zoon is vertrokken/weggelopen

pirata

dat is inderdaad wat ik gedaan heb. Ik heb ze een mail gestuurd zodat ze deze maandagmorgen vinden. Hoop ik.

Mijn gevoel dat zoon gemakkelijk is over te halen tot zoiets werd eigenlijk zonder twijfel bevestigd door mijn man. Helaas.
Ik denk eerder dat zijn vriend het niet zou doen. Dat hoop ik. Maar ik steek mijn hand er niet voor in het vuur.
Ze zijn allebei nogal op geld belust en materieel ingesteld...

hij is langsgeweest

om te praten. Gaf aan dat hij vooral zijn vader niet wil zien. Zijn vader heeft tijdens de laatste ruzie tegen hem geschreeuwd en dat zit hem dwars.
Hij is zelf naar een oude hulpverleenster geweest, bij wie de zaak eigenlijk al afgesloten was. Zij heeft met hem en zijn vriend gesproken en mij gebeld. Samen de boel doorgepraat en de toekomstige hulpverlening even geacticiveerd. Zij had zoon ook gestimuleerd om naar mij te komen. Nu heb ik een goed gesprek met hem gehad en met zijn vader gisteravond. We hebben geprobeerd om zoon over te halen om vandaag te komen eten en praten, maar hij geeft aan dat echt niet te willen. Met zijn vader erbij.
Dat klinkt nu heel erg alsof zijn vader een enorme bullebak is, maar dat valt nogal mee. Hij kan inderdaad nogal schreeuwen en enigzins intimiderend zijn als zoon zo dwars en vervelend doet... En op zich snap ik ook wel dat zoon zijn vluchtroute pakt nu die zo mooi open ligt, met deze vriend. maar vriend geeft aan dat hij ook niet eindeloos bij hem kan blijven. Dat is dus een meevaller.
We wachten nu gewoon nog maar even af. We probereb het: houden contact en proberen niet te veel druk op hem te zetten.

zoon-vader

Fijn dat hij langsgeweest is. Het lijkt zich beter te ontwikkelen dan je vreesde.

Ik heb wel eens gehoord van een gezin waar het erg botste tussen een vader en een dochter van ook een jaar of 16.

Toen is uiteindelijk de vader even een tijdje uit huis geweest.

Ik zeg niet dat je het moet doen, dat is aan jullie, maar je kunt overwegen om even/tijdelijk vader weg te laten gaan als zoon daardoor thuis komt, als je denkt dat dat misschien beter is om de zoon met zoon te herstellen.

En dan kan je inderdaad aan vader aangeven dat jij wel weet dat hij niet vreselijk is, maar dat op dit moment de chemie tussen hen niet zo goed is en dat het misschien goed is als vader even afstand neemt (al is het maar tijdens een avondmaaltijd). Dan voelt zoon zich nl. ook gehoord.

Komt vast wel weer goed.

Opluchting

Wat fijn dat hij even langs geweest is, dat jullie nu beter weten waar de angel zit, wat goed dat hij zelf naar zijn hulpverleenster is geweest en wat een mazzel dat zijn vriend hem niet laat intrekken. Jullie hebben vast nog een lange weg te gaan maar dit is al weer een stap in de goede richting. Ik hoop dat dit een mooi vervolg mag krijgen.

skik

oh wat fijn!

Ook positief dat hij zelf contact met hulpverlening heeft gezocht! Dat is toch ook een vaardigheid aangeven dat je hulp nodig hebt...

Mijk

Nou.....

....ik weet niet of dat de weg is hoor, vader eruit halen.

Vader komt mij uit het verhaal van moeder toch ook gewoon over als een liefhebbende vader, die misschien wanhopig is door het gedrag van zoon. Maar vader diskwalificeren zonder echt noemenswaardige gebeurtenis, dat vind ik niet goed.

Ten eerste niet voor de ouders die elkaar zeker in deze keihard nodig hebben. Ten tweede voor het kind. Ik denk dat het voor een kind niet goed is om de ouders uiteen te jagen. Daar krijgt het vroeg of laat problemen mee. Daarbij moet je niet vergeten dat deze jongen ook nog eens totaal anders denkt en het wellicht een hele slechte boodschap voor hem is dat hij vader kan wegsturen. Het is, lijkt mij, voor deze jongen juist heel belangrijk zijn plek te kennen en te weten dat ouders in hun huis en zeker in hun huwelijk de baas zijn. Alles wat je daaraan af doet, gaat in je nadeel werken.

wat sneu!

