Wat moet ik met mijn moeilijke man?

Bulletje Bliep

“Wat mij opvalt is dat jullie beiden bezig zijn met wat de ander moet veranderen. En elkaar willen veranderen: het lukt gewoon niet met een relatie dan. Dus vergeet dat en kijk alleen naar wat je bij jezelf kan veranderen om zo min mogelijk last te hebben van de ergernissen.”

Bulletje, goed punt! Het grappige is dat ik zelf eigenlijk denk van: hij wil aldoor dat ik verander. Hou toch op! Want zelf wil hij niets veranderen. Maar je hebt gelijk, hoewel ik steeds heb gedacht dat ik hem wel wil accepteren zoals hij is, is dat niet echt zo: ik erger me groen en geel aan allerlei dingen die hij doet (of die hij laat – hij doet nogal weinig in huishouden en mbt opvoeding van de kinderen), dus van acceptatie is nog niet echt sprake. Daarnaast dacht ik altijd: hij hoeft niet zo te veranderen van mij als hij maar stopt met mij steeds kritiek te geven.
En nu ik daarover nadenk: dan wil ik dus toch dat hij verandert.

“Maar ook meer mindfull denken kan je misschien helpen. Niet de behoefte om steeds weer overal op in te gaan. Hem zijn kritiek laten geven en vervolgens gewoon alles weer van je af te laten glijden.”

Ik vind het een goed advies. Ik ga het proberen. Wel moeilijk, hoor, want hoewel ik inmiddels (al jaren) weet dat zijn reacties voor het grootste deel bij hemzelf liggen (dus niet zozeer aan mij liggen als wel aan hemzelf) en ik het me dus niet persoonlijk aantrek, is het gewoon niet leuk dat hij zo vaak zoveel kritiek geef en daarbij ook vaak nog eens onterecht of volkomen overtrokken (om de meest onbenullige dingen kan hij zich opwinden, soms). Heb je misschien nog ideeën wat ik kan doen om zo min mogelijk last te hebben van die ergernissen? Dat ik het echt van me af kan laten glijden? Dat zou ik graag willen. Lukt me heel soms, maar vaak doet het me toch pijn, hoewel ik weet dat het onterecht is, het is zo vervelend continu kritiek over me heen te krijgen.

“Als je echt samen iets wil veranderen, dus als hij dat ook wilt, dan is relatietherapie een optie.”

Zou ik wel willen, maar wil hij niet, dus gaat hem denk ik niet worden. Hij wil geen therapie, ze kunnen hem, slim als hij is, toch niets leren. En bovendien: het ligt aan mij! Hij is perfect. Zegt hij niet met zoveel woorden, maar komt er wel op neer, want het ligt altijd aan mij – het woord zelfreflectie kent hij niet, of geldt niet voor hem.

“Wat ik ook bijzonder vind is dat je het hebben van sex met hem blijkbaar als iets als een gunst ziet. Iets wat jij aan hem geeft. Geeft hij ook iets terug of is het inderdaad een soort dienstverlening naar je man?”

Als ik eerlijk ben, geeft hij mij inderdaad al jaaaaren erg weinig terug met de sex. Hij kan me lekker masseren, dat vind ik fijn (maar dat doet hij niet vaak, heeft hij niet altijd zin in), maar klaarkomen is moeilijk en duurt hem al snel te lang. Dat helpt natuurlijk niet, het gevoel dat het hem al snel te lang duurt. Ik heb er herhaaldelijk over gesproken (maar ja, hij heeft geen zin om te praten), en soms doet hij even zijn best, maar dat is dan maar van korte duur. Dus sex is soms wel fijn of oké, maar meestal niet echt super voor mij, dus ik doe het meer voor hem – hij heeft die behoefte en ik wil het hem ook niet continu onthouden, maar voor mij hoeft het vaak niet (ook omdat ik vaak moe ben, omdat ik zoveel doe, omdat hij zo weinig doet. Beetje vicieuze cirkel ook. Maar hij snapt niet dat ik veel doe, heeft geen idee, bagetelliseert alles wat ik doe en vindt sowieso dat ik (veel) meer moet doen (huishouden/kinderen) omdat ik minder werk (4, hij 5 dagen) en hij (redelijk) wat meer verdient dan ik.) Dus terugkomend op je vraag: ja, sex voelt voor mij als een dienstverlening aan hem. En hij is er alleen maar ontevreden over (ook dat nog, doe ik het voor hem, is het nog niet goed), omdat ik het niet vaak genoeg doe, omdat ik niet zelf het initiatief neem, omdat ik niet sexy kleding draag etc etc. Echt met al die kritiek (over sex en daarbuiten) krijg ik niet zo heel veel zin meer in intimiteit en sex met hem. Gek,he?

