Zorgen om psychische gesteldheid ouders

nee, dat niet

Niet om de lieve vrede te bewaren, want het botst heus wel (heftig) af te toe tussen mijn ouders. Tussen mij en mijn ouders botste het eigenlijk nooit. Hooguit een heel klein beetje tussen mij en mijn moeder. En dat mijn moeder geen serieuze gesprekken aangaat, ik ken haar niet anders. In mijn kindertijd vertelde ze wel over haar eigen ongelukkige liefdeloze jeugd en daar is het opgehouden. Zij heeft een heel dikke muur om zich heen opgetrokken, ze toont nooit emoties. Ik denk dat het daar mee te maken heeft.

Nuffanie

Je bent geschrokken toch, over hoe je vader nu tegen je doet? Ik vind dat je het volste recht hebt om het contact te verbreken. Er zijn ook genoeg redenen om dat niet te doen. Maar niet uit een soort verantwoordelijksgevoel dat niet bij jou hoort te liggen. Het zou heel goed kunnen dat je vader daar wel op uit is om jou dat gevoel te geven.

Ik ken een vrouw die heeft de diagnose theatrale persoonlijkheidsstoornis. Ze vertelt mij dat als ze tegen haar zoon zegt dat hij toch niiet wil dat ze zich verdrinkt, hij zegt: dat moet je zelf weten. En dat vindt ze natuurlijk heel erg. Maar haar deel in het verhaal ziet ze niet.

Ik ben zelf begin 60. Alleen met al tientallen jaren chronische ziektes. Toch sport ik, werk ik, wandel ik, ga uit met vriendinnen, date ik, ga tot diep in de nacht dansen. En ja soms weken ziek en eenzaam. Maar toch: Ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen mij zouden moeten 'redden' voordat ik echt hulpbehoevend word.
wat ik maar wil zeggen: het is ook gewoon hun eigen keuze van je ouders zo te leven. Als ze dat nou zo willen, waarom daar verandering in willen brengen?

ze zijn geen 95

De mensen van hun leeftijd die ik ken gedragen zich of ze van mijn leeftijd zijn. Er is weinig verschil (en ik ben nog lang geen 60). Je vader kan zelf dingen bedenken, als hij dat zou willen, en je moeder ook. Ze kan waarschijnlijk zelfs nog gaan werken of allerlei andere dingen die je vader niet leuk vindt. Maar dat ze het daarom niet doet, omdat hij het niet wil, is niet zielig. Dat staat ze zelf toe. Jij bent niet verantwoordelijk voor het feit dat ze daar blijft en niets meer doet.
Ik zou er niet meer heen gaan.Wat heb je er aan? Niets, alleen maar gezeur. Zielig voor je moeder als jij niet meer komt? Dan komt ze naar jou. Ze is geen 95 en gewoon mobiel. Komt ze niet? Dan weet je dat ook weer.

het hoeft niet alles of niets te zijn

en je hoeft ook niet nu een beslissing te nemen die voor 'altijd' is bijvoorbeeld.
Volgens mij heb je voldoende informatie om na te denken wat je bijv. de komende jaren - nu ze fysiek nog o.k. zijn - zou willen en wat je vindt dat je 'moet'. Dan gaat het nu om het gedrag, om zorgen voor je moeder, of je actief gezinscontact aanhaalt of niet.

Of je op een later moment, als ze hulpbehoevend worden, als er iets gebeurt, iets moet of wil doen kun je dan opnieuw bekijken.

Een werkbare verstandhouding nu zonder dat je je telkens enorm laat raken lijkt me iets om naar te streven. Misschien helpt het om nu even afstand te nemen zodat je een betere beslissing kunt nemen. Misschien moet je juist iets vaker gaan om te achterhalen wat er mogelijk is als je je neutraal opstelt.

Maar hen 'veranderen' zit er sowieso niet in - nu niet en straks niet.

gr Angela

Wat ik zo 'shocking' vind...

is dat het om leeftijdsgenoten van mij gaat. Dit gaat niet meer om moeilijke oude ouders, maar om mensen die gelijk met mij zijn opgegroeid en volwassen geworden en dan toch nog dit... Het is dus van alle tijden.

