We tellen af....

27 maart 2020

Wat duurt dat verschrikkelijk lang voordat je verder kunt met de onderzoeken. En ondertussen heb je geen tandvlees meer over.
Er is dus ook nog geen duidelijke diagnose, autisme, ADHD, jaloers op broertje, verkeerd aangepakt door ouders, ODD of CD, het kan alle kanten opgaan, dus jouw gedachten gaan ook alle kanten op. Je wil alles wel aanpakken, als je maar wist wat.
Misschien helpt het je als je even een voorlopige termijn inplant, dus geen definitieve afspraken met je man maken (die is nu het belangrijkste), maar tijdelijke, tot 27 maart 2020.
Op dit moment lijkt het voor iedereen het beste om de twee kinderen even apart te nemen, dan is het al zwaar genoeg. Dus apart aandacht geven, jij de ene en je man de ander.
Ik zag ooit een fragment over handelen van de politie als het gaat om de-escalatie: twee ruzi"ende mannen, twee agenten die die draaiden heel subtiel de ruzie"ende mannen zo van elkaar af dat ze elkaar niet meer zagen. Daarna konden de agenten in gesprek gaan en proberen de mannen te kalmeren. Dat 'niet zien waar je boos over bent, om te kunnen kalmeren', dat vond ik zelf wel een eye-opener.
Misschien kun je (voorlopig) met je man zoiets afspreken: als het hommeles wordt neemt ieder een van de twee, zorgt dat die de ander niet meer ziet of niet meer ziet waar hij/zij boos over is (blijven bij opa en oma) en praat niet te veel en vooral rustig tot het kind gekalmeerd is.
Misschien helpt het om dan aan het einde van de dag van allebei de ervaringen op te schrijven in een logboek, zodat je straks op 27 maart een goed overzicht kunt geven van wat er gebeurt, wat jullie proberen en waar het vastloopt. en misschien ook af en toe eens iets wat goed gaat. Even samen lachen is dan zo belangrijk.

Tsjor

paper

Jouw verhaal had tot tien jaar geleden het mijne kunnen zijn. Onze dochter was waanzinnig pittig, elke dag drama's, heel vaak wanhopige ouders, wat we ook deden, hoe we het ook aanpakten, het waren tropenjaren.
Eigenlijk kan ik je ook nauwelijks tips geven, want ik vraag me nu nog wel eens af hoe we het gered hebben. Ze is nu opgedroogd tot een leuke, pittige, zeer autonome puber, dat verbaast me nog wel eens. En hier ook vriendinnen/familie die het hadden over 'grenzen stellen', 'zij kan niet de baas zijn in huis', enz. enz. En terwijl wij toch echt geen doetjes zijn en heus wel kunnen opvoeden werkte het bij haar toch anders/niet, het drama lag constant op de loer :)
Het enige wat ik zou willen zeggen is, begin iedere dag opnieuw, koester de leuke, gezellige momenten, probeer humor te houden in het contact met je kinderen, blijf leuke dingen doen met ze, blijf de leuke mensjes in ze zien die ze ongetwijfeld zijn, en ik hoop zeer voor je dat je de goede hulp/begeleiding krijgt. Succes!

Misschien helemaal verkeerd maar

Er zijn via pleegzorg ook weekendouders, waar je kind een weekendje (of een dagje of desnoods een middag) per week/maand/jaar naar toe kan zodat je thuis even bij kan komen.
Dat is in het begin voor alle partijen wennen maar als het klikt met het logeergezin dan kan het meer lucht geven. Lijkt me zeker het onderzoeken waard, het is er juist voor om ouders zoals jullie, die op hun tandvlees lopen, even wat rust te geven.

Wat je ook probeert, als je eraan begint moet je het doorzetten. Achteraf kun je dan evalueren hoe het ging en wat er eventueel een volgende keer beter kan. Zo erg kan het toch niet zijn dat je iets niet één keertje kan proberen.