Ik weet niet of ik het er mee eens ben wat velen schrijven dat jij alleen maar kan veranderen. Ik ben het er wel mee eens dat je niet de rest van je leven moet proberen hem te veranderen. Hij kan best leren meer respect te tonen en zich meer in te zetten om de relatie goed te houden. Dat kan je toch niet alleen doen. En ik denk als hij dat nu niet doet dan gaat hij dat later ook niet doen- ook niet als de kinderen uit huis zijn.
Verder zou ik het heel erg belangrijk vinden in wat voor situatie jouw kinderen opgroeien. Zoals ik het lees lijkt hoe jij en je man met elkaar om gaan erg op hoe mijn ouders het vroeger deden. Mijn vader wist ook altijd alles beter en mijn moeder was maar dom. Mijn vader zat mijn moeder altijd enorm af te zeiken, ze hadden veel ruzie (niet altijd luid en wild maar erg onderhuids- steken onder water, elkaar manipuleren, katten- zulke dingen) en de sfeer was vreselijk. En ik vond het vreselijk dat mijn moeder niet in verweer kwam. Als het erg was en er kwam weer een negatieve lading dan kon ik daar slecht tegen en ging weg. Ook later toen ik uit huis was en als ik dan eens op bezoek kwam was het soms zo erg dat ik meteen weer vertrok. Ook hiervoor telt dat ik (en jouw kinderen dus ook) mijn ouders niet kon veranderen: maar ik kon wel zelf wat doen- me afsluiten en weggaan. Ik wenste dat ze zouden scheiden maar dat deden ze niet. Nu is het wel wat rustiger: ze zijn over de tachtig maar mijn moeder kan nog maar steeds weinig goed doen en mijn vader aarzelt geen moment om dat er meteen in te wrijven. Echt fijn is het dus in mijn ogen nooit geworden- en ook voor mij niet, niet leuk om er te komen. Dus bedenk ook goed wat je je kinderen aandoet.

Ik hoop dat je je er van bewust bent dat op deze manier en door deze man steeds meer van jezelf en je zelfbeeld (en geluk) wordt afgebroken. Tot er niets meer van je over is, je jezelf kwijt bent, en door het op eieren lopen ook bent vergeten wat je zelf van dingen vindt.

mmhh

Hij zegt steeds dat de problemen bij jou liggen, maar ik hoor (ahum lees) jou dat toch ook steeds zeggen; het ligt aan hem. Misschien dat jij door jullie patronen (zijn bombardementen aan kritiek) ook niet meer naar hem luistert? Bijv het feit dat hij liever meer sex wil, doe je daar iets mee of neem je het puur voor kennisgeving aan? Kunnen jullie issues nog wel gezamenlijk zien en aanpakken? (zonder oeverloze gesprekken)
Misschien kun je eens proberen wat meer aan hem tegemoet te komen, eens uit te vinden wat hij nodig heeft en fijn vindt. Misschien is hij ook wel reuze overprikkeld, zo klink je iig wel wat. En daarbij manieren zoeken om zelf minder op je tenen te lopen (bij jezelf zoeken, niet bij hem) Jij bent natuurlijk lekker veilig voor hem om zich op uit te kuren, maar dat betekent niet dat je je als een voetveeg hoeft te laten behandelen. Blijkbaar straal je toch uit dat dat kan.
Ik heb zelf ook zo'n ouders, bij mijn vader is het puur onvermogen. Wat me altijd erg gestoord heeft is de houding van mijn moeder, ze liet het altijd toe. (uiteindelijk is er idd niets meer van haar over, dat ligt net zo goed aan haar als aan hem)
Meer je eigen leven leiden, prima als hij er slecht tegen kan dat je smakt, dan gaat hij maar ergens anders zitten. Niet gaan tennissen, als je weet dat dat niet werkt. Zoek iets anders samen. Het klinkt alsof jullie geld genoeg hebben, besteed (meer) van je huishouden uit, zodat er stress factoren wegvallen. Zoek praktische oplossingen, probeer het leuk te hebben, kom uit de verwijtende sfeer.

Herkenbaar

Dank voor je reactie, Herkenbaar. Ja, inderdaad, wat jij schrijft is zeer herkenbaar, fijn.

Jij schrijft: "Ik begrip/goedkeuring/overeenstemming tussen ons krijgen daarom op een lager pitje gezet. Niet dat ik alles zomaar over mee heen laat komen. Ik vertel het zeker wel als hij iets doet wat ik niet leuk vind, maar ik ga er geen (diepgravend) gesprek over aan. Agree to disagree zeg maar. Dit scheelt echt een slok op een borrel. In je eentje kan je geen discussie voeren."

Dat begrip/goedkeuring/overeenstemming krijgen doe ik ook zo min mogelijk, maar er blijven toch dingen waarbij ik dat wel noodzakelijk vindt (vakantie bijv.) en dat is dat soms ook weer een zeer vermoeiende aangelegenheid, omdat ij eigenlijk bij voorbaat al met dwars gedrag begint (net een puber, de ergste hier in huis ;-(, eigenlijk).

"Ik vertel het zeker wel als hij iets doet wat ik niet leuk vind, maar ik ga er geen (diepgravend) gesprek over aan."
Doe jij dat bij alles of ook maar zeer beperkt? En doe je dat alleen als hij iets onaardigs doet tegen jou of onaardigs zegt tegen jou of ook bij andere dingen? Ik kan nl. wel bezig blijven, want hij doet/zegt zoveel suffe dingen.
Ben dus benieuwd hoe jij er mee omgaat. Hoor het graag!
Voorbeelden van gisteravond/vanochtend:

1. hij heeft de bbq verzorgd en heeft afbakbrood gekocht (dat wist ik op dat moment niet 100% zeker maar vermoedde het wel). Gaf ons vervolgens allemaal een stuk van dat brood ZONDER dat het afgebakken is. Een van de kinderen zegt "Dat is niet goed, moet het niet nog in de oven?" Hij (heel stellig): "Nee, dat is goed zo, dat hoeft niet". Niet te eten.... (heb er niets over gezegd, maar dacht er het mijne over en zag vanochtend dat het inderdaad afbakbrood was).

