Verder na ontrouw deel 3

Uptown

"Maar het lastige is dat man er boos om kan worden. Dan zegt hij: ik heb spijt, ik heb zo vaak sorry gezegd... en je blijft erop terug komen en mij verwijten maken. En dan komen we in een ruzie. Omdat ik het niet eerlijk vind dat ik maar moet doen alsof het allemaal vergeten en vergeven is. Zo voelt het dan he..."

Leg het hem eens plastisch uit.
Wat je deed beschadigde me zo alsof ik een ongeluk met een vrachtwagen ternauwernood heb overleefd. Maanden in coma gelegen. Ik ben aan het revalideren, dat kost tijd. Wat jij (hij) wil kan nog niet. Mijn hoofd zou wel willen maar ik kan letterlijk nog niet bieden wat jij wilt door de schade die is ontstaan.

Waar ik nog steeds "blij" om ben

Is dat hij het zelf heeft opgebiecht. Ik heb er dus niet zelf achter moeten komen. Stel, Dan had het misschien nog langer geduurd. hij heeft het opgebiecht en achteraf is dat mede een reden geweest dat ons huwelijk heeft standgehouden. Dat gaf me ook het vertrouwen voor de toekomst. Hij kon het dus niet verzwijgen, en zegt dat ie dat nog wel het ergst heeft gevonden, dat ie niet eerlijk/oprecht tegen me was. We praten er nooit meer over. Heel af en toe een "quasi grappige" opmerking van mijn zijde maar met een diepere betekenis die hij dan alleen begrijpt, maar dit gebeurt echt zelden. Alles heeft tijd nodig.

Uptown

Die houding van je man...
"Maar het lastige is dat man er boos om kan worden. Dan zegt hij: ik heb spijt, ik heb zo vaak sorry gezegd... en je blijft erop terug komen en mij verwijten maken. En dan komen we in een ruzie.
man vind het volgens mij zelf wel genoeg zo. Voldoende gestraft. Of gewoon lastig om mij zo te zien. Maar dat zegt hij verder niet. Hij wordt vooral boos als ik weer eens argwaan heb. Of gewoon weer aan alles twijfel. Dan zegt hij: ik heb al zoveel sorry gezegd en toch blijf je erover doorgaan."

Ikzelf zou het niet accepteren als man zo doet. Ergens moet hij toch begrijpen dat jij ontzettend gekwetst bent en dat je daar niet zomaar even de spons erover en probleem opgelost.
Herstel van vertrouwen heeft veel tijd nodig maar vooral veel begrip en geruststelling en openheid van man. In plaats van boos te worden als jij achterdochtig wordt zou hij je evengoed liefdevol in de armen kunnen nemen en vertellen dat hij je gevoel begrijpt maar dat hij echt zijn lesje wel geleerd heeft. Ben er zeker van dat je je onmiddellijk beter zou voelen en de boosheid en achterdocht wegebben.

Misschien is het voor man niet altijd leuk om ons verdriet te zien en met onze negatieve gevoelens om te kunnen gaan. Maar het minste wat ze kunnen doen is open staan voor conversatie, ook ons geruststellen en ook zij kunnen dan zeggen wat het binnenin bij hen doet. Zo kom je net dichter bij mekaar en werk je aan herstel.

Waak over je eigen grenzen uptown. Laat je niet behandelen alsof er een "niemendalletje' gebeurd was en nu streep eronder en verder. Zo werkt het niet.

Moed en liefs x

Mooi

Het is onmogelijk, zei de trots
Het is riskant, zei de ervaring
Het is zinloos, zei het verstand
Geef het een kans, fluisterde het hart

xxx

Truus en haat

De woede en haat naar Truus toe begrijp ik heel goed, ik heb er zelf ook lange tijd last van gehad.
Maar daar heeft ze grotendeels zelf voor gezorgd door mij te stalken.
Ik zie haar nog geregeld en voel dan geen haat meer, vind haar nu een triest geval.
Was ik eerder wat angstig om haar tegen te komen, nu voel ik me boven haar staan en hoop ik dat ze aan me ziet dat het goed met mij gaat!
Zij is aleen nu, gescheiden van haar man, haar gezin is kapot en mijn man heeft ze niet gekregen.
Door haar eigen stommiteiten, dat kan de andere kant van ontrouw zijn.
Ik denk dat zij haar lesje ook wel geleerd heeft, dat is haar straf.
Soms denk ik ook wel waarschijnlijk heeft mijn man haar van alles belooft en rekende ze helemaal op een nieuw leven met hem.
Dat het dan anders uitpakt en je eigen huwelijk ook niet meer te redden is is pijnlijk en hard.
Ik vind het vooral voor de kinderen heel verdrietig die zijn uiteindelijk de dupe hiervan.