Als kind is het erg moeilijk om over de relatie van de ouders te praten. Ik heb dat nooit gedaan en gedurfd. Ik heb ook nooit rechtstreeks kritiek op mijn ouders geuit in termen van dat ze zich raar gedroegen. Ik ben ook tot niet eens zo heel lang geleden tot ontdekkingen gekomen, waardoor nog meer duidelijk werd hóe raar het eigenlijk was. En nu ik lees dat leeftijdsgenoten van mij zich net zo gedragen als mijn ouders krijg ik bijna de neiging om een soort reddingswerk te doen bij Nuffrannie. Het slaat nergens op, want dat kan niet.

Ik weet natuurlijk niet of het één op één te vergelijken is, maar mijn moeder stond volledig níet open voor kritiek op mijn vader. Ik heb dit jaar gemerkt dat ze over niemand kritiek kan aanhoren. Dus ik kan me voorstellen dat de moeder van Nuffrannie daar ook door kan blokkeren. Het gaat tenslotte wel om haar man! Dat diezelfde man anderen pijn doet of echt raar gedrag vertoont... daar sluit ze zich mogelijk voor af. Doet ze dat niet, dan moet ze toegeven dat haar leven een hel is. Overleven dus.
Maar dan... een eigen leven naast het huwelijk. Als het mogelijk is, zou ik dit met de nadruk op 'in vertrouwen' proberen te bespreken met familie van moeder. Ook dat kan op verzet stuiten, zeg ik met de ervaring van mijn ouders, als een zus of broer die taak op zich zou nemen. Het idee dat een ander denkt dat je je eigen boontjes niet kunt doppen én om tegen de wil van man iets te doen...stel je voor! Het lef om zoiets voor te stellen! Beledigend vond mijn moeder dat als haar zus iets voorstelde.

Met nog steeds mijn eigen ervaring op de achtergrond kun je inderdaad wel vergeten dat vader verandert, tenzij hem opeens zelf de schellen van de ogen vallen, maar die kans lijkt mij nihil. Het komt er dus echt op neer dat moeder moet gaan inzien, dat ze haar leven de komende 30 jaar alleen maar positief kan beïnvloeden als ze daar nu mee begint. Ze zal vaker moeten stampvoeten en het een en ander als voldongen feit moeten brengen.

Je problematiseert

de situatie enorm. Jij bent een ander persoon dan je ouders. Je ouders zijn volwassen mensen die hun eigen leven leiden op hun eigen manier. Je gaat ze niet veranderen. Het lijkt wel alsof je jezelf graag in de positie van helper zet? Dat is echt niet nodig. Ik vind het zelfs wat kleinerend overkomen, alsof ze hetzelfde leven moeten leiden als jij, anders is het niet ok? Laat toch gaan en probeer het contact positief te houden, zo te lezen is er vooral een opening/kans in het contact met je moeder, ga daarvoor en laat de rest waar het hoort.

Nufannie

Er zijn ook uitzendbureaus voor 65-plussers. Is je vader niet te porren voor een betaald deeltijdbaantje? Hij weer geld en status, en je moeder wat tijd zonder hem waarin je misschien eens wat met haar alleen kunt doen. Of haar kunt bellen.

Als je echt het idee hebt dat je vader de telefoon kaapt zou je haar een eigen mobieltje kunnen geven. Maar goed, dat is natuurlijk wel een enorme motie van wantrouwen.

Verder veel sterkte gewenst. Het kan best dat er bij je vader van alles aan de hand is, maar zolang hij ervan overtuigd is dat de hele wereld het fout ziet behalve hij, lijkt me er weinig land mee te bezeilen. Proberen je moeder een beetje los te weken is vermoedelijk het maximaal haalbare. Misschien af en toe eens laten doorschemeren dat als ze toch voor een scheiding zou opteren, je haar wel hulp en steun wilt geven. Er wordt best veel gescheiden onder 65plussers tegenwoordig. Klinkt natuurlijk allemaal erg bot, maar als ik jouw beschrijving van de situatie lees, krijg ik het plaatsvervangend benauwd.

