U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Help! Mijn ex-vrouw is hulpverlener
Ik heb al enige tijd een meningsverschil met mijn ex-vrouw over de noodzaak voor diagnostiek en behandeling voor onze oudste zoon van 14. Zij ervaart veel problemen met hem en wijt dit aan ADHD problematiek. Mijn vriendin en ik herkennen deze problematiek niet en wijten deze derhalve aan de wisselwerking tussen moeder en zoon waardoor bepaalde kenmerken wellicht versterkt worden, of eventueel een opvoedkundig probleem. Vanuit de schoolarts is aan moeder het advies gegeven zich met haar hulpvraag te richten tot de opvoedpoli. Moeder heeft hier jammer genoeg geen gehoor aan gegeven Saillant detail is dat moeder post HBO gezinswerker is in een wijkteam.
Als alternatief voor diagnostiek heb ik moeder een systeemtherapie voorgesteld, met als argument dat de problematiek zo in zijn gehele context bekeken wordt en geen stigmatiserende uitwerking heeft op onze zoon. Daarbij heb ik de belofte gedaan dat, mocht er vanuit de systeemtherapie een advies volgen voor verder onderzoek in gedragsproblematiek, ik mijn toestemming hiervoor geef.
Moeder ziet niks in een systeemtherapie en blijft vasthouden aan de urgente noodzaak voor diagnostiek. Thuis is alles onder controle, zij is tenslotte een professional dus in house expertise. Moeder meld, zonder mijn toestemming, onze zoon aan bij een instelling. Ik maak bezwaar en eis van de behandelaar per onmiddellijk de patiëntenovereenkomst te verbreken.Voor de volledig meld ik alvast dat de begeleider passend onderwijs, na verschillende observaties, geen aanleiding ziet voor voor verder onderzoek.
Moeder beschuldigt mij van het ernstig bedreigen van de ontwikkeling van onze zoon en doet een melding bij jeugdzorg.Vanaf hier begint het proces kafkaiaanse vormen aan te nemen, welke ik zal proberen ze te omschrijven in komende posts. Ik kan wel alvast zeggen dat ik alle vertrouwen in een rechtvaardig en ethische hulpverlening verloren ben. .
Deze post, en de posts die zullen volgen schrijf ik voornamelijk vanuit een therapeutisch belang, maar ik hoop ook dat ik misschien van iemand op deze site adviezen kan krijgen.
inproces
Deskundigen
Van een ding kun je zeker zijn: de deskundigen zijn het allemaal oneens en veranderen soms ook nog eens 180 graden van mening. Jeugdhulpverlening is namelijk geen wiskunde het heeft een hoog subjectief gehalte. Er zijn veel belangen en veel partijen bij betrokken.
raar maar waar
@ Four
Daar probeer ik ook te komen. Ik probeerde mijn verhaal in te leiden. Het diagnose verhaal is allang een uitgemaakte zaak en in het actuele verhaal niet meer aan de orde. Ik vind het ook opmerkelijk dat ik mij hier zo in moet verdedigen want mijn argumenten hierin waren sterk genoeg om moeder van tactiek te laten veranderen.
Anamnese...
Je schrijft over een anamnese naar moeders wensen.
Bij een anamnese worden beide ouders gehoord. Dit had jouw moment moeten zijn om invloed uit te oefenen om zo het best mogelijke voor je zoon te bereiken. Niet door de hulp totaal lam te leggen nog voordat het begonnen is. Je kind is de dupe van jouw gedrag.
De inquisitie
@ Emine
Wat een dramatische reactie. Dat ik geen vertrouwen heb in diagnostiek is voornamelijk gestoeld op wetenschappelijk onderzoek. Het gegeven dat systeemtherapie een breed gedragen en effectief alternatief is om problematiek en haar oorsprong te duiden eveneens.
Mijn kind wil helemaal geen diagnostiek en vertoont gewoon pubergedrag. Nogmaals, behalve moeder ziet niemand een aanleiding. Daar reageert dan niemand op, want moeders hebben altijd gelijk natuurlijk. Triest.
De inquisitie! de inquisitie!
Waarom geen opvoedpoli?
De opvoedpoli is ernstig ingezogen en is al een aantal jaren niet alleen voor een 'meldcode' maar voor een 'meldplicht'. Roomser dan de paus.
