Verder na ontrouw deel 3

Zo bekijk ik het ook...

... zoals Pennestreek zegt. Wanneer ik met man in bed lig, denk ik immers ook niet meer aan mijn vroegere bedpartners. Ik sta ook niet meer stil bij het aanvoelen van hun huid, hun aanrakingen of hun kussen. Dus waarom zou onze man dat doen wanneer hij met ons in bed ligt.
Heel soms, wanneer ik aan het gebeurde denk, probeer ik een bepaalde denkoefening te maken. En nu moet ik heel hard oppassen hoe ik het omschrijf want ik wil het gebeurde natuurlijk niet minimaliseren. Dus met het risico op veel tegenwind... hier komt de denkoefening.
In het leven heeft iedereen bepaalde behoeften. Dat zijn onze basisbehoeften zoals eten/drinken/seks, etc maar ook andere zoals verbondenheid/liefde/aandacht. Hoe we met die behoeften omgaan en ze bespreekbaar maken heeft veel te maken met onze opvoeding.
In het geval van "ontrouw" is vaak ergens één of meerdere behoeften bij de "overtreder" niet vervuld, niet ok, maar heeft hij/zij door allerlei factoren uit het verleden/opvoeding niet de juiste manier gevonden om hiermee om te gaan. Ontrouw is in dit geval niet meer of niet minder dan een weg zoeken om die basisbehoefte te voldoen, een uitweg zoeken om de pijn die het gebrek aan bepaalde behoeften meebrengt te verzachten. Als je dat uitgangspunt probeert voor te houden, dan is het eigenlijk veel minder erg dan wat wij er soms van maken. Om het heel simplistisch voor te stellen... stel je hebt vreselijke honger en je hebt vroeger nooit geleerd dat je best wel honger mag hebben en dat je dat even kan volhouden tot je op een gezonde manier kan gaan eten thuis. In plaats daarvan laat je je verleiden door het vettigste hamburgerkraam uit de buurt en je honger is even gestild. Nadien kan je heel veel spijt hebben van zoveel vettigheid maar op dat moment is je behoefte aan eten even voldaan.

Het klinkt wat banaal en als ik het herlees, weet ik niet of het helemaal duidelijk is wat ik bedoel. Maar de belangrijkste boodschap daaruit is volgens mij dat "de overtreder" zich helemaal niet wou terugtrekken uit de relatie maar de fout heeft gemaakt om zich te laten leiden door zijn behoeftes i.p.v. die thuis bespreekbaar te maken en aan te pakken.

Voor mij maakt die denkoefening het ook minder persoonlijk en bijna "logischer".

Please don't shoot me

Snap het hoor Maete

En zo denk ik er ook over. Maar... in mijn geval gaat het niet helemaal op, omdat man eerst echt uit onze relatie en ons huwelijk was gestapt. Hij heeft die 'honger' uit het voorbeeld van Maete nooit met mij besproken, wilde mij geen pijn doen en wat hij miste in onze relatie is iets dat ik hem echt niet kan bieden. Maar doordat hij er niet over sprak, wist ik van niets, begreep niet wat er aan de hand was. En hij nam afstand, wat ik kan begrijpen vanuit hoe hij was en dacht. Maar ik voelde het natuurlijk wel, heb altijd heel veel moeite gehad met die afstand tussen ons en altijd hard gewerkt om die te overbruggen. En ik werd doordat hij er op veel vlakken niet voor mij was ook niet gezelliger in de loop der tijden. Dat had natuurlijk ook weer zijn weerslag op de relatie. Een soort self fulfilling prophecy dus eigenlijk. Ik had het nooit zelf kunnen ombuigen, en zag op dat moment ook niet goed waar het probleem nu eigenlijk zat.

