U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
zoon is vertrokken/weggelopen
Inmiddels na de problemen van de laatste tijd (zie mijn draadjes over eetlust en beoordelen op uiterlijk) heeft mijn zoon gisteravond opgebeld om te zeggen dat hij voorlopig niet meer thuiskomt. Hij is boos op ons, is de ruzies zat en zit nu bij zijn vriend.
Hij is hierin waarschijnlijk ook weer geindoctrineerd want er waren eigenlijk niet eens veel ruzies, behalve die van gisteren.
De relatie met zijn vriend is eigenlijk al aardig verziekt, alleen mijn zoon is regelmatig helemaal in de ban van zijn vriend en ziet dan niet hoe ongelukkig hij er op sommige momenten mee is. Die momenten deelt hij met ons: hij vertelt dan dingen die er gebeuren en allerlei toestanden en bespreekt met ons dat hij het uit wil maken. Maar hij wordt daarna weer ingepalmd door vriend. Er zitten steeds meer dingetjes in die de relatie doen lijken op een loverboy situatie. Zoon wordt geclaimd; mag niet alleen weg, geen andere vrienden zien, moet steeds luisteren naar vriend die de baas speelt omdat ze daar zijn: het is zijn huis; zijn scooter waarop ze rijden en dus bepaalt hij waar ze heen gaan en wanneer. Onlangs vertelde zoon ook dat vriend hem een ipod beloofd had, van 600 eurootjes; die gaat hij over een half jaar krijgen.
Mijn zoon gelooft alles. Hij is zo naief. Hij is 17 maar door de ADHD en zijn lage IQ functioneert hij alsof hij veel jonger is. Zijn vriend is 23 en woont op zichzelf en krijgt veel geld van familie en studiefinanciering. Zijn vriend is ook een stuk intelligenter en kan mijn zoon op alle fronten gemakkelijk aan. Hij is namelijk ook driftig (de vriend) en gooit dan met spullen. Tot nu toe heeft hij zoon bij ruzies nog niet geslagen maar wel eens iets tegen hem aan gegooid.
De ruzie tussen zoon en ons gisteren ging over het volgende. Zoon heeft een playstation bij vriend staan die hij van ons gehad heeft voor zijn verjaardag. Nu had hij naar ons toe al enkele keren aangegeven dat hij die ps liever thuis heeft omdat hij dan lekker op zijn eigen kamer kan gamen. Maar hij had geen goed beeldscherm. Nu hadden wij dus zoon een beeldscherm gegeven, een mooie nieuwe gekocht zodat hij op zijn kamer kan gamen. Wij hebben ook de voorwaarde gesteld dat de ps dan hier kwam te staan. Maar ineens, nadat hij met vriend erover gesproken had, heeft hij de oude xbox van vriend op zijn kamer gezet... En daar waren wij het dus niet mee eens. In een eerder stadium namelijk, had zoon vertelt dat hij het eigenlijk uit had willen maken met vriend, maar dat hij het niet deed omdat hij bang was de ps niet terug te krijgen. En dus dachten wij hem te helpen door een beeldscherm aan te schaffen. En nu was mijn zoon dus door zijn vriend weer overgehaald om de ps bij hem te laten staan... iets waar wij nu juist vanaf wilden.
nouja...
Dat klopt dus niet wat ik in mijn vorige bericht zet. maar goed, in elk geval hebben we al een organisatie, ze moeten alleen een beetje geactiveerd worden...
Nimbo
Je hebt nu eea in gang gezet. Het enige wat ik nu even zou doen is controleren of dat wel goed loopt (voorzover dat kan) en vervolgesn even loslaten.
Moeilijk, moeilijk, maar laat hem maar dobberen even...
Overigens: ik snap je zorgen, echt waar... Heb jaren geleden met (stief)dochter ongeveer in hetzelfde schuitje gezeten. Maar, wellicht fijn om te horen, het kwam goed! Band is goed, leven is op de rit. Ze is nu 26, maar het is gelukt. Daarvoor moest het wel eerst zover komen dat ze uit huis ging wonen, via MEE trouwens. En escalaties hebben wij ook gehad. Wij hadden dezelfde angst voor loverboys en zo...
En verder: zoals ik het lees denk ik dat je zoon echt heeft gezocht naar een excuus om boos weg te kunnen gaan. Als je man niet had geschreeuwd was het wel wat anders geweest.
Probeer niet te veel in te vullen over zijn leven nu, daar word je gek van. Het is nu echt even zijn probleem. Alweer moeilijk...
Sterkte meid!
En....
