Zorgen om psychische gesteldheid ouders

via via gehoord

Iemand anders meldde op facebook dat hij zijn vriendenbestand ging uitdunnen vanwege racistische uitingen. Toen kwam ik erachter hoeveel en hoe erg zijn posts zijn, echt heel erg, haatzaaierij. Hij reageert overal op, het zit vooral in de zwarte piet en burka sfeer.

Ik wil er absoluut niet mee geassocieerd worden dus ik heb hem ontvriend. Ik deel een zeldzame achternaam met hem en heb zelf een zakelijk account. Totdat hij zijn vuiligheid van het internet heeft verwijderd wil ik ook liever niet dat hij reageert op mijn berichtjes.

Nuffannie,

Je negatieve gevoelens voor je vader lijken toe te nemen. Nog even, en het wordt alleen maar moeilijker om iets leuks met je moeder te ondernemen omdat je dan je vader zal tegen komen.
Focus op je moeder ipv op je vader.

Ontvrienden hoeft niet.

Je kan je instellingen zo zetten dat je vader je berichten niet kan lezen.

Nuffannie

Ik lees dat de meesten je nog steeds aanraden om je vader wat los te laten, en dat snap ik ergens ook wel. Aan de andere kant zou ik zelf geloof ik toch proberen of ik iets via de huisarts of diens praktijkbegeleider (die weet vast wel meer over bemoeizorg) voor mekaar zou kunnen krijgen.

Ik krijg uit jouw berichtjes de indruk dat de situatie bij je ouders (en vader, facebook) zich verslechtert, en ik heb ook de indruk dat er iets ziekelijks (depressie, autisme, wellicht beginnende dementie?) achter zou kunnen zitten. En dan is het toch jammer als daar niets aan gedaan wordt.

Nogmaals, ik vind het ook wel best naar te lezen dat er zo snel van uit wordt gegaan dat dit soort dingen min of meer eigen keuze zijn en dat we ons dus blijkbaar niet voor elkaar verantwoordelijk hoeven voelen. Maar als we ons als kinderen en ouders niet meer met elkaar mogen bemoeien als het slechter lijkt te gaan, waar blijven we dan?

En stel, Nuffannie, dat er inderdaad iets met je ouders (vader, moeder of beide) is, en dat zou jouw jeugd in een ander perspectief kunnen plaatsen, omdat je je ouders daardoor beter kunt begrijpen en plaatsen, en stel dat dat zou kunnen leiden tot een andere (betere?) verhouding met je ouders nu, dan zou dat toch heel erg fijn en bijzonder zijn? En ook als dit niet gebeurt, je wilt helpen en het lukt niet, dan heb je tenminste je best ervoor gedaan. Bovendien, ook voor jezelf, het lijkt me zo kaal als je ouders wel leven maar je een slechte band hebt.

Disclaimer, ik bedoel dit niet als kritiek op eerdere berichten, maar meer als reflectie. En ik ben gaan denken hoe ik het zelf zou hebben willen doen.

Ik kan zelf namelijk 'makkelijk' praten, want mijn ouders zijn alweer zo'n 25 jaar dood, maar ik hoop toch dat ik genoeg betrokkenheid zou hebben gehad bij mijn ouders en vader (die net iets langer leefde dan mijn moeder). Mijn vader had een half jaar voor zijn overlijden een hersenbloeding en we hebben nog net mogen meemaken dat hij daardoor een karakterverandering onderging die het er voor niemand makkelijker op maakte. Ik was echt aan het twijfelen hoe we hiermee om konden gaan. Ik wilde hem namelijk graag in de buurt hebben wonen, terwijl mijn vader juist een stuk argwanender was geworden en er allerlei nare dingen achterzocht.

Enfin, zoals gezegd, een academische kwestie nu.

Stempel

Maar Mirreke, als Nuffannie het, direct of indirect,wilt aansturen op een onderzoek naar gedrag zoals autisme, en haar vader wilt er niet aan meewerken, dan is ze toch juist verder van huis.
Stel dat hij wel meewerkt, maar geen diagnose gevormd kan worden welke zijn gedrag verklaart, behalve verbitterdheid, dan is zijn vertrouwen in haar weg. Dan heeft haar moeder het nog moeilijker.

