U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Verder na ontrouw deel 3
Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
positief
Ik ben even van het forum weg gebleven , omdat en ik lees het nu bij meerdere dat ik bang ben dat ik dan zo in het bedrog blijf hangen . Mijn man is nu 2 weken thuis en op zich gaat het goed. De eerste paar dagen waren het mooist dan is hij helemaal op mij gericht en lief.. Toen hij weer moest werken merkte ik toch weer die afstand , niet heel erg maar toch.. Hij zit ook duidelijk nog niet goed in zijn hoofd/vel .. hij roept steeds er is zo veel gebeurd en dat we beschadigd zijn en als we het niet redden dat we daar realistische over moeten zijn.. Ik denk alleen maar hoezo ..je wil hier zijn ik hou van je...jij van mij ..dan lukt het toch als je beide wil dat het werkt? Hij noemt mijn gedrag bewonderingswaardig omdat ik het bedrog eigelijk al achter me heb gelaten (niet 100% natuurlijk maar ik wil door..positief blijven..) en hij blijft down en stil soms..
Soms denk ik HALLO ik moet me down voelen , hij heeft mij bedrogen ...waar is mijn begrip ..
Wat is makkelijker blijven of weg lopen ..Ik denk geen van beide ..Het verdriet en het bedrog blijft in beide gevallen en zolang er nog houden van is ..is alles mogelijk toch!
Ik lees nu weer zoveel over hoe zwaar het is zelfs na een paar jaar en dat beangstigst mij , daarom neem ik soms even afstand van het forum ..maar het geeft me ook kracht om jullie verhalen te lezen om verschillende redenen..
Ik ben nog steeds positief over mijn huwelijk , ik weet gewoon wat we waren samen en dat het bedrog niks met ons te maken heeft maar alles met hem en daar ligt dan toch ook weer de angst ...want het bedrog achter ons laten is 1 ding maar zolang hij niet tabiel is ?
Sterkte maar weer voor iedereen ....
regenboog
ik heb precies hetzelfde als jij. ben ongeveer net zolang als jij aan het zwoegen van dit alles. en vraag me heel vaak af..maar wat wil ik. hij zegt en doet er alles aan om me te laten voelen dat ik de enige ware ben. maar bij mij is dat weg.
het grijpt mij ook nog steeds naar mijn keel als ik er aan denk. ik heb een lunchafspraak met man...maar voelde vanmorgen ineens; wat moet ik zeggen?waar moet ik het over hebben? ik merk dat ik geen trek meer heb in dingen te delen met hem. hij is mijn maatje niet meer hij is niet meer de liefde van mijn leven. het is weg. dat roep ik al heel lang. ik zeg het ook tegen hem. en het standaard antwoord is; maar dat goede gevoel komt echt terug. nou ik weet niet wanneer. dat ene gevoel is echt weg.
ik voel me klaar voor mijn nieuwe zelfstandigheid. ga een weekend weg. wie weet wat ik tegen komn. haha
gitteNN
Dano, fijn om van je te horen!
En wat fijn dat het goed gaat. Nee, het is niet meer zoals eerst, en het is nu natuurlijk allemaal nog heel pril, dus het moet allemaal nog een beetje tot rust komen denk ik. Maar je bent volgens mij op de goede weg.
Ik hoop van harte dat je man zich gaat realiseren dat hij zelf, en jullie samen, nog wel wat werk te verzetten hebben. En dat daarvoor hulp beschikbaar is, want het is eigenlijk niet te doen, zelf. Is mijn ervaring...
