Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?

Energie en therapie

Pas toen mijn ex vertrokken was, voelde ik hoe ontzettend uitgeput ik was. Dat om zoiemand heen werken kost zo ontzettend veel energie. Ik heb er maanden over gedaan om wat uitgerust te raken. En pas jaren nadien kreeg ik het gevoel dat ik niet meer aan het overleven, maar aan het leven was. Je weet niet half hoe erg het is als je er middenin zit. Net als jullie heb ik sterke schouders, veel geduld en vage grenzen. Foute combinatie. En nog steeds vind ik het moeilijk om mijn grenzen aan te geven, al heb ik nu een heel zachtaardige partner. Dat is echt een werkpunt voor mij.

Ik heb in mijn en onze therapie inderdaad alles op tafel gegooid, tot in de details, met mijn dagboek in de hand. Pas toen mijn ex een keer tijdens de therapie zijn masker liet vallen en los ging, mij uitschold en bedreigde, zag ik de therapeut bang worden en zich pas écht realiseren wat ik al die tijd verteld had. Maar helaas, daarna weigerde mijn ex nog naar deze therapeut terug te gaan. Ik heb haar wel gevraagd een rapportje te schrijven voor de volgende therapeut, zodat we niet weer helemaal van 0 af aan hoefden te beginnen. Die volgende therapeut was iemand die heel veel ervaring had met mensen met persoonlijkheidsstoornissen. Hij heeft mijn ex en mij perfect aangepakt, door ons allebei stevig met de neus op de feiten te drukken. Ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor.

Thera, ik denk niet dat je kunt verwachten dat een wijkteam voldoende kennis in huis heeft voor iets ingewikkelds als dit. Ik ben destijds heel hard op zoek gegaan naar relatietherapeuten met ervaring met persoonlijkheidsstoornissen. Die zijn er niet zo veel, maar ze bestaan wel. Met minder hoef je geen genoegen te nemen, want als de therapeut zich laat inpakken door de schone schijn van je man, dan heeft de therapie geen enkele zin.

Ookzo : hoe vind je zoiemand?

Heb je tips hoe ik iemand kan vinden die je kan helpen met het verwerken van de wonden die ern narcist na laat? Is er een beroepsvereniging of bepaald tak therapeuten? Ik hoor heel vaak dat veel therapeuten er geen raad mee weten en geen kennis van hebben. Maar wie wel?

Lijden van de kinderen

Ik pikte dit net op "de kinderen lijden er niet onder". Hoe weet je dat zo zeker? Mijn ouders zijn oud, de term narcisme zal geen alarmbellen meer bij mijn moeder doen afgaan vrees ik. Maar ik vermoed zomaar dat zij 50 jaar geleden ook gezegd zou hebben dat de kinderen er niet onder leden. Met de kennis van nu, kan ik zeggen dat in ons geval alle drie de kinderen er in meer of mindere mate onder geleden hebben. Wij constateerden al redelijk snel, toen nog in de 20-30 jaar, dat je het geestelijke mishandeling kunt noemen, hoe mijn vader met ons is omgegaan. Ik had op zich wel moeite om het zo te noemen, want er waren naast het gedrag van mijn vader ook genoeg leuke momenten. Het is en was geen monster. Ik denk oprecht dat hij zich niet bewust is van zijn afwijkende gedrag. Hij vindt anderen afwijkend, klaar is Kees wat hem betreft.

Als kind heb je dat ook nog niet door. Het is je vader, weet jij veel hoe andere vaders zijn? Dat merkte ik ook aan wat mijn dochter ooit zei. Ze mopperde vroeger graag op van alles en nog wat. Ze vond ons ongetwijfeld stomme ouders. Tot ze met meer volwassen blik zag hoe het er bij vriendinnen en vrienden aan toeging. Opeens viel het bij ons héél erg mee. We waren best normaal eigenlijk . Nou, beter zo dan omgekeerd, dus ik was blij.

