U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Help! Mijn ex-vrouw is hulpverlener
Ik heb al enige tijd een meningsverschil met mijn ex-vrouw over de noodzaak voor diagnostiek en behandeling voor onze oudste zoon van 14. Zij ervaart veel problemen met hem en wijt dit aan ADHD problematiek. Mijn vriendin en ik herkennen deze problematiek niet en wijten deze derhalve aan de wisselwerking tussen moeder en zoon waardoor bepaalde kenmerken wellicht versterkt worden, of eventueel een opvoedkundig probleem. Vanuit de schoolarts is aan moeder het advies gegeven zich met haar hulpvraag te richten tot de opvoedpoli. Moeder heeft hier jammer genoeg geen gehoor aan gegeven Saillant detail is dat moeder post HBO gezinswerker is in een wijkteam.
Als alternatief voor diagnostiek heb ik moeder een systeemtherapie voorgesteld, met als argument dat de problematiek zo in zijn gehele context bekeken wordt en geen stigmatiserende uitwerking heeft op onze zoon. Daarbij heb ik de belofte gedaan dat, mocht er vanuit de systeemtherapie een advies volgen voor verder onderzoek in gedragsproblematiek, ik mijn toestemming hiervoor geef.
Moeder ziet niks in een systeemtherapie en blijft vasthouden aan de urgente noodzaak voor diagnostiek. Thuis is alles onder controle, zij is tenslotte een professional dus in house expertise. Moeder meld, zonder mijn toestemming, onze zoon aan bij een instelling. Ik maak bezwaar en eis van de behandelaar per onmiddellijk de patiëntenovereenkomst te verbreken.Voor de volledig meld ik alvast dat de begeleider passend onderwijs, na verschillende observaties, geen aanleiding ziet voor voor verder onderzoek.
Moeder beschuldigt mij van het ernstig bedreigen van de ontwikkeling van onze zoon en doet een melding bij jeugdzorg.Vanaf hier begint het proces kafkaiaanse vormen aan te nemen, welke ik zal proberen ze te omschrijven in komende posts. Ik kan wel alvast zeggen dat ik alle vertrouwen in een rechtvaardig en ethische hulpverlening verloren ben. .
Deze post, en de posts die zullen volgen schrijf ik voornamelijk vanuit een therapeutisch belang, maar ik hoop ook dat ik misschien van iemand op deze site adviezen kan krijgen.
inproces
laat haar gaan
als er diagnose komt had ze misschien gelijk, en als er geen diagnose komt hoort 'ze het ook eens van een ander'.
Je toonzetting vind ik overigens wraakzoekend, ik voel nergens het belang van het kind - alleen jouw emoties.
gr Angela
Hoe hier
Een maatschappelijke tweedeling - ADHD komt door de ouders, bestaat niet, ga liever voetballen, vs. ADHD bestaat en kun je passend tegemoet komen met aanpassingen, adviezen en zonodig medicatie - uitgevochten wordt door twee ouders over de rug van een kind.
Adviezen?
Uit je hele post blijkt dat jij het allemaal al het beste weet.
Wat voor adviezen wil je dan nog?
Wijkteam
Ik kan me goed voorstellen dat als moeder ervaring heeft in een wijkteam dat ze heel goed weet hoe weinig zoden dat amateuristische geknutsel aan de dijk zet. Schoolartsen, wijkteams, passend onderwijs coordinatoren van scholen, neigen naar de politiek correcte bezuiniging door zo laag mogelijk in te steken, op amateuristisch niveau. Dat is in hun belang. Schoolartsen en wijkteams worden betaald door de overheid, passend onderwijs coördinatoren moeten voorkomen dat de school extra geld aan zorg uitgeeft.
Een kind heeft recht op een goede diagnosticus aan de poort. Kinderen hebben immers recht op de 'hoogste mate van zorg', aldus art. 24 van het IVRK.
Dat is via de huisarts naar een, liefst vrijgevestigde, psychiater/psycholoog of orthopedagoog. Vrijgevestigd omdat ander allerlei organisatiebelangen en meldcodes snelle en passende hulp in de weg kunnen zitten.
buro jeugdzorg
BJZ kwalificeert de zorgmelding van moeder als een S3 melding,wat betekent dat de melding komt van buiten het gezin, dus door derden. BJZ verzuimt om mij op de hoogte te brengen van de melding en spreekt met beide kinderen, in aanwezigheid van moeder,zonder mijn toestemming en zonder mij hierover geïnformeerd te hebben. Mijn betoog dat het werkproces niet zorgvuldig verlopen is, dat moeder in de procedure 2 petten draagt en ik hierdoor ernstig betwijfel of BJZ haar neutraliteit kan waarborgen, resulteerde in het doorzetten van de casus naar het AMK, vanwege geen medewerking van vader.
inproces
Is een organisatie waar het doel de middelen heiligt. Je weet niet half hoe erg dat kan zijn. Daar kun je boos over worden maar dat gaat je niet helpen. Op deze manier kom je ook nog wel bij de kinderbescherming terecht en voor de kinderrechter.