Ik heb vorige week zelf weer een sessie gehad met mijn coach, omdat ik merk dat ik toch vaak vanuit (negatieve) aannames reageer. En ik heb nog last van redelijk plotseling opkomend verdriet, waar ik niet zo goed raad mee weet. Lissie's opmerking over dat ik niet gerouwd heb heeft me aan het denken gezet. Dat is natuurlijk ook zo. En dat geldt voor jou ook. Je man bedenkt zich, je bent blij en je focust op het positieve, je wil dóór. Maar ondertussen is het verdriet over wat er gebeurd is er wel, en dat gaat niet weg omdat de situatie nu veranderd is. Bij mij gaat het zelfs om een periode van 2 jaar waarin man twijfelde, we hebben 2 'doorstarts' gehad en dat hakt er natuurlijk ook in, 2 keer weer hoop hebben dat het goed komt en 2keer weer teleurgesteld worden. Dus het is niet gek dat dat verdriet af en toe de kop nog op steekt. Heb het er naar aanleiding van de post van Lissie en mijn gesprek met mijn coach ook met man over gehad. En hij begrijpt me gelukkig heel goed.
Maar... ik hoop ook dat man nog verder gaat met zijn eigen proces. Heb van de week uitgesproken dat ik vind dat hij het nu teveel laat gaan. Sinds de zomervakantie geen gesprekken meer met de relatietherapeut, en tussen ons komen goede gesprekken gewoon niet vanzelf op gang, man vindt dat heel moeilijk. En dus is de aanleiding vaak iets waar ik tegenaan loop, waar ik door gekwetst ben, boos of verdrietig over ben. In ieder geval altijd op mijn initiatief en zelden met een positieve aanleiding. Dat vind ik niet fijn. Dus we zijn op zoek gegaan naar manieren om vaker met elkaar in gesprek te gaan, juist over andere zaken dan 'de relatie'. Hoop dat dat werkt.
Maar ondertussen gaat het gelukkig heel erg goed. Ik voel me steeds veiliger, het wantrouwen is veel en veel minder, en het geloof in een goede afloop groeit. Ik hoop dat het bij jullie ook zo goed gaat/blijft gaan.
pennenstreek
je coach is dat een psycholoog of een 'echte' coach? hoe en waar vind je zo iemand?
grt
GitteNN
Regenboog
Hoi, ik leg het je graag uit maar weet niet waar je op doelt: wat is er bij mij ook niet zo? :-)
pennestreek
Ik denk ook echt dat we er wel gaan komen , mijn man wil alleen helaas geen therapie meer ..hij is zelf gestopt en relatie therapie gelooft hij niet in zegt hij.
Ik wil graag de EFT therapie doen ..dat is gericht op communiceren vanuit je gevoel. Misschien als we wat verder zijn.
Ik word alleen zo verdrietig van de reacties van mijn familie ... Mijn moeder en mijn broer reageren zo heftig.
Ik had net mijn moeder aan de telefoon en ik hoef maar iets te zeggen of het gaat mis ...ik vraag of ze niet zo afstandelijk wil doen naar mij toe maar gewoon zoals ze normaal zou doen en ik zei iets over mijn broer dat die maar even in zijn sop kan gaarkoken , ik vraag dit uit mijn emotie en ze draait het om en opeens zijn zij de slachtoffers en heb ik geen idee wat het met hun doet en mag ik dit niet zeggen en ze hangt op helemaal overstuur... Dus nu voel ik me klote ...terwijl ik denk wat heb ik misdaan behalve mij hart volgen???
Gitte
ze is echt een coach. Ik heb haar zelf 'gevonden', ze kwam op mijn pad toen ik het heel moeilijk had, en ik heb gemerkt dat dat soort dingen geen toeval is 
. Moet het dus ook zelf betalen, dat wel. Maar ik ben heel blij met haar.
En weet je, eigenlijk weet je het allemaal zelf best wel, maar het is gewoon fijn om met iemand te kunnen sparren, kijken of je het allemaal wel goed ziet, kijken hoe je je eigen gedrag kunt sturen. Met haar heb ik nu op een rijtje gezet wat ik allemaal bereikt heb, zelf dus, de afgelopen jaren, en dat was heel veel! En ik heb even op een rijtje gezet wat ik nog wil bereiken, zowel in mentaal opzicht, dus in mijn eigen ontwikkeling, als in praktisch opzicht.
