Verder na ontrouw deel 3

Olijfje2

Wat begrijp ik goed wat je schrijft en moet voelen. Dat voorgelogen worden gaat bij mij ook maar niet weg uit mijn hoofd. Hoe het bestaat dat je iemand recht aan kan kijken en gewoon kan liegen. Iemand waar je zoveel van zegt te houden...

Ik ben blij dat je ook merkt dat hij wil blijven. Maar waar merk je dit aan? Zegt hij dat alleen of voel je dat echt zo?

Ik heb ook bijna alles van "zijn andere liefje" zelf moeten vinden/achterhalen. Juist dat doet zo zeer. Hij had het ook zelf op kunnen biechten. Mijn verhaal begon in januari dit jaar maar helaas gaat het nog niet makkelijk. Wat heeft het een diepe knauw gegeven zeg. Nog steeds vind ik het lastig om de toekomst te zien zonder dat dit gebeurt is.

Heel erg veel sterkte met alle keuzes die je maakt/gaat maken. En fijn dat je hier mee kan lezen. Mij helpt het wel enorm!

Marin

Dat lijkt me een vreselijke situatie. Ik zou zelf aangeven echt niet achter haar keuzes te staan en dat je er veel moeite mee hebt. Ik snap dat je je vriendschap niet kwijt zou willen. Maar ik weet van mezelf dat ik niet meer bevriend kan blijven met iemand die bewust kiest om relaties kapot te maken. Nu ik heb ervaren wat het is, om zelf in die situatie te zitten ben ik wel harder geworden. Maar ik begrijp jou kant ook zeker! Wat een vreselijke situatie om in te komen met iemand die zo belangrijk voor je is.

Maete 2

Ik merk dat ik zelf helemaal niet weg wil kwijnen in zelfmedelijden maar dat het me soms zo enorm overvalt. Dat ik alleen maar kan huilen en niet begrijp waarom.... dan komen boosheid, onrust, wantrouwen allemaal weer boven. En hoe harder ik het weg wil hebben hoe erger het lijkt te worden. Ik wil zo graag dat vertrouwen van daarvoor terug. Dat gevoel dat wij niet uit elkaar te krijgen zijn. Maar inmiddels weet ik (helaas) beter...Het is een rotgevoel. Ik wil positief zijn maar dat is soms zo verdraaid lastig. Dan heb ik echt dat gevoel van "wie denkt hij dat hij is dat hij mij zoveel pijn kan/mag doen'.

Het is soms zo lastig uit te leggen... dat gevoel. Maar ik hoop dat jullie het begrijpen.
Wat ooit als "zeker" voelde is opeens heel onzeker geworden en dat geeft zoveel onrust in mij.

Uptown

Ik begrijp je gevoelens heel goed hoor! Het is voor mij echt heel herkenbaar.
Probeer je niet te veel te verzetten tegen de emoties die bij je opkomen, het moet eruit en hoe harder je je er tegen verzet hoe moeilijker het jezelf maakt.
Wat mij ook wel hielp is dat ik het van me af schreef in de vorm van een brief aan haar maar ook aan man.
Ik schreef dan alles op wat in me opkwam en verscheurde de brief daarna.
Het vertrouwen zal waarschijnlijk nooit meer zo worden zoals het was maar het hoeft de relatie hoeft daar niet ten onder te gaan.
Er kunnen ook veel goede dingen voor terugkomen.
Ik ben nu ruim 2 jaar verder en ook ik word nog regelmatig overvallen Door allerlei emoties, laatst was ik weer even heel erg kwaad op man.
Dat hij mij dit aan kon doen en dat hij glashard tegen me kon liegen.
Ik laat het dan er gewoon even zijn en dan waait het ook wel weer over.
En als ik er last van blijf houden dan bespreek ik het met man.