En toen kwam truus in beeld, die juist wel had wat ik niet kan bieden. Gelukkig heb ik verder wel een hoop in huis, dus man is op zijn besluit teruggekomen, heeft voor mij gekozen en is nu heel hard aan het werk om juist wel die verbinding aan te gaan. We staan nu veel dichter bij elkaar. Het blijft wel heel lastig, ook voor hem, om om te gaan met wat hij (nog steeds) mist. Want ik kan een hoop, maar dat niet. Gelukkig gaat het bij ons niet over iets tussen de lakens, daar ging het hem totaal niet om, daar is bij ons ook nooit ook maar enig probleem geweest. Dat scheelt voor mij natuurlijk wel.
Ik durf er zelf niet zo goed naar te vragen, hoe hij daar inmiddels over denkt. Bang voor het antwoord . Maar als we het hebben over hoe het tussen ons gaat is hij altijd heel positief. Desalniettemin vind ik het soms verdomd moeilijk.

not gonna shoot anyone here

laten we daar iig nooit aan beginnen. we hebben de beste intenties hier allemaal vind ik. door deze portie werk komen met zo min mogelijk kleerscheuren.

iedereen heeft haar eigen methode. wat voor de een werkt kan voor de ander niets zijn. maar we kunnen er uithalen wat mss kan werken toch. dat is de hulpvraag die we hier allemaal regelmatig neerleggen.

die van mannen voor Gitteman...daar denk ik idd ook niet aan. weet je dat zo'n klein stukje tekst hier voor mij wonderen kan doen. ik zou jullie zo graag een dikke knuffel willen geven voor jullie liefde en respectvolle behandeling hier.

als we nu eens afspreken. een kerstdankbaarheids borrel. dankbaar om wat jullie voor me deden...ergens in een kroegje...een soort blind date (oeps heeft dit woord niet teveel lading?) je komt binnen met bv een roos in je hand, en gaat naar het tafeltje waar iemand met een lege vaas zit. dan kunnen ze daar in. kunnen we kletsen iets drinken en toasten op een aankomend nieuwjaar.

xx GitteNN

Flanagan

Geeft niets en groot gelijk. Bij jezelf blijven. Niet doen als je dat niet prettig vind x

Gitte NN

Maete

Je denkoefening snap ik wel hoor. In t boek dat ik las/lees staat ook dat er iets gezocht word wat de vreemdganger mist in z’n leven. Ik geloof t maar blijf t moeilijk te bevatten vinden. Ga daar ook geen energie meer in steken. Kijk naar t nu. Daar wil ik zijn. Xx
GitteNN

Ik denk ook

dat dat wat Maete beschrijft echt meer de mannenmanier is van denken over ontrouw. mannen hechten nu eenmaal minder emotionele waarde aan sex, kunnen gemakkelijker sex zonder liefde hebben. (nu is uiteraard niet alle overspel zonder liefde, maar , nou je jullie snappen het wel.
En nu is het wel natuurlijk zo dat we niet hoeven te proberen de mannenmanier van denken over te nemen, maar het is misschien wel goed je te realiseren dat wat wij enorm groot maken, voor die mannen niet zo groot leek te gaan worden. Dat hadden ze vast niet bedacht met hun mannenbrein.

Afspreken :-)

Ha ha Gitte. Eigenlijk zou ik dat geweldig vinden maar ik vermoed dat het in realiteit niet haalbaar is. We wonen immers allen heel verspreid, Nederland is groot en België is ver weg.

We zullen die dankbaarheidsdrink in gedachten houden. We spreken af dat telkens we klinken op Kerst of op het Nieuwe Jaar, we dan ook even aan elkaar hier zullen denken. Chin, chin, op hoe sterk we zijn en hoe goed we dat doen!!!!!

Ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje grappig wanneer ik lees dat jullie bezord zijn om herkend te worden op dit forum. Miljoenen inwoners en een heel kleine fractie daarvan zit op dit forum. En bovendien kom je volgens mij enkel op dit onderwerp kijken wanneer je er zelf mee geconfronteerd wordt. Nu respect voor ieders beslissing hoor maar ik zit daar eigenlijk niet zo mee, met die angst om herkend te worden. Trouwens, de meesten uit mijn omgeving weten wat er gebeurd is, ook de kinderen. Ze kunnen er volgens mij zelfs veel van leren...

