Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?

twijfelen aan jezelf

Het gaat echt op een neer dat wel of niet twijfelen aan jezelf. Mensen die me alleen oppervlakkig van de buitenkant kennen denken echt dat ik een super sterkte nuchtere vrouw ben. Maar door dit narcistische gedrag ga je echt twijfelen aan jezelf. Ik merkte al heel snel dat ik er zelf geen weerstand tegen kon bieden; het lag allemaal aan mij. Toen heb ik geopperd om er een derde bij te halen die samen met mijn toen nog man eens zou gaan bekijken wie gelijk had. Nou, helemaal fout. Woede, woede! Op het allerlaatst heb ik een ultimatum gesteld; we gaan er nu met iemand aan werken en anders ben ik weg. Had ik beter niet kunnen doen...
Nu merk ik dat ik overal, en om alles twijfel aan mezelf. Maar ook heel gevoelig reageer op iedereen die maar verbaasd (vol ongeloof) reageert op iets van mij. Kan ik zo boos om worden! Je zeker voelen van jezelf, en weten dat jij 'goed' zit, gaat nog heel vaak op en neer. Heel vermoeiend.

Wel of niet twijfelen

Ik schreef het inderdaad wat knullig op. Ik heb nooit getwijfeld aan wie ik ben en wat ik waard ben. Dat wilde hij heel graag, mij afbreken tot op de bodem, tot ik "niets" meer was. Dat is nooit gelukt. Maar inderdaad, als iemand op je blijft inpraten wat allerlei dingen die fout gaan aan jou liggen, en je bent een redelijk en empatisch persoon, dan ga je toch nadenken of het waar zou kunnen zijn. Dus ja, ik twijfelde wel aan mijn gedrag, maar nooit aan mijn wezen. Is dat begrijpelijker uitgelegd?

Doenja, ook ik heb hulp/behandeling geëist met de mededeling dat is anders zou vertrekken met de kinderen. Dat leidde aanvankelijk tot grof geweld maar uiteindelijk is hij wel meegegaan. En dat heeft uiteindelijk weer tot de echtscheiding geleid, toen de zoveelste therapeut me eindelijk vertelde dat zo'n stoornis echt niet vanzelf beter wordt of geneest.

Thera

Ik heb volgens mij een hele pagina met berichten gemist, ik zie nu dat er vanalles aan de gang is bij jullie. Veel sterkte ermee!

Ookzo

Bij heeft het 'eisen' dat we er iets aan gingen doen ook tot lichamelijk geweld geleid. Dat heb ik ter nauwernood overleeft. Het leidde tot n echtscheiding die ik vooral wilde want de geestelijke en lichamelijke terreur wilde ik niet. Het vertrekken met de kinderen is mij alleen niet gelukt. Mijn kinderen wonen bij hun vader. Zeer tegen mijn zin. Maar ze geloven hun vader....dat is de prijs voor mijn vrijheid. En ik kan ze nu niet meer beschermen. Mijn oudste zei laatst iets over narcisme...zou ze t nu zien? Ik durfde er niet op in te gaan. Want ik mag niemand zwart maken...
Nu twijfel ik of n therapeut met kennis van narcisme me nog gaat helpen. De rauwe wond dicht plamuren en een nieuw oppervlak creeëen.

Doenja

Oh wat vreselijk. Wij hebben co-ouderschap en dat is vaak al moeilijk. Ik heb bij de huisarts en de politie over het geweld gesproken en ik voelde me daardoor erg gesterkt. Ik denk dat hij daardoor ook wist dat ik niet zou schromen om dat op tafel te leggen als het nodig zou zijn. Dus hij hield zich redelijk gedeisd tijdens de scheidingsprocedure.
Ik hoop dat mijn kinderen uiteindelijk wel wat gaan lezen over persoonlijkheidsstoornissen en zelf hun conclusies gaan trekken. Het is niet iemand zwart maken om te zeggen dat ze zich kunnen informeren over een bepaald onderwerp.
Als mijn kinderen vertellen over rare of heftige gebeurtenissen, probeer ik niet méér te zeggen dan dat hun vader nou eenmaal zo is, dat ik het gedrag herken en dat ik daar niet meer mee kon leven. Dat is al vrij heftig, dat besef ik.

