Wat moet ik met mijn moeilijke man?

Liefde

Helemaal eens met de eerste alinea van Mijntje. Als ik zie wat je allemaal al veranderd hebt in je manier van omgaan met je man dan is er beslist een kwartje gevallen.
Maar ik heb beslist niet het idee dat je jezelf kwijt bent. En met liefde heeft het niets te maken.

Ook al is het natuurlijk van een kinderlijk soort niveau dat je je vrouw met negatief commentaar onderschoffelt en dan verwacht dat ze dan begrijpt wat je nodig hebt en daar voor zorgt. Normaal een houding waar alleen babies mee wegkomen. Dit zou ik kunnen uitleggen aan mijn zoon met autisme, of hij aan mij, maar ik weet niet of je man dat kan snappen zonder zich extreem te verweren. Hij weet blijkbaar nog weinig van autisme en wat je dan mogelijk zou kunnen doen om jezelf beter te begrijpen en te helpen.

AnneJ

Je schrijft: "dan is er beslist een kwartje gevallen."
Wat bedoel je precies? Dat ik begrepen heb dat hij anders communiceert (door zijn autistische kenmerken) dan andere/"normale" mannen?

Ja, dat klopt, ik heb eerst onbewust mijn gedrag aangepast en realiseer me sinds ca 1,5 jaar of zo dat er vermoedelijk sprake is van autistische kenmerken en pas dus nog meer gedrag aan om daarmee rekening te houden. Omdat ik zo druk ben (helaas) kan ik slecht tijd vinden om me er echt goed in te verdiepen, dus daar hoop ik de komende maanden een slag in te kunnen slaan. Ik wil ook een therapeut vinden die echt veel weet en ervaring heeft met autisme (Asperger), want ben bang dat het anders helemaal niets wordt.

En ja, mijn man ziet het zelf niet of wil het niet zien. Ik ben ook nog zoekende naar een manier om hem duidelijk te maken dat ik vermoed dat autisme bij hem speelt. Ik zoek eigenlijk een goed artikel wat zo herkenbaar is, dat ik hem dat kan geven en kan zeggen "Goh, ik herken hier wel heel veel van jou in. Ik vermoed dat dit bij jou speelt". Dan kan ik dan mailen. Dan kan hij daar rustig naar kijken en over nadenken (en hopelijk thuis niet exploderen).

Maar als ik het een keer noem (wel onderbouwt, het moet echt keihard MET FEITEN onderbouwd worden, anders argumenteert hij me zo weer een andere richting op ) kan ik daar dan ook vaker aan refereren als hij op een autistische manier reageert en kan ik hopelijk zijn ogen openen, zodat hij het zelf wellicht een keer gaat inzien. En dat dat inzicht hem kan helpen zichzelf beter te begrijpen, want uiteindelijk zit hij er zelf natuurlijk ook enorm mee.

Dank voor je reactie, ik waardeer jouw bijdragen zeer (zeer herkenbaar en praktische tips). Ik ben mezelf inderdaad niet kwijt, maar ben nog steeds zoekende naar de sleutel om hem te helpen minder overprikkeld te raken.

beter van niet

Je hoeft hem dat niet te zeggen, als je dat denkt. Dat lijkt me beter van niet ook, tenzij je toch liever wilt scheiden :-)
Hoe zou jij het vinden om een artikel over bv. borderline onder je neus te krijgen: 'schat, herken je hier iets in?' Ik denk dat je dan heel erg gaat steigeren.
En over de mail al helemaal niet.

Beter is het te accepteren. Hij is zo.
Autisme gaat niet over (als dat het al is, maar kennelijk helpt een 'diagnose' jou. Hopelijk ligt nu niet alles aan hem).
Je kan dus wel kijken of je wat hebt aan de tips om anders met hem om te gaan. En dan ben ik wel benieuwd hoe je het verder volhoud, want alles staat in het teken van 'hoe ga ik met hem om' en waar ben jij dan in deze relatie?

waarom?

In alle reacties die ik lees zie ik ffzo heel erg in de moederkloek rol springen.

-Ik moet met mijn man praten zodat hij begrijpt waarom ik dingen niet fijn vind
-Ik moet mijn man helpen met zorgen dat het weer gezellig wordt
-Ik moet mijn man aan het handje nemen bij het (h)erkennen van de autisme kenmerken.

Op die manier zit je niet meer in een gelijkwaardige relatie. Je bent zijn moeder niet. Je hoeft hem niet meer op te voeden of te veranderen.

Waarom niet accepteren dat hij is zoals hij is. Ik lees nergens in het verhaal dat hij er last van heeft (behalve de zin 'want uiteindelijk zit hij er zelf natuurlijk ook enorm mee' waarvan ik vermoed dat dit niet een zin is die de partner van ffzo heeft gezegd, maar dat dat interpretatie is).

