Help! Mijn ex-vrouw is hulpverlener

gevecht

Je begint met 'help mijn vrouw is hulpverlener"en dan vermeld je dat ze post-hbo-zorgverlener is. Ondertussen gooi je met verder onvernoemde wetenschappelijke bewijzen. Is hier gewoon een hanengevecht aan de gang?
Waar ben je mee bezig?
Je zegt steeds dat er helemaal geen diagnose hoeft te komen. Maar je verhaal over systeemtherapie ís een diagnose, het is namelijk een behandeling voor iets, dus dan moet je eerst zeggen wat je denkt dat er aan de hand is. Dat heb je ook gezegd (het ligt aan de chemie tussen haar en je zoon, waarbij zij het verkeerd doet), maar die diagnose wordt verder nergens door onderbouwd.
Je hebt je heel wat op d ehals gehaald met BJZ en AMK. Je hebt er geen idee van hoe erg dit voor je zoon kan worden. En dat ligt allemaal niet aan haar, maar aan jou.

Stel je nu eens voor, dat je gewoon 'ja' gezegd had. Je vrees is dat je zoon dan gelabeld zou worden, maar dat gebeurt alleen als er iets aan de hand is. Als er niets aan de hand is krijgt een kind ook niet zomaar een labeltje en als je het niet vertrouwt kun je altijd nog een second opinion vragen. De grote hausse aan adhd-etiketjes is wel voorbij.
Stel je voor dat eruit gekomen was dat er iets aan de hand was. Wat dan? Dan hadden vader en moeder adviezen gekregen hoe hiermee om te gaan. Uiteraard hoef jij die adviezen alleen maar beleefdheidshalve aan te horen, want jij doet het al helemaal goed. Maar moeder had dan ook die adviezen gekregen en dat was precies wat je wilde: dat moeder zou leren dat het aan haar lag.
Met andere woorden: als je 'ja' gezegd had en je had ongelijk gekregen wat betreft de diagnose (er is sprake van adhd) dan was je uiteindelijke doel (moeder moet leren anders met het kind om te gaan) wel bereikt.
Als je 'ja' had gezegd en de diagnose was geweest dat er geen sprake was van adhd, dan had moeder zelf nog met de vraag gezeten hoe ze dingen anders aan kon pakken, want blijkbaar gaat er zo iets niet goed.
Nu heb je 'nee' gezegd, fors ingegrepen, allerlei mensen erbij betrokken, ook mensen die je liever niet wil (de karaktermoord), voor je zoon gebeurt er nog steeds niet en je ex-vrouw is alleen maar verwikkeld in een wanhopige strijd met jou.
Je hebt niets bereikt, alleen dat je ergens bovenop een berg je vermeende gelijk mag uitzingen, terwijl je ondertussen iedereen die iets anders zegt een klap verkoopt.
Het kan zijn dat je denkt dat je de grote beschermer bent van je zoon tegen de etikettenplakkers en dat je daarmee iets goeds hebt gedaan. Maar je hebt de problemen die moeder met hem heeft niet serieus genomen, daar is ook niets in veranderd, dus op dat gebied heet je zoon nog geen enkele baat gehad bij je actie. Bovendien ben je in een onzalig gevecht belandt met de moeder van je kind en daar is je zoon altijd op een of andere manier de dupe van.
Het kan zijn dat de rechter gaat beslissen, dat de rechter gaat beslissen dat het gevecht moet ophouden end at dus één van de ouders de ouderlijke macht krijgt. De kans is groot dat het dan de moeder wordt, omdat die bereid is specialisten te raadplegen voordat ze een diagnose stelt en aan een behandeling begint. En dan ben je je zoon kwijt. Je zult nog meer gaan razen en tieren, bovenop die berg. en niemand kan je dan nog laten zien wat je anders had kunnen doen.
Ik hoop dat je op zo'n moment heel even denkt: wat als ik 'ja' gezegd had.

Tsjor

Dat is snel opgelost

'Ik denk eerder dat het probleem is dat mijn vriendin werkzaam is in de psychiatrie en zich dagelijks bezighoudt met diagnostiek.' Dat is snel opgelost: 'Bemoei je er niet mee' en op de tweede plaats: 'Ga nooit diagnostiseren in je eigen huis'.

Tsjor

nieuw in de jeugdhulpverlening

Dat is zo jammerlijk. Ouders denken dat ze er goed aan doen de publieke opinie 'er wordt teveel gelabeld' te volgen. Net als 'weer samen naar school'. Het hele politieke beleid wijst daar naartoe. Ouders denken dan dat ze daar rechten aan kunnen ontlenen. Want 'iedereen' 'de deskundigen' vinden toch dat er teveel onnodig gelabeld wordt en dat kinderen gebaat zijn bij regulier onderwijs?
En voor je het weet kom je in het moeras van de jeugdhulpverlening terecht, met name dat deel dat zich helemaal niet bezighoudt met 'deskundigheid' en 'hulp' maar met kinderen tegen hun ouders 'beschermen'.