2. hij kon gisteravond iets niet vinden. Liep de kamer in (waar 1 of beide kinderen waren) en ik hoorde hem iets zeggen op negatieve toon "... of heeft mama die weer verstopt?" (zodra iets niet gaat zoals hij wil, geeft hij vrijwel altijd mij de schuld)

3. gisteravond werd er gesproken over iets wat ik niet wist omdat ik bijna geen tv kijk en ook niet uitgebreide kranten lees (geen tijd om alle nieuws bij te houden). Een van onze gasten zei daar iets over en ik vroeg wat dat precies was? Reageert hij weer zeer negatief in de zin van dat het wel heel dom was dat ik dat niet wist.

4. we hebben de afgelopen tijd (1 maand of 1,5 schat ik) geen sex gehad. Geen gelegenheid, ik te moe, hij op de geschikte momenten sachrijnig). Vanochtend heb ik tijd, ben ik uitgeslapen, dus ik denk "ach, nu kan het wellicht". Kan ik hem een plezier doen en tegemoet komen (en aandacht geven, zoals jij en anderen adviseren), wie weet helpt het voor onze relatie.
Dus ik vraag "zal ik je eens lekker masseren?" Dat wil hij wel. Dus ik begin. Al snel komt hij weer met kritiek "Denk je dat dat lekker is als je dat zo doet?!" Echt, als ik bij mezelf zou blijven zou ik op boze toon zeggen "Doe nou eens normaal, als iets niet naar je zin is, kan je dat best zeggen, maar vraag het nou eens vriendelijk", maar ik heb dat niet gedaan. De kans was dan te groot dat hij door mijn irritatie ook weer geirriteerd raakt en dan wordt het niets meer. Op zich zou ik de sex wel kunnen missen, maar dan zijn we zo weer weken verder en wordt hij nog sachrijniger (waarschijnlijk). Dus ik hem maar vriendelijk gevraagd hoe hij het dan wel wil. Iets later gaf hij weer op redelijk onaardige toon aan dat ik het niet geweldig deed, maar he daar ook maar niet moeilijk over gedaan.
Uiteindelijk wilde hij ook nog wel vrijen. Toen hij iets wilde doen waar ik geen zin in had (vind ik niet prettig, maakt het nog moeilijker voor mij zelf om van de sex te genieten of klaar te komen), zei ik "doe dat maar niet, dat leidt mij af". Zei hij "ja, maar dat vind ik juist geil". Ik heb er geen discussie over gevoerd (dan wordt de sex ook niets meer), en hij heeft het gelukkig niet gedaan, maar ik denk dan echt: Hij snapt echt nog steeds niet hoe moeilijk het voor mij is om te genieten/klaar te komen (terwijl ik dat al vaker gezegd heb) en denkt alleen aan zijn eigen genot en wensen. Zucht.

5. Vanochtend wil ik een witte was erin gooien. Ik zie nog een wit overhemd over de balustrade hangen. Vraag dus (hij ligt nog in bed, kan overloop niet zien): zal ik dat maar even meewassen? Nee, zegt hij. Ik zeg "Maar de boord is vies, echt niet?" Hij: Er hangen 2 overhemden, eentje over de paal, de andere gewoon over de balustrade, die andere mag je wel meewassen, die ene over de paal niet. Ik zeg: er hangt er maar een wit overhemd hier. HIj (heel stellig op een toon alsof ik dom/gek ben): nee, er hangen er 2, die andere mag meegewassen worden.
Erg vermoeiend, aldoor maar op een toon alsof ik dom ben terwijl hij op dat moment onzin uitkraamt.

Ik ben echt benieuwd of jij in deze situaties iets zou doen/zeggen en wat dan. En hoe dat dan verder gaat? Want als ik er steeds iets van zou zeggen denk ik dat de sfeer er niet gezelliger op wordt.

En zo gaat het dus aan een stuk door met negativiteit (zuchten, opmerkingen, verwijten, onzin uitkramen). Al je tips zijn welkom hoor, want als het bij jou goed werkt, lukt het bij mij wellicht ook wel, dus ik wil het zeker proberen, maar vraag me af wat ik dan wel en niet "moet" laten blijken/zeggen.

ik zeg dit niet vaak maar

wat moet je met een man die jou niet wil? Echt hoog tijd voor hulp voor jezelf en misschien maar aan het idee wennen om te scheiden, hoe pijnlijk ook.

Pfff...

Ik word er al moe van als ik lees. Ben het eens met Mijntje. Ik denk dat je toch moet wennen aan scheiden inderdaad.Dit is trekken aan een dood paard en je komt zelf totaal niet meer aan bod. Je bent ook een mens met eigen voorkeuren en die cijfer je m.i. nu totaal weg. Lijkt me niet gezond...

