Verder na ontrouw deel 5

Permissie

Daden zeggen meer dan woorden. Door te blijven zeg je indirect dat het ok is en dat zorgt meestal voor herhaling. Goh, ik kan dit dus gewoon doen en daaraan hangt geen enkele consequentie. Ja, een beetje gezeik, maar ze blijft toch wel bij me en ik kan in mijn comfortabele gespreide bedje blijven liggen, terwijl ik ook met die spannende collega een wipje maak, prima voor elkaar.

Het is natuurlijk je eigen beslissing, maar het is dus wel de vraag of je dit moet willen of dat je jezelf iets veel beters gunt (want echt, er bestaan veel, veeeel leukere mannen).

Oneens

Door te blijven, zeg je niet, ook niet indirect, dat het okee is.

Misschien heb je van dichtbij dit eens moeten meemaken. Maar diverse forummers in dit draadje hadden andere beweegredenen. Trek die niet door de modder, aub.

En de opmerking over veeeel leukere mannen. Ach, alsof je hoofd op dat moment daar naar staat.

Het " oké " vinden

Oh Nee hoor Lanza, kind is nog jong maar van een leeftijd dat het absoluut weet dat het niet hoort om met een ander te kussen etc etc.
Doordat er diverse stellen uit elkaar gaan komt kind zeker met die vragen.
Je hebt het dan dus over normen en waarden die je mee geeft.
Dat is hier een open gesprek, niets is vreemd.
Doordat ik nog bij zijn vader ben wil dat niet zeggen dat ik het goedkeur, want er zijn ontzettend veel dingen veranderd. Omdat je je anders op gaat stellen. Maar je kind de bodem onder zijn voeten uitslaan zonder het geprobeerd te hebben en dat beide zich meer inzetten voor herstel is het dat zeker waard.
Maar dat is maar net wat je zelf kunt hendelen, de één stapt eruit en de anders ploetert door, en de volgende word gelukkiger na de ontrouw omdat ze meer in elkaar investeren.
Heb enorm, echt enorm véél boosheid gehad en verdriet. Dat kun je in een ander draadje lezen. Ik denk dat ik hier 1 van de meest felle personen was na de ontrouw. En dat heeft man geweten, het is hier nu meer de " regel " ik snap niet dat hij het nog met mij uithoudt dan andersom. Omdat ik zo veranderd ben en verder ontwikkeld.
Vroeger was ik een pleaser. Daar is niets, helemaal niets meer van over. Dat zie ik als positief.
En zo leert iedereen zijn lessen.
Heb je zelf met ontrouw te dealen lanza? Hoor het graag.

Toch beetje eens met Lanza

Toch snap ik wel wat Lanza bedoelt. Ik ben er net uit, en als je wat meer afstand hebt van de ander en je relatie dan ga je dingen zien waar je je ogen voor hebt gesloten. Ik heb veel gezien en steeds werd er geprobeerd het recht te lullen. Omdat je je gezin wil redden rek je je grenzen op en hoop je dat het klopt wat hij zegt. Maar meerdere malen vreemdgaan is toch nauwelijks mee te leven? Een slippertje of 1 zelf opgebiechte affaire is anders dan meerdere affaires niet opbiechten. Toch bleef ik. Voor dit soort mannen denk ik toch het signaal dat je het tolereert.

Misschien

De tijd zal het uitwijzen.

Ik weet mijn grens, hij weet mijn grens. Dat is voor mij genoeg en daar wijk ik niet vanaf.

Eens met liefdier

je kan nog zo boos zijn, uiteindelijk is de boodschap: ze blijft, dus ik kan het maken. Een man die een langdurige affaire heeft gehad, zal vroeg of laat in dit gedrag vervallen. Zeker als hij weet dat zijn vrouw toch wel bijdraait.

En nee, natuurlijk sta je nu niet direct open voor een nieuwe relatie, als je nog zo diep in deze zit, maar op termijn zou het je een stuk gelukkiger maken als je voor jezelf kiest en een man kiest die echt liefdevol naar je is en het beste met je voor heeft ipv een man die als het erop aankomt toch vooral aan zichzelf en zijn eigen behoeften denkt.