Eerlijk gezegd vind ik het juist niet zo positief klinken allemaal.
Klinkt eerder alsof je zoon flink vastzit, ik zou hem goed in de gaten houden en goed voor hem zorgen.
Zeker als je zoon vrij bang is kan een schreeuwende vader heel anders overkomen dan bij jou.
Ik zou hem daarin echt heel serieus nemen en niet eea op vriend schuiven.
Vriend is juist waarschijnlijk een station omdat je zoon uit wanhoop niet weet wat hij anders moet. Zeker als je denkt dat dat station je zoon ongelukkig maakt of erger zou ik alles op alles zetten de 'noodzaak' (in beleving van je zoon) daarheen te vluchten weg te halen.

Ik zou stoppen met bagatelliseren, excuses aanbieden aan zoon en hem beloven er samen uit te gaan komen.
Probleem speelt in jullie relatie (zoon heeft nu iets anders nodig dan wat hij nu krijgt bij jullie) de rest is bijzaak.

mijn 2 centen...

Ik weet niet of het schreeuwen incidenteel of structureel is, maar ik heb het altijd als heel intimiderend ervaren en mijn kinderen ook.

We kunnen allemaal als ouder wel eens uit onze slof schieten op een manier waarvan je achteraf zegt: "Sorry, dat was niet de bedoeling." Maar er zijn ook mensen die van schreeuwen een gewoonte hebben gemaakt. Daar kunnen vele redenen voor zijn, ook machteloosheid.

Je schrijft zelf: "Hij kan inderdaad nogal schreeuwen en enigzins intimiderend zijn als zoon zo dwars en vervelend doet... "

Schreeuwen en "enigszins" intimiderend zijn is niet leuk. Zeker niet voor een kind met een stoornis. Bagatelliseer het niet. Ook al doet je kind nog zulke stomme dingen, schreeuwen en "enigszins" intimiderend overkomen is niet de manier om daarop te reageren. En ik maak uit jouw reactie op dat dit toch wel de neiging heeft structureel voor te komen.

Ik heb zelf meegemaakt wat dit met een mens kan doen. Ik heb dit bij mijn eigen kinderen gezien. En ik weet dat het niet goed is je eigen dingen te projecteren op anderen, maar mijn hart breekt als ik zoiets bij anderen zie.

Schreeuwen en "enigszins" intimiderend overkomen kan mensen kapot maken als ze daar gevoelig voor zijn.

By the way: "enigszins" intimiderend is voor mij zo ongeveer hetzelfde als "een beetje zwanger".

...aan de andere kant...

....zijn er ook kinderen die nu eenmaal echt overwicht nodig hebben en geen ander gezag accepteren dan gezag dat zij 'vrezen.' Ook zijn er ouders die door gedrag van een kind zo tot wanhoop gedreven worden, dan zij gaan schreeuwen.

Dit soort problemen vergt aanpak van alle kanten. Niet alleen door het wegsturen of corrigeren van de ouder, maar samen met zoon. In dit geval de vader wegsturen zal denk ik, voor zoon alle grenzen doen vervagen. En ze hebben er al amper grip op.

confrontaties vermijden

is iets wat mijn zoon altijd gedaan/geprobeerd heeft. Het punt is dat hij nu een mooie schuilplek heeft bij zijn vriend.
Daarnaast wil ik niks bagataliseren maar ik denk ook dat zijn beslissing om nu weg te gaan ook te maken heeft met het pakken van een stuk extra vrijheid voor de vakantie.
Die drie dingen (goede schuilplek/confrontaties mijden;vader die schreeuwt/meer vrijheid willen) hebben samen gemaakt dat hij deze beslissing gemaakt heeft.

Het punt is dat zoon erg schreeuwt tijdens ruzie. En scheldt en vloekt en respectloos is. Mijn man verdraagt dat moeilijk en blijft vaak juist rustig maar soms schiet hij door en dan schreeuwt en intimideeert hij terug. Dit gebeurt 1 of 2 keer per jaar. Of je dat structureel wil noemen, dat kan, maar het zij zo. Het is niet handig en zeker niet bij een jongen die wat angstig aangelegd is niet. Maar het is ook wat zijn gedrag wel oproept. Hij overschreeuwt zichzelf heel erg. Je moet echt sterk in je schoenen staan om rustig te blijven.

