Verder na ontrouw deel 5

Ieder zijn eigen pad

Jij beloopt jouw pad met je ups en downs en zij die van hen. Wees niet bang voor herhaling.

Als ik jouw post lees, lees ik hoe je man veel opener is geworden dan vroeger. Niet alleen jij bent ‘gegroeid, hij ook. Hij heeft ervaren wat hij kan verliezen, een ervaring waar hij van geleerd heeft.

Pennestreek

Ach, Pennestreek - wat naar. Ik zou als ik jou was, het verhaal van die vrienden niet projecteren op mijn eigen situatie. Ze leken het perfecte stel, maar jij weet als geen ander dat hoe het er aan de binnenkant uitziet, niets zegt over wat er speelt achter gesloten deuren. En als zij al het perfecte stel waren, dan zegt dat nog niets over of het tussen jou en je man wel of niet goed blijft gaan.

Wat me wel opvalt (en zorgen baart) is dit:

"Ik zit sinds kort volop in de overgang, met bijbehorende fysieke verschijnselen en emotioneel ben ik zeer instabiel. Dat vind ik al ontzettend moeilijk om met man te delen, ik wil niet (meer) op hem leunen, ik wil niet zwak zijn, ik wil niet om niets uit mijn slof schieten of in huilen uitbarsten, want dan ben ik bang dat hij dat reden vindt om zich te bedenken. "

Even los van het feit dat dat erg eenzaam klinkt, lijkt het me ook niet verstandig om dit soort essentiele zaken bij je man weg te houden. Je wilt immers een gelijkwaardige relatie waarin je man van je houdt zoals je bent. Dus OOK met al dan niet hormoongerelateerde onzekerheden. Ik snap dat je niet als een onzeker vogeltje over wilt komen, maar er zit nog wel een wereld van verschil tussen een zwak vogeltje zijn en delen wat je bezig houdt, vind ik.

Beurs plekje

@Pennestreek, die bent niet de enige met een beurs plekje; volgende week is onze trouwdag en ik heb deze week een nacht slecht geslapen en gedroomd van een fijn weerzien met bepaalde visite.
Ik weet dat mijn man daar niets mee kan omdat het ook nog maar de vraag is of ze wel komen. Geval ‘beren op de weg’. Geval ‘mijzelf toespreken’ naar mijn mening.
Sommige gevoelens hebben gewoon nog meer tijd nodig.

Verder ben ik vanwege overgangsklachten weer aan de pil gegaan. Alles op zijn tijd, denk ik maar. En niet alles tegelijk zodat de controle over jezelf gaat wankelen.
Ik voel dat ik gegroeid ben en ik realiseer mij dat de groei nog verder moet wortel schieten.

Als het kan, plant dan een jong boompje, zorg ervoor en zie het groeien, als de groei in jezelf.

Persephone

Ik deel het zeker met man hoor, en hij is ontzettend lief, begripvol en behulpzaam. Maar het gaat om dat stapje ervoor. Waar ik vroeger geen seconde getwijfeld zou hebben en het meteen zou zeggen als er iets is, pieker ik nu over het wel of niet vertellen. Veel dingen zijn dan alweer gezakt, dus daar heb ik het dan niet meer over, hoogstens als het zich nog eens voordoet. Maar dat vanzelfsprekende delen, dat vermogen ben ik dus kwijt. En dat vind ik ontzettend jammer.

Ik projecteer het verhaal van die vrienden niet op onze situatie, maar ik snap het oprecht niet. Ze hebben het fantastisch voor elkaar, echt, op alle vlakken. En toen wij worstelden gaven ze vaak voorbeelden van hoe zij dingen doen samen en hoe zij problemen en wrijving aanpakken. Daar hebben wij zelfs wel wat van geleerd, en zij straalden echt heel erg uit dat het bij hen allemaal prima gaat en dat ze samen heel gelukkig waren. Ook nu zegt hij dat het probleem niet in de relatie zit, maar ja, hij is 'gewoon' verliefd. Ik snap dus niet dat hij zelf niet inziet dat die roze wolk enorm emotioneel bedrog is. Dat die vrouw het echt niet waard kan zijn om zijn huidige gezin(sleven) voor op te offeren. En al helemaal niet het geluk van zijn vrouw en kinderen. Dat hij serieus overweegt om dat alles weg te gooien, terwijl hij gewoon gelukkig was. Nou ja, ik begreep dat ook niet van mijn man, ik begrijp het eigenlijk nooit, en zeker niet als er kinderen bij betrokken zijn.