Hoe je zo iemand vindt? Onder de 'C' van coach in de telefoongids denk ik. Houdt advertenties in de gaten in het lokale sufferdje, of kijk online, of in bijvoorbeeld de Happinez, daar zie ik ook altijd dat soort mensen adverteren. Mijn coach is NLP-coach (en trainer) en maakt vooral alles heel praktisch.
dank jewel
pennenstreek.
Dano
Heftig joh, die familie van je. En ergens begrijp ik ze ook wel, maar je zou willen dat ze onvoorwaardelijk achter je staan he. Ook als het alsnog fout gaat, maar dan voel je nu al aankomen dat het een gevalletje 'ik zei het toch?' gaat worden...
Ik kan je geen raad geven. In mijn familie is het heel anders gegaan, man is gewoon weer mee gaan draaien. Misschien scheelt het toch dat er bij ons kinderen zijn. Hoe dan ook is er dan een band, en die wil je als familie, vanwege de kinderen, goed houden. Ik heb daar wel ook echt om gevraagd, met zoveel woorden, toen we bezig waren met de scheidingspapieren. Ik wilde heel graag dat verjaardagen toch gewoon gezamenlijk gevierd zouden kunnen worden. Het leek me voor de kinderen (en mezelf) afschuwelijk als we daar ongemakkelijke situaties zouden krijgen, of mensen die niet komen als man er zou zijn. Maar ik zou dus niet weten hoe je dit op moet lossen. Geef het tijd, dat sowieso, en vraag om hun steun. Ik zou problemen die je hebt met je broer nu niet met je moeder bespreken, en andersom. Vraag ze alleen 1-op-1 om jou te steunen. En geef aan dat er nog geen contact met je man hoeft te zijn. Dat lijkt me wel belangrijk. Aan de andere kant, hoe langer dat duurt, hoe lastiger de eerste keer misschien wordt... Moeilijk hoor!
En wat betreft je man, ik zou echt therapie aanraden. Of je het kunt eisen weet ik niet, maar ik zou echt aangeven dat je vindt dat jullie hulp nodig hebben, en dat je dat ziet als het bewijs van zijn goede wil. Ik weet niet waarom hij 'niet gelooft in relatietherapie', maar misschien kun je alvast een paar van de oefeningen uit 'Houd me vast' doen? Ik vond dat direct heel raak en verhelderend, en man ook. Die raakte er daardoor ook van overtuigd dat EFT voor ons een goede therapievorm zou zijn.
Succes meis! En sterkte.
pennestreek
Dank je... Het zal allemaal wel tijd nodig hebben..maar ik heb een koppige moeder en broer..we zien het wel.
Ik vind mijn huwelijk op dit moment het belangrijkste daar moet ik verder mee..
Ik heb inderdaad het boek en zal die oefeningen er eens bijpakken..had het wel verteld aan mijn man over deze vorm van therapie en dat ik het boek aan het lezen ben.
Tijd en nog eens tijd... pfff ,Wat zou ik graag terug willen naar de heelijke naïeve tijd voor dit alles...
Bobbie, ik bedoel daarmee dat jij ook nog na je scheiding last hebt van bepaalde nare gevoelens wat betreft het ontrouw.
Dat je dat niet kwijt was toen je bij je man wegging maar het nog steeds meedraagt.Snap je wat ik bedoel?
GitteNN, ik heb dat inderdaad ook dat als man lieve dingen tegen mij zegt het mij niet zoveel raakt. Het komt bij mij niet echt binnen.
Ook bepaalde gevoelens maar hem toe zijn bij mij behoorlijk afgezwakt door alles.
Heb laatst een best emotioneel gesprek met hem gehad over hoe ik me nu voel.
Heb geuit dat ik het soms echt niet meer zie zitten en ik twijfel over onze toekomst.
Man schrok wel zichtbaar en zei maar dat komt vast wel weer goed, we gaan ervoor.