Wat anderen ook al schrijven, ik zie in het verhaal dat je zoon teveel de controle heeft gekregen. Hij denkt dat hem dat veiligheid geeft maar in werkelijkheid is dat niet zo, en daar reageert hij op met nog meer controle willen uitoefenen. Dat jullie duidelijk moe en gestresst zijn maakt het nog veel erger, want dat vergroot zijn gevoel van onveiligheid en daar reageert hij op door nog vervelender te doen. Niet omdat het een naar kind is, maar omdat hij stress voelt zonder het te kunnen plaatsen of op te kunnen lossen.
Het is voor hemzelf en voor jullie belangrijk dat die controle weer bij jullie komt te liggen, dus duidelijke lijnen uitzetten en die hoe dan ook handhaven. Dat geeft vuurwerk in het begin, maar uiteindelijk ook veel rust. Hij is veel te klein om de baas te zijn, maar hij wil wel dat er een baas is want dat geeft veiligheid.
Meebuigen maakt het dus steeds erger.
Dat wil niet zeggen dat je geen rekening met hem hoeft te houden, maar wel dat ja ook ja is en nee nee blijft, en dat plannen niet veranderen alleen omdat hij ineens in de stress schiet.
Zoals ze dat ook bij dwang zeggen: hard zijn tegen de dwang, zacht zijn tegen de patiënt.
Duidelijk zijn, dingen ruimschoots vooraf vertellen, precies vertellen hoe het gaat worden (alleen de dingen die je zeker weet, ook eerlijk zijn over wat nog niet duidelijk is) maar er niet vanaf wijken.

Ik vind je aanpak om op een rustig moment alle weekboodschappen te doen, een heel goed idee. Vroeger deed ik dat als de kinderen op school waren en de jongste in bed lag. Met jengelende kinderen en een volle kar en dan zwaar sjouwen, nee, dat trok ik ook niet.
Dan kun je op een ander moment wel een klein boodschapje doen met een van de kinderen op een moment dat je je daar tegen opgewassen voelt, dan hangt er ook niet zoveel van af en kun je ze er toch wat aan wennen.

En ook accepteren dat je zelf niet overal grip op hebt. Dus als je je man met de kinderen achterlaat, dan blijf je ook gewoon een uur weg. Hij lost het maar op. Op zijn manier, zonder dat je daarover moppert.
Hopelijk blijven ze allemaal heel en het huis ook (ons motto is "mooi, het huis is niet afgebrand dus dat valt weer mee")

Je schrijft ook ergens #68 dat " Dus nu doe ik op vrijdag de boodschappen voor de hele week zonder hen. Mijn man ging gisteren met de oudste nog naar de winkel maar dan was de jongste aan het wenen dat hij ook mee wou. Maar we hebben niet toe gegeven. En na een tijdje stopte hij wel."

Dat klinkt heel bemoedigend. Hij mag iets best niet leuk vinden. En dat kun je ook benoemen "jij vindt het niet leuk dat je niet mee mag en dat snap ik" zonder evengoed een duimbreed toe te geven.

Ik ben met mijn kinderen altijd heel duidelijk geweest, dus niet vragen maar stellen, geen vage aanduidingen maar duidelijkheid (vijf minuten, woensdag, de hele vaatwasser leegmaken etc) en geen straffen.
Nadeel van straf is dat een autist dan denkt dat het een keuze is ("oke, dus als ik niet wil opruimen dan kan ik voor het pak slaag kiezen") terwijl je niet wil dat hij straf kiest, je wil gewoon dat hij luistert. En een ADHDer kan ook niks met straf want als je je impulsen niet kan beheersen dan kun je dat evengoed niet als je weet dat er straf gaat volgen. Dus in beide gevallen werkt dreigen met straf niet.
Je kunt wel consequenties bieden als jij echt bedoelt een keuze te bieden, zoals "je mag savonds om negen uur naar bed maar als je smorgens niet vlot je bed uit komt en zit te zeuren dan ga je die dag een half uur eerder naar bed want dan was je niet uitgeslapen". Dat is geen straf, dat is een logisch gevolg. Dat geeft evengoed wat gemopper natuurlijk, maar er zit tenminste een logica in.

Nouja, ik heb de wijsheid niet in pacht.

Maar de controle terug pakken is heel belangrijk, want nu wordt iedereen geleefd en dat gaat door tot de bom barst. Dat lijkt me heel onwenselijk.

