We tellen af....

Meteen mee stoppen hoor

die 'goeie' kleding.
Jammer voor jou, maar helaas.
Met een beetje geluk lukt het je over een paar jaar wel.
Maar sommige kinderen zijn niet in goede kleding te houden. (en voor de meeste kinderen is er niks aan)

Stelen

Wat dacht je, dat je kinderen kant en klaar, volledig opgevoed en al, uit je buik kwamen;)?

Je kind 'steelt'. (veel liever: nam iets mee dat niet van hem is)
Nou, daar start je opvoeden dan. Dan maak je, op fijne en duidelijke wijze, op een manier die op hem is aangepast, duidelijk dat hij dat niet meer moet doen.

Dat snappen we wel hoor Paper

Maar wij moeten het doen met de informatie die jij hier geeft. En voor mij ontstaat daaruit een beeld van een moeder die haar nogal dwingende zoon in alles zijn zin geeft, om hem maar vooral het gevoel te geven dat ze van hem houdt en om maar vooral te zorgen dat hij niet gaat huilen. En dan vervolgens vindt dat hij onhandelbaar is, omdat hij er geen genoegen mee neemt als hij zijn zin niet krijgt.
Dus geven wij je de raad om wat strenger te zijn, om hem te begrenzen, en om hem te negeren als hij dramagedrag vertoont, en hem juist te belonen voor positief gedrag.

Als dat niet is wat je wil horen, of als dat niet is hoe het zit, dan spijt me dat, maar dan moet je misschien meer concreet worden in je voorbeelden. Vies en nat worden doet ieder kind, als je daar als ouder al een drama van maakt dan houd ik mijn hart vast voor als hij in de puberteit komt. En ook al doe je nu ontzettend je best en heb je de allerbeste bedoelingen, dan nog hoeft het niet zo te zijn dat jouw manier van opvoeden bij dit kind werkt. Ik heb zelf ook twee totaal verschillende kinderen, waar ik de een moet duwen moet ik bij de ander op de rem. En dat vind ik erg lastig, bij mijn jongste moet ik continu nadenken over wat ik doe, en vaak doen wat niet bij mij past. Dat kost bakken energie en is erg frustrerend, want het pakt dan meestal nog niet uit hoe ik het graag zou willen. Maar ik ben wel bereid naar mijn eigen aanpak te kijken, en eens iets anders uit te proberen. Dat mis ik bij jou, jij blijft zeggen dat je het allerbeste wil voor je kind, maar jouw aanpak werkt duidelijk niet. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Dus als je wat wil veranderen zul JIJ dat moeten doen. Jouw gedrag is het enige waar jij invloed op hebt. Ook al is je zoon pas 8.

Ik hoop oprecht voor jullie dat de juiste hulp gevonden wordt, en dat er wat harmonie in jullie gezin komt.

ombuigen

Zijn gedrag is zeker niet jouw fout. Maar hoe jij reageert kan wel van invloed zijn om zijn 'ongewenste' gedrag om te buigen.
Het is normaal dat soms 'je hart breekt', maar beter is dat niet te laten merken en het hoofd koel te houden. Stelen is met 8 nog zeker niet zo alarmerend, het is zijn manier van aandacht vragen (op zijn kop krijgen is ook aandacht) Als je wil dat er dingen verbeteren is het goed naar zowel zijn als jouw gedrag te kijken, want dat is nou eenmaal een wisselwerking. Je moet dit niet allemaal lezen als kritiek op jou als ouder, hier zijn allemaal ouders met soortgelijke 'lastige' kinderen die door schade en schande wijs zijn geworden. Doe er je voordeel mee.
Ik hoop dat dat boek je nog meer handvaten geeft.