Door wat de familie verteld heeft, is het beeld van mijn vader langzaam maar zeker compleet. Wij, de kinderen, zijn inmiddels rond de 60, vader en moeder 88. Ik durf nog steeds niet voor 100 procent te stellen dat we volslagen over de opvoeding heen zijn. Daar hou je je leven lang iets aan over. In de meeste gezinnen is dat hopelijk vooral positief, maar het kan dus ook negatief zijn. Ik zeg er eerlijk bij, dat in ons geval er ook echt wel positieve dingen te noemen zijn. Dus ik ben van mening dat als je je bewust bent geworden van een situatie en je hebt nog kinderen in de opvoedbare leeftijd... wees dan alert. En kies áltijd voor de kinderen! Zelfs als dat niet als beter voor jezelf voelt. Mijn moeder heeft voor mijn vader gekozen, want tja... als wij het huis uit waren, moest zij ook verder en dan was het wel zo noodzakelijk om dat met mijn vader te doen. Tot op zekere hoogte begrijp ik dat, maar ik merk dat ik het haar toch kwalijk neem én het een gemiste kans voor haar zelf vind. Als je kinderen op de wereld hebt gezet, gaat hun belang voor op de belangen van de ouders, vind ik. Niet in alles, maar wel als het gaat om zaken als waar we het nu over hebben. Vader is al verknipt, de kinderen hoeven dat niet ook te worden. Maar wederom met de kennis van nu, denk ik dat ze echt niet door had wat er eigenlijk gaande was. Kritiek op vader was en is taboe, ze streek plooien glad, bracht zijn emoties aan ons over als dat om iets anders ging dan blijdschap of woede, want dat kon hij wel duidelijk maken.

Bellen

Bellen, heel veel bellen. Als de persoon die je spreekt de specialisatie of ervaring niet heeft, kan die dan misschien iemand anders aanraden die dat wel heeft? Ik ben begonnen bij een kliniek waar borderliners behandeld kunnen worden. Van hun advies uit ben ik verder gaan zoeken.

Stichting Labyrint in perspectief

Google daar maar eens op. Is een stichting voor familie/partners van mensen met een psychische stoornis. Hun hulplijn geeft mij erg geholpen in mijn echtscheiding. Me onder meer in contact gebracht met een advocaat (toen mediatiob -uiteraard- faalde) die kennis van zaken had. De gesprekken daarna, mijn verwerking, heb ik gedaan met hulp van een psychologe uit ons gezondheidscentrum. Toeval wilde dat ze mijn ex, jaren daarvoor, al eens in behandeling had gehad.. hoefde dus niet veel uit te leggen.

Kaaskopje

Ik snap je verhaal. En ben het er ook mee eens. Hoewel het niet is gezegd dat scheiden dan de enige mogelijkheid altijd is. Je kunt je er ook op richten dat je als je nog bij elkaar woont de kinderen voorop te stellen.

Twee keer is het voorgekomen dat mijn man het gesprek er op bracht dat op een gegeven moment de kinderen uit huis zouden zijn en dat ik me daarom maar beter meer op hem dan op de kinderen kon richten. En twee keer heb ik hem verteld dat dat zo niet werkt.

Ik schreef: de kinderen lijden nu niet. Dat is zo'n onhandige uitspraak die ik dan ook bij het sociaal wijkteam zou kunnen doen en dan wordt er misschien wel genoteerd: mevrouw ziet de ernst van de situatie niet in...
Ik bedoel het relatief. Ze lijden op dit moment niet op zo'n manier als ze eerder wel geleden hebben. Op dit moment zie ik dat hun blij zijn met hun leven met gemak opweegt tegen het ervaren van de problemen. Ik weet dat het er altijd is, de invloed van hun vader. Maar ik denk niet dat ze op dit moment er mee bezig zijn dat wij beter uit elkaar kunnen gaan. Dat hebben twee van de drie wel gedaan.

waarmee ik niet afdoe aan de juistheid

van de beslissing van anderen.
Ik vond het wel fijn dat zelfs Richard Grannon zei dat je niet altijd in alle gevallen kunt zeggen dat puur no contact gaan een mogelijkheid is.