Schade

Voor mij is dit nu precies de schade die is toegebracht. Niet meer 100% kunnen vertrouwen. Wij hebben gelachen om films, ons verbaasd over anderen, zoiets zouden wij nooit doen, niet meemaken. Maar ondertussen....
Gevoel komt en gaat, probeer te focussen op de positieve dingen.

Ik ben wat jonger dus de overgang duurt hopelijk nog minimaal 10 jaar. Om, denk ik, dezelfde gevoelens ben ik wel gestopt met de pil. Dat heeft me echt geholpen om me fijner te voelen.

Pennestreek

Hoe gaat het nu met je?

Herkenbaar dat je een aantal gevoelens niet meer deelt.. dat is idd het stukje vanzelfsprekendheid en vertrouwen wat weg gerukt is.
Maar ben niet te hard voor jezelf.

En sommige dingen kun je ook gewoon niet begrijpen, waarom iemand doet wat hij doet.
Bij kindlief gaan er 4 echtparen scheiden in de klas. En 2 naasten in de kennissenkring.
Het gaat tegenwoordig enorm gemakkelijk. Ondanks het harde werken aan hun huwelijk, kan niemand opboksen tegen die nieuwe oh zo lijkende knappe miepfiep....

Misschien kun je ook anders tegen je huwelijk aan kijken momenteel : Je hebt erg hard gewerkt in waar je nu bent. Ontzettend veel gegeven, goed voor jezelf gezorgd. Dat pakt niemand je meer af, maar niets is voor eeuwig. En dat geeft mij vertrouwen in mezelf. Dat ik alles één kans heb gegeven. Maar toch uiteindelijk mezelf overal mee naartoe neem.

Ik zou naar de huisarts gaan, hoor veel vrouwen over de hormonale ongemakken, Is een spiraal of iets anders een optie?

Ik word er zo moe van...

Gewoon weer heel veel last van het bedrogen gevoel. Hoe is dat bij jullie?
En juist na een fijn weekend, het lijkt zo niet echt meer.

Ik weet gewoon echt niet hoe ik sommige momenten man moet geloven. Hij doet echt zijn best maar ik merk gewoon dat ik hem nog zoveel momenten hem niet vertrouw. Hij voelt dat ook, ondanks ik niet kribbig ben. Maar ik wat oppervlakkig ben. Reageer neutraal in vele gevallen. Een beetje zoals bij jou pennestreek, ik klaag niet, zeur niet. Deel meer : ik ben vandaag even niet zo sterk.
Jezus wat ben ik veranderd als persoon.
Ik wil niet negatief overkomen, maar vraag me serieus af of ik hem ooit nog vertrouw.
En het maakt me zo enorm verdrietig. Ik vind blijven nog steeds ontzettend moeilijk, maar gaan net zo.

Miss

Ik weet precies hoe je je voelt miss. Er zijn dingen kapot. Het beeld dat je had van je relatie en gezin maar ook je vertrouwen. Ik heb 3 jaar lang gekozen om in de situatie te blijven waar jij nu in zit. Weer koos hij het pad van vreemdgaan en vonden wij het beide genoeg. Hoe verdrietig het ook is dat hij weer voor de ander koos, ik ben nu wel mijzelf aan het terugvinden. Ik ben er nog niet, maar weet wel zeker dat er voor mij een mooiere toekomst ligt te wachten. Het kost tijd en je moet investeren in jezelf. De ballast van van het wantrouwen en het gevoel van een partner die altijd zijn omgeving aan het scannen is voor vrouwelijk schoon, een flirt en meer, is voorgoed van mijn schouders en dat is zo bevrijdend! Ik heb nu, 3 maanden verder, weer meer vertrouwen in de toekomst. Het lukt mij allemaal steeds beter alleen. Je hebt kunnen lezen hoe diep ik zat. Ik snap waarom je blijft, ik heb het tenslotte jaren zelf gedaan. Maar misschien helpt mijn verhaal je om vertrouwen te krijgen in jezelf. Dat je het op den duur prima redt zonder man die jou zoveel pijn heeft gedaan. Er zijn ook genoeg mannen die eerlijkheid en gelijkwaardigheid net zo belangrijk vinden als jij en ik. Ik heb geduld. Ik werk aan mijn issues en richt mij op kind, werk, familie en vriendschappen en de rest komt vanzelf.

