Wat moet ik met mijn moeilijke man?

Ik vrees dat je me verkeerd begrijpt

Mijn advies is niet om dieper te gaan met je man maar bij jezelf. Sorry als het hard overkomt maar op mij komt het over alsof je niet eerlijk bent tegenover jezelf. Met die zoektocht naar leefregels.

En daarbij; je zegt dat je 'nou eenmaal zo bent' en dat je eigenlijk niet ziet hoe je moet veranderen. En hij dan?
Blijkbaar werkt het niet zo. Jij zegt dat hij is veranderd toen de kinderen kwamen. Wellicht ben jij dat ook (gebeurt wel vaker zullen we maar zeggen). En nu krijg ik het beeld dat jij als een soort enthousiaste puppy door het huis stuitert, je inhoudend waar hij bij is maar ja... En hij de serieuze brombeer die zich blijkbaar ergert aan dat puppy gedrag. En nu? Jij zegt dat je niet kunt veranderen, ik lees tussen de regels door dat je dat ook niet wilt (want je was altijd al zo). Hij is wie hij is en andere mensen veranderen is sowieso onmogelijk. Dus...

De bal ligt bij jou.
Maar bén je echt zo? Enthousiast? Altijd druk? Geen nieuws bijhoudend? Of is het gewoon een beetje zo gegroeid? Dóe je vooral zo?
Ik realiseer me dat ik een beperkt beeld van je heb hier. Voor de volledigheid.

neurotypical

Mijn probleem in de communicatie met mijn kinderen is dat ik vaak te vaag voor hen ben. Ik praat in het algemeen, niet zo heel precies. Als je dat dan bespreekt blijkt dat zij, omdat ze vaak de context missen of niet beseffen wat er nog meer bij een verhaal hoort, blijven hangen op een detail van mijn verhaal.
Een voorbeeld. Mijn sleutelbos zat binnen in het slot van de voordeur.
Echter zoon zou zo thuiskomen met zijn eigen sleutel.
Ik vraag dochter de 'deur even open' te maken.
Ik bedoel natuurlijk de sleutels uit het slot te halen. Dan veronderstel ik dat zij het verband legt met zoon die nog thuis moet komen en zijn sleutel niet kan gebruiken als mijn sleutel aan de binnenkant erin zit.
Even later kom ik in de gang en zie de deur naar het portiek wagenwijd open staan.:-)
De meeste mensen hebben niet zoveel concrete informatie nodig om te snappen wat je bedoelt maar mensen met autisme wel.
Als ik er op ga letten blijkt pas hoe mijn manier van communiceren voor velerlei uitleg vatbaar is. Normaal niet erg, de context en de intuitie en de inschatting van de ander doen de rest. Niet bij mijn gezin.

En precies om wat AnneJ zegt

komt bij ons de uitspraak 'assumptions are the mother of all f*ck-ups' op een Delftsblauw tegeltje aan de muur te hangen.

Ik vraag ook bijna standaard na bij man en kinderen wat ik gezegd heb, en krijg dan soms de meest wonderlijke interpretaties te horen. Dan dus verduidelijken, nog 's vragen, en vaak zitten we dán pas op 1 lijn.

Sjaan - hoever moet ik gaan met mijn drukke gedrag aanpassen?

"Maar bén je echt zo? Enthousiast? Altijd druk? Geen nieuws bijhoudend? Of is het gewoon een beetje zo gegroeid? Dóe je vooral zo?
Ik realiseer me dat ik een beperkt beeld van je heb hier."

Ja, je hebt een beperkt beeld .

Maar ja, ik ben - van nature - enthousiast. Natuurlijk NIET elke minuut van de dag!
Altijd druk? Nee, natuurlijk niet altijd. Maar op sommige momenten, met andere mensen in de buurt, in bepaalde situaties kan ik inderdaad nogal druk (en enthousiast) worden.
Geen nieuws bijhoudend? Nou ja, wel wat, lees wel wat en zie journaal wel (niet elke dag), maar lees al jaren niet meer serieuze kranten en kijk weinig tv (en dus ook geen discussieprogramma's - nee, geen tijd).

Dus deels ben ik zo (maar niet aldoor) en deels is het gegroeid.