Ik mis gewoon mijn power, mijn positieve kijk op alles.
Dano, ik snap heel goed dat je hier soms schrikt als je leest dat sommigen nog jaren worstelen met allerlei heftige gevoelens wat het ontrouw heeft veroorzaakt.
Dat hoeft natuurlijk ook niet voor jou te gelden.
Laat je daar niet door af schrikken. En anders inderdaad even wat afstand nemen van hier.
Zelf dacht ik eerst ook van hier gaan we goed doorheen komen maar bij ons kwam door de relatietherapie heel wat los.... Dat heeft nogmaals een crisis veroorzaakt maar daarna ook veel verbetering.
Kennelijk moest de bom barsten voordat we de juiste kant op konden gaan.
Het is ook net als bij een rouwproces het verwerken, zoek dat maar eens op.
Pennestreek, wij hebben ook 2 crisissen moet doormaken, dat heeft er bij mij ook flink ingehakt.
Ook al ging het daarna beter, het heeft mij heel veel pijn en verdriet gedaan.
Snap het Regenboog
Ik heb er in zoverre " last" van dat het soms opduikt. Niet dagelijks of wekelijks, zelfs niet altijd maandelijks.
Wat veel meer nog heeft ingegrepen was het decennia-lange zwijgen en het niet goed genoeg bevonden zijn.
Toen dat ook met vrienden en familie bleek, heeft mij dat meer aangegrepen dan alles van voor de scheiding.
Als zelfs een wankel vangnet niet voldoende of geen steun biedt, sta je er op ( ouders en kinderen na) alleen voor.
En dat stukje, daar heb ik in contacten tot op vandaag last van.
Over de scheiding en wat vooraf ging, daar praat ik hier over mee, maar zelden in het openbaar. Ik voel er af en toe wat door, maar het beheerst mijn functioneren en leven niet meer na 5 jaar. Natuurlijk, in een zwak moment kan ik nog best eens een klein traantje laten rollen naar geen huilbui of depressieve gevoelens meer. Gelukkig. Dat is ook meer het gevoel van een falend huwelijk dan verraad inmiddels.
Soms
Zie ik deze fase als een ongeluk. Een ongeluk zie je niet aankomen, het kan je een letsel bezorgen, zelfs een operatie. Na de operatie kan je wel weer lopen of je arm gebruiken, maar het is nooit meer even goed. Je voelt het wanneer terug komen als je het been of arm te veel belast hebt. Het herinnert je aan het ongeluk. Maar je hebt het ermee te doen. En huisgenoten hebben het er ook mee te doen dat je ergens hebt moeten inleveren.
Deze zichtbare vergelijking helpt mij met het verwerken van minder leuke momenten die je innerlijke gevoel op hol kan doen slaan.
Het geval is dat ik daadwerkelijk in die tijd ook een ongeluk had gehad en het revalidatieproces mij bewust maakte van die fysieke inlevering. Zo merkte ik ook hoe huisgenoten vergaten dat ik heb moeten inleveren en nog herstellende was. (Niet zo vreemd als je zelf geen operatie hebt ondergaan.) Het hele proces heeft mij geleerd dat dit mijn 'strijd' was/is. Mijn proces van verwerken en accepteren en werken aan waar ik sterker moet worden om verder te gaan. Dus krachttrainng en meer sporten om meer 'body' te krijgen.
En tijdens het vaker sporten, overdacht ik de tegenslagen binnen mijn relatie. Ik kon dat proces vergelijken met het fysieke proces waar ik middenin zat. Ook in dat proces liep ik tegen huisgenoten aan die mijn gevoel niet konden begrijpen omdat ze het zelf niet hoefden te ondergaan.
De progressie in de fysieke krachttraining hielp mij mijn ogen te openen voor de progressie in het overleven van een heel ander zware tegenslag.
En net zoals mijn knie ondanks genezing en na maanden van krachttraining, dagen kent van flink kraken, zo kent ook mijn relatie dagen dat het kraakt. Maar er valt nog wel mee te lopen.