Doenja

ja, inderdaad heel erg..
Volgens mij zou mijn man niet fysiek agressief worden. Wel zei hij een keer: wie mij naar beneden wil duwen maak ik een kopje kleiner.
Misschien dat dit zwijgen van hem en het volhouden daarvan, voor hem een soort gevoel geeft van mij een kopje kleiner maken. Maar dan psychisch.
Ik heb geen idee hoe het verder gaat. Voor nu is belangrijk dat ik mezelf ben. Voor m'n gevoel doe ik net alsof ik gescheiden ben en hij toevallig nog wel in huis rond loop. Maar dat ik hem wel beleefd en zelfs nog ietsje hartelijk groet. Misschien wel raar, want hij 'mishandeld' mij nu dus. Maar ik heb gezegd dat hij zelf maar weer moet kijken wanneer hij wel zin heeft om met mij te praten. Ik heb zoiets, als ik mij niet mishandeld opstel, mishandelt hij in zekere zin ook weer niet. Ik bedoel, het treft dan geen doel. Waar het hem toch om te doen is. Ik weet zeker dat hij zich als een slachtoffer op zal gaan stellen bij gesprekken. Zo van, ik heb een vrouw, die is zo en zo en daarom kan ik jammer genoeg geen contact met haar hebben. En ik zal daar dan niet op in gaan. Niet op uitspraken dat ik zo en zo ben. Wel dat ik het jammer vind dat hij geen zin heeft om met mij te praten. Ik ga er nog heel goed over nadenken, ik heb nog even tijd.
Iemand vroeg aan Richard Grannon waarom mensen zo doen. Hij zei dat het 4 jarige kinderen zijn die een drang hebben om door negatief gedrag iets te bereiken en zo probeer ik het ook te voelen. Dan is het ook makkelijker om er boven te staan.

Kinderen

Je hebt gelijk OokZo.. je kunt de kinderen de kans geven zichzelf te informeren over de stoornis. Is wel moeilijk over te brengen als vader zelf bij hoog en laag blijft beweren dat er met hem helemaal niets aan de hand is.. Gebrek aan zelfkennis cq ziekte-inzicht is een van de kenmerken van narcisme.

Ik lees hierboven iets over hulp (voor de partner) via de GGZ. Dat is een absolute illusie. De behandelaar (psycholoog/psychiater), voor zover die al in beeld is, mag niets zeggen zonder dat de patient het er mee eens is. Patient-vertrouwelijkheid en zo. Dat betekent dat je als partner, als je al een keer mee mag, dus nooit de waarheid te horen krijgt.

Bij mijn ex was zijn narcisme een onderdeel van een uitgebreider ziektebeeld. Hij leed ook aan heftige depressies en zo kwam de GGZ in beeld. Ik heb er, als partner, nooit iets aan gehad. Alleen bij de systeemtherapeut, waar we uiteindelijk terecht kwamen, kon ik mijn zegje doen. Vertellen hoe de realiteit er uit zag. Dat die verre van overeen kwam met zijn verhalen. Die therapeut begreep hoe de vlag er bij stond en heeft me geholpen er voor te zorgen dat (toen nog) man mij en de kinderen met rust liet. Die therapeut ben ik nog steeds dankbaar.