En ik probeer steeds aan te geven dat ik juist al veel veranderd heb in mijn gedrag, ben vaak al veel minder druk en enthousiast thuis dan ik van mezelf ben en zou zijn (als mijn man niet zo snel kritisch zou zijn). Praat meestal veel minder dan ik zou willen (gewoon voor de gezelligheid praten zou ik wel leuk vinden, maar doe ik dus niet). Ik vraag me serieus af of ik nog meer kan en wil veranderen. Gewoon helemaal nooit meer iets zeggen uit mezelf, als er iets is waar ik enthousiast van kan worden (bijv. spannende voetbalwedstrijd o.i.d.), moet ik dan maar snel de kamer uit om niemand tot last te zijn, mezelf maar onzichtbaar maken?

Ik vind dat wel ver gaan.

Maar goed, ik heb me voorgenomen op bepaald gedrag van mijn man anders te gaan reageren. Momenteel is het wat rustiger, dus niet zo heel veel situaties, maar ik ga kijken hoe dat gaat werken. Ik denk dat dat beter is, dan dat ik nog extremer mijn "puppy-gedrag" ga proberen aan te passen. Dan ga ik mezelf geweld aan doen. En van de gedachte alleen al word ik erg, erg verdietig.

Niet aanpassen

Wat ik probeer te zeggen en dat je juist niet zo hard je best moet doen om je gedrag aan te passen. Gedrag is maar het topje van de ijsberg. Daaronder zit zoveel meer. En ik leef in de overtuiging dat als we anders naar onszelf en/of onze relatie(s) kijken, we vanzelf ook ons anders gaan gedragen. Zonder dat het voelt alsof je jezelf geweld aan doet. Dus ik probeer (onhandig blijkbaar ) je uit te dagen eerst eens bij jezelf ten rade te gaan: wat ie belangrijk voor jou? Welke dingen zijn voor jou essentieel? Waar zit ruimte? En dan naar je relatie met dezelfde soort vragen. Niet op het niveau van wat hij doet of zegt. Maar dieper in de basis.
Ik denk dat je vanuit daar eventueel de verschillen kunt accepteren. En pas dan, na dat accepteren, zal er wat veranderen. Maar niet in de trant van ; jij die bewust niet praat tijdens een wedstrijd maar in jullie dynamiek.
Ik heb zelf ook relatie die als een handschoen past. En ook door de jaren heen mijn twijfels gehad. Maar ergens zijn het juist de verschillen die mij ook iets bieden. Alleen het staat of valt wel hoe ik ernaar kijk.
Leg ik het een beetje goed uit?

Ff zo

Ik vroeg je of hij nog wel van je houdt en je denkt van wel. Heb je het hem weleens gevraagd? Of durf je dat niet? Dat hij een fruitshake voor je maakt is wel heel lief maar ook weer niet zó speciaal. Zoiets kun je ook voor een kennis, collega of buurvrouw doen. Hij ergert zich aan je ademhaling. Zorgwekkend.

antwoord

Beste ff zo,

Reactie op je vragen in post 65.
Mijn kinderen zijn tamelijk laconiek maar hebben wel eens gezegd dat ik wat steviger moest zijn. Het gebeurde gelukkig ook vaak buiten hun gehoor of gezichtsveld. De opmerkingen en boosheid zijn nooit zo zeer tegen de kinderen gericht geweest. Wel eens irritatie over rommel of zo maar dat is niet meer dan normaal. Ik denk niet dat zij eronder geleden hebben, ze maken een evenwichtige en gelukkige indruk. Ze zijn wel vlot het huis uitgegaan, misschien dat dat ook meegespeeld heeft.

Hij is eigenlijk nooit meer boos, ik denk omdat ik er op een andere manier mee om heb leren gaan. (ik raakte altijd van slag, trillen, rooie kop e.d.) De psycholoog heeft mij aangeraden om bij onredelijke opmerkingen over mijn gedrag of bezigheden gewoon te antwoorden met: nou en? En nog meer van dat soort trucjes zoals goed realiseren dat de boosheid niets met jou te maken heeft maar met hemzelf, het heeft goed geholpen. Vooral dat 'nou en?'