Groeten,

Temet

Temet

Eigen mobieltje. Dan denk ik meteen aan mijn schoonouders, halverwege de 70, di

Waarom

denk je dat ze iets voor hen kan bepalen, Temet? Ze zijn niet handelingsonbekwaam.

Die soortgelijk zelf-isolerend gedrag vertonen en waarbij schoonvader de computer kaapte. Schoonmoeder mocht er 10 jaar geleden al niet op. Ze heeft ook geen eigen mobieltje. Belt meestal als svhoonvader weg is, heb ik het idee. Ooit had ze eens een eigen tablet, maar schoonvader weigerde uit te leggen hoe die aan moest. Ik heb er nooit meer iets over gehoord, nadat ze ooit bij ons was om het te vragen en hij niet op te laden was. Waarschijnlijk doet ze er nog steeds niets mee en weigert schoonvader nog steeds om te helpen. Ik heb haar toen naar de winkel verwezen "als hij niet wil helpen" maar ik heb geen idee of hij dat ook ondersteunde.

Kortom, kan inderdaad best problemen geven niet alleen het digibete, maar ook de autonomie.

Lanza

Zou jij mensen uit je omgeving pas helpen als ze handelingsonbekwaam zijn?

Je gaat

niet ongevraagd van alles voor mensen invullen en volgens jouw standaarden dingen voor hen bedenken om ze zogenaamd te helpen, terwijl je totaal niet stilstaat bij of deze 'hulp' wel zo geschikt is in de gegeven context en wel gewenst is.

Dit kun je wel doen als iemand bijvoorbeeld zwaar dementerend is, of depressief, waardoor hij een gevaar is voor zichzelf en/ of de omgeving. Maar dit kun je niet doen als het gaat om de hoeveelheid sociale contacten die jij te weinig gaat, terwijl het gaat om zestigers met dubbel zoveel levenservaring als jijzelf.

Ik vind het getuigen van erg weinig respect voor je ouders en hun invulling van het eigen leven om je zo op te stellen.

Lanza

"terwijl je totaal niet stilstaat bij of deze 'hulp' wel zo geschikt is in de gegeven context en wel gewenst is."

Maar als je er wel bij stilstaat, dan zou het dus volgens jou wel kunnen in situaties anders dan waar er sprake is van handelingsonbekwaam zijn?

Ik zou

zoiets in samenspraak doen met de betrokkenen, maar zo te horen zitten deze mensen absoluut niet op hulp te wachten. Ik vind het dan gek om je te gaan opdringen.

Laat ze toch lekker. Niemand zit toch te wachten op zoveel bemoeienis?

Lanza

Het kan een keus zijn natuurlijk om als je bezorgd bent alleen invloed uit te oefenen op mensen in je nabije omgeving die op hulp wachten. Niet iedereen maakt dezelfde keus.

Keus

Of gezond verstand? Als iemand geen hulp wil, kom je ook niet ver met je hulp. Dan kun je je beter de moeite besparen.

Floria

Ja, dat is natuurlijk zo. Wel is er bij de meeste mensen denk ik wel een fase van overwegen of je toch geen invloed zou kunnen uitoefenen op die persoon uit je persoonlijke levenssfeer. Als je echt bezorgd bent. Overwegingen bestaan dan bijvoorbeeld uit de vraag, kan ik ook invloed uitoefenen ten goed, zonder dat dit als hulp gezien wordt. Of, kan ik ook invloed uitoefen op het idee van die persoon dat hulp niet gewenst is.

Ik kan me voorstellen dat dit ingewikkeld lijkt. Maar als je langs een brug loopt waar iemand aan hangt, dan heb je deze overwegingen ook. De meeste mensen in ieder geval Dus waarom zou het raar zijn als je deze overwegingen hebt bij een persoon uit je persoonlijke levenssfeer waar je je zorgen over maakt?