Reageren

Zelf denk ik, als ik dit lees, misschien moet je eerst wel veeeeeeeel minder tegen je zoon gaan zeggen en zeker geen 'correcties' of 'aanwijzingen'. Bij autisme volgt iemand zijn/haar eigen denkspoor en is vooruit aan het analyseren en denken en elke tekst kan die gedachtentrein hinderlijk onderbreken.
Misschien is het wel handig om op dit moment veel meer naar je zoon te luisteren en te kijken en te wachten op wat hij zegt?
En van je schrap zetten en positief belonen verwacht ik eerlijk gezegd niet zoveel.
Wel van rustig, op een goed moment, uitleggen wat de bedoeling is als je de broertjes van elkaar scheidt, en de een gaat naar oma en de ander blijft thuis.
Rustig uitleggen en dan terugvragen, zinnen terugvragen, of deze zoon begrepen heeft wat je wil zeggen. En dan hopen dat hij ook gelooft dat dat het is dat je wil zeggen.
Het klinkt nu allemaal nogal paniekerig en corrigerend. Maar dat helpt niet.
Het kan helpen om de emotie uit je stem te halen en wat neutraler te gaan praten. Kies ook wat meer concrete korte tekst. en houdt geen heel verhaal. Beoordeel of een zin wel 'aankomt'.
En inderdaad, lees eens wat, of doe een goede cursus of training. Speciaal gericht op het omgaan met kinderen met autisme, niet zomaar een cursus 'positief opvoeden' of zoiets.
Zelf heb ik veel gehad aan trainingen bij Autisme Centraal.
Ik wens je heel veel sterkte want het is vooral ook een verandering in je eigen houding die mogelijk bij kan dragen dat je zoon zich beter gaat voelen en zich beter gaat ontwikkelen. Soms denk je, dat weet ik nu wel, maar het gaat erom dat je ook je houding en gedrag verandert en dat valt niet altijd mee.

Straffen en belonen

Nou, dat is dan in elk geval duidelijk en de ervaring met de meeste kinderen met autisme. Straffen en belonen helpt niet. Het gaat erom dat je uitlegt wat de bedoeling is, zonder emoties. Met extra geduld en kalmte.

De boeken die mij geholpen hebben, zijn, na 'het explosieve kind' van dr Ross Greene, vooral de Hulpgids Asperger van Tony Atwood en 'Geef me de Vijf' van Colette de Bruin.
https://www.geefmede5.nl/methodiek

Verder heb ik veel gehad aan de gasten van 'Wrong Planet' een forum opgezet door iemand die zelf autisme heeft. En de NVA, de Nederlandse Vereniging voor Autisme.
En uiteraard de trainingen bij Autisme Centraal.
https://www.autismecentraal.com/public/index.asp?lang=NL&pid=0

paper

Dan is het ook vooral van belang om even wat tijd voor jezelf vrij te maken. Kun je vrij nemen van je werk? Of ga een weekend alleen weg terwijl je man bij de kinderen is. Eerst goed voor jezelf zorgen, anders kun je ook niet goed voor je kinderen zorgen!

Wat goed

Lijkt me beste plan.
Je reageert op ons ook niet 'rustig'. En dat is echt niet vervelend bedoeld, maar juist goed want het is voor jou erg vervelend en vermoeiend. Een boodschap die goed bedoeld zien als een aanval op jou, als dat steeds gebeurd dan heb je een zwaar leven en logisch dat je dan op raakt.

Je kind doet dingen voor zichzelf, niet om jou te raken. Je hart breekt als hij steelt, die emotie moet je zien te neutraliseren want alleen dan kun je neutraal naar je kind kijken en wat hij nodig heeft.

Limiet

En dat kan ik me ook zo heel goed voorstellen Paper. Het is heel moeilijk om je te ontspannen als je voortdurend op moet letten en sturen en ingrijpen.
Bij ons thuis ging het wel veel beter nadat de kinderen naar het speciaal onderwijs overgingen en we allemaal meer gewend waren om te gaan met nadenken over oplossingen.
Maar het bleef veel. Ik deed mijn best om goed te ontspannen.
Vaak als de kinderen op bed lagen ging ik nog een tijdje, met koptelefoon op, muziek instuderen. Omdat je dan zo geconcentreerd bezig bent vergeet je de rest.
Ik was ook blij als ik op mijn werk was, dat was een stuk beter te doen dan thuis.
En gelukkig had ik ook ouders en familie die mij hielpen en waar de kinderen terecht konden.