Zoek steun waar je het kan vinden, ik had helemaal niks aan mijn schoonouders toen mijn kinderen uit de kleuterleeftijd waren maar misschien kun je wel andere oplossingen vinden, via Balans of via de kerk of gewoon door eens wat te verzuchten bij andere moeders of vriendinnen of buren.
Ik ga niet zomaar zeggen breng hem gerust eens hier, want ik weet dat mijn draagkracht ook beperkt is . Anderzijds, er valt hier genoeg te gamen met twee grote jongens in huis.

En die opa's en oma's.

Het verbaast mij altijd zo als de tips voorbij komen om eens wat dagen rust te krijgen, dan kunnen de kinderen wel om en om naar opa en oma. Soms lees ik zelfs de tip van "ieder weekend".
Zelf zou ik er als oma niet aan moeten denken. Gewoon doordeweeks werken en dan ieder weekend je kleinkinderen te logeren. Of een volle week, zodat de ouders samen op vakantie kunnen.
Met opvoeden mag je je niet bemoeien terwijl je dat wel aan het doen bent.

?? Wil40

De ouders van Paper bieden zelfs aan dat de oudste er mag komen wonen. Dan lijkt me dat af en toe logeren toch ook wel tot de mogelijkheden behoort. En als je nou ziet dat je kind én je kleinkinderen hulp nodig hebben, dan spring je toch bij, als het even kan?
Niemand hier heeft het over ieder weekend, maar het is duidelijk dat er nu zo snel mogelijk enige lucht gecreëerd moet worden voor Paper en haar man. Ik zou daar als grootouder wel enige moeite voor doen, desnoods zelf vrij nemen als dat nodig zou zijn. Ik ga ervan uit dat de ouders van Paper dat ook kunnen en willen, gezien het feit dat beide jongens er nu ook al regelmatig logeren.

Een van jullie beiden brengt de jongste naar opa en oma. Oudste blijft dan bij jullie.
Je hoeft niet eens 'iets leuks' te doen. Maar vraag aan oudste wat hij zelf zou willen doen, alleen of met een van jullie.
Er kan best een reden zijn dat hij zo aan zijn broer plakt. Het kan mogelijk zijn dat hij aan zijn broer beter kan begrijpen wat er om hem heen gebeurt en hoe je daar mee omgaat. Dat kan hij dan volgen of imiteren. Hij voelt zich blijkbaar ook vertrouwd met zijn broer. Misschien juist omdat die jonger is, dat kan hij makkelijker hanteren dan oudere kinderen. Maar ook dan is het juist belangrijk dat je zelf een goede band opbouwt met je zoon en rustig de tijd voor hem neemt.
En blijf het kort uitleggen. Wordt niet boos. En probeer eens te luisteren of je oudste onder woorden kan brengen waarom het belangrijk is dat hij bij zijn broer is. En probeer dan ook even door de 'gelegenheidsargumenten' heen te luisteren. Soms hebben ze gewoon geen tekst en kun je er samen naar zoeken maar soms geven ze expres een antwoord waar ze van weten dat men daarna stopt met vragen, ook al is dat niet de waarheid. Omdat een eerlijk antwoord teveel negatieve reactie oproept waardoor ze weer een negatief gevoel krijgen.
Dus vraag eens, vind je het lastig om alleen, zonder je broer, te zijn? Wat mis je dan? Hoe kunnen we dat dit weekend zonder je broer wel prettig hebben?
Misschien is hij bang dat hij zich verveelt? Help hem dan te verzinnen wat hij alleen en samen met een van jullie kan gaan doen om de verveling te verdrijven, al duurt het kort. Schrijf het zonodig op zodat je het aankomend weekend nog weet.

Van alles wordt een project op deze manier, er even rustig bijblijven.

