Zorgen om psychische gesteldheid ouders

wat veel reacties!

Even kort: Lanza, jouw reacties kan ik bijna niet serieus nemen. Als ik teveel aan mijn ouders denk of ze te vaak zie word ik diep ongelukkig van hun toestand. Zelf zijn ze er allesbehalve gelukkig mee. Mijn vader klaagt steen en been over zijn situatie en dat er niemand naar hem omkijkt. Het zijn wel mijn ouders. Niet de buren ofzo.

Verder: een mobiel kopen voor mijn moeder is iets wat ik al langere tijd overweeg. Tot nu toe niet gedaan omdat het inderdaad best een statement is, maar na de uitbarsting van mijn vader afgelopen week maakt dat toch niet meer uit.

En Miekemieke, mijn vader heeft in het verleden een riante ontslagvergoeding gehad (daarna nog wel bij een andere werkgever gewerkt) en zodoende is/was er veel eigen geld. Het was zijn eigen keus om te stoppen met werken, want volgens eigen zeggen kon hij niet meer. Het eigenlijke verhaal is dat hij is blijven hangen in dat het onrechtvaardig is dat hij niet met vervroegd pensioen mocht zoals vroeger mensen op hun 55e met de vut gingen. Waarom mijn moeder altijd huisvrouw is geweest.....
"Als kind vind je alles gewoon maar misschien hebben je ouders niet alles in huis om volwaardig mee te kunnen draaien in de maatschappij." Dat zou op mijn moeder van toepassing kunnen zijn, maar ik vrees dat het ook wel door mijn vader wordt aangepraat. Ze heeft een tijdje gewerkt in de thuiszorg, maar is gestopt nadat ze een hernia kreeg. Ze had best wel plezier in het werk, maar mijn vader keurde het af omdat het 'poetsen bij een ander' was en het werk zou haar kapot gemaakt hebben. Dat het misschien fijn voor haar was om zelf geld te verdienen en er uit te zijn, was blijkbaar minder van belang. Het klopt wat je zegt dat je als kind alles gewoon vindt, maar hoe langer hoe meer heb ik het idee dat mijn vader niet okee is.

Temet

Wat betreft 60 plussers met WW is de situatie (hier in het westen) drastisch veranderd kan ik van zeer nabij zeggen.
Er zijn veel onvervulde vacatures, je wordt als zestig plusser enorm achter de broek gezeten. Vaak gesprekken, verplichte inschrijving uitzendbureau's, verplichte cursussen. Er zijn verhoudingsgewijs veel coaches op werkzoekenden. Op zich helemaal niet verkeerd hoor.

Miekemieke

Ok, dan baseerde ik mij op achterhaalde ideeën. Weer wat geleerd vandaag

Groeten,

Temet

Poetsen bij een ander

Dat zou mijn vader ook gezegd hebben als zijn vrouw met rugpijn thuis kwam van een dag werken. Zelfs mijn man zeggen dit zeggen, als hij voldoende inkomen had terwijl hij er niet van kan genieten omdat zijn vrouw wegens het poetsen bij een ander te veel last heeft van de rug voor een uitje ginder. Pure bezorgdheid boven gewin van geld als dat laatste voldoende aanwezig is. En zo te lezen, heeft je vader een goede ontslagregeling. Het gedoe met werken aan je toekomst, is meer van de laatste jaren en voor de opvolgende generaties; niet hun deel, kan je vader denken.

Je ziet je vader als een allesbepalend persoon. Maar bekijk hem ook eens door een andere bril; hij handelt, zo lees ik het ook, uit bepaalde zorgzaamheid omdat hij met haar samen oud wilt worden ( logisch). Maar het lijkt of hij wat is doorgeslagen met het niets doen omdat hij mogelijk niet gewend is zelf iets te bedenken. Misschien weet hij het gewoon niet wat hij met zijn tijd moet doen. Daar kunnen mensen heel knorrig van worden.
Eigenlijk is hij toe aan een vakantie buiten de deur. Denk aan bv. georganiseerde stedentrip. Ze moeten meer op pad gaan ipv tussen die vier muren.

