zoon is vertrokken/weggelopen

Denk je nu achteraf ook niet dat je na al die waarschuwingen die hij en zijn vriend gaven je beter al die regeltjes rond zakgeld en klusjes en eten hier en eten daar en slapen hier en slapen daar beter los had kunnen laten?

Ik zou meteen aanbieden die los te laten mits hij weer regelmatig naar huis komt.

Nimbo

Ik begrijp het wel, maar ook 17-jarigen met een verstandelijke handicap zijn 17 en komen in de puberteit en gaan dan tegen alles in.

Komop zeg, mijn niet-verstandelijk gehandicapte 17-jarige komt ook in het geweer tegen regeltjes, wil ook niet meer op tijd naar bed, denkt ook dat hij het centrum van de wereld is en dat hij de wijsheid in pacht heeft.

Waarmee ik maar wil zeggen dat dat echt niet alleen een probleem is van jouw zoon. Ook hij zal door schade en schande ervaren dat dat niet zo is. Kenmerk van een puber is namelijk dat hij zich (meestal) niets door zn ouders laat wijsmaken en liever zelf het wiel uitvindt dan gemakkelijk over de betreden paden loopt. Ja, je zoon heeft dan een lager iq, maar hij heeft toch een volstrekt natuurlijke reactie om zich tegen ouderlijk gezag te verzetten, en hoe harder jij duwt, hij meer verzet hij pleegt.

Telkens weer vraag je hier hulp. Ik heb de indruk dat iedereen serieus meedenkt en niemand er de draak mee steekt of zo. Maar we waarschuwen je ook. En uiteindelijk gebeurt er precies waar je zo bang voor bent, namelijk dat je zoon weggaat en zn eigen plan trekt.

Maar door je hele verhaal heen zie ik het eigenlijk veel minder somber in dan jij. Want hij gaat toch maar mooi naar school, hij doet vooralsnog toch maar mooi die stage, zelfs als hij daar kritiek krijgt. Want ook dat, kritiek, is iets waar pubers niet goed tegenkunnen hoor. Ik ken er echt wel meerdere die bij hun werk gewoon weg gaan als er teveel kritiek komt. En hij trekt ook weer naar jullie toe. Dat is toch fijn?! Ik snap dat jij je zorgen maakt, maar ik probeer je ook gerust te stellen, want een groot deel van zijn gedrag is gewoon heel natuurlijk. En jij kunt je niet voorstellen dat een 24 jarige geïnteresseerd kan zijn in jouw zoon. Maar wat ik uiteindelijk over deze 24-jarige lees valt ook niet erg tegen. Uiteindelijk zoeken ze toch hulp voor je zoon, komen ze samen bij je eten en zo...

Probeer toch vertrouwen te hebben, in je zoon, in de vriend, en in de hulp die hij toch maar heeft gezocht. Heb je trouwens goed contact met school? Wie weet kan een mentor beginnen over de medicatie.

Ik heb een zoon met autisme, (bijna 15) en hij is ook erg wars van regels/medicatie, enz. momenteel. Mijn ervaring is dat dit soort dingen in een dergelijke fase veel beter wordt opgepikt en geaccepteerd als het door een andere persoon wordt aangegeven dan door weer die ouders...

veilig

Dat je zoon het mis ziet gaan op medicijngebied, op zijn stage, met zijn vriend (die hem niet onvoorwaardelijk in zijn huis wil laten wonen) en dat zelf verwoord, is stiekem wel positief. Liever niet natuurlijk maar van alles wat er kan gebeuren is dit misschien wel de beste manier: gereguleerd vallen zonder dat jullie daarvan de schuld kunnen krijgen. Dit lijkt wel een goede uitkomst, onder de gegeven omstandigheden. Hij beseft nu dat hij het niet alleen kan. En dat besef kan alleen maar groeien.