Waarom wil je per se begrip krijgen. Maakt het uit dat hij weet waarom je iets niet leuk vindt. Het lijkt mij voldoende dat hij dat weet. Zeker als er inderdaad sprake is van autistische kenmerken lijkt me dat een utopie omdat het veel vraagt van vaardigheden die dan juist lasting zijn (inleven in een ander, emoties duiden).

En waarom moet hij zijn autisme kenmerken (h)erkennen. Wat verandert er dan? Is het niet voldoende om zelf te (h)erkennen dat je partner beperkingen heeft. Hij neemt niet makkelijk initiatief, hij houdt niet van veranderingen (vakantie, tv kijken wordt onderbroken). Zorg dat je zelf vaardigheden hebt om daar mee om te gaan en accepter dat het leven soms andere dingen biedt dan je zou willen. Of vertrek als je daar niet mee om kan gaan.

Als voorbeeld: wij gaan al 15 jaar naar het zelfde adres op vakantie omdat partner en kinderen slecht tegen verandering kunnen. Ik kan wel een 3 weekse rondrit door azie willen, maar daar raakt iedereen van in de stress, dus dat doen we niet. Dan kan ik begrip proberen te vragen voor het feit dat ik het jammer vind dat we dat niet doen, maar dat begrip gaat er nevernooit niet komen. Het is alsof je iemand probeert uit te leggen dat je hondenpoep het allerlekkerste van de wereld vindt. Een ander kan accepteren dat het zo is, maar echt begrijpen of het zelf proberen zit er niet in.

Wrong Planet

http://www.wrongplanet.net/postt241024.html
"If a dx had been pushed on me I would not have accepted it at all and I would not have listened to them. I would just be really insulted.

It was my own conclusion, and that's the only way that would have worked for me. There can be strength in not knowing."

Het kan helpen om op Wrong Planet reacties te lezen op dit soort vragen als je man informeren over zijn autisme.

Mensen die zelf autisme hebben kunnen vaak veel beter onder woorden brengen waar de valkuilen zitten en hoe je het kunt zien en soms zelfs hoe je het het beste kunt aanpakken. Het helpt je vooruit in overzicht en oplossingsvaardigheden.

uiteraard

heeft de man er zelf geen last van. Want volgens mij wordt alles continu gladgestreken voor hem. Dat gaat veel verder dan 'rekening houden met'. Ik verdenk mijn eigen partner ook van autisme, en ik wil niet beweren dat het makkelijk is, maar volgens mij ben je jezelf wel degelijk goed kwijt aan het raken als je je bijv. zelfs tijdens een erotisch moment laat afbekken en dan weer gezellig verdergaat. En weet je, als je jezelf kwijtraakt heb je een ander ook niets meer te bieden.
En sorry, maar ergens lijk je mijn partner wel. Je lijkt me (en anderen hier) niet te snappen. Ja, je werkt hard voor je relatie, maar volgens mij vooral hard om hem te veranderen. En misschien werk je ook wel gewoon te hard, wat zou er gebeuren als je het eens losliet?

Herkenbaar

Hetgeen jij schrijft is voor mij heel herkenbaar...ik heb uiteindelijk voor mezelf gekozen.

Welk advies zou jij een ander geven, die in deze situatie zou zitten?!

brinta

"zelfs tijdens een erotisch moment laat afbekken en dan weer gezellig verdergaat. En weet je, als je jezelf kwijtraakt heb je een ander ook niets meer te bieden."

Dat is nou iets dat heeft helemaal geen zin om je druk te maken. Het onbegrip van je partner doet zich ook voor als je sex hebt. Door daar emotioneel op te reageren los het niets op. Een van de dingen die ik van ex en van mijn kinderen geleerd heb.

Dat wil niet zeggen dat je jezelf kwijtraakt, maar dat je anders communiceert dan gemiddeld.

Ik had daar overigens aanvankelijk ook veel weerstand tegen. Ik had het idee dat ik mezelf moest corrumperen. Maar eigenlijk vind ik het nog wel zo makkelijk om niet meer overal met emotie op te reageren. Even een argument en dan weer over, niet zo in de emoties blijven hangen. Eigenlijk best fijn.

Dat zijn toch onlogische dingen om dan te denken dat je 'jezelf kwijtraakt'. Je past alleen maar je communicatiestijl aan.

voortdurend aanpassen = niet gezond

"Dat zijn toch onlogische dingen om dan te denken dat je 'jezelf kwijtraakt'. Je past alleen maar je communicatiestijl aan."
Draadjesstarter is zich voortdurend aan het aanpassen en aan het schikken. Ze loopt de hele dag op eieren en krijgt er ook nog steeds naar haar hoofd gegooid. Lijkt me toch niet zo gezond, hoe je het ook wil noemen.