Ik ben naast mijn gewone werk meer gaan doen aan verenigingen en vrijwilligerswerk en uitstapjes met vriendinnen. Daardoor werd ik zelfverzekerder, ik ben meer aandacht aan mijn uiterlijk gaan besteden en maak plezier. Ik denk dat hij daar toch een beetje ontzag voor heeft.

Hij heeft zich teruggetrokken, leeft in zijn eigen kamer waar hij ook een tv heeft, heeft geen vrienden maar eh dat is zijn eigen keus he. We eten nog wel samen en gaan beleefd met elkaar om. Ik organiseer op regelmatige basis bezoekjes aan onze kinderen. Meestal met een activiteit erbij en dat is heel gezellig. Verder heb ik niet veel behoefte aan uitstapjes met hem alleen, hij ook niet denk ik. We leven echt ons eigen leven en ik ben er nu ook blij mee. Ik denk dat ik ook niet meer geschikt zou zijn om echt met iemand samen te leven. Om je verbonden te voelen met een partner e.d. ik denk dat ik dat vermogen kwijt ben geraakt. Jammer ja maar ik ben al met al heel tevreden met mijn leven. Ik heb heel wat overwonnen en overleefd!!!

Reactie op post 75.
Denk dat je plan heel goed is, je geeft op die manier duidelijk grenzen aan en ook door opmerkingen van je af te laten glijden ziet hij dat hij geen vat meer op je heeft.
Niet reageren is ook een manier van niet over je heen laten lopen. Ik denk dat dat een betere strategie is in de aanwezigheid van kinderen. Je geeft een signaal af dat je het er niet mee eens bent. Er dwars tegenin gaan kan zorgen voor escalatie en daar kunnen kinderen van schrikken. Maar of dat de beste strategie is dat weet ik niet. Goed ruzie maken moet je wel kunnen en als een van de partijen niet die competenties heeft en verbaal met de botte bijl gaat hakken dan lijkt mij het beter om confrontaties uit de weg te gaan.

Zorg goed voor jezelf, maak het leuk voor jezelf, daarmee geef je ook een goed voorbeeld aan je kinderen. Sterkte en succes!

herkenbaar

OP vele punten met mijn exman

Ik werkte 40 a 70 uur in de week (voor de kinderen erwaren) hij werkte 24 uur (ivm studie)

als ik om 20 uur thuis kwam verwachte hij van mij dat ik ging koken.
ik zei jij had het al klaar kunnen hebben.

op zaterdag moest ik nog het huishouden doen als ik al wilde dat het schoon en opgeruimd was.
(ik woonde al vanaf mijn 15 op mij zelf en hij is van huis uit bij mij gekomen)

niets wat ik deed was goed . strijken dat deed zijn moeder zo, ramen wassen deed zijn moeder zo.

en eigenlijk alles was moeder deed dat anders en of mijn taak als vrouw het huishouden en voor eten zorgen.

op en gegeven moment
heb ik zijn koffers gepakt en zei kom we gaan even wat rijden.
hij ?? ik zei als je zo graag mij wil veranderen in je moeder kan je beter naar haar terug gaan want dat nooit.

hij beloofde beterschap!.

TOT 10 jr later onze dochter geboren werd (zo nu en dan wel wat kritiek maar acceptabel) dochter was 1 dag thuis en mijn ex zei . ZO nu heb ik je waar ik je hebben wil. thuis!

ineens mocht ik niet meer werken (wat ook niet kon ivm handicap dochter en hij ondertussen 45 uur werkte en ik maar 20 uur) ineens was alles weer zoals in het begin van onze relatie!.