Het gaat er dus niet om wat hij ‘mankeert’ maar hoe anderen er mee dealen.

Quote:

Ik zie ook wel voordelen van alleenstaand ouderschap: ik weet wanneer ik mijn kind niet heb en dus lekker zelf de hort op kan gaan zonder met haar of iemand anders rekening te hoeven houden.

Waarom is dit een voordeel van alleenstaand ouderschap? Dat kun je toch met je partner net zo goed afspreken? Wij gaan allebei zeker eens per week de hort op en de ochtend erna mag je uitslapen. Dit regelen we onderling, daarvoor hoef je niet gescheiden te zijn, of gescheiden te leven.

En ontopic: je kunt niet veel doen. Je vader is een volwassen man, die zijn eigen keuzes maakt en zijn eigen ideeën heeft. Hoe verrot ook, jij kunt dit niet veranderen. Een volwassen persoon van in de 60 verander je niet meer, die heeft zijn leven lang al patronen en denkbeelden opgebouwd, daar ga je echt niets aan veranderen door hem naar de huisarts te sturen (volgens mij kan dat niet eens, je hebt feitelijk niks over hem te zeggen).

Wanneer is een mens dan niet meer

leerbaar, Lanza? Ik hoop toch echt dat ik tot mijn dood bij blijf leren. Om iemand nou maar af te schrijven omdat hij boven de 60 is vind kortzichtig en weinig hoopgevend voor de mensheid bovendien.

Ik denk ook niet dat de vader van ts makkelijk over te halen is om naar de huisarts te gaan, maar dat heeft met zijn karakter of eventuele aandoening te maken en niet met zijn leeftijd.

Ik bedoel meer

dat iemand die op z'n 60ste racistische denkbeelden heeft niet 1, 2, 3 gaat veranderen, omdat een dochter waar hij zich nooit iets van heeft aangetrokken hem naar de huisarts 'stuurt' (waar je iemand volgens mij niet toe kan dwingen).

Ik snap best dat ts zich zorgen maakt en graag zou willen dat de realiteit anders was, maar op een bepaalde leeftijd moet je gaan inzien dat je ouders ook volwassen mensen zijn met hun fouten en gebreken en dat jij daar maar weinig invloed op hebt. Net zoals zij weinig invloed meer op jou hebben als je lang en breed volwassen bent.

Als dit gedrag echt opeens anders is

Natuurlijk is het mogelijk dat iemand tijdens zijn leven nieuwe opvattingen krijgt en zich ontpopt tot een minder aangenaam mens, maar je zou dan kunnen stellen dat diegene in de loop van een bepaalde periode die keus bewust gemaakt heeft. Dat is meestal niet van de ene dag op de andere, dat groeit. Heb je in week 1 nog de stellige overtuiging dat het een goedzak is en in week 2 is het opeens een racistische hork, dan is er iets mis. Dan is een bezoek aan de huisarts echt noodzakelijk.

Pennestreek

Er zijn situaties waarin iemand naar een lager intelligentie-niveau kan afzakken en het moeilijk wordt om alles nog bij te kunnen benen. Als de hersens ergens door een knauw hebben gekregen, kan iemand 'versimpelen' en is minder 'leerbaar'.

gedragsverandering

"....dat iemand die op z'n 60ste racistische denkbeelden heeft niet 1, 2, 3 gaat veranderen, omdat een dochter waar hij zich nooit iets van heeft aangetrokken hem naar de huisarts 'stuurt' (waar je iemand volgens mij niet toe kan dwingen)."

Klopt, ik zie ook niet gebeuren dat mijn vader zich naar de huisarts laat sturen. Maar daarom mijn vraag ook. Mirreke kan het mooier verwoorden dan ik, maar ik wil ze nog niet opgeven (dat klinkt dan weer dramatischer dan ik bedoel).