Tante Sidonia

vanuit mijn therapie bij de psychologe heb ik één ding heel erg onthouden.... het zijn echt niet enkel mannen die sex zonder liefde kunnen hebben. Er zijn zo ook heel veel vrouwen die dat totaal kunnen loskoppelen. Alleen zullen we die hier op dit forum niet ontmoeten denk ik.
Maar wat je schrijft is heel erg waar, dat het voor ons iets heel groot en kwetsend is terwijl zij zich dat toen waarschijnlijk nooit gerealiseerd hebben

Pennestreek

Ik begrijp uit jouw verhaal dat je man eerst niet met je verder wilde, dat hij uit de relatie is gestapt.
Was dat ook na aanleiding van een affaire? Ik heb niet alles terug gelezen.
Toch is hij daar weer op terug gekomen en zijn jullie nu weer bij elkaar.
Staat hij daar nu volledig achter?
Is dat ook iets wat je lastig vind of heb je dat wat los kunnen laten?
Als je geen antwoorden wilt geven dan begrijp ik dat ook hoor.
Toen mijn man zijn affaire uit kwam en hij een keus moest maken heeft hij in eerste instantie ook ervoor gekozen om onze relatie te beeindigen en te kijken of hij verder wilde gaan.
Na 2 dagen is hij daar op teruggekomen en wilde hij ons een kans geven.
Ik zelf vind het soms best moeilijk dat hij niet gelijk voor mij/ons gezin wilde gaan maar wilde stoppen.
Man zegt dat er bij hem toen ook totale verwarring was omdat we in een grote crisis zaten en hij niet meer helder kon nadenken.
Het is niet zo dat 'zij' bij haar man bleef en hij daarom maar voor ons koos want zij greep deze kans aan om te gaan scheiden.
Ik weet wel dat man uiteindelijk toch voor mij heeft gekozen maar het doet toch pijn dat hij dat niet gelijk wilde.
Ik begrijp haar verwarring en woede nu ook wel meer want het zal ook erg pijnlijk zijn als er eerst wordt gezegd ik ga met jou verder en scheiden van mijn vrouw en na 2 dagen krijg je te horen dat hij toch nog gaat proberen om voor zijn gezin te vechten.
Het heeft geen zin meer om hier te veel bij stil te staan dat weet ik wel maar het uitkomen van de affaire heeft me echt een trauma bezorgd.
Vooral omdat het op een heel onverwacht moment gebeurde en ook niet van man zelf uitkwam.
Nu ik even terug kijk denk ik is het ons wel echt overkomen?
Het voelt alsof wij het niet zijn en als ik nu naar man kijk die samen met ons zoontje aan het stoeien is dan is het zo onwerkelijk allemaal.

Groetjes Regenboog

Ja, voelt inderdaad vaak onwerkelijk

Gelukkig wordt dat wel minder.
Nee, dat hij wilde scheiden was niet naar aanleiding van een affaire. Ik heb het hierboven al vrij uitgebreid beschreven. Hij miste iets, en tegelijkertijd was het zo dat hij (vanuit zijn jeugd en ervaringen voor mij begrijpelijk) altijd een bepaalde emotionele afstand heeft gehouden. Ik heb daar nooit doorheen kunnen breken. En hij nam uiteindelijk ook fysiek afstand. Ging steeds meer met anderen doen, stak steeds meer tijd in werk en hobby. Dat maakte dat ik 'verzuurde'.
Toen hij eenmaal die wisselwerking zag en begreep, en zag wat zijn eigen aandeel was in het scheefgroeien van onze relatie, konden we beginnen daar wat aan te doen.

Of hij er helemaal achter staat? Hij staat helemaal achter onze poging om ons huwelijk te redden. Maar we weten nog niet zeker of het gaat lukken. Of hij zijn gevoel voor mij weer helemaal terug weet te krijgen. Want dat was echt wel weg. En daar kwam een verliefdheid op een ander voor in de plaats.

Tja, na 30 jaar is de verliefdheid bij ons wel wat minder dan in het begin. Ook bij mij. Hij wil de perfecte relatie. Heftig verliefd, elkaars maatjes, elkaars liefhebberijen kunnen delen (niet dezelfde noodzakelijkerwijs, maar wel interesse in elkaars bezigheden), een gezellige gezamenlijke vriendenkring en een bloeiend sociaal leven, daarnaast allebei de ruimte hebben om er eigen vrienden op na te houden en ook nog eens fantastische seks. Tja, ik denk persoonlijk niet dat die relaties echt bestaan, dat je 100% de perfecte partner voor elkaar bent. Ik ben dat in ieder geval niet voor hem, en hij wilde dus verder kijken. Ik noem het een midlifecrisis. Je bent rond de 50 en denkt, is dit het nu? Moet ik het hier de rest van mijn leven mee doen? Of ga ik nog op zoek naar iets beters? Hij koos voor het laatste. En dus zonder mij hier ook maar enigszins in mee te nemen.