Dan ben je er niet met: maar zij houden zich niet aan de regels, ze spelen vals!
De kinderrechter vraagt zich af wat dat voor je kind betekent.
Maak je borst maar nat voor een emotionele en langdurige achtbaan. Ik wens je sterkte.
Ook BJZ hjeeft zich te houden aan wet en regelgeving, protocollen en gedragsregels. Hierop zijn ze zeker aan te spreken. Dat ze vals spel spelen is overduidelijk aangezien het papieren dossier op wonderlijke wijze verdwenen was.
Lees je in
http://www.stichtingkog.info/pages/posts/er-is-een-melding-over-u-gedaan-bij-een-amk-175.php
Het is overigens wel ernstig dat onenigheid tussen ouders over de (medische) behandeling van een kind een vorm van kindermishandeling is en bemoeienis vraagt van instanties die de besluitvorming er niet makkelijker op maken, integendeel. Het zijn instanties die meer kolen op het vuur brengen.
http://arno.uvt.nl/show.cgi?fid=113610
De rechter besluit bij verschil van mening.
http://www.vng.nl/files/vng/201406_bezwaar_en_beroep_in_de_jeugdwet.pdf
Mogelijk maak je een kans bij de bestuursrechter over de procedures tijdens de melding? Dat heeft verder geen consequenties. Dat is de nieuwe jeugdwet. De bestuursrechter toetst marginaal, dwz. of de juiste procedures zijn gevolgd.
waarom?
Heb je niet gewoon de moeder dat traject laten doorlopen met jullie zoon? Bij een instantie waar ook jij vertrouwen in hebt (bijv. een kinderpsychiater?). Ik denk niet dat je zoon daar schade aan had ondervonden. En als je gelijk hebt, was er geen diagnose uit gekomen, maar wellicht wel ander nuttig advies voor moeder, zoon èn voor jouzelf.
Door dwars te liggen heb je nu enkel bereikt dat jullie in een situatie terecht zijn gekomen die wèl schadelijk is voor je zoon.
Dus, als je het beste met hem voor hebt: doe dan even twintig stappen terug, neem contact op met je ex en geef aan dat je alsnog akkoord gaat met het diagnose traject. En dan hopelijk weer op constructieve wijze samen verder.
lekker makkelijk
@ angela67
Ik vermoed dat je een hulpverlener bent, en dat je je wellicht persoonlijk aangesproken voelt. Het is in ieder geval apart dat je mijn toonzetting als wraakzuchtig ervaart. Onderbuikgevoelens zijn meestal een gevolg van een gebrek aan kennis en ervaring.
Het belang voor mijn zoon is dat hij niet het idee heeft of krijgt dat er iets mis met hem is, behalve dat hij gewoon aan het puberen is. Mocht er sprake zijn van echte ADHD kenmerken dat zou dat binnen onze thuissituatie ook opgemerkt zijn.
@ Fretzel
Is dat jouw bijdrage? Uh bedankt?
Je luistert niet
Inproces, je luistert niet naar wat er gezegd wordt. Je schopt alleen maar om je heen. Gaat zitten op de formele regels en weet heel goed wat een ander moet doen. En jij, jij hebt het helemaal bij het rechte eind.
Intussen word je zoon niet geholpen en dreig je vast te lopen in eht systeem. Ik vind het door een ouder onthouden van een door de andere ouder noodzakelijk geacht onderzoek ook een ontwikkelingsbedreiging. Je kunt hiervoor uit je gezag geknald worden. Terecht wat mij betreft. Het is namelijk niet de bedoeling dat je je gezag misbruikt om de moeder in de tang te houden. Als je het gewoon had laten gebeuren, had ook je gelijk kunnen blijken. Stel dat het allemaal aan de moeder ligt, dan had uit dit onderzoek kunnen blijken dat ouderondersteuning nodig was.
Nu gaat er iets anders onderzocht worden. En zijn jullie straks misschien het kind kwijt. Dat moet je niet willen. Ogf ben je van het type: ik heb mijn kind nog leiver in een pleeggezin dan bij mijn ex, dat zal haar leren. ?????