....laat het asjeblieft niet tussen jou en je man inkomen. Ik ben het helemaal met mirreke eens dat je zoon een aanleiding gezocht heeft danwel een manier zoekt om je man (=gezag) de mond te snoeren. Ik vind dat dit niet aan je man ligt. Of aan jou. Jullie hebben je best gedaan en doen dat nog steeds.
Er zijn tehuizen vol met kinderen met deze problematiek. Omdat veel ouders het niet tot hier redden.
hij heeft
van mij een appje gehad. Ik heb geschreven dat ik niet weet waarom hij zo boos was maar dat ik me zorgen maak en van hem hou.Hij antwoordde dat hij nooit meer thuis komt wonen. Ik vroeg hem of hij bij zijn vriend bleef. Het antwoord was nee en toen begon ik mij weer grote zorgen te maken. Gevraagd waar wel maar hij gaf geen antwoord meer.
Ik heb hem nog geschreven dat hij thuis kon komen en dat wij niet zouden proberen te praten met hem als hij dat niet wilde. Daarna heb ik toch weer de hulpverlening gebeld en vertelt dat ik dit toch wel alarmerend vind. Zij heeft hem gebeld maar zoon wilde niet aan de telefoon komen. Zijn vriend deed het woord en zij dat hij vannacht nog wel bij hem bleef. Morgen gaat ze dan verder kijken. Er gaat waarschijnlijk gekeken worden of er ergens een crisisplaats kan komen. Want hij wil niet bij ons maar ook niet bij zijn vriend blijven. Wat de reden daarvan is weet ik niet maar ik vermoed dat het tussen hen niet goed gaat en/of er geen geld meer is om van te leven. Hoe dan ook het lijkt mij een goed idee als hij uit de situatie gehaald wordt en ergens tot rust kan komen.
Nimbo
Wat ontzettend verdrietig wat jullie als gezin meemaken. Ik hoop dat je zoon snel een plek vindt waar hij zich prettig voelt en dat jullie relatie kan normaliseren. Nogmaals heel veel sterkte gewenst.
skik
Hoe is het nu?
Ik las in een ander draadje dat je zoon niet van plan is om terug te gaan naar school en stage. Gezien het feit dat je dat weet neem ik aan dat je hem gesproken hebt? Hoe is het verder, hoe heb je de kerst doorgebracht? Ik moest wel aan je denken hoor.
skik
skik
dank je.
de situatie is nog steeds zo dat zoon weg is en weigert thuis te komen. We hebben de afgelopen dagen steeds om de dag een neutraal/vriendelijk appje of sms gestuurd. Daar reageerde hij vaak niet op.
Gisteravond hebben we een appje gestuurd waarop hij even terugreageerde. Mijn man heeft geprobeerd te bellen, maar hij nam niet op. Toen heeft hij daarna een sms gestuurd: ondanks dat je je telefoon niet opneemt, wens ik jullie toch een heel gelukkig nieuwjaar. Toen hij daar ook op reageerde ervaarde ik dat als een zeer goed teken.
Even daarvoor heeft zijn tante, (waar wij op visite waren, maar dat wist hij niet) hem gebeld en aan de telefoon gehad. Zij vertelde dat hij aan de telefoon ook wat mat klonk en 'gaat wel' zei toen ze vroeg hoe het ging. Dus denderend gaat het sowieso niet, ik denk wel dat ons mannetje diep in zijn hart ons eigenlijk al mist. Maar hij zit vast met zijn emoties denk ik.
Het wordt heel spannend of hij zondagavond misschien toch zomaar thuiskomt en zijn school en stage weer oppakt. Dat sluit ik nog steeds niet uit. Anderzijds....ik weet het niet. We gaan het zien!
Okee
Niet beter en niet slechter dus eigenlijk. Misschien is dit allemaal nodig om je zoon zijn weg te laten vinden. Hou vol!
skik
dank
je!
een spannende dag
Vanavond is het erop of eronder. Als hij vanavond thuiskomt dan weet ik dat hij zijn gewone leventje weer oppakt en dat we -uiteraard- wel problemen hebben maar dat we er samen aan gaan werken om het op te lossen.
Als hij vanavond niet thuiskomt dan wordt de vraag of hij morgen wel gewoon naar stage gaat heel belangrijk. Als hij dat namelijk wel doet dan probeert hij in elk geval, zonder dat hij dus bij ons wilt zijn, toch zijn leven met school en stage op te pakken. Hoe hij dat financiel wil gaan doen, weet ik niet; maar misschien kan de stichting die hulp gaat verlenen hem dan begeleiden. Misschien kan hij dan versneld naar een locatie waar hij opgevangen wordt. Dat zou heel mooi zijn want ik wil hem heel graag onder de vleugels van zijn enge vriend vandaan hebben.