Kortom, ja, hij staat erachter, maar hij is nog niet zeker van zijn zaak. En ik kan dat intussen steeds wat beter loslaten. Omdat we echt de goeie kant op gaan, en omdat ik zelf veel sterker en zelfverzekerder ben geworden. Hij heeft veel geleerd dit jaar. Het voelt beter dan hiervoor. Maar tegelijkertijd ook nog steeds onzeker. Ik weet ook niet of dat ooit echt zal verdwijnen. Vooral het feit dat hij ons/mij in eerste instantie niet eens een kans wilde geven en out of the blue de boodschap bracht heeft me erg wantrouwend gemaakt. En daarna, tegen alle afspraken in die we daarover hadden gemaakt, toch een relatie met die ander. Ik heb me zo vreselijk verraden gevoeld. Nou ja, dat hebben we hier allemaal. Je begrijpt wel hoe ik me voelde. Het was klap op klap op klap. Maanden lang, steeds weer iets nieuws.

Maar alles bij elkaar ben ik inmiddels ronduit optimistisch.

onmacht

Ik vind het zo knap dat jullie toch proberen positief te zijn en vooruit te kijken.
Helaas ligt dat voor mij even anders... de afgelopen anderhalve maand bijna dagelijks ruzie.
Kleine dingen die vroeger niet eens de moeite waren om een discussie over te hebben lopen nu gewoon uit de hand en uitpraten gaat moeizaam. Dat zijn van die momenten dat ik bijna mijn spullen zou pakken omdat ik zo gewoon niet gelukkig kan worden en het vertrouwen in hem ook niet toeneemt.

Dit is zo lastig! Is het voor jullie herkenbaar dat je door het overspel (nu bijna een jaar geleden voor ons) de eerste tijd meer ruzie had? Ik vraag me af waar het soms vandaan komt. Het lijkt soms wel alsof we elkaar niet willen begrijpen. En ik ben ook de makkelijkste niet hoor, daar ben ik eerlijk in. Maar man kan zo enorm negatief doen als we het ergens niet over eens zijn: "zie je nou, zo gaat het altijd" "we gaan hier toch niet uitkomen" "ik weet het ook niet meer". Maar dat roept hij ookal probeer ik dingen uit te praten. Zelf loopt hij weg, word boos, gaat schreeuwen etc.

Gisteren zover gekomen dat ik zei: als jij een discussiepunt niet normaal kan bespreken en alleen maar zo kan reageren dan kan ik misschien beter mijn spullen pakken en gaan.
Maar dan zegt hij dat hij dat ook niet wil....

Wat is dit toch? Ligt het aan het weer? Ligt het aan mij? Zit er dan nog zoveel woede vanbinnen? Ik weet het niet...

Uptown

Hier ging het nadat man voor het gezin had gekozen eerst een paar weken bergopwaarts met ons.
We konden er goed over praten en het leek heel even alsof we hier makkelijk doorheen zouden gaan komen.
Totdat we wat verder in de relatietherapie waren en er dieper werd gegraven in de beerput om het zo maar te zeggen.
Vanaf toen ging het juist bergafwaarts met ons en hadden wij ook regelmatig ruzies en onze gesprekken gingen ook alleen nog maar over het overspel.
Ik was super onzeker geworden en vroeg man dagelijks naar zijn gevoelens, dat benauwde hem weer vreselijk en in plaats van naar elkaar toe te groeien groeiden we uit elkaar.
Dat is gelukkig in een later stadium wel weer gebeurd.
Maar als ik nu terugkijk dan zie ik ook in dat het niet goed was om het er iedere dag over te hebben en man geen rust en ruimte te bieden.
Dat kwam ook omdat ik zelf die rust niet had en het een obsessie voor mij was geworden.
Ik was toen ook niet positief over de toekomst hoor, durfde daar niet over na te denken want het was nog zo onzeker allemaal.
Ik weet niet of jullie ook relatietherapie hebben gehad maar dat zombie zeer zeker aanraden.
Vooral als je het gevoel hebt elkaar niet te begrijpen of niet goed met elkaar te kunnen communiceren.
Zoek een EFT relatietherapeut.
En het op en neer gaan hoort er wel bij, ik heb het nu nog steeds maar man doet nu gelukkig niet meer mee, hij heeft er weinig last meer van.

