Wat moet ik met mijn moeilijke man?

Ervaring?

Nee, helaas niet.
Mijn exemplaar wordt niet boos. Die laat alles van zich afglijden als het hem niet past/interesseert/aanstaat/nuttig lijkt.
Meestal ben IK degenn die boos word.... ; )

Ik kan je dus helaas niet verder helpen dan met die ene tip...

Annej

Heb jij je tijdens dat overleven wel eens afgevraagd hoe de kinderen zich daarbij voelden. Jullie 'wisten niet beter', maar ik kan mij heel goed voorstellen dat er bij instanties alarmbellen gaan rinkelen als ze horen hoe het er in je gezin aan toe ging.

Katniss

Stupide was dat ik alles al in banen had geleid, uit huis gegaan, scheiding in gang gezet, kinderen hulp, zoon inmiddels een diagnose, en dat we toen een nieuwe psychologe kregen en opvoedingsondersteuning en toen ging het fout.
Had ik me toch een hoop goed werk verricht. Naast wanhopig was ik ook gewoon woedend!

apart

Apart was dat ik voor de scheiding al in gesprek was met vrouwenhulpverlening, die dus wel wisten hoe het er bij mij thuis aan toeging, ook niet in detail, maar zoon was zelfs voor een speciaal gesprek geweest in hoeverre zijn gedrag te maken kon hebben met de druk/geweld in het gezin. Nooit sprake geweest van melding.
Ik denk dat deze mensen zagen dat ik er stevig in stond. De nieuwe mensen die we kregen kenden mij niet en hadden waarschijnlijk net een workshopje 'kindermishandeling' achter de rug of zo.
Of vonden mij maar irritant, dat kan ook nog. En toen sloeg de fantasie op hol.

Dossier

Dan denk je misschien dat daar wel een dossier van zou kunnen zijn dat de melders of de kinderbescherming ingezien had?
Geen sprake van. Het vreemde is dat regelmatig bleek dat deze mensen helemaal geen dossiers lezen maar zelf van alles bij elkaar bakken.
Als je dan zelf wel goede 'dossierkennis' hebt kun je dat ook pareren.

Onkunde

De melders hadden ook gewoon last van onkunde en dat verwacht je niet van een derdelijns autismepoli, maar het gebeurt. Kon ook zo gepareerd worden.
Dat is ook bekend fenomeen dat als hulpverleners of scholen uit de opties lopen dat ze dan de zwarte piet bij jou gaan leggen, want het kan natuurlijk niet aan hun onkunde liggen dat ze jou niets te bieden hebben. De opvoedingsondersteuning vond mijn vragen maar 'hogeschool'. Wist ik veel dat ik voor echte kennis bij Autisme Centraal moest zijn en niet bij de academische specialisten.

Waarschuwing FF zo

Er is een nieuw protocol dat bij psychiatrische problematiek er ook gemeld wordt. Ik zou in elk geval voor jezelf op zoek gaan naar een vrijgevestigde therapeut.

Je bent geen voetveeg (zei de stuurvrouw die aan wal stond)

Op eieren lopen, je aanpassen. Ik herken het allemaal van vorige relaties dus wat ik nu zeg is niet vanuit een hyperassertieve houding. Maar ik zou nooit met die massage zijn doorgegaan. Wat onbeschoft van hem om daar zo op te reageren! Je kunt toch ook vriendelijk zeggen dat het niet is wat je wilt? En dan ga jij je ook nog verontschuldigend gedragen. Niet dat je meteen uit je vel moet springen maar je kunt op een normale toon zeggen dat je er op zo'n manier geen zin meer in hebt hem een massage te geven. Hoe meer je je aanpast, hoe vanzelfsprekender het voor hem wordt. Hij heeft je grenzen al ruimschoots overschreden.