Laatste ergste mogelijkheid, dat hij niet thuiskomt en ook vanaf nu gaat spijbelen van stage en school. Dan ben ik bang dat hij zonder bezigheid en structuur, zonder begeleiding helemaal ontglipt en afzakt naar allerlei slechte leefgewoontes. Dan ben ik de grip helemaal kwijt op hem. Maar eigenlijk is hij vooral zelf de grip kwijt vrees ik.
Helpen jullie mij hopen dat hij gewoon lekker thuiskomt vanavond!
Dat ie met zijn meest neutrale/onverschillige gezichtsuitdrukking de deur opengooit, zijn tas in de hoek smijt en mompelt'ik ben moe, ga naar bed, welterusten " terwijl hij onderweg op de trap is?
Mijn lieve jongen. Heeft zelf geen idee hoe hard hij me nog nodig heeft...
Duimen
Ik duim heel erg voor jou en eigenlijk vooral voor je zoon. Wat het ook wordt, heel veel sterkte.
Nimbo
'Heeft zelf geen idee hoe hard hij me nog nodig heeft...'
Eerlijk gezegd denk ik het andersom is. Zelfs als jullie hem de ruimte willen geven, stuur je nog elke dag of om de dag een SMS-je. Jij kunt hem gewoon niet loslaten, en dat alleen al zal er voor zorgen dat hij snel weer weg zal lopen.
arendje...
wat heb je er weinig van begrepen....
daar moest ik gewoon om grinniken
Nimbo mijn moeder belt vaker en ik heb veel meer vaardigheden om voor mezelf te zorgen! Ik wens jullie veel succes...
Mijk
Sterkte met afwachten
"Helpen jullie mij hopen dat hij gewoon lekker thuiskomt vanavond!"
Nou en of!
skik
Nimbo
Ik duim voor jullie.
Ik heb wel begrepen dat voor IADH-kinderen de puberteit vaak extra lastig is. Omdat ze precies dezelfde opstandigheid en verzetsdrang krijgen als NADH-pubers en misschien nog zelfs extra daarin doorschieten maar vanwege hun problemen er juist veel minder goed mee kunnen omgaan. Juist omdat je je kind zo koestert en beschermt, voelt hij zich extra gevangen, ook al zie jij in dat hij begeleiding en grenzen zo nodig heeft.
Ik hoop dat hij vanavond dus gewoon thuiskomt. Ik vraag het me echter af... Wellicht ook omdat hij geen gezichtsverlies naar jullie wil lijden...
IADH staat trouwens voor iets-aan-de-hand (en NADH voor, jawel, niets-aan-de-hand).
Ook al staat je kind vandaag niet voor de deur, probeer niet te zeer te wanhopen. Vaak komen dingen via omwegen toch weer goed, ook al kan dat langer duren dan je zou willen, en soms ook anders verlopen dan jij in gedachten had...
goed nieuws en slecht nieuws
Zoon heeft gisteravond thuis spullen opgehaald. Zijn werkkleding en medicijnen. Maar hij ging wel met vriend mee terug ...
Hij blijft dus bij zijn besluit om voorlopig bij zijn vriend te blijven, maar gaat wel gewoon naar stage en school en is voornemens om zijn medicijnen in te nemen.
Ik heb hem zelf niet gezien omdat ik moest werken, maar mijn man heeft hem wel gesproken. Zoon zelf zegt bijna niets en geeft op alle vragen geen of vaag antwoord. Vriend stimuleerde hem zelfs om gewoon antwoord te geven, maar zoon wist gewoon geen raad met zijn houding.
Inmiddels is ook duidelijk dat vriend zoon heeft meegetroond naar een andere stichting die ze kan helpen om iets van begeleiding te krijgen, iets wat weer erdoorheen fietst omdat we met een gespecialiseerde stichting bezig zijn ook. Maar waarschijnlijk heeft het feit dat zij contact hebben gezocht met de andere stichting te maken met ontkenning van zijn beperking, vermoed ik. Gelukkig is het ook zo dat er contact gelegd wordt tussen de twee stichtingen en dus denk ik dat het dan wel goedkomt. Er ligt niet voor niets een diagnose van het RIAGG, om hem door te sturen naar een stichting voor verstandelijk gehandicapten.
Ik vermoed dat vriend het idee heeft dat wij hem overbeschermd hebben opgevoed en dat hij daardoor achter loopt op zijn leeftijdsgenootjes. Zoon zelf zal dat maar al te graag van hem aannemen, want zoekt altijd allerlei oorzaken van vervelende dingen buiten zichzelf. Maar goed...hoe zichtbaar weer dat hij enorm in de knoop zit met zichzelf.