Dat etentje was een heel goed idee. Hopelijk is de drempel voor hem nu lager om bij jullie over de vloer te komen.

Hij wil nu nog op kamers etc maar als de romantiek van samenwonen wat slijt en de kritiek van de stage wordt harder, kan het zomaar zijn dat hij terug op jullie wil vallen. Terug op de oude manier zal niet meer gaan, op zijn voorwaarden ook niet: tijd nieuwe regels en afspraken dus. Het zou wel handig zijn om daar een neutraal persoon bij te hebben.

Medicatie

Waarom wilt hij geen medicatie?
Hoopt hij verder te kunnen leven zonder medicatie?
Voelt hij zich geremd in zijn reacties?
Dat komt toch vaker voor rond deze leeftijd...
Het niet alleen afzetten tegen ouders maar ook minder afhankelijk willen worden en het op eigen vermogen verder willen leven. ( zelfs als het te vroeg is of er geen afbouw van medicatie plaats vindt).

Kent hij ook andere jongens die te maken hebben met adhd en hun medicatie hebben afgebouwd? Soort van lotgenoten die hun eigen ervaringen delen. Een forum voor pubers met medicatie?
Ik neem ook makkelijker iets aan van mensen met vergelijkbare ervaringen omdat ze voor dezelfde emoties of vragen hebben gestaan. En ja, dat is best kwetsend voor je dierbaren, wiens adviezen opzij worden geschoven.

geen spijt van regels, wel toe aan afstand...

Ik zou nu spijt hebben van de regels die ik gesteld heb? Nee. Ik denk nog steeds dat de regels die wij stelden nodig zijn voor hem. Anderen geven aan dat dit eigenlijk een heel normale reactie is, gezien het feit dat hij pubert en zich losmaakt.
Mijn zoon heeft alleen toevalliger wijs een mooie uitweg omdat zijn vriend in de omstandigheden verkeerd dat hij hem onderdak kan bieden.

Maar wat zou het voordeel nog zijn dat hij bij mij woont, als ik hem alle vrijheid geef die hij wil en ik alles maar accepteer omdat hij anders misschien weer weggaat? Dat zou voelen als een soort chantage: alles toestaan als hij hier maar blijft. Dan gaat mijn boodschap als opvoeder volledig verloren.

Ik denk dat het even tijd nodig heeft maar dat hij erachter gaat komen dat alles niet zo fijn verloopt als hij wel zou willen. Ik zie inmiddels al dat enkele dingen langzaam aan het afnemen zijn die geheid tot problemen gaan leiden. Maar dat ligt nu volledig bij hem, hij kan dan gaan ervaren dat het echt niet lukt. Inmiddels wordt het financiel ook een probleem voor de vriend om het op te brengen. Ik heb gisteren enkele boodschappen voor hen betaald, zodat ze in ieder geval op het gebied van gezonde voeding niet hoeven e bezuinigen. Ik weiger om ze te sponseren financiel, maar samen boodschappen doen en enkele gezonde boodschappen betalen, doe ik graag. Dat gaf ook duidelijk weer wat positiviteit.

Gister bleek ook dat mijn zoon voor het eerst van zijn leven naar de kapper was geweest. Eerst deed ik altijd zijn haar. Ik hem uitgebreid gecomplimenteerd met zijn haar en met dat initiatief en dat waren allemaal dingetjes die de sfeer positief maakten.

Ik denk niet dat zoon hier nog komt wonen, tenzij er een crisessituatie ontstaat tussen hem en zijn vriend. Ik vind het ook best een prettige gedachte dat hij ergens begeleid op zichzelf zit. Het zou heel goed kunnen dat hij daaruiteindelijk och meer van leert dat wij als ouders steeds maar bijsturen en corrigeren. Ik geloof ook dat de kans om onze relatie goed terug te krijgen, opnieuw op te bouwen, veel groter is als hij ergens anders verblijft. In dat opzicht zijn mijn gevoelens al snel helemaal veranderd. Eerder had ik veel sterker dat oergevoel van mijn zoon dichtbij willen hebben.