"Heb je in week 1 nog de stellige overtuiging dat het een goedzak is en in week 2 is het opeens een racistische hork, dan is er iets mis." Zo extreem is het ook weer niet.... ouders zijn altijd wel een beetje xenofoob geweest. Dat mijn vader het zo openlijk en grof etaleert, dat is nieuw. Zijn boosheid baart me in dat opzicht wel zorgen, hij windt zich enorm op over vanalles. Is al van de leg door een omgevallen lantaarnpaal "waarvan niemand het interesseert dat dat er zo ligt". En daar belt mijn vader dan de politie voor.

Ik heb een paar keer mijn zorgen geuit, maar ik krijg als reactie alleen appjes terug met tegeltjeswijsheden en gedichten met de strekking dat je oude mensen met rust moet laten en vooral niet moet veranderen. Zucht.

Oude mensen

Mijn hemel, je vader is de 60 gepasseerd en heeft zichzelf al afgeschreven lijkt wel. Ik kan het vanaf deze kant niet goed overzien en dat maakt het ingewikkeld. Als je het gevoel hebt dat alle remmingen weggevallen zijn bij je vader kan er iets aan de hand zijn. Dan zou je alleen met hun huisarts kunnen praten en advies vragen.

Toen mijn oma 60 was, ja toen was 60 oud. Je kleedde je naar je leeftijd, dus oude-dames-jurken voor de vrouw en een broek tot aan de oksels voor de man. Maar dat is niet meer zo. Mensen van 60 staan nog middenin het leven en zijn nog best flexibel... als men maar wil. En zoals het over komt wil je vader of je ouders allebei niet. Mijn dochters zouden me vierkant uitlachen als ik me zo uit zou laten als jouw vader.

Als het gedrag van je vader nergens aan te wijten is behalve aan zijn eigen opvattingen, dan zou ik geloof ik niet meer mee willen naar een openbare gelegenheid. Ik weet zelfs niet of ik dan nog op visite zou willen gaan. Als hij zo grof zijn mening uit, zou ik daar gewoon niet tegen kunnen. Ik zou mijn mond niet kunnen houden ten eerste en als er niets zou veranderen zou ik niet meer gaan.

Nuffannie

Over bemoeizorg... je stuurt daar je ouders niet heen, ze komen langs en gaan kijken of ze het gesprek kunnen aangaan. Hebben ook juist ervaring met moeilijke mensen die hen niet binnen willen laten...

Dit terzijde...

Flanagan, het zou voor mij de bedoeling zijn om te kijken of ik íémand dat huis in zou kunnen krijgen, al was het maar vanwege de hoarding van de moeder... en dan hopen dat e.e.a. zich vandaaruit verder ontwikkelt. Niet per se om vader mee te slepen voor een diagnose.

Het is wel apart nuffannie, ik ben zelf de 55 gepasseerd, en moet er niet aan denken om mezelf na mn 60e oud, vastgeroest en negatief tegen te komen.
Ik heb altijd discussies met een van onze kinderen die mij veel te positief en optimistisch en dus naïef vindt, liever dat dan het tegenovergestelde.

Ik hoop toch echt dat er iets mogelijk is voor je ouders. Mensen kiezen hier niet bewust voor, lijkt me. Het is een negatieve keuze, uit angst vaak, voor het onbekende.
De huidige leefstijl is een patroon dat veiligheid biedt en dat patroon zien te doorbreken is erg moeilijk en voor een eigen kind vaak niet te doen. Beide ouders hebben een rol in dat patroon. maar zeker als je ziet dat een zich daarbij niet goed voelt zou ik daar echt moeite mee hebben.

En tegelijkertijd begrijp ik ook heel goed hoe moeilijk dat is, zo niet onmogelijk.

vroege dementie?

De suggestie kwam hier geloof ik al langs, de vraag komt op of je vader misschien getroffen is door vroege dementie. Ziekte van Pick bijvoorbeeld. Dat ontremde gedrag zou daarbij kunnen passen.