Waar twee kijven, hebben twee schuld. En dan denk ik niet aan het ongebakken brood of de overhemden waarbij je kunt discussiëren over of de manier waarop je hebt gereageerd wel adequaat was. Jouw schuld ligt in het alsmaar aanpassen. Dat moet je niet doen. Als ik jou was, zou ik meer mijn gang gaan. Doe iets gezelligs met je kinderen, al dan niet met hem erbij. Spreek af met vriendinnen. Lust hij het eten niet? Zorg dat er wat kant-en-klaar maaltijden in de diepvries liggen. Probeer je leven zo leuk mogelijk in te vullen. Als hij erover gaat zeuren, zeg je dat er niets anders op zit zolang hij zich zo onvriendelijk gedraagt. Probeer wel vriendelijk en beleefd te blijven dus niet op een kattige toon.

Brunette

Fijn je reactie, vooral gezien je ervaring en hyperassertieve houding .

Ja, ik ga echt proberen nu meer - wel op rustige toon - te laten blijken dat ik zijn gedrag niet aardig/netjes vindt. Moet daar wel mezelf in oefenen, want ik ben niet zo assertief/snel. Realiseer me vaak pas later dat hij toch wel onaardig reageerde, OF ik realiseer me dat wel, maar weet niet zo snel er op te reageren in bewoordingen dat ik het onaardig vind.

Vandaag trouwens weer zoiets: hij had vanochtend (rijkelijk laat) gezegd dat hij niet mee zou eten. Vanochtend wel gezeg dat hij dat beter eerder kan zeggen, dan kan ik daar met het eten rekening mee houden. Dus dat heb ik al gedaan (schouderklopje voor mezelf ).

Vanavond toen we klaar waren met eten zag ik zijn smsje dat hij toch thuis zou eten en hij vroeg (zowaar - hij beveelt nl. nogal eens wat, maar nu dus wel een vriendelijke vraag) of ik een bord voor hem klaar kon zetten. Op zo'n vriendelijke vraag wilde ik dat wel doen (is ook niet veel moeite). Ik was nog druk met de kinderen die van alles aan mij vroegen en ik had net bedacht dat ik even een sms zou sturen met de tekst "Zo'n vriendelijke vraag kan ik natuurlijk niet weigeren :-)" (een beetje in de hoop dat hij gaat snappen dat als hij dingen vriendelijk vraagt dat dat positiever effect heeft), maar voor ik dat kon doen kwam hij al binnen.

Dus ik zeg dat op een lieve beetje grappende toon tegen hem en ook dat zijn bord dus klaar staat. En wat zegt hij?

"Had je niet even een sms kunnen sturen?" Ik zeg iets van "ik was nog druk met de kinderen", maar hij gaat gewoon door: ""Ja" sms-en is echt niet veel werk."

Op zo'n moment sta ik echt even met mijn mond vol tanden en kan ik niet meteen schakelen om te zeggen dat dat wel een heel onaardige reactie is op wat ik gedaan had. Ik heb gezegd "Ik ben blij dat je blij bent met je bord".

Maar goed, op dit soort dingen wil ik mezelf wel trainen, maar ik vraag me serieus af of het gaat helpen. De tijd zal het leren.

En mocht er nog een volgende massage komen, met vervelende opmerking, dan ga ik kijken of ik wel meteen assertief (maar rustig) kan zeggen dat ik er op die manier geen zin in heb.

Overigens: ik heb echt een leven buiten mijn man hoor, anders had ik het nooit zolang volgehouden. Ik werk 4 dagen, sport regelmatig (alleen of met vriendinnen), spreek af met vriendinnen, doe af en toe leuke dingen met de kinderen en heb in zijn algemeenheid veel lol met de kinderen, geniet erg van ze.

Mijn gedrag nu aanpassen

NB. Ik heb aangegeven mijn gedrag nu (in het belang van mijn kinderen en ook als ik eerlijk ben, omdat ik zijn negatieve gedrag zat ben) te willen aanpassen.

Maar ik geloof niet dat ik bij elk negatief gedrag van hem er iets van ga/moet zeggen. Er zijn zoveel dingen waarbij hij negatief reageert (zuchten, negatieve opmerking tegen mij, negatieve opmerking over mij etc), of waar hij ergerlijke dingen doet (bevelen geven aan mij ipv vriendelijk vragen, niet meehelpen afruimen, servies elders in huis laten staan, dingen niet opruimen die hij gebruikt heeft, als ik iets vraag te doen - hij doet al heel weinig - gewoon "nee" zeggen als hij geen zin heeft etc) dat ik voor mijn gevoel "continu" commentaar op hem zou leveren als ik overal bovenop zou zitten.