Soms met een omweg

Ik heb het geluk dat de kinderen het meest van de tijd (we hebben een eens-in-de-twee-weken-en-halve-vakanties regeling) bij mij zijn en we inmiddels op een krap uur rijden van hun vader wonen. Gelukkig ook geen sprake geweest van fysieke mishandelingen. Merk wel dat we zo nu en dan via een omweg over bepaald gedrag kunnen praten, bijvoorbeeld naar aanleiding van een bepaald programma, een film, of een serie.

dat is fijn zo'n therapeut

Wij hebben eerder hulp gehad, samen via een systeemtherapeut van het sociaal wijkteam. Mijn man vertelde dan veel slechte dingen van mij waar ik bij was. Als ik probeerde aan te geven wat ik lastig vond van mijn man, dan gebruikte ik vaak de mildere voorbeelden. Toen ik dat voor de telefoon een keer zei, zei de therapeut: ja, dan kan ik er ook niks aan doen, als jij niet vertelt hoe het is. Zoiets zei hij. Toen ik later nog een keer alleen kwam en meer vertelde, zei hij: als dat waar is, zou ik uit mijn vel springen. Ik had het idee dat het feit dat ik dit vertelde zonder te laten merken dat ik wel eens uit mijn vel sprong, nu was waar hij zich op ging concentreren. En niet het feit dat ik nu toch meer vertelde.

Waar mijn man nu een verwijzing voor heeft, daar staat op de site: En als u dat wilt betrekken we anderen die voor u belangrijk zijn bij de behandeling. We zullen zien. De vorige hulpverleners benadrukten steeds dat ik ook hulp nodig had. Soms omdat ik wel medeplichtig zou zijn aan de problemen, soms omdat het zwaar voor mij zou zijn. We zullen zien. Ik ben wel blij dat ik niet meer zo hoef te puzzelen over het feit dat hulpverleners blijkbaar heel moeilijk in staat zijn om de situatie te doorgronden, want dat dat eigenlijk de regel is, waarop gelukkig dan soms wel uitzonderingen zijn.

Rapunzel

Zo keken we pas geleden weer eens naar Rapunzel, hoewel ze daar met 13 en 11 niet echt mee de doelgroep voor zijn. Mijn dochter (13) maakte een opmerking over de moeder uit het verhaal en dat het eigenlijk wel meeviel. Waarop ik zei, dat het er maar aan lag hoe je daar tegenaan kijkt. Ze drukt weliswaar geen peuken uit op “haar” dochter, of slaat haar in elkaar, maar ze sluit haar wel eenzaam op in een toren en houdt haar klein door te zeggen dat ze de buitenwereld niet aan kan. Dat dat ook een vorm van mishandeling is. Mijn zoon (11), die dan wel Asperger heeft, kwam vervolgens met het inzicht dat de “moeder” vooral (soms) aardig deed omdat ze wat van Rapunzel nodig heeft. Dat vond ik zeer scherp gezien.

Over gedrag praten

Misschien heb ik dat ook wel te veel gedaan. Maar dat het moest, dat was voor mij heel duidelijk. De therapeuten van het sociaal wijkteam noemen het 'de moeder heeft een bondje gesloten met de kinderen'. Nu heb ik wel moeten leren om het niet aldoor op te nemen voor de kinderen. Maar ik vond het zó irritant dat ze niet stil wilden staan bij wat ik echt wel aan heb gegeven, dat het soms nodig was om voor de kinderen op te komen. Mijn dochter had in die tijd gesprekken op school met een heel fijne maatschappelijk werkster. Ik had ook als moeder een keer een gesprek met haar en ze vroeg mij: spring je wel genoeg voor de kinderen in de bres?

Je kunt je niet uitleveren aan hulpverleners, je moet er echt zelf goed met je hoofd bij blijven dus.. Logisch ook natuurlijk. De regie moet bij de hulpzoeker blijven, wordt zo mooi gezegd. Maar als je voor het eerst hulp zoekt, dan ben je er eigenlijk een beetje aan toe dat een ander nou eens even de regie overneemt en je een stuk verder helpt. Best onhandig als je dan op een gegeven moment niet verder komt, maar verdwaald raakt in de ideeën van hulpverleners, dat je dan pas weer tot het inzicht komt dat je beter de regie zelf kunt houden.