Groeten,

Temet

nu weet ik het zeker

Mijn vader is een narcist. Ik had het vermoeden al maar dat moet het zijn. De onenigheid die ik had over iets, het kwam neer op dat ik niet langer zijn (subtiel) kwetsende opmerkingen naar mijn kant accepteerde, resulteerde in narcistische tegenaanval waarbij hij het zo draaide dat niet ik, maar hij de gekwetste was. Het was een hele tirade waarin hij uit de doeken deed hoe zielig hij was en hoe de hele wereld (maar vooral ik natuurlijk) hem verlaten had.
Op basis van wat ik nu allemaal heb gelezen heb ik het vermoeden dat ik tot niet zo lang geleden het 'gouden kind' ben geweest, voorzover dat kan als je enig kind bent. Vroeger nooit veel problemen gehad, nouja, mijn moeder kon wel veel verkeerd doen en de rest van de wereld al helemaal maar ik deed het goed op school, was braaf en dergelijke. Nu doe ik iets wat absoluut niet in zijn straatje past en bam, hij gaat los. De patronen uit het verleden, hoe het was thuis bij ons in het gezin, het past allemaal in het narcismeplaatje. In dat geval vrees ik dat hij nooit zal willen veranderen

Hmm ...

Maak daar dan maar snel "nooit kunnen veranderen" van! Dat zal je heel wat ergernis en woede besparen.

Eens met Kaaskopje

Er zitten grenzen aan wat ik tolereer. Die grenzen gelden ook bij mijn ouders. Discriminatie en grof taalgebruik is iets waar ik erg slecht tegen kan en met mensen die zo in het leven staan ga ik liever niet om.

Nuffannie

Een gouden kind wordt evenmin gezien voor wat het zelf is, als het zwarte schaap. Lastig lijkt me om dat te beseffen. Ik heb respect voor je eerlijke manier van kijken naar je verleden. Denk je dat het zo is dat de manier waarop je naar je moeder keek, door hoe je vader jou behandelde ook wat vertroebeld was? Heb je een band met je moeder?

Onveranderd

Het niet omgaan met een ouder die grof in de mond is, doet de situatie niet veranderen. Kinderen die te maken hebben met een ouder die grof in de mond is, zijn vooral bezorgd om de andere ouder die daar de hele dag mee geconfronteerd wordt.

Die volwassene kinderen staan vaak met handen gebonden omdat de andere ouder het tij ook niet kan keren zonder drastische maatregelen ( zoals scheiding) omdat ze zich hiermee moeilijk kunnen verenigen.

Het gaat

de situatie niet veranderen, maar het maakt wel dat jouw leven lichter en leuker wordt, want je hoeft niet steeds in de buurt te zijn bij die negatieve energie. Je hoeft er geen naar gevoel meer bij te hebben.

Je bent vrij om je eigen leven te leiden. Dat iemand je heeft verwekt betekent niet dat je alles maar over je kant moet laten gaan. Mishandeling, misbruik en discriminatie zijn voor mij absolute no go's.

Mijn moeder zou ik dan maandelijks trakteren op een high tea en andere gezellige uitjes. En haar aanmoedigen meer voor zichzelf te kiezen.

Thera

raak opgemerkt:
"Denk je dat het zo is dat de manier waarop je naar je moeder keek, door hoe je vader jou behandelde ook wat vertroebeld was? Heb je een band met je moeder?"