"En mijn man met de kindjes laten wil mijn man niet want hij heeft evenveel nood aan wat 'rust'. Als hij nog maar een uur alleen is bij ze zit het er al tegen. Ik kan soms gewoon zelfs niet naar de winkel gaan"

Sorry, maar het zijn toch echt ook zijn kinderen. Paper, het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, maar het zou echt goed zijn als je zelf wat grenzen zou kunnen stellen. Naar je kinderen, je ouders... en naar je man.

Samen doen

Mogelijk wel lastig om mee te beginnen maar kan er niet een kind mee boodschappen doen? Bij voorkeur je zoon met een ASS? Hij heeft veel samen doen nodig om zaken te kunnen begrijpen en in te oefenen.
Ik maakte vooraf een briefje met alle boodschappen, op volgorde van het pad door de winkel en dan liet ik de kinderen de boodschappen pakken en/of met een pen afstrepen op het boodschappenlijstje wat er gepakt was.
Op de leeftijd van jou zoon kreeg dochter bij de kassa wel eens een speelgoedei. Ze was niet dol op snoep maar wel op speeltjes. Daarvoor kregen ze niets, vroegen ook niets. Ze waren flink bezig geweest met boodschappen doen.
Je kunt ook afspreken, liefst vooraf te bedenken, wat je zoon dan zelf uit wil kiezen wat hij lekker vindt om voor zichzelf te eten. Hier kon dat van alles zijn. Ik vraag nog elke week 1 keer wat ze lekker vinden om mee te nemen. Dat kan gesneden fruit zijn, olijven, pittige worst, Tony Chocelonely, exotisch sap, soep, opkikkertje, noodles, of wat ze op dat moment willen.
Van alles is handig om samen te doen als je zoon daar in mee kan gaan. Soms is het goed bespreken en afspreken, beginnen en vaak blijven doen of proberen te doen, voor het een goede gewoonte is geworden.

1 dag

Spreek 1 dag in de week af voor jou en 1 dag voor je man. Die dag kan je de hele dag in het bos gaan lopen of je opsluiten op zolder. En hij de andere dag.
Die stilte heb je gewoon nodig!!!
En probeer toch iets te doen aan het slechte slapen van je kind. Want als hij slaapt hebben jullie ook rust.
Denk dus aan die melk, valeriaan, melatonine en een strak en kalm bedritueel. Ja, ik weet dat het lastig is af te dwingen, maar elk half uurtje is winst.

En koop oordoppen voor jezelf. En "pick your battles". Alleen de ergste dingen corrigeren, ook een kind kan maar een beperkt aantal aanwijzingen aan.

Magnesium

En ik heb mijn zoon ook nog wel eens magnesium supplementen gegeven:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/m/pubmed/30807974/
Gewoon een fijngemalen tablet door de gehaktballen. En je slaapt er ook nog lekkerder van.

goed lezen

Anne zegt heel duidelijk: 1 kind tegelijk mee naar de supermarkt!

Je las mijn eerdere post ook al niet goed. Begjn eens met rustig lezen en niet meteen Nee! te roepen.

Nog een boek

http://wp.watisdiejongendruk.nl/over-jacob-klompstra/

Ik heb Jacob Klompstra zelf gesproken en was onder de indruk van zijn verhaal. Misschien ook wel een verhaal dat je alvast aan je zoon kunt vertellen. Jacob heeft zijn hele leven gedacht dat hij nou eenmaal druk in zijn hoofd was en daarom kostte alles in zijn leven ongelooflijk veel energie en was hij ook heel lastig voor zichzelf en voor anderen. Toen hij medicatie kreeg, op veel latere leeftijd, kon hij ineens veel rustiger denken, alsof er een mist optrok!