En aangezien ik me juist eraan dooderger dat hij aldoor commentaar op mij geeft, denk ik dat ik niet nu hetzelfde bij hem moet gaan doen.

Daarom wil ik gedoseerd gaan reageren en vooralsnog vooral maar reageren op negatieve opmerkingen tegen of over mij (tegen de kinderen) en bevelen.

Als iemand nog ideeën daarover heeft?

negatief gedrag

Negatief gedrag kan voortkomen uit diverse zaken. Angst, endemisch bij mensen met autisme, voortdurend op zoek naar foutjes, zaken die onmiddelijke attentie behoeven omdat de wereld anders dreigt te vergaan. Sinds mijn dochter wat angstmedicatie heeft is dat toch een stuk verbetert. Haar glas is inmiddels weer halfvol in plaats van halfleeg.
Omdat ze makkelijk onbegrip en weerstand oproepen bij anderen hebben ze in hun jeugd zelf heel wat 'zuchten' en negatief gedrag over zich heen gehad en dat kan erin zijn gaan zitten dat je met 'negatief' gedrag reageert als zaken onduidelijk zijn. Mensen met autisme imiteren meer dan anderen omdat het ze aan verbeelding ontbreekt. Sommige kinderen met autisme zie je dan ook afreageren en negatief doen zoals volwassenen dat kunnen: 'wat heb ik nou gezegd! wat hadden we nou afgesproken! Nou heb je alweer niet gedaan wat je beloofd had!
Maar dan van kind naar volwassene.
Je kunt je bijna niet voorstellen wat een bak aan onbegrip en negativiteit kinderen met autisme soms over zich heen krijgen. Gepest worden is ook endemisch bij kinderen met autisme en dat wakkert weer hun angst aan.
Dat neem je mee naar de volwassenheid.
En dan nog de focus op details waar meer 'normale' mensen meer de grote lijnen volgen en hun intuitie en routine. Mensen met autisme moeten door voortdurend na te denken en informatie te ordenen en weer op te sporen een beeld samenstellen van de werkelijkheid. Dan is elk 'foutje' een ontbrekend stukje van de puzzel en krijgt dan extra aandacht. Omdat het beeld ook opgebouwd wordt vanuit de details in plaats vanuit het globale overzicht.
De veranderingen en 'foutjes' vallen dan als eerste op.
Het is belangrijk om zelf het goede voorbeeld te geven. Niet voortdurend geergerd en emotioneel te reageren maar neutraal, concreet, informatie en kort. Het is al snel een overdosis aan woorden en informatie. Een ding tegelijk.
Zelf het goede voorbeeld geven en uitleggen wat belangrijk is aan goed en aangenaam gedrag kan helpen om het negatieve gedrag terug te dringen. Zelf geduldig zijn en tot tien tellen voor je reageert kan helpen om te spiegelen hoe iemand met autisme kan reageren.

Voetbalincidentje

Graag jullie mening over volgende incident. Het is maar een klein incidentje, maar zo zijn er meer, en vraag me af wat jullie zouden doen/adviseren aan mij.

Eergisteravond keken we met gezin voetbal en kreeg NL een penalty tegen omdat Australië een bal tegen de hand/arm van de verdediger in de cirkel schopte (verdediger kon er niets aan doen). Onterecht in de ogen van verslaggever (en ons), te zware straf.

Ik zei: Het heeft toch ook te maken met bal naar de hand of juist hand naar de bal? Ik zei ook dat ik niet meer wist waar ik het vandaan heb (heb nl. ooit een scheidsrechterscursus hockey gevolgd, dus misschien kwam het daar vandaan). Mijn man zei dat dat niet van belang was.