Aanschaf

Als het mogelijk is overweeg dan een aanschaf waarmee deze jongen zijn energie kwijt kan. Bijvoorbeeld een skateboard of een trampoline. En ga dat dan samen met hem aanschaffen. Bespreek wat voor bedrag het ongeveer mag kosten en hoe groot je het bedenkt. Of je al ergens wat gezien hebt. Kijk dan even samen.
En inderdaad, als hij een computer of een laptop heeft, zoek samen een leuk spel uit en ga dat aanschaffen zodat hij daar in het weekend mee kan spelen.
Is er een WII? Daar zijn ook spellen voor waar je fysiek actief mee speelt. Alleen of samen.
Maar vooral: probeer aan te sluiten bij zijn interesse ook al vind je er zelf van alles negatief aan. Geef hem wat ruimte en controle over zaken van zichzelf.

Vraag door

Vraag rustig door, zo emotieloos mogelijk. Oké, hij wil niet alleen in zijn kamer zijn. Waar is hij bang voor? Laat hem rust praten. Hij is bang voor x. Is er nog meer? Moedig hem aan alles op te noemen. Ook de drogredenen. Valt dat te veranderen? Zo ja, doen. Zo nee, dan niet alleen in zijn kamer. Blijf kalm. Zeg desnoods dat je gaat uitzoeken wat je wel of niet kunt doen.

Ook voor Sinterklaas: kun je 1 cadeau thuis houden? Jouw laatste cadeau is thuis, dat is een extra aanmoediging om rustig mee te gaan.
Jullie moeten echt leren zijn ouders te zijn, rustig, kalm en liefdevol leiding te geven in plaats van al zijn grillen maar te volgen. Dat laatste voelt namelijk vreselijk onveilig voor een kind! En hij schreeuwt letterlijk om veiligheid. Bied die dan ook. Dus herhaal kalm: ja, na Sinterklaas gaan wij met zijn drieën terug naar huis en maken we er een fijn weekend van. Hij protesteert: vraag hem waar hij bang voor is. En dan weer: na Sinterklaas gaan wij met zijn drieën naar huis en dan maken we er een fijn weekend van. Blijf jezelf rustig herhalen. Geen emoties, enkel boodschap.
Succes.

Hij wil niet meer?

Je hebt het over een 8-jarige. En hij wil niet meer zegt hij?
Da's dan jammer, want jullie beslissen dit. Dan loopt ie maar een half uur te krijsen. Dat stopt heus wel. Leuk is anders, maar hij neemt de besluiten niet.

Maar

Maar nu wordt broertje dus het slachtoffer van de manupilatie van broer?
Gewoon door de zure appel heenbijten en broer zaterdagavond in de auto zetten. Zondag niks leuks willen doen? Best, dan hebben.de ouders een dagje rust. Hij moet zichzelf dan maar vermaken.

Die hysterie

Die hysterie is ook manupileren.
Toen onze zoon jonger was, parkeerden we de auto bij zulk gedrag. Mocht hij net zo lang op een hekje zitten of op een stoeprand tot hij weer rustig deed. Al duurde het een half uur. Het moet natuurlijk wel veilig gebeuren. Wij zaten dan op 2 meter afstand op een ander hekje.

Eens met Pirata

Nu toch volhouden Paper. Jullie (jij, je man, je (schoon)ouders) hebben dit gedrag te lang geaccepteerd. Wil je dat nog bijsturen dan moet het echt nu. Hoe moeilijk ook.

Spreek van tevoren door met je man EN je ouders hoe je dit aan gaat pakken. En realiseer je dat het gezellige Sint-bezoek dus waarschijnlijk niet gezellig eindigt. Bereid je daarop voor. Spreek met je ouders af dat zij binnen blijven, met je andere zoontje. Lekker muziek/televisie een beetje hard aan, jullie gaan dan buiten de strijd aan met je oudste. Zoals Pirata aangeeft, laat hem maar uitrazen. Niet op ingaan! Kalm blijven! Wissel desnoods af met je man om allebei kalm te kunnen blijven. Blijf herhalen dat jullie naar huis gaan. En dat als hij rustig mee gaat er thuis nog een cadeautje is voor hem. Maar alleen als hij rustig meegaat dus. Neem een route waarbij je als het nodig is van de weg af kan. Misschien is het goed als een van jullie met hem achterin gaat zitten, zodat de ander zich kan concentreren op het rijden.