Als ik tijdens een wandeling met het gezin, mijn knie voelt zeuren. Zeg ik dat we een stapje rustiger moeten lopen of ik zeg niets en laat het aan de anderen over of ze het zelf merken en erop anticiperen. Soms loop ik met nordic- sticks en krijg ik vragen waarom ik die mee neem. Voor de steun en uit voorzorg. Het wordt geaccepteerd.
De verandering binnen het gezin na een ingrijpende gebeurtenis, hoeft niet van één kant te komen. Ik besef wel dat ik het ook een taak in heb; minder vaak stil staan bij het verleden en de verbetering koesteren.
Regenboog
Wat rot voor je... al die gevoelens die je beschrijft... en wat herkenbaar ook weer voor mij. Tja ik zal die gevoelens ook meenemen een nieuwe relatie in, de kwestie is alleen dat dat er waarschijnlijk niet meer in zit voor mij. Dat maakt dat ik de wrange keuze moest maken tussen een man die zielsveel van me hield maar die niet betrouwbaar is (ja die zaken kunnen dus blijkbaar samengaan, ik ben er ook nog steeds verbijsterd over) en alleen zijn.
Ik mis hem dat is zo. Ik ben vaak eenzaam. Maar ik heb niet meer dat verscheurde gevoel dat ik geraakt word in mijn hart door iemand die er het volgende moment weer een mes in kan steken. Zoals ik al zei: ik ben een stukje gelukkiger en het wordt meer, door de rust die weerkeert in mijn emotionele systeem.
Complicerende factor bij mij is die narcissistische persoonlijkheidsstoornis van hem. Vergeet dat niet.
Regenboog
Ik snap wat je bedoelt met ik mis mijn power .. dat heb ik ook ik mis mijn lichtje , ik was altijd opgewekt en vrolijk naar iedereen toe ..altijd lekker kletsen met mijn klanten maar het is er gewoon even niet...
Ook al is mijn man nu thuis het is niet direct weer 100% jippie..
het stomme is dat ik niet eens zo met het overspel zit op dit moment maar meer met de al gehele gemoedstoestand van mijn man...Hij zit in een soort negatieve spiraal ,die is begonnen na de dood van zijn ouders en in die spiraal is zij dan natuurlijk ook gekomen maar ook al kiest hij nu echt voor ons het negatieve en het allemaal niet weten met het hele leven is er nog... Gister zei hij dat hij zichzelf niet vertrouwd ... hij bedoelt omdat hij steeds zo twijfelt over alles en van links naar rechts gaat in wat hij wil.... Daar werd ik natuurlijk niet blij van ... ik heb gezegd dat ik niet weer met twijfel ga zitten ..ik was bereid om hem los te laten en die kans had hij maar hij kon niet weg bij mij dus denk ik hou nou op met je rare geklets maar hij is niet stabiel zoals hij zelf ook zegt dus nu moeten we ook nog zijn midlife crisis( zo noemt hij het) door.. Pfff
Zoek hulp!
Ik blijf het toch zeggen hoor! Hier komt hij zelf niet uit. Echt niet. Mijn man had precies hetzelfde, zag ook niks in therapie, maar is nu heel blij met wat hij daar geleerd heeft. En dat was gedeeltelijk nog wel in onze relatietherapie, naast een paar individuele sessies die hij twee jaar terug heeft gedaan. Je (man) blijft gewoon in die negatieve spiraal hangen, het is bijna niet te doen om daar zelf uit te komen. Dus nogmaals mijn advies: laat hem naar de huisarts gaan en zich doorverwijzen naar een therapeut.
pennestreek
Ik ga het nog wel eens zeggen tegen hem... Ik denk ook dat het goed is .
Hij moet et alleen wel zelf willen maar als het zo blijft kan ik hem misschien wat meer overhalen..