Je kunt tegen alles in je gezin proberen te lijmen, maar feit blijft dat je man eenzijdig het fundament onder het gezin heeft weggenomen. Dat onderkennen lijkt me op de lange duur meer constructief, dan alles proberen recht te lullen wat in werkelijkheid krom is.

Begrijp jou redenatie, vruuger voor de ontrouw was ik ook zo. Stap hem toch buiten! Ik gooi je kleren uit het raam als je me dat flikt!

Maar toen het me overkwam wist ik me toch echt geen raad op dat moment!!!

Tenminste ik spreek voor mezelf. Ik heb absoluut respect voor mensen die het patsboem kunnen, zn knopen te kunnen doorhakken. Ik denk dat dat meer met karakter en opvoeding te maken heeft.
Je bedoeld eigenlijk te zeggen dat wij ons geestelijk laten mishandelen?

Die uitspraken heb ik voldoende te horen gehad, een beetje zoals geslagen worden en dan toch blijven.

Maar het feit blijft dat monogamie bijna zeldzaam is.
Ach ja en anders begin ik gewoon een open relatie want mijn man is niet mijn bezit. Misschien worden wij daar wel gelukkiger van ?
Wie zal het zeggen. Dat is wat ik bedoelde met de vorige post, de waarheid komt toch áltijd naar je toe. Tijd tijd tijd.

Hoe Ik er nu insta, Tjah zal ik toch nog steeds er alles aan doen om een gezin te blijven, zeker omdat hij zijn best doet.
Scheiden kan altijd nog.

De norm

https://mens-en-samenleving.infonu.nl/man-en-vrouw/39071-vreemdgaan-vreemd.html

De cijfers kunnen wat verschillen maar grofweg 1 op de vier Nederlanders gaat vreemd.

Gelukkig heb ik dat dan ook niet meegemaakt in de relatie. Monogamie is nog steeds de norm en geen zeldzaamheid al kun je dat gevoel beslist wel krijgen gezien alle verhalen om je heen en in de media.

Maar goed, overspel is natuurlijk big business en monogamie saai.

Maar als je bereid bent om er mee te dealen is het natuurlijk een mogelijkheid om het te accepteren als een feit, je partner gaat vreemd. Als je dat niet wil dan maak je een einde aan de relatie. Ik zou me toch niet jarenlang willen laten jojoen hoe lief iemand ook kan zijn.

Monogamie

is inderdaad nog steeds de norm. En de meeste mensen zijn trouw aan hun partner. Een monogame relatie eenzijdig en stiekem saboteren is iets totaal anders dan de relatie samen openbreken.

Voor mij zou eerlijkheid het belangrijkste zijn.

"Voor mij zou eerlijkheid het belangrijkste zijn"

Maar dat is ook zeker wat het meeste pijn doet ( bij mij, denk de meeste van ons in dit draadje)
Maar weet je wat het is, er zijn toch maar weinig mensen die echt eerlijk zijn. Kijk naar alle incidenten die er gebeuren om je heen.
Een kind word niet zo geboren hè maar zo gemaakt of opgevoed. Maar goed dat is een compleet andere discussie.
Het feit blijft wanneer weet je of iemand daadwerkelijk helemaal eerlijk is?
Nooit, lanza.
Tuurlijk zijn die er maar ik vind ze schaars. Om mij heen buren, op het plein, kennissen, en jip ook familie, zoveel mensen die elkaar voor de gek houden.
Maar daar zit mijn geluk niet meer in, ik zoek die paar op die wel eerlijk "lijken in mijn ogen" maar vertrouwen, nee. Alleen mij zelf, huisdier en kind.

leeft dit draadje niet meer?

Ja zeker wel

Hoe Is het gitteNN?
Jij bent gestopt met de relatie uiteindelijk toch?
Of vergis ik mij nu...