Wij komen er in de loop van de tijd ook achter dat het wantrouwen naar vriend niet helemaal terecht is. Ik merk dat in de loop van de tijd dat hij net weg was; onze angst en fantasie met ons op de loop ging. Dat wil zeggen: wij zijn er eigenlijk nog steeds van overtuigd dat onze zoon over te halen is tot sex voor geld, maar zijn inmiddels toch minder overtuigd van de kwade bedoelingen van de vriend. Het probleem is toch in deze ook wel dat zoon in zijn hoofd dingen veel groter maakt en daardoor negatieve dingen in het verhaal veel groter maakt. Dus dan worden het toch een beetje indianenverhalen. Dat maakt de onderlinge verhoudingen wel ingewikkeld. Ik heb ook ernstig de indruk dat wij in wat hij aan hulpverleners overbrengt ook erg zwart afgeschilderd worden. Maar ja, ik moet er ook een beetje op kunnen vertrouwen dat hulpverleners weten hoe die dingen werken...

Voorlopig houden we contact en wordt er gezocht naar een oplossing. Tot die tijd wil hij bij zijn vriend blijven: geen ideaele situatie maar toch ook niet superonveilig voor hem. Ik vermoed wel dat hij alcohol gebruikt....maar ja, dat doen veel 17jarigen al is dat niet zo best.

Nimbo :-)

Jazeker, dat doen veel 17-jarigen... Het is ook pas sinds kort in Nederland verboden onder de 18, voorheen was het 16. En mijn idee is nog altijd dat een keihard verbod ook keihard verzet oproept. Beter is veel praten en uitleggen, en leren uit eigen ervaring.

Ik ben blij met deze toon van je berichtje. Fijn dat de paniek wat zakt en dat je beter kunt relativeren.

Mijn ervaring met een ander kind, toen zij ook begeleid uit huis ging wonen: de verhouding werd meteen stukken beter. Want ze hoefde zich niet meer tegen ons te verzetten, als degenen die de regels stelden en zo, maar tegen de begeleiding daar. Het gaf ook onszelf ongelooflijk veel lucht...
Tegenwoordig, ze is nu bijn 27, is de verhouding echt heel erg goed!

oh Heerlijk

Mirreke, daar hoop ik ook op!

update zoon

Inmiddels verblijft mijn zoon nog steeds bij zijn vriend. Er is wel contact; hij komt af en iets halen en soms een appje. Van de week vroeg ik of hij kwam eten, maar daar was hij niet zo happig op, dus daar heb ik verder ook niet op aangedrongen. (Knap he)
zvan de gemeente hebben we slecht nieuws: zij gaan geen kamertraining vergoeden. Zij dringen erop aan dat de hulp (een ambulante begeleider van de plaatselijke stichting voor gehandicapten) er op gericht gaat worden om hem over te halen terug te gaan naar huis. Dit gaat hij proberen door eerst gewoon contact te leggen met zoon en zijn vriend en eens even te onderzoeken hoe die relatie nu een beetje in elkaar steekt. Inmiddels hebben wij als ouders een gesprek met hem gehad (leuke begeleider!)Het gevoel dat er nu iemand is die de zaak een beetje in de gaten houdt, is voor mij al een beetje een geruststelling.