Gisteravond keek ik weer even voetbal, andere wedstrijd. Man zat er bij (kinderen niet). Was weer een situatie met hand en bal en de reporter zei iets van "de hand ging duidelijk naar de bal". Dus ik reageerde met "zie je wel, toch iets met "hand naar de bal"!"

Wordt mijn man toch in een keer heel boos dat ik nou toch "echt moest ophouden". Echt draafde weer behoorlijk door. Ik heb maar niets meer gezegd (als ik op dat moment wel zou reageren zou hij helemaal ontploffen is mijn ervaring).

Graag jullie reactie hoe jullie vinden dat ik in zo’n situatie zou moeten handelen (dus rekening houdend met hoe mijn man zal reageren - niet hoe je eigen man in zo'n situatie zou reageren :-)!):

- niet eens die opmerking maken over “zie je wel....”? (dan ben ik dus niet mezelf, bovendien weet ik niet eens of ik zo’n opmerking binnen zou kunnen houden, kan soms wat impulsief reageren)
- als hij zo boos wordt: toch meteen wel wat ervan zeggen dat hij daar toch niet zo boos over hoeft te worden (dan maar explosie)? Op rustige of boze toon?
- later er nog wat van zeggen (als hij gekalmeerd is) dat hij overdreven boos werd om zo’n opmerking van mij? (kan ik doen, maar dan als enkele opmerking en dan wegwezen, want ik voorzie dat hij dan net zo goed weer behoorlijk boos kan worden als hij de situatie (en daarmee zijn emotie) terughaalt)
- niets zeggen (zoals ik gedaan heb)? (oftewel: zijn boosheid als het weer zien, waar je je ook niet zo over opwindt en maar laat voor wat het is)
- iets anders?

glad ijs

Als je man een voetballiefhebber is begeef je je op glad ijs met opmerkingen daarover. Alles wat je zegt wekt al gauw de irritiatie, zeker als hij vindt dat je er geen verstand van hebt. Hij voelde zich persoonlijk aangevallen (door zie je wel, ook al bedoelde je niet hem) of ergerde zich aan jouw (in zijn ogen non-kennis).

Ik zou dus minder praten, en vooral niet de hele tijd je mening geven, vrouwen praten te veel En zeker als hij verdiept is in voetbal op tv, dan stoor je hem..

Nou ben ik geen voetballiefhebber en zou sowieso wat anders gaan doen als mijn man voetbal zou kijken. Als hij boos is zou ik gewoon rechtsomkeert maken en me ergens anders me vermaken.
Als je de wedstrijd wel uit wil zien kan je -behalve niks zeggen ook een grapje maken (ik heb geen verstand van voetbal)

Ffzo

Hands is hands, ook als het per ongeluk gebeurt.

Nooit op boze toon!

Als hij zo onterecht (of terecht, maakt eigenlijk niet uit) uit z'n slof schiet, heeft het geen nut om daar boos om te worden. Dat gooit alleen maar meer olie op jet vuur. Mijn man wordt niet zo snel boos, maar mijn dochter wel. Ik probeer dan wat relativerend te reageren. In het geval van je man zou ik gezegd hebben: nou je trekt het je nogal aan, relax een beetje wil je. Zo belangrijk is het toch allemaal niet?

Ik zou sowieso geen zie je wel opmerkingen maken, trouwens. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen. Waarom is het voor jou zo belangrijk dat je man je gelijk geeft? Persoonlijk zou ik na zijn reactie:van dat bal naar de hand of andersom niet van belang was, denken of zeggen: Oké, als jij het zegt. Is hij de autoriteit of zo? Prima als hij dat zo stellig verkondigt, maar dat wil dan nog niet zeggen dat jij daar iets mee moet. Je hoeft niet elke discussie aan te gaan.