Sterkte meid!

regenboog

Dankjewel voor je bericht... misschien moet ik maar eens een brief schrijven ja. Dat ik alles kan uiten wat ik wil. Heb jij je brief ook laten lezen? of was het echt meer voor jezelf? Ik denk dat ik daarna de fik erin zet Nu de periode nadert waarin alles is gebeurt is mijn stress niveau weer hoger, wordt ik sneller onnodig kwaad.. etc. Heel lastig! Maar zo fijn als mensen weten hoe dat voelt. Begrijpen dat je niet altijd maar "naar de toekomst" kan kijken. Het is zo makkelijk gezegd "het is nu eenmaal gebeurt". Dat is wel zo, maar het rotte is dat je zelf een manier moet zien te vinden ermee te leven. En ik weet gewoon nog niet zo goed hoe...

Uptown

Bij mij stijgt mijn stress niveau ook aanzienlijk als de periode dat het uit kwam dichterbij komt.
Ik ben dan ook meer bezig met wat er gebeurt is maar dat toch is vrij normaal bij traumatische gebeurtenissen.
Het is ook moeilijk om een weg te vinden om het wat meer achter je te laten en verder te gaan met je leven.
Ik was het eerste jaar ook veel bezig met de toekomst en was vooral bang dat het weer zou gebeuren.
Langzaam is mijn vertrouwen wel steeds wat toegenomen maar helemaal terug is het nog niet.
Ik denk dan ook dat je het gebeuren nooit echt achter je kunt laten je zult het meenemen als levenservaring in een rugzakje.
Als het goed is hebben jullie beiden veel geleerd van het hele gebeuren.
Ik denk nu maar zo overal is wel wat een achter ieder huisje schuilt een kruisje.

alledrie

Olijfje welkom, dit klinkt wel heel erg..., overal zelf achter moeten komen en steeds weer opnieuw...

Uptown, was het bij jou (net als bij mij) een bekende van jullie? Dat maakt het voor mij (na 1.5 jaar) het lastigste. Als het met een vrouw cq toevallige passant was geweest die niet in mijn innercircle (kennissenkring, niet vriendenkring) had ik er geloof ik inmiddels wel overheen geweest. Pluisman is diep door het stof gegaan, maar doordat ik haar toch af en toe voorbij zie flitsen bij ons in de stad of haar auto zie, krijg ik wel soort hyperventilatie aanvallen. Puur door confrontatie met haar.

Marin, ik zou heel duidelijk zeggen dat je het heel moeilijk vindt, en dat, hoe onnatuurlijk ook, dit voorlopig een no-go item is in jullie onderwerpen en gesprekken. Dit dwingt haar ook om na te denken over haar handelen. De vriendschap wil je graag behouden, maar dan is het niet erg om je grenzen duidelijk te stellen, voor haar eigen bestwil.

Allemaal heel herkenbaar ja

Ook hier hetzelfde. Meestal gaat het goed, soms komen ineens de pijnlijke herinneringen weer boven en gaat het niet. Eraan toegeven is eigenlijk de enige manier. En ik bespreek het vaak ook wel met man, al wordt dat minder. Ik merk dat ik er zelf eigenlijk niet meer in wil blijven hangen, en gesprekken erover zorgen toch altijd weer voor heftige emoties. Waar ik niet meer zoveel mee kan, want het is gebeurd, en man heeft spijt, en we zijn nu goed bezig.

Als ik jullie verhalen lees kan ik weer zo goed voelen hoe het destijds was. Als ik het draadje van Vechtersbaas lees, en de berichten van Liefdier, dan ben ik echt in staat om even bij die partners van ze langs te gaan en ze eens flink te vertellen wat een puinhoop ze ervan maken. En was het maar alleen hun eigen leven, maar nee, degenen die er het meeste last van hebben (en zullen houden) zijn hun kinderen (die vooral) en degene die ze het wel waard vonden om die kinderen mee te krijgen. Die behandelen ze nu als oud vuil. Ik kan daar niet bij. Echt niet.