TOT ik helemaal niets meer deed in huis of wat dan ook.
waarom koken ? was toch nooit goed dus waarom zou ik nog?
waarom huis opruimen of iets schoonmaken als het toch niet goed was?
waarom nog wat vertellen als er toch niet geluisterd word?
het enige dat ik deed was voor mijn kind zorgen (die ik in zijn ogen gehandicapt had gemaakt en haar een stempel voor het leven gaf!)

hij zag in dat hij verkeerd bezig was en wilde relatie therapie.
en weer ging het goed TOT onze zoon geboren werd. en ik ernstig ziek
hij nam 2 jr zorgverlof. en was helemaal niet meer te genieten. hij was toch thuis omdat ik zo nodig gehandicapt moest worden (zat in rolstoel) en dan heeft hij nog een gehandicapt jank kind van 3 en dan ook nog zo'n pleuriskind (zijn woorden dat ik vaak te horen kreeg) die alles onder schijt (sorry voor taalgebruik ) hij kon beter gaan werken daar liepen in ieder geval nog lekkere wijven rond die wel een huishouden en kinderen konden onderhouden.

zodra ik uit rolstoel kwam ging ik van hem scheiden!
ik was gebleven omdat ik de zorg van mijn kinderen niet eerder aan kon!.
IK besefte in die jaren. hij wilde mij veranderen in iemand die ik niet kon/wilde zijn. en ik wilde hem min of meer veranderen in zijn gedachte en gedrag. maar je kan iemand tijdelijk (vaak maar 3 mnd) laten veranderen een karakter is en blijft een karakter zowel de goede als de slechte.

ik denk probeer eens een keer helemaal niets te doen! (voor hem dan) als het toch niet goed is wat je doet of zegt. gewoon negeren kijken of hij er wat van zegt (kijken of hij het doorheeft)
en vraag maar waarom zou ik er is toch niets goed!.

daarbij waarom een sport doen dat jou niet ligt? iets samen doen hoeft geen sport te zijn. iets samen doen kan al een date maken alsof je elkaar net kent. even naar de kapper, dat ene leuke jurkje aan.lekker uit eten (of laten komen) kids de deur uit werken. tv uit tel uit. heerlijk wandelen evt strand of bos.

of gewoon lekker met zijn 2 een hotel waar een wellnes en dan gezamenlijk maar wel apart zodat jij echt kan genieten !
ach ja hoe dan ook ik was met een narcist gehuwd (zei de relatietherapeut tegen mij) die de druk op zijn werk niet aan kon en daardoor op mij af reageerde!.

succes

haha

grappig zat nu pas de rest van reacties te lezen. en daar staat wat in over autisme. mijn ex man heb ik vaak voor zijn voeten gegooid dat het lijkt of het autisme heeft en hij heeft zich doordat mijn dochter gehandicapt is. zijn DNA na laten kijken hij heeft autisme (zo zijn er vele vormen) ex is onderdirecteur bij een groot bedrijf (3400 werknemers)
dat kan je ex ook zomaar hebben haha..

MAAR dan nog geen excuus voor het gedrag dat ze tonen, JIJ bent ook een mens! en niemand heeft het recht om de ander af te zeiken!.

ieder mens is uniek, doet wat goeds en doet wat slechts maar wil niet zeggen dat je alles slecht doet omdat de andere het anders ziet!
je bent niet op de wereld om je eigen af te laten zeiken door een persoon die zelf niet wil veranderen enz.

dna?

autisme is niet 'vast te stellen' via dna
gr Angela

NOU angela

er is hoe dan ook een onderzoek geweest naar DNA en gen en wat ze ook doen! En er kwam uit dat hij autisme heeft.

dus hoe ze daar dan op komen NA een zeer uitgebreide bloedonderzoek (uitslag pas na 4 mnd gekregen) geen idee
een genetische onderzoek is gedaan door specialisten neem aan dat die wel weten hoe en wat!

nee

johannatroel,
echt het kan niet, geloof me.
het heeft wel erfelijke componenten maar het is niet aan te tonen in genen. je hoeft dit niet aan specialisten te vragen, je kunt dit zelf ook vinden.
gr angela

nou ik heb gekeken

ik keek voor jou even naar autisme erfelijkheid en ik kwam dit tegen

Fragiele X syndroom kan worden vermoed op grond van de bovenstaande kenmerken.

Het wordt vastgesteld met DNA onderzoek. op deze site http://www.erfelijkheid.nl/content/autisme?gclid=CPyt9OHwl78CFfMgtAodsXgApg

daar staat toch echt
Soms is autisme onderdeel van een syndroom, zoals het fragiele X syndroom.