Miekemieke

Meneer is 60 plus, plus slecht ter been, plus een goede regeling met zijn vorige werkgever. Dus geen actieve, door reorganisatie gevelde werkeloze die weer aan de slag wilt.

Nuffannie

Je kent je ouders natuurlijk al je hele leven, en bent degene die goedkan vergelijken. Als jij sterk het gevoel hebt dat je vader niet oké is, dat er iets mis is of scheelt, dan zou ik als ik jou was op mijn gevoel vertrouwen.

Ik snap trouwens heel goed dat de situatie niet goed aanvoelt en dat je je zorgen maakt, om je moeder in het bijzonder maar ook om je vader, en ik snap ook dat je graag iets zou willen doen als dat mogelijk is. Het zijn je ouders tenslotte, en je wilt niet dat die verkommeren, of dat een van je ouders sterk de ander overrulet. Ik word ook een beetje moe van de opvatting dat dit ‘eigen keuze’ zou zijn. Als mensen vastzitten in patronen is het niet makkelijk die te doorbreken, ook al zouden ze dat willen. En een beetje hulp doet soms wonderen.

Heb je al eens gekeken naar bemoeizorg? Misschien kun je de situatie daar eens uitleggen.ik geloofdet je per lokatie of regio een instantie hebt waar je terecht kunt.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Bemoeizorg

Mirreke

En al zouden ze het willen, kunnen ze het soms ook niet.

Flanagan

"Je ziet je vader als een allesbepalend persoon. Maar bekijk hem ook eens door een andere bril; hij handelt, zo lees ik het ook, uit bepaalde zorgzaamheid omdat hij met haar samen oud wilt worden ( logisch)." Zeker, dat is er ook wel, alhoewel er bij mijn ouders sprake is van een haat-liefde verhouding waar de balans doorslaat naar haat, momenteel.

"Maar het lijkt of hij wat is doorgeslagen met het niets doen omdat hij mogelijk niet gewend is zelf iets te bedenken. Misschien weet hij het gewoon niet wat hij met zijn tijd moet doen. Daar kunnen mensen heel knorrig van worden."
Zeg dat wel. Het knorrige dan. Het vervelende is dat hij dat hij de oorzaak van zijn nietsdoen geheel op mijn moeder afschuift. Hij kan niets doen omdat zij teveel spullen heeft en blijft daar in hangen.

"Eigenlijk is hij toe aan een vakantie buiten de deur. Denk aan bv. georganiseerde stedentrip. Ze moeten meer op pad gaan ipv tussen die vier muren." Ze gaan ook wel op pad, kleine eendaagse tripjes binnen Nederland. Ergens overnachten en ook nog in het buitenland is dan weer te eng. Eigenlijk zouden ze heel nodig allebei hun eigen dingen moeten doen, af en toe niet op elkaars lip zitten. Want ze komen nu wel de deur uit, maar zijn dan alsnog alleen met zijn tweeën.

mirreke

Je slaat de spijker op zijn kop. Inderdaad, ze komen er zelf niet uit maar zijn echt niet gelukkig. Gaan ook zelf geen hulp zoeken (Ze zijn nog van de generatie dat psychische hulp alleen voor gekken is). Ik ga dat opzoeken, van die bemoeizorg.

wat nu als de oorzaak nu niet je vader is maar je moeder blijkt te zijn?

Dat was bij mijn ouders het geval, je zag een stel precies zoals jou ouders. Moeder die wel wil maar niet mag van haar partner en een knorrige man daarnaast.

Wat blijkt: op zijn iet wat onhandige manier heeft mijn vader al die jaren mijn moeder, mijn zus en mijzelf proberen overeind te houden want mijn moeder blijkt autisme te hebben. Dat weten we pas een paar jaar en we zijn er achter gekomen omdat doordat ze gescheiden zijn de schil voor mijn moeder weg viel en ze steeds meer paniekaanvallen kreeg.

Mijn moeder legde alles uit als: mag niet van je vader, mijn vader zei altijd: dat wil ze niet.

Ik zie dezelfde patstelling bij jouw beschrijvingen.