Overigens heb je ook best kans dat je exvrouw heel goed weet wie de diverse behandelaars zijn, ze kent het netwerk, en kent de effectiviteit van de hulp en de betrouwbaarheid van de hulpverlening. Dat wisselt nogal sterk namelijk.
snap je argumenten
en zou het misschien wel met je eens zijn. Maar....hee, het is de moeder van je kind, waarmee je beleid samen zult moeten maken. Je kunt niet om haar heen! Er zou maar één belang moeten zijn en dat is het belang van je zoon. In zijn belang moeten jullie samenwerken juist, óók als je het niet eens bent!
Waarom neem je je ex niet serieus,haar zorgen en problemen met zoon? Waarom niet samen kijken naar wat er aan de hand is en wat jullie samen kunnen doen?
En tsja, als zij toch echt vindt dat hij gescreend moet worden, vanwaar de vijandigheid? Ik snap dat je het er niet mee eens bent maarja, je kind heeft twee ouders he?
Ik zou zelf gezocht hebben naar een psychiater waar ik achter kon staan, en er voor gezorgd hebben dat mijn verhaal goed gehoord zou worden.
Die wegen heb je wel erg afgesloten.. Nu kan het niet meer op jouw voorwaarden. Nu moet je gewoon kapituleren en iedereen het gevoel gaan geven dat je heel erg mee wil werken, anders wordt de situatie voor je zoon alleen maar erger.
Mevrouw, u raakt hem precies
@ AnneJ
De opvoedpoli was ook het advies aan moeder van de schoolarts.Vind ik zelf ook een goed begin.
Je hebt een scherpe en/of vooruitziende blik,of wellicht je eigen ervaring, en ik had je alles willen vertellen over hoe ik, als het ware, gegijzeld werd door de hulpverlening maar ik stop maar met deze/dit topic. Behalve die van jou vind ik de reacties nogal ongenuanceerd.
De deskundigen
Series aan deskundigen worden opgeroepen door voor- en tegenstanders van 'labeling'.
https://twitter.com/hashtag/eigenlabel?src=hash
Gewoon genieten dit.
https://twitter.com/hashtag/diagnoseheelnormaal?src=hash
Diagnose of geen diagnose. Je kunt je kind uitleggen dat hij met of zonder label nog steeds dezelfde is en met label alleen iets meer te zeggen is over een karakter dat hij ook al deelt met hele volksstammen.
Waar het over gaat is dat moeder meer inzicht en begeleiding wenst in de omgang met zoon voor hemzelf en voor haarzelf.
Je kunt dat hele diagnoseverhaal zo zwaar maken als je zelf wilt.
Ik zeg altijd tegen mijn zoon met autisme dat hij kan worden wat hij wil en kan leren wat hij wil en dat autisme geen excuus is maar een reden om aan de slag te gaan. Ieder zijn eigen uitdaging en het is geen wedstrijd. Maar er zijn wel manieren waarop je het wat comfortabeler en effectiever kunt maken voor jezelf en voor anderen. En daarbij kijk je altijd eerst naar jezelf. Wat kun je zelf doen, voor je aan een ander vraagt wat je nodig hebt.
Voor mijn zoon is 'autisme' geen scheldwoord maar een karakterwoord.
En misschien komt er wel helemaal geen diagnose, alsof die in de uitverkoop zijn.
@ cat
Dank je wel. Wat een opluchting.
Als moeder gewoon achter mijn rug om haar zin gaat uitvoeren dan houdt het meebewegen wel op. Ik heb keurig een alternatief aangedragen terwijl ikzelf geen noodzaak zie voor onze gezinssituatie. Iedereen wilde meewerken aan de systeemtherapie behalve moeder.
Kom op zeg mensen. Niemand wil het, niemand ziet het, er ligt een advies voor de opvoedpoli en toch moet moeder haar zin hebben?
Dames, bedankt voor jullie input. Het was me een genoegen en zeker leerzaam.
Juist dat.....
....over dat er volgens jou niets aan de hand is met je zoon en je geen noodzaak ziet, had je in het onderzoek naar voor kunnen brengen, in plaats van zaken af te sluiten. En daarmee moeder en zoon in de puree te laten, want kennelijk gaat het bij haar thuis wel mis.
Het is overigens niet zo dat anderen dan AnneJ niet weten hoe je opgeslokt kunt worden in het systeem.