Je hebt het pas door als je het ziet

Vrij vertaald naar Johan Cruijf ;-)
Op een gegeven moment valt het kwartje en weet je dat je moet vertrekken. Dit is een heel schadelijke situatie voor je kinderen. Ik kan je voorspellen dat je heel opgelucht en ontspannen bent als je eenmaal bij hem weg bent. 100 % zeker dat jouw leven en dat van de kinderen daardoor beter wordt.

effe terug....

waarom wilde je ook weer perse niet van hem scheiden?

ik zou doen

Wat ik zou doe is moeilijk te zeggen want een situatie staat zelden alleen.

Een aantal van de situaties die je schetst zie ik uberhaupt niet als probleem. Bv de was. Als ik een vies shirt zie gooi ik het in de was. Dat vraag ik zelden. En als ik het vraag dan doe ik wat met het antwoord. Mag het in de was? Nee, dan dus niet. Daar komt geen gesprek over.

Mij in gezelschap dom noemen zou ik wel echt over vallen. Maar ik zou denk ik niet meer doen dan melden dat ik het jammer vind dat hij dat als dom beschouwt.

Op mij mopperend iets zoeken mag. Zal hoogstens vragen of het oplucht en aanbieden te helpen zoeken.

Het ligt misschien aan mij

Maar ik vind jou in de voorbeelden ook niet echt positief over komen.
Je man regelt een hele bbq en jij zevert over verkeerd brood?
Als jij iets vraagt over een overhemd en het is hem niet duidelijk welk kun je toch ook even naar hem toe lopen?
En hoezo mag er niks van gezegd worden dat jij niet de moeite neemt het wel en wee van de wereld bij te houden? Jouw keuze (te druk geloof ik niet, niet structureel, je komt ook hier), prima om dat te kiezen maar je zet jezelf wel op een bepaalde manier neer, dat is de consequentie. Ik kan me voorstellen dat dat bij een partner die dat wel van belang vindt ergernis oproept, sterker nog, ik ken meerdere stellen bij wie dat speelt.
Eigenlijk vind ik dat jij ook negatief naar/over hem bent. Wat je hier schrijft straal je (onbewust) vast ook uit.
Ik denk dat je wellicht iets kunt bereiken aks je bereid bent naast hem te gaan staan ipv tegenover hem. Maar ik heb eigenlijk beetje de indruk dat je permissie/rechtvaardiging zoekt om te scheiden. Als hier wordt gezegd dat het idd een moeilijke man is en het echt niet aan jou ligt is dat wel zo makkelijk. Maar het gaat om de interactie tussen jullie tweeën. Jij bent ook een partij. Natuurlijk zijn sommige mensen moeilijker in de omgang dan anderen maar jij hebt wel voor deze man gekozen, daarmee ben je medeverantwoordelijk voor de relatie.

Sjaan

Even een paar reacties.

Jammer dat je zo negatief/veroordelend reageert (het zal bij mij wel harder binnenkomen dan bij een ander, ben inmiddels een beetje allergisch voor onterecht commentaar ), vooral omdat je mijn laatste post (en de eerste van mij?) niet goed gelezen hebt (of misschien niet goed begrepen).

"Je man regelt een hele bbq en jij zevert over verkeerd brood?" Voor alle duidelijkheid: naar hem toe heb ik er niets over gezegd. Of bedoel je dat ik over verkeerd brood zever op dit forum?

Allereerst: ik heb de voorbeelden gegeven (allemaal in korte periode) waar ik me aan erger (zit natuurlijk veel meer achter dan enkel deze voorvallen) en om een beeld te schetsen in hoe korte tijd hij allerlei dingen doet en zegt die ik niet leuk vindt, en ik heb Herkenbaar (die ervaring heeft met een soortgelijk reagerende man gevraagd of en hoe zij daarop zou reageren).
Ten tweede: En ik heb/had geen probleem met het brood dat hij gekocht had (afbakbrood), maar het feit dat hij dat gewoon uitdeelt op de borden zonder dat het afgebakken was en op een vraag van een kind gewoon zegt dat het goed is, niet in de oven hoeft, terwijl dat dus niet klopt en het brood vervolgens niet te eten blijkt.
Dat gedrag: keihard iets beweren wat niet klopt, doet hij vaker. En daar heb ik moeite mee.

Dat van het overhemd heb je niet goed begrepen (heb ik mogelijk niet goed beschreven): ik liep op de overloop, zag 1 overhemd hangen en liep toen naar hem in de slaapkamer - liep dus naar hem toe! Hij kon de overloop niet zien maar beweerde weer keihard dat er 2 overhemden hingen (1 over de paal, andere over de balustrade). Dat was (weer) niet waar.

"te druk geloof ik niet, niet structureel, je komt ook hier"
Dan geloof je het niet. Ik zeg je dat ik het erg druk heb (en ja, structureel), en ben blij dat ik nog gaatjes tijd kan vinden om hier af en toe te posten (lezen doe ik vaak op het toilet ), in de hoop dat ik hier suggesties voor omgang met mijn man kan vinden.