Nuffrannie

Misschien moet je toch de stoute schoenen eens aantrekken en als je met een van je ouders alleen bent het heel tactvol zeggen dat je je zorgen maakt. Als je het gevoel hebt dat je vader de 'boosdoener' is, neem je moeder dan mee voor een bakje koffie of thee ergens. Ik kan me eigenlijk ook wel voorstellen dat het enorm kan opluchten als ze hoort dat het probleem gezien wordt door haar kind. Als je ouders net zo oud zijn als wij, man en ik, ben ik het niet met je eens dat ze van de generatie zijn die vindt dat psychische hulp voor gekken is. Absoluut niet zelfs. Voor de generatie van mijn ouders geldt dat wel denk ik. Ik ken meer dan genoeg mensen die er weleens mee in aanraking is geweest. Ja, ze moeten soms over een drempel, maar ik denk dat ook jongeren van 25 die drempel nog hebben. Het is gewoon een stap om a. toe te geven dat je hulp nodig hebt en b. om de afspraak te maken.

Flavia

Voor mijn gevoel was vroeger mijn moeder een beetje vreemd (dat kreeg ik door toen ik een jaar of 12-13 was) en mijn vader normaal. Maar sinds een paar jaar denk ik dat mijn vader ook een rare is, met narcistische trekken. Als ik terugkijk naar wat er vroeger is gebeurd, hoe dingen gingen, dan is dat echt niet helemaal normaal geweest. Hoe mijn vader (kleine) diefstallen deed op het werk en in de winkel, want daar had hij recht op, of het 'testen' van het winkelpersoneel. Hoe hij zich miskend voelt in zijn leven, hij vindt zichzelf heel goed en heeft tegelijkertijd een minderwaardigheidscomplex van heb ik jou daar. Het afkraken van familieleden en inmiddels-niet-meer vrienden. Hoe vriendschappen die ik had werden afgekeurd (eigenlijk deugde geeneen vriendinnetje). Er is een tijd dat ik dacht dat dat uit bescherming was, dat mijn ouders bang waren dat ik met de verkeerde mensen om zou gaan. Nu denk ik dat het meer is dan dat. Momenteel twijfel ik aan heel veel over mijn jeugd: wat is er waar, wat was wel goed en niet goed? Heel bizar eigenlijk.

Wat jij zegt zou heel goed kunnen. Mijn moeder heeft zeker ook 'iets' en ik heb ook al aan autisme gedacht. Dus dat komt er ook nog bij..... Hoe is het met jouw ouders verder gegaan dan? En is jouw vader wel 'normaal'?

Kaaskopje

De laatste tijd is het niet meer zo voorgekomen dat ik mijn ouders individueel sprak, maar eigenlijk hoor ik al denk ik een jaar of 30 aan van mijn ouders dat de ander niet deugt. In ieder geval al toen ik nog op de basisschool zat. Dat is een van de dingen die altijd normaal voor mij waren, die ik nu absoluut niet meer normaal vindt. Dat je zulke dingen met je kinderen bespreekt niet en ook niet dat je zo lang op die manier met elkaar omgaat.

Ik heb mijn zorgen eerder al wel uitgesproken... afgelopen week dus ook. En toen kreeg ik van hem een klaagzang over mij heen en een indirect verwijt dat ik er niet ben voor mijn ouders. Dat niemand naar ze omkijkt. Ik weet het niet meer.

over leeftijd gesproken

"Als je ouders net zo oud zijn als wij, man en ik, ben ik het niet met je eens dat ze van de generatie zijn die vindt dat psychische hulp voor gekken is. Absoluut niet zelfs. Voor de generatie van mijn ouders geldt dat wel denk ik."

Ik denk dat leeftijd best vloeibaar is. Mijn ouders zijn allebei ongeveer het jongste kind uit een groot gezin, dus met broers en zussen die tegen de 80 lopen, dus ik denk dat zij wel een ouder referentiekader hebben. In mijn omgeving komen mensen voor die 'ouder' of 'jonger' zijn dan hun kalenderleeftijd. Zo heb ik een vriendin die heel oude ouders had, en zij heeft zelf ook een veel oudere partner en is in een aantal opzichten een soort van ouderwets. En andersom komt ook voor, iemand van 60 die heel hip op sneakertjes rondloopt en kinderen van onder 10 jaar heeft.