Het AMK

Dat zijn de deskundigen!:-)

De kinderrechter

Is in wezen onvoorspelbaar. Die maakt een eigen afweging. Met name wat de impact is voor de kinderen. De rechter is aangewezen op 'beeldvorming' en 'subjectieve' verhalen. Tel uit je winst.
Als je niet zelf kalm en rationeel, neutraal en niet beschuldigend, overkomt sta je al met 1-0 achter.
Het is een tombola. Je komt er nog wel achter.

Autisme?

Had je het nou over jezelf met dat autisme in #50?
Voor de duidelijkheid: ook het AMK heeft hier niet de waarheid in pacht. Dat was een 'cynisme aan' opmerking van mijn kant.
Ik zie hier wel een andere mogelijkheid.
Jou karakter verschilt sterk van het karakter van je exvrouw. Jij kunt met je zoon lezen en schrijven omdat je eenzelfde karakter hebt. Daardoor kun je ook goed inspelen op wat hij van jou vraagt aan inzicht en begeleiding, je hebt het zelf doorgemaakt en er je eigen strategien voor ontwikkeld. Maar net zomin als je exvrouw en jij met elkaar overweg konden door een groot verschil in karakter gaat dat nu ook zo met je exvrouw en je zoon.
Het is je overduidelijk niet gelukt met je exvrouw, je bent niet voor niets gescheiden. Maar het is nooit zwart wit. Sommige dingen zijn je vast wel gelukt in de omgang met je exvrouw. Daar kun je mogelijk gebruik van maken bij het adviseren van je zoon hoe om te gaan met zijn moeder. Niet cynisch of aanvallend, maar neutraal en effectief, met respect, geduld, kalmte.
Je vrouw kan leren, bijvoorbeeld door zich te verdiepen in de benadering van ADHD hoe je beter leert luisteren naar wat er omgaat in een kind dat heel anders in elkaar steekt dan zijzelf. En daar beter mee om te gaan. Misschien heb je nog wel een tip voor haar? Natuurlijk niet opgedrongen of ongevraagd.
Nou ja, dat was hier in mijn gezin in een notedop ook wat er speelde. Maar dan extreem. Maar was het niet voor de toegang tot het speciaal onderwijs voor mijn kinderen en medicatie voor dochter, diagnose vereist, dan had ik toegekund met de trainingen en de literatuur.

En...

De goede adviezen van hun vader. Gelukkig kon ik dat wel herkennen ook al zaten er in ons geval ook hele dysfunctionele dingen bij.

Diagnose

'Er is overduidelijk sprake van complexe echtscheidingsproblematiek' Ah, dat is weer een andere diagnose waarvoor systeemtherapie dan zou moeten helpen. Bij echtscheidingsproblematiek zijn er vooral twee mensen verantwoordelijk, twee volwassenen nog wel. Die beter zouden moeten weten.
Een rechter zal in een kinderbeschermingszaak geen uitspraak doen over wie is de beste ouder, dus je hele verhaal over helpen met huiswerk etc. doet er weinig toe.
Op zijn best zal de rechter oordelen, dat er mediation moet plaatsvinden, oftewel overleg tussen beide ouders onder begeleiding van een deskundige. Jouw opstelling maakt de kans op succes vrij klein en dan zal de rechter opnieuw moeten een oordeel moeten geven en de knoop moeten doorhakken. Het is onvoorspelbaar hoe dat uitpakt, maar met jouw houding, waarbij jij alle wijsheid in pacht hebt en met modder gooit (hulpverleners die haar aanspreken met haar voornaam....hoe erg kun je het hebben) is zeker niet in jouw voordeel.

Tsjor

gewoon

Inproces, ik denk dat je in je hele opstelling even een tikkie terug moet. Van een afstand de dingen opnieuw bekijken en zien hoe dit conflict gaat bijdragen aan het welzijn van jullie zoon.
Het goede in de ander zien en samen tot een overeenkomst komen waarbij het kind geen slachtoffer is en pa en ma hun energie in het kind steken ipv aan een gevecht om welke hulpverlening er evt. nodig zou zijn.
Een stempel kan helpen bij hulp die nodig is en kan tegenwerken bij latere arbeid. Je kunt idd die hulp ook geven zonder stempel, maar soms zijn er nuances in hulp nodig en kun je met een algemene hulp net de plank misslaan. Het kan ook helpen begrijpen waar het misgaat, je hebt de macht met een diagnose om kennis te vergaren.