"Eigenlijk vind ik dat jij ook negatief naar/over hem bent. Wat je hier schrijft straal je (onbewust) vast ook uit." Mijn man heeft echt wel goede eigenschappen, anders was ik natuurlijk echt allang bij hem weggeweest. Ik vraag hier advies hoe ik met zijn vervelende gedrag/reacties om kan gaan. Als jij over je heen had gekregen wat ik de afgelopen 20-25 jaar over me heen had gehad (nb de laatste 10 jaar wel erger dan daarvoor) dan had ik het knap gevonden als jij alleen maar positief over hem was geweest.
Ik doe al jaren mijn best zo positief mogelijk te blijven naar hem toe (of in elk geval neutraal) JUIST omdat ik het vreselijk vind dat hij aldoor zo negatief naar mij toe doet. Maar als dat af en toe niet lukt, tja kan zijn.

"Ik denk dat je wellicht iets kunt bereiken als je bereid bent naast hem te gaan staan ipv tegenover hem." Dit is een goede opmerking van je, daar zou ik iets mee kunnen. Het vervelende is, dat ik dit al jaren probeer, elke keer weer bij problemen een gesprek proberen te houden waarbij ik het "samen"-gevoel probeer te voeden bij hem, en hem probeer duidelijk te maken dat al dat commentaar (op die manier!) niet goed is voor onze relatie of dat ander gedrag van hem niet goed is voor de kinderen. Maar ja, er verandert niet echt iets. Daarom dat ik zoek naar ideeën hoe ik met hem om kan gaan (die mogelijk wel helpen).

"Maar ik heb eigenlijk beetje de indruk dat je permissie/rechtvaardiging zoekt om te scheiden."
Dat is raar, dat ligt dan aan jou. Als je mijn eerste posting goed hebt gelezen, heb je juist kunnen lezen dat ik juist NIET wil scheiden. Ik heb jouw goedkeuring (of van anderen hier op OO) echt niet nodig om te scheiden, en wil dat juist niet. Dus als ik dat zeg, geloof me dan, anders ben je met verkeerde aannames bezig en help je me niet (als dat is wat je wil).

nee, Sjaan

is echt druk op zoek geweest naar dingen om jou effe lekker af te zeiken.Jammer alleen da ze inderdaad niet goed leest.
De situatie met dat brood was duidelijk: kind zei er iets over; TS niet. verder ging dit over zijn houding naar dit kind: TS stond er zelfs zelfs helemaal buiten. (buiten het feit om dat ze ongaar brood heeft zitten eten.....☺)
Het hele verhaal over het overhemd heeft Sjaan inderdaad ook niet goed gelezen. Hoewel ik op zich wel snap dat je van dat voorval op zich zou kunnen denken 'waar gaat het helemaal over' dat overhemd had ook door iemand anders weggehaald kunnen zijn, of eraf gewaaid en je kunt ook iets luchtiger reageren.(gut, dan issie doorzichtig geworden, vannacht)Maar het punt is dat het om de houding op zich gaat van die man en niet om of dat overhemd daar wel of niet hangt.
Ik vind het ook een beetje gek om er een probleem van te maken in hoeverre je partner wel of niet op de hoogte is van allerlei nieuwszaken. En dan vervolgens te gaan verwijten bijna dat TS ook tijd heeft voor deze berichten dus ook wel beter op de hoogte had kunnen zin..... om even te illustreren dat ze toch meer haar man hierin tegemoet zou moetn komen............duh. Echt maf hoor.

Bulletje

Dank voor je reactie.

Prima als iemand met suggesties komt waar ik kritisch naar mij kan kijken, maar graag met opbouwende suggesties( of creatieve ideeën) en na mijn postings goed gelezen te hebben .

Van afzeiken heb ik al genoeg gehad . Vind ik sowieso in zijn algemeenheid storend op een forum waar mensen om hulp vragen.

Ff zo

We begrijpen gewoon ook niet zo goed waarom je per se niet wilt scheiden. Die man klinkt niet echt als een lot uit de loterij, en ik heb het idee dat jullie elkaar allebei een beetje zat zijn.
Of zit je stiekem te wachten tot hij eens een keer de stekker eruit wil trekken?

Katniss

Ik verdenk mijn man van autistische kenmerken en dat hij daardoor in al zijn onmacht (bijv. moeilijk om kunnen gaan met plotselinge veranderingen, drukte, veel logistieke dingen, dingen die anders gaan dan hij verwacht/wil) het onaangename gedrag vertoont wat hij vertoont.

Ik hoop een manier te vinden dat ik beter om kan gaan met zijn gedrag, dat ik er minder last van heb (en de kinderen ook) en - bij voorkeur - dat dat mogelijk helpt dat hij het minder vertoont.

Als ik zeker zou weten dat scheiden beter zou zijn voor de kinderen zou ik gaan scheiden. Maar ik twijfel serieus of dat zo is. Mijn man heeft ook goede kanten, en de kinderen hebben ook leuke momenten met ons.

Een scheiding betekent dat de kinderen zowel hem als mij minder zien. En ook ik zal de kinderen minder zien. Dat is niet wat ik wil en ik wil dat ook niet voor de kindren.

Als het echt, echt niet meer gaat, dan zal ik scheiden, maar ik ben nog niet zover. Dus alle tips (vooral mensen die ervaring hebben met dit soort mannen - bijv. Herkenbaar) hoor ik graag en dan kan ik proberen om te kijken of het beter wordt met hun tips en een echtscheiding zo voorkomen kan worden.