IK ga er vanuit dat als een specialist zegt meneer u heeft een vorm van autisme en dat is erfelijkbepaald ga ik er vanuit dat zij het wel weten hoe..

sorry angela ik wil geen welles niettus van maken ik ga gewoon ervan uit dat de specialisten weten hoe en wat.

Fragiele X syndroom is een syndroom met als belangrijkste kenmerk dat er in veel gevallen sprake is van een verstandelijke handicap. Het komt niet vaak voor en is daardoor in het algemeen niet erg bekend. Toch is fragiele X syndroom de meest voorkomende erfelijke oorzaak van een verstandelijke handicap. De naam fragiele X verwijst naar een breekbare (fragiele) plaats in een van de geslachtschromosomen, het X-chromosoom. Die afwijking is zichtbaar te maken onder een microscoop. Je ziet dan een versmalling in het chromosoom.

ik denk dat je ex-echtgenoot dan ook wel andere kenmerken zou hebben.

gr angela

klopt

hij had meerder kenmerken daarom werd ook bij hem gekeken en niet bij mij naar erfelijkheids van onze gehandicapte dochter!!

ECHTER bij hem was het in een zachte vorm hij kon wel leren (later bleek alleen dat wat hij geleerd had iets anders kon hij niet aan)
hij kon leiding geven (maar daar was hij blijkbaar eerst weken over aan het nadenken voordat hij het gaf. en bleef ook hangen in hoe het altijd was . iets nieuws in bedrijf kon hij niet aan. (maar hij kon dan wel weer een ander laten doen. hij is immers onderdirecteur heeft mensen genoeg die het voor hem kan doen)

hij was meteen van slag als iets anders in huis lag, hij was meteen boos,agressief als er iets gelijk moest gebeuren ( hij heeft tijd nodig om het in zijn hoofd te krijgen dan nog hoe te doen en dan ook nog het weer tijd nodig om het uit te voeren, ECHT een 5jaren plan man) en zo was er (achteraf) vele kenmerken zichtbaar...

het is net als bij down in verschillende gradaties en hij had een lichtere vorm.

hij was op zijn best als alles liep zoals hij gewend was. (zoals mijn moeder deed het zus en zo) en nog wel meer .

maar heeft hij officieel dat syndroom dan?

?

geen idee

eerlijk gezegd. toen wij het hoorde dat hij autisme had. (in begrijpend Nederlands werd het ons verteld)
en dat het erfelijk was en dat onze dochter samen met hem de drager ervan is .. en dat ze naast autisme nog meer had maar hij niet!

was al nieuws op zich .. ik heb me verder alleen maar verdiept hoe ik met ze om moest gaan en hoe mijn toekomst eruit zou zien met mijn dochter!.

het staat wel ergens op papier hoe het precies heet (nogmaals Nederlandse taal licht vorm van autisme) maar dat papiertje is bij de scheiding of bij hem gebleven of bij mij op de zolder!

het was al een klap opzich. en ik richtte me op mijn dochter!.
het enige dat ik dus nog weet dat er na zoveel mnd eindelijk duidelijk werd wat mijn dochter had EN dat mijn ex de (over)drager was . zodat ik wist welke kant ik op moest voor mijn dochter.

iets staat me bij

er was iets van afkortingen net als adhd maar dan anders

dcm mcd cdm maar kan net zo goed alle andere letters van het alfabet zijn...

maar het kan ook zijn dat dit mijn dochter heeft. (ze hadden lichte vrom van autisme maar dan wel weer een andere naam )

beide gelijk

Johannatroel: Angela heeft wel gelijk: autisme is niet te zien in de genen. Nog niet althans, ze zijn er hard mee bezig. Wel is het zo dat bij bepaalde genafwijkingen autistiforme kenmerken horen. Maar dan is er dus wat meer aan de hand.
Autisme is inderdaad erfelijk (alleen niet duidelijk waar het in de genen zit) en wordt vaak via de vader overgedragen, en dan kan de stoornis 'erger' of 'minder erg' zijn. Maar daarmee is je ex natuurlijk nog niet de zwarte piet.
Je was er zelfs mee 'getrouwd' (al dan niet officieel).