Zit een groot gat tussen

Vind er een heel groot gat zitten tussen bij iemand (in huis) blijven (wonen)die jou en/of de kinderen een stiltebehandeling of anderszins mishandelt en no contact gaan met zo iemand.

De meeste sprekers op dit gebied

Zijn het erover eens dat no contact met de ouder van je kind niet mogelijk is.

Onmogelijkheid

Wat jouw opmerking over prioriteiten betreft. Dat viel mij ook zo tegen bij mijn ex, hoewel dat minder expliciet door hem is uitgesproken. Hou er rekening mee dat dat er bij jouw ex (ongeacht het label van wat hem wellicht mankeert) er gewoon niet inzit.

Kinderen, Thera

"de kinderen hebben er geen last van" nou... dat valt nog maar te bezien... wat leef je ze voor.
Wat voor voorbeeld krijgen ze. Ik weet niet hoe oud ze zijn maar kinderen gaan zich gedragen naar wat ze de ouder van hetzelfde geslacht zien doen. Als je zonen hebt zouden ze gedrag van hun vader over kunnen nemen, dochters laat je op deze manier zien, dat je moet volhouden no matter what, dat je zo behandeld mag worden, enz. Beide genders laat je zien dat een huwelijk zo langs elkaar heen leven is.

Blijft natuurlijk dat jij alle tijd mag nemen om te voelen waar jij aan toe bent en wat - alles meegewogen- voor jou en je gezin de beste beslissing is.

Ik ben het ook wel met ms Simone eens: helemaal iemand no contact uit je leven bannen is echt anders dan bij die persoon in huis wonen en je deze behandeling laten weggevallen, hoe goed het je ook lukt er mee om te gaan.

Ja ik weet dat Grannon zegt dat helemaal no contact gewoon niet altijd kan. Maar ik doe nu een erg intensieve training van hem (twee uur per dag) en ik weet bijna zeker dat hij zou zeggen: je wordt mishandeld, haal jezelf uit de situatie. Niet dat ik dat zeg hoor, ik weet ook hoeveel er mee kan spelen waarom je het toch nog probeert te redden.

Sterkte

maar Madelief en Ms. Simone

het maakt nog wel uit of een moeder met haar kinderen bespreekt wat er niet klopt of dat ze dat niet doet en het gedrag van de vader vergoelijkt.

Ik heb trouwens niet gezegd dat ze geen last hebben.

Thera

En toch, juist dat voorbeeld dat ik de kinderen gaf, gaf voor mij de doorslag om wel te gaan scheiden. Ik kom zelf uit een warm gezin, ik wilde dat voorbeeld zo graag aan ze meegeven. Niet dat dysfunctionele, beschadigende. Af en toe zie ik in het gedrag van mijn kinderen glimpen terug van het gedrag van mijn ex en oei wat doet dat pijn! Ik spreek ze er onmiddellijk op aan. Ze mogen echt niet denken dat dat normaal is!

Thera

Twee keer is het voorgekomen dat mijn man het gesprek er op bracht dat op een gegeven moment de kinderen uit huis zouden zijn en dat ik me daarom maar beter meer op hem dan op de kinderen kon richten. En twee keer heb ik hem verteld dat dat zo niet werkt. ===

Ik was zelf bij het 'gesprek' waarbij mijn vader mijn moeder een ultimatum stelde. Of de kinderen óf ik. Ik hoop van harte dat jullie kinderen buiten gehoorafstand waren. Maar verder heb je dat wel goed gedaan, alleen heb ik niet de indruk dat hij je gelooft.

Thera

Ik hoop dat je je niet door deze discussie in de verdediging gedrukt voelt, je hebt het al pittig genoeg. Van mijn kant wil ik niet zeggen dat je per se moeten scheiden hoor, ik probeer slechts ook een kant van de zaak aan te dragen.