Veel mensen hebben iets tegen medicatie daarom kan het handig zijn om tijdig te beginnen met de voordelen te benoemen.

Voor mijn dochter met angstmedicatie begon heb ik haar meegenomen naar een vriendin die ook op latere leeftijd begonnen is met medicatie. Daarvoor was haar hele leven doordrengt van angst. Maar als kind denk je dat dit normaal is tot je merkt dat het ook anders kan. En deze vriendin gebruikt de medicatie niet tijdelijk maar permanent. Ze wil niet terug naar vroeger.

Het kan even zoeken zijn naar de juiste medicatie, wij hebben het geluk gehad dat een kleine dosis nu al jaren het verschil maakt bij mijn dochter met angst en autisme.. Veel mensen met autisme zijn ook vaak angstig omdat het leven voor hen zo onbegrijpelijk en ongrijpbaar is.

De psychiater meldde dat zoon ook beslist in aanmerking zou kunnen komen voor angstmedicatie, beide kinderen hebben autisme, maar mijn zoon maakt liever zijn hoofd vrij met het roken van weed. Omdat hij dat kan doen op een moment die hem uitkomt en wanneer hij er behoefte aan heeft. Niet als hij moet presteren of veel met mensen omgaat, maar dan na afloop thuis.

Met medicatie voor ADHD werkt het weer anders heb ik begrepen. Daar zoek je de momenten dat het nodig is uit om medicatie te nemen omdat het ook bijwerkingen heeft als onderdrukkend voor het hongergevoel of slapeloosheid. Maar in elk geval kun je het doseren. Angstmedicatie moet je opbouwen.

Verdiep je er eens in en begin het uit te leggen aan je zoon zodat hij niet ineens in de weerstand schiet als het zover is.

Misschien ken je zelf wel mensen in je omgeving, vrienden of familie, die een psychische uitdaging hebben, als je zoon, of die medicatie gebruiken. Veel mensen praten er niet over maar het is toch voor veel mensen de realiteit dat het hun leven een stuk beter maakt. Het vertellen van 'social stories' kan je zoon helpen zich in te leven in een ander en in de mogelijkheden die er zijn.

Is ook lastig

Je bent toe aan 'niets' meer hoeven, terwijl je pas de goede kant uitgaat als je eerst meer inzet en investeert. Dat herken ik ook wel.
Zoon was angstig en angst kan ook gewoon komen van de vorm van een lamp, zo was dat bij ons. Maar ik was in die tijd ook lichamelijk beperkt en zag me die lamp niet van het plafond halen en de vader was al helemaal niet aan te sturen tot dat soort 'vage' observaties. En uitleggen aan vrienden en familie. Hmmmmm, die reageerden toch al vaak met onbegrip en veroordeling. Dat is me dus niet gelukt. Andere zaken gelukkig wel. Je doet wat je kunt en wat je nog in je systeem kunt krijgen. Terwijl je zelf al moe en overprikkeld bent.

Ja, en

Er komen dan blijkbaar direct flashbacks van herinneringen boven waar het fout liep. Maar natuurlijk los je het zo goed mogelijk op. En het andere kind blijft dan thuis bij de vader, of speelt bij een vriendje of is bij familie. Of is nog op school terwijl de ander al thuis is.
En natuurlijk is zo'n oplossing, alle boodschappen doen als ze beiden op school zitten ook handig, maar je zoon met een ass heeft bezigheden nodig en zaken om te leren die hij vooral leert een op een, samen dus. Dus dingen doen samen met jou bestrijdt zijn angst om alleen te zijn en helpt hem zich te concentreren en te presteren, juist met eenvoudige huishoudelijke taken.
Maar misschien is er later wel meer mogelijk. Je leert steeds beter je opties zien.