Ik weet dat het aan hem ligt in de zin van dat hij "rare" dingen doet, rare reacties heeft. Zoveel ligt (voor mij) nu wel vast (en kennelijk ook bij diversen van jullie). Mijn zelfvertrouwen is wat dat betreft goed. Hoe negatief hij ook doet, ik word er niet kleiner van, weet dat het bij hem en zijn beperkingen vandaan komt. Het is alleen jammer en verdrietig als het zo moet, dus ik hoop een mogelijkheid te vinden dat het beter gaat.

Wel grappig trouwens. Jullie vinden hem maar een hork, en dat gedrag vertoont hij ook. Maar als jullie hem tegen zouden komen in een sportsetting (hij is nogal van sport), zouden jullie hem waarschijnlijk een aardige en enthousiaste man vinden.

Fenix

Jouw vraag "'Wat zou je er van vinden als ik dit bij/tegen jou deed/zei?" is inderdaad beter dan die van mij. Hij kan zich niet in mij inleven, dus dat moet ik ook niet van hem vragen! Eye opener .

Weet niet of jouw vraag wel een antwoord van hem oplevert (vrees dat hij nog steeds gaat draaien en weer in de tegenaanval gaat), maar het valt te proberen.

Gezien jouw ervaring .... heb je niet nog meer tips?

Of eigenlijk: heb je ook ervaring met (onterechte/overdreven) boze reacties? Zo ja, hoe ga jij daar mee om?

Nonima

Jij schrijftL "Ik lees ook dat hij contact zoekt met jou, door een voorstel te doen om iets samen te doen. En als dat je niet bevalt, doe je hem geen tegenvoorstel om iets anders te doen."

Mijn posting was al lang, kan niet alles wat er gebeurd is en wat ik gedaan heb vertellen .
Toen hij voorstelde te tennisen, ben ik er wel op ingegaan, ondanks mijn twijfels (eerdere slechte ervaring, maar door het expliciet te bespreken dat hij niet boos mocht worden, wilde ik het nog wel een keer proberen). Daarnaast kom ik af en toe met voorstellen om iets samen te doen (theater, sauna). Soms zegt hij ja, soms zegt hij nee. Ik wil graag met hem een film (bioscoop of thuis) kijken, maar hij wil dan nooit iets kijken wat ik leuk vind om te zien (met hem), dus daarin is hij star, ik moet me dan naar zijn wensen voegen. Ik doe niet continu voorstellen om iets samen te doen, want hij heeft periodes dat hij erg negatief is en dan heb ik echt geen zin om iets met hem te doen. Hij moet dan eerst weer een beetje normaal doen voordat ik weer iets wil voorstellen. Ik hoop dat je je daar iets bij kunt voorstellen.

Je schrijft: "De hele post komt op mij erg passief over, als van een vrouw die het al een tijd geleden heeft opgegeven en geen moeite meer doet voor haar huwelijk. Waar is jouw inbreng? Welke moeite doe je nog voor hem, en dus niet voor huis, tuin en kinderen? voelt hij zich geliefd en gewaardeerd? Het is een wisselwerking."

Bij gebrek aan informatie kan je dit denken. Geloof me, ik doe al JAAAREN moeite om onze relatie te verbeteren. Gesprekken, brieven/mails aan hem geschreven (kan hij het even laten bezinken, en kan ik een keer uitspreken, want in een gesprek laat hij me dan niet uitspreken, voelt zich dan aangevallen en gaat dan al snel keihard in de tegenaanval), wel proberen dingen samen te doen. Iemand schreef "trekken aan een dood paard". Dat omschrijft goed wat ik af en toe voel, en toch blijf ik proberen (ik start niet voor niets dit draadje!! - hoe kom je er dan bij dat ik geen moeite voor mijn relatie doe - ik zou willen dat HIJ een keer zo'n draadje zou starten :-)!).

Je hebt wel gelijk, dat ik de laatste tijd (zeg laatste 4 maanden) zowel met werk als prive heel erg druk was en inderdaad minder tijd en aandacht had voor hem. Daar had ik echt geen tijd en energie voor. Hij doet nogal weinig aan huishouden/onderhoud/tuin, kinderen, vakantiegeregel dus dat komt allemaal op mij neer (plus nog wat andere dingen) en alles wat ik met hem moet afstemmen gaat super moeizaam (hij wil dan opeens niet beslissen of is eerdere akkoord vergeten om onverklaarbare redenen) en kost daardoor extra tijd en energie. Onder die omstandigheden heb ik dus een periode minder aandacht en energie voor hem gehad. Ik ben ook geen supervrouw.