Dat zou zomaar kunnen. Het rare is dat ik me niet echt op een bepaalde verkeerde manier behandeld voel ofzo. Of tenminste, dat ze het allemaal goed bedoelden. Mijn ouders hadden vroeger al wel een slecht huwelijk en alhoewel ik niet de vinger erop kan leggen hoe of waar het gebeurd is, ik heb wel slecht gedacht over mijn moeder inderdaad. Dat ik me stoorde aan haar gebrek aan zelfvertrouwen, ze was ook vroeger niet doorsnee en mijn vader schaamt zich voor haar. Ik nam dat wel een beetje over in mijn tienerjaren, heel lullig achteraf gezien. Een band met mijn moeder is er inderdaad niet helaas. Ook geen slechte relatie op zich, ik vind haar wel heel lief ofzo maar ik heb nooit wat met haar kunnen bespreken. Er komt niks uit. Gesprekken met haar gaan niet verder dan het weer of het huishouden.
Ik dacht een band met mijn vader te hebben, maar gaandeweg is hij wrokkig geworden en ik kon hem niet volgen in zijn verontwaardiging. Nu ik het niet eens ben, hem niet voldoende heb gesteund, doet hij raar. Echt onaardig. Alhoewel ik zelf moeite heb met geloven dat hij wel een narcist moet zijn....er zijn zoveel dingen die daarop wijzen. Maar ik heb het vroeger niet gezien, omdat hij niet tegen me was. En ik heb lang gedacht dat ik heel goed was, en dat er wat mankeerde aan alle andere mensen zo'n beetje (daar ben ik op zich al een hele tijd vanaf...gelukkig). Het is zo duidelijk als je het eenmaal ziet.

Jeetje, Lanza

Was het maar zo makkelijk! Ik praat niet meer met mijn vader en mijn leven is weer leuk? Jij hebt echt gebrek aan inlevingsvermogen, is het niet?
Mijn moeder is er ook nog hè. Die zit volledig in de tang bij die man. Ziet haar zussen al jaren niet meer, haar broertjes tegenwoordig ook niet. Nu ben ik aan de beurt om bij haar vandaan gehouden te worden..... tenminste, daar heeft het alle schijn van.

Zij neemt de telefoon niet op, want dat doet mijn vader. Zij heeft geen mobiel. Ze heeft wel een rijbewijs, maar de auto is van mijn vader en die heeft een model gekozen waarin zij niet durft te rijden (teveel technische snufjes). Met het openbaar vervoer heeft ze nog nooit gereisd. Ik moet een drempel over om contact op te nemen, want hij zit overal tussen. Haar meenemen voor gezellige uitjes is wel leuk. Kan nog wel eens wat overredingskracht vergen, want zonder mijn vader komt ze nergens.

je moeder

Wat sneu dat ze zo geisoleerd is door je vader. Door haar onvermogen om je vader te begrenzen is zijn gedrag natuurlijk erger geworden. Ik zag dat ook bij mijn schoonouders, achteraf had mijn schoonmoeder duidelijk autistische trekken. Maar ook als we het geweten hadden dan kun je daar nog weinig mee.

Ik denk dat voor een wat dominante enigszins narcistische man een autistische echtgenote een aantrekkelijke partner is. Vrouwen met autisme voelen zich vaak anders zonder goed de vinger er op te kunnen leggen. Kunnen zich wel enigszins aardig sociaal redden maar toch niet helemaal. Ze zijn daarom blij om te kunnen leunen op een partner die alles wel regelt. Voelen zich daar ook afhankelijk in en durven zelf niets meer.

Weet niet of het zo bij jouw ouders is maar achteraf gezien is het bij mijn schoonouders wel zo gegaan.

ik zou zeggen

sommige vrouwen met autisme vinden het misschien prettig om te leunen op...

Verder denk ik vooral dat dit soort dingen sluipenderwijs gaat. Er sluipen patronen in. En dat gaat subtiel, totdat je ineens geconfronteerd wordt met een situatie zoals nuffannie bij haar ouders ziet...
En zie er dan nog maar eens uit te komen.

Het is

aan jou wat je wil toelaten. Zo simpel is het dus wel.

Je leven zal niet gelijk leuk zijn (dat ligt aan meer factoren en daar is meer voor nodig), maar het kan wel als een gigantische opluchting voelen om minder om te gaan met energiezuigers/ mensen met een negatieve insteek, of om hen zelfs niet meer te zien.

Je vader is een racist, een narcist, hij schelt je uit, kleineert je moeder en isoleert haar. Wanneer is het voor jou genoeg? Mishandeling? Waar ligt jouw grens?