Nee deze slappe doos zit nog steeds bij hem. Ik weet wel dat t steeds slechter gaat. Komt vast door puberende kids mAr de liefde voel ik bijna niet meer. Intiem zijn we allang niet meer.
Moet ook niet denken aan tijd dat kids deur uit zijn. Wat moet ik met hem. Hij blijft voor mij een charter al is hij te vertrouwen en doet hij enorm zijn best. Maar voor mij is de essentie voor een liefdes relatie kapot gemaakt.
En ik worstel helemaal met dat kut wijf (sorry sorry voor mijn enorme onbeleefde taalgebruik!). Zij leeft gewoon door. Is gelukkig met nummer zoveel en ik voel me zoooo verraden! Jaja door mijn man maar ook zij heeft bloed aan haar handen

Stil

T is wel stil geweest hoer toch? Althans tot 01092019v

GitteNN

Ik herinner mij je nog goed, je posten toen na 2,5 jaar er mee te willen stoppen. Dat betekent dat je nu ruim 3,5 jaar verder bent?

Ik herinner me dit nog omdat ik er toen ook enorm mee worstelde. En dacht wauw, dan valt al het onzekere, wantrouwende gevoel van je af?
Rond die tijd wilde ik er ook mee stoppen, terwijl ik pas een paar mnd op het forum was en de uitkomst bleek

Volgens mij is dat iets sluimends... iets wat vroeger nooit in gedachte was, zal ik stoppen met mijn huwelijk... hmmm en dan?
Wat ga ik doen? Word het dan ook echt zoveel beter? Word ik dan zoveel gelukkiger en blijer?

En die vragen stel ik mij af als ik verdrietig ben, me alleen voel binnen mijn relatie. Misschien een tip voor jou, ga jezelf dat eens na...

Ik zelf ben enorm hard aan mezelf gaan werken, trainingen, cursussen, ander werk, andere hobby's veel nieuwe mensen leren kennen, veel hulp gaan vragen aan andere, gevoelens toe laten.
Eigenlijk alles richting opweg meer mezelf te zijn en beter voor mezelf te zorgen.
En Dit had ik NOOIT gedaan zonder het bedrog. Dan was ik die oude miss gebleven met oogkleppen op.

Je bent geen doos, je was toen onwetend en nu wetend. Heb je daar je lessen uit gehaald?

Ik merk dat heel ( erg) veel weer in een oud patroon valt, maar ik als mens niet meer. Compleet veranderd. Dat Is wat het waarschijnlijk met jou ook gedaan heeft en je daarom " zwak ( woord doos) vind.
Ik herken dat zeker wel, welke vrouw blijft nu bij een vreemdganger ppffs, vroeger zou ik gedachte hebben die is gek. Maar er is toch te veel om weg te moffelen. Zoals op nummer 1 iedere dag het contact met mijn kind. Dat heb ik voor mijzelf besloten. Maar kan me goed indenken dat het met pubers een heel ander verhaal is, zou je het liefste gaan als je diep in je hart kijkt en voelt?

Ik weet wel dat de pijn van het vreemd gaan nooit meer weggaat in mijn hart, en ik er ook nog steeds iedere dag mee op sta. Ik waakzaam ben, maar niets meer van man af laat hangen.

GitteNN,

Ik ben het even kwijt, maar heb je haar wel eens de waarheid verteld? Wat ze heeft aangericht? Ookal zal die troela daar mogelijk niet wakker van liggen, het kan voor jou wel heel bevrijdend werken.
(Ik spreek uit ervaring; onlangs de stoker in mijn huwelijk geconfronteerd met mijn woede. Niet dat dit een relatie meteen weer in de juiste spoor zet. Maar voor mij was het belangrijk om verder te kunnen.)
Er zit woede in je, en die moet eruit.

Anders

Hier ook 3,5 jaar verder. Ik ben weggeweest en teruggekomen. Het gaat nu goed in de zin van dat de relatie is zo als voor mij (en ook voor mijn man) een relatie hoort te zijn. We hebben ook hele blije kinderen, dat geeft energie om door te gaan. EFT therapie en later zelf nog therapie heeft ons veel gebracht en heb echt veel geleerd. Man nog meer

Maar de pijn is er. Het nooit meer 100% kunnen vertrouwen vind ik erg. Maar hier mag het er zijn. In een andere relatie niet of minder. Die gedachte is voor mij helpend. Ik hoop dat de pijn met de jaren verder en verder slijt.