Vader het huis is is geen optie. Het is inderdaad ook een jongen die zijn plek wel moet weten en die ruimte pakt zodra hij die voelt.
vader heft inderdaad gezegd dat het hem spijt dat hij geschreeuwd heeft en gevraagd -nogmaals- of hij wil komen praten. Veel meer kunnen we volgens mij niet doen.
We hebben overigens ook een methode bedacht om het schreeuwen eerder te stoppen. Namelijk dat we een signaal geven: het handen voor de oren houden. Dat doet diegene die er op dat moment last van heeft ongeacht wie. De afspraak wordt dan dat het vanaf dat moment stil moet zijn en het gesprek later of direct als dat kan op zachte toon wordt voortgezet.

Weglopen

Mijn dochter heeft er ook een handje van om te schreeuwen en schelden als het niet naar haar zin gaat. Zal wel een ADHD dingetje zijn. Ik kan daar ook slecht tegen en loop daarom op een gegeven moment weg. Onder het motto: zo kan ik je niet verstaan.

Ik denk eerlijk gezegd dat het tijd is voor een andere aanpak voor jullie zoon. Hij heeft de leeftijd niet meer voor strikte regels. En hij heeft de vrijheid in handen. Dat blijkt nu wel weer.

Kun je hem de vrijheid die hij blijkbaar zo graag wil hebben in de vakantie niet geven?

ginny

Ik weet niet of je het hele draadje gelezen hebt, maar er zijn nogal wat zorgen die ik bij deze relatie heb. Agressie, midelengebruik en het feit dat mijn zoon op geen enkel gebied kan tippen aan zijn vriend en erg kwetsbaar is.Dat wil ik kunnen monitoren. Dus nee, ik geef hem niet graag alle vrijheid die hij wilt omdat ik hem in de gaten wil kunnen houden. Daarom hadden wij de regel dat hij of bij ons thuis komt eten of slapen, zodat we hem in elk geval even zien elke dag. Dat leek me wel genoeg vrijheid.

Kijk het is een gozer van 17 maar dat is zijn kalenderleeftijd. Zijn ontwikkelingsleeftijd is rond e 12 jaar schat ik.

Niet dat de regels ons ver brengen want hij pakt nu evengoed zijn vrijheid wel. Maar ik heb wel degelijk het gevoel dat hij nog steeds veel regels en structuur nodig heeft. Want ik ben wat dingetjes zoals naar bed sturen, eetpatroon in de gaten houden, hygiene dingetjes allemaal voorzichtig aan het loslaten, maar langzaam maar zeker gaat dat allemaal bergafwaarts...

structureel

Nee, zoals je het nu beschrijft komt het schreeuwen van vader niet over als "structureel". Bij je zoon des te meer.

Bah bah, die jongen kan er ook niks aan doen, maar jullie zitten wel in de tang, zo... Ik hoop dat de hulpverlening die nu wordt opgestart iets kan doen, want dit schiet niet op.

nee,

Ik probeer het nu maar van me af te zetten en te accepteren dat hij hooguit na de vakantie terugkomt.
Hij wil nu ook geen contact meer; negeert zijn vaders berichten en schrijft naar mij dat ik hem 'gvd met rust moet laten'

Dussssssssss...dat doe ik dan maar even.

Punt is

Dat hij wel handelt volgens zijn kalender leeftijd. Hij weet het.
Al vind ik je regels eigenlijk zo gek nog niet. Zou ik denk ik ook van mijn 17 jarige vragen.

geloof ik dus niet

Ik geloof niet dat je zoon is weggegaan om meer vrijheid te krijgen voor de vakantie.
Zoals jij de zaken beschrijft klinkt het alsof hij dondersgoed weet dat hij ongelukkig is bij vriend.
Het klinkt eerder alsof hij wegvlucht in de vrijheid omdat hij emotioneel helemaal knel zit.

Hij klinkt ook niet alsof hij ' zijn vrijheid flink aan het vieren is'. (Jee, wat zou ik hem dat gunnen)
Nee, dat doe je niet als je gelijk naar hulpverlening rent!