Ik merk het niet, enkel weerstand

Vanzelfsprekend laat je het andere kind dan bij vader. Het zou fijn zijn als je je man ook iets meer verantwoordelijkheid zou geven (en hij die zou nemen). Hij is net zo goed verantwoordelijk voor de kinderen. En ja, jullie zijn allebei moe, dat is geen reden.

Ik merk alleen maar weerstand bij je. Je zit heel erg vast in je eigen denkpatronen en angsten. Dat kan ik me heel goed indenken, je bent uitgeput en dan lukt het niet meer om verder te kijken. Maar het moet wel, anders verandert er niets.

Ik denk dat het echt een goed idee is om de kinderen om en om bij opa en oma te laten logeren. Je zult merken dat de dynamiek thuis compleet ten goede verandert wanneer er maar 1 kind is. Benoem dat dan ook en prijs het kind als het goed gaat. Niet ingaan op geklaag, gedrein en drama, gewoon vooraf duidelijk aangeven wat er gaat gebeuren. Inclusief de leuke dingen die elk van de kinderen gaan doen. Een beetje drama is heus geen ramp. Dat gaat wel weer over.

Als je bang bent dat je kinderen dan minder van je gaan houden, bedenk je dan dat zelfs kinderen die mishandeld worden nog van hun mishandelende ouder houden. Zo snel is dat echt niet om zeep, hoor.

Ik denk ook dat het een goed idee is dat jij en je man af en toe een weekend volledig vrij krijgen. Samen als het kan (kinderen bij opa en oma), maar desnoods elk alleen, als opa en oma maar 1 kind tegelijk aankunnen en er een ouder moet thuisblijven. Niemand houdt het vol 100% van de tijd op zijn of haar tenen te lopen.

Inderdaad, zoveel mogelijk uit elkaar halen

de kinderen. Zeker de komende tijd, zodat iedereen tot rust kan komen. Je schreef eerder dat je schoonouders niet meer op de kinderen willen passen, misschien lukt dat wel als je de kinderen splitst. Dan kunnen ze ieder een weekend bij een opa en oma, jullie samen weg, en dan heeft iedereen het gezellig.

Je man en jij moeten dit als een team aanpakken. En ik snap echt dat het heel lastig en zwaar en moeilijk is als je allebei al op bent, maar er is geen andere oplossing. Samen de schouders eronder, nog even doorbijten en de kinderen duidelijk maken dat jullie de dienst uitmaken en wat jullie de komende tijd gaan doen en hoe. Je hoeft ze niet te vertellen dat ze samen niet gezellig zijn, gewoon het als een voldongen feit brengen.
AnneJ heeft veel ervaring met haar 2 autistische kinderen en heeft heel veel praktische oplossingen. Zo heeft zij ingesteld dat de kinderen hun kamers 'heilig' zijn. Daar komt de ander niet, en ouders kloppen ook aan en wachten op toestemming voor ze naar binnen gaan. Komt die toestemming niet, dan ook niet naar binnen. Zodat die kamer echt hun eigen domein is, waar ze zich terug kunnen trekken en op kunnen laden. Lijkt me voor jouw kinderen (zeker je oudste) een heel bruikbare tactiek. En geef hem een boksbal o.i.d. om zich op uit te leven. Let er wel op dat de kamer geen 'strafplek' wordt, benoem en benader het positief als zijn domein.

Voor de korte termijn zou ik echt investeren in opladen voor jou en je man. Bel je (schoon)ouders en roep hun hulp in. Maar wel op jouw voorwaarden! Dus kinderen apart ook al levert dat gezever op. Meld je desnoods een dag ziek op je werk, maar zorg dat je bij kunt tanken. Als jouw elastiekje niet meer rekt, lukt het je ook niet om flexibel genoeg te zijn om met je kinderen om te gaan. Net als dat zuurstofmasker in het vliegtuig moet je eerst goed voor jezelf zorgen om goed voor je kinderen te kunnen zorgen.