De worsteling met die andere vrouw herken ik heel goed. Bij vlagen kan ik haar nog steeds wurgen. Gelukkig woont ze ver weg. En word ik niet vaak aan haar herinnerd. Mijn hele omgeving praat nooit meer over haar, hoewel ze meer dan 10 jaar mijn beste vriendin was. O nee dat dacht ik. Loslaten is makkelijk gezegd maar het echt doen blijft ingewikkeld.

Die trut

Woont ze bij jou in de buurt?

Denk je dat echt, GitteNN? Geloof je dat nu echt? Dat zij lekker door leeft.
( huhu haha sarcastisch bedoeld he) Nee nee, karma never losses an adress.

De truzen hier in omgeving, krijg keer op keer hun lessen, uit elkaar, word weer vreemdgegaan, partner ongeneeslijk ziek, diverse miskramen,
Waarom denk je dat? Zie je haar nog wel eens?
Partner werkt zelfs nog met 1 Truus, vandaar dat ik dat weet. Walgelijke trut. Maar Ik blijf erbij ze is diep diep diep ongelukkig met zich zelf.
Als je zo met jezelf kunt leven een gezin kapot te willen maken heb je nooit ergens ooit voldoening in het leven. Ze zijn leeg van binnen.

GitteNN, raak je die wrok nog steeds niet kwijt? ik zou willen dat je daar vanaf komt, want dat is slopend voor je gestel..

Intimiteit is ook zn ding he, heb je er gewoon geen behoefte aan of lukt het gewoon niet meer?

Update

Hier ook eventjes geleden dat ik van me heb laten horen. We zijn nu 15 mnd verder en het gaat eigenlijk best wel goed. De relatie is beter geworden. Ik merk wel dat de gewonen ‘sleur’ en irritaties er weer zijn hoor. En ik ben mss nog wel eerder geïrriteerd als voorheen. Maar toch kunnen we samen ook weer enorm genieten. Pas terug van vakantie en we het heerlijk gehad.
Af en toe heb ik ook zeker nog wel een terug val en dan zit ik vooral in mijn eigen hoofd te malen of ik niet dom ben dat ik blijf bij iemand die me zo voorgelogen heeft etc. Ik merk dat ik dat vooral heb als ik weer een verhaal hoor waar iemand vreemd is gegaan en er meteen geoordeeld wordt.
Gelukkig kan ik me daarna vrij snel weer herpakken. Maar dat lukt de ene keer beter dan de andere keer.
We hebben heel veel ruzies gehad vorig jaar maar gelukkig zijn we nu allebei een stuk rustiger en blij dat we verder zijn en voor elkaar gekozen hebben. We hebben samen ook echt wel veel over scheiden gepraat, ook met een coach. Maar kwamen ook tot de conclusie dat ons dat beide niet gelukkiger maakt en ons kind al zeker niet. Al leek het even de beste oplossing ben ik nu heel blij dat we doorgezet hebben. Het zal altijd een dingetje blijven maar ik merk wel dat de tijd idd veel heelt... De ups en downs zullen er altijd zijn in een relatie. Het blijft werken...

Succes allemaal! Ik gun iedereen het allerbeste.

heb haar nooit gesproken. ze woont ver weg in nederland. zo hoef ik haar nooit te ontmoeten. maar sociale media zorgt ervoor dat je iemand toch kan vinden natuurlijk.

diep in mijn hart ga ik weg. een liefdes relatie kan voor mij alleen bestaan bij echte trouow. dat heb ik altijd gezegd. ondanks dat man enorme spijt heeft. alles aan therapie gedaan heeft met mij en echt wel te vertrouwen is blijft hij voor mij iemand die toch vreemd ging.

dat heb ik bij alle mannen die dit deden. ook vrouwen, maar daarvan ken ik er minder.

het zal NOOIT meer het zelfde worden en als de kinderen het huis uit zijn weet ik niet wat er gebeurd. hemel met z'n tweetjes 'overblijven'. moet er niet aan denken.

om allerlei zakelijke redenen ben ik niet uit elkaar gegaan. het zal een financiele strop voor de kinderen gaan betekenen en dat wil ik hen niet aandoen. daarbij is man echt wel lief. daar ligt het niet aan.