En ik vermoed dat mensen die op zo'n manier hun huwelijk beëindigen als de verliefdheid gezakt is, en ze geconfronteerd worden met het leven van alledag waarin die nieuwe liefde toch ook niet perfect blijkt en ze worstelen met omgangsregelingen en samengestelde gezinnen, ze zich toch wel een klein beetje schamen voor hun eigen gedrag en misschien ook wel spijt hebben. Maar ja, dan is het te laat.

Man vindt het ook erg moeilijk, hij weet wat hij heeft aangericht, en kan er niets meer aan doen. Ja, zijn best om het nu wel goed te doen. Maar hij kan het niet ongedaan maken. Mijn vertrouwen kan hij niet herstellen, mijn pijn van toen kan hij niet meer voorkomen. Ik hoop intens dat wij de kinderen in ieder geval een voorbeeld hebben gegeven van hoe het niet moet, en dat ze nu zien hoe het wel moet. Met elkaar blijven praten, hulp zoeken als het niet lekker loopt en vooral: het is nooit te laat om het anders te doen, kom in actie als er dingen niet gaan zoals je zou willen.

Olijfje2

Het klinkt alsof jullie nog niet klaar zijn met de therapie. Jullie willen allebei wel, maar jullie vinden elkaar nog niet altijd.

Ik wil je wel ter overweging geven dat je man waarschijnlijk de waarheid zegt als hij zegt dat hij bang is voor jouw reactie, en dat hij daarom niet helemaal open is (of je voorliegt, maar dat is natuurlijk een kwalificatie die je eraan geeft. Het zou jou al kunnen helpen als je het niet als voorliegen betitelt, maar niet helemaal open zijn...). Mijn man heeft dat ook verschillende keren gedaan. Omdat hij bij mij niet weer die wond open wilde trekken. Maar dat werkt niet. Niet in deze fase althans. Je moet je man dat goed duidelijk maken. En in mijn ervaring kan een therapeut daar goed bij helpen. Het is nu meer een communicatiedingetje geworden denk ik.

Blijf praten, en dan vooral over de emoties die zijn acties bij jou oproepen, de gedachten die jij erbij hebt. Die zullen vaak niet kloppen, en hij is de enige die je kan vertellen wat zijn werkelijke bedoelingen of gedachten ergens bij zijn (geweest).

Sterkte!

Marin, jeetje

Vanuit mijn eigen ervaring zou ik hier ook heel veel moeite mee hebben. Maar, ik kan me ook verplaatsen in je vriendin. Verliefd zijn is heel heftig, je kunt niet meer helder denken. Maar ik vind dat zij in dit geval afstand moet nemen. Laat die man maar lekker uitzoeken wat hij nou wil, en als hij dat helder heeft kan ze verder kijken. Ik zou zelf gewoon geen tweede viool willen spelen...
En ik denk dat ik de vriendin in kwestie even niet zou hoeven zien. Meewerken aan het belazeren van de echtgenote vind ik zó niet kunnen, daar zou ik niet overheen kunnen stappen. Maar ik begrijp dat het voor jou misschien nog iets genuanceerder ligt.

Liegen

Dat keihard liegen vind ik misschien nog wel erger dan het hele vreemdgaan.
Nadat de affaire bij ons aan licht kwam en we besloten om in relatietherapie te gaan bleek man niet de hele waarheid te vertellen maar nog steeds te liegen.
Hij bleef bij zijn verhaal dat ze nog maar 1,5 maand wat samen hadden en alleen maar gezoend te hebben.
En wat erg eigenlijk, ik geloofde dat, nou ik wilde dat geloven en sloot dus mijn ogen voor de werkelijkheid want mijn man zou nooit zoiets doen.
Totdat ik zije mail een keer checkte en in de prullenbak een mail van haar aantrof.
Ze begreep maar niet waarom hij toch voor mij had gekozen, ze hadden het zo leuk gehad samen.
Bleek dat ze al maanden iets hadden en al diverse hotels, sauna's en grote steden hadden bezocht.
Ze schreef zelfs over de sex die ze in haar auto hadden gehad.
Ga nu even compleet over mijn nek.
Toen ik man hiervan op de hoogte bracht, brak hij in tranen uit en zei dat hij het niet allemaal durfde te vertellen want dan zou de ellende nog groter worden.
Hij wilde mij niet nog meer pijn doen en schaamde zich ook erg.
Nee door zo achter de werkelijke waarheid te komen doet veel meer pijn en kost nog meer vertrouwen.
Sindsdien heb ik echt een hele grote hekel aan liegen gekregen en of dat dan grote of kleine leugens zijn ik haat ze!
Je kunt beter gelijk de waarheid vertellen dan iemand later nogmaals een mes in zijn rug te drukken en dan heel langzaam om te draaien.
Sorry klinkt wat luguber maar zo voelde dat voor mij destijds.
Dus Marin ik zou niet meer bevriend kunnen zijn met iemand die een leven vol leugens kan leven.