Vertrouwen

Zonder vertrouwen kun je niet meer van een echte relatie spreken. Waarom dan bij iemand blijven hangen? Hij is niet de enige man op aarde en jij bent niet afhankelijk van hem, of welke man dan ook.

Het zou mijn eer te na zijn. Alleen kun je ook een geweldig leven hebben.

Het gaat goed hoor Miss,

dankjewel. Mijn situatie is natuurlijk ook heel anders dan die van jullie. Maar er zit een barst, die nooit meer weggaat. Mijn man realiseert zich dat heel goed en voelt zich daar erg schuldig over.
Van de week zaten we buiten te eten met de kinderen. We hadden bakje Openhartig (kaartjes met zinnen, vragen, stellingen om een gesprek over te hebben) op tafel staan. En toen kwam de vraag 'Wat is het mooiste cadeau dat je ooit gekregen hebt?'. Man zei dat zijn mooiste cadeau de tweede kans was die hij van mij kreeg. Dat vond ik wel heel mooi.

Dank voor het meedenken, maar voorlopig gaat het wel hoor met die overgang. Spiraal heb ik net na 15 jaar laten verwijderen, omdat ik niet wist of ik in de overgang was, daar ga ik nu niet meer aan beginnen. De klachten zijn niet zó erg dat ik vind dat ik er wat aan moet (laten) doen. Weten waar het vandaan komt zorgt er in ieder geval voor dat ik niet ongerust hoef te zijn. En de gezinsleden kunnen best wat meer rekening houden met mij, krijgen ze niks van, doe ik ook dagelijks met hen .

In jouw geval Miss, denk ik toch niet dat het vertrouwen ooit nog voldoende terug komt. En dan is de vraag of je dat vol gaat houden. Ik denk dat ik het niet zou kunnen. Het lijkt mij wachten op de volgende uitglijer van je man, zoals bij Liefdier uiteindelijk ook gebeurd is. Ik denk dat je jezelf die klap misschien moet besparen. Maar volgens mij ben je daar langzaamaan ook naar op weg. Maar je doet het in je eigen tempo. En daar heb ik veel bewondering voor. Je bent nog niet zo ver. Maar je weet dat jij het prima zou kunnen in je eentje. Je neemt inderdaad altijd jezelf mee.

Lanza

het gaat niet om eer, het gaat om het opbreken van een gezin. Even verder kijken dan je neus (of je eigen tenen?) lang is.

Maar...

...kun je nog van een gezin spreken als een partij al lang en breed is uitgecheckt? Als een partij zijn prioriteiten duidelijk elders heeft liggen? Zoiets ontstaat natuurlijk niet zomaar.

Dat is aan Miss om te bepalen

Maar a. haar man is niet 'uitgecheckt', al heeft hij wel een probleem. Hij doet op zijn manier zijn best en geeft duidelijk aan spijt te hebben en Miss niet kwijt te willen. Of dat genoeg is moet Miss bepalen, en b. een gezin bestaat uit ouders en kinderen. En om dat kind gaat het hier. Miss moet uitvogelen of ze de misstappen van haar man en het gebrek aan vertrouwen genoeg reden vindt om dat gezin op te breken. Voor haar zoon wil ze het ontzettend graag in tact houden. Ik vind dat een mooi streven.

Dat was ook mijn insteek toen het bij ons fout liep. En het heeft bij ons dus gewerkt. Maar onze situatie is wel heel anders, hier betreft het geen verslaving.

Enige man

Vergat ik nog. Nee, hij is niet de enige man op aarde, maar wel de enige vader van haar zoon. En dat is waar het hier om gaat.
En Miss blijft zeker niet 'bij hem hangen'. Je framet het allemaal bijzonder negatief. Ze zet zich er juist enorm voor in om voor haar zoon het beste te doen. Als haar zoon er niet geweest was, had ze waarschijnlijk echt niet getwijfeld over wat te doen. Maar haar eerste verantwoordelijkheid is haar zoon, en die neemt ze heel serieus. Dat is vaak wel anders.