Gedragsformulier voor persoonlijkheidstest
Als een 'vrijgevestigde' kinderpsychiater een persoonlijkheidsonderzoek doet, dienen de ouders en school een anamnese formulier in te vullen over het gedrag van een kind in het dagelijks leven. Je schrijft dat school het beeld van moeder niet herkent. Jij ook niet. De psychiater krijgt dus drie beschrijvingen waarbij het formulier van je ex afsteekt aan die van jou en van de school.
Het is belangrijk dat het kind de psychiater durft te vertrouwen en eerlijk durft te zijn over zijn band met vader en moeder.
Als je al van te voren zoveel bezwaar maakt tegen een psychiater, vertrouwt je zoon die persoon ook niet. Wanneer de verstandhouding van zoon met moeder niet prettig is, zal je zoon dit niet durven te vertellen aan een psychiater terwijl die info juist nu naar buiten moet.
Hier was in de tijd van rugzakjes een diagnose voor de school financieel interessant . Zo ken ik een geval waarbij het formulier van de school sterk afweek van de form van de ouders. De psychiater vertrouwde de boel niet nadat de school ook nog eens zonder toestemming de psychiater had opgebeld met aanvulllende info.
Het kind vertelde de psychiater dat het op school niet leuk was maar dat de ouders dat niet eens wisten. Een goede psychiater luistert vooral naar het kind.
Uit de test kwam geen diagnose, tot ongenoegen van de school. Het resultaat was eigenlijk daardoor een soort vrijbrief, opgesteld door een deskundige op dit gebied.
Daarmee is deze ervaring een bevestiging van de posts van Jippox en Angela, een ervaring waar je geen hulpverlener voor hoeft te zijn.
Zonder een dergelijk resultaat, sta je als vader (met een tot hulpverlener hbo opgeleide ex) met lege handen. Maar als het onderzoek jouw visie bevestigt, zal dat de visie van de moeder afzwakken. Haar beeld van je zoon is dan niet meer objectief.
Het is dus belangrijk dat het onderzoek wordt uitgevoerd door een objectief persoon. Als school positief is over je kind, kunnen ze je misschien een goede psychiater aanbevelen.
'Het was mij een genoegen'. (ot)
Ai, als ik #36 eerder onder ogen had gekregen, had ik niet gepost.
hulpverlener?
Ik ben helemaal geen hulpverlener 
. Hoe heten die dingen ook al weer, argumenten ad hominem?
gr Angela
even relativeren
Als moeder achter mijn rug onze zoon laat testen dan heb ik weinig inbreng in de anamnese. School ging helemaal mee in de zienswijze van moeder, zij is immers gezinswerker. Gelukkig heeft een begeleider passend onderwijs genoeg expertise in huis om tot een zorgvuldige beoordeling te komen.
Waarom laat ik moeder en zoon in de puree zitten? Moeder kan naar de opvoedpoli, ze kan naar het maatschappelijkwerk etc. Genoeg mogelijkheden. Was zelfs het advies van de schoolarts, dus geen doorverwijzing voor diagnostiek. Maar wat weet een schoolarts nu? De echte experts zitten op dit forum.
grappig
@ Angela67
Haha, op de vrouw dan wel.
Ik zou nu ook moeder zeggen ondertussen. Gelukkig vind ik een moeder met een onderbuikgevoelens, in potentie, een stuk minder schadelijk dan een hulpverlener met onderbuikgevoelens.
Ik vond je nogal veroordelend en begrijp niet waarom je me wraakzuchtig noemt. Ik ben een co-ouder en er moet minstens consensus zijn over een zorgtraject voordat je dit je kind aandoet. Ook met het kind zelf.
daar ga je weer
wat wil je nou bereiken inproces?
ik vermoed - zomaar - dat je dit verhaal al op vele plekken hebt geventileerd maar dat je weinig bijval vindt. Kijk, mij maakt het niet uit op hoeveel plekken je advies vraagt, hoe meer hoe beter zou ik bijna denken, maar ik krijg niet het idee dat je wanhopig bent dat het met je zoon slecht gaat. Je bent wanhopig omdat je je vrouw niet tot andere gedachten kunt brengen. En zelfs dat geloof ik nog niet, uit je toon en reacties te lezen: je denkt gewoon echt dat jij gelijk hebt. Daar ga je het niet (meer) mee redden ben ik bang.
gr Angela
Argumenten
Als je zoon werkelijk zo'n drukte in zijn hoofd heeft dat hij daar last van heeft in het functioneren thuis of elders door impulsiviteit, gebrek aan concentratie, hyperactiviteit, slapeloosheid, en daarmee de omgang met klasgenoten, leerkrachten, ouders en anderen negatief wordt en zijn schoolresultaten met veel moeite toch kelderen. Kortom je zoon lijdt er onder. Dan wordt het tijd voor een effectieve behandeling, vaak eerst cognitieve therapie maar daarna toch mogelijk medicatie.