Doe ook maar eens een poging...

Hij is je kind niet. Dus waarom is het jouw probleem als hij het eten niet lekker vindt? Kan ie het zelf beter? Nee? Nou jammer dan.... In plaats van je steeds aan hem en zijn wensen aan te passen zou je er ook voor kunnen kiezen om wat dingen naast je neer te leggen. Verwacht geen dankbaarheid, verwacht geen begrip, maar doe je best en laat het daarbij. Sommige dingen kun je niet voor hem oplossen. En zou je ook niet moeten willen oplossen voor hem. Want dan loop je inderdaad het risico dat je jezelf kwijt raakt. Je accepteert hem zoals hij is, als je zijn ontevredenheid voor kennisgeving aanneemt. Zonder verwijten, zonder discussie, zonder uitleg. Gewoon oh....

Hetzelfde geldt volgens mij voor het erotisch moment. Door daar zo in mee te veren, verlies je alle wederkerigheid uit het oog. Je biedt iets aan, het bevalt hem niet, tja volgende keer beter. Waarom ben jij de enige die hiervoor moet werken?

Autisme hebben is geen excuus voor onbeschoft zijn.

Dat je rekening houdt met hoe je met hem communiceert, wanneer, en in welke vorm, is denk ik heel goed. Maar dat je alleen maar bezig bent met, ten koste van jezelf, alle plooien voor hem glad te strijken, kan niet goed zijn. Voor jezelf niet, voor hem niet, en voor jullie relatie zeker niet. De oplossing zit meer in het accepteren dat hij je wijze van koken niet lekker vindt, dat het voor jou moeilijk is om hem seksueel een plezier te doen, etc. En je te realiseren dat dat niet betekent dat jij het dan ook slecht doet. Alleen anders dan hij wil. Soit...

Je kunt het ook proberen met neutraal zeggen: bedenk iets dat je zelf kunt doen om je probleem op te lossen. Iets waar je ons niet of zo min mogelijk bij nodig hebt.
En accepteer dat dan voor zover het de rest van je gezin niet in de war schopt.

Mijntje

Je moet niet overdrijven:

"Ze loopt de hele dag op eieren".
Nee, in posting #1 heb ik geschreven dat ik soms op eieren loop.

En je schrijft: "ze is zich voortdurend aan het aanpassen en aan het schikken."
Ik probeer inderdaad wel rekening te houden met zijn beperkingen, net zoals je dat zou doen als iemand niet zou kunnen lopen (voorbeeld van iemand anders in dit draadje). Dan is het toch ook niet raar dat je daar rekening mee houdt? Waarom is dat raar als je merkt dat iemand andere beperkingen heeft?

De vraag blijft wel of ik bepaalde dingen wel anders kan doen om het voor mezelf prettiger te maken, want inderdaad, zoals het nu gaat, ben ik er niet gelukkig mee.

AnneJ - #18

Ik kom nog even terug op jouw posting #18

"Voor ex had ik een langdurige relatie die ik niet zomaar op wilde geven. Onder druk van mijzelf gingen we in relatietherapie. Echter, mijn partner vond het zo niets om in die gesprekken over emoties en relaties te praten dat hij nog liever uit elkaar ging om er vanaf te zijn.:-)"

Deze ga ik onthouden. Als ik van hem af wil, moeten we maar in relatietherapie! Heb zo'n vermoeden dat het dan misschien wel hetzelfde afloopt .

Aan de andere kant: als ik zeg dat ik nu echt in relatietherapie wil en hij doet het, dan weet ik zeker dat hij onwijs veel van mij houdt of mij in elk geval niet kwijt wil .

Miekemieke #19

Ik herken wel dingen in die jij schrijft.

Ik ben een aantal jaren geleden al een aantal sessies bij een therapeut geweest en dat was inderdaad zinvol: heeft erg goed gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Ik ben niet zo verlegen als jij, maar heb niet graag ruzie (conflictvermijdend), dus dat is niet handig met zo'n man .
Ik weet ook wel dat de frustratie bij hem zit. Ik zal de komende tijd kijken of ik inderdaad (zoals ook anderen hier schreven) als hij boos reageert alleen "oh" kan denken/zeggen en het verder kan laten. Dus me niet mee druk maken over de herrie die hij maakt en de negativiteit die hij uit.