Dano
Lastig balanceren he?! Hij moet het zelf willen, schrijf je, en natuurlijk is dat zo, maar als hij echt, echt, serieus wil dat jullie relatie kans van slagen heeft, dan ontkomt hij er niet aan om met zichzelf aan de slag te gaan, en dan ontkomt hij niet aan hulp van buitenaf. Is mijn mening. En die komt niet uit de lucht vallen.
Maar, misschien kun jij het goede voorbeeld geven? En zelf al aan de slag gaan? Want jij hebt ook wel wat te verwerken ... Wie weet wat het jou oplevert, en misschien wordt de drempel voor hem dan ook lager.
Intussen: probeer te ontspannen en te genieten van het weer samen zijn!
van links naar rechts
Jee Dano, wat een herkenning. Ik had ook zo´n man die van links naar rechts ging en van voor weer naar achter. Zei het allemaal niet meer weten, even uit huis geweest, kwam weer terug maar zat vervolgens hartstikke down te wezen hier, alles wat ik zei was te veel, ik moest niet zo veel zeuren want zijn hoofd zat al helemaal vol, dan kon ie niet nadenken dus maar weer met rust laten en ondertussen zelf op je tenen lopen en de kinderen op eieren.
Twijfel, twijfel, twijfel... later viel bij mij het kwartje, hij had ook gewoon zwaar luddevedu, zat steeds maar met haar in zijn kop, kon maar niet kiezen wat ie nu echt wilde want zonder ons kon ie ook niet dacht en zei ie. Maar het contact met haar verbreken lukte ook niet cold-turkey, dus uiteindelijk heb ik (voor hem) gekozen.
Ik hoop van harte dat dat het dat bij jouw man niet is. Hij noemt het zelf midlifecrisis. Dat heb ik bij die van mij ook vaak gedacht. Als je een beetje rondsurft, kom je best wel veel herkenning tegen moet ik zeggen.
Ben het met de anderen eens, het enige waar ik spijt van heb is dat ik mijn man niet naar de therapie heb 'gesleurd'. Voor hemzelf en/of voor ons samen. Dat zag ie nl. niet zo zitten, wilde het dan nog evt wel voor mij doen, maar zonder volle overtuiging en ik vond dat hij het ook wel echt zelf moest willen, want anders had het ws toch geen zin. Wat als zit nu toch nog steeds in mijn hoofd. Dus ja, je man ontkomt er niet aan om met zichzelf aan de slag te gaan. Hopelijk gaat het lukken! #linksofrechtsom
Sterkte!
weer die twijfel..
Gister een gesprek gehad met mijn man ... ik voelde al weer zijn onrust..en had ook gezien dat hij weer naar huizen zat te kijken.. dus ik vroeg hem ,wil je hier nog steeds zijn?... Nou, daar kwam het die fucking twijfel..hij gaat van links naar rechts ....
Hoe kan iemand een avond komen na 5 weken en zeggen dat je me al ging missen en wat wij samen hebben dat we nu oud gaan worden samen en nu weer roepen dat het misschienook wel door mijn gedrag komt dat ik zo heftig reageer waardoor hij niet bij mij weg kan ????
Ik heb hem alle kansen gegeven om weg te lopen ..ik heb hem op zichzelf laten gaan ..heb hem met rust gelaten behalve die paar keer dat het me te veel werd en dan wat emotie op de app zette ...nou en..
en dan ben ik het zat en regel het voor mezelf ..ga naar de bank en een mediator en zeg hem dat als hij wil scheiden hij het maar moet regelen ...wat doet hij hij komt weer aanrennen ..en nu zeggen dat het misschien wel door mij komt dat hij dan niet weg gaat... what the f... Oh ja.. en dat het ook liefde was ,van mijn kant dan, om hem los te laten ?????? waarom laat hij die liefde dan niet zien door mij los te laten in plaats van zo te martellen...
Ik geloof echt in ons en wat wij hebben /hadden maar het wordt zo wel erg moeilijk.. ik heb hem gezegd dat er nu echt hulp bij moet komen want zo gaat het niet...