Niet raar

Maar dan merk je toch al snel.of het zin heeft of niet.

Nou heb ik alleen mijn schoonouders waarvan ik denk dat ze niet helemaal normaal leven, maar.ik ben daar niet bezorgd over. Hooguit over hoe het zou gaan als ze ooit een beroep doen op mijn man.
Ik kan wel denken dat mijn schoonmoeders leven opknapt als ze van die man af is, maar ze kiest hier zelf voor en ik ben dus ook niet bezorgd. Ik ga haar dus ook geen uitjes zonder man aanbieden of folders over scheiden.

Eigenlijk ben ik niet zo bezorgd aangelegd denk ik. De meestE mensen doen het prima, of ze kiezen zelf voor problemen. Ik heb helemaal geen zin om me met hun levenskeuzes te bemoeien.

Ze zijn begin 60!!!!!

En ze werken allebei niet, knap dat ze dat voor elkaar hebben of moet je financieel bij springen?
Krijgt je vader een uitkering? Het uwv zit er tegenwoordig bovenop en de arbeidsmarkt zit te springen om krachten, leeftijd maakt niet meer uit. Dus als dat zo is dan heb je kans dat hij eerdaags weer aan het werk is.
Waarom was je moeder huisvrouw? Voor een vrouw van haar generatie was een deeltijdbaan wel de norm.
Dat ik hier naar vraag kan misschien een ingang zijn om anders naar je ouders te kijken. Als kind vind je alles gewoon maar misschien hebben je ouders niet alles in huis om volwaardig mee te kunnen draaien in de maatschappij. Voor jou kan dat ook een aanknopingspunt zijn om ze te helpen.
Probeer wel emotioneel afstand te nemen uit zelfbescherming.

Lanza

Waar lees je dan dat ik denk dat iemand iets voor die ouders kan bepalen?

Groeten,

Temet

Miekemieke

Mihn man en Ik hebben ook een uitkering. Zo kan het lopen.

Kaaskopje

Dan weet je ook maar al te goed dat die instanties vaak nogal wat van je vragen, je zou je geen gedrag kunnen veroorloven a la vader van TO.
Dat bedoelde ik ermee, niets veroordelende over een uitkering overigens.

Veel vrouwen

van die leeftijd hebben nooit gewerkt. Voor die generatie was het echt nog optioneel. Je mocht werken, maar het hoefde niet als je rondkwam van het loon van de man. Aan pensioen is vaak niet gedacht.

Miekemieke

Als iemand een volledige arbeidsongeschiktheidsuitkering heeft, vraagt het UWV in de praktijk alleen maar dat je eventuele neveninkomsten netjes opgeeft, en vermoedelijk moet je af en toe een inlichtingenformuliertje invullen, maar verder laten ze je vziw met rust. Zeker ouderen worden ongemoeid gelaten. In principe zou het UWV actief mensen kunnen oproepen voor herkeuringen, maar aangezien ze een schreeuwend tekort hebben aan artsen om zelfs maar de verplichte keuringen te doen, gebeurt dat in de praktijk echt niet.

In de praktijk is het bij mijn weten zo dat de 55 plusser die een volledige arbeidsongeschiktheidsuitkering heeft, die houdt tot hij de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt.

Voor WW, IOW (de garantieuitkering voor een deel van de 60-plussers van wie de WW is afgelopen) geldt een sollicitatie-eis. Dat betekent vziw in de praktijk dat als je maar 4 keer per 4 weken digitaal doorgeeft dat je een sollicitatie-activiteit hebt verricht, ze je ook verder niet lastig vallen.

Jongeren worden mogelijk wel actief achter de broek gezeten, bij mensen van 60 plus is het vooral een kwestie van op tijd je digitale formulieren invullen en dan blijft alles lekker doorlopen. Je kan een volstrekt onmogelijk mens zijn verder, maar daar merkt de uitkeringsinstantie dan toch niets van, laat staan dat ze er iets over op te merken hebben.

Groeten,

Temet