Had jij daar ook last van toen de kinderen nog thuis woonden? Die van mij zijn nog thuis (nog wel een aantal jaren). Voor mezelf kan ik die uitvallen en ergernissen nog wel (leren) accepteren, maar ik vind het niet fijn/goed voor de kinderen. Hoe zat dat bij jou? Was het ook erg bij jou (vaak uitvallen van je man om helemaal niets)? Ook (soms) als de kinderen erbij waren?

Je kinderen zijn nu ouder: weet je of zij daaronder geleden hebben?

Is het nu echt zo dat hij veel minder vaak boos is? Komt dat nou omdat je er minder op reageert of zijn er (ook nog) andere dingen die je wel/niet doet die bij hem gunstig uitwerken?

Naar zeg zo'n ziekte door te maken en dan ook nog met zo'n man. Gelukkig dat je dan anderen hebt voor emotionele steun. Zou dan ook weinig van mijn man verwachten. Gelukkig dat je ziekte nu onder controle is (hopelijk blijvend).

Maar het is jammer, he? Inderdaad dat gevoel van "echt samen" ontbreekt. Dat realiseer ik me steeds meer. Is ook een rouwproces waar ik doorheen moet. Het is er niet en zal er niet komen.

Ik zal op zoek gaan naar een therapeut, kijken of dat nog verbetering kan brengen, maar ik heb vooral ook veel aan praktische tips, hoe wel/niet te reageren op boosheid en ander onwenselijk gedrag. Mocht je nog tips bedenken, ik hoor ze graag. Juist gezien jouw vergelijkbare ervaring en het feit dat het nu kennelijk beter gaat.

Ginny - waarom rekening houden met mijn man...

Dank voor je posting, je hebt gelijk, ik kan beter dingen gewoon naast mij neerleggen. Doe ik ook steeds meer. Met eten laatst vond hij het vlees (restje) niet lekker. Ik dacht: oké, geen punt, dan niet. Wat doet hij dan: pizza bestellen.

Dat is dus het probleem waar ik vaak tegenaan loop. Als ik niet rekening houdt met zijn wensen/nukken, dan gaat hij zijn eigen gang en bestelt hij dus (dure) dingen (wat ik echt doodzonde van het geld vind), doet hij andere dingen die ongezond zijn of die ik vanuit educatief oogpunt voor de kinderen minder wenselijk vindt. Voor een keer vind ik dat vaak geen probleem, maar hij eet gerust de hele week pizza/afhaal/MacDonalds als hij daar zin in heeft. En met een kind dat al aan de zware kant is, wil ik dat niet. En die krijgt het natuurlijk extra moeilijk als hij weer allemaal lekkers haalt.

Ander voorbeeld: ik wil onze kinderen graag opvoeden met het idee dat je dingen doet voor een ander. Dat je elkaar helpt. Dat je rekening houdt met elkaar. Tja, daar is mijn man niet zo sterk in (understatement). Dat lukt denk ik toch beter om de kinderen dat toch mee te geven als ze bij mij wonen (en niet slechts de helft van de tijd).

En dat is mede reden dat ik niet wil scheiden (afgezien van het feit dat het sowieso niet fijn voor de kinderen is als ze een deel van de tijd hun ouders niet zien): ik ben bang dat de tijd dat ze bij hem doorbrengen echt op bepaalde vlakken niet goed voor de kinderen is. Dat moet ik dan natuurlijk loslaten, maar als ik zie hoe hij zich soms onverantwoord gedraagt (helemaal niet bezig met het zijn van een voorbeeld voor de kinderen en dus soms je eigen behoeftes niet volgen omdat dat voor de kinderen beter is als je dat niet doet), dan vrees ik dat dat na een scheiding nog meer gebeurt. Nu kan ik daar nog redelijk wat in sturen, hem afremmen, de kinderen wel opvoeden.

En even voor de duidelijkheid: ik probeer hier niet mee te zeggen dat ik alles perfect doe en een lichtend voorbeeld voor de kinderen ben, maar op veel vlakken gaat hij gewoon zijn eigen gang en is echt niet bezig met het opvoeden van de kinderen.

Trouwens: wat je zei over dat erotisch moment. Misschien heb je daar wel gelijk in, dat de wederkerigheid wegvalt. Ik zal het een volgende keer eens anders proberen. Weet niet of hij het gaat begrijpen en zijn gedrag op gaat aanpassen, maar het valt te proberen.

Je slaat een paar stappen over

Waarom staat loslaten (want dat bedoel ik eigenlijk) meteen gelijk aan scheiden? Je noemt het namelijk zowat in één adem.