Gitte

Wat vervelend voor je dat je dit nog steeds zo voelt. En ook triest voor je man. Ergens snap ik het wel hoor, het is iets dat er altijd zal zijn, dat altijd een rol zal spelen in jouw gevoel. Maar aan de andere kant snap ik het ook weer niet. Iedereen maakt fouten en iedereen verdient een tweede kans. Zeker de vader van je kinderen. Vooral ook vanwege die kinderen.

Zou je zelf niet nog een poging wagen met een coach of therapeut om aan dat gevoel te werken? Als je toch al besloten hebt om voorlopig nog bij hem te blijven, dan zou het toch fijn zijn als je gevoel je niet zo in de weg zou zetten? Je schrijft dat het niet aan je man ligt, die doet erg zijn best. En hoewel ik weet dat dit jou overkomen is, dat jij er niets aan kon doen en niet om gevraagd hebt, vind ik wel dat jij ook je best moet doen. Voor jezelf, je kinderen en toch ook je man.

Tussen man en mij gaat het gelukkig nog steeds heel goed. Voel daarom niet zoveel behoefte meer om hier te schrijven. Samen gelukkig zijn blijft ook gewoon een kwestie van werken, er energie in stoppen. En dat doen we. Op dit moment valt er niet meer te vertellen. Tijd doet een hoop. Maar echt weg gaat het nooit. Nee, dat is zo. Daar moeten we mee leven.

Superieur

Ik durf het bijna niet aan te kaarten, maar als ik voel hoe afhankelijk de wederhelft kan zijn van mijn aanwezigheid, bekruipt mij soms een superieur gevoel; ipv afhankelijk van zijn ‘goodwill’, zijn keuze om bij mij te blijven terwijl een andere man misschien gedacht zou hebben dat hij dat gedoe en bedrukte sfeer bij tijden ( vooral rond bepaalde verjaardagen en kerst) niet meer hoeft, kriebelt het gevoel van ‘ met mij moet je niet spotten’.
( lekkere lange zin )
En dat kriebelende gevoel voel best lekker, moet ik toegeven. Ik ben genoeg door het stof gegaan, toen ik zijn steun naar iemand anders zag gaan terwijl wij een team waren. Verwissel het niet met pay-back. Zo bedoel ik het niet.
Ik merk alleen bij mijzelf, nu er een nieuw evenwicht is ontwikkeld, dat ik bewust ben van die ‘machts’-positie.
En later, als de kinderen de deur uit zijn; dat is voor latere zorg. Wie weet, slijt dat gevoel van teleurstelling, wie weet dat ik het ongemerkt heb losgelaten.

Herkennen jullie dat superieure gevoel ook?

1000 % flanagan

Absoluut waar, zoals een oude wijze lieve dame waar ik geregeld contact mee heb ( ze is als een oma voor me, 83 jaar !) Zelf gister nog tegen mij zei : je hoeft niet te profiteren van hem ( hihi met een grote glimlach) maar voel jezelf rijk met dit gevoel en gegeven wat je is overkomen!
Kijk naar wat het je heeft gebracht, zoveel wijsheid, zoveel inzicht. Het machtig sterke gevoel dat weinig mij nog raakt en omblaast.

En dat klopt, wat ik eerder posten, ik ben van heel erg ver gekomen zoals de meeste van jullie, ik had het zonder het pijnlijke bedrog nooit gedaan ! Alle stappen die ik ( zelf ) gezet heb!

@ Senna fijn wat van je te horen! Echt heel erg fijn dat het vaak zo goed gaat! Ik wens je al het blijvende geluk toe. Xxx

@ GitteNN, Heb je de mogelijkheid om financieel in de toekomst wel onafhankelijk te zijn ( worden )?
Misschien kan je daar een geruststelling in vinden?
En kijk vooral niet te ver vooruit, wat flanagan zegt. Die tip heb ik ook goed in mijn oren geknoopt. Morgen kan heel anders zijn. Hoeveel ik nog om mijn partner geef, vertrouwen ga ik hem nooit meer. Nooit meer blind. Wie weet wat er nog op mijn pad komt.. want dat heb ik precies hetzelfde, ze waren er toe in staat. En dat blijft sluimeren. Of het nu een verslaving is of niet. Het neemt het onbetrouwbare gevoel niet weg.
Maar je kunt wel je mind op jezelf leggen, lukt dat wel beter dan " vroeger"?