Johannatroel

MCDD (ex) en PDD NOS (dochter) bedoel je waarschijnlijk. Ben wel verbaasd dat je de term wat je dochter heeft niet kent. Maar misschien ben je niet Nederlands?

mijntje

Ik speel niet de zwarte piet naar mijn ex toe !!!
zeg alleen dat het van hem afkwam . en dat was zeker niet verwijtend bedoeld . door hem heb ik wel 2 heerlijke kinderen !

mijn dochter heeft veel meer met een duidelijkere naam ze is meervoudig gehandicapt en vind autisme helemaal niet zo belangrijk (al speelde toen wel even een rol om haar beter te kunnen begeleiden !)

ik ben nederlandse en nogmaals er waren toen andere zaken aan de orde dan precies weten hoe het heet. voor mij was lichte vorm van autisme al (erg) goed genoeg voor me om te weten dat ze het hadden..

hoe dan ook toendertijd hebben ze een bloedonderzoek gedaan DNA,gen chromosoon en weet ik het allemaal (ben geen arts) en de geneticus kwam hiermee aan zetten..

en nu klaar het ging over heel wat anders het ging niet over al dan niet autisme !!

ik weet hoe ik het weet en ik weet niet hoe het heet daar het al jaren geleden was, ik het e.e.a daarna nog mee gemaakt heb waardoor ik niet alles onthou. EN ik met mijn dochter kan leven zoals ze is. daarbij ze heeft MEER dingen die ikbelangrijker vind. autisme is bij haar zeer klein aanwezig en mijn ex is mijn ex!!

Johannatroel

Ik bedoelde het niet onaardig, je typt bv geen hoofdletters en dat is lastig te lezen. Ik had al begrepen dat je ex niet voor niks je ex is, fijn dat het intussen goed met jou en je dochters gaat. Daar kan draadjesstarter hopelijk wat aan hebben.

Stand van zaken

Even bericht (ben te druk geweest om eerder te reageren).

Vorig weekend was ik niet helemaal lekker. Hij was de hele dag op pad met de oudste. Ik ging, ondanks dat ik niet helemaal lekker was, toch de weekboodschappen doen. Dat ging tegen het einde niet helemaal goed (sloeg op mijn darmen). Affijn, ik stuurde een sms'je dat ik boodschappen had gedaan en dat ik me niet lekker voelde.
Later toen ik thuis was (met de boodschappen, toch gelukt) zag ik dat hij 4 sms'jes had gestuurd, allemaal even lief: Oh ga maar naar huis. MOet ik je helpen? Laat maar zitten, ik doe het wel etc.
Wel weer fijn even te merken dat hij toch wel om me geeft, zich zorgen kan maken om me.
En later maakte hij ook nog een lieve opmerking.

Jammer duurde dat fijne gevoel niet heel lang. Dit weekend was het weer bar en boos met 3 uitvallen om eigenlijk niets. Hij was weer erg boos (na de 3e uitval). Probleem is: ik zou hem wel willen begrijpen en willen weten wat ik doe waardoor hij zo boos wordt (hij reageert duidelijk op dingen die ik zeg of do), maar ik ben beducht om daar een gesprek over te beginnen, denk dat hij zo weer kan ontvlammen.

Misschien even laten betijen en dan toch maar eens vragen of hij weet waarom hij zo snel geirriteerd raakt door mij?

En misschien eens vragen of hij een teken kan geven als hij geirriteerd raakt, zodat ik stop met praten/reageren/kijken (?), voordat hij echt in boosheid uitbarst?

Het probleem is nl. ook dat het zo moeilijk is om dingen met hem te bespreken dat het ook niet opschiet. Dan kan ik weer dagen wachten tot hij rustig is, om vervolgens alsnog het betreffende onderwerp te bespreken (indien dat nodig is, soms wil/moet ik dingen met hem bespreken, als het niet nodig is, doe ik het natuurlijk niet - dus irritatie op onbenulligheden rakel ik niet weer op). Kost erg veel tijd en energie om dingen (bijv. zakelijke dingen) niet te vergeten en op tijd af te handelen.

Miekemieke / wel of niet reageren in bijzijn kinderen

Dank voor je reactie!