Je hebt hem niet onder controle, en dat gaat ook nooit gebeuren. En hoe vaak komt het dan voor dat hij pizza bestelt? Is dit een wekelijks terugkerend ritueel? Of maakt ie ook weleens een boterham voor zichzelf, of bakt hij een ei? Je kunt er ook voor kiezen om het maar te laten en je richten op het menu van je kinderen. Ik snap dat dit verwarrend werkt en scheve ogen geeft. Dat is vervelend. Maar is dat vervelender dan jezelf in allerlei bochten wringen om het hem naar de zin te maken? Als dat pizza bestellen echt regelmatig voor zou komen zou ik er voor kiezen om de kinderen vooruit te laten eten, zodat hij dan zijn eigen eetmoment heeft. En dat hij dan kiest voor ongezond en duur, tja.... Iedere dag pizza gaat op een gegeven moment ook vervelen.

Niet afzeiken

Soms denk ik dat meehuilen naar de maan niet de enige methode is die iemand kan helpen. Maar ja, welke methode werkt is natuurlijk persoonsafhankelijk. Maar ik kon het proberen .
Mijn post was niet bedoeld als afzeiken. Wel een poging tot andere kant belichten. Ik geloof dat ik niet de enig ben die vind dat dat geen kwaad kan. Maar wat niet werkt, werkt niet.

Het beeld wat je schetst van jullie relatie en gezinsleven komt niet heel fijn over. Ik ben over het algemeen van mening dat je zo lang mogelijk voor je huwelijk moet vechten (als er kinderen zijn) maar vind jouw argumenten daarin niet heel sterk. Als ik het goed lees geeft hij nu ook al niet het goede voorbeeld mbt dingen voor elkaar over hebben. Alleen ben jij erbij om er een dansje omheen te doen.

Maar het gaat niet om dat soort argumenten, het gaat niet om afgebakken brood (want dat had je met een goed verhaal alsnog in de oven kunnen doen ipv opknagen, mits zijn ego gespaard met het goede verhaal). Het gaat om jouw gevoel. En alleen jij weet hoe je voelt. Misschien niet nu zo 123 maar het antwoord ligt in jouw hart. Zit er nog rek in het elastiekje? Kun je het opbrengen om met liefde en sympathie anders naar deze man te gaan kijken en je daardoor anders naar hem te gedragen? Of denk je eigenlojk: ja dag, ik heb mijn best gedaan?

Daar kunnen wij niks over zeggen. Jij wel. Je hoeft het niet te rationaliseren. Daar ligt het antwoord niet. Rationaliseren is voor het stukje nadat je weet wat je hart zegt. Of je het nog kan opbrengen. Wat jij echt wilt of durft. Wat je tegenhoudt. Wat je trekt. Jouw leven. Geen generale repetitie. Dit is t. Nu. Vandaag. Hopelijk morgen. Volg je hart. Zoek daar evt goede hulp bij.

Maar dat is slechts mijn mening. Succes in ieder geval. Ik snap dat het niet makkelijk is.

Je wilt wel scheiden, alleen niet dat hij de kinderen ook krijgt

Tja, ff zo. Uit je berichtjes krijg ik het idee dat je eigenlijk wel van je man af wilt, maar niet wil scheiden omdat hij dan teveel invloed op de kinderen krijgt die jouw idee van opvoeding door de war sturen. Dat is een klassieker bij moeilijke scheidingen; allebei de ouders zijn er zo vol van overtuigd dat alleen zij het het beste voor de kinderen weten dat ze totaal uit het oog verliezen wat ze bij hun strijd om gelijk de kinderen werkelijk aandoen.

Ik ga er niet op in of je man nou autist is of niet, omdat ik van mening ben dat deze zelfdiagnose die automatisch de hele schuld op de partner gooien en de moeder als een soort heldin in de opofferende rol stoppen in werkelijkheid weinig goeds doen.
Het is me duidelijk dat jij zijn manifestaties van liefde totaal niet begrijpt en als zodanig herkent en hij niet die van jou en er zodoende maar weinig tot niets van over is. Ik betwijfel dat zelfs met behulp van een relatietherapeut je dat zal lukken en dat je daar genoeg aan zal hebben. Ik krijg het idee dat je er al klaar mee bent en een manier zoekt om de tijd uit te zitten zodat je de meeste controle kunt houden dat de kinderen zoveel mogelijk op de manier die voor jouw het beste is worden opgevoed.