Sterkte.

regenboog

Het probleem is dat de ruzies dus helemaal niet gaan over het vreemdgaan. Het zijn kleine dingen die gewoon verkeerd vallen ofzo. En vroeger was het dan: ow kan gebeuren. Nu lijkt het alsof er direct een bom ontploft... Man doet zijn best met een bloemetje, zeggen waar hij naar toe gaat, ik mag zijn telefoon bekijken als ik dat wil etc. Dat gaat verder allemaal erg goed. Maar blijkbaar is er een grote deuk in onze "gewone communicatie" ontstaan ofzo. Alles lijkt wel aanleiding tot een stevige woordenwisseling. En dan ga je beide boos slapen en de volgende dag wordt er geen woord gezegd. Het duurt gewoon veel langer voor het weer "normaal" is zegmaar na een discussie. Erg jammer want onze band zou juist sterker moeten gaan worden na wat er gebeurt is maar soms denk ik dat dit nooit meer gebeurt.....*zucht*

Wat Regenboog zegt

ga in therapie samen. Zo snel mogelijk. En dan inderdaad wat mij betreft EFT, maar goed, ik heb geen ervaring met andere vormen van therapie. Waar het bij EFT om gaat is het vaste patroon in jullie communicatie herkennen, en dus zien waar het (steeds opnieuw) mis gaat. En dat is meestal juist niet het onderwerp zelf, maar de onderliggende emoties en aannames en verwachtingen. Daar zit het niet goed tussen jullie, en jullie blijven maar vast lopen, begrijpen elkaar niet, en misschien jezelf ook wel niet. Een EFT-therapeut kan daarbij helpen. En als je er eerst meer over wil weten, of misschien zelf aan de slag, kun je beginnen met het boek Houd me vast. Dat biedt al inzichten.

Sterkte!

Vergeven, maar niet vergeten

Bij ons is het nu een jaar geleden. Het was in deze periode, dat ik in mijn gebruikelijke winterslaapmodus kwam en waarschijnlijk minder aandacht voor mijn man had.
Ik heb hem vergeven en we praten er nooit meer over. We hebben driekwart jaar met elkaar gemaild hierover en over ons huwelijk. Maar net als Gitten vind ik het ook moeilijker om te vergeten. Ook ik blijf vragen houden. Steeds als we een wandeling maken en over een zekere brug lopen, denk ik eraan dat hij daar moet hebben gelopen toen zij hem belde en dat hij haar toen thuis heeft opgezocht. Ik pijnig mezelf ermee om me hem voor te stellen met zijn mooie verliefde gezicht, zijn jukbeenderen die dan rond als bergjes worden en blossen krijgen en hoe hij met verende tred op haar deur afliep. En ja, soms nog als hij me zoent, besef ik dat ook zij hem zo heeft gezien, zo dichtbij, zo intiem, dat ze hem kon ruiken en proeven en voelen en dan vraag ik me af of hij er van genoot.
Ik weet niet eens hoe ze heet, waar ze woont, en omdat ik werk heb waarmee ik bij mensen aanbel kan ik haar zomaar eens aan de deur treffen zonder het te weten. Ik ben kwaad op haar, dat ze zo gewetenloos te werk ging, ze wist dat hij getrouwd was maar het boeide haar niet.
En zoals ik ook al las van Pennenstreek meende ik, of Gitten zelf misschien: als ik ongesteld moet worden is het altijd even erger. Gisteren de hele dag tranen met tuiten gehuld. Ik ben soms bang dat ik nooit zal voldoen, dat ik nooit de vrouw zal zijn die hij verlangt. Ik hou zielsveel van hem maar twijfel ondanks zijn duidelijke inzet toch aan zijn liefde en schaam me ervoor.