Als jij van mening bent dat je zoon niet 'lijdt' dat het alleen zijn moeder is die lijdt dan kun je dat aangeven.
Zoon 'lijdt' niet dus is er geen argument voor een psychiatrische diagnose als ADHD. Die bovendien niet ondersteunt wordt door school en door vader/stiefmoeder/zoon zelf(?).
Een diagnose heeft alleen zin als er ook medicatie nodig is. Medicatie wordt, vanwege de bijwerkingen oa. gebrek aan eetlust, met name overdag op school ingezet. Dus moeder heeft er thuis niets aan.
Thuis kan ze haar opvoedvaardigheden verbeteren met literatuur en trainingen. Door zichzelf beter te scholen kan ze ook haar kind helpen met meer inzicht en betere vaardigheden.
Veel genoemde literatuur hier is
Ross Green http://www.livesinthebalance.org/
http://wij-leren.nl/executieve-functies-slim-maar.php
Boeken over het puberbrein
http://www.kinderboekenpraatjes.nl/home-blog/jijbentjebrein-dickswaabenjanpaulschutten
Ook geschikt om door pubers zelf gelezen te worden
Boeken over het opvoeden van jongens
Steve Biddulph, jongens hoe voed je ze op.
http://www.stevebiddulph.com/Site_1/Home.html
En ze heeft vast genoeg collega's die haar kunnen adviseren want uiteindelijk gaat het om de ondersteuning van moeder en zoon en niet om het labeltje.
Pas als zoon zelf 'lijdt' en er komen meer signalen wordt het tijd voor meer deskundige hulp.
Maar die systeemtherapeut zou ik nou toch niet meer noemen.
Er zijn ook ouderbegeleiders die ouders begeleiden bij pubers zonder diagnose te stellen. Er is coaching voor ouders.
Dit kun je hanteren als argumenten. Valsspelen zou ik verder negeren of er een apart epistel aan wijden.
Je verweer is eenvoudig. Argumenten waarom moeder aan zichzelf kan werken om haar vaardigheden, maar daarmee ook die van zoon, te verbeteren.
http://www.stichtingdester.nl/de-vakanties/sterkamp
Kind kan ook nog naar een Sterkamp.
Overigens ben ik benieuwd wat de huisarts ervan vind. Die heeft moeder blijkbaar wel doorverwezen op grond van haar argumenten.
non argumenten
"Gelukkig heeft een begeleider passend onderwijs genoeg expertise in huis om tot een zorgvuldige beoordeling te komen."
non argument. En een veel te triomfantelijke toon. Ik ken ook begeleiders passend onderwijs die er niets, echt niets, van bakken, en grote beginnersfouten maken waar niemand op zit te wachten.
Er heeft hier niemand de uiteindelijk doorslaggevende deskundigheid. If any dan is het de kinderpsychiater.
Maar iedereen heeft eigen belangen en die wegen vaak onbesproken mee. En iedereen heeft ook een eigen positie in het debat. Dus het is handiger om wat neutraler te formuleren.
Alleen moeder heeft een probleem. Zoon lijdt niet. Anderen zien het niet of willen moeder wel terwille zijn. Moeder kan zich eerst nog bijscholen en daarmee zichzelf en zoon helpen. Diagnose voegt niets toe zolang er toch niet aan medicatie gedacht wordt. Medicatie helpt met name op school en is thuis overwegend uitgewerkt, dus scholing is sowieso aangewezen.