Wat je hier echter bij uit het oog verliest is dat hierdoor jij ook verantwoordelijk bent dat je kinderen in deze gespannen situatie opgroeien en deze ongezonde relatie later als rolmodel zullen nemen voor hun eigen relaties. Jij bent namelijk bang voor je man, niet voor hem als persoon, maar voor zijn reacties en leert je kinderen dat ze op eieren moeten lopen om vooral hun vader niet te irriteren of hardop ongelijk te geven.
Het valt me op bij die scène over dat afbakbrood. Kind vraagt en jij zwijgt. Hier zou het helemaal niet in vraagvorm worden gegoten, maar gelijk gezegd worden, aan, dat is afbakbrood en als vader zou ontkennen zou een kind zelf wel even de verpakking op zoeken om te kijken wat daar nou op staat en ik zou bevoordeeld gezegd hebben dat hij zijn brood moet eten zoals hij wil, maar ik het toch even in de oven of op de grill leg.
Als je echter al 25 jaar zwijgt en ruzies uit de weg gaat zal dat je man die kennelijk is gewend dat hem nooit een strobreed in de weg wordt gelegd wat rauw op z'n dak vallen. Hij is er nu aan gewend dat hij met extreme reacties de baas kan spelen en denkt kennelijk dat dat zijn recht is omdat hij het werkelijk beter weet.

Met een potje tennis wat verpest wordt door vervelende kritiek zou ik er gelijk halverwege mee ophouden. Aan de andere kant vraag ik me ook af of je wel tegen kritiek kunt. Misschien is de boodschap die je aan je man doorbrengt wel degene dat je helemaal geen kritiek kunt hebben, terwijl hij het als suggesties ziet om je te verbeteren en dus als een uiting van dat hij om je geeft. Misschien moet je hem uitleggen dat het je niet zozeer om de kritiek gaat, maar om de vorm en in welke vorm je die kritiek wel zou accepteren.

Persoonlijk denk ik dat een week afhaal eten voor je kinderen een stuk minder schadelijk is dan te leren dat ze beng moeten zijn voor hun vaders reacties en steeds op eieren moeten lopen om die te voorkomen. Wat zo'n gespannen situatie geeft dat de uitbarstingen natuurlijk om steeds minder komen. Echt de relatie zoals die nu is lijkt me verre van gezond voor jullie kinderen en ik denk dat je prioriteit daar zou moeten liggen.

Sjaan (o.t.)

"meehuilen naar de maan". Nog nooit gehoord maar ik vind 'm wel sterk!

nog maar eens

In aanvulling op de posting van Primavera- goed verwoord: Ik vraag me af of je mijn vorige reactie op jouw verhaal wel gelezen hebt. Ik heb ouders die zijn zoals jij en je man zijn. Ik vond het vreselijk thuis. Ik krijg het idee dat je, op dit moment, heel erg met jezelf bezig bent en hoe je met je man om moet gaan. Probeer je nou toch eens even in te leven in je kinderen. Hoe moeten zij met zulke mensen als jullie omgaan? Zij kunnen niet kiezen om weg te gaan, ja ooit wel gelukkig. Ik kan me niet voorstellen dat je niet weet wat dit met ze doet. Het kan goed zijn dat ze liever hebben dat jij en je man apart gaan wonen. Dus bij elkaar blijven omdat dat beter zou zijn voor de kinderen; nee, dat is een smoes hebben om er zelf niet aan te hoeven.

kinderen

Autisme is erfelijk. Het is niet per se handig om kinderen weg te halen bij hun ouder met autisme. Bewust en onbewust is er dan ook vaak meer begrip voor elkaars manier van denken en functioneren. En vader heeft naast dysfunctioneel gedrag ook functioneel gedrag dat hij kinderen kan laten zien, met name hoe hij sommige overgevoeligheidsproblemen of keuzeproblemen of overprikkelingsproblemen, organisatie en emotionele en sociale problemen of vraagstukken wel weet op te lossen.
Je kunt soms zelfs goed tips krijgen van je partner als je goed oplet.

Miekemieke #23, Herkenbaar en anderen (over mijn gedrag)

Iedereen bedankt voor de reacties. Ben even te druk geweest om op al jullie reakties te reageren. Hopelijk komende dagen weer wel tijd te vinden. Naar aanleiding van jullie reactie heb ik wel besloten wat andere dingen te proberen richting mijn man. Eens kijken hoe dat werkt.
Mijn plan is:
- als de kinderen erbij zijn en hij doet negatief tegen mij of over mij: dan wel een weerwoord geven (dat hij zo niet hoeft te doen)
- hij is nogal eens van het commanderen (is op zijn werk gewend te delegeren en doet dat mij ook graag): dan ga ik hem laten weten dat hij het moet vragen anders doe ik het niet (of zeggen "commandeer je hond en blaf zelf")
- als we alleen zijn en hij doet alleen maar nukkig, geirriteerd, dan maar zoveel mogelijk langs me heen laten glijden (ben bang dat ik anders alleen maar overal op reageer, en dan wordt het echt niet gezelliger)
Hij is momenteel voor zijn doen redelijk relaxed, dus heeft de laatste dagen niet heel veel commentaar gehad, maar ben al iets tegen hem ingegaan (ging goed), dus iets minder gelegenheid om te oefenen .