Ms. Simone

mooi om zulke gesprekken te hebben! Mooi voorbeeld ook hoe je indirect over gedrag kunt spreken.

Doenja

"Bij heeft het 'eisen' dat we er iets aan gingen doen ook tot lichamelijk geweld geleid. Dat heb ik ter nauwernood overleeft. Het leidde tot n echtscheiding die ik vooral wilde want de geestelijke en lichamelijke terreur wilde ik niet. Het vertrekken met de kinderen is mij alleen niet gelukt. Mijn kinderen wonen bij hun vader. Zeer tegen mijn zin. "
Wat ontzettend erg voor je. Wat heeft jouw vrijheid je een hoop gekost zeg. Ik denk dat je kinderen het ooit wel zullen begrijpen maar ja, daar heb je nu niets aan... veel sterkte

Ookzo e.a.

"Ik ben echt flink beschadigd geraakt door zijn gedrag. Na jaren therapie om te begrijpen wat er gebeurd was en om er bovenop te komen, ben ik sinds een paar jaar eindelijk zo ver dat ik hem niet meer mis en niet meer terug wil. Ik begrijp maar al te goed hoe lastig en taai die traumaband is. Maar Madelief, hij kan verbroken worden!"

Dank je wel, ik voel dat je in echt in de diepte narcistisch misbruik heb meegemaakt...
Het gaat al beter met me, ik mis hem nauwelijks, ook doordat ik al zo had afgebouwd... Maar ik voel me nog wel beschadigd, gisteren had ik een hele goede dag, vandaag minder goed, depressief, uit mijn kracht, verslagen...

En ja ook zo snel twijfel aan mijzelf om alles wat een ander kan zeggen.
Zoals dat er zaterdag hier dingen gezegd worden. Ik ben dan zo lang van slag... twijfel zo. Stortte mijn hart uit bij een vriendin die mij gisteren terugmailde:

: Lieve Madelief (niet mijn echte naam natuurlijk)

Ik vond het weer erg gezellig met je. We hebben toch een zielscontact.

En jij kan niet eens een narcist zijn, je bent een gever. Als een narcist moet gaan geven dan wordt ie erg geirriteerd. Of het moet geven zijn waar hij/zij zelf beter van wordt.
Als je een narcist was had je nooit zo voor je man (ze bedoelt mijn overleden man) en je moeder (over het moeilijke traject met je kind maar te zwijgen) kunnen zorgen.

Maar ik snap als een vreemde zoiets gaat roepen dat je dat toch tot je neemt. Doe ik ook soms. Maar ik las laatst een hele goeie, wat er in je hoofd afspeelt hoeft geen waarheid te zijn. "

Ik heb alleen mijn naam veranderd. En daar ben ik zo blij mee dan, dat er iemand is die me lang kent en ziet hoe ik in het leven sta. Maar ik baal er ook van dat ik die erkenning nodig heb....

Ik heb mij nooit door hem 'klein' laten maken, stond ferm voor wat ik voelde wat waar was. Maar... dat heeft wel geleid tot een idioot lang proces van een steeds weerkerende loop waarin ik moesten vechten voor mijzelf en mijn mening, pal moest blijven staan tegen een narcistische storm in. Om dan weer na een paar dagen veel excuses en gelijk te krijgen.

Het lijkt of ik in vijf jaar vijftig relaties heb gehad...

En waar ik ook zo in moet leren: ik ben verbijsterd over gedrag, maar trek geen of veel te laat een finale grens. Ik weet dat dat komt door mijn opvoeding: ik kon niet weg en later was ik de enige die voor hen kon zorgen. Kon het niet over mijn hart verkrijgen oude mensjes te verlaten.

Enfin zo hebben we allemaal ons verhaal. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik geen kinderen met deze ex heb. Ik zeg het nog maar eens. En ik leef mee met degenen die dat wel hebben. Wat moet dat zwaar zijn

ms Simone e.a.