Uptown

Heb je inmiddels hulp ingeroepen? Echt meis, doe dat! En ik hoop dat als jij eenmaal voor jezelf iemand hebt, je man ook bereid is tot relatietherapie. Want het gaat niet goed zo...
En heb je nog iets aan de tips hierboven? Hoe je je man kunt duidelijk kunt uitleggen wat jij nodig hebt?
Heel veel sterkte!

net bezig

Hallo, Ik ben nieuw hierin maar ben al even de verhalen aan het lezen en herkenal zo veel.
Ik ben in Augustus erachter gekomen dat mijn man een affaire had, ik heb altijd geroepen ik ga direct weg als je me bedriegt maar dat kon en kan ik niet. Hij heeft direct voor mij gekozen en haar dat gezegt .
Mijn man heeft na een niet al te leuke jeugd een muur opgebouwd en daar leef ik al al die tijd mee.. (ik had dit ook gelezen bij 1 van jullie ,weet even geen naam maar hetzelfde verhaal) Ik heb die muur ook geaccepteerd. Ik weet dat het niet aan mij ligt ,mijn man zegt ook dat hij niet ongelukkig is in ons huwelijk maar de verliefdheid heeft wel dingen opengebroken van vroeger en misschien toch iets dat hij bij mij blokt.
Toch heeft hij dus 2x nadat ik erachter kwam weer contact met haar gezocht , nu heeft hij na de 2de keer echt voor mij gekozen maar de twijfel over wat hij nou echt wil met zijn huwelijk en in het leven in het algemeen (midlife crisis) blijft. Ik werd hier zo onzeker en verdrietig van dat hij nu in ieder geval voor 4 weken het huis uit is om tot rust en zichzelf te komen. De afspraak was dat we wel wat contact zouden houden , nu is hij een week weg en wil dus helemaal geen contact voorlopig.. hij voelt rust en vind dat wel prettig.
Ik snap hem best maar ik zit nu alleen in ons huis geen idee wat er in hem omgaat en hoe het gaat aflopen .
Het hele proces is zo egocentrisch vind ik .. Ik ben bedrogen maar sta zolang ik hem terug wil natuurlijk met mijn rug tegen de muur omdat hij in de war is.. soms denk ik waar is het begrip voor mij..
Ik heb lieve mensen waar ik tegen kan kletsen maar als je dit niet meemaakt heb je eigelijk geen idee wat dit van binnen met je doet . Er word geroepen denk aan jezelf .. ja dat snap ik maar er is nu maar 1 ding dat ik wil en dat is de kans om weer samen een toekomst op te bouwen want we hadden/hebben het heel goed samen.
dano

dader-slachtoffer dynamiek

Wat ik hier -en bij mijzelf- toch heel veel opmerk is een dader-slachtoffer dynamiek. Degene die de daad begaan is, heeft wel spijt en vindt het wel rot maar is lang niet zo diep getroffen als degene die gekwetst is. Dat is een open deur maar ik vind het toch interessant. Want je kan eigenlijk niet verwachten dat de dader voelt wat jij voelt. Zo werkt het gewoon niet. Mensen geloven toch altijd ergens in hun eigen onschuld of gewoon spijt bekennen en verder gaan tot de orde van de dag. Ik bedoel: wij gedenken nog steeds in grote getale 4 mei. Wat doet Duitsland op die dag? Of enige andere dag? precies. Doorgaan met leven.
Het is keihard maar je gaat niet gedaan krijgen dat die ander begrijpt hoe diep je geraakt bent. Of je moet hetzelfde flikken en de meesten hier, ikzelf inclusief, zijn zo niet gebakken...