Ik reageer nu nog wel op Miekemieke in posting #23 over accepteren, omdat ik dat wel een interessante reactie vond.
"Ff zo, zijn zuchten en negatieve opmerkingen moet je op dezelfde wijze beschouwen als het weer. Je wordt toch ook niet boos als het regent of waait? Het is even oefenen maar dan kun je het helemaal langs je heen laten glijden.
Het is wel zo dat je je steeds minder met hem verbonden zal gaan voelen maar dat geeft ook lucht."
Dit klinkt wel als iets wat kan werken. Heb het toevallig ook gehoord van iemand anders met een man met autisme en zij zei ook dat het beter ging door niet overal op in te gaan.

Maar ik vraag me af: jij hebt geen kinderen meer in huis? Heb jij ook al dit gedrag vertoont ("van je af laten glijden") toen de kinderen nog thuis woonden en als hij dergelijke dingen zei waar zij bij waren? Hoe denk jij daarover in verband met (het goede voorbeeld richting) de kinderen?

Dat is mijn grote zorg. Als ik alleen met hem ben, wordt de druk bij hem sowieso minder (minder te doen, minder drukte van de kinderen etc.), dus dan is hij sowieso relaxter. Maar dan zou ik ook kunnen reageren zoals ik zelf zou willen: negeren, dwars er tegenin of wat dan ook.

Maar als ik jouw advies op zou volgen (wat ik op zich denk dat heel goed kan werken als ik het me minder aantrek) terwijl hij negatief naar mij doet of geïrriteerd/boos zou uitvallen waar de kinderen bij zijn en ik reageer gewoon niet, hoe komt dat dan over op de kinderen? Is dat een goed voorbeeld naar de kinderen toe? Anderen hier adviseren juist wel tegen hem in te gaan, om de kinderen het voorbeeld te geven dat je niet over je heen laat lopen.

Even voor de meelezers: ik heb nog even nagedacht waarom ik dit gedrag (niet overal steeds tegenin gaan) ben gaan vertonen (al jaren terug). Dat is eigenlijk een bewuste keuze geweest. De kinderen waren nog klein toen het steeds meer begon te spelen dat hij boos werd. Als ik dan wel er tegenin ging, dan kregen we knallende ruzie (of hij werd in elk geval nog bozer) waar de kinderen bij waren. In die tijd heb ik begrepen dat het helemaal niet erg is als ouders ruzie maken, als ze het ook maar weer goed maken en dat de kinderen dat dan zien. Probleem was vervolgens dat mijn man en ik het nooit goedmaakten, want man bleef veel te lang boos (en zegt nooit sorry, dus om het goed te maken zou ik altijd moeten zeggen dat hij gelijk had etc. - beetje kort door de bocht, maar feit is dat we problemen vaak niet konden uitpraten, omdat hij niet lang over een "moeilijk" onderwerp kan praten).

Kort gezegd: wel ruzie maken en het niet goedmaken vond ik juist schadelijk voor de kinderen, dus ben ik ruzies met mijn man gaan vermijden, zeker in het bijzijn van de kinderen, maar ook daarbuiten (want als hij maar boos genoeg wordt en hard praat maakt hij ook bijv. 's avonds veel lawaai en konden de kinderen dan horen.

Ik denk wel dat nu de kinderen ouder zijn en meer doorhebben wat er aan steken onder water (of boven water) worden gegeven en, denk ik, nog meer spanningen voelen, en nu het daarnaast voor hen inderdaad misschien niet goed is om het voorbeeld te zien dat je nooit tegen iemand die zijn zin doordrijft en boos wordt moet ingaan, het een moment is om eens ander gedrag te gaan vertonen, maar dat was dus de achtergrond van mijn gedrag - ook weer juist om de kinderen te beschermen. Misschien dat het niet goed is geweest, maar heb het wel met de beste bedoelingen gedaan .

Maar ik hoor graag reacties van Miekemieke, Herkenbaar en AnneJ hoe zij over wel reageren op onwenselijk gedrag van mijn man denken in het licht van het - vermoedelijke - autisme van mijn man (of zij dat slim of niet slim vinden) en in verband met de kinderen.