Vader

Hij blijft de vader van zijn kind, of je nu samen met hem blijft of niet. Jij moet er mee in bed liggen, dat lijkt me ook belangrijk. En als er geen vertrouwen meer is, dan is dat er niet meer. Dat kun je niet met je verstand oplossen.

Investeren

Mijn ex investeerde helemaal niet meer in de relatie. Bewaakte zijn telefoon met zijn leven, wilde nooit meer iets met zijn tweeën doen, toonde nooit belangstelling en praten was gezeur. Er heerste steeds vaker een gespannen sfeer. Als hij wél zijn best had gedaan, was het misschien wel goed gekomen. Nu ik er wat langer uit ben denk ik steeds meer dat het ook dan niet meer goed had kunnen komen. Het is tussen ons in komen staan. Ik voelde mij niet gezien en niet gerespecteerd. Maar steeds meer besefte ik mij dat ik hem ook niet meer respecteerde. Het enige wat ons nog bij elkaar hield was ons kind. Het gezin bij elkaar houden was heel erg belangrijk voor mij maar op een gegeven moment was het wel duidelijk dat ons kind ook leed onder de spanningen. Ik voelde mij ineens juist schuldig dat ik zo lang in de situatie was gebleven.

Goede beslissing

Liefdier, ik denk dat je een heel goede beslissing hebt gemaakt. Natuurlijk is een scheiding vreselijk voor een kind, maar opgroeien in een gezin waar spanning heerst, de ouders elkaar niet vertrouwen en de vader er (misschien wel, misschien niet, wie zal het zeggen?) een eigen leven op nahoudt, is dat ook. Dan groei je op in een wereld van leugens en bedrog.

Welke boodschap geef je je kind mee als je zo met je laat omgaan? En als de vader/moeder kennelijk permissie heeft zich zo te gedragen? Vaak zie je dat kinderen eenzelfde situatie opzoeken in hun latere leven, omdat dit vertrouwd voelt. Wil je dit echt voor je kind?

En voor jezelf, gun je jezelf niet iets veel mooiers en beters. Echte liefde is zo anders dan dit.

Miss, Liefdier, Pennestreek.....

@ Miss - dikke knuffel. Kan mij zo goed voorstellen hoe je je voelt en hoe moeilijk is dat. Volgens mij de volledige vertrouwen zal nooit meer terugkomen, er is te veel schade toegebracht. En als ik je lees is vrij duidelijk dat je dit doet, dus blijven, vooral voor jullie zoon. Ben mee eens met Liefdier dat blijkbaar ben je langzaam op weg om alleen verder te gaan. Op je eigen tempo.

Mat mij gaat goed deze week. Vorige week nog veel last van en verdriet gehad, veel gehuild. Dat is vier mnd na de gebeurtenis en twee mnd na de breuk dus mss nog vrij vers. Iemand boven in dat draadje zei dat ik overdrijf en maak er drama van. Maar ik kan niet wegsteken hoe aangeslagen ben ik na dat verhaal van bedrog, misbruik en verslaving.
Zijn gsm nr heb ik moeten blokkeren, hij liet mij niet met rust.
Ergens voel het alsof ik ontsnapt ben van een gevaarlijke situatie/relatie. Ik wacht tot tijd zijn werk doet en neemt pijn weg. Alsook die vies, ziek gevoel als ik toevallig flash krijg van hem met die oude vrouw.

respect

nu ik nog post van Liefdier lees....
Dat is vrij belangrijk dat je jouw partner kan respecteren. En na zoiets was mijn respect ook aan het weggaan. In plaats van (vroegere) bewondering begon ik soms denken: wat een zwakke, smerige manneke....

Hebben jullie dit ook gehad?

Polanegri

'Alsook die vies, ziek gevoel als ik toevallig flash krijg van hem met die oude vrouw.'

Serieus? Met een jonge blom was het geen probleem geweest?

knurf, wat is jouw probleem?

.