Ik zelf vind het interessant hoe je die dader-slachtoffer dynamiek zou kunnen keren... en heb daar veel over nagedacht. Ik weet het allemaal nog niet zeker maar kom bij dit: het verdriet over het vreemdgaan is in feite boosheid, de boosheid die ik over het vreemdgaan heb is in feite een weg terug naar mijn kracht (ja is een stap maar zo werkt het voor mij)... oh en als ik goed kijk en eerlijk ben, was ik zoooo uit mijn kracht in die tijd dat hij vreemdging... ik was bijna een sitting duck om gekwetst te worden... shit zeg, waardeloos. Oh maar wacht nee niet shit: ik kan die boosheid gebruiken om in mijn kracht te zijn. wow: nou voel ik me meteen veel minder slachtoffer, sterker nog ik heb meer kracht dan eerst...

het is wat positivo, maar zo voelt het vandaag en ik wil het toch delen

Flanagan

"Ik geloof ook niet in de dader-slachtoffer dynamiek. Eerder in een 'verder gaan' gedachte van mensen die het gebeuren niet kunnen over doen."

Maar die mensen die verder willen gaan zijn toch meestal de 'daders'?

En...

Minder blijven hangen in emotie. Mannen kunnen iets makkelijker loslaten en nee, niet alleen omdat ze mogelijk de "dader" zijn. Ik schaar me achter Flanagan, een goede analyse waar ik me helemaal ik kan vinden en wat waarschijnlijk ook mijn redding is geweest. Natuurlijk moet je het wel kunnen maar ik wil het eenieder hier toewensen.

Oh maar daar ben ik helemaal mee eens Flanagan

Het vraagt inderdaad een nuancering van mijn observatie. Natuurlijk is het ook een verschil tussen mannen en vrouwen. Ik zie bedrogen mannen echt niet meer dan 2000 berichten over en weer sturen over 'hoe ze hier toch mee moeten dealen' 'en oh ik blijf het maar steeds tegenkomen ook al proberen ik het te negeren'etc Maar dat is juist inherent aan de slachtoffer dynamiek van vrouwen: er eindeloos over willen praten om het te processen. Ik denk dat mannen die slachtoffer zijn er wel een paar keer misschien bij een biertje met een maat over praten maar vervolgens of een nieuwe vrouw nemen of ja... weet ik eigenlijk niet. Ik ken geen mannen die bedrogen zijn geweest, het hebben vergeven en vrolijk verder gegaan zijn... jij wel?

Nee, die ken ik niet

Ik denk dat mannen eerder de beslissing nemen om dan maar te scheiden, terwijl vrouwen nog willen vechten voor de relatie. Misschien (dat denk ik) vanwege de kinderen. Net zoals dat ik heb ervaren dat ouders van zwaar gehandicapte kinderen vaak anders tegen de verzorging aan kijken. Moeders gaan door tot ze er zelf (bijna) aan onderdoor gaan, mannen nemen eerder de rationele beslissing om een kind in een instelling oid te plaatsen. Natuurlijk, ik generaliseer, maar ik denk dat het vaak zo gaat.
In mijn geval in ieder geval wel. Waren er geen kinderen geweest dan had ik niet met hem verder gewild. Ook al hou ik nog steeds van hem. En ook al wist ik zeker dat hij een fout maakte. Maar hij is behoorlijk ver gegaan, in ieder geval over mijn grens.

En nog even over het achter je laten en weer verder gaan. Op zich helemaal eens met de gedachtegang hier, en ik probeer dat ook te doen hoor. Maar toch, maar toch, hij komt er dan wel heel makkelijk mee weg. Hij maakt de fout, en ik moet er maar overheen zien te komen. Lekker makkelijk, om dan maar te zeggen dat mannen er anders tegenaan kijken, er minder zwaar aan tillen, makkelijker aan seks zonder liefde doen en noem het allemaal maar op. Waarom zou ik daar wel allemaal rekening mee moeten houden, en hij niet met mijn gevoelens en gedachten? Dat is mijn worsteling iedere keer.

Er makkelijk mee weg komen...

Nou ik denk niet dat de mannen die bedrogen hebben er zo over denken. Ze worden er steeds weer mee geconfronteerd doordat hun bedrogen vrouw er over door blijft praten, het niet los kan laten. De keuze om er op een bepaald moment over op te houden geeft dan de ruimte om verder te kunnen gaan. Mannen kunnen het beter dan vrouwen. Ik heb het bij mijn man ook gezien. het moment dat we "overgingen tot de orde van de dag" en alles was gezegd en ik niet meer in herhaling viel (want dat is wat we ook allemaal doen, steeds weer de "waarom" vraag stellen) toen konden we samen verder met de wederopbouw.