Valide argument
Moeder is al deskundig. Als iemand zoon kan helpen is het moeder zelf. Met haar opleiding en niveau kan ze, door zich bij te scholen met literatuur en trainingen, inzicht en vaardigheden voor haarzelf en daarmee voor haar zoon verbeteren zodat de situatie thuis verbetert.
vreemde gedachten
@ angela67
Je zit er compleet naast.Ik vermoed dat je overal je mening ventileert en vals wordt wanneer je repliek krijgt of mensen een andere mening toegedient zijn. of met andere woorden: jij begon of wie kaatst kan de bal verwachten. Wie zegt dat het met mijn zoon slecht gaat? Het is duidelijk dat er zaken verkeerd gaan in de wisselwerking tussen beiden, maar met mijn zoon gaat het goed, ook op school.
Is het dan zo onmogelijk dat het primair een opvoedkundig probleem is? of is het tegenwoordig zo dat je het beste effe naar de dokter kan gaan om een diagnostiekje te doen, gewoon voor de zekerheid.
Iemand? Is er misschien een mogelijkheid dat het een opvoedkundig probleem is, of is die gedachte echt absurd?
Opvoedkundig probleem?
Met die denigrerende toon heb je bij voorbaat verloren. Je zou het ook serieus kunnen nemen dat je exvrouw meldt dat het tussen haar en zoon moeilijk gaat thuis. Zonder die verwijtende opmerkingen dat het wel aan haar zelf zal liggen.
Aan wie het ook ligt, misschien ligt het wel aan jou! Misschien heb je zelf wel ADHD en kun je je goed herkennen in je zoon danwel ben je blind voor de problemen van je zoon bij jou thuis omdat hij zich zit in te houden en dat allemaal uitleeft bij zijn moeder.
Die triomfantelijke denigrerende houding is echt ongepast als je het serieus meent met je zoon.
Die houding getuigt van ruziezoekerij met je ex.
titelloos
@AnneJ
Ik geloof ook werkelijk dat ze dat is, maar niet in de eigen thuissituatie. Een arts diagnosticeert zichzelf niet en een psychiater gaat ook bij een vakbroeder op de bank liggen. Op dit moment zie ik haar functie juist als het obstakel om tot de juiste hulpverlening te komen.
De begeleider passend onderwijs kan uiteraard niet diagnosticeren maar kan wel observeren of dat er sprake is van bepaald gedrag, concentratieproblemen etc. Hier was, van dit alles geen sprake van.
Ik kan je conclusies waarderen.
Overigens
heb ik ook een kind naar de psychiater gestuurd omdat het niet lekker liep en broer een diagnose had, maar daar kwam uit: geen diagnose, dus daar ligt het niet aan. En dan kan je dat wegstrepen en inderdaad eens naar andere zaken kijken. In dit geval bleek de oplossing uiterst eenvoudig. Maar het was wel handig dat die andere mogelijkheid niet meer in ons achterhoofd zat, toen we die oplossing uitvogelden. Ik ben dus wel voor testen. Volgen mij ben jij bang dat er altijd wel een diagnose uit komt, maar bij een goede psychiater gebeurt dat niet.
tuttut
Hee, ik zeg het ook nu pas juist omdat ik daar voorzichtig mee ben. Bovendien zeg ik dit hier op dit forum omdat niemand het idee zelfs maar oppert. Het gaat echter te ver om mijn zoon voor zijn leven een stigma te geven, zonder dat hierin alle mogelijke oorzaken onderzocht zijn. Eerst naar jezelf kijken.
Ik denk zelf eerder een beetje autistisch,denk je ook niet?
diagnose moeder
Moeder hoeft geen diagnose te krijgen over zichzelf om zich bij te kunnen scholen. Dat ze hulpverlener is kan in haar voordeel werken omdat ze dan kan begrijpen dat ze zelf het gereedschap is waar ze mee werkt, haar houding doet er toe. Doordat ze zelf leert begrijpen wat er in haar kind omgaat kan ze daar zelf deskundiger mee om leren gaan. Met het aanreiken van deskundige kennis, en het zelf binnenhalen daarvan kan ze haar zoon en zichzelf goed helpen.
Zelfs beter want als hulpverlener heb je ook toegang tot professionele trainingen en cursussen. Misschien wel over ADHD. Weet ik uit mijn ervaring met autisme.
Daarbij kan ze zelf het beste beoordelen wat haar kan helpen haar zoon beter te benaderen. Cursusjes van de opvoedpoli als Triple P zijn voor haar niet geschikt. Voor wie wel eigenlijk, maar het is zaak dat ze zich traint en ze kan het.