U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
We tellen af....
Hallo iedereen
Graag wil ik samen met jullie mijn verhaal en ervaringen delen. Ik zoek ook vaak naar ervaringen en gedachten van andere ouders op vandaar ik dit ook wil delen met jullie.
Ik ben een mama van 2 jongens. Onze oudste zoon is een 'zorgenkind'.
Het is begonnen toen hij 3 jaar was. We merkten dat hij anders was dan andere kinderen. Maar we dachten we beelden ons dit maar in. Misschien zijn we niet streng genoeg of te streng? Brengen we wel genoeg tijd met hem door? Voelt hij zich wel geliefd? Uren hebben mijn man en ik er over gepraat en nagedacht en wakker gelegen!! Maar wat we ook probeerden niets maar echt niets hielp. We waren machteloos!! Tranen die ik gelaten heb hou je niet voor mogelijk... wat kunnen we doen? Ouders en schoonouders die ons voor gek verklaren en zeggen dat het normaal is voor zo een kleine jongen. Maar nu is hij 8 jaar en beginnen ze ons EINDELIJK gelijk te geven. Mijn man en ik zitten op ons tandvlees. Jaren hebben we gedacht dat wij gewoon niet gemaakt waren om ouders te zijn. We zochten de schuld bij ons zelf. Elke dag probeerde ik weer het beste van mezelf te geven en dan toch 's avonds van ellende beginnen wenen tegen mijn man. Ik voelde me echt mislukt als moeder.
We zijn hulp beginnen zoeken toen hij 6 jaar was. Ook omdat de school ons meldde dat daar ook problemen waren met stil zitten en concentratie en omgaan met andere kinderen.
We zijn een jaar naar een psycholoog geweest maar zonder succes. Dan via school willen laten testen maar 3 jaar wachttijd!!! Nee dit konden wij niet meer langer aan!!!
Dan hem in een privé praktijk laten testen en vorige week eindelijk bij de psychiater kunnen langs gaan. Nu is het wachten tot 27 maart 2020 voor we weer kunnen gaan voor verdere onderzoeken. Nog 4 maanden volhouden... Ik hoop zo hard voor ons gezin dat we dichter bij een rustiger leven gaan komen... Hoop zo hard op eindelijk een band met mijn kind te hebben. Die mij gelooft als ik zeg dat ik van hem hou. Dat hij mijn beste vriend word. Ik ben de conflicten zo beu, de teleurstellingen als hij me pijn doet of zegt dat hij me haat. Ik wil graag met jullie hier verder advies in krijgen want vele van jullie zijn zelf in deze situatie geweest.
Alvast bedankt voor iedereen die me een beetje moed, tips en geduld kan geven 
)
En pas ook wel op
met wat je zegt, je weet nl niet wie je gaat treffen.
Als je je onmacht al te zeer presenteert bij de verkeerde, loop je kans dat ze de oorzaak bij jou gaan leggen.
(hetgeen theoretisch geen verkeerd uitgangspunt is mi, maar dan moet daar ook goede hulp op komen. Dat ontbreekt nogal eens)
Ze is bezig
Ze is bezig met een diagnose en dan passende hulp. En ze vraagt hier om hulp (helemaal goed).
Deze zaterdag zijn ze al allemaal bij opa en oma, de jongste blijft dan logeren. Dus op en neer met alleen jongste is erg onhandig.
Ik kan me met onze oudste overigens nog wel een paar hysterische scenes in het openbaar herinneren waarbij de omstanders ons ongetwijfeld direct uit de ouderlijke macht hadden willen zetten. We konden op dat moment overigens niet anders handelen, probeer maar eens een krijsend trappend hysterisch wild stekelvarken met zijden handschoentjes in toom te krijgen. Man wat voelden we ons beroerd in die situaties.
Opa en oma.
Je schoonvader vindt je oudste ook een "moeilijk" kind en je schoonouders passen niet graag op. Jouw ouders wel, hoe gedragen je kinderen zich daar?
Ik kan me er best iets bij voorstellen dat als ik 2 kleinzoontjes heb, 5 en 8 jaar oud dat ik het ook voor de oudste zou opnemen als hij Zaterdag niet mee naar huis wil. Het is Sinterklaas, de spanning zit al hoog en dan moet je mee naar huis terwijl je broertje wél mag logeren.
Gezellig bij opa en oma met je cadeautjes spelen en dan word je weggehaald uit die gezelligheid. Hij is 8 jaar, emotioneel gezien jonger, hij staat ongeveer gelijk aan zijn 5 jarige broertje. Ik zou het prima begrijpen als hij op zo'n moment helemaal uit zijn plaat gaat.
Paper
Hoe is het uiteindelijk gegaan?