Misschien kun je hem bij je ouders voor het vertrek nog valeriaan geven? Dat zal hem zelf ook helpen om rustiger te blijven of eerder rustig te worden. En misschien zelf ook wat nemen .

inderdaad

Inderdaad volhouden. Jullie willen nu afhaken omdat die mogelijkheid tot afhaken er is. Maar jullie zouden (en kunnen) dit toch niet doen als hij dit gedrag bijvoorbeeld vertoont zodra jullie weg willen vanuit een pretpark bijvoorbeeld? Dan blijf je daar toch ook niet en zet je door, je moet een keer naar huis.
Ik heb de indruk dat hij altijd heel veel succes heeft gehad met drama/hysterisch gedrag en jullie wel proberen dit aan te pakken, maar door zich dan nóg erger te gaan gedragen, lukt het hem alsnog.
Zie dit echt als een project van jullie samen en een omkeerpunt, het moet een keer gebeuren anders blijft hij dit doen, ook als hij ouder wordt en dan wordt het veel moeilijker dit nog om te keren.

Paper

Je kunt het! Maar ieders neus moet wel dezelfde kant opstaan.
En er zal drama komen zaterdag, en dat zal uitputtend zijn. Maar elke keer worden de drama's een minuutje korter.

Mijn man had overigens nogal de neiging om jongste zoon (niets mee aan de hand) de vrije teugel te geven en zich door hem te laten manipuleren als hij een taak moest uitvoeren oid. Dat ging ook van kwaad tot erger, want het gevolg was dat er helemaal niet meer geluisterd werd. En steeds meer drama als ik aandrong op iets. Dan was ik de kwaaie pier en papa de lieverd. Daar heb ik man meermaals stevig op aan moeten spreken, hij liet echt met zich sollen. En ik kreeg er een mormelig kind voor terug. Overigens maakt hij nog steeds een dramaatje als hij een opdracht krijgt, maar hij weet nu dat het toch gaat gebeuren, of hij nu hoog springt of laag springt. En dit gaat dan nog over het kind met het zachtaardige karakter.

Niet gaan hebben over wat als

Alleen meedelen, wij gaan naar huis. Punt. Je wil teveel uitleggen, en je hoopt dat hij daardoor begrijpt waarom je doet wat je doet. Dat werkt (heel misschien) bij bijna-volwassen kinderen, maar niet bij 8-jarigen. En zeker niet bij 9-jarigen die drama maken.

Jij bepaalt. Je gaat jezelf niet verklaren, niet verdedigen, niet soebatten, alleen vertellen wat er gaat gebeuren.

Ook naar je ouders toe moet je je stevig opstellen. En als zij niet mee kunnen of willen werken op jullie manier, dan kom je (voorlopig) niet. Want inderdaad, alle neuzen moeten dezelfde kant op staan. Anders werkt het niet.

Misschien een verkeerde vergelijking, maar misschien helpt het jou wel, dus ik geef hem toch maar: doe alsof hij een hond is. Die geef je ook commando's zonder ze uit te leggen. De hond moet gewoon gehoorzamen. Daar loop jij ook niet achteraan als hij naar rechts wil en jij links. Een hond heeft een roedelleider nodig. Je zoon ook, feitelijk. En dat zijn jij en je man, je (schoon)ouders, de meester of juf op school. Hij zal moeten accepteren dat hij niet bepaalt. En zoals hierboven al geschreven werd, ik denk dat hij eigenlijk heel blij wordt als er iemand de leiding neemt en hij dat zelf niet hoeft te doen. Maar alle verandering is moeilijk. En zeker als er bij hem een vermoeden van autisme is. Maar het is voor iedereen beter als deze situatie verandert.

Zet 'm op!

inderdaad, dat uitleggen

ik heb (had, gelukkig soms al) die neiging ook. Alsof ik mezelf moet overtuigen terwijl ik echt wel weet waarom het een goed idee is om gewoon vriendelijk maar volhardend te blijven. Ik vind het namelijk moeilijk om mijn eigen emoties over het geheel erbuiten te houden en zodra kind (nu puber) dat voelt is het bingo en kom ik niet meer over.
Dus: oefen een paar goede, vriendelijke, kordate zinnetjes. Meer dan dat mag je niet zeggen (en als je met je moeder overlegt, houd het dan bij jezelf: zeg tegen haar dat je het een moeilijk experiment vindt, maar dat je het heel graag op deze manier wilt doen en dat je jezelf aan het voorbereiden bent - dan snapt ze dat jij van hen geen wonderen verwacht én dat het fijn is om op dezelfde lijn te zitten).
sterkte en zet door! Elk experiment dat je goed voorbereidt en doorzet levert iets op.
gr Angela