Maar ja, hij voelt zich beslist te weinig gewaardeerd en geliefd. Het is alleen jammer dat hij mijn positieve uitlatingen tegen hem en over hem (naar de kinderen toe) niet lijkt te horen. En zo vaak zo negatief doet tegen en over mij, dat ik het moeilijk vind lief tegen hem te doen.

maar volgens mij

probeer je al jaren jullie relatie te verbeteren door een manier te zoeken HEM te veranderen. Maar wat doe je zelf, lukt het jou wel je in te leven, durf je te zoeken naar wat werkt bij hem, durf je naar je eigen aandeel te kijken.
Als je hem wegzet als maf en jezelf als de reddende engel heb je vast gelijk, maar kun je ook ophouden want leuk wordt het dan echt niet meer.

brinta

Precies, alle suggesties om eens goed in de spiegel te kijken lijkt ze handig te negeren. Want een ding staat als een paal boven water: het ligt voor 100% aan haar man.

twee

Bij een relatie zijn er altijd twee.
Niet leuk om te horen natuurlijk, maar ik denk dat je juist een therapeut moet zoeken die niet met jou meepraat.

training autisme

Natuurlijk moet je werken aan je eigen houding. Maar in dit geval heeft het meer zin om jezelf te scholen op het gebied van autisme. Je kunt naar bijeenkomsten gaan van de NVA, zie daar, er zijn autismecafe's of inloopochtenden. Je kunt trainingen doen bij Autismecentraal. Dat gaat over ontwikkelingsgerelateerde zaken maar dat is ook de achtergrondkennis op het gebied van het autisme van je partner.
Er zijn fora met relatieverhalen, maar dat vind ik soms moeilijk te lezen omdat je er toch vaak onhandige opmerkingen vind alsof de 'gewone' adviezen hier gaan helpen.
Handig is als je je partner mee kunt krijgen naar een ggz waar ze partners samen helpen te werken aan de relatie. Soms zijn er groepssessies. Je steekt er allicht iets van op.
Het blijft een moeilijke materie. Maar ik denk dat sommige 'eenvoudige' adviezen al veel kunnen betekenen.
Bijvoorbeel deze: beperk de tijd die je met elkaar doorbrengt. Alleentijd is voor iemand met autisme belangrijk om weer de overprikkeling te laten zakken.
Beperk het aantal te verrichten taken. Vraag niet de ene keer een ding en de volgende dag een ander ding om te doen.
Bouw goede routines op van zaken. Ga uit van wat je al hebt en de interesses en de kunde van je partner. En accepteer de beperkingen op een neutrale manier.
Wees scherp op zogenaamde sociale conventies als samen aan tafel eten of iets samen doen. Dat kan wel wenselijk zijn maar ook in de weg staan van een rustige relatie. En dan gaat de kwaliteit van de relatie gewoon voor en niet de sociale conventie.
Wees praktisch en blijf inderdaad niet hangen bij mensen die vinden dat jij ook weleens iets fout doet of fout bent of zelf de oorzaak bent van de slechte relatie. Dat is niet concreet genoeg en alleen maar ondermijnend om met frisse moed aan technische oplossingen te werken. Het valt echt niet mee. Je moet er echt anders tegenaan gaan kijken en uitgaan van originaliteit en praktische oplossingen niet van gezever over interne dynamiek van relaties. Je probeert wat en ziet of het kwartje valt. En altijd 1 project tegelijk anders wordt het verwarrend wat voor resultaat je krijgt.
Ik denk ook nog weleens als ik eerder had geweten hoe het was met mijn expartner was het mogelijk allemaal niet zo uit de hand gelopen.
Leuk is anders, maar het was een stuk makkelijker geweest als iemand mij wat meer de weg had gewezen. Maar misschien moet je daar ook wel naar toegroeien. Je kunt eerst niet geloven dat het zo is als het is en je blijft 'oude' vanzelfsprekende oplossingen zoeken als 'praten' en 'sociale conventies' vervolmaken. Maar dat is de oplossing niet en daar moet je eerst blijkbaar achter komen.

Hombre, Brinta, Mijntje

Pfff, Hombre "het ligt voor 100% aan haar man."
Getver, dat zeg ik juist niet. Ik ben niet perfect, weet dat ik mijn beperkingen en eigenaardigheden heb. Wil juist tips wat IK kan doen om het leven leuker te maken.

Lees mijn postings nou eens goed: o.a.
#1 “Ik ben echt niet perfect (allesbehalve), maar probeer steeds weer met hem in gesprek te gaan dat het er toch om gaat dat we het samen (en met de kinderen) leuk hebben.
#1: “Heeft iemand een idee wat ik kan doen om tot hem door te dringen? Zodat hij een keer stopt met aldoor kritiek geven. Misschien een andere aanpak?”
#7: “afgezien van het feit dat ik natuurlijk ook mijn beperkingen en eigenaardigheden heb .”
# 44: Onder die omstandigheden heb ik dus een periode minder aandacht en energie voor hem gehad. Ik ben ook geen supervrouw.

Brinta “probeer je al jaren jullie relatie te verbeteren door een manier te zoeken HEM te veranderen. Maar wat doe je zelf, lukt het jou wel je in te leven, durf je te zoeken naar wat werkt bij hem, durf je naar je eigen aandeel te kijken.” Ik doe al jaren niets anders, Brinta, daar word ik juist zo moe van (trekken aan een dood paard gevoel).