Waarom niet
Er is geen reden voor diagnostiek en behandeling. Volgens school is hij prima geleidbaar.Wij herkennen ook de problematiek niet en de BPO ziet verder ook geen aanleiding.
Behalve dat is systeemtherapie een veel beter instrument om problemen te duiden in de juiste context. Ik heb persoonlijk weinig vertrouwen in een diagnose die voornamelijk voortkomt uit een uurtje observeren en een anamnese waarin de wensgedachte van moeder voor diagnostiek volledig gecultiveerd kan worden. Hebben jullie zelf wel enig idee hoeveel kinderen er onjuist gediagnosticeerd worden?
Diagnose
De hele jeugdhulpverlening is een mijnenveld bijvoorbeeld door mensen die al dan niet steggelen over te veel of te weinig diagnoses. Of het al dan niet geven van (soms broodnodige) medicatie aan een kind.
Of een kind uberhaupt ontwikkelings problemen kan hebben die ondersteuning vragen of zelfs psychologiesch psychiatrische problematiek. Of dat een dieet beter is? Of accepteren dat een kind druk is?
Dat leidt echter allemaal af van waar het om gaat. Wordt een kind een goede plek gegund thuis en op school en waar heeft het feitelijk ondersteuning bij nodig. Liever maakt elke betrokkene ruzie over de meningsverschillen. Een heerlijk gezelschapsspel.
Een diagnose is wat mij betreft een werkhypothese. Dan ben je er nog lang niet, je hebt alleen een denkrichting, maar dan zoek je naar de adviezen en middelen die een kind echt helpen beter in zijn haar vel te komen. Te beginnen met goed uitleg hoe ouders beter met een kind kunnen omgaan. Maar ook hoe de school beter met een kind om kan gaan. En hoe het kind zichzelf beter leert kennen en beter met zichzelf om leert gaan.
diagnose
Een diagnose kan ook een excuus zijn. Vaak is dit ook zo.
In de praktijk betekent een diagnose dat het kind medicatie voorgeschreven krijgt en de ouders een paar uurtjes educatie.
De discussie zou wat mij betreft moeten gaan dat ouders in een co ouderschap hierover in consensus zouden moeten komen zonder dat er meldingen voor nodig zouden moeten zijn bij instanties waar moeder nauw mee samenwerkt. Maar ik geloof niet dat we daar gaan komen.
consensus
Dat lijkt me de juiste richting. Echter dan is het wel belangrijk dat beiden bereid zijn tot een compromis. Dat is lastig als het om kinderen gaat, het grijpt eenieder aan, maar wel noodzakelijk.
juiste weg
@ AnneJ
Dat de rechter hier zich over zou moeten uitspreken ben ik helemaal met je eens. Er is sprake van een meningsverschil tussen ouders over een eventueel noodzaak van een zorgtraject en hoe deze vorm zou moeten hebben. Er is hierin totaal geen plaats voor BJZ of het AMK. Uiteindelijk is het advies van het AMK ook om de rechter zich hierover uitspraak te laten doen, maar niet voordat ze deze hele zaak gegijzeld hebben en karaktermoord op mij gepleegd hebben.
Opmerkelijk is dat BJZ eerst heeft gekeken naar de juridische mogelijkheden voor moeder, toen deze er niet bleken te zijn, er is immers sprake van een co-ouderschap heeft BJZ besloten de casus door te zetten. Zo staat het in het digitale dossier.
het kan heel goed zijn
dat zoon zich anders gedraagt bij jullie als bij zijn moeder. Dat betekent niet noodzakelijkerwijs dat moeder het verkeerd doet of dat het ligt aan de wisselwerking. Het kan ook betekenen dat zoon zich minder veilig bij jullie voelt en zich daardoor minder laat gaan. Dan komt het op een ander moment in veelvoud naar buiten en dat is dan waarschijnlijk als hij bij moeder is.
Hoe is jullie verdeling?
andere vraag: Denk je dat het schadelijk is dat hij ergens op onderzocht wordt waarvan de uitslag uiteindelijk misschien negatief blijkt te zijn? Ik denk het namelijk niet! Een eventuele diagnose is dan van de baan en als die diagnose wel aan de orde is, is het beter dat dat duidelijk wordt zodat er therapie ingezet kan worden. Niet perse medicijnen maar wel een andere manier van omgaan met dingen om alles beter onder controle te houden.
compromis
Een systeemtherapie is een volwaardig compromis voor diagnostiek dus een prachtig alternatief. Wordt ook gedragen door de professionals.
die medewerking
Was er ook niet zo te lezen. Waarom niet het hele proces doorzetten. Overigens schrijf je dat je zoon 14 is, dit zal dan toch al niet zonder zijn medeweten zijn gebeurd. Hij weet dus toch al dat zijn moeder denkt dat hij ADHD heeft en dat jij denkt dat dat niet waar is (en dat jullie daar ruzie over maken).