Anderen mogen natuurlijk ook reageren :-), alleen graag niet afzeikend of veroordelend, maar met tips/overwegingen/ideeën van jullie.

apart nemen

Toen ik nog met de kinderen thuis woonde was het drama wat de klok sloeg. Wat ik deed was iedereen isoleren. Je ziet het op een gegeven moment aankomen en wordt steeds handiger in het 'regisseren' van de scenes. Ik liet vader zoveel mogelijk doen wat hij wel kon en beperkte wat hij niet kon. Als hij opgewonden was hield ik hem overal buiten en bleef met de kinderen op hun kamer of bleef bij hem om hem te kalmeren. De kinderen gingen dat overnemen.
Vader las altijd voor, maar dochter waarschuwde mij: vader is te driftig hij kan vandaag niet voorlezen. En dan gaf ik dat tijdig b gwn door. Lastiger was het als het mij overviel en je hebt maar 1 paar handen. Dan was het razendsnel kiezen wie er eerst naar zijn of haar plek gemanouvreerd moest worden.
Uiteindelijk zat ik ook vaak alleen met ex aan tafel. Zoon was 'hikikimori' op zijn kamer waar hij ook at. Dochter at voor het eten klaar was al rauwkost, fruit en haar stukje vlees en ging dan bij ons in de kamer spelen op de achtergrond. Dan kon ik eten en ex kalmeren. Daarna trok ik me met de kinderen terug in het slaapgedeelte om te badderen en het avondritueel te doen. Als het kon riep ik vader dan om voor te lezen. Fysiek scheiden is een goede optie.
Maar confrontaties waren steeds minder te voorkomen. Uiteindelijk kwam ik thuis met de kinderen en peilde dan hoe ex was, was hij dramatisch dan gingen we weer weg om elders te eten en hield ik telefonisch contact of ex weer rustig was geworden.
Was er een kind ziek aan het overgeven in zijn bed stond vader er in paniek bij te tieren dat het kind's eigen schuld was, mijn schuld, was niet warm gekleed, moest wel morgen weer naar school. Dan moest ik kind laten om eerst die grote man de kamer uit te zetten en iets nuttigs te laten doen en af te spreken dat we later samen spraken, voor ik weer kind kon helpen.
Zo was ik constant sturend bezig. Steeds vaardiger. Helaas verergerde ex, het was gewoon te laat, hoewel hij zich opmerkelijk genoeg, wel vaak door mij liet sturen. En nog.

voorbespreken

Ex is al heel lang heel negatief over zoon. Zoon rookt en gaat om met 'foute' vrienden volgens ex. Dat ontaard in scheldpartijen en goed bedoelde campagnes om zoon op het goede pad te krijgen. Met Sinterklaas kregen we allemaal een surprise met gedicht van hem waar in het gedicht ieder op zijn eigen wijze gemaand werd zoon van het roken af te helpen. Alles wat hij met zoon doet wordt voorwaardelijk. Mits zoon stopt met roken. Uiteindelijk heeft hij zoon een paar weken geleden 'onterfd'. Nou ja. Goed bedoeld maar ergerlijk.
Ik ga zelf regelmatig langs bij ex en heb hem ingesproken hoe hij nu moet meegenieten dat zoon zijn diploma heeft gehaald en zich heeft ingeschreven. Niet alleen altijd tegen andere mensen opscheppen over je zoon maar ook zoon laten merken dat hij het goed doet.
Gisteravond hebben ze elkaar na lange tijd weer gezien. Zoon meldde dat er geen onvertogen woord viel, dat was knap van ex, zoon merkte wel op hoe zijn vader zijn best deed. En zoon hield zich ook in, want je pantsert je toch tegen zo'n potentiele negatieveling. Maar het was goed afgelopen.
Bij allebei, en bij mij, een zucht van verlichting. Het is hard werken.:-)

sorry tip

Omdat ex heel letterlijk denkt ben ik steeds beter mijn taalgebruik gaan aanpassen.
Ik kan snel 'sorry' zeggen uit beleefdheid maar bij ex bleek mijn 'sorry' te betekenen dat ik mijn door hem geconstateerde 'fout' erkende, en ik had blijkbaar nogal wat fouten.
Dus ben ik gestopt met 'sorry' zeggen. Ik ging wat beter opletten en melden dat dat 'mijn' zaak was. Dan kon ex er zijn handen vanaf trekken want anders voelde hij zich ook nog verantwoordelijk voor mijn gedrag. Vreemde zaken.
Net als cadeautjes. Ik overlegde vroeger met ex over cadeautjes maar dan was het altijd fout, er mankeerde altijd wat aan, of ik moest het bonnetje bewaren of zaken terugbrengen. Natuurlijk deed ik dat niet en dan was er bonje.
Later werd ik slimmer. Ik meldde gewoon wat ik ging geven en dat was mijn zaak, hij moest zelf maar bedenken wat hij gaf of gewoon met mij meedoen. Toen was het bonnetjesgedoe en het terugbrengen over.