Nuffannie,

Misschien heb je het ergens genoemd, maar ben je enig kind?
Maakt dat ook dat je nu bewust bent van het feit dat hun relatie zo anders is dan jouw gezin? Dat je hun zo graag een band gunde, gelijk aan jouw band met je man?
Het enig kind zijn kan er voor zorgen dat dit je zo aantrekt; als je meer brussen hebt, wilt die bezorgdheid wel eens wat temperen onder mom van dat iedereen wat aandacht aan hen kan besteden. Dat helpt ook bij het accepteren dat niet ieder huwelijk verloopt als je graag zou willen.

Je geeft aan dat ze al korte uitstapjes maken. Jij kan vaker met je moeder alleen op pad gaan. Maar meer kan jij niet echt doen omdat ze jou als een kind beschouwen.
kleine stapjes en geen grotere verwachtingen dan dat je je moeder een plezier doet.

enig kind

Inderdaad. Het had wel gescheeld denk ik als er broers of zussen waren geweest, dan was er enerzijds iemand anders die ook eens naar ze toe kon gaan zoals jij zegt. Maar vooral dat er iemand is waarmee je het een en ander kunt bespreken en delen enzo. Die is er nu niet.

vervolg

Hoe het met mijn ouders verder is gegaan.
Ze zijn op verzoek van mijn moeder gescheiden nu zo'n 10 jaar geleden. Sindsdien is mijn vader met wat hulp van een psycholoog en onder invloed van een nieuwe relatie ten goede veranderd. Hij heeft nog wel een kort lontje maar is nu in staat om het er overeens te zijn dat je het niet eens bent. Scheld niet meer en is zeker een stuk rustiger geworden. En een heel leuke opa voor mijn dochter.

Mijn moeder gaat achteruit. Doordat ze de wereld niet meer bij kan houden en er nu geen schil meer omheen zit die haar beschermt tegen alle prikkels van buitenaf is is het leven voor haar een continue paniekaanval.
Ze heeft het liefst dat er iemand is die 24 uur per dag bij haar in de buurt is. Het nemen van de kleinste beslissing is onmogelijk, denk aan kiezen tussen 2 maaltijd opties.
Ze woont nog zelfstandig en door haar vaste routines vanwege haar autisme komt ze ook bijna nergens voor hulp in aanmerking. Dat zijn we nu samen met haar psychiater toch aan het proberen te krijgen.

Ik woon niet in de buurt ben nog enig kind maar anders had mijn zus ook niet kunnen zorgen want zelf ernstig gehandicapt. Ik herken veel in je beschrijving dat je rond je 12-13 je realiseerde dat het vreemd was bij jou thuis. Ik had datzelfde. Dat het anders was bij ons door mijn zus dat wist ik wel, maar dat ook de relatie tussen mij en mijn ouders anders was kwam toen.

Ik kan niet altijd maar paraat staan want ik ben ook alleenstaand ouder met een kind dat veel sport en daar hulp in de vorm van transport bij nodig heeft.

Ik heb gelukkig wel veel hulp van de psychiatrisch verpleegkundige van mijn moeder, dat team om haar heen werkt goed samen en dat is ook wel eens anders geweest.

Het is lastig en je kunt je ouders niet inruilen maar zorg goed voor jezelf en maak je eigen keuzes hoe moeilijk soms ook.

Op je leunen

In mijn puberteit leunde mijn moeder tijdens depressies op mij, als klankbord en voor huishoudelijke zaken. Mijn broer en zus kwamen pas tegen etenstijd thuis. Dus daar had ik niet veel aan. Maar ik baalde want ik merkte dat ze niet in beweging kwam omdat dat niet echt hoefde.
Op een gegeven moment nam ik afstand, ik wenste niet meer als vliegende keep de boel draaiende te houden. Toen pas kwam ze wat in beweging. Ik was pissig want ik had het gevoel dat dat ook gebeurd was als ik een paar jaar eerder die keuze had gemaakt. Soms komen mensen pas in beweging als de nood hoog is en die leunstok ontbreekt.