Er is ook een gesprek geweest met de jongerenwerker van een andere organisatie waar zoon/vriend zelf contact mee hadden opgenomen en verschillende gesprekken gevoerd hebben. Hij is uiteindelijk bij ons thuis geweest en heeft met ons een gesprek gevoerd over de situatie. Hij deed dit heel netjes en respectvol naar iedereen maar heeft uiteindelijk toch wel geconstateerd en gezegd tegen zoon en vriend dat zij niet helemaal eerlijk waren geweest. Zij hebben ons als ouders wel erg zwart afgeschilderd en enkele situaties zelfs geheel uit de duim gezogen. In dit gesprek vielen ze dus eigenlijk door de mand. Mijn zoon is ook een jongen die helemaal niet kan liegen en dat hij dat wel probeerde werd in dit gesprek zonneklaar. De jongerewerker zei op een bepaald moment:'Goh, ik heb wel de indruk gekregen dat jou ouders echt wel het beste met jou voorhebben, heb jij dat zelf ook?"
Ik denk niet dat mijn zoon het zo kwaad bedoelde maar ik denk dat hij dacht dat eerder aan de beurt zou komen voor een kamer als hij de situatie slechter afschildert dan dat het is. maar daardoor hebben ze daar dus de conclusie getrokken dat hij in een ónveilige thuissituatie' zit en waren ze op zoek naar een pleeggezin voor hem... Daar waren wij dus erg van geschrokken omdat wij toen nog van niets wisten.
maar goed uiteindelijk hebben we met deze jongerenwerker uiteindelijk besloten dat mijn zoon toch beter af is met de begeleiding van de ambulant begeleider en hebben we het contact netjes afgesloten.

het gekke was, dat we na dat gesprek nog heel relaxed hebben staan kletsen met zoon en zijn vriend. Wij hebben dan ook niets gezegd over het feit dat zij ons zo zwart hebben afgeschilderd; het leek ons voldoende dat de jongerenwerker dit in ons bijzijn heeft geconstateerd en zij dit schoorvoetend hebben toegegeven.

Nu moet mijn zoon van de week ook nog naar de arts voor zijn ADHD medicatie. Ik vroeg hem per app hoe hij dat wilde: normaal ga ik mee maar ik moet werken en dus vroeg ik of hij wilde dat zijn vader meegaat of dat hij alleen of met zijn vriend wil gaan. Zei hij toch, tot mijn stomme verbazing, dat hij met 'pap'wilde gaan. Dit is echt wel een stap voorwaarts want hij was juist zo boos op zijn vader geweest omdat hij zo geschreeuwd had tijdens de laatste ruzie. Dus ik ben heel benieuwd hoe het gaat lopen.
Van de week dus het eerste gesprek met zijn ambulante begeleider en met zijn vader naar de arts. Hopelijk kotm hij deze week nog wel een keer eten...

Nimbo

Wat fijn dat je zoon zelf wil dat pap mee gaat naar de arts! Jammer dat dat begeleid kamerwonen er niet in zit. Hoe gaat het met zijn school/stage?

skik

skik

Hij had zich van de week een dag ziekgemeld. En toen was ik eigenlijk al bang van 'oh...dit is het begin van het einde' maar wie schetst mijn verbazing : de volgende dag zat hij gewoon weer op school!
Normaal gesproken wil hij zich wel eens ziekmelden terwijl hij dat niet is. Dan komt hij bij me en klaagt over iets. meestal zie ik het eigenlijk meteen als het niet klopt of hij overdrijft het. Dan benoem ik vaak "Nou prima, als je ziek ben meld ik je ziek maar dan vanavond ook niet.....'Dat is dan vaak als voldoende, dan geeft hij aan dat niet erg te vinden en dan is hij echt ziek, of hij geeft ineens aan dat het misschien toch wel meevalt. En als hij eenmaal ziek is lijkt het wel dat hij moeite heeft weer te beginnen na die tijd.
Dus met die informatie in mijn achterhoofd dacht ik, omdat ik nu niets kan sturen of controleren, dat het niet zo maar goed zou komen. En zit hij toch gewoon de volgende dag op school.... Geweldigtoch?

zoon komt terug!!

We hebben deze week een paar keer goed met zoon kunnen praten.
Hij lijkt in deze gesprekken ineens een stuk volwassener geworden. Alsof hij nu echt begrepen heeft dat een huishouden niet vanzelf op rolletjes loopt en dat leven geld kost. Allemaal bewustwordingsdingetjes die langzamerhand een plekje krijgen in zijn puberbrein.