Ook bij mij is het vertrouwen niet helemaal teruggekomen. Hij doet zijn best overal open in te zijn, maar ook als hij belt dat hij later thuiskomt wegens werk of ergens heen gaat waar ik hem niet bereiken kan, dan ben ik bang. Ik haat mezelf erom, maar denk dan toch meteen even weer aan de mogelijkheid dat ze elkaar opzoeken. Bezopen, want hij heeft me bezworen nooit meer contact te hebben gehad met haar nadat ik duidelijk gezegd had dat hij kiezen moest.
Frustrerend dat het allemaal zo lang duurt voor het echt over is

Goh....

Ik lees dit onderwerp nu pas echt goed. 'Jong gezin in de ellende' is mijn draadje. Maar de overeenkomsten van emoties en ervaringen in dit draadje, vallen me zo op. De angst, twijfel, onzekerheid.

Ik ben ook zo'n volhouder. Ben eigenlijk een zekere kerel die alles positief bekijkt en zijn gezin op handen draagt. Onwerkelijk dat je zo'n knauw kunt krijgen, wanneer je partner in een crisis komt. En ongelofelijk hoe je hersenen/lichaam zich in een vecht- en overlevingsmodus schakelen.

Ergens best jammer dat er niet veel mannen zijn die de weg naar dit forum vinden. Want het overkomt mannen net zo goed. Maar goed, man of vrouw, er zijn zeker verschillen; maar dat het één grote ellende is, is een grote overeenkomst.

Uptown, Regenboog, Puinhoop

Het zal voor ons allen steeds een beetje onwezenlijk blijven aanvoelen. Het was ook een echt trauma en dat dragen we de rest van ons leven mee. Maat hoe we met dat trauma omgaan dat ligt in onze handen. Daar kunnen we alle richtingen mee uit gaan de van zelfmedelijden, in de put blijven zitten tot niet in het verdriet blijven hangen en het beste maken van de situatie zoals ze is. En ook dat kan nog van alles betekenen want niet in alles situaties van ontrouw is er voldoende liefde over om er nadien nog iets van te maken maar heel vaak echt wel.
De moeilijkste oefening blijft volgens mij om met de gedachten bij het heden te blijven, kijken wat er NU speelt. Is onze partner NU de man die we willen, zoals hij zich NU gedraagt en met ons handelt. Het verleden kunnen we helaas niet meer veranderen, ook hij niet, hoe graag hij misschien zou willen. Dus vanuit het NU moeten we proberen te handelen en de toekomst te bekijken. Ook ik vind dit een moeilijke oefening hoor, niet steeds met de gedachten afdwalen naar wat gebeurd is. Maar eigenlijk maken we het onszelf onnodig moeilijk en triest. WE KUNNEN ER NIETS MEER AAN VERANDEREN, dus al onze gedachten daaraan zijn verloren energie.
Ik ben een hevige pleiter voor hulp inroepen van therapie want alleen is dit haast onmogelijk te dragen en te verwerken. Ik ben het ook eens met Regenboog dat je het er niet elke dag moet over hebben maar ben het niet helemaal eens met Puinhoop om het er nooit meer over te hebben terwijl het jou nog duidelijk bezighoudt. Als je met zoveel twijfels loopt aan de liefde voor jou en nog vragen hebt over vroeger, dan MOET je daar kunnen over praten. Dit is mijns inziens een tijdbom in jou die vroeg of laat tot uitbarsting komt. Therapie kan bij die gesprekken echt helpen. Nu heb ik de indruk dat je je vooral laat meeslepen door allerlei fantasieën die er misschien nooit geweest zijn.
Ik heb het hier ooit al geschreven: Ik heb mijn man in therapie de mooiste dingen horen zeggen over ons, over mij, dingen die ik nooit gedacht had uit zijn mond te horen. Dat werkte echt helend.
Maar echt over zal het volgens mij nooit zijn, het zal altijd een deel van ons blijven. Maar we moeten vooral kijken naar wat we zelf willen. Ik heb geen zin om mijn hele leven ongelukkig rond te lopen om iets wat jaren geleden gebeurd is maar intussen meer dan goed gemaakt. Dus ik probeer echt aan mijn geluk en herstel te werken.
Ooit zei één van mijn therapeuten ( want ik heb er enkele gedaan tot ik de juiste vond)... als je nu 15 jaar met een goede auto rijdt waar je heel tevreden over was, en in al die jaren heeft die één keer serieus problemen gegeven en na reparatie deed hij het beter dan ooit... heb je dan een slechte auto gehad? Het kan onnozel klinken maar aan die woorden moet ik vaak terug denken, ze helpen mij te relativeren.