Ik ben echt nog wel verdrietig hoor. Hij heeft mij zo makkelijk aan de kant gezet, daar krijg je echt wel een knauw van. Het is de kunst om in jezelf te blijven geloven. Dat vertrouwen in mijzelf komt langzaam weer terug en dat wordt een mooie basis om ooit een écht lieve man in mijn leven toe te laten.

Verdrietig was ik ook geweest als ik was gebleven. Soms baal ik van mijzelf dat ik zo lang door gegaan ben. Maar het meest neem ik het hem kwalijk dat hij nooit eerlijk is geweest. Hij gunde mij blijkbaar geen fijn leven ofzo. Ik vind het nog moeilijk om een modus te vinden in mijn boosheid. Ik wil mij geen slachtoffer voelen maar ben toch echt ongelofelijk belazerd.

Ik zal met hem om moeten blijven gaan voor ons kind maar hoe doe je dat als hij het omdraait en zich nu als slactoffer gedraagt? Hij negeert mij en als er sporadisch contact is behandelt hij mij als een paria. En elk normaal onderwerp voor overleg wordt door hem met wantrouwen in twijfel getrokken en lijdt tot onnodige discussie. Heel vermoeiend! Ik probeer er boven te staan. Hopenlijk is het een fase.

Dankje voor de reacties

Ik weet niet zo goed wat ik terug moet zeggen momenteel.

Man doet erg zijn best lanza, ik heb ook begrip voor jou reactie. Alleen werkt het bij mij nog steeds niet om het lijntje door te knippen en te zeggen: tabee en breek mijn gezin, huid en haar op.
Ik kan er nu begrip voor op brengen dat er stellen zijn die het niet meer kunnen, maar pff ik krijg al de rillingen bij alles op te breken.
Daarvoor houdt ik nog te veel van mijn man, gezin. En het samen zijn.
We hebben amper ruzie, de sfeer is niet vervelend, het is puur de waarheid. Wat is de waarheid en dat zal toch de tijd nog steeds uit moeten wijzen zoals bij liefdier.
Maar dat is ook juist wat het zo "fucking" moeilijk maakt. Ik wil hem zeker geloven, maar scan zoveel. En wil er niet meer mee bezig zijn of door geraakt worden.
Man is zorgzaam, helpt meer met kind, in huis, is taxichauffeur, tuinman, doet mee boodschappen. Zoveel meer betrokken dan ooit. Maar de spanning blijft.

Permissie?

Vanaf deel 1 t/m deel 5 is er nooit aangegeven dat iemand zijn/haar partner permissie gaf. Ik snap ook niet hoe die uitspraak van Lanza uit de lucht komt vallen. Die uitspraak/ woordgebruik is zelfs kwetsend voor medeforummers die in dit schuitje zitten en uit eigen keuze werken aan herstel.
Permissie, grrrrr. En dat mogen lezen terwijl je door een hel van onzekerheid ploetert.

‘Wil je dat echt voor je kind?’ ?????

Nog zo’n uitspraak die de haren overeind doen staan. Even als ‘boodschap meegeven’.

Toendertijd gaf puberzoon aan dat hij blij was dat zijn ouders aan herstel werkten want in zijn klas zaten al zoveel lln die op twee adressen woonden en te maken hadden met nieuwe relaties van ouders etc dat hij de onrust bij zijn klasgenoten niet wilde meemaken.
Hiermee geef ik niet aan dat scheiding slecht uitpakt voor kinderen; het kan hen ook rust geven. Ik ga ook niet schrijven dat een bepaalde beslissing een goede beslissing is, omdat dat wederom kwetsend kan zijn voor degene die een andere route zijn ingeslagen.
Maar uitspraken zoals ‘boodschap meegeven’ en ‘ wil je dit echt voor je kind?’ vind ik te kort door de bocht in dit draadje met juist heel betrokken ouders.

Er zijn ook gezinnen die uit een dal klauteren, een nieuwe balans vinden, blij zijn het een nieuw evenwicht en hun kinderen meegeven dat huwelijk niet iets vanzelfsprekends is. We hebben gewoon geen glazen bol en we maken keuzes op basis van wijsheid, vertrouwen en overgebleven portie aanwezige liefde.