Ja dat: je afvragen hoe je het zou vinden als je kind in zo'n situatie zat. DAt opende ooit mijn ogen. Want ik voelde dat ik tegen mijn kind zou zeggen "vlucht! zo snel mogelijk" en ik zag tegelijkertijd een mechanisme in mijzelf dat ik het wel moest pikken, want gewoon een liefdevolle vanzelfsprekende band met iemand hebben: dat was niet voor mij weggelegd.
Ik weet dat ik compassievol moet zijn, maar op zo'n moment haat ik mijzelf dat ik zo in elkaar zit, dat ik blijkbaar 'verdwijn' in een relatie. Ik weet niet hoe het anders moet. Ik heb het niet geleerd. Ja in woorden en alles wel. maar dat is een dun laagje waar ik heel hard voor heb moeten werken... diep van binnen ben ik niet 'opgebouwd' als een waardevolle persoonlijkheid maar afgebroken. Mijn zijn is nooit vanzelfsprekend

Thera

je schrijft "En als u dat wilt betrekken we anderen die voor u belangrijk zijn bij de behandeling"

Ja ik ben natuurlijk wantrouwend, achterdochtig enzovoort meer... maar pas alsjeblieft op. Hulpverleners zijn vaak nog zo slecht op de hoogte van hoe het echt zit... wij zijn ook in systeemtherapie geweest... Ik werd wel geloofd maar... doordat ik voor mijzelf tegelijkertijd een traject had aangevraagd waarbij ik alles verteld heb (en ellenlange logboeken van zijn gedrag inleverde) en van te voren gevraagd heb of beide therapeuten in het traject gelijkelijk konden participeren.

Sterkte

Thera

Jij schrijft : "Ik heb geen idee hoe het verder gaat. Voor nu is belangrijk dat ik mezelf ben. Voor m'n gevoel doe ik net alsof ik gescheiden ben en hij toevallig nog wel in huis rond loop. Maar dat ik hem wel beleefd en zelfs nog ietsje hartelijk groet. Misschien wel raar, want hij 'mishandeld' mij nu dus. Maar ik heb gezegd dat hij zelf maar weer moet kijken wanneer hij wel zin heeft om met mij te praten. Ik heb zoiets, als ik mij niet mishandeld opstel, mishandelt hij in zekere zin ook weer niet. Ik bedoel, het treft dan geen doel. Waar het hem toch om te doen is."

Herkenbaar.
Ik denk dat zijn gedrag nog steeds als mishandeling omschreven kan worden, maar inderdaad, als jij het je niet aantrekt, ervaar jij het niet als mishandeling. Dat is denk ik de grootste winst.

Ik denk dat ik het meeste baat heb bij de gedachte "Dit is jouw probleem,dit zit bij jou. Dit gedrag van jou heeft niet met mij te maken, ook al doe jij steeds alsof het mijn schuld is."

Dus het raakt mij niet meer in de zin van dat ik aan mezelf ga twijfelen. Ik ZIE dat het zijn ding is.

Het enige waar ik nog niet uit ben is dat ik wel regelmatig denk "Ik heb hier geen zin meer in", maar er nog geen einde aan wil/kan breien vanwege de kinderen en vanwege het feit dat ik ondanks zijn (regelmatig) vervelend gedrag overall nog steeds gelukkig ben.

Madelief,

Waar ben je bang voor? Is het leven met een narcist in je buurt niet de meest donkere tijd in je leven?
Je krijgt een kans om te kunnen leven buiten de reikwijdte van een narcist. Ga niet meer terugkijken, kijk naar wat voor je ligt.