Inderdaad zoals het weer dus....

ego - extreem mannelijk brein

http://www.mariekekolkman.nl/autisme-is-extreem-mannelijk-denken/
Volgens Simon Baron-Cohen is autisme ook een extreem mannelijk brein. Met als gevolg een groot ego, denk ik dan. Ik merk aan mijn kinderen ook dat ze zaken al snel te persoonlijk nemen. Maar ook dat is bespreekbaar. Maar voetbal is emotie, en met emotie kunnen mensen met autisme ook lastiger omgaan.
Toch, het is allemaal te leren, zie ik aan mijn kinderen. Dit soort dingen, autisme centraal momentjes volgens zoon, kun je bespreken, want mensen met het syndroom van Asperger zijn vaak ook meer dan gemiddeld intelligent, en met hun analytische brein kunnen ze 'becijferen' dat het profijtelijker is om meer relativerend, nuancerend, en beetje afstand van jezelf, situaties te benaderen.
Ik krijg hier ook niet altijd mijn openlijke gelijk, soms wel indirect, en soms als ik er een gesprekje aan waag.
Want heel vaak denkt mijn gezin dat ik er vast niets van weet omdat ze er niet bij geweest zijn in mijn leven voor huwelijk en kinderen, en ze er nog steeds niet bij zijn als ik kennis tot mij neem of opdoe. Ze zien mij dan alleen thuis een kopje thee zetten, en dat maakt nou eenmaal niet de geweldige indruk die ik zelf op ze wil maken. Dus dat moet ik uitleggen.
Maar voetbal zou ik toch maar met een vriendin kijken. Emotie en ego zitten je man in de weg om daar een gezellige wedstrijd met jou van te maken.
Normaal zou je toch gewoon even in discussie gaan over zo'n bal-hand verhaal zonder dat er winnaars of verliezers moeten zijn. Echt een ego dingetje.

Mijn twee adviezen

Voor wat ze waard zijn )))

1) hou op met op elke slak zout te leggen en gebruik humor/luchtigheid (vooral voor jezelf bedoel ik dan, ook jij hoeft jezelf niet zo serieus te nemen, hem te kakken zetten is wat contraproductief vrees ik)
2) verdiep jezelf in transactionele analyse en zie welke 'games' jullie spelen. Jullie communicatie gaat volgens mij vaak niet meer over de inhoud maar over de games daaronder (niet denken dat TA alleen over de dramadriehoek gaat, er is meer).

Maar in de basis vraag ik me nog steeds af wat je nou echt wilt/voelt. Hij is wie hij is, autisme, ander label of niet. Jij hebt zelf voor hem gekozen (toch?) en kinderen met hem gekregen. Dit is de situatie. Misschien niet wat je voor ogen had maar ja.... dat is het leven. Wil je nu echt het Handboek Soldaat gaan svhrijven of als je dit heb geprobeerd kun je in ieder geval zeggen dat je 'alles hebt geprobeerd'?
Ik zeg dit weer niet om je af te zeiken (zoals iemand al eens poëtisch schreef) maar omdat ik het idee hebt dat je zelf eerst iets moet realiseren voordat je echt iets kunt.
Maar hee, wie ben ik )

Reacties op voetbalincidentjes

Grappig jullie reacties. Ik zie dan wel dat hoe ik reageerde (ook) bij jullie heeeel anders overkwam dan ik bedoelde.

Allereerst: ik praat al zo min mogelijk, Mijntje, als mij man er is (in zijn algemeenheid en ook tijdens de voetbal/tv) - gezellig vind ik het niet, maar houd me dus al super in vanwege hem. Vraag is voor diegenen die vinden dat ik me niet zo moet aanpassen: dus kennelijk toch aanpassen voor hem op dit punt????
Maar omdat ik van nature een nogal spontaan type ben en soms impulsieve reacties heb, wil er wel eens wat uitfloepen, zoals die ene uitspraak.

Ik weet niet eens of ik letterlijk dat zo gezegd heb, maar vermoedelijk wel iets dergelijks. En dat "zie je wel" zou dus wel eens de trigger geweest kunnen zijn voor zijn boze reactie als ik jullie reacties zo lees. Had ik echt GEEN benul van!

Ginny "Ik zou sowieso geen zie je wel opmerkingen maken, trouwens. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen. Waarom is het voor jou zo belangrijk dat je man je gelijk geeft?"

En Sjaan: "ook jij hoeft jezelf niet zo serieus te nemen, hem te kakken zetten is wat contraproductief vrees ik".