Sorry, je posts raken me. Ik ben zelf op een vervelende manier huis uit gegaan en jezus wat voelde ik me enorm klote, eenzaam en in de steek gelaten. Zo erg dat ik ook wat halfslachtige zelfmoordpogingen heb gedaan. Mijn ouders hadden geen idee.

oh nee

maar ik denk ook niet dat hij nu zo gelukkig is. Hij zit inderdaad in de knel. Hij wordt heen en weer geslingerd tussen wat andere mensen van hem willen en kan waarschijnlijk niet eens goed in aanraking komen met zijn eigen gevoel, eigen wil, eigen gedachtes.
Maar ik heb geen idee wat ik voor hem zou kunnen doen. Ik zou hem zo graag willen helpen. Maar hij wil niet geholpen worden door mij.

Losmaken

Dat is ook logisch, hij wil zich juist wat los van jullie maken. Juist goed dat hij naar de vorige hulpverlening is gestapt, uit zichzelf. En nu hopen dat hij iemand krijgt waar hij goed mee overweg kan. En misschien moet het wel een man zijn, als dat kan?

Daar hebben jullie ook meer aan, als gesprekspartner. Je kan makkelijker opkomen voor je belangen als ouders en is een oplossing misschien meer in het midden te vinden, dan nu het geval is. Je hebt nu de neiging sneller naar zijn belangen te schuiven zodat hij in elk geval wel thuis komt om te eten.

Probleem is algemeen

Want je zoon is (helaas zou je bijna zeggen) al 17. Volgens mij wordt hulpverlening nu nog nauwelijks tot niet meer opgestart. En indien wel, dan stopt het abrupt weer zodra hij 18 wordt (al die nieuwe wetten en transities hebben de zorg voor jongeren helemaal kapot gemaakt...)

Ik heb via een vriendin van dochter hetzelfde bij de hand gehad. En men doet niets... Politie raadt aan je kind vooral niet nog meer te frustreren, omdat de kans dat hij zich dan nog verder van je verwijdert enorm toeneemt. Haar ouders konden dat niet, die bleven op hun strepen staan. Hun dochter ging wonen bij haar (veeeeel oudere) vriend en ze heeft haar moeder nooit meer gezien. Dat is nu al iets van vijf jaar geleden...

Het is ongelooflijk lastig. Ik weet niet wat je kunt doen. Is er een compromis mogelijk? Heeft je zoon een lievelingsoom of zo? Of een favoriete docent? Iemand waar hij zou kunnen wonen, al is het maar tijdelijk?

Wat ik zou doen is naar de huisarts (als je daar een goede band mee hebt of die überhaupt kent, en anders dan toch ook maar) en de situatie daar uitleggen. Huisartsen zijn door die vreselijke toestanden vanwege die nieuwe wetten tegenwoordig geneigd om bv. via de praktijkbegeleider/assistent hulp te bieden. Wellicht weet hij/zij iets...

Weet je, je kunt zelf wel vinden dat je zoon bepaalde regels nodig heeft (terecht of niet, daar gaat het niet eens meer om) maar als hij zich daaraan ontrekt sta je daar, met je regels. Je kunt ze niet afdwingen.

Het enige wat je kunt doen (en nu even niet dus...) is blijven praten. Blijf zorgen dat er contact mogelijk is. Zodat hij altijd terug kan komen als hij je nodig heeft. Dat hij niet het gevoel heeft dat hij excuses moet aanbieden of zo (want ohoh, pubers en trots en zo...) maar dat hij gewoon kan terugkomen. Dan lijkt het voor hem tenminste niet alsof hij het onderspit delft.

Ik denk dat je alleen maar kunt wachten tot hij bij zinnen komt, en bereid is om meer over zichzelf te leren, meer zelfinzicht krijgt. Zonde van het baantje ook... Maar ook daar doe je niets aan.

Veel sterkte Nimbo. Er zijn gelukkig ook lichtpuntjes. De vriend wil niet zo gewillig opdraaien voor woonkosten en zo, en je zoon heeft nu toch wel door dat er dingen aan het misgaan zijn... Ik wil je wel waarschuwen: soms moet het eerst nog (veel) slechter gaan, voordat er een kentering komt...

Wat Mirreke zegt

Was bezig met een heel verhaal maar uiteindelijk gaat het erom dat soms loslaten beter is dan vasthouden. Het allerergste ergste dat nu kan gebeuren is volgens mij dat er een verwijdering tussen jullie optreedt. Dan is ie echt alles kwijt.