Flanagan

Ik ben bang dat ik zo beschadigd ben dat ik geen relatie aan kan gaan. Leven met de narcist was niet eens mijn donkerste tijd. Een andere donkere tijd is alleen en heel veel ziek zijn. Eenzaamheid. En ik ben ook te moe en te lusteloos voor het leven geworden.
Dat is geen reden om er maar een relatie met een narcist op na te houden, dat weet ik. Maar de combinatie met emotioneel aangschoten wild zijn, ziek zijn, behoeftig zijn naast een kruidjeroemeniet geworden zijn en oud zijn is niet direct een gunstige ingang voor ooit nog een relatie.
Ik ga zeker niet terug naar ex en ben blij met no contact. Ik weet niet of ik gezegd heb dat ik bang was? Maar als je er naar vraagt is mijn antwoord: ziek oud en eenzaam zijn.

Madelief

Naar aanleiding van wat je schrijft:
"Ik werd wel geloofd maar... doordat ik voor mijzelf tegelijkertijd een traject had aangevraagd waarbij ik alles verteld heb (en ellenlange logboeken van zijn gedrag inleverde) en van te voren gevraagd heb of beide therapeuten in het traject gelijkelijk konden participeren."

Het lijkt wel of er alleen twee manieren mogelijk zijn.
Of alles vertellen met logboeken en al.
Of bijna niks vertellen en de therapeuten dus alles laten vragen en zo op deze manier de mogelijkheden om jou verkeerd te interpreteren zoveel als je kunt beperken. Dat laatste heb ik nu in mijn hoofd. Als ik er niet op gericht ben dat ik van alles moet vertellen, dan hoop ik dat ik meer aandacht heb voor het zo goed mogelijk antwoord geven. Ik kan namelijk als ik onrustig ben, heel beroerde antwoorden geven die op allerlei manieren verkeerd zijn uit te leggen.

Ik hou wel een logboek bij. Mijn man gebruikt vaak na een soort beschuldiging de uitspraak: wanneer zei ik dat dan? En dan kan ik mijn logboek pakken en de datum opzoeken. Maar het is vooral ook voor mezelf omdat dingen soms zo absurd zijn, dat je later zou kunnen twijfelen of je je het wel goed herinnert hebt.

Ik heb dat trouwens ook een keer gedaan toen ik net puber af was met gesprekken bij ons thuis. Achteraf denk ik dat ik wel het gevoel had dat er iets niet klopte met de manier waarop de communicatie verliep, maar er niet de vinger op kon leggen. Ik heb er later nog veel aan gehad als ik mij afvroeg, was ik nou zo gevoelig of was het inderdaad soms een beetje raar.

"wanneer zei ik dat dan?" Thera

Zo herkenbaar! Samen met "heb ik niet gezegd", "tja dat ben ik nou vergeten" etc.
Laatste keer in oktober vroeg ik hem op de chat iets kleins te doen, boek meenemen. Deed hij niet. En hij beweerde bij hoog en bij laag dat ik dat niet gevraagd had. En dan was hij zo sterk dat ik bijna zelf ging twijfelen. Ik was blij dat het op de chat stond maar vervolgens is hij er dan heel losjes over "oh ja nou okay dan"

Maar goed, als ik je zo hoor ben je zo zo zo sterk. Maar moet je eens kijken wat een energie er in gaat zitten: hem negeren, het leuk voor de kinderen houden, logboek bijhouden, verzinnen hoe het met de gesprekken bij vriend en psycholoog moet, daar strategieën voor verzinnen.... En ik wil er een lief ding om verwedden dat het ook nog heel veel emotionele energie kost... Ik begrijp het hoor, je kan niet anders, maar ondanks al je kracht ben je toch de hele tijd 'om hem heen' aan het werken.

Al die energie zou beter voor jouzelf en kids gebruikt kunnen worden, imho.

Ik weet niet of er maar twee manieren zijn...
Je schrijft "bijna niks vertellen en de therapeuten dus alles laten vragen en zo op deze manier de mogelijkheden om jou verkeerd te interpreteren zoveel als je kunt beperken. Dat laatste heb ik nu in mijn hoofd."