maar

Ik heb nergens gezegd dat de vreemdganger er makkelijk mee weg moet komen hoor. Ik merk alleen bij mijzelf op dat ik als 'slachtoffer' bleef hangen in een soort erkenning van die ander willen hebben of althans willen dat hij zou voelen hoeveel pijn het gedaan had. En dat werkte niet. Was nooit genoeg. Kwam altijd weer bovendrijven. Toen ik dat over mijn kracht en kwaadheid ontdekte (iets waar mannen vaak sneller bij kunnen inderdaad en niet eindeloos willen praten) toen verschoof alles. Helaas was de relatie toen ook niet meer houdbaar. Maar ik had wel mijzelf terug en was minder verdrietig.

Maar dan zijn we het toch eens Flanagan?

Ik begrijp niet zo goed wat je wilt zeggen...

Ja okay

Daar ging het mij inderdaad ook om: hoe komt degenen die bedrogen is uit de strijd

Oh, maar zo kijk ik er niet doorlopend tegenaan hoor

alleen steekt het zo af en toe de kop weer op. Het voelt gewoon soms onrechtvaardig. Onze relatie is nooit gelijkwaardig geweest, en hierdoor kan hij dat denk ik ook nooit meer worden. Ik zou gewoon zo graag willen dat ik echt ontspannen kon, me veilig kon voelen. Maar dat komt nooit meer denk ik, en dat is een pijnlijk besef. En zo af en toe vind ik dat hij daarvoor 'gestraft' moet worden.

Nou ja, zoals jullie merken gaat het even niet top hier. Zoon heeft een dalletje, chaos op het werk, man werkt (te) veel en is daardoor thuis minder beschikbaar (en al helemaal niet voor mij met mijn dip), en de feestdagen komen eraan met pijnlijke herinneringen, dus het is gewoon weer even buffelen. Gaat wel weer over.

wachten..

Ik ben een slachtoffer van zijn daden maar ik ben niet bezig met wat hij gedaan heeft , dat heb ik geanaliseerd en probeer daar overheen te stappen en te werken naar weer vertrouwen en plezier met elkaar.. Bij mij is nu alleen de vraag wanneer hij weet wat hij wil en daar ga ik nu meer kapot aan dan wat hij allemaal gedaan heeft. Hij kiest steeds voor mij maar ook weer niet .. dat nekt je . Hebben jullie dit ook meegemaakt of ging de man direct voor jullie?
Dano

Dano

Man ging meteen voor mij, ahoewel het wel lastig was te geloven soms. Zijn Truus is ook getrouwd en riep meteen dat ze nooit bij haar man weg zou gaan en dat ze niet verliefd was (wat ik betwijfel), maar dat ze het als een avontuur zag. Man was overduidelijk wel verliefd, ga hij ook eerlijk toe, en alhoewel de insteek van hun affaire inderdaad niet was om samen verder te gaan, maar een spannende toevoeging op hun leven, durf ik toch niet te zeggen wat er gebeurd was als Truus had gezegd ik ga weg bij mijn man en met pluisman verder. Mijn man is er het type niet naar om dan per direct mij en zijn gezin in de steek te laten maar hij zou geestelijk verscheurd raken door twijfel en verwarring. Verliefdheid doet rare dingen met je. Dat heb ik zelf ook ooit in een ver verleden meegemaakt dus daar kan ik nog wel enigszins begrip voor opbrengen, hoe moeilijk het is om dat de kop in te drukken.

Ik heb dus nooit in jouw situatie gezeten, al blijft er een stemmetje in mijn achterhoofd fluisteren van "wat als.....", maar dat probeer ik los te laten.

In jouw geval zou ik (en das in theorie, snap dat dat makkelijker klinkt dan in praktijk) juist stelling nemen en zeggen dat hij beter een poosje weg kan gaan en terugkomen als hij het zeker weet. Denk dat je meer respect afdwingt met een duidelijk statement dan onzeker en angstig aan zijn been hangen (al was dat ook mijn eerste reactie).

Denk dat in heel veel gevallen als mannen een maand gaan "proeflogeren" bij de nieuwe Truus inclusief haar kinderen erbij (terwijl je je eigen niet ziet) gauw genezen zijn, vaak ook als ze het nieuwe financiele plaatje onder ogen zien... (klinkt hard, maar daar heb ik al meerdere mannen om zien terugkruipen, uiteraard was er ook nog liefde in het spel).