Wrok en spijt

Ook ik ben een tijdlang uit beeld geweest, pom er niet te veel meer aan te denken. Nu het herfst wordt en de stad me weer doet denken aan die tijd dat hij opbiechtte vreemd te zijn gegaan, krijg ik weer last van oprispingen en oud zeer. Hoewel het een tijdlang heel goed is gegaan na zijn laatste ontboezeming (anderhalf jaar na zijn eerste bekentenis van één keer zoenen bleek hij toch echt van bil te zijn geweest) en hij eindelijk zijn best begon te doen, sluimeren bij mij de laatste tijd weer gevoelens van wrok.
Dan dringt het even scherp tot me door hoe zijn welzijn altijd al op nummer één heeft gestaan: na zijn overspel ging het zwaartepunt van de aandacht dan ook niet naar wat hij mij hier voor pijn mee deed, maar eerder wat hij al die tijd gemist had en dus bij een ander was gaan zoeken. Ik kan mezelf achteraf wel voor de kop slaan hoe ik reageerde: verdrietig, maar wel meteen willen weten, alles, vragen naar het waarom (alsof er een goede reden zou zijn) en zelfs een inkoppertje gegeven met wat hij te klagen zóu kunnen hebben gehad.
Waarom ben ik niet meteen mijn boeltje gaan pakken en bij een vriend gaan logeren? Ja, ik weet het antwoord. Omdat ik bang was dat hij meteen naar Truus zou gaan. Maar enfin, wat als hij dat gedaan had? Was het dan niet kristalhelder waar zijn prioriteit lag? En het zit er dik in dat zij hem niet meer zou willen, want ze schreef al achteraf dat ze hem nooit als 'relatiemateriaal' had bezien. Ze zou hem dus na een poosje wegsturen. En dan zou hij hoogstwaarschijnlijk met hangende pootjes bij mij zijn aangekomen. Dan had HIJ alles uit de kast moeten trekken om mij t overtuigen dat hij werkelijk van mij hield en niet veel meer van zichzelf, in plaats van het vernederende traject te volgen waar ik toen doorheen moest: zelf me in allerlei bochten wringen om hem alstublieft te mogen behouden. De omgekeerd wereld.
Dus ik ben niet alleen respect voor hem ,maar ook voor mezelf kwijt.

Gevoelens van wrok sudderen dus weer onder de oppervlakte. Alle relatietherapie ten spijt heb ik toch nog niet de genoegdoening mogen smaken van oprecht berouw en bewustzijn van zijn slechte daad.

Strik

Puinhoop, ik begrijp jou gevoelens.

Wat als je jezelf nu eens inbeeld hè een grote rode strik om zijn nek te doen en hem cadeau te geven aan Truus, maakt jou dat niet machtig sterk?
Het door te gaan met je eigen leven. Je er boven te zetten. Je niet meer afhankelijk op te stellen, ondanks jou gezondheids problemen waar je toen over vertelde.
Ondanks dat ben je een eigen individu.

Want ik doe het, die ligt klaar in de kast voor het geval ik man nog ooit betrap. Dan zet ik hem voor de deur af en hang slingers om haar nek. Dan krijgt ze hem gratis en voor niets.
Het onafhankelijke gevoel. Of krijg je daar mega veel angst kriebels bij?
Man maakt mij niks meer gevoel.

Die wrok lieverds dat deed mij bijna de das om, hart kloppingen, angsten, haren uit mijn hoofd trekkend op de grond zitten wat een slappe zak ik mezelf vond, pffffff. Ze noemen het ptts bij me. Ik noem het zelf, ik pikte al die shit, al dat gedrag van hem, en werd er letterlijk door geleid.
Ook de Truus heeft nachten niet geslapen van mij. Geloof mij. De exsorsist was er niks mij.
En wat had ik eraan? Ik zakte steeds verder weg.

Voorkom dat weer puinhoop, wat zou jou helpen?

En dat nooit, NOOIT meer.
Het gaat om je hoofd he. Dat is de insteek van mijn post