Jullie reacties maken het wel moeilijk voor mij. Ik zit er kennelijk zooo anders in dan ik overkom op mijn man EN op jullie.
Mijn opmerking "zie je wel toch iets met hand naar de bal" of zoiets riep ik uit in een soort van verbazing en enthousiasme om vast te stellen dat het (mogelijk) toch van belang was. (als ik alleen was geweest had ik dat ook gedacht, "oh, het heeft er dus toch iets mee te maken"). Ik zei dat echt niet om hem op zijn plek te wijzen, hem te kakken te zetten of omdat ik gelijk wilde hebben! Echt, dat kwam niet in mij op. Ik ben gewoon meer nieuwsgierig hoe het zit omdat ik meende daar ooit iets over gelezen of gehoord te hebben, maar het is natuurlijk niet echt van belang en zeker niet om mijn mans ongelijk daarin te bewijzen.

Maar kennelijk komt dat wel zo over. Echt superjammer. Ik zie dat dus niet (in al mijn enthousiasme) en daar gaat vast veel mis. Ik bedoel iets helemaal niet vervelend, maar mijn man denkt dat wel. Pfff.

Ik heb al vaker gezegd, probeer nou niet zo negatief te kijken naar alles wat ik doe of zeg. Hij legt ALLES negatief/verkeerd uit. Kan het dus nooit goed doen. Maar ik ben mijn hele leven al zo (ook zo toen hij me leerde kennen) en toen hij mij leerde kennen vond hij mijn enthousiasme (en ook wat naiviteit soms) leuk en charmant. Nu ergert hij zich er kapot aan. Echt om verdrietig van te worden. Ik weet niet wat ik moet doen om dat te veranderen. Zo ben ik nou eenmaal.

Voetbal kijken

AnneJ zegt dat ik maar voetbal met een vriendin moet kijken.
Nou hoef ik die wedstrijden (behalve van Nederland) niet per se te zien. Maar omdat mijn man klaagt dat we zo weinig samen doen en zich stoort aan het feit dat ik vaak achter de computer zit (allerlei regeldingen regelen en 's avonds laat vaak OO) en ik dan denk "goh, laat ik maar even gezellig bij hem gaan kijken" ben ik even bij hem gaan zitten.

Maar dan gaat het dus ook niet goed, ondanks mijn goede bedoelingen. Echt erg.

Ik kan het me voorstellen

Als je net zo praat als je schrijft kan ik me wel een beetje voorstellen dat je man zich ergert. Misschien vond hij het getetter vroeger wel charmant, of misschien nam hij het op de koop toe. Maar als de liefde verdwijnt worden ergernisjes als snel ergernissen.

Sjaan

Ik leg nu op elke slak zout, omdat ik juist heel erg kijk wat er tussen ons gebeurt. Ook met het doel juist dingen met jullie te delen, zodat jullie en beeld krijgen hoe hij en ik naar elkaar doen en daardoor concreet op situaties kunnen reageren. (en evt. een therapeut als ik die gevonden heb.) Ik doe het dus meer vanwege het leereffect. Als ik alleen maar in algemene termen praat zijn jullie tips, naar ik vrees, te algemeen of niet voor mij toepasbaar in concrete situaties.

Maar als je bedoelt: probeer je niet zo druk te maken over al die vervelende reacties/boosheden van hem. Doe alsof het het weer is waar je je ook niet zoveel van aantrekt, dan ben ik dat wel met je eens. Dat wil ik juist wel meer gaan doen, dat had ik in een van mijn laatste postings toch al aangegeven?

Ik denk dat je gelijk hebt dat het gedoe te maken heeft met een diepere laag. Ik heb het dieper liggende probleem wel proberen te zoeken in gesprekken met mijn man, maar omdat het echt onmogelijk blijkt gesprekken met hem te voeren (ik zal het wel fout doen, maar echt na een paar keer heen en weer praten wordt hij boos - hij heeft sowieso nooit zin om over "moeilijke dingen" zoals dingen in onze relatie/communicatie te praten) kom ik daar niet doorheen.