BOOS

Zoon kwam net langs om wat spullen weg te graaien. Liep langs me zonder iets te zeggen. Ik was te verbouwereerd om iets te zeggen en heb hem even later gevraag of ik het mij verbeeldde of dat hij nu werkelijk ineens langs komt lopen zonder zelfs maar iets tegen me te zeggen. Maar hij was boos en niet aanspreekbaar. Zei alleen dat hij hier helemaal niet wil zijn. Duwde me bijna de trap af en zei nog net sorry, voor hij weer naar buiten stormde. terwijl we toch eergisteren een gesprek hebben gevoerd die afgesloten werd met een knuffel. En hij in de tussentijd alleen van zijn vader een spijt-sms heeft gehad, met uitnodiging om te komen praten, en van mij een appje met de vraag om even te reageren...

Feit dat hij nu zo geagiteerd was, geeft wel aan dat het helemaal niet goed met hem gaat. Hij kwam zijn bedrijfskleding halen van het bedrijf waarvan hij onlangs op staande voet ontslagen is. Vermoedelijk wil hij die nu gaan inleveren in de waan dat hij dan direct geld daarvoor terugkrijgt. Want waarschijnlijk zitten ze nu flink in geldnood.

Ik krijg steeds minder hoop dat het snel goedkomt allemaal....

Stichting Mee

Je zou kunnen informeren bij Mee. MeeAZ in Amsterdam (Derkinderenstraat, meen ik). Ik weet dat zij bezig zijn (geweest?) met iets op te zetten voor jongvolwassenen. Ik weet niet of dat vanuit Mee is, of onder een andere organisatie valt. Het gaat om jongeren die zelfstandig willen gaan wonen en gaan studeren en meer van dit soort dingen maar specifieke begeleiding nodig hebben (bij zelfstandig wonen en studeren). Het precieze weet ik er niet van omdat mijn minderen toen veel te jongen hiervoor waren. Ik moest er aan denken nav wat Ginny en Mirreke zeggen over aflopende hulpverlening.

Ik kan mij goed voorstellen dat je hem helemaal nog niets uit huis wil hebben en daarvoor schrijf ik dit ook niet. Maar zij hebben we kennis en ervaring, kennis van het hulpverlenersveld en een netwerk met als thema jongeren en begeleiding! Daar hebben zij (toen) specifieke hulp van gemaakt voor een doelgroep waar je (nog) niet toe wil behoren. Maar het zou wel interessant zijn om ze eens te spreken omdat er een overeenkomst is met jouw zoon: hulp aan jongvolwassenen die nog helemaal niet toe zijn om in de wereld rond te lopen. Als het kan, raad ik je aan om afspraak te maken en informeren naar diverse mogelijkheden. Ik kan je eventueel de naam van een contactpersoon geven maar wil deze hier niet zomaar ongevraagd neer zetten.

inmiddels

Heb ik de hulpverlener waarhij naar toe ging van de week, nogmaals gebeld. Zij vond mijn zorgen helemaal niet overdreven en deelt de zorg. Nu gaat zij ook nogmaal de stichting bellen die de hulpverlening zou starten en adviseren om te kijken of ze snel iets kunnen doen. Zij zei dat hij eigenlijk uit de situatie gehaald moet worden, maar niet naar huis kan maar naar een neutrale plek moet. Ze kon de goede persoon vandaag niet bereiken en belt morgenochtend erheen om de zaak te bespreken.

Bedankt voor je aanbod, maar een gewone organisatie is niet handig voor mijn zoon. Hij is 17 maar lijkt 12, doordat hij ADHD heeft en een laag IQ. Het is rot om het zo te noemen, maar hij is nog net niet verstandelijk gehandicapt. Hij is nu aangemeld bij een stichting voor gehandicapten, waar ze ook meer ervaring hebben met mensen die een beetje rond die grens dobberen.
Daarnaast heb ik eigenlijk het gevoel dat mijn zoon echt aan het doordraaien is, aan het ontsporen en dat hij zelf eigenlijk ook geen grip meer heeft op de situatie.

en stichting MEE

is wel een stichting voor gehandicapten maar heeft volgens mij geen locaties waar mensen opgevangen worden.