Ik zou als ik jou was snel ik de meewerkmodus gaan.
op zijn kant
@ dubbeltje
Als dat zo zou zijn dan zou een adhd diagnose al niet meer relevant zijn.
Advies bij vermoeden van ADHD
http://www.bureaudidact.nl/kinderen_met_adhd.html
Mijn advies zou zijn om met je vrouw te bespreken of ze in kan stemmen met een eerste traject bij een orthopedagogisch bureau.
Daar wordt in elk geval in kaart gebracht waar kind tegenaan loopt thuis, op school en elders. Dat kan genoeg zijn om een kind te helpen zonder dat er een diagnose gesteld wordt. Want het stellen van een diagnose hoort een doel te dienen. In dit geval uitsluitend als er medicatie nodig zou zijn. En dat is nog maar de vraag.
Er moet dan wel de bereidheid zijn bij beide partijen om het advies van het bureau, al dan niet doorschakelen naar kinder- en jeugdpsychiatrie te accepteren. Mits onderbouwt.
Ik heb in een aantal gevallen gezien dat dit goed kon werken en een 'middleground' kon zijn voor ouders die van mening verschillen.
"Het vaststellen van de diagnose ADHD moet bij voorkeur gebeuren door een kinderarts of jeugdpsychiater. Zij kunnen vanuit hun deskundigheid andere lichamelijke of psychische oorzaken uitsluiten en adviezen geven over de behandeling. De orthopedagoog kan een belangrijke rol spelen in het voortraject. Samen met school en ouders kunnen de problemen in kaart gebracht worden. Dit kan bijv. door middel van gesprekken en/of het invullen van speciale gedragsvragenlijsten. De orthopedagoog kan op basis van de resultaten de ouders adviseren ten aanzien van het nemen van verdere stappen. Het verslag van de gesprekken en de resultaten van de vragenlijstenlijsten kan samen met de conclusies en de adviezen van de ortho-pedagoog worden overhandigd aan de kinderarts. Zo kunnen ouders goed beslagen ten ijs komen wanneer zij hun kind voor een ADHD-diagnose aanmelden bij de kinderarts. Het voordeel van deze werkwijze is dat de kinderarts bij het stellen van de diagnose ook een goed en objectief beeld heeft van de mate waarin het gedrag van het kind op school als een probleem wordt ervaren."
meewerken met wie?
Nou eigenlijk zijn de deskundigen het er wel over eens dat een diagnose niet aan de orde is, behalve jullie allemaal dan.
krediet
En die heb ik niet van mijzelf maar van een vader met autisme die door zijn exvrouw met jeugdzorg gestalkt werd waar hij zo goed kon beoordelen welke hulp zijn dochter met een vermoeden van autisme nodig had. Ze vonden elkaar in de keuze voor een orthopedagogische praktijk.
Inmiddels heb ik het vaker gezien. Ook heb ik zelf een vrijgevestigde orthopedagogische praktijk ingeschakeld vanwege een vermoeden van autisme en dyslexie bij dochter. Dat gaf een goed beeld van de beperkingen en de mogelijkheden. Dat bruikbaar was op school en elders. Pas later kreeg mijn dochter een diagnose vanwege de noodzaak aan speciaal onderwijs en medicatie.
Systeemtherapie
Heeft geen draagvlak bij je exvrouw. En daar heb je draagvlak hard nodig. Het heeft ook de zweem van een beschuldiging richting haarzelf en dat wil je ook echt niet. Dat gaat ze niet accepteren. En dat wil niet zeggen dat ze niet naar haarzelf wil kijken. De meeste ouders kunnen heus goed accepteren dat het helpt als ze in hun eigen gedrag iets veranderen. Dat vereist een hulpverlener waar ouders vertrouwen in hebben en niet in een afgedwongen systeemtherapeut.
raar
Als alle deskundigen het met je eens waren hoe ben je dan nu in het drijfzand beland? Bovendien vond jij ook dat er in elk geval iets nodig was gezien jouw vraag om systeemtherapie.