We zijn aan het onderhandelen over bepaalde regels die hij wilt veranderen. Zoals thuiskomen op een bepaald tijdstip: dit hebben we besloten los te laten. De consequenties daarvan zijn natuurlijk wel helemaal voor hem. En we gaan nog onderhandelen over andere dingetjes. Daarnaast wilt hij bepaalde dingen op zijn kamer veranderen die hij niet meer bij zich vindt passen. Dus opknappen en andere spullen. Daarover moet hij nu zelf denken: wat hij dan precies wil en hoe dat zou moeten, wie hem kan helpen en wat het moet gaan kosten...

We waren al veel eerder bezig om wekelijks familievergaderingen te houden warin dit soort dingen besproken konden worden, maar het lijkt wel of hij zich nu pas realiseert dat ook hij zelf daar een inbreng kon hebben. Wij hadden al vaak tegen hem gezegd dat hij ook dingen in kon brengen maar dat deed hij meestal niet.

kortom...het probleem is niet geheel opgelost, maar belangrijkste is dat we weer een basis hebben om op verder te gaan. In zijn besluit om terug te gaan speelde mee dat zijn vriend het af en toe toch wel lastig vindt om met hem samen te wonen en eigenlijk tegen dezelfde dingen aanloopt als wij thuis.... Dit heeft zijn vriend ook eerlijk verteld aan ons. Daarnaast begon het financiel een probleem te worden omdat wij als ouders niets gaven, omkleedt met argument dat wij het niet eens zijn met de beslissing om bij vriend te wonen.
Ik ben erg blij dat het zo loopt en hoop dat we hem nog een poosje bij ons kunnen houden.
Puntje waar ik rekening mee houdt is dt zijn vriend nu misschien in paniek raakt: dit omdat ik eigenlijk denk dat hij borderline heeft. Hij zou ineens toch wat last kunnen krijgen van verlatingsangst. Inieder geval maak ik via zoon en zo mogelijk direct duidelijk dat hij hier gewoon welkom is, nog steeds...voor zover zoon dat wil natuurlijk.

Geweldig

Nimbo !

Ik herken wel wat dingetjes. Ook fijn dat hij toch een stap naar volwassenheid heeft gemaakt.

ginny

wat herken je?

Het gedrag dat je beschreef

Dat ziekmelden enzo. Ik zie dat als heel erg in het nu leven.

oh ja...

Daar komt het inzicht een beetje om de hoek kijken van pubers. Nog niet echt het overzicht wat gevolgen op de langere termijn zijn. En dat is nou precies de reden waarom ik zoon nog een beetje in de buurt wil hebben...

Fijn

Fijn dat zijn verblijf bij vriend hem heeft laten ervaren dat zelfstandig of samenwonen ook geen paradijs is en dat het bij jullie thuis zo slecht nog niet was. Is het allemaal niet voor niks geweest. En er is niks naars gebeurd uit de categorie waar je eerst voor vreesde. Ik vind het knap van je zoon dat hij naar school en stage is geweest, dat hij met jullie in gesprek is gebleven en nieuwe inzichten heeft opgedaan. Klinkt positief allemaal!

skik

Ik sluit me helemaal bij Skik aan

fijn Nimbo...

En weet je, het is jouw kind, jullie hebben hem opgevoed en begeleid... Dat zit echt wel in )

En over dat in het nu leven: dat moet hij echt zelf leren en ervaren, en schijnbaar gaat dat toch steeds beter, want nu is hij maar 1 dag ziek gebleven...
Laat het hem zelf ontdekken! Als je daar teveel achterheen zou gaan zitten, gaat hij misschien wel weer in verzet...

Fijn

Fijn! Ik hoopte al zoiets.