnen dus sowieso makkelijk contact leggen met vader (en hij met hun). Ze zal het vast ook niet verbieden als de kinderen naar vader toe willen. Uit eerdere draadjes heb ik begrepen dat ze het zelfs okay vindt als vader langs komt.
Ze verbiedt de kinderen ook niet om kennis te maken met de vriendin. Dat willen die kinderen zelf nog niet (begrijpelijk).
Zal ze haar emoties laten blijken tegenover de kinderen? Ongetwijfeld. Dat is deels helemaal niet erg. Het zou ook vreemd zijn als pa weggaat en ma met een engelachtige blik aan tafel zit en zegt dat het allemaal niet erg is en dat volwassenen nu eenmaal scheiden en dat Truus vast een schat is. Dat werkt misschien bij een peuter maar een puber zal zich afvragen welke drugs moeder gebruikt. Kinderen hebben ook wel door wanneer je oprecht bent.
Zal moederziel soms te heftige emoties hebben laten zien aan haar kinderen? Ongetwijfeld. Ze is menselijk. Dat doen we allemaal wel eens.
Verscheidene mensen roepen hier hoe verkeerd ze het allemaal doet en hoe ze de kinderen weghoudt bij de vader maar ik zie hier weinig tot geen bewijs voor.
Dus wat ze nu concreet anders moet doen snap ik ook niet zo goed.
en toch Moederziel
En toch Moederziel... Miriam Lavell zegt wel zinnige dingen. Ja, nogal recht voor z'n raap, maar ik vind het wel bijzonder hoe heftig je steeds op haar reageert.
Ik vraag mij eerlijk gezegd af wat je precies zoekt of verwacht hier op OOL. Een schouder, geef je zelf aan. Snap ik. Maar zodra het over jouw rol gaat, over de manier waarop jij met de situatie omgaat, word je nogal defensief. Terwijl dat nou net het enige is waar jij wél invloed op hebt. Jouw vraag in deze draad gaat notabene over je zou kunnen omgaan met de zorgen van je kinderen. Maar het komt op mij over dat je eigenlijk alleen bevestiging zoekt voor wat je al doet. En dat je helemaal niet wil horen dat je dingen anders zou kunnen (of in sommige ogen: moeten) doen.
Door al jouw eerdere draadjes weet je inmiddels dat jouw stellige overtuiging dat je ex de boeman is (hij is immers vertrokken, richt willens en wetens schade aan, het is een vlucht, zonder Truus was hij bij jou gebleven om een blij gezin te vormen) hier bijval oplevert maar ook kritiek. En hoe vaker jij blijft herhalen dat ex + Truus de 'bad guys' zijn (en jij en de kinderen het slachtoffer), des te steviger wordt de tegen-boodschap.
Je blijft maar hameren op 'vreemdgaan is fout' (normen en waarden, ....). Maar de kale waarheid is dat jullie relatie gewoonweg niet meer goed genoeg was. Jullie relatie (met alles wat daarbij hoorde) was niet opgewassen tegen de verleidingen van buitenaf. Dat lijkt mij een eerlijker boodschap naar de kinderen dan het vreemgaan-is-altijd-fout-boodschap.
alweer
alweer wordt er iets ingelegd: "zonder Truus was hij bij jou gebleven om een blij gezin te vormen" alsof moederziel dat gezegd zou hebben. Ze heeft gezegd dat er dan wel een crisis geweest zou zijn in hun relatie, wel even wat anders.
Thera, laat maar
Bespaar jezelf de moeite, al vind ik het heel lief dat je weegt wat er wordt gezegd en er tegenin gaat. Anderen wegen ook, maar spelen vals met de gewichten, vullen in, dikken aan en leggen mij ontzettend veel woorden en gevoelens in de mond die ik niet heb.
Daarom word ik inderdaad defensief van. Het slaat in veel gevallen echt nergens op hoe ik word neergezet.
De post van Jaina spreekt voor mij boekdelen. Niet omdat ze een 'medestander' is (geen idee of ze dat is), maar omdat ze de situatie raak schetst.
En de cruciale vraag stelt: wat is hier het advies eigenlijk?
Sommigen opperen een akkoordje met truus, maar sorry, die gaat 'm niet worden. Truus is niet welkom bij mij.
Blijft over: hoe kan ik mijn kinderen versterken in deze moeilijk fase?
Door zelf weer gelukkig te zijn.
Maar ook ik treed in herhaling en postings voelen zinloos.
Kinderen willen een sterke moeder die goed in haar vel zit. En nee, sterk is niet strijdlustig.
Eens
Eens met klimop. En ook met Miriam waarvan ik toch heus niet denk dat ze het slecht bedoelt, ookal komt het soms wat drammerig over. Ik reageer eigenlijk niet meer in de draadjes van moederziel, omdat eigenlijk alleen meelevende reacties die het met haar eens zijn op prijs gesteld worden.
Moederziel
"Blijft over: hoe kan ik mijn kinderen versterken in deze moeilijk fase?"
In mijn optiek is dat dus: uitspreken dat jullie relatie niet goed genoeg was en niet opgewassen tegen de vele verleidingen die er nu eenmaal zijn. En dat jullie relatie daar (jammergenoeg) niet uniek in was, want het is nog niet zo eenvoudig om een relatie duurzaam in stand te houden. En dat betekent dus ook dat je moet stoppen met jouw claim dat vreemdgaan altijd fout is. Dit levert de kinderen namelijk een loyaliteitsconflict op (n nog wel meer). Volgens mij zit je nog teveel in de modus van 'dit is mij allemaal overkomen'. En daarmee help je je kinderen niet.