Wanneer is het genoeg

Wanneer komt het moment dat je weet dat het is afgelopen.. dat blijven de kinderen meer schade toebrengt dan gaan.. Ik ben meer dan 20 jaar getrouwd geweest met een man wiens gedrag steeds heftiger werd. Zijn episodes steeds heftiger en de 'goede tijden' steeds korter. Maar steeds geloofde ik zijn verhalen weer, na zo'n periode. Verhalen die er telkens op neer kwamen dat hij nu beter was en het niet meer zou gebeuren. Hij kon oh zo mooi praten. En ik wilde hem geloven.. wilde blijven.. wilde geen gebroken gezin! De ommezwaai kwam toen zijn gedrag te dicht bij de kinderen kwam. Dat riep de leeuwin in me wakker. Met mijn kun je doen wat je wilt. Ik ben ooit zo dom geweest om voor je te kiezen. Maar van mijn welpen blijf je af!
Misschien komt jouw moment ook eens Thera. En misschien wel niet.

De kinderen hebben (te) veel meegemaakt. Vooral de oudste, die al een puber was en veel bewust weer. Hij is inmiddels volwassen en woont op zichzelf. Contact met zijn vader was er nog wel, met teleurstelling na teleurstelling. Dat is nu geklapt en zoon is nu ook no contact gegaan. Heel pijnlijk.

Kinderen (Thera)

Ja het scheelt wel als je kinderen zaken uit kunt leggen. Aan de andere kant: een sfeer of energie die er hangt in huis doet ook veel, hoe kleiner ze zijn, hoe meer, is mijn gevoel.
Aan de andere kant heeft scheiden ook een groot nadeel: stel de vader wil de kinderen de helft van de tijd. Dan ben jij niet meer de buffer tussen hem en zijn gedrag. Dan zijn ze als het ware aan zijn luimen overgeleverd in de tijd dat ze bij hem zijn.

goede link

En dan gaat het me niet zo zeer om de affirmaties als wel als de uitleg over het proces waar je in zit als slachtoffer van de narcist. En ook heel veel goede verwijzingen.
Gaat mede over low contact trouwens

https://thoughtcatalog.com/shahida-arabi/2017/05/30-kickass-affirmations-for-going-no-contact-with-an-abusive-narcissist/

Klinkt als...

Misschien klinken mijn opmerkingen alsof ik het allemaal wel zou weten in jouw positie, maar ook al zijn er herkenningspunten, er is (in ieder geval) een belangrijk verschil: ik lag al in scheiding (en er was al meer afstand) toen ik steeds duidelijker begon te zien dat narcisme iets zou kunnen zijn wat bij ons speelde.

Therapie

(Ook@ Thera) Ook moest ex niets hebben van (psycho)therapie. Heb hem ook maar met moeite kunnen overtuigen te verschijnen bij de psycho educatie van zoon (toen scheiding net was ingezet)

Twijfel

Ik twijfel al een jaar of 10.

Moeilijk hoor als je kinderen hebt. En moeilijk omdat ik de eerste jaren het vooral probeerde te begrijpen. Op een gegeven moment kwam ik op narcisme (veel herkenning), maar later werd ik op het pad van autisme (asperger) gezet. Zit volgens mij veel overlap in, althans, ik herkende in beide veel bij mijn man.

Moeilijk omdat ik bij autisme meer denk aan "hij kan er ook niets aan doen, hij heeft veel last van stress en moet dat afreageren", maar ja, kan hij aan narcisme wel wat doen?

En wat is goed voor de kinderen? Ben altijd bang geweest voor ontzettende scenes bij uit elkaar gaan EN dat het contact tussen mijn man en kinderen (zonder mij in de buurt om te zorgen dat alles geregeld wordt en op rolletjes blijft lopen) ernstig zou verslechteren. Met het pubergedrag van de kinderen heeft hij het soms moeilijk. Als ik niet in de buurt zou zijn, zou hij stress vast veel meer op hen afreageren. Bij een gescheiden stel zien we dat een kind geen co tact meer met vader wil. Is dat beter dan hoe het nu is? Hij heeft ook goede kanten en gedeelde interesses met de kinderen.