Dano
Wat vreselijk moet het momenteel voor je zijn.
Die onzekerheid waar je nu in verkeerd is echt slopend.
Waarom wil je partner niet naar een psycholoog of naar een poh die zit bij de huisarts dus dat kan zo geregeld zijn.
Waarschijnlijk is hij zelf ook de weg kwijt en ziet hij het momenteel niet helder meer.
Hij heeft echt deskundige hulp nodig om erachter te komen wat er nu allemaal gebeurt en wat hij echt zou willen.
Wij hebben ook relatietherapie gehad maar man heeft ook een aantal gesprekken bij iemand gehad helemaal voor zichzelf.
Dat heeft hem destijds goed gedaan, hij kon daar alles zeggen zonder op te moeten passen om mij nog meer te kwetsen.
Het haalde de ergste stoom van de ketel voordat we in relatietherapie gingen.
Man hier was ook wel vaak bang voor mijn reacties, ik kon echt hevig tekeergaan.
Dano, ziet je man 'haar' soms nog of hebben ze op een andere manier nog contact met elkaar?
Dat zou er ook voor kunnen zorgen dat hij weer twijfelt.
Sterkte.
Regenboog
Zover ik weet is er nu echt geen contact met haar maar 100% weten doe je dat natuurlijk niet .. ik wil hem vertrouwen en hij zegt ook dat als we nu echt gaan kijken wat er over is van onze relatie dan kan dat alleen als zij echt weg is.. Dat klinkt goed. Alleen in het gesprek kwam wel naar voren dat hij toch een kier van de deur open heeft gehouden naar/voor haar... hij kan het gewoon niet direct helemaal sluiten en dat vind ik natuurlijk zorgelijk en niet fijn. Soms denk ik zal ik toch contact opnemen met haar maar ben bang om daarmee de verkeerde reactie op te wekken bij haar..?
Ik heb echt geen idee meer wat ik kan doen behalve afwachten en sterk zijn en vertrouwen hebben in onze basis die we in 19 jaar hebben opgebouwd.
Dano
Ik lees hier mee en herken (helaas) veel. Ook jouw onzekerheid en wanhoop. Het is een moeras van hoop waarin je terecht komt. Gevaarlijk terrein.
Ik heb weinig opbeurende woorden voor je, behalve dat je sterk bent. Dat heb je eerder laten zien.
Het beste advies - of anders wel 1 van de beste 
dat ik op dit forum kreeg was: kijk naar de daden ipv de woorden. Ga af op wat hij doet. Niet op wat hij zegt.
En ga niet wachten.
Sterkte, er leven hier heel veel mensen met je mee. Hugs
Dano
De deur op een kier is wel heel vaag. Hoe bedoel je dat? Ik kan me zo slecht voorstellen dat je daarmee leven kan, als hij een achterdeurtje naar haar openhoudt. Dan zou je toch ook het gevoel hebben dat iedere misstap van jou er toe zal leiden dat hij teruggaaat naar haar? natuurlijk ben je dan gigantisch onzeker.
En wat zou je willen in contact met haar? Wat zou je willen zeggen? Is het niet gewoon een manier om te kijken of je via haar dan toch nog controle kan krijgen over je partner?
Ik denk dat de man van Dano wacht tot er iemand een beslissing voor hem neemt. Voor hem is dat ook lastig. Aan de ene kant vertrouwd en als hij blijft scheelt dat een hoop gedoe. De andere kant trekt wel meer, maar stoppen met het vertrouwde betekent toch onzekerheid en het eerder genoemde enorme gedoe.
Ik zie niet zoveel kwaads in afwachten. Zeker als er geen kinderen zijn, dan heb je immers alleen jezelf ermee. Uiteindelijk weet je het, wanneer de maat vol is. De kans is groot dat meneer het ineens wel weet als je een ultimatum stelt, en het is niet per se zo dat degene met het ultimatum verliest.