Wat ik misschien nog niet duidelijk schreef: ik ben al jaren bezig mijn gedrag aan te passen (dus ik probeer MIJZELF te veranderen) zodat hij minder irritatie (overprikkeling) krijgt en het leven prettiger is, zoals:
- hem niet overvallen met vragen waar hij meteen een antwoord op moet geven of, nog erger, een beslissing op moet nemen (vindt hij niet fijn)
- ik mail hem regelmatig met dingen, zodat hij er rustig over na kan denken,
- ik praat niet zoveel tegen hem (want na een dag praten op zijn werk heeft hij geen zin meer om thuis veel te praten – behalve als hij het zelf wil natuurlijk)
- als ik praat met hem probeer ik dat zo kort mogelijk te zeggen, en niet langer dan een gesprek van een paar zinnen heen en weer, anders is het te lang voor hem, raakt hij geïrriteerd of boos of sluit hij zich ervoor af
- als ik hem iets vraag reageert hij vaak niet. Soms vraag ik nogmaals, maar soms laat ik hem maar even, kom ik er op een ander moment op terug als hij meer open staat voor een vraag. Als ik doorga dat ik een antwoord wil (kan voor een “normaal” iemand iets heel simpels zijn, bijv. de vraag “kan ik nog iets meenemen van de supermarkt?” of “heb je nog wensen voor het eten” of “heb je nog dingen ’s avonds te doen deze week? ” – daar geeft hij dan regelmatig gewoon geen antwoord op) kan dat opeens tot grote irritatie bij hem leiden
- als hij tv kijkt (nogal vaak), en ik wil/moet toch iets met hem bespreken dan stoor ik hem niet tijdens het programma (raakt hij meteen geïrriteerd), maar wacht tot een pauze of na afloop (punt is dat hij vaak vroeg gaat slapen, dus ook nog probleem dat ik dingen soms niet kan bespreken met hem omdat hij eerst tv kijkt – niet gestoord wil worden - en dan gaat pitten)
- ik vraag hem niet teveel regelzaken te regelen (huishouden, onderhoud, kinderen, vakantie), want dan heeft hij teveel aan zijn hoofd, raakt hij overprikkeld en geïrriteerd (dat is dus mede de oorzaak dat ik het zo druk heb, want alles komt op mijn bordje).
NB Ik probeer hem al zo min mogelijk te vragen, maar bijv. met het eten: hij klaagt continu dat het niet goed is (kookt zelf ook niet of nauwelijks en niet bijzonder) maar kan dus zelf (op een vraag van mij – dat vraag ik om die reden dan toch maar wel af en toe) niet aangeven wat hij dan wel wil eten of wat hij wel lekkere dingen vindt. Best vermoeiend hoor.

Mijntje: “ik denk dat je juist een therapeut moet zoeken die niet met jou meepraat.”

Ik zoek niet iemand die met mij meepraat. Ik zoek iemand die mij kan helpen, tips kan geven hoe ik met mijn moeilijke man kan omgaan.
Dus graag niet afzeiken en in zijn algemeenheid zeggen wat ik niet goed doe en dat ik zeg dat het alleen maar aan hem ligt (in jullie ogen), daar help je me niet mee. Ik doe al jaren mijn best, maar met nog te weinig succes. Dus graag concreet aangeven wat ik misschien WEL of ANDERS kan doen. Dan kan ik dat proberen.

En ja, ik overweeg naar een therapeut te gaan, maar voordat ik een goede gevonden heb, zijn we zo weer een tijd verder, en in die tussentijd hoor ik graag tips wat IK zou kunnen proberen te doen.

Alvast bedankt voor iedereen die mij (wel) probeert te helpen. Ik ben met alle tips blij.

vliegtuigmaaltijden?

Voor sommige mensen met autisme is de wisselende structuur van voedsel, dat voor jou juist de kwaliteit daarvan aangeeft, te afleidend en onrustig. Dan kun je overwegen om van die IGLO diepvriesmaaltijden te geven (bestaan die nog, dat ken ik van zoveel jaar geleden).
Of anders kan hij op zijn werk eten? En dan kan hij 's avonds alleen nog zijn favorieten eten.
Je kunt ook nog even 'scoren' hoe de klachten zijn. Bij een maaltijd waarbij je niets hoort kun je er mogelijk vanuit gaan dat dat goed is. Maar ik denk ook dat je man door onbekendheid met zijn eigen autisme niet goed kan benoemen waar hij last van heeft laat staan hoe hij zelf kan puzzelen om dat op te lossen. Misschien heeft hij eerst wel jou hulp nodig om onder woorden te brengen wat hem niet bevalt aan het eten. Te kruidig? Te weinig zout? Te hard, kort gekookt? Te zacht, lang gekookt? Het kan zin hebben om daar specifiek aandacht aan te besteden.
Vraagt wel weer een hoop geduld, maar het zit hem toch vaak in de details. Vermoeiend voor iemand zoals ikzelf die meer van de grote lijnen is.

helpen

Je kan er wel vanuit gaan dat iedereen die hier de moeite neemt wat te typen jou wil helpen, of dat nu kort of lang is en of het je nou wel of niet aanspreekt. Als ik jou lijst lees hoe jij je al hebt aangepast doorlees, word ik eerlijk gezegd alleen maar moe. Volgens mij kan je er veel beter er werk van maken iemand te zoeken om mee te praten (zo lang hoeft dit niet te duren).
En dan face tot face en niet met een beeldbuis ertussen. Dan kan je veel meer de diepte in.

Ik heb het idee dat de koek nu op is. Je hebt al alles geprobeerd, je bent volgens mij totaal jezelf kwijt in deze relatie en je past je volledig aan aan hem en hij nul punt nul aan jou. Wat er mist is contact tussen jullie, en liefde. Misschien eerst maar eens even heel goed voor jezelf zorgen.