Olijfje, ik voel vreselijk met je mee maar begrijp ik het nou goed dat hij je eigenlijk al meerdere keren heeft bedonderd en ook niet steeds met dezelfde?
Hij heeft niet toegegeven toch dat hij echt is vreemdgegaan met die andere vrouw (en)
Als dat zo is dan vind ik het echt heel knap van je dat je nog bij hem wilt blijven en het ook kunt volhouden zonder kapot te gaan aan achterdocht en wantrouwen.
Ik heb misschien nu makkelijk praten omdat wij het uiteindelijk samen gered hebben maar mocht het ooit weer gebeuren dan is het echt einde verhaal.
Iedereen kan eens de fout in gaan maar als je dan weer een misstap maakt na alles wat er gebeurt is en waar je samen doorheen moest gaan dan ben je niets waard. Mijn liefde in iedergeval niet. ;

Wens jullie allen veel sterkte, het is moeilijk en zwaar en er lijkt soms geen licht meer aan het eind van de tunnel maar dat komt....Echt waar.

Dank voor jullie reacties. Ja ik steek mijn mening niet over stoelen of banken hoor. Ik zeg dat ik het afschuwelijk voor die vrouw vind, hem een nare man. En ook dat ik het niet uit kan staan dat die vrouwen allebei met een halve man zitten maar die man met 4 x zoveel namelijk 2 vrouwen. Zij wil niet per se dat hij daar weggaat, ze wil hem gewoon blijven zien. Ik zeg dat ik verder mijn handen ervan aftrek en niets meer hoef te horen ook niet als ze weer eens verdrietig is dat hij nu toch echt met haar gaat stoppen. Ik zie bij haar een duidelijk patroon van relatieverslaving: deze affaire houdt eigenlijk de rest van haar leven tegen. En hij gebruikt het om zich zelf wat te gunnen omdat het thuis niet gezellig is. Maar ja, zeg ik dan, natuurlijk is het niet gezellig want die vrouw heeft al jaren van vreemdgaan (ook met andere vrouwen) meegemaakt. Zij heeft het ook gehad met hem (heeft ze mijn vriendin ook geschreven) maar ze blijven bij elkaar uit financiéle reden en omdat ze wat ouder zijn en niet alleen willen zijn. Maar hij doet het wel weer stiekem, dat wel. Nou ja niets menselijks is me vreemd maar dit vind ik van alle partijen zo vreselijk naar. Maar mijn zaak niet.

Pluis

Nee het was een onbekende van mij. Maar tijdens werktijd kwam man haar regelmatig tegen (bewust/opzoeken). Ik heb van alles over haar via internet proberen te achterhalen. Ik moest en zou weten wie dit is...

Inmiddels zit ik bij mijn ouders. Situatie thuis uit de hand gelopen en man vroeg mij mijn spullen te pakken. Dat heb ik gedaan. Voor nu... ik weet het niet. Ik weet niet wat hij wil. Na vele ruzies afgelopen maanden ziet man het allemaal niet meer goed komen. Ik wil er juist wel voor gaan maar het moet van twee kanten komen.