(in diverse bewoordingen zeggen meerdere forummers dat hier trouwens)
Reactie vader op crisis oudste ?
Zou ik je nog eens mogen vragen Moederziel, hoe je ex op de recente crisis van jullie oudste kind heeft gereageerd ? Is hij betrokken ? Ik denk nog steeds dat je die gezamenlijke zorg die jullie daarbij voelen, het verdriet als je je kind zo ziet, zou kunnen gebruiken om samen weer het belang van de kinderen voorop te krijgen...
Klimop
Dank voor je advies, maar ook dat gaat 'm niet worden. Dat heeft echt alles te maken met de manier waarop ik in het leven sta en wat ik mijn kinderen wil voorleven. En ik ben het ook niet eens met je stelling(en).
Mocht het je boeien: je zou je eens moeten verdiepen in de redenen waarom mensen vreemdgaan.
niet de juiste
Ik heb misschien niet de juiste instelling voor een forum als dit. Ik zoek misschien wel meer lotgenotencontact dan adviezen die soms mijlenver afstaan van de situatie waarin ik zit.
Juul
Ik vraag het aan forumbeheer
liedje
ik heb de hele dag al, naar aanleiding van deze draad, een regel uit een liedje van Spinvis in mijn hoofd: "zoek niet wat er nooit meer is" en die blijft maar als een mantra door mijn hoofd gaan.
Verder zie ik in deze draad niets van pestgedrag en schrik ik steeds meer van de (almaar) heftige(re) reacties van moederziel over Truus. Ik hoop dat ze die alleen hier uit want ik zou schrikken als iemand zo over een ander praat. Laat staan als je kinderen (of ex) dit zou meemaken/horen. En wederom, Truus is geen bevlieging/extruus oid, Truus is de partner van ex. Daar zullen in ieder geval je kinderen mee te maken krijgen. Hoe erg je dat ook vindt.
Maar zie je dan echt niet
dat de kinderen jouw pijn, jouw verdriet dragen?
Het is jouw verdriet waar ze in vast zitten.
Jouw slachtoffer rol. En niets, maar dan ook niets is zo verwoestend (voor een kind) als een slachtoffer rol. Machteloosheid, geen grip hebben op.
Boosheid, verdriet, teleurstelling, het is allemaal te behappen en een plaats te geven. Machteloosheid, als dat te lang duurt, maakt ziek.
Nootje
Het gaat aarzelend. Ik deel de feitelijke informatie die er is (de gesprekken met crisiszorg, school etc.) en eerder deze week hebben oudste en vader samen een uurtje met elkaar thee gedronken en gesproken. Dat was fijn voor oudste, ook al stoorde oudste zich aan een mobiel die 2x tijdens dat uur werd opgenomen voor werk en het gehaaste afscheid omdat ex weer 'door' moest. Alls ligt gevoelig. Toch is het fijn dat er live contact was.
Als ouders onderling, dus op nivo van zorg delen, is er geen contact tussen ex en mij. Ik zou kunnen bellen, maar heb er geen puf voor. Komend weekeinde zien we elkaar rond een activiteit van de kinderen. Ook vindt dan (daarna) de kennismaking tussen 2 kinderen en truus plaats. Daar is ex wel heel erg druk mee; ik heb er al verschillende berichten van hem over ontvangen. Dat voelt wel wat scheef: oudste in crisis en nauwelijks contact van zijde ex, maar wel communicatie over de ins en outs van de kennismaking met truus. Dat schetst wel zo'n beetje de balans en dat vind ik toch oprecht jammer.
ach meelezer
Vind je dat echt schokkend? Dat vind ik dan weer schokkend.
Denk je echt dat ik nu of in de toekomst ooit 1 millimeter respect zal opbrengen voor de vrouw die in het geheim een maandenlange relatie startte met mijn (toen nog) man en de vader van mijn kinderen? Zij is niet welkom in mijn leven. Nu niet en nooit niet.
Wees gerust: ik gebruik nooit schuttingwoorden of nare teksten over haar waar de kinderen bij zijn 
Brand me gerust af, maar zo sta ik erin. Maar weet je: ik ben een volwassen vrouw. Ik kan dit zo voelen en toch beleefd blijven.
Moederziel
Als ik jouw ex zou zijn, zou ik (ook) bang voor je zijn.
Bang voor de hele situatie. Bang voor de crisis van kind, en bang me daarin te mengen, want wespennest.
Dat hij zich drukt is laf, maar ik snap het wel.
Hij richt zijn aandacht anders, richt zich op toekomst, positiviteit.
Hij is bang voor ontmoeting met Truus en wil dat graag goed regelen.
Dat is toch alleen maar positief?
Het zegt juist dat de kinderen enorm belangrijk voor hem zijn.
Klara
Ik ben het niet met je eens. Het gaat met mij best goed op het moment, en dat is al een aantal maanden zo. Ik merk juist dat nu mijn verdriet voor hen niet meer zo zichtbaar is, voor hen nu de ruimte ontstaat om zich te uiten.
En machteloosheid is iets anders dan een slachtofferrol innemen. Ik ben op een aantal punten machteloos omdat het keuzes en handelen van anderen betreft. Maar ik voel me geen slachtoffer. Neemt niet weg dat ik wel zie dat mijn kinderen van deze scheiding het slachtoffer zijn. Voor hen is het erg moeilijk om aan de nieuwe situatie te wennen. Zij hebben minder middelen tot hun beschikking om hun eigen aandeel te beïnvloeden dan ik als volwassene.