Wat ik niet doe is zeggen dat zijn gedrag normaal is als het niet zo is. En ik steun de kinderen als hij onredelijk naar hen reageert. Ik heb regelmatig goede gesprekken met ze, vooral met oudste. En ik corrigeer ze ook als ze "fout" gedrag vertonen, of het nu van hun vaders voorbeeld komt of ergens anders vandaan.

Ik weet niet of je ooit weet of je een goede keuze hebt gemaakt. Maar alles overwegende heb ik tot nu toe niet voor scheiden gekozen.

aanvulling

Ik schreef Ik heb regelmatig goede gesprekken met ze, vooral met oudste.

Met jongste heb ik dat minder, omdat jongste daar minder voor Open staat. Vind ik wel moeilijk, want ondanks alle positive kanten van jongste herken ik soms wat gedrag en dat vaarten me wel eens zorgen. Maar ja, wat doe je als een puber niet open staat voor een serieuzer gesprek?

zoeken

ja, dat is zoeken naar hoe je zo goed mogelijk gesprekken hebt met de kinderen. Misschien ook maar niet te streng zijn voor ons zelf.. Als we oog blijven houden voor de kansen, komen ze ook vast wel.

Ik was met de jongste van 11 vandaag naar de ontroerende film Ferdinand. Ik heb geprobeerd toe te passen wat Simone schreef, over indirect over situaties praten.

Over niet te streng zijn voor jezelf, ik was die site aan het lezen. 30 Kickass Affirmations For Going No Contact With An Abusive Narcissist. Daar staat in dat je als je no contact bent gegaan en je wordt zeg maar belaagd (negatief of schijnbaar positief) door je ex en je gaat daar toch weer op in, dat je je dat ook niet zo kwalijk moet nemen. Maar wel weer de draad op pakken van het no contact beleid. Ik vind dat altijd zo lief zulke opmerkingen en het is zo'n contrast met de vaak genadeloze therapeuten die er niks van snappen...

Thera

Jij: "Over niet te streng zijn voor jezelf, [.....]. Daar staat in dat je als je no contact bent gegaan en je wordt zeg maar belaagd (negatief of schijnbaar positief) door je ex en je gaat daar toch weer op in, dat je je dat ook niet zo kwalijk moet nemen. Maar wel weer de draad op pakken van het no contact beleid. Ik vind dat altijd zo lief zulke opmerkingen.."

Ja, heel goed.

Ik geloof ook in meer zelfcompassie, lief zijn voor jezelf. Vaak zijn we zo streng voor onszelf, terwijl we bij anderen meer begrip hebben voor "fouten" en inconsequent gedrag. En terwijl we best weten "nobody is perfect".

Dus ja, laten we lief zijn voor onszelf. We doen ons best. Informeren ons (ook hier) en proberen dingen uit. En we wegen veel af en hopen dat we -met de kennis die we op dat moment hebben - de beste beslissing nemen.

Jammer dat mijn man vooral steeds weer al mijn "fouten" ziet (ook dingen die echt geen fouten zijn, maar die anders zijn/gaan dan hij zou willen of dan hij had verwacht). Maar in dat soort situaties lukt het mij steeds beter zijn ergernis van me af te laten glijden. En als ik het echt als een "onhandigheid" of "fout(je)" zie, mild te zijn naar mezelf. En dat werkt echt goed! Boos zijn op jezelf zorgt ER echt niet voor dat je geen fouten meer maakt!

Er is in dit verband een boek "Zelfcompassie" dat ik echt aan kan bevelen! Ben de schrijfster even vergeten.

Zelfcompassie

Van Kristin Neff.

Zou verplichte kost moeten zijn voor vrouwen en meisjes, of ach vooruit, voor iedereen .