Regenboog

WAt jij zegt voel ik precies zo... ik moest er ook zelf achterkomen dat er een ander was. Vrienden van man wisten het al en hadden hem op het hart gedrukt: "je moet dit gaan bespreken". Maar hij durfde niet. Wilde me geen pijn doen...blablabla... Tot het moment dat ik rechtstreeks tegen hem zei (na al dat vreemde gedrag): "er is een ander he?". En toen kwam het eruit. En dan later nogmaals liegen tegen me. Ook "om de goede vrede te bewaren" dat viel me vreselijk verkeerd. Wat je zegt: een mes nog even flink draaien. Waarom? Waarom kan je niet gewoon open en eerlijk zijn? Ik snap het gewoon niet....

pffff

Wat een heftige verhalen weer allemaal. Ik word er zo verdrietig van. Het liegen. Vreselijk.Het overal zelf achter moeten komen wat jullie mannen gedaan hebben. geen woorden voor. sorry dat ik wat minder help en tips of zoiets geef.

zit zelf weer in een dipje. ook ivm overgang denk ik. maar ook het niemand meer vertrouwen. met niemand kunnen praten over dit alles. ff geen zin in dingen doen....tijd om weer lief voor mezelf te zijn. iets leuks voor mezelf te gaan doen.

heb trouwens een pup gekocht, in mijn zoektocht naar een trouw maatje. spannend vind ik het wel.

liefs Gitte NN

Flanagan

Waarom kun jij je schoonmoeder niet vergeven? Geldt het loslaten van wrok alleen jegens overspelige partners? (Sorry voor de brutale vraag, maar ik vroeg me dat al een tijdje af).

Flanagan

Dat is lastig, mensen die je slecht gezind zijn en waar je toch niet omheen kunt. Hoofd rechthouden en je fatsoenlijk gedragen is dan het enige wat je kunt doen.

Van telkens mezelf aan moeten pakken. Moe van denken: waarom? Moe van denken: niet aan denken. T is voorbij. We zijn nog samen. Alleen het voelt alleen. Met niemand er over praten.
Helaas weer weggezakt. In dat klote verdriet. Weer willen scheiden. Weer er niet meer willen zijn.

Maar toch is t anders. Toch weet ik dat dit wegtrekt. Toch weet ik waar ik t aan kan pakken. Want ja hoe kut t ook is dat t gebeurde ik MOET er mee dealen, welke keuzes ik ook maak. Ik zie de lucht alweer wat blauwer worden alleen al door dit op te schrijven.
Fijn dat t hier kan.

Dat mag

Wat het uiteindelijke besluit ook (ooit) mag zijn: er staat geen tijd voor. En je mag geloven dat elk rotgevoel uiteindelijk weer draagbaar wordt. Dat geeft hoop en met hoop houd je vol en blijf je letterlijk in leven; waar je ook op hoopt.

Het enige dat ik je nooit zou adviseren is in zo'n situatie, een dal of top: een beslissing nemen. Niet om te gaan en niet om je vast te leggen te blijven. Je gevoel is als je gewicht: op en neer, zelden stabiel. Daarbij heb jij nog een achtergrond van depressie en dat is niet te vergelijken met nuchter, rationeel denkende mensen die in staat zijn dingen van elkaar te scheiden.
Dus eigenlijk: blijf je eigen koers varen, dein rustig mee en zwem niet tegen de stroom. Als het even niet gaat dan gaat het niet en voel je je fijn: geniet er dan van.
Hou je taai, je komt er echt, het duurt alleen soms langer dan jijzelf of je omgeving oké vinden. Wees maar geduldig ,:-)

Bobbie

Met tranen in m’n ogen las ik je stuk. Mooi geschreven. Denk dat de verplichtingen van verjaardagen en aan komende kerst ervoor zorgen dat er een extra druk ligt van leuk doen. M’n dochter merkt al dat er eea gaande is. Morgen hoeven we niets. Een geschenk zo’n dag.
Xx GitteNN