Vechtersbaas

ik heb je draadje gelezen. Wat moeilijk voor jou.
Ik hoop dat je de nodige steun vindt in therapie, alleen of samen.
Maar belangrijk vind ik ook dat je je grenzen aangeeft en een zeker respect vraagt van haar. Want hoe verliefd ze ook is op een ander, jij bent haar partner en vader van de kinderen en hoort hierin met het nodige respect behandeld te worden. Gevoelens kan je helaas niet dwingen maar je kan wel bepaalde grenzen stellen en voorwaarden uitzetten.
Een mens kan goed zijn en begrijpend zijn maar we moeten zoals je zelf al ergens schreef niet gek zijn.
Ik wens je heel veel sterkte, moed en wijsheid. En de juiste hulp en/of therapie
liefs

Gedicht

Bijna 2 jaar geleden was Regenboogman erg stout en liet de toekomst met zijn gezin hem op dat moment koud.
Hij begon iets met een andere vrouw en nam het woord trouw niet meer zo nauw.
Hij was verliefd en blind tegelijk, hij voelde zich de koning te rijk.
Toen kwam het uit en brak de hel los, ons leven stond plots boven op zijn kop.
Man wist niet meer wat te doen en wat deed de oen hij wilde stoppen met ons huwelijk en dan verder gaan met haar tuurlijk.
Gelukkig dacht hij na en besloot hij verder met ons te gaan.
Het was moeilijk, het was zwaar maar we zijn nog steeds een paar.
Nu 2 jaar later is onze relatie flink gegroeid en zijn we samen nog niet uitgeroeid.
Ook al gaat het bij mij wat op en neer en heb ik nog flink wat hartenzeer, de berg is niet meer zo hoog en anders zoek ik hier mijn betoog.

Heb geprobeerd er wat van te maken.
Fijne pakjesavond --

Meeschrijven en lezen

Hallo dames,
mag ik hier ook mee praten?

Ik zal proberen mijn verhaal in het kort te vertellen (wordt lastig).

In juli dit jaar kreeg manlief een berichtje van een dame. Ik zag een deel van dit bericht terwijl ik zijn telefoon aan hem gaf en hoewel er niks alarmerend in stond was bij mij het zaadje geplant.
Het liep al een poosje niet goed tussen ons en ik had hem al vaker gezegd dat het leek alsof zijn telefoon belangrijker was dan ik. Nooit heb ik enig wantrouwen gehad overigens.Tot dat moment...
Ik logde in op zijn account en wat ik toen las sloeg de grond onder mijn voeten vandaan. Hij had al een poos contact met een meisje van 21 (hij 32, getrouwd en vader van 2 kinderen. Ik las dingen als: ik weet niet meer waarom we getrouwd zijn, ik hou niet meer van haar, ik ben bij haar vanwege de kinderen, ik hou van je, dit voelt zo goed tussen jou en mij etc.
Ik heb mijn schoonmoeder gebeld en gevraagd of zij de kinderen kon halen. Toen heb ik hem ermee geconfronteerd. Hij was eerst ontkennend, later kwamen er meer dingen aan het licht. Hij vertelde dat dit een maand of 3 speelde, dat daarna het contact wat af nam en dat ze nu alleen nog maar vriendschappelijk contact hadden. Hij zegt dat er nooit iets lichamelijks tussen hen is voorgekomen, afgezien van een kusje op de mond.
Ik heb hem verteld dat ik zo niet verder wilde, hij moest maar kiezen. Wel gezegd dat het daarmee niet klaar was want dat ik mijn keuze nog niet had gemaakt.
Ik was intens verdrietig, voelde me vernederd, voorgelogen. We hebben veel gepraat, relatietherapie gehad en besloten om toch samen verder te gaan.
Een paar weken later kwam ik erachter dat hij met een vrouwelijke collega contact had, hij had haar alles verteld en ook gezegd dat hij die meid niet uit zijn hoofd kreeg. Ik ben heel boos op hem geweest en gezegd dat hij die dingen met mij hoorde te bespreken en niet met haar. Zijn antwoord was dat hij bang was voor mijn reactie. Toen ik hem vroeg of hij mij nog meer moest vertellen was het antwoord nee.