We gaan het zien. Morgen heeft zoon een gesprek met de twee stichtingen en natuurlijk wordt hij vergezeld door zijn vriend. Zoon lijkt geen stap meer zonder zijn vriend te zetten.
Ik zelf zweef heen en weer tussen begrip en machteloosheid omdat ik weet dat zoon emotioneel in de knoop zit en zich geen raad weet, anderzijds ben ik boos en gefrustreerd; machteloos omdat ik niks kan en mag doen en omdat ik last heb van gevoelens van falen als moeder. Vannacht geen oog dicht gedaan. Tja...het zal nog wel even moeilijk blijven.
Klinkt als
Zou het niet kunnen dat zijn vriend ook gewoon het beste met hem voor heeft? Het lijkt me een goed teken dat hij naar school gaat, zijn medicijnen inneemt én actief hulp zoekt. Hij wil het gewoon graag zelf doen.
nou kattnis
het zou inderdaad kunnen dat het beeld enigzins vertekend is; dat zoon hier negatieve verhalen over vriend vertelt als hij er niet bij is, en dit over ons doet als wij er niet bijzijn. En dat het dus niet alleen maar slecht is.
maar zeg nu zelf: wat moet een gozer van 24 met een normaal IQ (doet nivo 4 ROC) nu met een jongen van 17 die in zijn gedrag rond de 12 is? Vanuit andere dingen blijkt ook dat hij onze zoon op allerlei manieren overruled. Ik weet niet maar dat klopt toch gewoon niet?
Het lijkt me
wel dat die actie van vriend je grotere angsten wat minder waarschijnlijk maken... Hoop ik...
Mijk
Klopt
Het lijkt 'verdacht', maar ik ken wel meer relaties waarbij de partners verschillen van niveau en die toch goed gaan. Je kunt er nu ook weinig mee omdat hij bijna 18 is. Het is in ieder geval zeker dat hoe meer jij gaat pushen hij zich van jullie zal afkeren. Dus je kunt echt beter niet dagelijks bellen/appen. Wekelijks is ook prima, dan geef je hem tenminste een kans om zelf ook contact op te nemen.
Krijgen jullie info via de hulpverlener? Dat mag eigenlijk niet omdat je zoon 16+ is. Misschien wil hij daarom een ander?
Maatje
Kan het zijn dat de vriend betrekkelijk eenzaam is geweest en je zoon ziet als een maatje?
Ergens hoop ik voor je zoon dat zijn vriend hem niet laat vallen. Het kan de vriend op een gegeven moment ook boven de pet gaan groeien.
Is er ruimte tot gezamelijke toenadering waarin jullie de vriend accepteren? Als een kring om je zoon heen ipv dat aan twee kanten aan hem getrokken wordt. Misschien zien jullie dat niet zo, maar je zoon wel.
Nimbo
ik denk dat je zo vastbesloten bent om die vriend als kwade genius te zien, dat je geen oog hebt voor de goede dingen die hij voor je zoon doet. Jammer, want daarmee raakt je zoon alleen maar verder van jou/jullie verwijdert. Die vriend lijkt echt het beste met je zoon voor te hebben. Probeer dat eens toe te laten, in plaats van zo vast te houden aan je eigen gelijk.
'wat moet een gozer van 24 met een normaal IQ (doet nivo 4 ROC)'
Niet lullig bedoeld hoor, maar iemand die op zijn 24e nog bezig is met een MBO-opleiding is nou niet bepaald het schoolvoorbeeld van een vlotte leerling. Misschien heeft die vriend wel echt gewoon een goede klik met je zoon.
Arendje
Het kan toch ook dat vriend langzaam door krijgt dat er iets aan de hand is maar de oorzaak daarvan, nog niet inziet? En dus de fout bij de ouders legt. De vraag is, wat er gebeurt als de vriend door krijgt dat het niet de fout van de ouders is. Dat hij opeens door krijgt dat het niet veranderen zal.
Vriend heeft natuurlijk ook dromen en wensen en een eigen agenda. Een vriend die veel meer in zijn mars heeft en daarnaar ook kan handelen. Zo iemand kan een misstap begaan maar herstelt zichzelf weer. In combinatie met deze zoon, die niet zelf herstelt en dus hulp moet accepteren, wordt een ingewikkelde situatie opeens een heel lastige situatie of misschien zelfs onmogelijk voor ouders.
Nimbo
ik lees dat zoon toch naar zijn stage gaat? Fijn dat hij dat toch af wil maken.
Ik hoop dat hij er, dan maar met de "hulp" van zijn vriend, uit gaat komen.
Geef het de tijd, neem wat afstand. Wie weet geeft dat net de zet die hij nodig heeft. Af en toe laten weten dat hij altijd welkom is en verder afwachten.