Ik snap alleen even niet wat je hier schrijft:
"Denk dat je plan heel goed is, je geeft op die manier duidelijk grenzen aan en ook door opmerkingen van je af te laten glijden ziet hij dat hij geen vat meer op je heeft.
Niet reageren is ook een manier van niet over je heen laten lopen. Ik denk dat dat een betere strategie is in de aanwezigheid van kinderen. Je geeft een signaal af dat je het er niet mee eens bent. Er dwars tegenin gaan kan zorgen voor escalatie en daar kunnen kinderen van schrikken. Maar of dat de beste strategie is dat weet ik niet. Goed ruzie maken moet je wel kunnen en als een van de partijen niet die competenties heeft en verbaal met de botte bijl gaat hakken dan lijkt mij het beter om confrontaties uit de weg te gaan."

Mijn idee was om vervelende opmerkingen waar de kinderen niet bijzijn van me af te laten glijden.

En op om vervelende opmerkingen waar de kindereren wel bij zijn juist wel te reageren, zodat de kinderen zien/leren dat ik me niet als deurmat (term is vaker gevallen) laat gebruiken.

Begrijp ik nou dat jij denkt dat niet reageren in aanwezigheid van de kinderen toch beter is? Is het dan niet het slechte voorbeeld naar de kinderen?

Maar begrijp ik ook dat jij dat met jouw kinderen niet zo vaak hebt meegemaakt?

Ik moet wel eerlijk zeggen: gisteren was zo'n incident om iets (vind ik) onbenulligs, waarin ik (toen we thuiskwamen met de kinderen) vroeg of hij zijn auto iets verder naar voren kon rijden (om een praktische reden, zodat fietsen en grijze bak er makkelijker langs kunnen). Werd hij toch boos. Ik ben zelf rustig gebleven en heb gewoon uitgelegd waarom ik iets wilde en waarom ik iets anders (daarmee verband houdend) niet had gedaan. Maar hij dus fel reageren. Genant naar de kinderen. Hij gaat dan hard schreeuwen en zeggen dat HIJ gelijk heeft, terwijl het werkelijk nergens op sloeg.

Ik ben maar rustig gebleven (weet zelf hoe het zat en het was te onbenullig om daar een welles nietes discussie over te voeren), maar de vraag is wat beter is voor de kinderen? Rustig reageren en dus niet over me heen laten lopen zoals ik nu deed of bij eerste irritatie maar niets meer zeggen zodat hij eerder stopt met geirriteerd of boos reageren?

Niet over je heen laten lopen

Ik vind het allemaal wel herkenbaar. Mijn man kan ook over onbenullige dingen ontploffen. Maar hij is nooit onaardig naar mij toe. Het is meer een bepaalde toon en het gecommandeer. Een beetje op de manier. Waar is .... of ..... en dan een hoop gemopper als hij het niet kan vinden. Want blijkbaar word ik geacht om als een alwetende alles in huis te kunnen vinden.

Mijn ervaring is om er op dat moment niets van te zeggen. Maar ik zeg het later wel. Meestal 's avonds in bed of juist een keer 's morgens.

Ik maak hem duidelijk dat ik vier kinderen heb en niet vijf. Dat ik natuurlijk voor de kinderen zorg. Maar dat ik niet weet waar hij al zijn spullen laat en dat ik dat ook niet in de gaten ga houden. En dat ik dat gecommandeerd niet prettig vindt omdat ik er onzeker van wordt.

Dit is natuurlijk maar een klein voorbeeld.

Dat met die auto had ik anders gedaan. Ik had gekeken of ik zijn autosleutel zou zien liggen en dan was ik naar de auto gelopen en had ik gezegd dat ik de auto een klein stukje naar voren zet zodat alles er makkelijker langs kan. Grote kans dat mijn man dan alsnog de auto verzet had. Zou ik tegen hem zeggen "verzet die auto even" dan was er waarschijnlijk gezucht en had ik te horen gekregen dat hij dat straks wel zal doen of inderdaad dat het niet nodig was.

Commentaar bij voetbalwedstrijden. Gewoon niet doen. Of stel een belangstellende vraag. Als je tenminste echt iets wil weten. Wil je alleen je eigen stem horen doe het dan later. Ik vind het ook irritant als ik een film zit te kijken en er komen vragen/commentaar tussendoor.