Inmiddels ben ik een goede speurder geworden en kan ik bijna overal achter komen via zijn account. Daarom zag ik dat hij opeens weer actief was op snapchat. Toen ik een dag later zijn telefoon bekeek zag ik dat hij weer contact had gehad met die meid! Ik ben toen echt woest geworden en heb hem de tassen toe gegooid. Hij had zijn keuze gemaakt, ik de mijne.
Uiteindelijk wel weer gepraat en hij zegt dat hij gewoon erg nieuwsgierig was hoe het met haar ging. Zij had hem een berichtje gestuurd en hij had geantwoord. Er was verder niks gebeurd.

Weer een paar weken later kwam ik erachter dat er een vrouwelijke collega van hem bij ons thuis was geweest, 3x! En dat terwijl ik aan het sporten was. Nu viel ook het kwartje waarom hij vroeg hoe laat ik exact thuis was na het sporten... Hij moest haar natuurlijk de deur uit werken voordat ik thuis kwam. Volgens hem is er niks gebeurd, ze zouden gepraat hebben over het werk wat niet lekker liep. Zij wilde meer van hem op de 3e afspraak maar toen heeft hij gezegd dat hij dat niet wilde.

Toch merk ik wel aan hem dat hij voor ons wil gaan. Ik vind het alleen moeilijk om hem weer te vertrouwen. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer en op het moment voel ik me weer erg verdrietig en zoek ik overal iets achter.
Bovenstaande is natuurlijk niet het hele verhaal, in de tussentijd zijn er ook veel positieve dingen gebeurd en ik denk echt te zien dat hij ons niet kwijt wil. Alleen als je iemand 10 jaar lang blindelings vertrouwt en er dan achter komt dat je maatje je gewoon voorliegt dan stort je wereld in.

Deze periode vorig jaar, toen zijn de berichten met die meid begonnen. Dat heeft gelopen tot maart. Voor mij is dit dus een moeilijke tijd op dit moment. Vandaar dat ik nu even iets zoek om van me af te schrijven en mee te lezen met jullie

Olijfje 2

Heb je nog enig vertrouwen in je man? Ik lees dat je eigenlijk overal achter heb moeten komen en hij niets uit zichzelf vertelt. Zo ben je keer op keer beduvelt... Natuurlijk kun je hem niet vertrouwen, dat is volledig normaal dat je dat niet kunt: hij heeft het ernaar gemaakt.

Kun je vertellen waardoor je het gevoel hebt dat hij er echt voor wil gaan?

dames wat vinden jullie nou hiervan?

In het vorige draadje heette ik Marina maar de a was weggevallen bij mijn eerste posting in dit draadje dus ik ga maar zo verder.

Even iets heel anders: mijn beste vriendin heeft iets met een getrouwde man. Al wat jaren. Eerst zag het er naar uit dat hij echt ging scheiden, ging ook ergens anders wonen dan bij zijn vrouw, zagen elkaar nauwelijks meer (hij en zijn vrouw) etc. Maar sinds een tijdje is hij bij haar terug en aanvankelijk verbrak hij toen ook de affaire met mijn vriendin. Tot haar grote verdriet want ze dacht dat hij echt voor haar zou kiezen. Ik heb haar opgevangen en alles maar altijd duidelijk gemaakt dat ik het dus geen leuke man vond, dat hij van twee walletjes at, dat zij er aan meewerkte dat die vrouw bedrogen werd. etc. Maar goed, hij ging toch terug en verbrak de affaire. Maar... nu hebben ze weer wat! terwijl hij terug is bij zijn vrouw. Ik word er niet goed van. Vind het zo erg voor die vrouw (die dus van niks weet en denkt dat hij voor haar gaat) Tegen vriendin heb ik gezegd dat ik er niets meer over wil horen en haar ook niet meer op ga vangen als het uit gaat.
Het lukt me echt niet hierom mijn vriendschap met haar te verbreken... ik heb geen familie, laatste verkering is vreselijk verlopen en nauwelijks kans meer op een nieuwe en maar een paar vriendinnen waarvan zij de beste. Maar ik zit in gewetensnood. Wat moet ik nou...