Na die tijd heb ik mijn ouders nog keuzes zien maken waar ik vraagtekens bij had. Maar ik paste ervoor op dat ik niet weer die leunstok ging worden. Eens, maar niet weer. Ik wil wel voor ze klaar staan, maar niet als bedenker hoe zij moeten leven. Ik heb mijn handen vol aan mijn eigen leven.
Pas op dat je geen twee gezinnen gaat runnen. Dat betekent niet dat je hen moet mijden. Dat ook weer niet. Zoek een balans waarin je iets voor hen kan betekenen, maar neem het niet over.

Nuffannie

Klopt het dat eigenlijk het heroverwegen van hoe je tegen je ouders en vooral je vader aankijkt je meer bezig houdt dan de bezorgdheid om hen? Ik krijg dat idee en kan ik me dat ook heel goed voorstellen.

Thera

Ja, ook. Of tenminste, die heroverweging heeft een me een tijd bezig gehouden, dat is zeker waar. Maar ik ben ook bezorgd, want hun toestand is zo langzamerhand zodanig dat er iets moet gebeuren.

Flavia

Wat jammer, van je moeder. En je hebt (of had?) dus ook nog een ernstig gehandicapte zus, en je bent alleenstaand. Jij hebt het ook niet getroffen zeg. Fijn dat je vader een beetje is bijgetrokken, dat is op zich hoopvol. Hoe hebben ze besloten dat ze gingen scheiden? Want daar hikken mijn ouders met ups en downs al decennia tegenaan heb ik het gevoel.

valt wel mee toch?

Ik vind het allemaal wel meevallen.
Ik ben gezond, mijn dochter is gezond, goede relatie met mijn ex over dochter, vrienden die als zussen en broers voor me zijn, goede baan, leuk huis. Tel je zegeningen.

Ik zie ook wel voordelen van alleenstaand ouderschap: ik weet wanneer ik mijn kind niet heb en dus lekker zelf de hort op kan gaan zonder met haar of iemand anders rekening te hoeven houden.

Mijn zus is 8 jaar geleden overleden, heel plotseling bij een epileptische aanval.

Hoe ze besloten hebben te gaan scheiden weet ik niet, mijn moeder is naar mijn tante gegaan en niet meer terug gegaan. Ik heb toen ook een tijdje geen contact met haar gehad.

dat is ook weer waar :-)

De meeste dingen hebben ook een positieve kant. Ik wist niet dat je nog een ex had met wie je goed contact had, dat scheelt een hoop! Ik had even een alleenstaande ouder in het hoofd zonder familie die alles in d'r eentje moest rooien.

Overigens weer iets nieuws.... ik zie dat mijn vader zijn facebook de laatste dagen volzet met racistische praat, echt grof. Ik schaam me dood.

niets van aantrekken

Dat is dan weer een voordeel van Facebook: het is heel duidelijk dat hij het zelf schrijft. En jouw omgeving kent jou echt wel goed genoeg om te weten dat jij dat niet onderschrijft.

Verder weet ik niet hoeveel vrienden je deelt met je vader, ik zelf geen 1 behalve familieleden, en die weten ook wel hoe je vader in elkaar steekt.

Ik zou er niet eens overbeginnen met mijn vader, gewoon negeren, zijn probleem, niet jouw aapje.

Dat heb ik wel geleerd om heel goed te kijken welke van de springende aapjes van mij zijn. Alleen die pak ik op en doe ik wat mee, andere aapjes probeer ik bij hun eigen baasje onder te brengen en als ik niet weet welk baasje er bij hoort mag het lekker blijven lopen en als het baasje het niet wil hebben blijft het aapje ook rondlopen.

Dit aapje is van je vader, niet van jou.

Niet meer volgen

Als je je stoort aan wat hij op FB schrijft, kun je hem ook gewoon niet meer volgen. Tijdelijk of definitief. Daar merkt hij niets van, je kunt gewoon vrienden blijven. Dat lijkt me beter voor jouw gemoedsrust.

Of voor iedere keer dat hij iets negatiefs post, post jij iets positiefs, liefs of moois. Niet als directe reactie op zijn post natuurlijk, wel als een beetje tegenwicht in het algemeen.