Tja misschien werkt het. Ikzelf zou er he-le-maal gek van worden om zo omzichtig te werk te moeten gaan. Misschien moet je gewoon ook kijken wat voor vlees je in de kuip hebt, qua therapeut? Misschien is er meer mogelijk dan wij denken. Alles is toch wel in beweging op dit gebied. (of is dat projectie omdat ik er zelf zo mee bezig ben?)

oh ja en ook nog Thera

waarom ik ook geloofd werd bij de therapeuten, is dat mijn ex zelf bevestigde en toegaf wat ik vertelde. Sterker nog: hij vertelde uit zichzelf wat zijn gedrag was. Maar als de therapeut dan met een suggestie kwam zei hij ja en amen, en bleef vervolgens door gaan op de oude manier. Ik heb veel therapeuten ook wel hun handen er vanaf zien trekken omdat ze niet wisten wat ze met hem aanmoesten.
Vraag blijft of het toegeven van ex een rookgordijn was of dat hij echt het aan wilde gaan maar de therapeuten niet genoeg skills hadden. En ook niet genoeg lef. Hij had veel harder aangepakt moeten worden, vroeg daar zelf om bij de therapeuten maar die vonden dat blijkbaar niet tot hun taak behoren. Wat ik ook wel weer kan begrijpen. Wel jammer en lijkt een gemiste kans. Maar ook dat weet ik niet zeker.
Sorry gaat weer veel over mij. Moet het allemaal erg kwijt.
Sterkte met jouw situatie

Madelief

Ik snap dat je nog zo puzzelt over je ex. Trouwens het is jouw topic hoor! Het kan niet genoeg over jou gaan!

'om hem heen' aan het werken

Je hebt gelijk, maar het is minder dan eerder.
Ik laat het echt veel meer bij hem. Maar omdat het spannend is hoe hij daar mee om zal gaan, is die spanning die ik bij mezelf voel (en niet laat merken) toch wel weer 'om hem heen' werken. Maar het lukt me ook om afstand te nemen van die spanning.

Het is zoals ik begon in dit topic natuurlijk een vreemde manier van no contact. Het is het ook eigenlijk niet. En toch is het wel vergelijkbaar. Want ik moet me er voortdurend van bewust zijn, wat is van mij en wat is van hem. Alleen dan hou ik dit vol. En dat geldt voor jou natuurlijk ook.

En ik moet dat zo doen, dat als blijkt het niet te gaan zo, dat ik dan bereid ben om alleen verder te gaan. Ik heb ook wel gedacht dat ik dat niet zou kunnen. Maar dat was denk vooral doordat zoveel alles om hem liet draaien, toch een beetje oploste zeg maar. Nu doe ik dat toch echt anders. Het is vooral omdat ik weet dat dat uiteindelijk voor iedereen (zelfs voor hem) beter is.

Thera

Tja ik kan niet inschatten hoe of en hoe ernstig jouw man narcistisch is. (Of een andere 'stoornis' heeft). Wat ik wel weet is dit: ik ben eigenlijk ook zo 'grey rock' gegaan (dus geen no contact maar nauwelijks sjoege geven) op allerlei manieren. Eigenlijk veranderde er in de grondpatronen en de dynamiek nooit wat. Hij bleef entitled en ik bleef geven... of om hem heen werken.
Ik zeg niet dat het bij jou ook zo is. Veel hangt af van zijn eigen bereidheid icm een goede therapie. En ik heb heel lang nodig gehad om er voor mijzelf achter te komen dat er alles aan gedaan had. Ik zou wel willen dat ik dat eerder gedaan had.
Maar ja, ik heb makkelijk praten. Als ik een gezin, een huis, kinderen met hem had gehad, had ik er waarschijnlijk zo tien jaar boven op gegooid.
Ik ben heel benieuwd hoe het bij de psycholoog bij jullie gaat lopen. Intussen denk ik dat je het beste doet wat je gegeven de situatie kunt doen: voor jezelf kiezen, geen sjoege geven, het bij hem laten liggen.
Ik vind dat knap. Ik zou dat niet zo goed kunnen.