Hond

Daar kan ik het toch niet mee eens zijn, maar misschien bedoelen we wel hetzelfde. Je legt een kind uit wat er staat te gebeuren en waarom en controleert of deze het begrijpt, en of het an sich redelijke bezwaren heeft waar je rekening mee houdt.

Zo niet, dan geef je aan dat het zo staat te gebeuren en voegt de daad bij het woord.

En dat doe je alleen als het heel belangrijk is en dwang is niet te vermijden. Want het is dwang. En dat is toch geen normale gang van zaken. Zeker niet bij een kind dat toch al weinig controle over het leven heeft.

Je doet het in dit geval om hem juist meer rust en controle te geven, maar vooral omdat iedereen rust nodig heeft en dit een manier is om dat te bereiken.

Je blijft niet uitleggen. Zeker niet in het heetst van de strijd. Dan heb je meer aan korte instructies: we gaan naar de auto, wij zitten achterin, ga maar achterin zitten.

Ik zou overigens ook overwegen of dit niet anders kan. Je viert Sinterklaas en gaat naar huis. Een andere keer gaat 1 kind een nachtje logeren bij opa en oma en breng je 1 kind weg terwijl oudste thuis is. Je wil ze vaker alleen laten logeren, dan probeer je toch het drama te vermijden want je wil ook dat het een hanteerbare positieve situatie is.

1 ouder met kind thuisblijven?

Kan niet een van de ouders met oudste zoon thuisblijven en de andere met jongste ernaartoe?

Het is echt van de zotte om een heel gezin zo te laten gijzelen door een kind. Aanpassen a la, maar jongste iets leuks ontzeggen omdat zijn broer uit zijn plaat gaat, is gewoon treurig.

Ik zou als ik jullie was hulp zoeken voor jullie als ouders. Jullie kind is echt geen doorsnee-kind en ik zeg niet dat het jullie schuld is maar jullie moeten wel je rol pakken en dat doen jullie nu niet voldoende.

Groet,
Jo Hanna

Goede tips

krijg je, van AnneJ en anderen.
Ik zou zelf denk ik ook het drama ontwijken, daar waar het kan. En het simpel oplossen door jongste vanuit thuis te brengen. Dan heb je wellicht ook drama maar je hoeft geen gillend kind een auto in te manoeuvreren.

Houd ook echt rekening met gegeven dat kinderen met ass zich niet alleen anders ontwikkelen, maar vaak ook wat trager. (zeker emotioneel)
Je zou hem op dat moment ook gewoon als een (emotioneel) jonger kind kunnen zien. Die gaan nu eenmaal geregeld uit hun dak, niks raars aan.

Je rol pakken

Hulp zoeken is wel wat kort door de bocht. Je hebt ook hulpverlening nodig die echt weet wat het is om een kind op te voeden met een extra uitdaging. En die niet gelijk gaat roepen dat je 'de baas' moet zijn, of wat er verder nog aan kortzichtig arsenaal huist.

Dat kan de zaak nog verder frustreren. De 'hulp' die wij thuis kregen vond ons blijkbaar zo onbegrijpelijk, en dochter zo angstig, en zoon zo vreemd en vader, dat we een zorgmelding kregen. De zaken waar zij mee aankwamen ontstegen een algemene opvoedcursus niet. Gelukkig hadden we al psycho educatie gehad van een goede psycholoog en was ik me in gaan lezen en trainingen gaan volgen. Tja, dan ben je al snel zelf de deskundige en dat kan moeilijk samenwerken zijn.

Dus het is ook nog eens heel belangrijk dat je hulp vind waar je ook werkelijk wat aan hebt als gezin. Mensen die naast je gaan staan en mee gaan denken en vanuit hun kunde en ervaring jou adviseren hoe zaken anders aan te pakken.