U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Help! Mijn ex-vrouw is hulpverlener
Ik heb al enige tijd een meningsverschil met mijn ex-vrouw over de noodzaak voor diagnostiek en behandeling voor onze oudste zoon van 14. Zij ervaart veel problemen met hem en wijt dit aan ADHD problematiek. Mijn vriendin en ik herkennen deze problematiek niet en wijten deze derhalve aan de wisselwerking tussen moeder en zoon waardoor bepaalde kenmerken wellicht versterkt worden, of eventueel een opvoedkundig probleem. Vanuit de schoolarts is aan moeder het advies gegeven zich met haar hulpvraag te richten tot de opvoedpoli. Moeder heeft hier jammer genoeg geen gehoor aan gegeven Saillant detail is dat moeder post HBO gezinswerker is in een wijkteam.
Als alternatief voor diagnostiek heb ik moeder een systeemtherapie voorgesteld, met als argument dat de problematiek zo in zijn gehele context bekeken wordt en geen stigmatiserende uitwerking heeft op onze zoon. Daarbij heb ik de belofte gedaan dat, mocht er vanuit de systeemtherapie een advies volgen voor verder onderzoek in gedragsproblematiek, ik mijn toestemming hiervoor geef.
Moeder ziet niks in een systeemtherapie en blijft vasthouden aan de urgente noodzaak voor diagnostiek. Thuis is alles onder controle, zij is tenslotte een professional dus in house expertise. Moeder meld, zonder mijn toestemming, onze zoon aan bij een instelling. Ik maak bezwaar en eis van de behandelaar per onmiddellijk de patiëntenovereenkomst te verbreken.Voor de volledig meld ik alvast dat de begeleider passend onderwijs, na verschillende observaties, geen aanleiding ziet voor voor verder onderzoek.
Moeder beschuldigt mij van het ernstig bedreigen van de ontwikkeling van onze zoon en doet een melding bij jeugdzorg.Vanaf hier begint het proces kafkaiaanse vormen aan te nemen, welke ik zal proberen ze te omschrijven in komende posts. Ik kan wel alvast zeggen dat ik alle vertrouwen in een rechtvaardig en ethische hulpverlening verloren ben. .
Deze post, en de posts die zullen volgen schrijf ik voornamelijk vanuit een therapeutisch belang, maar ik hoop ook dat ik misschien van iemand op deze site adviezen kan krijgen.
inproces
wens van zoon
En gezien de leeftijd van zoon (14 jaar) zou ik toch ook eens met zoon praten. Wat hij wil. Heeft het zin om een kind van 14 in een traject te duwen waar het helemaal geen zin in heeft?
Ik heb oudste van toen 14 ook gevraagd of ze bepaalde psychologische hulp wilde ivm bepaalde fysieke problemen (die mogelijk met psychologische klachten te maken hadden, was niet zeker). Daar had ze echt geen zin in. Ging ik haar niet dwingen.
Als ik ervan overtuigd was geweest dat psychologische hulp wel zinvol voor haar zou zijn, zou ik vanzelfsprekend wel proberen haar te overtuigen dat het n.m.m. wel nuttig zou zijn. Maar ik heb haar mening wel serieus genomen. Het gaat immers om het kind, toch?
Dus TS, heb je dit aspect, wat wil zoon, ook met je ex besproken? Hoe reageerde ze daarop?
Erger
' Je kunt bijvoorbeeld al geen piloot meer worden of andere zware voertuigen besturen als je een diagnose add of adhd hebt. Als dat niet strict noodzakelijk is ga je daar toch geen risico voor lopen?' En het risico van een piloot met ongediagnostiseerde problemen dan?
Tsjor
"En het risico van een piloot met ongediagnostiseerde problemen dan?"
Tsjor, er is niet een soort "adhd'er" (of add'er of wat dan ook). En ze hebben zeker allemaal niet dezelfde kenmerken.
En nog belangrijker: veel ad(h)d'ers kunnen prima functioneren in het echte leven, ook als piloot (of wat dan ook).
Ik ben bijna 50, en ben er pas sinds kort achter dat ik - vermoedelijk - adhd heb.
Mijn hele leven ben ik wel druk, enthousiast, levendig, soms wat chaotisch geweest (maar ook vaak juist heel gestructureerd - vermoedelijk om het wat chaotische juist in goede banen te leiden) , en heb altijd prima gefunctioneerd, vwo afgerond, gestudeerd, (zeer) goede banen gehad en daarin altijd (zeer) goed gefunctioneerd.
Ik hoop echt dat je niet denkt dat iemand die adhd heeft gehandicapt is en dus niet als piloot of wat dan ook kan functioneren. Dat lijkt mij - in elk geval voor mezelf sprekend, maar vast ook voor heel veel andere ad(h)d'ers - een grote misvatting.
De piloot
kwam van AnneJ, ik ken de criteria niet. Als er geen probleem is moet je er geen maken. Maar in deze situatie ervaart moeder wel een probleem en zij vraagt zich iets af. Het lijkt mij een verstandige stap om dat dan te gaan onderzoeken.
Tsjor
Tsjor
Ik zeg niet dat je nooit een diagnosetraject in moet gaan.
Ik denk wel dat als de een (nu vader) tegen is en de ander (moeder) voor, dat ze eerst met elkaar moeten praten over hun zorgen.
Ook als moeder er 200% van overtuigd is dat zoon adhd is, is het de vraag of hij een diagnosetraject en label "nodig" heeft om hem (of moeder of de relatie zoon-moeder) te helpen.
Je kan je ook verdiepen in adhd of hulp daarvoor vragen en vervolgens doen alsof zoon adhd heeft, en vervolgens kijken of het beter gaat als je je zo gedraagt.
Alleen krijg je geen medicatie. Dus als je er uiteindelijk met allerlei gedragsaanpassingen niet uitkomt en dus medicatie wilt proberen, dan is een label toch nodig.
Maar goed, dat is de kennis die ik heb.
Of zou het bij een kind nog meer uitmaken of er wel of niet een label is, in de zin van meer/betere hulp met een label dan zonder? En belangrijker is: *waarom* wil moeder een diagnosetraject en label?
Uiteraard
zou het beter zijn als vader en moeder met elkaar een open gesprek hierover aangaan. Maar dat is helemaal niet gelukt en het is van kwad tot erger geworden in de communicatie.
'En belangrijker is: *waarom* wil moeder een diagnosetraject en label?' Uiteraard kan ze daar alleen zelf antwoord op geven, maar het zou zomaar kunnen dat ze haar kind graag beter wil begrijpen of wil leren hoe ze beter met hem om kan gaan.
Ik denk dat TS zich nog wel eens achter de oren zal krabben en zich af zal vragen: was het niet beter geweest als ik gewoon 'ja' gezegd had? Ook al ben ik er zelf van overtuig dat dat niet het probleem is (en dan maar hopen dat dat er ook uit komt). Ook al denk ik dat ex-vrouw gebruiksaanwijzingen nodig heeft (en dan maar hopen dat er wel een probleem is, waardoor er adviezen komen). Met een positieve insteek had je bovendien dat oen gesprek kunnen hebben, waarin je ook je eigen bedenkingen kunt uitspreken, zonder dat je de ander hindert in het ouderschap.
Tsjor