Als ik tijd kan vinden (heb net even op internet gekeken, maar daar kan ik maar weinig over vinden, behalve dat er allerlei cursussen over zijn of boeken) is het inderdaad wel interessant om daarover te lezen en te kijken of ik me anders op kan stellen en dat er daardoor iets verandert tussen ons. Het zal toch bij mij moeten beginnen als ik wil dat er iets tussen ons zou moeten veranderen....

Ik merk wel dat ik er erg moe van word, de gedachte om me helemaal in iets te verdiepen, dat mogelijk kan helpen. Waar moet ik de tijd vandaan halen (wil me ook nog meer in autisme/asperger verdiepen, lijkt me erg nuttig) en heb al zoveel geprobeerd (trekken aan een dood paard gevoel) en zou dit dan wel helpen?

Katniss

Haha, ik kan me jouw reactie wel voorstellen.

Naar mijn man toe zeg ik vrij weinig hoor, al zal het soms wel net wat meer zijn dan superkort. Maar geen lange verhalen, want ik weet dat hij daar niet tegen kan. Maar kan kloppen dat het dan nog te veel voor hem is. Dat is dan inderdaad een probleem.

Naar jullie toe probeer ik dingen uit te leggen. Als ik dat in 3 zinnen doe, missen jullie veel informatie (denk ik) en heb ik niet zoveel aan jullie reacties.

Sjaan - gekozen voor hem

Sjaan, je schrijft "Maar in de basis vraag ik me nog steeds af wat je nou echt wilt/voelt. Hij is wie hij is, autisme, ander label of niet. Jij hebt zelf voor hem gekozen (toch?) en kinderen met hem gekregen. Dit is de situatie. Misschien niet wat je voor ogen had maar ja.... dat is het leven. Wil je nu echt het Handboek Soldaat gaan svhrijven of als je dit heb geprobeerd kun je in ieder geval zeggen dat je 'alles hebt geprobeerd'?"

Ja, ik heb voor hem gekozen, maar ik heb al een paar keer geschreven dat hij niet zo was toen ik hem leerde kennen. Pas toen de kinderen geboren waren werd het vervelender (door de drukte). Ik heb de overtuiging dat het (veel) beter wordt als de kinderen uit huis gaan.

En ja, het is zoals het is, maar ik wil het beter hebben. Ben zijn negativiteit zat, maar wil niet scheiden.

En zoek dus naar ideeën hoe het beter kan worden. Of door dingen te accepteren (de tip om zijn buien met het weer te vergelijken was een hele goede), of door tips van AnneJ door meer over autisme te weten te komen, of door (toch) mijn eigen gedrag te veranderen (tip van Katniss: zo min mogelijk praten tegen hem, nog minder dan ik nu al doe - eigenlijk anders worden dan ik zelf ben? pfff) of door juist toch te reageren op zijn gedrag als het onbeschoft is (dan maar woedeuitvallen, maar misschien toch beter richting de kinderen dan voor hun idee alles maar over mee heen te laten komen/zijn negatieve gedrag te accepteren).

Hmmm nee

Van mij hoef je niet minder tegen hem te praten. Ik denk dat hij je toch al zat is en dat dat niet meer beter wordt. Ik denk dat je trekt aan een dood paard en dat dit huwelijk heel erg schadelijk is voor jou en je kinderen.

Katniss

Hmmm. Ik zat net een beetje verdrietig te peinzen, dat dit toch wel een moeizame toestand is. Nu lees ik jou posting. En mijn gevoel zegt dat dat toch niet zo is. Ik denk niet dat hij mij helemaal zat is. Dan zou hij niet af en toe trotse dingen over mij vertellen of opeens leuk/gek doen met mij.
Ik weet niet of mijn gevoel klopt, hoor, maar jij leest hier natuurlijk alle vervelende situaties met hem, en ik maak ook andere mee, waarin hij wel normaal of vrolijk doet.

Maar dat maakt het zo moeilijk. Hij is onvoorspelbaar.

Ik geloof wel dat het helpt als ik hem met zijn boze buien zou accepteren en hem me minder zou aantrekken.