Feitelijk

Het is handiger om het wat klein, concreet en feitelijk te houden. 'Complexe echtscheidingsproblematiek' is niet feitelijk. En leidt af waar het over gaat. Je exvrouw ziet adhd problematiek bij je kind die anderen niet zien. Het zou goed zijn als vrouw en zoon daar wat beter mee om leren gaan. Zelf door bijscholing of met deskundige begeleiding. Het gaat je te ver om in dit stadium voor een diagnose, laat staan medicatie, te gaan. Je gaat voor een psychiatrische diagnose als zoon er onder lijdt en dat is nu niet zo.
Ook als het later blijkt wel ADHD te zijn is er meer winst bij het vergroten van inzicht en vaardigheden omdat medicatie ook zo beperkingen kent en met name op school gegeven wordt om de concentratie te verbeteren en niet thuis. En zoon heeft op dit moment geen problemen op school. Vandaar het, door je exvrouw verworpen, voorstel voor systeemtherapie. Maar als dat niet goed valt is een andere deskundige, gericht op het in beeld brengen van de situatie en waar beiden tegenaan lopen en daar ondersteuning bij bieden ook goed. Het gaat niet om de naam van het beestje, het gaat om het concreet ondersteunen.
Exvrouw kan daar zelf het beste in kiezen omdat zij daar, gezien haar beroep inzicht in heeft, maar ook vertrouwen in moet hebben. Als richting kan exvrouw best zoeken naar informatie over ADHD maar een diagnose is in dit stadium, zoon heeft geen problemen elders en laat daar de verschijnselen niet zien, niet noodzakelijk en kan daarmee meer nadelen hebben dan voordelen.

Verder zou ik geen stofwolken meer opwerpen aan beschuldigingen richting de hulpverlening. En je ook niet verdedigen tegen de subjectieve onzin die men in dossiertjes tegen jou opbouwt. Dat is nou eenmaal de gewoonte.

Het het klein, concreet en feitelijk, en neutraal van toon. En houdt verder die verhalen over karaktermoord en complexe echtscheidingsproblematiek voor je.

Vertel je zoon

Dat je een hekel hebt aan ADHD gedoe waar jij denkt dat het een gewone puberjongen is, supernormaal. En dat is nou eenmaal een dispuut in deze tijd. Maar dat hij winst kan hebben door samen met haar uit te zoeken waar ze moeite mee heeft. Dan leer je ook veel over jezelf en over anderen. En dat is altijd handig en zeker omdat zijn moeder dat graag wil uitzoeken. Maar jij vind een diagnose niet nodig. Daar gaat het niet over.

En wat wilt je zoon?

@ inproces, het is voor pubers lastig om op het vo op twee adressen te wonen; altijd gedoe met boeken etc.
Zo ken ik een jongen die na overleg met ouders doordeweeks bij vader woonde en om het weekend bij moeder. Dat was een hele verbetering van de sfeer en de band tussen moeder en zoon; als een man uit huis is, kan een oudste zoon neiging krijgen de positie van man in het huis over te nemen. Zie het als een soort bescherming Alleen ziet een moeder dit eerder als een ongewenste dominantie, helemaal als haar ex daar ook een handje van had..

Als een jongen van 14 zelf niet wilt, kan je hem niet dwingen pillen te slikken. Zijn schoolresultaten zijn goed dus er zijn geen pillen nodig om beter te kunnen concentreren. In tegensteling tot kinderen van de bs, is hij in staat een toets te ondermijnen wat een onbetrouwbaar resultaat oplevert. Dus als je zoon zelf niet meewerkt, heeft een onderzoek geen zin, lijkt mij.

Afgaande op wat je schrijf, heeft je zoon meer baat aan een spanningsvrije omgeving. Je ex zal op haar werkvloer ook situaties tegen komen waarbij een kind bij oma of een ander familielid goed gedijt, alleen maar omdat het niet meer geconfronteerd wordt met die verstikkende lading tussen kind en ouder.

Als je zoon ook zo'n verandering van co-ouderschap wenst, hoop ik dat je ex inziet wat goed is voor hen beiden. Bij een rechter wordt ook aan een tiener gevraagd wat hij wilt.

(@ Emine, ik bedoelde niet jouw post maar de toon in post. #35)

16 jaar

https://www.kindenziekenhuis.nl/patintenrecht/kinderen-vanaf-16-jaar-en-ouder/

Over 2 jaar is je zoon 16 jaar. Dan kan hij zelf beslissen in deze zaken die over zijn gezondheid gaan. Niets mis mee om dat dan aan hemzelf over te laten en daar gewoon even mee te wachten.
Je zoon heeft 2 ouders die over een medische behandeling gaan.

Niet nodig

Om er nu zo'n drama van te maken.

Zet je verweer op papier

Ik raad je aan je verweer op papier te zetten en bij te schaven tot het neutraal, kort, concreet, begrijpelijk en logisch, nondramatisch, is, geen diagnose wel training en scholing, ondersteuning moeder en zoon naar wens, aanbieden zoon zelf vaker of anders in huis te nemen omdat het jullie wel lukt en school ook lukt. Over 2 jaar kan zoon zelf beslissen. Per slot heeft zoon 2 ouders en je toestemming is nu nog nodig.
Zoon 'lijdt' niet dus geen psychiatrische traject nodig. Diagnose voegt niets toe en kan dan meer schade toebrengen dan helpen aan het ontwikkelen van zelfvertrouwen en vaardigheden.
En deel dat uit. Nu aan de 'onderzoekscommissie' en zonodig later aan de rechter.
Laat je niet verleiden tot al te dramatische verhalen, daar groeit zo'n dossier alleen maar van omdat ze alles kunnen verdraaien. Het advies van de stichting KOG: ga niet zitten babbelen. Slot op je mond. Blijf bij je verhaal.

Gesprekken

Overweeg naar gesprekken en zittingen iemand mee te nemen die je vertrouw, die mee kan luisteren wat er nu precies gezegd is, het zonodig zelfs opnemen op band, dan kun je dat nabespreken. Iemand die jou tijdig kan waarschuwen je in te houden en kalm te blijven.

Diagnose

AnneJ, de uitslag van een onderzoek kan toch ook zijn dat er géén sprake is van ADHD, o.a. op basis van een aantal punten die al genoemd zijn. Wat is daar erg aan?

Tsjor

Diagnose wel of niet

Het is geen wiskunde Tsjor, het heeft een behoorlijk subjectieve kant.
Dochter kreeg bij de ene psychiater geen diagnose autisme en bij de andere wel.
Als het niet volstrekt noodzakelijk was geweest was ik er ook niet voor gegaan.
Je kunt bijvoorbeeld al geen piloot meer worden of andere zware voertuigen besturen als je een diagnose add of adhd hebt. Als dat niet strict noodzakelijk is ga je daar toch geen risico voor lopen?

inproces

Ik heb dit draadje gevolgd en wil een paar dingen kwijt.

Als ik me probeer te verplaatsen in jou en jouw postings lees kan ik me jouw frustratie heel goed voorstellen.

Realiseer je alleen: jouw waarheid is niet altijd DE waarheid.
Ik zou graag het verhaal van je ex horen voor een vollediger beeld.

En: gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen. En dan laat ik even in het midden of jij feitelijk gelijk hebt.

Kern van het geschil

Het heeft een behoorlijk aantal postings geduurd, maar kan het kloppen dat de kern van het geschil is/was: jij wil GEEN label adhd voor je zoon omdat je denkt dat het schadelijk is VOOR HEM en je ex wil WEL een label omdat ……

Tja: waarom wil ze dat? Is dat jou nou eigenlijk duidelijk?
Wil ze een diagnosetraject + label omdat ze denkt dat ze dan hulp kan krijgen die ze zonder diagnosetraject niet kan krijgen? Denkt ze dat ze alleen met een label goede/ de juist hulp voor jullie zoon kan krijgen en dat hij dat nodig heeft nu of om (grotere) problemen in de toekomst te voorkomen?

Hebben jullie ooit met elkaar over de – volgens mij – kern van de discussie gehad: jouw zorg dat een label schadelijk is voor je zoon en haar wens (eventueel toch) een label adhd voor hem te krijgen en de redenen die zij daarvoor heeft?

Dit is voor mij het probleem achter het probleem.

Volgens mij moeten jullie die discussie met respect voor elkaars zorgen met elkaar voeren. De discussie moet niet gaan over “ik wil dit” en “maar dat wil ik niet, ik wil dat”. Een nietes-welles-discussie. Het moet serieus gaan over jullie beider zorgen. En dat kan haar zorg om jullie zoon zijn, of haar eigen zorg. Maar laat haar dat vertellen en neem dat serieus. Pas als de zorgen van jullie allebei echt helder zijn, kan je volgens mij naar een oplossing zoeken. Samen. In het belang van jullie zoon.

NB Ik ben volgens mij adhd-er. Niet gediagnosticeerd. Wil ik ook niet! Er zitten nadelen aan een label (bij rijbewijs aanvragen, hypotheek, etc.), zoals ook al genoemd in dit draadje. Na mijn onderzoek heb ik geconcludeerd: een label adhd is – voor mij – alleen nuttig als ik medicatie wil hebben. Aangezien medicatie alleen een uiterste middel is – voor mij - wil ik vooralsnog geen label. Ik heb wel andere op adhd gerichte, speciale hulp gezocht, waarvoor ik geen label nodig heb.